Vuelta a España 2024 #1

Olá! bem-vindo a este tópico! We beginnen in het Portugees, want de Ronde van Spanje van 2024 zal van start gaan in het land van W52, het land van Efapel, het land van Glassdrive, het land van buitenaardse klimrecords, het land van weggeschroeid asfalt, en het land dat in z'n bek wordt gepist met een werkelijk onwaardige Gran Salida. Voor we onze blik gaan richten op de editie van 2024 moeten we uiteraard eerst nog even stilstaan bij de hallucinante editie van 2023. We kunnen daar veel woorden aan vuil gaan maken, maar soms zeggen foto's meer dan tienduizend woorden.














Nu we definitief een streep onder de bespottelijke editie van 2023 hebben gezet kunnen we door met die van 2024. Van start gaan we in Portugal, een land waar de Vuelta opmerkelijk weinig is geweest. Ooit, in 1997, ging de Vuelta eveneens van start in Lissabon, sindsdien zijn we nooit meer in Portugal geweest. In 2020 had de Vuelta hier langs moeten komen, maar toen kwam corona voorbij en sloegen we de passage in Portugal over. De organisatie heeft zich toen wel voorgenomen om alle locaties die in 2020 niet bezocht konden worden of alleen zonder publiek zouden in de komende jaren opnieuw bezocht worden en daarom bevinden we ons nu voor een Gran Salida in Portugal. Zonder grootheden als Mauri Moreira, Fred Figueiredo, Antwan Tolhoek en Delio Fernandez, maar wel met wat andere willekeurige krabbelaars.



Etappe 1: Lissabon - Lissabon (ITT)

Op 17 augustus gaat de Vuelta van start in Portugal, in Lissabon om precies te zijn. Beginnen doen we met een korte individuele tijdrit van 12 kilometer. Een keer geen ploegentijdrit, maar voor de verandering dus een individuele opdracht. Een rondje langs de Taag, aldus Fernando Escartin. Een snelle tijdrit, al zal in de praktijk wel weer gaan blijken dat er honderd bochten op het parcours liggen en dat het donker wordt tijdens de tijdrit. Zin in. Hoe dan ook, geen al te slecht begin van een grote ronde. Kunnen we nog wel mee leven.

Etappe 2: Cascais - Ourém

Het lollige van de tweede rit is dat we direct vanuit het vertrek meteen met de eerste klim te maken krijgen. Eerste rit in lijn, na negen kilometer bereiken we de top van de eerste klim. Dat is de Vuelta. Denk je, want daarna wordt het ineens een rit van helemaal niets. In de finale van de rit volgt er nog wel een klimmetje, maar dit wordt natuurlijk een rit voor de sprinters. Tijdens de tweede rit mag dat op zich wel, maar hiervoor had je niet naar Portugal hoeven te trekken. De renners door 50 graden laten fietsen voor dit, is dat nodig?

Etappe 3: Lousã - Castelo Branco

Tijdens de derde rit loopt de Portugese start helemaal in het honderd. Gaan we serieus drie dagen koersen door Portugal zonder echt te klimmen? Ja, dus. De mythische Volta a Portugal heeft mij geleerd dat er genoeg geaccidenteerd terrein te vinden is in Portugal, waarom doen we dan dit? Waarschijnlijk omdat de WT-profs het niet aandurven om dezelfde beklimmingen te bedwingen als de mutanten van het Portugese circuit. Zo'n Jonas Vingegaard is leuk en aardig, maar hij is natuurlijk geen Raul Alarcon. Geen Torre, geen Senhora da Graca, geen wat dan ook, we noteren een buitengewone flopstart. Al zullen de sprinters hun zegeningen tellen, veel kansen krijgen ze niet, dus deze Portugese start gaan ze optimaal moeten benutten.

