Uitgekleed tot het slipje, plagen, spetteren en spatten. Oeps, zwem ik toch per ongeluk tegen Katja aan, even blijven watertrappelen, en de tepeltjes, prominent uitstekend op haar grote borsten, tegen m'n borsthaar aanvoelen. Vluchtig kussen, daarna zoenen en lebberen. Bekken noemden we dat vroeger. Begon het een beetje koud te krijgen, moe te worden en dorst te hebben. Naar de kant, goed afgedroogd en even op het laken gaan liggen. Annelies dacht hetzelfde en ging tegen me aan liggen. Van het één kwam het ander en ik had de tweede tong te pakken. Deze Tong liet zich niet onbetuigd en hengelde er op los.
Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was thuis ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders thuis, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht.
Annelies van der Pies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. Een soort van der Plas. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.
Ik kon niet achter blijven, de beide meiden hielpen me uit m'n T-shirt. Had ik zelf wel kunnen doen natuurlijk, maar opzichtig stuntelen was het sein aan de dames om actie te ondernemen.
Enig zelfwerkzaamheid was ze niet vreemd, ze gingen een paar minuten later alleen nog gekleed in hun slipjes.
Niet dat ik snel opgewonden raak, maar ik voelde wel letterlijk en figuurlijk dat er aan de binnenkant van m'n broek tegen de rits werd geklopt. Snel open gedaan, gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel. Er stond nog wel meer, en niet bepaald half stok. Ik vloek niet graag, schelden doe en deed ik al helemaal niet. Dus toen ik zag wat voor een eikel er had aangeklopt hield ik me in en gaf hem vriendschappelijk een hand. Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment.
Natuurlijk stelden Annelies en Katja zich voor aan de eikel die uit het niets was komen aanwaaien. Het stond als een paal boven water dat ze hem wel mochten. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.
Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.
Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.
Pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken.
Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, Ik bem Amneliez.' Een maand later woonde ik op mezelf.
Herman/Tong/tong80
Veel korterquote:
Nice
Mand.quote:
Verder boeit het niemand natuurlijk.quote:
Nu nog een grapje over Wim Kan. Je kunt het.quote:
Ik neem aan dat je op iets of iemand reageert. Anders is je reactie twee woorden te lang.quote:
DM me, dan krijg je een PM.quote:
Wordt tijd dat je die op zoekt. Het liefst met een korf.quote:
Deed de Sint ook. Die gelooft ook in zichzelf. Nu stoom afblazen.quote:
Leg 'natuurlijk' eens uit.quote:Op woensdag 7 februari 2024 16:57 schreef halfway het volgende:
[..]
Verder boeit het niemand natuurlijk.
Ohquote:
Ik vond dit al detail zat
Dat zijn we gewend. Hij haalt allemaal oude troep naar boven en herhaalt ze continu.quote:Op woensdag 7 februari 2024 18:44 schreef golfer het volgende:
Ik kan me nog herinneren dat ik smakelijk om dit verhaal moest lachen toen je dit ca. 10 (?) jaar geleden voor het eerst plaatste.
Ik herhaal in een nieuw jasje. Verder open ik continue nieuwe topics. Geen continu, of kont in u. Mijn briljante topics, columns en posts zijn nog steeds relevant en houden FOK! nog steeds levend. De kritiek van Golfert is al van decennia geleden. Toen hij pochte het zeepje van Anton Geesink aan gereikt te hebben, terwijl ie in de mist zocht naar de roeptoeter. Laat mij lekker geniale posts herhalen, laat mij tong80 zijn. Dan blijf ik me afvragen wat jouw bijdrage is aan FOK!quote:Op woensdag 7 februari 2024 19:41 schreef Vincent_student het volgende:
[..]
Dat zijn we gewend. Hij haalt allemaal oude troep naar boven en herhaalt ze continu.
Geniale posts? Graag even een paar reviews (niet van jezelf).quote:
[..]
Ik herhaal in een nieuw jasje. Verder open ik continue nieuwe topics. Geen continu, of kont in u. Mijn briljante topics, columns en posts zijn nog steeds relevant en houden FOK! nog steeds levend. De kritiek van Golfert is al van decennia geleden. Toen hij pochte het zeepje van Anton Geesink aan gereikt te hebben, terwijl ie in de mist zocht naar de roeptoeter. Laat mij lekker geniale posts herhalen, laat mij tong80 zijn. Dan blijf ik me afvragen wat jouw bijdrage is aan FOK!
quote:
[..]
Geniale posts? Graag even een paar reviews (niet van jezelf).
Nu snap ik je nickname pas. Ik heb altijd gedacht dat het iets seksueels was. Dat meen ik eerlijk. Daarom heb ik je altijd als een beetje, tja, eh... gelezen. Nu snap ik het pas.quote:
Op zo een moment denk je dan van 'kon deze meid haarzelf echt niet onder controle houden door niet luidruchtig te worden'....quote:
Ik was 25 jaar jong in de zomer van 1988, wezen stappen in Den Bosch met een paar meiden uit Zaltbommel. Eenmaal terug in Bommel, goed aangeschoten besloten we te gaan zwemmen in het natuurbad Nieuwe Tijningen/Put van Zaan. Ik woonde er vlakbij. Laken als badhanddoek gehaald, flesje wijn erbij. Het was bloedheet geweest die dag, en ik zou het nog heter gaan krijgen. 5 meiden, tieners en van voor in de 20.
