Joost Klein. Mijn held. De toekomst van Nederland.

Ik dacht als bejaarde, sentimentele muziekliefhebber onmiddellijk, dit is David Bowie, Iggy Pop, John Lennon, Joey Ramone en Ramses. Een Nederlandse held. Waar de bejaarde negatieve azijnpissers niks van begrijpen. Dit is hoop in de bange rechts-extremistische dagen. Met een Minister-President die zegt de grondwet te respecteren. (Hetgeen al absurd is) Dit echter wel even in de ijskast zet. Voor het geval het van pas komt om het als partijleider van een één-partijpartij te herzien. In sommige landen noemt men dat een dictator die de tegenstanders calt stelt en de grondwet ongrondwettelijk verklaart. Het eigen vriespunt warm houdt.

Waar het nationale debat wordt bepaald door een seniele hangsnor, die denkt dat z'n eigen eenzijdige muzieksmaak heilig is. Denkt dat er geen klimaatprobleem is. Want er groeien nog steeds bladeren aan de bomen in Grollo. De stikstof er het zwijgen toe doet. Die zegt dat de wolf een verzinsel is van de mollen en andere Momferts en zonen die geen Albert heten of Linda bovendien. Terwijl John de Wolf en John de Mol open kaart spelen bij het bedonderen van hun medespelers.

Johan heeft immers nooit een wolf gezien tijdens het uitlaten van z'n honden. Eerst achter de populist Thiery aanloopt, daarna bij de pseudo-boerin op de traktor springt om vervolgens bij de autist Pieter van een koude kermis thuis te komen. Een platenkast heeft om van te watertanden. Helaas 20.000 CD's die één kant op zeiken.

Ik ben een zgn punker/alternatieve gitaarliefhebber, die de schurft had aan gabber en paarse trainingspakken. Echter ik omarm Joost, de positivo. Doet me nostalgisch terugdenken aan de tijd dat ik kut muziek niet hoefde te omarmen om te deugen. Lang leve Joost. Laat je niet klein krijgen jeugd van tegenwoordig. Lut ze maar lulle. Gabber, Neerlands trots. Met terugwerkende kracht deugend. Kick some ass mothafokkers.

P.S. De paarse krokodil staat in de hoek. Naast de groene kikker, met de dildo op z'n hoofd.

Herman.

quote:

Op maandag 15 april 2024 20:59 schreef Za het volgende:
Mooi, en wat een schrijftalent, ik zou vaker zulke stukken van je willen lezen.

Dank je wel.

LIT / Tong’s eigen individueel schrijfsels topic

quote:

Op maandag 15 april 2024 22:43 schreef SemperLibertas het volgende:

[..]
Dan verkoop je toch je ziel aan de duivel door zoiets wanstaltigs als de muziek van die vent leuk te vinden

Dan begrijp je de definitie van punk niet. Dat is juist een stroming die open staat en durft te ageren tegen heilige huisjes. Lees de column nog eens, en schakel je vooroordelen uit. Die had ik eerst ook. Verder gaat het niet eens echt of het nummer mooi of goed is.

The Wipers - Is This Real?

De grote voorbeelden voor Kurt Cobain en Nirvana zijn o.a. The Wipers. Is This Real?, het debuutalbum van The Wipers staat, samen met nog twee albums van The Wipers, in de top 50 van Corbain zijn favoriete albums. De overbrugging begin jaren tachtig, tot de jaren negentig van punk naar gitaarrock. Samen met Hüsker Dü zijn The Wipers de leermeesters van een hele generatie gitaarbands. Jaren 80 tot en met begin jaren 90 is mijn favoriete muziekperiode. Die eindigde toen de gladjakkers van de grunge het heft in handen namen. De poseurs namen het over. Pearl Jam, de BZN van de gitaren werd de maatstaf. Platenlabel Subpop uit Seatle bleef groots in het klein. De verkeerde kleine bands werden groot. Alleen Nirvana kreeg een platencontract bij Sony. Dat verbaasde me. Bleach was een aardig debuutalbum, maar ik kende betere bands met betere albums. Het zal op voorspraak van Sonic Youth zijn geweest dat ze de kans kregen om Nevermind op te nemen. Ze hadden namelijk net een tour achter de rug met die band. Het zal de live-reputatie zijn geweest die de Major platenmaatschappij over de brug deed komen.

