Dat wielrennen blijft toch een onnavolgbare sport. Twee dagen Tour, en twee keer op rij winnen de vluchters. Het lijkt me dat we dat nog niet al te vaak hebben meegemaakt in de geschiedenis van de Tour, wellicht een leuke statistiek voor Jonas Creteur om op te snorren. Vrij snel na het vertrek in Cesenatico ontstond de kopgroep al. De tweede poging was raak, min of meer. Met de eerste poging bemoeide Van der Poel zich, maar die kreeg geen ruimte. De aanval daarna bleek eigenlijk meteen de goede te zijn, weg waren ze. Een kopgroep van elf ontstond, met daarin een paar opvallende namen. Bram Welten bijvoorbeeld, wat deed hij daar in hemelsnaam? Er zaten ook heel wat sterke namen vooraan, waaronder de onvermoeibare Jonas Abrahamsen. De enige renner die harder is gaan fietsen nadat hij 20 kilo aankwam. Kevin Vauquelin, hét talent van Arkea, zat ook mee, net als zijn ploeggenoot, de onzichtbare Cristian Rodriguez. Die arme jongen rijdt zo weinig in beeld dat geen commentator hem weet te herkennen. Ook Axel Laurance zat mee, iemand die je op voorhand wel zou opschrijven voor een rit als deze. De voorsprong van de koplopers liep snel op, want in het peloton had niemand zin om te rijden. Michael Matthews en Brent Van Moer hadden wel zin om te rijden, maar zij kwamen in de chasse patate terecht. Na een half uur gaven ze het pas op, dat was een zinloze inspanning. Na een lange, vlakke aanloop begonnen we aan het eerste klimmetje en in het peloton moesten Cavendish en Jakobsen er meteen weer af, het zijn geen wonderklimmers maar ze klimmen nu nog slechter dan normaal. Vooraan moest Bram Welten lossen, ach. De voorsprong van de resterende koplopers bleef maar groeien, want in het peloton had nog steeds niemand zin om te rijden. Niemand wilde de ritzege, niemand wilde de gele trui. Het leek een ideale rit om de tegenstand te testen, maar de ploegen dachten daar duidelijk anders over. Daardoor was de rit vrij lang behoorlijk saai, de meeste opwinding werd nog veroorzaakt door een valpartij van Jorgenson, Van Aert en De Plus. Jorgenson reed blijkbaar in een gat in de weg en hup, daar gingen de Belgen. Weer pech voor Visma, maar dit keer viel de schade mee, alleen wat schaafwonden.
Daarna begon toch wel een schouwspel dat niet uit te leggen is. Bepaalde ploegen kregen op een bepaald moment het idee om tempo te maken. De voorsprong van de koplopers verdampte dan ineens. Maar daarna besloot zo'n ploeg dan toch weer te stoppen met rijden. Kwam er even later een andere ploeg, zelfde verhaal. En een derde ploeg. En een vierde ploeg. Rijden, een paar minuten van de voorsprong afknabbelen, stoppen met rijden. Dat ze de voorsprong überhaupt hadden laten oplopen tot bijna tien minuten hielp niet mee, maar als ze gewoon waren blijven rijden hadden ze de koplopers nog bij kunnen benen. Daar was nu geen sprake van, de ritzege zou naar een van de vluchters gaan. We bereikten het lokale circuit in Bologna en op de eerste keer San Luca leek Axel Laurance heel sterk. Hij plaatste een stevige demarrage, maar hij werd even later toch weer bijgehaald door de rest. In het peloton besloot Lotto Dstny eventjes op kop te rijden voor Van Gils, maar dat was precies het probleem, het was eventjes. Vooraan kwam alles na de eerste San Luca weer samen, waardoor er op het vlakke in het centrum van Bologna een tactisch spel ontstond. Mike Teunissen probeerde met voorsprong aan de laatste beklimming te beginnen, maar zijn plan slaagde niet. Wel reed even later Vauquelin weg, samen met Abrahamsen en Oliveira. Abrahamsen leek tot alles in staat, maar hij botste toch op zijn limieten. Tijdens de tweede beklimming van de San Luca plaatste Kevin Vauquelin een demarrage en die was Abrahamsen en Oliveira te machtig. Hij reed snel 40 seconden voorsprong bij elkaar en daar veranderde in het restant van de rit niets meer aan. Hij reed onbedreigd naar de ritzege. De tweede Franse ritzege in twee dagen. De eerste zege voor Arkea in de Tour, het moet allemaal niet gekker worden. Vauquelin is een groot talent, iemand die zelfs bij een matige ploeg als Arkea het voor elkaar krijgt om mooie resultaten bij elkaar te rijden. Ik had alleen weinig verwachtingen van hem voorafgaand aan de Tour, vooral omdat zijn Vuelta vorig jaar heel slecht was en omdat hij recent in de Ronde van Zwitserland ook geen indruk wist te maken. Maar zoals hij rondreed in Bologna was zeker wel indrukwekkend te noemen, er stond geen maat op. Afgetekend de beste, en tactisch gezien ook nog eens de goede keuzes gemaakt. Jonas Abrahamsen werd tweede, wat een vreemde vogel. Laurance pas 7e, dat viel een beetje tegen.
De actie in het peloton viel ook tegen. Visma reed op de San Luca even op kop, onder meer de net gevallen Van Aert en Jorgenson mochten een duit in het zakje doen, maar we zagen nog geen demarrages van belangrijke renners. En we zagen dat de voorsprong nog steeds een minuut of drie of zelfs vier bedroeg, het was onbegonnen werk om de koplopers nog bij te halen. Merkwaardige keuzes werden er ook weer gemaakt in de ploegleiderswagens, wielrennen is soms hogere wiskunde. Tijdens de tweede beklimming van de San Luca besloot UAE tempo te maken en dat was dan wel weer vol. Adam Yates op kop, er bleef bijna niemand in het wiel over. Primoz Roglic, de koning van de San Luca, werd onthoofd. Hij moest er genadeloos hard af en we kunnen nu al wel stellen dat hij de Tour niet gaat winnen. Daarom verliet hij Visma, om als kopman naar de Tour te kunnen gaan. Nu is hij dan wel kopman, maar hij mist duidelijk de benen van zijn tijd bij Visma. Na het sloopwerk van Yates trok Pogacar ten strijde. Hij slingerde zijn fatbike aan en stoof er ongenadig hard vandoor. Alleen Jonas Vingegaard kon volgen. Jonas Vingegaard, die blij is dat hij nog leeft, die blij is dat hij überhaupt de start van de Tour heeft gehaald. Die Jonas Vingegaard, die ons maandenland zand in de ogen heeft gestrooid, die doodse Deen, nouja, die staat dus echt volledig op punt. Even afwachten of hij de vorm, die er dus toch is, drie weken door kan trekken. Pogacar kwam niet van Vingegaard af, maar wel van de rest. Met z'n tweeën reden ze naar de top, we zagen kortom dezelfde beelden als de afgelopen twee jaar. We zagen ook vooral dat Pogacar heel graag wilde en dat Vingegaard niet zoveel zin had om over te nemen. Dat deed hij in eerste instantie wel, maar in de laatste kilometers stopte hij daarmee. Daardoor konden Evenepoel en Carapaz nog terugkeren in de slotkilometer. Roglic keerde niet terug, die kreeg meteen een seconde of 20 aan zijn broek gesmeerd. De San Luca leverde uiteindelijk toch wel, enigszins. Het was een lange zit, een lange investering, maar het eind was de moeite waard. We weten nu ook wel genoeg. Pogacar is goed, heel goed. Maar Vingegaard is ook verrassend goed, veel beter dan logisch is. Evenepoel kan niet mee, Roglic kan helemaal niet mee. Als Vingegaard deze vorm vasthoudt wint Pogacar de Tour niet met een kwartier voorsprong, dat is een soort van geruststelling. Voorlopig hebben we een duel. Bardet kon ook niet volgen en dus veranderde de gele trui van schouders. Ofschoon Pogacar een voorzichtige poging waagde om aan het eind een secondje te verliezen staat hij nu toch met het geel om zijn schouders. Het leek me dat hij ook in Nice het geel zou dragen, maar ik begin nu toch weer te twijfelen.
