[Etappe 11] Evaux-les-Bains - Le Lioran (211km) #2

Etappe 10 was zoals voorspeld een etappe van niets. Jammer, want zoals we op de beelden konden zien reden we inderdaad door open gebied waar de wind, als die er was geweest, vrij spel had. Volgens volksmenner Thijs Z. stond er 'net niet genoeg wind', volgens mij stond er veel te weinig wind. Het resultaat is hoe dan ook hetzelfde, namelijk dat er geen waaiers waren en we ons op konden maken voor een koninklijke sprint.

De trein van Alpecin ontspoorde dit keer niet en Philipsen wist de 150 meter tot de streep ook nog af te leggen, en daarmee was het voor het eerst raak voor de mannen van Roodhooft. Girmay verdedigde met verve zijn groene puntentrui door hier gewoon tweede te worden. Tweede in een aankomst op hoge snelheid na een wandeletappe, en dan te bedenken dat Gerben Thijsen nog altijd dacht dat het vandaag misschien voor hem zou zijn. Als Biniam bij een sprint op topsnelheden al gaat leveren dan zie ik hem elke zwaardere sprint vanaf nu gewoon winnen.

Vandaag gaan we niet sprinten, we gaan namelijk iets anders leuks doen, te weten klimmen. Deze rit kan vooraf alle kanten opgaan maar tenzij we een ontzettende flopgroep krijgen, wordt dit hoe dan ook smullen in het laatste uur.

We rijden van Évaux-les-Bains naar Le Lioran (211 km).



Dit is wel een mooie etappe hoor, vergis je niet. Waar je bij de vorige etappe nog kon klagen dat het een biljartlaken was - wat ik nog wel door de vingers had willen zien omwille van de waaierpotentie, ware het niet dat we in de eerste week al verwend waren met 3 biljartlakens - is deze etappe wel goed uitgetekend voor wat het moet zijn.

We beginnen in Evaux-les-Bains en rijden vanaf daar in volle vaart naar het zuiden, door het gebied van de Puy-de-Dome. Waarom in volle vaart? Mijn vermoeden is dat we een strijd gaan zien om in de vlucht te komen en dat die strijd een behoorlijke tijd nodig heeft om beslist te worden. Het lijkt vlak op papier, maar er zitten wel degelijk hoogtemeters tot de tussensprint in Bourg-Lastic na 65 kilometer. Ook de locatie van die sprint zorgt er wellicht voor dat we nog wat tactische manoeuvres zien in de strijd voor het groen. Kortom, spektakel zoals we dat nog niet in de openingsfase gezien hebben.

Na de sprint beginnen we aan het tweede bedrijf van de etappe, waar we enkele gecategoriseerde klimmetjes tegenkomen. De Cote de Mouilloux (2km, 6.3%) en de Cote de Larodde (4km, 6%) zitten nog net in de eerste 100 kilometer van de etappe; we feliciteren Abrahamsen met weer 2 punten voor het bergklassement. Blijven sprokkelen jongen.

Hierna dalen we wat af, parallel met de stroom van de Dordogne maar dan 10 kilometer verderop. In tegenstelling tot de Loire waar we gister rond reden, is de Dordogne niet een van de 3 grote rivieren van Frankrijk. Het is wel de titel van een boek van Viggo Waas, over hoe hij ooit op vakantie ging naar de Dordogne als kind, en later weer als volwassene. Hebben we er niet allemaal wel eens op de camping gestaan?


We slaan abrupt linksaf richting het zuid-oosten en klimmen naar Le Vigean, wat het tweede bedrijf afsluit en het derde en laatste bedrijf doet beginnen. De finale, zogezegd. Die is zwaar, alles kan eigenlijk nog. Er zal toch een behoorlijke kopgroep weg zijn gereden met een aantal rouleurs en een paar betere klimmers; het peloton zit vermoed ik op een minuutje of 5-6 er achter, wat betekent dat alles nog mogelijk is als de laatste 80 kilometer aanvangen. Inschakelen dus!

