(Ethische) non-monogamie (zoals open relaties/polyamorie etc)

Ik was eens benieuwd hoeveel Fokkers hier een vorm van ethische non-monogamie bedrijven in hun relatie(s), en hoe open ze hier over (durven) te zijn (zowel op Fok als in het dagelijkse leven, en houd je dat dan beperkt tot een kleine kring, of weten familie, vrienden, collega's etc er ook van?

Toen ik hier eens in de Fok-search over zocht, merkte ik toch wel een vrij negatief sentiment, en in veel van de artikelen die je tegenwoordig steeds meer ziet zijn de comments vaak ook overwegend afkeurend. De aard van de artikelen lijken wel steeds meer nadruk te leggen op de postieve aspecten en kom ik ook steeds meer tegen, al kan dat ook door de informatiebubbel komen waar je dan zelf in zit.

Ik snap dat het niet voor iedereen is, maar tegelijkertijd ook wel jammer dat sommigen zo ronduit negatief zijn over iets wat volwassenen zelf samen in goed overleg, wederzijds vertrouwen en transparantie hebben gekozen en happy zijn met een dergelijke relatievorm.

Zelf hebben mijn vriendin en ik onze relatie geopend zo'n 2,5 jaar geleden en is stapje bij beetje zo gegroeid dat het een volledige polyamoreus karakter heef en er in principe alles mag zijn, waar diegene behoefte aan heeft. Zolang de communicatie open, transparant en eerlijk blijft is die ruimte ervoor. Beiden vinden we dit heel erg fijn, hoewel het zeker niet altijd makkelijk is. Toch brengt het ons ook veel, zowel op vlak van persoonlijke ontwikkeling, als voor onze eigen relatie die daarin juist ook echt zich verdiept en versterkt heeft.

We zijn er ook erg open over naar onze omgeving. Het is niet dat we het met een megafoon als een zendeling verkondigen, maar als er naar gevraagd wordt of er is een haakje in een gesprek dan vertellen we er wel over. Direct familie, de meeste vrienden en veel collega's weten er van. Ik vind het vooral fijn om het uit eigen hand te kunnen vertellen wat het voor ons inhoudt en waarom we het doen zoals we het doen. Het biedt meteen de kans om in gesprek te gaan, vragen te beantwoorden en daar vaak ook vooroordelen of misvattingen weg te nemen. Ik wil zeker niemand bekeren, want nogmaals, het is niet altijd makkelijk. Het vereist een hoop communicatie en praten onderling, en het is best eng om je behoeften en grenzen kenbaar te maken. Je leert een hoop over jezelf, over je onzekerheden (via emoties als jaloezie), en ook over de ander.

Maar zoals gezegd, het brengt ook ons ook veel. Nieuwe impulsen, prikkels, je leert ook in andere relaties weer veel nieuwe dingen, je wereld wordt breder. Ik zeg niet dat dat in monogame relaties niet kan, want je horizon verbreden kan op veel manieren natuurlijk. Maar ken ook wel de stelletjes die zo zijn vergroeid met elkaar door de jaren heen, en daar in zijn vastgeroest. Zolang zij daar zelf helemaal happy mee zijn is er natuurlijk ook niets aan de hand, ook geen waardeoordeel.

Anyway, benieuwd of iemand hier iets over kan/wil vertellen. Wellicht zijn er vragen die beantwoord kunnen worden. Ik respecteer ieders mening, ook als deze hier niet positief over is. Hoop wel dat het met enige respect besproken kan worden. Want we doen verder niets verkeerds en wij zien het ook als iets heel moois, dat je ook je liefde kan delen met anderen).

En wat verstaan we dan weer onder ENM? Het is altijd een definitiekwestie die ook nog wel eens van persoon tot persoon verschilt. Veel mensen beschouwen een open realtie bijv vooral als dat je met elkaar afspreekt dat je alleen met anderen mag zoenen of seks hebben, maar meer dan dat niet. Gevoelsmatig voor mij is een open relatie gewoon een 'niet dichte/monogame relatie', waardoor het eigenlijk net zo goed een parapluterm is waar veel onder kan vallen. Meestal zeg ik gewoon dat wij een 'open, polyamoreuze' relatie hebben waarin veel mogelijk is naar behoefte.