Stof om over na te denken, en daar krijgen we genoeg tijd voor. De volgende rit is namelijk de eerste vlakke rit van de Tour. De langste rit van allemaal, dit gaat een eindeloze dag worden. We gaan sprinten in Turijn, maar voor we daar zijn kijken we eerst een aantal uur naar drogend verf, groeiend gras en jokkende Visma's.
De derde rit gaat van start in Piacenza, door de Fransen Plaisance genoemd. We bevinden ons nog steeds in Italië, nog steeds in de regio Emilia-Romagna. Een heel stuk ten westen van Bologna komen we Piacenza tegen, hoofdstad van de gelijknamige provincie. De stad is gesitueerd op de rechteroever van de Po, de specifieke locatie is het punt waar de rivier de Trebbia uitmondt in de Pau. Enkele kilometers ten zuiden van de stad verheffen zich de eerste heuvels die aan de Apennijnen toebehoren, maar daar gaan we tijdens deze rit geen gebruik van maken. Piacenza is een zeer belangrijk knooppunt van spoor- en snelwegen. Voor de komst van de Romeinen was deze plek aan de Po al lang bevolkt door Keltische en Ligurische volkeren. In 218 voor Christus stichtten de Romeinen hier de stad Placentia. In hetzelfde jaar op 18 december vond nabij de stad de Slag bij de Trebia plaats tussen de Romeinen en het leger van Hannibal. Hierna werd het moerassige land gecultiveerd en kwam de handel op gang. Placentia groeit uit tot een belangrijke Romeinse stad mede dankzij de haven aan de Po. Gedurende de middeleeuwen werd de stad door de Goten verwoest en viel de stad via het Byzantijnse Keizerrijk in de handen van de Longobarden. In de late middeleeuwen was Piacenza op haar hoogtepunt en behoorde het tot de rijkste Europese steden; uit deze periode dateren ook de stadsmuren. Buiten de stadsmuren moeten we volgens Wikipedia vooral op de kathedraal uit de 12e eeuw, het Palazzo Comunale (ook wel Gotico genoemd), de basiliek Sant'Antonino en de Galleria d'arte moderna Ricci Oddi letten. Er wonen overigens 104.000 mensen in Piacenza, en het Piazza Cavalli is het centrale punt van de stad. Piacenza heeft ook een paar voetbalclubs, die ver zijn weggezakt. Typisch Italiaans, heel wat traditionele clubs zijn inmiddels 20 keer failliet gegaan en 21 keer uit de as herrezen. Piacenza Calcio is zo'n club, ook hier gingen ze failliet en sindsdien spelen ze in de Serie D, op het vierde niveau dus. Pijnlijke zaak, ooit een club die jarenlang in de Serie A speelde. Uit die tijd stamt het stadion nog, een van de meest opvallende stadions van Europa. Een stadion zonder doorlopende tribunes, in plaats daarvan alleen maar rare vakjes die uit elkaar staan. De Tour is uiteraard nog nooit in Piacenza geweest, maar de Giro komt hier ook verrassend weinig langs. In 2021 ging er dan wel weer een rit van start in de stad, die zou eindigen in Sestola en daar won godbetert Joe Dombrowski vanuit de vlucht. Later die Giro reden we tijdens de 18e rit nog eens door Piacenza heen, maar sindsdien hebben we deze stad vakkundig vermeden. Dat lukte voor 2021 ook al aardig, want voor de keer daarvoor dat de Giro passeerde moeten we terug naar 2006. En ook toen ging er alleen een rit van start, de laatste aankomst in Piacenza dateert van 1986. Toen won Guido Bontempi, da's dan wel weer meteen een grote naam. In 1968 won Guerrino Toselli, dat zegt me dan weer iets minder. In het recentere verleden is vooral de vrouwelijke variant van de Giro hier een paar keer geweest, wat te maken kan hebben met het feit dat Giorgia Bronzini uit Piacenza afkomstig is. In 2011 won ze bijna in haar eigen stad, maar ze werd net geklopt door wie anders dan Marianne Vos. In 2018 won Jolien D'Hoore dan weer, kan gebeuren. Buiten Bronzini zijn er meer bekende personen afkomstig uit Piacenza. Wat te denken van de familie Inzaghi, Simone en Filippo. Vooral Filippo was toch wel een fenomeen. Kon er geen reet van, maar dat neusje voor de goal was onovertroffen. Als voetballer kwam Simone minder ver dan Filippo, maar Simone is inmiddels wel de betere trainer van de twee. Toch weer mooi kampioen geworden met Internazionale dit jaar. Giorgio Armani komt ook uit Piacenza, met z'n protserige proletenplunje. Van alle steden in Italië is dit waarschijnlijk niet echt de stad die je bovenaan je lijstje zet om te bezoeken, op de paar fraaie gebouwen in het centrum na is dit geen plaats om lang te verblijven.
De renner gaan van start in het centrum van de stad, op een gigantische parkeerplaats. Daarna volgt er tijdens de neutralisatie een rondje door het centrum, tijdens dit rondje rijden we uiteraard langs de hoogtepunten van de stad, zoals de lokale kathedraal en het stadhuis. Buiten het centrum en buiten de stad Piacenza zal de rit uiteindelijk officieel van start gaan in het dorpje San Nicolò, nadat we de Trebbia zijn overgestoken. We gaan vervolgens enorm lang richting het westen fietsen, steeds langs de Po. Een volle dag door de Povlakte, die we voor de gelegenheid best kunnen omdopen tot Pauvlakte. Normaal een bloedirritant fenomeen in de Giro, dit jaar een bloedirritant fenomeen in de Giro én in de Tour. Het is de langste rit van de Tour, maar door het parcours gaat het nóg veel langer voelen dan het al is. Een rit van 2300 kilometer, gevoelsmatig. Tijdens de eerste kilometers van de rit rijden de renners over een gigantisch brede, rechte en vlakke weg van dorpje naar dorpje. De eerste kilometers passeren ze plaatsjes als Rottofreno en Castel San Giovanni, terwijl ze tussen die dorpjes door vooral door het grote niets rijden. Tussen de dorpen in is het weer volkomen leeg, deze rit kan eventueel nog gered worden door de wind. Maar de wind is niet op de afspraak, dus dat kunnen we ook al op onze buik schrijven. In Castel San Giovanni, na 13 kilometer, komen we een rotonde tegen, zo'n beetje de eerste van de dag. Verder komen we niets tegen, ook niet in de tien kilometer daarna als we rechtdoor over dezelfde weg naar Stradella fietsen. En een random kapelletje langs de kant van de weg vormt het hoogtepunt. Het volgende plaatsje van enig belang op de route is Stradella, in die plaats eindigde in de Giro van 2021 een rit. Een heuvelrit, die een prooi zou worden voor de vluchters. Die dag had Alberto Bettiol weer eens zo'n dag, hij won afgetekend. Stradella is de stad van de accordeons, door een paar bochten in het centrum zou er in het peloton eventueel een accordeoneffect kunnen optreden. Buiten Stradella komen we dan weer op de doorgaande weg dwars door de Povlakte terecht. Die weg loopt toch al snel weer een kilometer of 25 vooral rechtdoor, we komen tijdens het begin van de rit heel lang niets tegen. Oké, een stuk of wat rotondes, maar meer niet. Van dorp naar dorp, met heel veel leegte tussendoor. Afgrijselijk begin van de rit, hier hoef je niet voor thuis te blijven. Na 50 komen we uit in Voghera, een stad waar we in de Giro ook wel eens doorheen zijn gereden. Ieder jaar zit die ellendige Povlakte wel in de Giro, we rijden dus regelmatig over deze wegen waar je helemaal niet overheen wil rijden. Voghera ligt in Lombardije, we bevinden ons inmiddels in een andere regio. Op Wikipedia lees ik dat de heuvels ten zuiden van de stad een belangrijk wijnbouwgebied vormen. Wat?! Er zijn heuvels? De organisatie had ook even Wikipedia moeten lezen, blijkbaar. In Voghera staat een kasteel, daarnaast beschikken ze ook hier over een duomo. Bovendien rijden de renners hier langs een Decathlon, een winkelketen die ik sinds een paar maanden niet meer vertrouw.