We rijden door het Centraal-Massief, en ik ben groot fan van het Centraal-Massief. Het is een bergketen zo groot als Nederland met uitlopers die het allemaal nog veel groter maken; hadden wij dat maar in Nederland. Er woont buiten de paar steden relatief gezien bijna niemand en je struikelt er over de natuurpracht doordat niet elke vierkante meter verakkerd is. In tegenstelling tot de Alpen en de Pyreneeën is dit gebergte het niet het product van een tektonische botsing, maar van een ophoging van landmassa als gevolg van vulkanische activiteit. We gaan dansen op vulkanen vandaag.

We rijden bijna elk jaar wel door het Centraal-Massief en doordat het een andere oorsprong heeft vergeleken met de hogere bergketens, heeft het ook andere wegen. Geen lange cols maar een rijke afwisseling aan korte en lange klimmetjes die gewoon maar een beetje door het gebied heen kronkelen, met hier en daar een heuse vulkaan om te bedwingen. Vorig jaar klommen we naar de top van de Puy-de-Dome, voor het eerst in ik weet niet hoeveel jaar; een geweldige klim, het fijnste was misschien wel dat er geen publiek was, maar de beelden van de loeisteile spiraalweg naar boven waren hoe dan ook al fantastisch.

De Puy-de-Dome was een voorlopig eenmalige beklimming, het is een beschermd natuurgebied dus het was al hoogst uitzonderlijk dat er gereden kon worden; een soort Posbank, zou je kunnen zeggen. Er ligt echter genoeg in dit gigantische gebergte, dat eigenlijk structureel onderbenut wordt in de Tour, en daar gaan we vandaag van genieten. Terug naar de route.

Na Le Vigean dalen we een stukje af en dan is het nog 60 kilometer tot de finish, wanneer de weg weer vals plat omhoog begint te lopen als we de dalweg aanhouden. Hier fietsen we een kilometer of 15 overheen, waarna we, zoals dat dan gaat, in Falgoux rechts af gaan, de bergwand op, over de Col de Neronne (4km, 9%).


Lekker steil, als je je intenties duidelijk wil maken in het klassement is dit het moment om de boel eens goed uit te dunnen. We eindigen op een goede 1200 meter boven zeeniveau en blijven een tijdje op de bergwand fietsen. Weinig afdaling voor de mannen op de fiets, dus als je gelost bent boven wordt het moeilijk om direct terug te komen. Na enkele kilometers doen we weer een kleine afdaling richting de dalweg, vanwaar we aan de volgende klim beginnen, de bekende Puy Mary - Pas de Peyrol (5km 8%) . Dit is de hoogste pas in het Centraal-Massief, we klimmen naar 1500m boven zeeniveau. De Puy Mary zelf is een vulkaan die eveneens een van de hoogste toppen van het Centraal-Massief vormt.



Het is eigenlijk de laatste 5 kilometer van dit profiel. Zoals je ziet begint het met een paar procenten maar de laatste 2 kilometer zijn serieus steil, met de slotkilometer ruim boven de 10% gemiddeld. Een ideale plek om eens een aanval te plaatsen of de gashendel toch behoorlijk open te zetten. De Puy Mary, hij komt ontzettend vaak voorbij in de Tour, omdat je hem heel goed kan combineren met de andere klimmetjes in de regio. Je spreekt het uit als Pwie Marie en als je dat 10x achter elkaar hardop in een volle bus zegt, denkt iedereen dat je niet goed bij je hoofd bent.

We dalen de pas af aan de andere kant van de bergwand, en met nog 20 kilometer te gaan, beginnen we dan weer aan de volgende klim, de eveneens serieuze Col de Pertus (4,4km, 8%). Dit vind ik dus leuk aan ritjes door het Centraal-Massief. Je kunt overal een klimmetje verwachten, wat betekent dat er overal actie zou kunnen zijn. Niet kijken naar Dylan van Baarle die het peloton een uur lang over de Tourmalet heen aan het loodsen is, maar op-af-op-af, het grillige. Hopelijk doen de renners dan wel iets, maar anders hebben we de toeristische beelden nog.


