[FOT SC] #430 /Help de lenzen de winter door

Doesburg was weer kleiner dan vorige edities maar wel gezellig met toegevoegd aan de collectie:
- een Tamron A08 5-6.3/200-500mm Weer een andere supertele van een jaar of tien geleden die veel lichter is dan zijn soortgenoten. Ding is voor een 'schroevendraaier-AF' verrassend snel, eerste indruk van het plaatje is 'voortreffuluk'
_{en voor een prijs waar je een schuldgevoel van krijgt}
- een Soligor 1.4x converter voor A-mount die in combi met die A08 ook bijzonder hoopvol lijkt te performen.
_{en als ik nog geen schuldgevoel had was het bij deze wel}
- Een Tamron A17 4-5.6/70-300mm die mijn moegestreden 572D met dezelfde specs mag opvolgen.

Mijn Tamron 572D gaat al zo'n twintig jaar mee en hoewel ie optisch nog heel goed mee kan begint ie mechanisch merkbaar ouder te worden.
Inmiddels is ie vervangen door een Tamron A17, een 70-300 die exact dezelfde specs heeft en eigenlijk in alles zo goed als identiek is aan die 572D met één groot verschil. Hij is mechanisch veel beter en voelt een stuk robuuster aan. Vraag je je toch af of er niet heel stiekem iets aan het glas zelf is veranderd en daar kom je bij de eerste libel die je ermee schiet dan achter

Sympetrum meridionale by Ouwesok, on Flickr

Optisch is ie minstens zo goed als die 572D die nu met pensioen kan

quote:

Op zondag 31 augustus 2025 13:21 schreef derLudolf het volgende:
Waar haal je die typenummers eigenlijk vandaan? Heb ze nog nooit gebruikt zien worden elders.

Ze staan er gewoon op. Met name in manualfocusliefhebbersland worden de Tamrons bij hun typenaam genoemd (met ook het bereik er gewoon achter). Met de idiote hoeveelhedenn lenzen die Tamron ooit de markt op slingerde zegt het typenummer meer dan het zoombereik.

De meeste manualfocus Tamrons vind je overigens hier

Alleen al van die 200-500mm zijn drie varianten, twee manual en één af. Die AF is de A08 en laat die nou net vanmiddag even mee naar buiten zijn geweest.
Een heerlijke lichtgewicht zoomtoeter die me in alle opzichten nogal verbaasde. Sneller dan gedacht, scherper dan gedacht en een goed maatje voor een A77-2.

Waar ie vooral in uit bleek te blinken was zijn minimumafstand van twee meter vijftig en dat maakt er meteen een goeie libellenlens van

Sympetrum striolatum by Ouwesok, on Flickr

quote:

Op zondag 31 augustus 2025 20:53 schreef derLudolf het volgende:
Lichtgewicht en 200-500 in een zin Mooie zachte achtergrond.

De meeste lenzen in dit bereik wegen twee kilo of meer. De A08 weegt 1237 gram en dat is voor dit bereik best wel weinig. Vooral na een middagje buiten merk je het verschil met bijvoorbeeld de A011 die net geen twee kilo weegt.
Die zwaardere lenzen hebben dan wel weer het voordeel dat de massa ook een stukje stabiliteit met zich meebrengt maar hij lijkt het in combi met de stabilisator van de A77's prima te doen.

A08 mocht zondagmiddag mee naar Aquazoo. Daar was ie best bruikbaar.

Tamron A08 in Aquazoo by Ouwesok, on Flickr

In de reviews op Dyxum kwam ik al een aantal keren tegen bij deze lens dat je nogal bekeken wordt. De A08 is niet bijzonder dik maar wel heel erg lang, mede door zijn enorme zonnekap.

quote:

Op zondag 14 september 2025 19:26 schreef marcb1974 het volgende:
Wanneer hebben jullie voor het laatst je camera gewassen?

[ afbeelding ]

Zo grondig in elk geval niet

Ik heb eigenlijk nog maar één geval gehad waarin mijn sensor eigenlijk wel een warm sopje kon gebruiken en dat was bij mijn Kodak DCS-Pro-N. Het sopje werd reinigingsvloeistof waarmee ik hem toch weer aardig toonbaar heb weten te maken.

Vandaag weer eens met de A08 op pad, die Tamron 200-500mm. Het licht liet het nogal afweten vandaag en op zich is dat ook wel leerzaam want dan weet je meteen hoe zo'n lens het doet als het licht het laat afweten.

Vogeltjes lust ie dan in elk geval nog wel
Erithacus Rubecula by Ouwesok, on Flickr

De scherpstelling van het geheel wordt wat traag en minder trefzeker dan wanneer je met een uitbundig zonnetje fotografeert. Als je eenmaal scherpte hebt performt ie nog steeds bijzonder aardig.