De wegen die we momenteel volgen zitten ook ieder jaar in Milaan-San Remo, veel renners hebben hier dus al met enige regelmaat gereden, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat dit deel van de route ook echt blijft hangen. Na een passage met een paar bochten in Voghera rijden we buiten de stad achter kilometer volledig rechtdoor over dezelfde weg richting het volgende dorp. In deze kilometers is de weg echt helemaal recht en is het terrein helemaal open. Op twee rotondes na komen de renners tot in Pontecurone niks tegen. Pontecurone is blijkbaar een dorp waar een heilige vandaan komt, Luigi Orione. Hij is door de paus heilig verklaard omdat hij een man genezen zou hebben van longkanker. De doktoren wilden de man niet opereren en ook een chemokuurtje hoorde niet tot de mogelijkheden. Toen ging de man eventjes een paar minuten kletsen met ome Luigi en plotsklaps was hij genezen. Ja, goed verhaal. Bijna net zo ongeloofwaardig als iemand die zegt dat deze rit echt heel erg leuk is. Na de passage in Pontecurone rijden we nog eens een aantal kilometer rechtdoor richting de volgende plaats van belang. Zeven kilometer over rechte wegen, met alleen nog een rotonde ter afleiding tussendoor. Een brede weg dwars door een Italiaanse polder, je zou het troosteloos kunnen noemen. Aan het eind van deze rechte weg botsen we op een rotonde, we verlaten hier de doorgaande weg en rijden het centrum van Tortona binnen. Tortona zou een bekende naam kunnen zijn, vorig jaar kwam hier namelijk een Girorit aan. Pascal Ackermann won toen de massasprint, jemig, dit had ik volledig uit m'n geheugen gewist. Zomaar Milan, Cavendish en Pedersen kloppen, dat gaat hem dit jaar niet zo snel lukken. In 2017 kwam hier eveneens een Girorit aan, ook die rit eindigde in een massasprint. Fernando Gaviria won, hij liet ons een jaar of twee geloven dat hij een goede sprinter was. Tortona is tevens de plaats waar Fausto Coppi is overleden. In 1960 overleed Coppi in het ziekenhuis van Tortona aan de gevolgen van malaria. Ter ere van Fausto Coppi gaan we in Tortona beginnen aan een klimmetje, dat klimmetje draagt de naam Côte de Tortone-Fausto Coppi. Mooi om Coppi te eren, maar een oplopende weg in de plaats waar hij in het ziekenhuis stierf naar hem vernoemen is ergens ook wel weer merkwaardig. Enfin, Coppi, een van de grootste Italiaanse wielrenners ooit. De eeuwige rivaal van Gino Bartali, die we al hebben geëerd bij de start in Florence. Bijna alle grote Italiaanse renners passeren deze dagen de revue, de Italianen maken optimaal gebruik van deze Tourstart. Fausto Coppi kwam uit Castellania, een dorpje een stukje ten zuiden van Tortona. Castellania heet tegenwoordig Castellania Coppi, Fausto was zo'n fenomeen dat zijn eigen dorp naar hem vernoemd is. Dat zie je normaal alleen in dictaturen, maar Coppi heeft het simpelweg afgedwongen door heel hard te fietsen. Coppi won tweemaal de Tour, in 1949 en 1952 was hij de beste. Hij won liefst vijf keer de Giro, en dan moet je nog bedenken dat hij dankzij de Tweede Wereldoorlog een aantal jaar niet heeft kunnen fietsen. Hij won uiteraard ook tal van andere koersen, zoals Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije, Coppi won alles wat los en vast zat. Een van zijn mooiste zeges boekte hij in de plaats waar de volgende rit van deze Tour van start zal gaan, hij krijgt duidelijk een groter eerbetoon dan Bartali. Maarja, na een zeer succesvolle carrière ging hij in 1959 nog even voor de grap een koers afwerken in Burkina Faso. Daar liep hij malaria op, maar die ziekte herkenden de Italiaanse doktoren niet. Ze dachten dat ie een longontsteking had en de medicijnen die hij kreeg versnelden het ziekteproces alleen maar, waardoor hij op 2 januari 1960 overleed in Tortona. De plaats waar de renners na enkele bochten en rotondes in het centrum beginnen aan een klim van 1,1 kilometer aan 6,3%. De top van dit klimmetje van vierde categorie, de Côte de Tortone-Fausto Coppi, bereiken we na 71 kilometer. In de buurt van de top vinden we de overblijfselen van een kasteel, tevens ligt het lokale sportpark hier. De naam is niet heel verrassend, Stadio Fausto Coppi.
Een prima klimmetje zo tussendoor, al schieten we er verder weinig mee op. Vooral een excuus om even bij een grote kampioen stil te staan, daar zijn ze zowel in Italië als Frankrijk heel goed in. Tijdens de klim rijden we over een straat met een bijzondere naam, Corso Coppi Fausto e Serse. Fausto had ook nog een broer, Serse dus. Ook een coureur, net iets minder goed. Na de klim volgt er uiteraard een korte afdaling, dat stelt heel weinig voor. Paar bochtjes en warempel een drempel, maar dit is niet een punt van de koers waar het hectisch zal zijn in het peloton. Rustig naar beneden, dan nog even rustig wat rotondes nemen als we weer in het centrum van Tortona zijn en vervolgens rijden we buiten de stad weer een eeuwigheid rechtdoor over een brede weg op zoek naar de volgende stad. Het peloton zet koers richting Alessandria, in de komende 20 kilometer komen we weer eens helemaal niets tegen. Recht, breed, vlak, met die steekwoorden kom je een eind. We rijden weer langs wat andere dorpjes af, terwijl het tussendoor weer vrij open en vrij agrarisch zal zijn. Zo nu en dan een keer een flauwe bocht of een rotonde, maar ik vraag me toch ernstig af hoe de renners hier wakker gaan blijven. Wellicht door de tussensprint die na 94 kilometer zal volgen in Alessandria. Het ging 20 kilometer rechtdoor over dezelfde weg, maar nu duiken we bij het binnenrijden van Alessandria het centrum in en daar ligt die tussensprint. Meerdere rotondes in deze omgeving, voorbij de tussensprint komen we dan weer een aantal bochten tegen die ons na een tijd weer terugbrengen naar de doorgaande weg dwars door de Povlakte. Alessandria ligt om precies te zijn tussen de rivieren Bormida en Tanaro in. Nabij de stad ligt een zeer belangrijk verkeersknooppunt, hier komen de spoor- en snelwegen van en naar de steden Turijn, Milaan en Genua bij elkaar. Ook de internationale autoslaaptrein naar Livorno maakt hier een tussenstop, heel ziek. De stad is vernoemd naar paus Alexander III. Onder napoleontisch bestuur was het de hoofdplaats van het Franse departement Marengo, als de geschiedenis net wat anders was verlopen had de Tour hier vaker kunnen passeren. Tijdens zware bombardementen gedurende de Tweede Wereldoorlog is het historische hart van de stad vrijwel volledig weggevaagd, klassiekertje. Alessandria is de stad waar Umberto Eco werd geboren, een naam die eerder deze Tour al de revue is gepasseerd. Bovenal de schrijver van De slinger van Foucault en De naam van de roos, lijvige boeken. Ook Gianni Rivera komt uit Alessandria, een voetballer die ooit de Ballon d'Or wist te winnen. De Giro kwam hier in een ver verleden enkele malen voorbij voor een aankomst. Zo wist in 1968 José Antonio Momeñe hier een rit te winnen, de opa van de sympathieke Iñigo Elosegui, renner van Kern Pharma die zijn grote belofte nooit heeft weten in te lossen. Het belangrijkste wapenfeit van Alessandria is evenwel dat ze hier over een citadel beschikken, dat doet een mens altijd goed.