Als we het dan toch in een plaatje moeten uitbeelden, vind ik dit altijd wel een redelijk complete/overzichtelijke:



Er zijn nog veel ingewikkeldere diagrammetjes te vinden (deze bijv ) maar dat maak het m.i. nodeloos complex

quote:

Op vrijdag 1 november 2024 10:00 schreef herverwijderd het volgende:
Ik heb meerdere relaties gehad die volgens dat schema onder het kopje swingen vielen (relatie met iemand en beide hadden seks met anderen daarnaast, soms ook wel een trio). Dit waren wel allemaal relaties met mannen, mijn relaties met vrouwen waren altijd monogaam (voor zover ik weet dan).

Polyamorie, dus dat er echt liefde bij komt kijken... dat zou ik denk ik niet kunnen. Daar ben ik toch te jaloers/onzeker voor denk ik.

Dat laatste is inderdaad wat we veel horen, al dan niet in de vorm van een vraag terug 'Ben je dan nooit jaloers' of 'Ben je dan niet bang dat een van jullie voor een ander elkaar verlaat?'

Wat vanuit een monogame bril een hele verklaarbare vraag is, maar inmiddels kijk ik daar wel echt anders naar.

Allereerst het stukje jaloezie: jaloezie is veel meer een emotie dan een eigenschap wat sommigen zichzelf/anderen lijken toe te dichten (je vraagt ook niet iemand 'ben jij een boos persoon' oid, net zoals dat ik niet geloof dat iemand van nature een 'jaloers persoon' is). Dus een emotie die ergens vandaan komt, en als het opspeelt is het aan diegene om te kijken waar dit vandaan komt. Vaak komt het voort uit een eigen onzekerheid (ben ik nog wel leuk/goed genoeg, of vindt hij/zij de ander leuker dan ik? bang om verlaten/ingeruild te worden etc). Of bang dat de geïnvesteerde tijd ten koste gaat van jullie eigen tijd. Of soms 'nou, wat hij/zij heeft, dat zou ik ook wel willen hebben'. En zo zijn er nog wel wat dingen te verzinnen.

Maar dat is ook een kans om daarmee aan de slag te gaan en aan te werken. En dat gaat dan ook steeds beter, ook al zijn er altijd nog wel eens momentjes dat je het kan ervaren. Maar zelfs de meest 'ervaren' poly's hebben dit nog weleens, en dat is ook gewoon heel normaal en menselijk.

En voor wat betreft angst hebben om verlaten te worden voor een ander: eigenlijk is in die zin polyamorie misschien nog wel 'veiliger' voor je relatie (als je in elk geval al goed in je relatie zit, zeker van jezelf, de ander, en je relatie), juist ómdat het er naast mag bestaan. Ook in monogame relaties kan het gebeuren dat je gevoelens voor een ander kan krijgen, en ja, dan moet je misschien wel kiezen omdat je het nu eenmaal niet allebei naast elkaar mag hebben.

Zolang onze relatie zelf goed is, is er geen reden om de ander te verlaten. (heb een keer iemand in een podcast dat ook zo uit eigen ervaring horen zeggen, dat toen ze nog niet polyamoreus was (dan wel praktiserend), dat ze weleens een hele fijne relatie heeft beëindigd omdat ze verliefd werd op een ander. Terugkijkend was ze ook nog dol op die eerste, en had het misschien niet gehoeven (in de ideale wereld dat alle betrokkenen ook polyamoreus waren, uiteraard maar het gaat even om het idee).

Shit, hele lange reactie getypt, refreshte de pagina ineens en alles kwijt

quote:

Op vrijdag 1 november 2024 13:46 schreef Rozenbloem het volgende:
Hoe ziet het er voor jullie praktisch uit? Woon je samen met je vriendin? Of wonen er meerdere partners in het huis? En hebben jullie kinderen of willen jullie graag een gezin?

