Het begon allemaal op een doodnormale donderdagmiddag in de stad. Het is al de hele week 30+ graden in Berlijn en vanaf volgende week wordt het jammer genoeg weer herfst. Dus ik had mijzelf beloofd het ervan te nemen deze laatste zomerweken.
Ik zat met kennissen en oud-collega's op een zonnig terras in Kreuzberg, lekker een biertje te drinken, toen ik in gesprek raakte met een vriendin van een ex-collega, een knappe blonde Duitse vrouw. Haar naam was Lotte, of misschien Lena – op dat moment maakte het me niet zoveel uit. Ze had die typische Berlijnse flair: een mix van nonchalance en stijl alsof ze klaarstaat voor zowel een museumbezoek als een dikke techno rave.
We hadden een klik en een goed gesprek, en voor ik het wist, was ik ongepland aan het barhoppen met de hele groep. Ik heb al maanden geen druppel alcohol gedronken, dus bij uitzondering liet ik mijzelf gisteren gaan in de kroegen en Späti's.
Na een paar clubsessies, te veel Schnaps en een vaag gevoel dat de tijd sneller ging dan mijn nuchterheid kon bijbenen, stelde Lotte voor om naar haar huis te gaan "om even bij te komen." Klinkt goed, dacht ik. Maar toen we in de taxi stapten en ze zei dat ze in Marzahn woonde, had ik misschien beter moeten opletten.
Voor degenen die Marzahn niet kennen: het is een beruchte neo-naziwijk in Oost-Berlijn die eruitziet alsof er een exclave uit het voormalig DDR // in een Sovjet-experiment is blijven hangen sinds 1984. Grauwe Sovjet-flatgebouwen, weinig groen, infra en voorzieningen verpauperder dan België, veel verwaarloosdheid en een populatie die... laten we zeggen, niet de grootste fans zijn van diversiteit. Het is niet de plek waar je terecht wilt komen als je een gezellige avond in Berlijn zoekt. Vooral niet als je er iets anders uitziet dan een doorsnee Duitser. En zeker niet als je per ongeluk in het hol van de neonazi-leeuw belandt.
Maar goed, ik was straalbezopen en had ook iets van 4 joints achter de kiezen gehad (lang leve de legalisering), dus mijn weg van de club naar Marzahn was heel erg vaag. Tot vanochtend.
Enkele uren later nadat ik in slaap viel, werden we vanochtend gewekt door luid gebonk op haar voordeur. Half stronken/verward en extreem verkaterd, strompelde ik uit bed. Lotte schoot overeind en haar ontspannen houding van eerder maakte plaats voor paniek en nervositeit.
Uit pure nieuwsgierigheid sloop ik richting de voordeur en keek door het spionnetje. Daar stond een man die leek op een menselijke tank: groot, breed, en vol tattoos die niet bepaald een vredelievende boodschap uitzonden. De grootste en meest angstaanjagende tatoeage was een "88" in zijn nek, het getal dat in de Duitstalige wereld symbool staat voor "Heil Hitler" onder neonazi's. Dit was geen sympathisant van het Nederlands elftal dat in 1988 het EK won, maar gewoon simpele boze ex met een extreme politieke overtuiging. Dit was een wandelende dreiging voor mijn persona, want ik als kleurling heb dus aan zijn ex-vriendin gezeten, met alle gevolgen vandien als crazy ex gecombineerd met het zijn van een neo-nazi.
Terwijl Lotte probeerde hem te kalmeren door tegen de deur te praten, schoten mijn ogen rond op zoek naar een manier om mezelf te redden. Haar gezichtsuitdrukkingen gaven al aan dat die jongen foute boel is. Ik had niet bepaald zin om een confrontatie aan te gaan met deze kerel. Dus wat deed ik als grote stoere jongen? Ik verstopte me in de badkamer.

Een simpele, maar op dat moment levensreddende zet.
Vanuit mijn veilige schuilplaats luisterde ik naar het gedempte geluid van hun conversatie. Het leek eindeloos te duren, iets met geld en dat hij haar terugwilde en zij dat niet wilde omdat hij borderline-gestoord zou zijn, maar uiteindelijk hoorde ik de voordeur dichtklappen. Toen Lotte me riep dat het veilig was, kwam ik voorzichtig tevoorschijn. Mijn hart bonsde nog steeds in mijn keel, maar ik deed alsof ik alles onder controle had.
Na deze ervaring gaf ik direct aan dat ik beter maar gelijk naar huis kan gaan terwijl ik haastig mijn spullen bij elkaar raapte. Ze knikte begrijpend ondanks dat ze aanbood om te blijven ontbijten, maar ik kon zien dat ze zich ergens schuldig voelde. Desondanks op een vriendelijke en positieve toon afscheid genomen en haar bedankt voor de gastvrijheid. Eenmaal de trappenhuis af en haar voordeur sloot, rende ik als een fucking Roadrunner
(miep-miep) de trap af naar buiten.
Toen ik eindelijk de frisse lucht weer voelde op mijn ogen die op half 6 staan, zette ik het op een lopen richting het dichtstbijzijnde S-Bahn-station. Ik sprong in de eerste trein richting het veilige West-Berlijn waar mijn zolderkamer gelokaliseerd is, mijn hoofd nog steeds vol in de WTF-modus met de gebeurtenissen van die ochtend. Terwijl de S-Bahn langzaam door de stad reed, voelde ik de adrenaline langzaam wegebben. Dus kwam ik op het idee om dit van mij af te schrijven in een KLB-topic.
Dit was een avontuur dat ik niet snel zou vergeten, maar één ding stond vast: de volgende keer dat ik een nacht doorbreng met iemand die ik net heb ontmoet, vraag ik eerst waar ze woont. Marzahn of een andere wijk diep in het oosten, dat doe ik mezelf nooit meer aan. Dan liever terug naar huis op de zolderkamer en mezelf in slaap fappen zonder in de problemen te belanden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Flitsbezorger op 06-09-2024 16:56:47 ]