Ken je die mop van die statisticus die door water liep van gemiddeld 1 meter diep en verdronk? Die is hier van toepassing. Kijkend naar het etappeprofiel verwacht je een klim van 8%, maar eigenlijk is het een klim in twee delen, waarbij elk deel 2 kilometer en 10% gemiddeld is, met een klein vlak stukje in het midden. Kortom, wederom een zeer lastige puist; wel de laatste van de lastige puisten, maar als je boven bent is het nog maar 15 kilometer tot de streep. Bovenop liggen bonificatiesecondes, een gimmick waar ze wel mee mogen stoppen wat mij betreft.

We dalen nog maar weer eens af naar Saint-Jacques-Des-Blaits en beginnen aan de laatste klim van de dag, de wat minder steile Col de Font de Cere (3,3km, 5,8%). Dit is ook weer een uitstekende keuze geweest van de parcoursbouwer. Door de steilere klimmen niet helemaal aan het einde te doen, vergroot je de kans op aanvallen verder van de finish, met grotere gaten en een spectaculairdere etappe. Een pluim voor Gouvenu, die kan ie wel gebruiken.


Volgens de Tour is de klim maar 3 kilometer, maar eigenlijk is de klim wel 6 kilometer lang, maar nog steeds niet heel steil. Een poging om zand te strooien in de ogen van de renners, hopelijk lukt het en worden enkele slaapkoppen onaangenaam verrast. Bovenop is het nog een paar meter tot de echte finish, in Le Lorian, gelegen vlak naast de hoogste piek uit de omgeving, de Plomb du Cantal.



Fantastische omgeving, ongetwijfeld. Dit soort ritten kunnen legendarisch worden onder goede weersomstandigheden. Helaas zijn die omstandigheden niet apocalyptisch genoeg, zo lijkt het, om dat ook echt te doen. Het Centraal-Massief baart vaak muizen, zoals die klim naar de Mont-Aigoual in 2020, maar aan de andere kant was dat ook gewoon een slecht verzonnen kutetappe en kunnen we dat niet doortrekken naar vandaag.

De rit naar Le Creusot in 2021 was een uitstekende heuvelrit, ik heb genoten van de wat zwaardere rit naar Le Markstein vorig jaar, en ik hoop dat deze etappe naar Le Lioran eveneens gaat Le-veren. Het moet ook vandaag gebeuren, morgen en overmorgen is er weer niet zoveel. De renners hoeven dus ook geen benen te sparen. Een bak regen en een halve storm had wel geholpen op een dag als deze, maar ook met mooi weer kan het leuk zijn. Meer dan 4000 hoogtemeters, je zou voor minder.

Wie wint er?

1. Oier Lazkano. Mas gaat geen wereldklassement meer rijden. Lazkano kan overweg in de aanvalsfase en goed genoeg klimmen om het af te maken. Movistar toonde richting rit 9 al aanvalsdrang.
2. Tadej Pogacar. UAE gaat de teugels kort houden, Pogacar is voor de slotklim al vertrokken. Niets aan te doen.
3. Tom Pidcock. Is hier om een etappe te winnen voor Tom Pidcock. Dat moet uit een ontsnapping gaan. Door de vele dalende kilometers gecombineerd met de korte klimmetjes, zou de finale hem moeten liggen.
4. Remco Evenepoel. Pogacar komt niet echt weg, de slotklim is niet zwaar genoeg om het verschil te maken. Remco weet in de slotkilometer met een verrassingsaanval de overwinning naar zich toe te trekken.
5. Romain Gregoire. Tot dusver de minst slechte man van Groupama en moet in dit terrein toch ook wel iets voor elkaar kunnen krijgen. Beter stuurt FDJ wel een type Kung mee om hem te ondersteunen in de vlucht tot de finale begint.

Yates ademt niet.

Einde tijdperk Tour 2024

Dit gaat in de minuten lopen.

Hij loopt uit.

Lollergps