De Fransen geven overigens aan dat de tussensprint ligt in Alexandrie, die mensen kennen echt geen enkele schaamte. Buiten Alessandria worden de wegen een klein tikkeltje bochtiger, maar ze zullen voorlopig continu breed blijven en dus gaat dat weinig verschil maken. Af en toe een rotonde, terwijl we nog steeds van dorp naar dorp fietsen met tussen de dorpen in een heleboel leegte. Het decor zal niet veranderen, de Povlakte is één groot zwart gat. Het leukste feitje van de komende kilometers is dat we langs een dorpje fietsen dat Bruno heet. Iets meer bossen in deze omgeving en soms ook wat licht hoogteverschil, dat dan weer wel. Zo komen we na 122 kilometer uit in Nizza Monferrato na een kort klimmetje. Stelt heel weinig voor, maar in gedachten zie ik de dikke reet van Fabio Jakobsen al achteraan het peloton spartelen. Na het korte knikje omhoog gaat het ook even omlaag met een haarspeldbochtje erbij, dwars door een wijngebied. Overal druivenranken langs de kant van de weg, het parcours mag dan kut zijn, op deze manier scoor je alsnog wat toeristische puntjes. De lokale wijn luistert naar de naam Nizza en wordt vooral gemaakt met de Barberadruif. De historische regio waarin we ons bevinden heet dan weer Monferrat en zo komt het dorpje dat we passeren aan de naam Nizza Monferrato. Paar bochtjes in Nizza Monferrato, maar daarna rijden we weer eens tien kilometer over dezelfde weg. Breed, vlak, recht, we herhalen het oude recept nog maar eens. Onderweg een rotonde, andermaal het spannendste deel van dit stukje rit. Of het moet de doortocht in Calamandrana, maar op de spetterende naam na valt dat dorpje ook best tegen. Er ligt hier ook een tijdje een fietspad naast de weg, blijft in het buitenland altijd een bijzonder fenomeen. Dat even terzijde, na 131 kilometer komt het peloton uit in Canelli en hier rijden ze dwars door het centrum met een paar bochten tot gevolg. Tijdens de tocht door Canelli zien we boven op een heuvel een kasteel liggen, Castello Gancia. Gancia schijnt overigens een enorm bekend wijnhuis te zijn, maar mijn wijnkennis blijft summier. In ieder geval, we kunnen zien dat er heuvels zijn, de pijnlijke conclusie is alleen dat we daar totaal geen gebruik van maken. We blijven voorlopig beneden in de vallei, als we Canelli verlaten rijden we wederom enkele kilometers rechtdoor over een vlakke weg. Dit terwijl we ons inmiddels op minder dan 100 kilometer van het eind bevinden, de finish komt nog niet in beeld maar het grote aftellen begint wel al een beetje op te schieten. De plaatjes zullen hier wel aardig zijn, we fietsen nog steeds door een wijngebied. We betreden het heuvelgebied van Asti, de komende kilometers gaan we deze regio nog wat meer onder de loep nemen. De grootste wijngaarden kom je hier tegen, waar onder meer de druivensoorten barbera, dolcetto, grignolino, freisa en brachetto groeien. Dat levert wijnen op als Barbera d'Asti, Barbera di Montferrat, Piemonte Barbera, Monferrato Dolcetto, Freisa d'Asti, Grignolino d'Asti en Piemonte Brachetto. Goed om te weten, lijkt me. Ter hoogte van Santo Stefano Belbo slaan we een keer rechtsaf een iets smallere weg in, maar al snel komen we weer op een brede weg terecht. Die weg loopt rechtdoor richting Boglietto, een plaats die we na 142 kilometer bereiken. Het ene wijndomein na het andere passeren we in dit dorpje, waar een bocht naar links volgt. Na deze bocht naar links rijden we over dezelfde weg via Castagnole delle Lanze naar Neive, waar we warempel wat klimwerk gaan tegenkomen. In Castagnole won Marianne Vos ooit een rit in de Giro Donne, terwijl we over Neive dan weer kunnen vertellen dat het een leuk historische dorpje is met een middeleeuwse structuur. Een van de mooiste dorpjes van Italië, wordt gefluisterd. Ook weer onderdeel van het wijngebied waar we ons nu al een tijd bevinden, in Neive produceren ze vooral Barbera d'Alba, Dolcetto d'Alba, Barbaresco en Muscat d'Asti. De eerste Barbaresco schijnt hier geproduceerd te zijn, onder de naam Neive. Niet te volgen, maar goed. Tussen Boglietto en Neive komen de renners weer eens geen obstakels van belang tegen, repeterend verhaal. Neive bereiken we na 152 kilometer, tijd voor Fabio Jakobsen om af te zien.
In Neive zelf volgt er een eerste knikje omhoog, dat stelt niet heel veel voor. Als de renners langs het historische centrum passeren zal hun aandacht vooral uitgaan naar de linkerkant van de weg, daar valt een prettige blik te werpen op de heuvels vol wijngaarden in de omgeving. Al die heuvels hebben we tot nu toe vakkundig weten te ontwijken, maar daar komt tijdelijk verandering in. We slaan voorbij Neive linksaf een andere weg in. Die weg is net iets smaller en loopt vooral meteen omhoog. De Côte de Barbaresco is daar, het gaat 1,5 kilometer omhoog aan 6,5%. Arme Jakobsen, arme Cavendish. Best een pittig dingetje, tussen de wijnranken in. Het gaat zelfs een aantal meter aan 8% omhoog, maar het is natuurlijk wel nog ver van de finish. Na 156 kilometer bereiken we de top van dit klimmetje van vierde categorie, dat houdt in dat we nog 75 kilometer moeten fietsen. Via enkele haarspeldbochten slingert het tussen de druiven door stevig omhoog, het is wel een aangename onderbreking van deze slaapverwekkende rit. Boven komen we uit in Barbaresco, een dorpje dat de naamgever is van de gelijknamige wijn. Ook een dorpje waar in het verleden een tijdrit in de Giro van start ging. Van Barbaresco naar Barolo, toe maar. Rigoberto Uran won opvallend genoeg die tijdrit, het begin van een periode waarin men jaarlijks een tijdrit zou laten plaatsvinden tussen twee wijndorpen in. Even snel een plaatje tussendoor, omdat het hier zo mooi is.