Ben nu bijna 7 jaar samen met vriendin, waarvan laatste 6 jaar samenwonend. Geen kinderen (bewust kinderloos en dat blijft ook zo). Wel 4 katten en een hond Maar dus geen gezin, en ook geen plannen/behoefte om nog andere partners in het huis te hebben (dat zou denk ik alleen een hele bijzondere uitzondering kunnen zijn als er een vrouw zou komen, en waarvan we elkaar alledrie heel erg leuk zouden vinden haha. Maar dat is wel een heel kleine kans hoor, dat soort throuples zijn vrij zeldzaam )

We daten apart van elkaar, zij zowel met mannen als vrouwen (net hoe haar hoofd er naar staat). Het is ook overigens niet zo dat we constant aan het daten zijn. Soms ook gewoon periodes dat je er geen behoefte aan hebt/zin in hebt. Zij heeft al eerder 2 keer een relatie van ongeveer een jaar gehad (1 keer met een man, 1 keer met een vrouw). Momenteel datet ze af en toe met een vrouw als ze er dus zin in heeft.

Ikzelf wel de nodige dates gehad in die 2,5 jaar lange periode. Langste 2 die bij me plakten was een maandje of 3. Datingmarkt in het algemeen is vrij moeilijk, voor mannen in het bijzonder en als je dan ook nog eens poly bent mét al een relatie waarmee je samenwoont, maakt de vijver helemaal klein. Hoewel ook de korstondigere dates leuk kunnen zijn, en ik overal wel weer leuke herinneringen en nieuwe kennis/ervaring uit opdoe, leek/lijkt me het toch het fijnst om iets steadys op te bouwen over langere tijd. Momenteel ben ik 3 maanden verder met een vrouw, en soort van officieel bij elkaar kenbaar gemaakt dat we dit allebei meer als iets 'casuals' beschouwen (hoewel etiketjes niet per se hoeven van me, de manier waarop ik naar liefde en relaties ben gaan kijken als iets meer fluïde dan strak afgekaderd). We zien elkaar ook wel als 'partner'.

We zien elkaar ongeveer/gemiddeld tot nu 1 keer per week (met vakanties uitgezonderd dan natuurlijk; ze is vandaag vertrokken voor 3 weken vakantie, dus weer even terugschakelen ). Zij heeft een soortgelijke situatie waarin ze al meer dan 15 jaar samen is met haar man, samenwonend, geen kinderen. Dat maakt het vrij gelijkwaardig, ook in behoeftes en mogelijkheden elkaar te kunnen en willen zien en hoe je de relatie samen dan vormgeeft. (als je bijv een 'solo poly' vrouw zou treffen, zou het zo maar kunnen zijn dat diegene veel meer tijd verwacht/wil dan dat je kan geven. Je moet dus wel echt heel duidelijk zijn al wat je zelf hebt qua behoeftes, en wat je iemand wel of niet kan bieden. Daar is het dus nog wel eens op stukgelopen ook al was ik daar wel duidelij over altijd. Ik ga mn vriendin voor niemand verlaten en tijd moet verdeeld worden. Je hebt naast je eigen partner ook nog je werk, sociaal leven, familie, sporten, en je eigen me-time Het is soms wel puzzelen ja.

quote:

Mijn mening/gevoel: het idee van meerdere partners maakt me onrustig. Dat komt door onzekerheid. Ik wil graag veiligheid in een relatie (wie niet ). Zodat ik me volledig kan en durf te geven, zonder afleiding of twijfels over de toewijding van de ander. De focus dus puur op elkaar hebben in een relatie zorgt voor mij voor een bepaalde stabiele basis. Mocht er een ander in het spel zijn, of zelfs meerdere, ga ik vergelijken en twijfelen en bang zijn dat mijn partner mij zal verlaten.