Etappe 4: Plasencia - Pico Villuercas

Na drie dagen op Portugees grondgebied bevinden de renners zich tijdens de vierde rit ineens in Spanje. Hier gaat de rit van start in Plasencia, gelegen in het verlaten Extremadura. Deze rit zal zich afspelen in de armzaligste regio van het land, waar de Vuelta steeds vaker te vinden is. In 2022 bijvoorbeeld nog, toen er een rit aankwam op de Alto de Piornal. Dat was de rit waar Robert Gesink lang op weg leek naar de zege, maar hij in de laatste meters nog overvleugeld werd door Remco Evenepoel. De klim naar Piornal komt vroeg tijdens deze rit terug, het is een stevig begin na drie makkelijke dagen (op de temperatuur na, waarschijnlijk). Door dit stevige begin bestaat de kans dat er een sterke kopgroep gaat ontstaan, waardoor een renner van het type Kuss hier wellicht weer een kans geboden krijgt om een flinke tijd in het rood rond te rijden. Na de Piornal loopt deze rit alleen wel een beetje weg, we gaan vervolgens voor actie moeten wachten op de slotklim. Een klim die we kennen van de Vuelta van 2021, toen Romain Bardet hier won vanuit de vlucht en onbenul Jay Vine nog tweede wist te worden nadat hij eerder zichzelf onderuit kegelde door tegen een auto aan te rijden. Tijdens die etappe reden we twee keer over Pico Villuercas. Tijdens de finale ging men omhoog vanuit het bedevaartsoord Guadalupe, terwijl men eerder in de rit van een andere kant omhoog reed over een waanzinnig steile weg die voorzien was van hormigón. U voelt hem vast al aankomen, we gaan nu tijdens de finale van deze rit omhoog over die waanzinnig steile betonnen weg. Zoals op het profiel van de rit al te zien is wordt het achterlijk steil richting de top. De eerste aankomst bergop is meteen een serieuze, de laatste vijf kilometer van de rit gaan loodzwaar zijn. Hier gaan meteen verschillen ontstaan, al is het nadeel uiteraard dat we voor die laatste vijf kilometer niet veel gaan zien. Maar goed, dag vier, dus dat zien we dan maar even door de vingers? Drie kilometer dik boven de 10% vlak voor de top, dat wordt dan op z'n minst nog vermakelijk.

Etappe 5: Fuente del Maestre - Sevilla

Dit wordt minder vermakelijk. Gewoon, een sprint. De derde in vijf dagen, waardoor je het vermoeden krijgt dat dit een geweldige Vuelta wordt voor de sprinters. Maar die vlieger zal uiteindelijk toch niet helemaal opgaan.

Etappe 6: Jerez de la Frontera - Yunquera

De Vuelta gaat verder met een echte heuvelrit. We bevinden ons inmiddels in Andalusië en hier gaan we een flink deel van het binnenland verkennen. In principe lijkt dit me een rit voor de vluchters, de klimmetjes zijn ogenschijnlijk niet lastig genoeg om de klassementsrenners uit te dagen. De Puerto Martinez in de finale ziet er nog wel steil uit, maar op een kilometer aan 8% na heeft die klim verder weinig om het lijf. De klim richting finishplaats Yunquera is ook niet echt heel lastig, op een paar stroken aan 6% na gaat het verder vooral heel vriendelijk omhoog. Nee, dit zal voor de vluchters zijn, en een optocht of hooguit een sprintje bergop tussen de klassementsrenners. Het terrein kan verraderlijk blijken te zijn, maar nee, daar gaan we voorlopig nog maar niet vanuit.

Etappe 7: Archidona - Córdoba

Hey, een klassiekertje. De Alto del 14% en dan een afdaling waarna we finishen in Córdoba, dat hebben we de afgelopen jaren vaker gedaan. In 2021 nog, toen Magnus Cort hier won voor Bagioli, Matthews en Trentin. Het werd na een hectische finale toch nog een sprintje, al was die rit lastiger dan deze. Een enkele beklimming van de klim van 14% (die op een klein piekje na amper de 14% haalt) doet ons eerder terugdenken aan de Vuelta van 2011, toen Liquigas hier met Sagan en Nibali de boel op een hoop reed in de afdaling. Tussendoor won Degenkolb dan weer een vrij geschiedenisloze rit in Córdoba met ook een passage over de Alto del 14%, kortom, het kan hier alle kanten op. Gezien de rit verder zo simpel is als wat mogen we een sprint zeker niet uitsluiten. Maar het is dus mogelijk om een hoop mensen overboord te gooien, is het niet bergop dan wel bergaf. Al ga ik gezien het povere aantal kansen voor de sprinters toch maar uit van het gegeven dat ze hier geen risico gaan nemen. Een uitgedunde sprint, mag u noteren.