In het centrum van Barbaresco wordt het bergpuntje uitgedeeld, maar daarna is het klimmen niet gedaan. De weg loopt nog eens drie kilometer omhoog, maar dan wel vals plat. Een procentje of twee gemiddeld, geen ideaal terrein om terug te keren als je eventueel gelost zou worden. Mag niet gebeuren, maar met sommige renners weet je het nooit. Na deze vals platte uitloper beginnen we aan een afdaling van 3,5 kilometer. We dalen af door een schitterend decor, de wijngaarden verdwijnen voorlopig niet in beeld. Ze zitten overal, mooi geposteerd op de flanken van de heuvels. De afdaling stelt niet heel veel voor, er zit een haarspeldbochtje in en we komen twee scherpere bochten tegen, maar nee joh, geen probleem. Na de afdaling gaat het gelijk weer twee kilometer omhoog, aan 3,5% gemiddeld. Geen echte klim, maar toch een paar hoogtemeters om de sprinters enigszins uit te dagen. Als dit hupje achter ons ligt dalen we opnieuw af, via een paar haarspeldbochten komen we uit in Alba, een stad waar we in de Giro ook ontzettend vaak doorheen fietsen. Het korte afdalinkje stelt niets voor, de doortocht in Alba hoeven we ook niet spannender te maken dan het is. Met een boog rijden we om het centrum heen, onderweg de nodige rotondes tegenkomend. Alba is de stad waar heel wat wielrenners geboren zijn, veelal in het ziekenhuis, om vervolgens op te groeien in een dorpje in de omgeving. Matteo Sobrero is een voorbeeld, hij doet mee aan deze Tour en hij mag dus tijdens de Ronde van Frankrijk door zijn Italiaanse geboortegrond gaan fietsen, bijzonder. In Alba, de stad waar Alessandro Petacchi in 2001 een massasprint won in de Giro, ging de afgelopen jaren regelmatig een Girorit van start. Zo begon hier in de Giro van 2020 de rit richting Sestriere, waar een roze Kelderman kopje onder ging. Alba is bekend om zijn witte truffels. In de stad is ook het hoofdkantoor van Ferrero gevestigd, bekend van producten als Nutella, Mon Chéri en Ferrero Rocher. Walgelijke dikmakerij, dus. Het centrum van Alba wordt gedomineerd door enkele middeleeuwse torens, bovendien hebben ze hier een kicken bakstenen kathedraal. De stad ligt aan de rivier de Tanaro en bij het verlaten van Alba rijden we over de Tanaro, op weg naar de laatste klim van de rit. We rijden verder door de Langhe, want zo heet deze regio blijkbaar. Over een brede en vlakke weg die wordt ontsierd door een aantal rotondes rijden we via Mussotto naar Racca, waar we bij een van de vele rotondes linksaf slaan. Daarna rijden we via Piobesi d'Alba richting Corneliano d'Alba, de plaats waar de familie Rosa vandaan komt. Diego Rosa was een aantal jaar een verdienstelijke wielrenner, een mountainbiker die succesvol de switch maakte richting de weg om vervolgens weer terug te gaan naar het mountainbiken toen de resultaten op de weg steeds slechter weggen. Zijn broer Massimo probeerde het ook nog even, met minder succes. Als we door Corneliano d'Alba rijden moeten ze onderhand gaan opletten, niet ver buiten het dorp begint de laatste klim van de dag. Als we het dorpje Cunoni bereiken begint de brede weg merkbaar omhoog te lopen. Al is het ook merkbaar niet steil, de Côte de Sommariva Perno is 3,1 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 4,7% omhoog naar de top van dit klimmetje van vierde categorie. Richting de top zit er een klein stukje in aan bijna 6%, maar voor de rest gaat het heel gelijkmatig aan die 4,7% omhoog. Een klim waar je normaal gesproken nooit in de problemen mag komen, als je hier als sprinters overboord gaat moet je gewoon meteen naar huis worden gestuurd. Vlak voor de top bereiken de renners een dorpje en daar zal na 181,4 kilometer wellicht gesprint worden om het laatste bergpuntje.
Nog 50 kilometer tot de finish na deze klim. De klim was al niet zo ingewikkeld, de afdaling die daarna volgt al helemaal niet. In de tien kilometer na de klim komen we 90 meter lager uit, er is dus helemaal geen sprake van een afdaling. Van Sommariva Perno rijden we rechtdoor Ceresole Alba tegemoet. Op een paar flauwe bochten en wat rotondes na komen de renners in die tien kilometer niets tegen. Een brede en rechte weg, door het groen. Na 191 kilometer rijden de renners door Ceresole Alba, waar in het verleden nog wel eens werd gevochten. Nou, ik denk niet dat we vandaag veel strijd gaan zien. Na Ceresole Alba volgen we opnieuw heel wat kilometers dezelfde recht een brede weg, die nog steeds alleen een paar keer wordt onderbroken door een rotonde. Na 200 kilometer bereiken we zonder verder oponthoud Carmagnola, waar we via een weg vol rotondes dwars door het centrum gaan fietsen. Een stuk of zes kort achter elkaar, alle spanning en sensatie die deze finale te bieden heeft. Na nog wat rotondes maar verder vooral veel rechte en brede wegen komen we een kilometer of acht later voorbij Carignano. Daar kwam Bartolomeo Aimo vandaan, een verdienstelijk coureur 100 jaar geleden. In de buurt van Carignano fietsen we over de Po, de onvermijdelijke vermaledijde Po. Veel open terrein hier, maar, spoiler: geen wind. Van Carignano rijden we op een aantal rotondes na rechtdoor verder richting Piobesi Torinese. We volgen nog steeds een brede en vlakke weg dwars door het Turijnse platteland. Op een industrieterrein ter hoogte van Piobesi Torinese slaan we rechtsaf, om vervolgens Vinovo te betreden, een dorpje waar weer wat rotondes liggen. Uit Vinovo is Giovanni Valetti afkomstig, de man die in 1937 en 1938 de Giro wist te winnen. Buiten Vinovo rijden we over een rechte weg, onderbroken door 68 rotondes, een inmiddels onvermijdelijke plek tegemoet. Over de Via Stupinigi rijden we naar dat jachtslot dat de laatste jaren in praktisch iedere Giro de revue passeert. En nu dus ook in de Tour. Jachtslot Stupinigi (uitspraak: Stoepiniedjie) is een Rococo-paleis, ontworpen door de Spaanse architect Filippo Juvarra. Het "slot" is gebouwd voor het huis Savoye tien kilometer buiten Turijn. Het staat sinds 1997 op de UNESCO-lijst van werelderfgoed en is toegankelijk voor publiek. In de Giro van 2021 ging er zelfs een rit van start op deze plek, die rit zou eindigen in Novara en daar zou Tim Merlier de sprint winnen. Dat het slot gebouwd is op tien kilometer van Turijn klopt overigens als een bus, zodra we over het terrein van het Palazzina di Caccia di Stupinigi fietsen is het ook nog tien kilometer tot de finish.
De renners rijden een halve ronde over bovenstaand terrein, er komt wat bochtenwerk bij kijken in de omgeving van Stupinigi dus. Wel zo ongeveer het laatste bochtenwerk van de dag, want voorbij het jachtslot slaan we rechtsaf en na die bocht gaat het simpelweg rechtdoor tot in de laatste kilometer. Dik negen kilometer volledig rechtdoor, continu rijdend over een brede en nagenoeg vlakke weg. In die negen kilometer komen we drie rotondes tegen, de finale van deze rit is schrikbarend makkelijk. Het is waanzinnig, ik heb nog nooit zoiets gezien. Dit zijn zandbakpraktijken, dit zie je normaal alleen in de UAE Tour. De laatste rotonde komt voorbij op 4,5 kilometer van de finish, daarna gaat het gewoon bijna volledig rechtdoor tot op 900 meter van het eind. Een keer een versmalling op vier kilometer van het eind, maar deze sprint kan koninklijker dan koninklijk worden. Al hoor je soms ook wel dat de gevaarlijkste sprints juist die zijn waar de finale makkelijk is en waar er geen bochten zijn om het peloton op een lint te trekken. Als er vandaag doden vallen moet u dus ook niet vreemd opkijken. Op 900 meter van de finish volgt er na dat ellenlange stuk rechtdoor een bocht naar links, even later volgt er op 700 meter van de finish een tweede bocht naar links. Geen al te lastige bochten, maar misschien toch wel aangezien ze hier als een stel dolle stieren zullen komen aanrazen. Na de tweede bocht gaat het in het restant van de slotkilometer rechtdoor tot aan de finish, een finish die gelegen is naast het stadion van Torino FC, het Stadio Olimpico Grande Torino. Een brede finishstraat, niets staat een massasprint in de weg.