Vanuit een monogame bril helemaal begrijpelijk. Denk alleen dat je nooit garanties hebt, ook niet in een monogame relatie. Ja, het voelt waarschijnlijk wel veiliger bij allebei omdat je al voor elkaar 'gekozen' hebt en je je in die zin niet voelt alsof je je nog moet bewijzen oid. Maar ook genoeg stellen die een vals gevoel van veiligheid bleken te hebben gekregen. Jij of je partner kunnen alsnog op iemand anders vallen, het kan zomaar voorkomen dat je toch de echte liefde tussen elkaar kwijtraakt. Partners kunnen met elkaar meegroeien qua ontwikkeling, maar het kan net zo goed zijn dat je op een gegeven moment juist uit elkaar groeien. Dat zeg niet per se iets over het mislukken van de relatie, maar wel iets over henzelf als personen. Net zoals dat vriendschappen komen en gaan, geldt dat ook wel gewoon voor relaties. Niet voor niets zullen de meeste mensen serieel de nodige monogame relaties hebben gehad.

quote:

Hoewel ik niet per definitie geloof in monogamie, al klinkt dat wat ingewikkeld. Maar in een relatie zijn er altijd momenten waarop je vatbaar kunt zijn voor een ander, denk ik. En ik geloof ook niet zo dat je volledig op dezelfde manier geïnvesteerd kunt zijn in meerdere partners. Je zult toch altijd, zeker als je iemand net kent, meer spanning voelen? En daardoor die persoon automatisch wat interessanter?

Uiteraard is er in het begin bij iemand nieuw de nodige spanning en nieuwe energie. Je kent elkaar nog niet, je moet elkaar ontdekken, en dat is leuk, spannend. Het is ook leuk om weer opnieuw verliefd te mogen worden - voor veel mensen toch het lekkerste gevoel wat er is (ook wel geleerd: 'het leven is te kort om maar 1 keer verliefd te mogen zijn geweest' ) Er is daar zelfs een term voor bedacht: 'NRE' oftewel New relationship energy. En het is een valkuil waar velen mee in aanraking komen als ze met non-monogamie beginnen (en polyamorie in het bijzonder).

Het betekent zoals de term al doet vermoeden dat je tijd, energie en aandacht vooral naar de nieuwe persoon gaat en je daarbij je partner een beetje kan verwaarlozen. Of op zijn minst minder tijd, energie en aandacht geeft ten koste van... Als je merkt dat zoiets gebeurt, is het echter een kwestie van erover praten, en dan kom je daar ook weer uit. Het is een kwestie van rekening houden met. Ik streef er ook altijd naar om alles in transparantie te overleggen en af te stemmen. Ook regelmatig bij elkaar in te checken om te vragen hoe de ander zich voelt en hoe het nu zo gaat. M'n missie is ook om iedereen het gevoel te geven gewoon zich 'volwaardig' (op elk hun eigen manier) en geliefd te voelen. Als m'n vriendin er in principe niet veel van merkt dat er iets veranderd is ten op zichte van mijn aandacht, tijd, genegenheid voor haar, dan doe ik het goed en dat hoeft helemaal niet geforceerd te zijn (sterker nog, dat zou niet oprecht voelen en ook merkbaar zijn).

Maar goed, qua tijdsinvestering is het dus fijn dat ik nu met iemand date met een gelijksoortige situatie. Dus veel via app-contact en dan proberen elkaar gemiddeld 1 keer per week in het echt te zien (is logistiek soms wel een uitdaging, dus ook nog wel zoekende). De ene keer kan het ook 2 keer in de week zijn, of er juist een extra week tussen zitten. Ik heb het wel nodig om iemand regelmatig in het echt ook te zien en spreken. Heb een keer iemand gedatet waar over een langere tijd gespreid er steeds een paar weken tussenzaten, en het appcontact was ook minimaal omdat ze daar niet zo van was. Voor mij resulteerde het erin dat ik voor mijn gevoel niet echt een band/connectie kon opbouwen. Het was wel leuk als we elkaar zagen maar het voelde elke keer toch weer soort van oppervlakkig en opnieuw beginnen ofzo.

Iedereen voelt ook wel dat als je iemand leuk vindt, dat je daar ook gewoon liefst veel tijd mee door wil brengen. Ik vind het een leuke aanvulling op mijn leven. Vooral ook de vrijheid die je krijgt om nieuwe verbindingen aan te mogen gaan, jezelf verder te ontplooien vind ik bijzonder. Elkaar op dat gebied alles willen en durven gunnen. Het is geen moetje, als deze nieuwe relatie weer zou overgaan zou ik dat ontzettend jammer vinden en ook echt wel even liefdesverdriet van krijgen, maar ben verder nog net zo gelukkig met mijn vriendin en leventje thuis.