Plots was Mother Love Bone een onderschatte geniale band. Green River de oorsprong van een heel genre en Stone Temple Pilots het mooie uithangbord. Het waren gladgestreken bandjes die wel lekker klonken maar meer ook niet, een beetje minder wel. Ik draaide ze af en toe, maar het was nooit spannend, enerverend of verrassend. Voor spanning moest je bij Dinosaur Jr., The Melvins, Pixies of Screaming Trees zijn. Die wilden je nog wel eens op het verkeerde been zetten. Daar vlogen de akkoorden soms dissonant uit de bocht, was de zang niet gespeeld intens en de teksten oprecht. Gingen in de traditie van Greg Sage en z'n Wipers oprecht de diepte in, zo lang mogelijk de adem inhoudend, om eenmaal boven water schreeuwend naar lucht te happen. Youth Of America, Over The Edge en Is This Real? is een onovertroffen trio albums die zijn gelijke niet kent. Misschien dat later Dinosaur Jr. en The Pixies konden wedijveren in het genre. Drie klassiekers achter elkaar uitbrengen is geen kattenpis en niet voor de poes. Voor de kat z'n kut zijn ze in ieder geval niet uitgebracht. Ze horen na al die jaren nog steeds bij de paradepaardjes waar latere bands aan worden afgemeten.

Nashville Pussy, Pussy Galore en Pussy Riot doen er nog steeds hun voordeel mee. Sylvana Simons kan tevreden zijn. Ik heb al die zwarte schijven grijs gedraaid. De grijze hersencellen van deze kapster, zien het donker in bij deze muziek vermoed ik. Het begon in een grijs verleden. In de kleurrijkste periode van de gitaarrock. The Wipers staan meer dan 30 jaar later nog steeds op het gitaar-podium. Met Is This Real? links en rechts geflankeerd door Youth Of America en Over The Edge. De sage van Greg wordt van generatie op generatie doorverteld. Het begon bij My Generation, they lived fast but didn't die young. The Circle is rond.




43 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2017 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me. Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.

Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 54 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 50 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 33 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 33 jaar wil koesteren.

Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond toen San Marco in de laatste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.

Een 71 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren. Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.

Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 54jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....



[ Bericht 78% gewijzigd door tong80 op 16-04-2024 10:09:01 ]

quote:

Op maandag 15 april 2024 20:59 schreef Za het volgende:
Mooi, en wat een schrijftalent, ik zou vaker zulke stukken van je willen lezen.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 10:19 schreef mvdejong het volgende:

[..]
[ afbeelding ]

Dit vind ik altijd zo boeiend. Dat je een internetplaatje plaatst.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 10:24 schreef Document1 het volgende:
Ah daar heb je de provinciale Ajacied weer die echt nooit met Feyenoord bezig is hoor.

M'n excuses voor deze ode's aan m'n Feijenoordhelden......

Van alle culthelden die Feyenoord begin jaren negentig op het veld had staan, was hij de grootste. John de Wolf was een stoere crimineel, Ed de Goey gewoon goed, Gaston en Regi kwikzilvere dartelaars en Mike Obiku exotisch. József was vooral gewoon gewoon.



Hij stond in het telefoonboek en woonde in een eengezinswoning in Sterrenburg, een rustige jaren-zeventigwijk in Dordrecht. Net zoals de doorsnee-supporter. Die hem zag als een buurman die er af en toe uit het niets een bal in trapte. De tovenaar uit Tatabánya, de puffende Hongaarse magiër. Heel veel doelpunten maakte József niet. Maar als hij ze maakte, waren ze vaak belangrijk.

Neem nou de wedstrijd thuis tegen PSV, in het seizoen ’94-’95. In de vijftigste minuut kreeg Feyenoord een strafschop. József stond net in het veld, zonder warming-up, en had nog geen bal aangeraakt. Geen enkele twijfel wie ‘m zou nemen. Hij slofte naar de stip. Wachtte net zo lang tot keeper Stanley Menzo een hoek koos. En schoot ‘m niet overdreven hard in de andere: 2-2. Twintig minuten later scoorde hij het winnende doelpunt. Het publiek was uitzinnig en scandeerde de rest van de wedstrijd ‘Jóóóózsef, Jóóóózsef’. De Tovenaar van Tatabánya maakte zijn bijnaam weer waar.



Niet de Kromme, Puck van Heel, Ove Tshiendval of Ijzeren Rinus, samen met de Tank, werden voetballer van de eeuw van Feijenoord. Het was een kleine fragiele voetballer. Een dribbelaar die ze nog nooit hadden gezien. Zijn Feyenoordhart werd nooit gestolen. De bal ook niet van zijn voet. Eén keer: 'Coentje, Coentje. Wat doe je nu?' Hij was op zijn Feijenoord-hart getrapt. Iedereen hielp hem. Tegenwoordig 6 keer rood. Real Madrid. Wie kent de beelden niet?



Als Coentje was neergesabeld kwamen Israël en Laseroms even poolshoogte nemen. (Rinus Laserels door Dick Bruijnestijn getekend en genoemd.) Ter bescherming van het grootste bezit van Feyenoordwerd Coen Moulijn beschermd door twee andere legendes. 'Dont fuck with Coentje.'

Moulijn debuteerde in 1955 voor Feijenoord. Toen nog met twee puntjes op de Y en bij een overwinning. Aan de destijds nog topclub Xerxes betaalden ze 28.000 gulden voor de dribbelaar. Sparta viste achter het voetbalnet. Een andere profclub uit Rotterdam. Een immens bedrag destijds. Het zou een goede investering voor bijna 20 jaar blijken te zijn.