Uitgekleed tot het slipje, plagen, spetteren en spatten. Oeps, zwem ik toch per ongeluk tegen Katja aan, even blijven watertrappelen, en de tepeltjes, prominent uitstekend op haar grote borsten, tegen m'n borsthaar aanvoelen. Vluchtig kussen, daarna zoenen en lebberen. Bekken noemden we dat vroeger. Begon het een beetje koud te krijgen, moe te worden en dorst te hebben. Naar de kant, goed afgedroogd en even op het laken gaan liggen. Annelies dacht hetzelfde en ging tegen me aan liggen. Van het één kwam het ander en ik had de tweede tong te pakken. Deze Tong liet zich niet onbetuigd en hengelde er op los.
Na een tijdje was de fles leeg, en besloten we naar huis te gaan. Katja en Annelies vonden mij wel aangenaam gezelschap geloof ik, gingen dan ook met me mee. Bij mij thuis even een afzakkertje halen. De wijn was thuis ook op dus werd het rosé. Ik woonde nog bij m'n ouders thuis, dus we moesten rustig aan doen, niet te veel lawaai maken het was immers midden in de nacht.
Annelies van der Pies was echter een giebelkont, een luidruchtig huppelkutje. Een soort van der Plas. ADHD bestond nog niet, lekker wijf wel. Katja ging even plassen, toen ze terug de slaapkamer in kwam, had Annelies haar truitje al uitgedaan, en was me plagend aan het uitdagen. Katja moest lachen, en goed aangeschoten zei ze: 'Ach waarom ook niet, kan mij het schelen.' En volgde het voorbeeld van de luidruchtige Annelies.
Ik kon niet achter blijven, de beide meiden hielpen me uit m'n T-shirt. Had ik zelf wel kunnen doen natuurlijk, maar opzichtig stuntelen was het sein aan de dames om actie te ondernemen.
Enig zelfwerkzaamheid was ze niet vreemd, ze gingen een paar minuten later alleen nog gekleed in hun slipjes.
Niet dat ik snel opgewonden raak, maar ik voelde wel letterlijk en figuurlijk dat er aan de binnenkant van m'n broek tegen de rits werd geklopt. Snel open gedaan, gastvrijheid staat bij mij hoog in het vaandel. Er stond nog wel meer, en niet bepaald half stok. Ik vloek niet graag, schelden doe en deed ik al helemaal niet. Dus toen ik zag wat voor een eikel er had aangeklopt hield ik me in en gaf hem vriendschappelijk een hand. Inmiddels was Annelies zo dronken dat ze steeds harder ging praten, en bulderend ging lachen. We gingen verder met ons biologische experiment.
Natuurlijk stelden Annelies en Katja zich voor aan de eikel die uit het niets was komen aanwaaien. Het stond als een paal boven water dat ze hem wel mochten. De natuur ontledend begon ik een beetje in het duister te tasten en als een blinde geilneef, met m'n handen, de grotten van Han te ontdekken. De staletieten hingen druipend aan de bovenkant, kunnen ook stalegnieten zijn geweest. Annelies was inmiddels ladderzat en had geen idee meer waar ze was of wat ze deed. Ik kon haar luidruchtige stem niet meer in toom houden.
Katja, ook aangeschoten zag het allemaal aan en probeerde deel te nemen aan onze speurtocht in de krochten van het genot. Toen gebeurde waar ik bang voor was. Annelies verloor nu echt alle controle en schreeuwde het uit. We waren goed of wel bezig of er werd op de deur gebonkt. Dat dit de druppel was en m'n vriendinnetje als de wiede weerga naar huis moest gaan. Pa naar beneden, in de kamer wachtend op wat komen zou. Katja en ik hielpen Annelies met aankleden. En passant was de fles rosé met een harde knal van m'n bureau op de houten vloer gekletterd.
Ik ging als eerste het schavot tegemoet, pa zat als een beul te wachten om het eindvonnis te vellen. Als een IS-soldaat bereid om mij en m'n scharrel een kopje kleiner te maken. Een lesje te leren zogezegd. Ik kwam als eerste schoorvoetend de trap af en de kamer binnen. De priemende blik alleen al was dodelijk. Katja volgde, met moeite rechtop lopend. Zag aan pa dat ie haar niet onaantrekkelijk vond. Toen kwam de apotheose, de gruwelijke epiloog, het eindvonnis dat ik nooit meer zal vergeten.
Pa had er geen rekening mee gehouden dat er nog een tweede dolle Mina de trap af zou komen. Annelies kwam met donderend geraas van de trap af gevallen. Slingerde zich strontbezopen, aan de deurpost vastgeklemd de kamer in. Als een heuse Bonny st Claire, die een hele fles Jägermeister van de Sint Bernardshond in één teug naar binnen had gekeild, liet ze zich ongegeneerd in de grote leren stoel zakken.
Als een spastische bouwvakker on acid bewoog ze alle kanten op en sprak de legendarische woorden: 'Daw menweer, bemt uw de vadew vam hewmam?' 'Sowwy voooor de rosseeee ongewlukje, Ik bem Amneliez.' Een maand later woonde ik op mezelf.
Herman/Tong/tong80
Ik dacht op dat moment zelf ook niet meer zo helder.quote:
[..]
Op zo een moment denk je dan van 'kon deze meid haarzelf echt niet onder controle houden door niet luidruchtig te worden'....