De derde rit van de Tour eindigt in Turijn, een stad waar de Giro de afgelopen jaren ontzettend vaak is geweest. Sterker nog, de Giro ging dit jaar van start in Turijn. Men bracht een ode aan Grande Torino, de alleswinnende voetbalploeg die op 4 mei 1949 volledig werd weggevaagd toen een vliegtuig met daarin alle spelers neerstortte op de heuvel boven Turijn, Superga. Er zijn heuvels rond Turijn en die werden gebruikt tijdens de eerste rit van de Giro. We reden over Superga, waar net als op San Luca een basiliek te vinden is. De plek des onheils mocht niet ontbreken tijdens de Giro, maar tijdens de Tour blijkbaar wel. In de Giro kregen we een zeer lastige heuvelrit voorgeschoteld, die uiteindelijk knap werd gewonnen door Jhonatan Narvaez. Hij was de enige die Tadej Pogacar kon volgen op de steile heuvel van San Vito en hij klopte hem daarna ook nog eens in de sprint. Straffe stoot, de rest van de Giro lukte het niemand meer om Pogacar op die manier te volgen en te kloppen. In de Giro van 2022 kwam de 14e rit dan weer aan in Turijn, een lastige heuvelrit met daarin weer de Superga leverde een leuke strijd op. Een paar ploegen gingen full retard op die heuveltjes, waardoor er enorm grote tijdsverschillen ontstonden. Simon Yates trok die dag aan het langste eind. In 2021 ging de Giro eveneens van start in Turijn, de ronde begon toen met een korte tijdrit die werd gewonnen door Ganna, uiteraard. In de laatste vier jaar hebben ze hier dus drie aankomsten gehad, twee keer onderdeel van een Grande Partenza. Nu volgt er weer een aankomst in Turijn, ditmaal in de Tour, ditmaal als onderdeel van de Grand Départ. Nog wat algemene informatie, schaamteloos gekopieerd van eerdere voorbeschouwingen: Turijn (Italiaans: Torino; Piëmontees: Turin) is na Milaan de grootste stad van Noord-Italië. Ze ligt ten zuidwesten van Milaan en ten noordwesten van Savona en is de hoofdstad van de regio Piëmont en de provincie Turijn. Toen ik in 2015 voor het eerst moest schrijven over Turijn was het een stad met bijna 900.000 inwoners. Tegenwoordig spreken we over 860.000 inwoners, de vergrijzing slaat stevig toe in Italië. Al kom je als de hele agglomeratie meerekent aan 2,2 miljoen inwoners, helemaal verlaten is het hier ook weer niet. De Giro ging in 2021 van start op de Plaza Castello, niet ver verwijderd van de Dom en het Koninklijk Paleis, twee van de bekendste gebouwen van de stad. Recht tegenover de startlocatie vonden we dan weer het Palazzo Madama terug. Dit palazzo is een stadspaleis dat bewoond werd door de heren van Savoye. Het maakt deel uit van het UNESCO-Werelderfgoed Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye, een gegeven dat voorzien is van een eigen wikipagina. Het Koninklijk Paleis hoort ook bij deze verzameling van Savoye. Een naam die onlosmakelijk is verbonden met Turijn, want Turijn werd pas echt belangrijk toen in 1563 Emanuel Filibert van Savoye er de hoofdstad van zijn hertogdom van maakte. Op het Piazza San Carlo staat een standbeeld van hem. Op het Piazza Castello staat dus een paleis, dat zich bevindt binnen het gebied van een voormalige Romeinse nederzetting. Een stadspoort van die nederzetting is in het gebouw geïntegreerd, lollig wel. Later hebben ze er nog een paar torens aan toegevoegd, waarna het nog later een koninklijke residentie werd. In de 17e eeuw koos Christina van Frankrijk, bijgenaamd Madama Reale, het paleis als haar favoriete woonplaats. Sindsdien heeft het paleis zijn huidige naam. Tegenwoordig zit er een museum in het paleis, een kunstmuseum van 4 verdiepingen met collecties antiek, schilderijen en decoratieve en toegepaste kunst. Even verderop, bij het eerder gememoreerde Piazza San Carlo, vinden we een ander museum, het Museo Egizio. Over Egypte enzo, ook wel tof. De meeste historische gebouwen in Turijn schijnen verder overigens bij de barok te horen, op de kathedraal na. Daar ligt tevens de lijkwade van Turijn, een stukje stof dat over een langere wikipagina beschikt dan deze voorbeschouwing. Wil wat zeggen. Opvallend genoeg is het overigens niet de eerste keer dat de Tour hier is. Sterker nog, de Ronde van Frankrijk is al vier keer eerder in Turijn geweest. Voor het laatst was dat het geval in 1996. Toen reden we vanuit Frankrijk naar Sestriere, dat werd de dag dat Bjarne Riis de tegenstand op een hoopje reed. De volgende dag reden we vanuit Turijn terug naar Frankrijk, naar Gap, waar Zabel zou winnen. In 1966 won Franco Bitossi hier dan weer een rit die van start was gegaan in Briançon, hallucinant. Turijn is verder ook de stad die onlosmakelijk verbonden is met de oudste klassieker van allemaal, Milaan-Turijn. Sinds 1876 wordt deze koers georganiseerd, daarmee is het de oudste wielerwedstrijd die nog steeds wordt verreden, ontzettend gaaf. Al zorgen de organisatoren van deze koers er zelf wel voor dat we deze wedstrijd amper nog serieus kunnen nemen, want het parcours ziet er ieder jaar anders uit. Soms met Superga, soms zonder. Soms in Turijn, soms heel ergens anders. Giovanni Visconti werd ooit geboren in Turijn, maar hij groeide dan weer op in Palermo, dat schiet niet op. Een wielrenner die echt uit Turijn komt is Fabio Felline. Uit een verder verleden zou je Italo Zilioli en Nino Defilippis kunnen noemen, de laatste kreeg iets wonderlijks voor elkaar. In 1956 kwam er ook een Tourrit aan in Turijn en wie won? Nino Defilippis. Winnen in je eigen stad, en dat in een buitenlandse ronde. Bijzonder.
Turijn is ook de stad van de familie Agnelli, bekend van FIAT en bekend van het altijd sjoemelende Juventus. Naast Torino FC de andere club van Turijn, daar waar Torino FC ooit de grotere club van de twee was staan ze nu flink in de schaduw van Juventus. Dat vervloekte ongeluk op Superga toch ook, zonder die ramp waren de rollen nu waarschijnlijk nog steeds omgedraaid geweest. Enfin, in Turijn wordt het vandaag slechts 22 graden, jeetje. Er is zelfs kans op regen, wat een ongekende omslag in het weer. Weinig wind, dat hoe dan ook. Een klein beetje tegenwind in de slotkilometer, lijkt het. Maar vooral wind mee in de rest van de finale, een snelle finale kan daardoor nog net wat sneller worden. In startplaats Piacenza wordt het dan weer 28 graden, met gedurende de hele dag kans op buien. Dat zou wel raar zijn, na die 35 graden van de afgelopen dagen. Ook rond Piacenza weinig wind, dat speelt gedurende het grootste deel van de dag dan weer geen rol. Het is de langste rit van de Tour en dus zijn we er vroeg bij, om 11:15 staan de renners aan het vertrek en na een neutralisatie van 20 minuten gaat de rit om 11:35 officieel van start. De start is alleen te bewonderen bij Eurosport, zij zijn vanaf 11:00 live. De NOS en Sporza zijn er pas om 12:35 bij. Nog steeds behoorlijk vroeg, dit is zo'n dag dat je ook prima pas rond 16:00 kunt inschakelen. Of nog later. De aankomst wordt verwacht tussen 16:57 en 17:30. Als je daadwerkelijk voor de koers kijkt en niet voor de plaatjes volstaat het om de laatste minuten te aanschouwen.