Etappe 8: Úbeda - Cazorla

Dit is dan weer een typische Vueltarit. Kort, nutteloos, explosief einde. Een einde dat me overigens nog niet helemaal duidelijk is, Sierra de Cazorla is een gans natuurgebied en geen specifieke aankomstplaats. In 2015 kwam er al eens een rit aan in Sierra de Cazorla, toen eindigden we een stukje boven het plaatsje Cazorla. Esteban Chaves won toen de rit door vrij vroeg in de aanval te gaan, Dan Martin en de in het rood gehulde klimmer Dumoulin kwamen in de laatste meters nog kort, maar wisten de Colombiaan niet meer te achterhalen. Die finish lag alleen een meter of 150 lager dan de finish van nu. We gaan ten opzichte van 2015 dus nog een stukje verder omhoog, als ik het goed heb begrepen naar een klooster dat in de heuvels boven Cazorla ligt. Tot aan Cazorla rijden de renners vrij gelijkmatig over een brede weg omhoog, waarna ze in de laatste kilometers over een smallere en steilere weg verder omhoog mogen. Een typische Vueltaklim, bijna alles is typisch aan deze rit. Geen idee waar de finish precies ligt, geen idee wat de toegevoegde waarde van deze rit is, geen idee. Een sprintje bergop van een paar kilometer aan het eind in een etappe die verder weinig zal toevoegen aan de koers. Behalve dat we nog maar eens een dag door Andalusië rijden eind augustus, dat wordt lachen. Recent kwam dit nieuwsbericht nog voorbij:

quote:

De UCI gaat het Extreme Weather Protocol uitbreiden met een speciaal protocol bij extreem hoge temperaturen. Als Medical Director bij de UCI heeft professor Xavier Bigard zijn voorstel gepresenteerd aan alle belangstellenden tijdens een recent congres over de WorldTour en Women’s WorldTour. Begin 2024 gaat het UCI Management Committee erover stemmen.

Nou, dat speciale protocol kan deze hele eerste week van toepassing zijn, met een beetje pech. Van Portugal naar Andalusië eind augustus, ik ben blij dat ik geen wielrenner ben.

Etappe 9: Motril - Granada

Eerlijk is eerlijk, de laatste rit van de eerste week is wel heel erg vet. We gaan een kilometer of 80 moeten wachten voor het echt leuk wordt, maar zodra we Granada bereiken begint het feest. Purche en daarna een dubbele Hazallanas, daar hoef ik verder weinig woorden aan toe te voegen. Gruwelijk zwaar. De eerste serieuze bergrit van deze Vuelta, hier kan met tijd worden gesmeten als de renners zin hebben. Een leuke toevoeging is dat we na de tweede Hazallanas gaan afdalen naar Granada, waar de finish ligt. Een keer geen aankomst bergop, maar juist een aankomst naar een afdaling. Dat zien we in de Vuelta niet ontzettend vaak en is een welkome afwisseling. De renners die iets willen gaan er ver van de finish aan moeten beginnen, een voordeel voor de kijker. Eventjes zeven kilometer aan 10% afhandelen en dan dalen naar de finish, kan lollig worden. Niets meer aan doen.

- rustdag -

Etappe 10: Ponteareas - Baiona

Om onduidelijke redenen bevinden de renners zich na de eerste rustdag ineens in Galicië, meer dan 1000 kilometer verderop. In het kader van de CO2-uitstoot van de koers beperken is het lastig uit te leggen om in Portugal te beginnen, naar Andalusië te fietsen en dan naar Galicië te vliegen, dat had men beter kunnen en moeten uittekenen. De rit zelf is, op het feit na dat het weer vrij kort is, wel vrij aardig. Behoorlijk snel na de start volgt de eerste serieuze klim al, na de rustdag (zeker met zo'n lange reis erbij ook nog eens) kan dit een aanslag vormen op de benen van enkele renners. We kunnen hier wat meemaken, met wat mazzel. Al is het na die eerste klim wel vrij lang vlak, waardoor alles wel weer zal samensmelten. Er zal een kopgroepje ontstaan en die zullen vermoedelijk voor de zege mogen strijden. Om deze rit te kunnen winnen zul je aardig moeten kunnen klimmen, want de finale staat bol van de typische Galicische hellingen. Het zijn niet de langste beklimmingen, maar ze zijn over het algemeen wel steil. De combinatie van Mabia en Mougás kennen we nog van de mythische 20e rit van de Vuelta van 2021. Toen mistte Miguel Angel Lopez hier de slag en stapte hij boos uit koers, genieten. Volgens mij ging het toen mis op de Alto de Mougás, wat nu de laatste klim van de rit is. Een kleine 10 kilometer aan 6%, met een eerste deel van zes kilometer aan bijna 8%. Best aardig, in 2021 hebben we gezien dat de koers hier volledig kan ontploffen. De dag na de rustdag verwacht ik ook wel dat hier het een en ander gaat gebeuren, al ligt de lat na 2021 hoog. De kans dat er opnieuw renners boos de koers verlaten lijkt me verwaarloosbaar.

