Ik heb een enorme hekel aan te dikke bleke vrouwen. En dan bedoel ik niet een herfsterig huismusje met een ongelukkige lipoedeem, dan bedoel ik die tientonners die niet zonder te hijgen een trap op kunnen. Die niet in staat zijn om even een kort sprintje te trekken om de bus te halen.
Ik bedoel Walmart-dik. Gadverdamme, wat is dat toch smerig, wat zijn dit toch mislukte zuurstofverspillende misbaksels van varkens. Op een electrische fiets waar het zadel verdwijnt, met een te klein helmpje op. Op Crocs omdat je niks anders meer aan kan trekken dan rubberen instappers. Met een driekwart witte legging om je knieën te verbergen maar nog wel je pukkelige bleke kankles wilt showen als je naar de pokemonwinkel gaat.
Godverdegodver wat zijn deze wijven toch fakking smerig.
Tot zover een oude vertrouwde bekende klacht. Maar ik wil niet in herhaling vallen, ik kom juist voor het addendum wat voor deze orcs blijkbaar de kers op hun eigen mislukking van een taart is; de kleine tasjes.
Wat is dat nou? Ik ben 120 kilo dus ik neem een tasje waar niks in past waardoor ik nog kolossaler lijk?
![2fb9b914d3aa4b4accf21b00?width=400&format=jpeg]()
En dit is nog een subtiel voorbeeld, het kan veel erger.
En dan nog het liefst met een fluffy knuffeltje ofzo, omdat deze chianinas ook nog eens vaak een soort kinderachtige peterpan-ontwikkelingsstoornis hebben waardoor ze nooit uit hun pestjeugd zijn gekomen, waardoor ze graag thuis nog steeds omgeven worden door unicorns en sesamstraattroep.
Er is een reden waarom we op de middelbare school alle dikke wijven belachelijk maakten, dat is omdat ze moeten proberen niet zo fucking waardeloos te zijn, en hun eigen kluchtige theater niet nog triester moeten maken met debiele dwergaccessoires
Man man man man even afkoelen