Floprit. Natuurlijk, we hebben twee heuvelritten achter elkaar gehad, je kunt niet van iedere hit een heuvelrit maken. Snappen we, maar alsnog, van een vlakke rit worden we nooit vrolijk. Waar is de Superga als je 'm écht nodig hebt? Zonder beklimmingen van enig belang gaat deze rit eindigen in een massasprint. Dat kunnen we alleen ontlopen als er een sterke kopgroep vertrekt, maar ik weet niet of heel veel renners daar trek in hebben. De aanloop is vlak en niet ideaal voor de vluchters. Het nadeel voor de sprintersploegen is dan weer dat deze rit heel lang is, dat maakt het controleren ingewikkeld. Maar het is de eerste vlakke rit en dus gaan er heel veel ploegen zin hebben om te controleren. Philipsen heeft er slim voor gezorgd dat hij in aanloop naar de Tour een paar keer geklopt is, daardoor denken alle andere sprinters dat ze kans maken om hem te verslaan en dus zullen ze hun mannetjes op kop van het peloton zetten. De vluchters zijn derhalve kansloos, is mijn inschatting. Maar die inschatting zat er gisteren ook ferm naast, het blijft immers een merkwaardige sport.
1. Philipsen. Enigszins kwetsbaar in aanloop naar de Tour, maar hij kan in de Tour mooi profiteren van het feit dat enkele van de beste sprinters afwezig zijn. En hij heeft nu weer Mathieu van der Poel tot zijn beschikking, die de sprint weer voor hem gaat aantrekken. Normaal gesproken zal er weinig aan te doen zijn.
2. Groenewegen. Waarschijnlijk een van de snelste sprinters aan het vertrek, al kan hij dat vaak niet laten zien omdat zijn positionering enorm ruk is. Dat gaat tijdens deze rit ook weer een probleem worden, zeker met deze finale. Het gaat heel lang rechtdoor, er zijn amper bochten te vinden aan het eind. Hij en zijn ploeg gaan daardoor waarschijnlijk weer overrompeld worden, waardoor hij vanuit kansloze positie mag gaan sprinten. Maar, stel dat hij toch een keer in een goede positie aan de sprint begint, nouja, in dat zeldzame geval kan hij wel tweede worden achter Philipsen.
3. Bauhaus. Het sprintersveld van deze Tour is echt lachwekkend, eigenlijk. Als je kijkt naar pure sprinters kom je al heel snel uit bij Bauhaus. Je hebt uiteraard ook renners als Van Aert, De Lie en Pedersen, maar dat zijn niet echt jongens voor een sprint als deze. Die hebben toch iets lastiger terrein nodig, tijdens deze aankomst draait het om de pure snelheid en dan komen ze normaal gesproken te kort. Bauhaus werd vorig jaar tijdens de eerste sprints in de Tour tweede en derde, als de ritten makkelijk zijn en als hij een beetje fris is zit er een dichte ereplaats in, zeker gezien het gebrek aan concurrentie.
4. Bennett. De herboren Sam! Alhoewel, is hij wel herboren? Hij domineerde de zes dagen durende Vierdaagse van Duinkerke, maar daarna verdween hij weer uit beeld. Goed, ook alleen de Dauphine gereden daarna, en in de Dauphine was alleen de eerste rit geschikt voor de sprinters. Tijdens die sprint werd hij tweede achter Pedersen, op zich geen slecht teken. Maarja, hij is alsnog een vraagteken. Als hij echt zijn oude vorm weer te pakken heeft, kan hij in combinatie met de Decathlonbonus nog best eens in de buurt gaan komen van een ritzege. Maar dit kan ook heel makkelijk een totale mislukking worden, Bennett is en blijft een enigma.
5. Pedersen. Net een te makkelijke rit voor hem, maarja, wie moet je anders noemen he? Als je Jakobsen en Cavendish noemt na wat je de afgelopen twee dagen hebt gezien ben je ook geen serieus persoon. Natuurlijk, dit is een totaal andere rit, maar alleen al uit principe moet je ze weigeren te noemen na hun Van Hummel-esque escapades. Dus houden we het toch maar op Pedersen, die rijdt in ieder geval sowieso heel sterk rond.
Superga, waar ben je?
.
Beetje kippenvel
Terecht, die laat hier een gouden kans liggen.quote:
Van harte.quote:
Ik verwacht morgen een paginalange OP.
Zijn fanclub was al even te horenquote:
Krijg je dit.
quote:
quote:Op maandag 1 juli 2024 13:13 schreef Bugno3 het volgende:
“In principe hebben wij het plan om gewoon met Gerben Thijssen te sprinten. Als het goed is, ben ik de laatste man”, vertelt Teunissen aan WielerFlits. “Biniam Girmay trekt in principe zijn eigen plan en Laurenz Rex en ik zijn er voor Gerben. Soms is het meer positioneren dan echt een lead-out. We gaan er in ieder geval voor zorgen dat hij in een goede positie komt.”
Droomplan wel.
Hoe ruikt de barbecue?quote:
Ik en vele lieden met mij zijn vandaag behoorlijk beflkikkert door J. Philipsen in het Pick’m spel.
Gouden Carapazquote:
Op Ziedend!quote:
Ik en vele lieden met mij zijn vandaag behoorlijk beflkikkert door J. Philipsen in het Pick’m spel.
Met z’n kutbril.Ziedend!quote:
Groenewegen zat compleet verkeerd gepositioneerd maar is weer eens boos op alles en iedereen
Ik zit inmiddels in mijn woonkamer dus geen idee.quote:
Mijn eerste deelname is nu verkwanseld...quote:
Ik en vele lieden met mij zijn vandaag behoorlijk beflkikkert door J. Philipsen in het Pick’m spel.
Niet in het teamplan opgenomen worden was key to victory vandaag voor Bini.quote:
De Liequote:
Omdat ie al z'n kracht verspeelde bij verkeers genomen rotondesquote:
Nou ja, kan nog schrapresultaat blijken heh?quote:Op maandag 1 juli 2024 17:09 schreef Durmada het volgende:
[..]
Mijn eerste deelname is nu verkwanseld...
Waar was hij?quote:
Ik en vele lieden met mij zijn vandaag behoorlijk beflkikkert door J. Philipsen in het Pick’m spel.
Jakobsen niet minder!quote:
[..]
Terecht, die laat hier een gouden kans liggen.
Haha dacht hetzelfdequote:
Ziet er ook uit als een 45 jarige.
Niet minder dan een Groenewegen die geen moment echt kon sprinten.quote:
Die klootzak vond het nodig het asfalt van dichtbij te gaan inspecteren.quote:
Masterplan van JV wel hoorquote:Op maandag 1 juli 2024 17:11 schreef skysherrif het volgende:
Remco viesmad op healy omdat ie carapaz aan een extra plekje helpt
. En dat op dag 3 .THIS IS OUR MOMENT
Thanks!quote:
[..]
Die klootzak vond het nodig het asfalt van dichtbij te gaan inspecteren.
Vermoedde dat al nadat ik hoorde over die valpartij en hij niet in de kopgroep zat.
Wij zijn tegen racisme.quote:
Eerste man van kleur met ritwinst in Tour?
Best bijzonder.quote:
[..]
Niet in het teamplan opgenomen worden was key to victory vandaag voor Bini.
Hopelijk is hij vandaag voorzichtig met het vieren van zijn overwinning.