Etappe 11: Padrón - Padrón

Dit is een voorzichtig gesponsorde rit. We gaan van start en we finishen voor de deur van het bedrijf Cortizo. Volgens het internet is CORTIZO de internationale referentie in aluminiumsystemen voor architectuur. Cortizo is tevens de sponsor van een amateurploeg, en die amateurploeg is sinds een paar jaar gekoppeld aan de profploeg Burgos-BH. Met de Guatemaltees Sergio Chumil en de Spaanse klimmers David Delgado en Sinuhe Fernandez rijden er volgend jaar liefst drie renners van Cortizo voor Burgos. Dat het bedrijf Cortizo nu geld op tafel legt voor een volledige rit doet bij mij het vermoeden ontstaan dat Burgos ook volgend jaar weer aanwezig zal zijn in de Vuelta. Een gotspe, maar het voorsorteren is al lang en breed begonnen. Guillen hanteerde ooit een rouleersysteem, maar Burgos koopt dat systeem ieder jaar af. Walgelijk. Enfin, dan de rit zelf: er waren eerst geruchten dat we een tijdrit zouden afwerken rond de fabriek van Cortizo, maar het is een rit in lijn geworden. Een heuvelrit, enigszins vergelijkbaar met de vorige. We trekken weer een dag de Galicische heuvels in, al komen we nu alleen maar korte klimmetjes tegen. In principe ziet deze rit er op papier prima uit, al is het de vraag of we veel actie gaan zien. Het is ook de vraag of het een slimme zet is om de zwaarste klim voor het laatst te bewaren, op acht kilometer van de finish komen de renners boven op Cruxeiras, een klimmetje van drie kilometer aan 10%. Iedereen mag alles dus weer op gaan sparen voor de laatste inspanning. Dan even snel afdalen terug naar de fabriek voor de finish. Meer aankomsten in dalende lijn dan normaal, valt nu al op. Blij met af en toe een aankomst in dalende lijn, blij met af en toe een heuvelrit, maar of twee van zulke ritten achter elkaar dan weer veel zin heeft weet ik ook niet. Isoleer je de rit dan is het helemaal prima, als onderdeel van een groter geheel is het toch maar weer lastig om de samenhang te vinden. In de Tour was dit een vlakke rit geweest, dat dan weer wel, dus we tellen onze zegeningen maar met deze heuvelrit. Dat laatste muurtje aan het eind zal wel lollig worden, al had ik er in een ideale wereld een kilometer of 40 en een muurtje of twee aan vastgeplakt.

Etappe 12: Ourense - Manzaneda

In een ideale wereld had deze rit niet bestaan. Ondanks wat ongecategoriseerde klimmetjes onderweg is dit natuurlijk de eerste echte ______/ van deze Vuelta. De lengte is een lachertje, 133 kilometer is niet serieus, en de slotklim is al helemaal niet acceptabel. We fietsen naar het skistation van Manzaneda, waar de Vuelta in 2011 voor het laatst was. Toen won David Moncoutie vanuit de vlucht, terwijl de klassementsrenners met een mannetje of 15 in dezelfde tijd eindigden. Zoiets zal het nu ook gaan worden. Een vluchter mag, waarschijnlijk voor de derde dag op rij, met de bloemen gaan lopen, terwijl de klassementsrenners er een optocht van maken. Een kilometer of 16 klimmen aan een procent of zes, nee, hier komt de Vuelta niet in een plooi te liggen. Nutteloze aankomst bergop, gezien de lengte van de etappe überhaupt een zinloze onderneming. Jammer, bepaalde fouten worden helaas jaar na jaar herhaald. Als het skistation van Manzaneda geld op tafel wilde leggen had je hetzelfde moeten doen als tijdens de Ceratizit Challenge by La Vuelta van 2021: een klimtijdrit! Daar is deze klim wél geschikt voor, maar voor een aankomst bergop, nah.

