In het begin was Big Brother een frisse en vernieuwende tv-show die het publiek volledig in de ban hield. Het concept van het volgen van mensen in een afgesloten huis, zonder enige privacy, bracht een nieuwe dimensie aan reality-tv. De eerste aflevering is dan ook het meest memorabel, omdat het de nieuwsgierigheid en spanning opwekte die de show zo bijzonder maakte. Alles was nieuw: de deelnemers, het format, de interactie tussen mensen onder constante surveillance. Het voelde als een experiment, een kijk in de menselijke natuur wanneer deze wordt blootgesteld aan een dergelijke extreme situatie.
Echter, na het eerste seizoen begon de charme langzaam te vervagen. Terwijl de volgende seizoenen meer deelnemers aantrokken en de kijkcijfers hoog bleven, werd de show steeds meer gereguleerd en gecontroleerd. Het concept begon voorspelbaar te worden, de spanning zakte en de eerste rauwe en onverwachte momenten werden steeds schaarser. Bovendien werd de focus steeds meer gelegd op drama en conflict, wat het gevoel van authenticiteit deed afnemen. Naarmate de seizoenen vorderden, was de vernieuwing verdwenen en kreeg het programma een meer commerciële en minder oprechte toon. Wat ooit iets unieks was, werd uiteindelijk een formule die herhaald werd zonder de magie van het eerste seizoen.
En jij zit daar onrustig, en jij kijkt langs mij heen
En ik hoor in alles wat je zegt, de stem van iemand
Die bang is voor zichzelf