Toen het nog niet zo hard woei een stukje webdesign met 500mm

Webdesign by Ouwesok, on Flickr

Even geen macro bij de hand en dan dus die zwam maar te lijf met een 200-500mm.

Paddenstoel by Ouwesok, on Flickr

Lukt ook nog vrij aardig al zeg ik het zelf.

Het moest even duren maar Leica introduceert nu toch een M-mount camera met in plaats van de meetzoeker een EVF

Hoewel een EVF beduidend goedkoper is om te bouwen dan een meetzoeker wordt die nieuwe M er niet bepaald veel betaalbaarder van, een body kost een slordige 9K

quote:

Op vrijdag 24 oktober 2025 10:23 schreef derLudolf het volgende:
Dat is toch wel een beetje heiligschennis.
Vraag je af voor wie deze camera er is gekomen, de standaard Leica purist die een meetzoeker wil of de influencer die maar niets snapt van die allerduurste Leica. Dan koop je toch de Q zou ik zeggen.

Het is best historisch dat Leica aan de druk toegeeft dus er zal een behoefte aan zijn. Aan de andere kant was die er eigenlijk ook al toen Contax de G-serie uitbracht met een veel bruikbaarder zoeker en eigenlijk zag je ook dat de Fuji Xpro's een veel moderner concept van een meetzoeker hadden.
Al die tijd hoorde je ook Leica-liefhebbers steeds het signaal naar Leica geven 'Kijk, zo kan het ook' als er weer eens iets uitkwam met het formaat van een M maar in een veel bruikbaarder concept. Met de A6000 van Sony heb je bijvoorbeeld al iets waar qua klein, ergonomie en vooral snel geen meetzoeker meer tegenop kan.

Er is een tijd geweest dat je met een meetzoeker in het algemeen en met een Leica in het bijzonder fotografie kon bedrijven die met iets anders veel moeilijker ging maar ik het het idee dat dat alweer een tijdje achter ons ligt. Een Leica M koop je nu eigenlijk alleen nog omdat het technisch toch wel juweeltjes zijn. Puur voor fotografie zijn er inmiddels veel betere alternatieven.

Begin jaren 90 moest er maar eens een echte macrolens komen. Uit wat er toen te koop was had ik eigenlijk de keuze uit twee, de Tokina ATx M90 2.5/90mm en de Kiron 2.5/105mm.
Die laatste ging zonder hulpstukken naar de 1:1, de Tokina had internal focussing. Aan te testen (zo noemden ze reviews toen) te oordelen waren ze optisch aan elkaar gewaagd en qua prijs waren ze vergelijkbaar.
Aanvankelijk had ik mijn zinnen gezet op de Kiron echter had de toenmalige import een hele rare regeling met de leverancier dat er pas iets met een contax-vatting geleverd zou worden als er vijftig bestellingen voor binnenkwamen wat op dat moment praktisch onhaalbaar bleek en daarom was de Tokina mijn eerste macrolens met tussenringen om aan die 1:1 te komen. De M90 doet nog steeds mee en mag zo af en toe even mee naar buiten.

Met die Kiron kwam het ook goed. Die is onder meerdere namen leverbaar en ongeveer een jaar geleden kwam ie dan alsnog in mijn collectie. Niet onder het Kiron-label maar als Vivitar Series1 en toen had ik ze alsnog allebei.
Afgelopen zomer weinig tijd gehad om ermee op pad te gaan, afgelopen najaar er iets mee geëxperimenteerd en hij is inderdaad optisch vergelijkbaar met de Tokina, zelfs de achtergrondjes lijken geschilderd.
Qua werken is het een totaal andere lens. Tokina had zo'n 90mm al eens eerder gemaakt voor Vivitar/Ponder&Best en de M90 was dus een remake waarbij met name het gewicht werd aangepakt. De M90 is geen gram te zwaar. Zover waren ze bij Kino Precision Optics nog niet, de 105mm is een loodzware macrolens. Scherpstellen is even wennen als je nieuwere macro's gewend bent, de Kiron/Vivitar is iets lastiger in de scherpte te fietsen.
Tijdens het experimenteren blijkt dat ie eigenlijk het lekkerst werkt op de kleine Sony A6000

Resultaten mogen er na ruim vijfendertig jaar nog steeds wel zijn

Vivitar Series1 2.5/105mm by Ouwesok, on Flickr

Zowel de Tokina als de Kiron zijn nog steeds bijzonder populaire macro's. Een goed exemplaar brengt nog makkelijk hetzelfde op als waarvoor ie destijds nieuw verkocht werd. Ik had het geluk dat ik er een voor beduidend minder tegenkwam.
Hopelijk kan ik er volgend seizoen eens serieus mee op beestjesjacht.