Etappe 13: Lugo - Ancares

Van enige balans is tijdens deze tweede week van de Vuelta geen sprake. Weer een rit vol hindernissen, met weer een aankomst bergop. Voor het laatst kwam ie in 2014 voorbij, maar we gaan nu weer eens naar de Puerto de Ancares. Een klim met een geografisch element dat altijd voor gedoe zorgt. De top van de Puerto de Ancares vormt de grens tussen Galicië en Castilië en Leon. Deze rit gaat van start in Lugo, in Galicië, normaal gesproken eindigen we dan aan de Galicische kant van de klim, want die Galiciërs hebben al betaald voor de start en willen dan vaak het liefst een rit volledig op hun eigen grondgebied. Maar nee, we eindigen ditmaal aan de kant van Castilië en Leon. In die regio hebben ze ditmaal gelapt voor de finish en dat houdt in dat ze willen dat het laatste deel van de rit uitsluitend op hun grondgebied plaatsvindt. Kinderachtig gedoe, vooral gedoe dat de koers in de weg zit. Er zijn meerdere wegen omhoog naar de Puerto de Ancares. Als grenzen niet bestonden kon je hier een leuk rondje uittekenen met een dubbele beklimming van de Ancares, maar omdat de regio's altijd aan het bakkeleien zijn komt het nooit van een rondje. Enfin, de finale van de rit werken we dus af op het grondgebied van Castilië en Leon, na de Lumeras (zeven kilometer à 6%) gaat het na een kort stukje vallei 7,5 kilometer aan 9% omhoog naar de grens met Galicië. De Ancares is van deze kant een stuk korter, maar wel bijzonder steil. Een typische aankomst voor de Vuelta, met andere woorden. Kilometertje of vier aan meer dan 10% aan het eind, je kent het wel. De vorige keren dat we naar de Ancares gingen deden we dat vanuit Galicië, met vergelijkbare percentages maar meer kilometers klimwerk, nu is het een paar kilometer korter maar alsnog krachtig. Wel weer zo'n rit dat je continu aan het wachten bent op de slotklim, maar die slotklim is lastig genoeg om flinke verschillen te laten ontstaan.

Etappe 14: Villafranca del Bierzo - Villablino

De langste rit van de Vuelta, net onder de 200 kilometer. Lachwekkend, maar we zijn niets anders gewend van de Vuelta. Ik vraag me bij deze rit nog wel het meest af wat het praktisch nut is. Het is een rit van 200 kilometer die als 2000 kilometer zal aanvoelen. De Puerto de Leitariegos is een klim van 26 kilometer aan 4%, grofweg. De klim kent geen steilere stroken, het gaat continu aan 4% omhoog. Als er ooit één klim een loper genoemd mag worden dan is het nog wel de Leitariegos. Hier gaat letterlijk niets gebeuren, helemaal niets. Dat wordt met een groep van een man of 80 naar de finish rijden, ongetwijfeld weer ver achter een groep vluchters. Bijzonder weekje, wel. Ik snap deze rit niet, moet ik heel eerlijk toegeven. Als jullie het wel weten hoor ik het graag. Op papier ziet zo'n lange klim met daarna een afdaling naar de finish er wel lollig uit, maar je hoeft maar een korte blik te werpen op het profiel van die lange klim om al het enthousiasme uit je te laten zuigen. Dit is straight up een 0/10.

Etappe 15: Infiesto - Cuitu Negru

Om deze gebalanceerde tweede week af te sluiten: een bergrit, met een aankomst bergop. We kennen de Vuelta als een ongenuanceerde ronde, maar het gaat nu wel echt heel erg ver. Vooral omdat we ook nog eens afsluiten met Cuitu Negru, een beest van een klim. Wat overigens niet direct een aanbeveling is. De Cuitu Negru is een klim die we één keer eerder hebben gezien, in de Vuelta van 2012. Toen won Dario Cataldo hier vanuit de vlucht. De klim naar Cuitru Negru is er eentje in twee delen. Om te beginnen rijden we eerst naar de Puerto de Pajares, een pas die Asturië met Castilië en Leon verbindt. Oja, we bevinden ons inmiddels in het onvermijdelijke Asturië, jawel. Zodra we de top van de Pajares bereiken na een paar vals platte kilometers en daarna een kilometer of 13 kilometer serieus klimmen slaan de renners rechtsaf, op weg naar weer een Asturische hel. Na vier wat makkelijkere kilometers volgt er een slotstuk dat niet voor de poes is. Over een smal weggetje gaat het richting de finish een dikke twee kilometer aan 14% omhoog. Gewoon. We sluiten de tweede week af met een tweetal kilometer aan 14%, dan kunt u zelf de rest al invullen. De beklimmingen onderweg liggen er voor de sier, alles zal hier te doen zijn in het slotstuk van de Cuitu Negru. Dit wordt een feestje van wachten, wachten, wachten en dan even knallen in die laatste, steile stroken. Het is een beestachtige klim, maar doordat het juist pas specifiek in die laatste twee kilometer echt lastig wordt ben ik bang dat dit geen heel leuk spektakel wordt voor de kijker. Al zullen de verschillen aan het eind flink oplopen, maar voor die tijd bestaat er nogal een kans op redelijk wat groeiend gras. Deze klim nodigt niet uit tot een vroege aanval.