De publiekslieveling trok tienduizenden mensen naar De Kuip. In zijn beginjaren kon Moulijn haast een wedstrijd in zijn eentje beslissen. Begin jaren zestig informeerde FC Barcelona of Moulijn te koop was, hij ging er niet op in en bleef in Rotterdam. Later liet hij weten dat hij daar spijt van had, als hij toen naar Barça was gegaan zou hij een stuk beroemder zijn geworden was zijn overtuiging. Maar de clubs hadden het voor het zeggen. Helaas.

De uitvaart van Coen Moulijn werd historisch. Duizenden mensen stonden langs de kant te applaudiseren voor een grote Rotterdammer. Coentje stal de harten van iedereen. Stal de bal om er mee vandoor te gaan. Stond naast Theo de Tank op het balkon van de Coolsingel. En naast Rinus. Een andere grootheid.

Voor hetzelfde geld vliegt ie er als vleugelspeler vanaf. Van het balkon. Voor ander geld zou-ie tegenwoordig een wereldster zijn. Moulijn is nu een balletje aan het hooghouden. In de zevende hemel. Met Pietje Keizer en Johan. Happel ziet dat het goed is, en steekt er nog één op. Hopen dat we nog lang mogen genieten van de kromme.



Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.



In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.

Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.

Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.

Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.

Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.

Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.



Als Ajacied kun je ook sympathie hebben voor een speler van de zogenaamde "vijand." 30 jaar geleden maakte Mike Obiku zijn debuut voor Feijenoord. Toen nog met puntjes. De markante, kale voorzitter zag Obiku schitteren in Cyprus. Het land waar Jorien van den Herik miljonair werd. De goedlachse spits was al cultheld voor de term was bedacht.



Zijn dansjes na een doelpunt en zijn onbegrensde inzet zorgden ervoor dat hij een cultheld werd bij de Feyenoord-supporters. In Rotterdam werd er zelfs een tankstation naar de goedlachse spits vernoemd.
Zijn sportieve hoogtepunt beleefde hij in 1995 in het Olympisch Stadion van Amsterdam, toen Feyenoord het destijds onverslaanbare Ajax uitschakelde in de kwartfinale van de Amstel Cup. Hij scoorde de 2-1 (Golden goal) en werd daarmee de matchwinner voor Feyenoord, dat de beker later daadwerkelijk zou winnen.

Juichen kreeg door Obiku een nieuwe dimensie. Zijn shirt over zijn hoofd, zijn blote bast tonend. Hij klom ooit in de hekken na tegen Willem 2 gescoord te hebben. Zich niet realiserend dat er prikkeldraad boven het staal hing. Pas nadat de verzorger, Gerard Meier, zijn bloedende handen had gedept repte Obiku weer het veld in.
Mike Obiku was niet de beste spits ooit van Feijenoord. Wel één om in herinnering te blijven. Een mens en voetballer om van te genieten. Een stralende lach, die dertig jaar later nog steeds beklijft.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 11:15 schreef ToT het volgende:

[..]
Het is lekker dom vrolijk en positief, met wat emotionele manipulatie op het eind.
Zo heel af en toe vind ik dit soort dingen ook wel eens geinig, zo heb ik ook ooit wel New Kids Turbo en Nitro gekeken.
Het is een geinige meezinger waar je niet al te veel over moet nadenken, lekker catchy, M'n 5-jarig zoontje en zijn 7-jarige vriendinnetje zijn er dol op!

Maar om daar nou ons land mee te vertegenwoordigen?

Het zou me alleen niks verbazen dat het nog best hoog kan eindigen, gezien hoe de maatschappij zich ontwikkelt.
Lange krachtige uithalen met een volle hoge vrouwenstem zijn in de loop der jaren wel vaker volledig afgestraft met het Songfestival; daar zitten weinig mensen meer echt meer op te wachten, tenzij je je je wurst tussen je benen verstopt.

Je begrijpt er dus geen ene flikker van.

quote:

Op dinsdag 16 april 2024 11:37 schreef ToT het volgende:

[..]
Wat is er dan zo geweldig aan?
Ik zie het als een gewoon geinige, positieve meezinger, maar met zeer weinig diepgang.

Als je er persoonlijk positiviteit uit put, is dat natuurlijk helemaal toppie!

Ik ga het niet nog eens uitleggen. Lees alles maar terug.

Ik berust.

Op Lowlands stond ik als punker te dansen in de house tent. 25 jaar later zou ik hier uit m'n bol zijn gegaan. Wat een held Geen grenzen......

JOOOOOOOOOOOOOOOSSSSSSSSSSSTTTTTTTTTTTTTT

Nederland is zo trots. Laat ze maar zeiken. Zelfs deze brombeer kan hier niet tegenop pissen.

kick ass motherfokker