We verwachten voor 06:00 morgen minimaal 3 volle posts over de etappe van vandaagquote:
Ja, daarom zat je de hele tijd in je eentje.
Te groot voor het servet….quote:
De Lie zat perfect en laat zich wegdrummen, spijtig.
Boogie heeft 2 etappeoverwinningenquote:
Eerste man van kleur met ritwinst in Tour?
hoezo? Ketikoti gaat over afschaffing slavernij dat heeft vrij weinig te maken met een geboren en getogen Eritreeër met (waarschijnlijk) Eritrese voorouders.quote:
[ Bericht 7% gewijzigd door Wienerschnitzels op 01-07-2024 17:24:58 ]
Op watte?quote:
tikkie takkiequote:
Nah meer niet echt man voor traditionele massasprints. Meer voor heuvelachtige sprintaankomstenquote:
Bijzondere namen vooraan.Ze gingen voor Thijssen, die er totaal niet aan te pas kwam.quote:
Visbeek komt even de felicitaties in ontvangst nemen terwijl dit succes volledig ondanks hemzelf is.
Wel een obligaat handje in de lucht.
Op zich zaten ze waar ze moesten zitten en als Bini gewoon in de trein zit komen ze ook geen mannetje tekort.quote:
Visbeek komt even de felicitaties in ontvangst nemen terwijl dit succes volledig ondanks hemzelf is.
Maar het plan was nooit dat Bini in die trein zou zitten.quote:
[..]
Op zich zaten ze waar ze moesten zitten en als Bini gewoon in de trein zit komen ze ook geen mannetje tekort.
Hij had wel de snelste planga.quote:
Groenewegen is nog altijd viesmad, hij was vandaag veruit de snelste volgens hem.
Op zich mag hij teleurgesteld zijn toch?quote:
Groenewegen is nog altijd viesmad, hij was vandaag veruit de snelste volgens hem.
Oh zo uitgebreid heb ik de regels niet gelezen, dat biedt dan weer hoop.quote:
[..]
Nou ja, kan nog schrapresultaat blijken heh?
Iedereen heeft waarschijnlijk nog wel het gevoel dat hij kan winnen. Renners als Philipsen en in mindere mate Groenewegen zijn nog niet aan sprinten toegekomen.quote:
Na morgen wel wat rustiger in de sprints.
10 dagen zonder lekke band, jeetje.
Genre Quintana, Bernal telt niet?quote:
Eerste man van kleur met ritwinst in Tour?
Dat leek me ook wel. En de volgende keer mag hij weer keurig achter Philipsen ingesloten raken.quote:
Groenewegen is nog altijd viesmad, hij was vandaag veruit de snelste volgens hem.
Dit vraagt om een enquête onder het VOLK. De RAI kan even navraag doen bij de ARD over wat de juiste journalistieke insteek is van zo'n enquête.quote:
Een Eritreeër wint in Italië, dat vind mej. Meloni niet leuk lijkt mij zo.
Grote valpartij in de finalequote:
Cavendish 113e. Moet zeggen dat ik niks heb gezien van de etappe. Dus geen idee of hij lek heeft gereden oid.
quote:
quote:
Teun
Nooit meer knechten voor zo’n matige renner als Girmay
quote:
quote:
quote:
Girmay grootste eendagsvlieg sinds Jody Bernal
quote:
[..]
Best een geduchte concurrent voor Bini voor grootste eendagsvlieg ooit.
quote:
quote:
quote:
R_R is ziedend vanwege de commentaren op eendagsvlieg Girmay
Nee ja zwarte man. Bouhani zou ook nog tellen zoals ik het formuleerdequote:
De doos van pandora is geopend. Als het merk REv zometeen huishoudt op de Galibier en geel pakt, berg je maar... Dat worden afrekeningen waar ik nu al spontaan RSI van krijg.quote:
Op SPOILEREen erg onrealistisch scenario, maar toch ...
quote:
Ik denk dat het tijdperk Girmay inmiddels ook voorbij is. Weer teleurstellend vandaag
Zometeen alleen nog even excuses aanbieden bij de buren, ik heb een beetje hard geschreeuwd.
Was jij die klapjosti die de hele buurt bij elkaar schreeuwdequote:
Dit was erg leuk.
Zometeen alleen nog even excuses aanbieden bij de buren, ik heb een beetje hard geschreeuwd.
Ja.quote:
Op 
Daar gaat het pooltje van Mexicanobakker. En die van Koffieplanter.
Of niet.quote:
Wel jammer, Cav had het zomaar kunnen winnen vandaag als hij bij de eersten had gezeten
Ach, Eddum.
Al gaat hij nu nog harder lobbyen voor het koersvervalsende tijd opnemen op 3 (of 5) van de streep.
quote:
Op 
Thomas Teunissen
Arno "de witte Chinees" Vermeulen?quote:
[..]
Nee ja zwarte man. Bouhani zou ook nog tellen zoals ik het formuleerde
Je weet dat hij toen in de slipstream van de teamauto zat?quote:
Sommigen zullen zeggen dat Mathieu weer even aan het blokjerijden was. Maar het viel mij wel op dat hij sneller fietste tussen kilometer 6 en kilometer 3 voor de finish dan het toen al sprintende peloton.
quote:
[ x ]
Ach, Eddum.
Al gaat hij nu nog harder lobbyen voor het koersvervalsende tijd opnemen op 3 (of 5) van de streep.
Is Eddum zwakzinnig?
"Dit weekend is er nog gepoogd met Vbulletin aan de slag te gaan, dit is wederom niet gelukt. Dus ik ga pogen 200 euro terug te krijgen van die lui. De andere software werkt wel, dus heb nu de opdracht gegeven het forum op de nieuwe software in orde te maken."quote:
[..]
Nee, de overstap naar een nieuwe server is een beetje in de soep gelopen.
[ x ]
Op het geheime PROBOARDS forum
it's happening
quote:
Voor mij was het al overduidelijk.
#controlroomgate
Gewoon geen tijdverschillen meerquote:
[ x ]
Ach, Eddum.
Al gaat hij nu nog harder lobbyen voor het koersvervalsende tijd opnemen op 3 (of 5) van de streep.
Loten na de sprint in Parijs wie het geel krijgtquote:
Zizou is anders ook al uitgeschakeld!quote:
Zo , nu kan de Vlaamse pers zich eindelijk concentreren op de enige sport die er echt toe doet.
Levende legende.
Tevens, voor de liefhebber:
Zouden ze nu ook eerder met Vive le Velo beginnen?quote:
Zo , nu kan de Vlaamse pers zich eindelijk concentreren op de enige sport die er echt toe doet.
quote:
[..]
[..]
[..]
[..]
[..]
[ afbeelding ]
Werd vooraf gezegd van niet, maar denk dat ze niet hadden verwacht dat de uitschakeling al zo vroeg zou komenquote:
[..]
Zouden ze nu ook eerder met Vive le Velo beginnen?
Jonas Creteur heeft ook weer iets gevonden.
Zolang openlijke racisten als Plugge het voor het zeggen hebben gaat er weinig veranderen natuurlijk.quote:
Voor @:Rellende_Rotscholier bijna de hele podcast van in het wiel gaat over bini en de betekenis voor het Afrikaanse wielrennen
Jakobsen zat echt perfect totdat hij zich liet insluiten helaasquote:
[..]
Niet minder dan een Groenewegen die geen moment echt kon sprinten.
Moest hem afzetten van de UCI blijkbaarquote:
Valt me nu pas op dat Groenewegen de hele dag voor aap heeft gereden met dat neuskapje, om er vervolgens niet mee te sprinten.
Start zelf een ploeg zou ik zeggen.quote:
[..]
Zolang openlijke racisten als Plugge het voor het zeggen hebben gaat er weinig veranderen natuurlijk.