- rustdag -

Etappe 16: Luanco - Lagos de Covadonga

Na de tweede rustdag gaan we verder waar we gebleven waren, in Asturië. En in Asturië volgt een klim die we maar al te goed kennen, we gaan maar weer eens naar Lagos de Covadonga. De vorige keer dat we dat deden kregen we een fenomenale rit te zien. We zagen toen een dubbele beklimming van de Collada Llomena en van die klim maakte Bernal gebruik om vroeg in de aanval te gaan. Roglic schoof mee en de rest van de rit reden ze met z'n tweeën voorop, tot dat Roglic Bernal overboord gooide op Lagos de Covadonga. Voor het eerst in tijden was een rit met aankomst op Lagos de Covadonga weer eens de moeite waard. Die aankomst wil ook nog wel eens tegenvallen, maar in 2021 was het een heus feest. De Collada Llomena keert nu terug, al blijft het bij een enkele beklimming ditmaal. Het is hoe dan ook een goede toevoeging aan de rit, al ligt de verwachting na 2021 weer onrealistisch hoog. Hoe dan ook, een bergrit meteen na de rustdag, dat is wel wat we willen zien. Een iets explosiever begin was prettig geweest, maar verder is dit geen slechte manier om de derde week af te trappen. Hopen en bidden dat er weer een Bernal opstaat die vroeg de knuppel in het hoenderhok gooit en dan zijn we vertrokken.

Etappe 17: Arnuero - Santander

Als er nog sprinters in koers zijn dan krijgen zij eindelijk ook weer eens een kans. De hele tweede week geen kans gehad, maar dit is er wel eentje. Al is het uiteraard ook weer geen volledig vlakke rit. Onderweg komen de renners de Alto de La Estranguada tegen, dat is dus gewoon een klim met een kilometer aan 14,5% en daarna een kilometer aan 16%, lololol. Gezien de positie op 90 kilometer van de finish zal het weinig verschil maken, dit is een klim die ze nog maar eens in het parcours moeten stoppen in de finale van een rit. Na de Caracol is het de rest van de - wederom lachwekkend korte - rit zo goed als vlak, al weten we na al die jaren wel dat het aan de Cantabrische kust nooit helemaal vlak is. Waar we normaal vaak finishen in een van de dorpjes rond Santander finishen we nu een keer in de hoofdstad van Cantabrië zelf, waar je toch echt verwacht dat we gaan sprinten. De namen die hier om de zege gaan strijden zullen niet heel groots zijn, er gaan überhaupt al weinig sprinters beginnen aan deze Vuelta en er gaan er inmiddels een hoop afgehaakt zijn. Waardoor het ook alsnog een rit zou kunnen worden voor de vluchters, zo'n dag dus.

Etappe 18: Vitoria-Gasteiz - Maeztu

Door deze rit voel ik me persoonlijk beledigd. We keren terug naar het Baskenland voor... dit? Dit is een rit zonder potentie om de koers mooier te maken, er schuilt louter een toeristische gedachte achter dit misbaksel. Zo rijden we vanuit Vitoria-Gasteiz snel langs Salinas de Añana, dankzij de zoutwinning een bijzonder plaatsje. Even later komen we uit in de Rioja Alavesa, het stukje Rioja in het Baskenland, waar vooral heel veel wijnranken te vinden zijn. We scheuren door Elciego, waar uiteraard het bijzondere gebouw van Marques de Riscal in beeld zal komen, waarna dan eindelijk de eerste serieuze klim van de dag zal volgen. De Puerto de Herrera van de zware kant, vijf steile kilometers met flink wat stroken boven de 10%. Na de Herrera volgt er een golvend rondje op weg naar het nationale park van Izki, een schitterend natuurgebied, maar met minder schitterende klimmetjes. Het laatste, ongecategoriseerde klimmetje, is er eentje van twee kilometer aan 6%. Daarvoor kom ik m'n bed niet uit. Als ze rustig aan doen kan dit zelfs een rit voor de sprinters zijn, zo dramatisch is het. Maar waarschijnlijker is het dat de vluchters opnieuw een kans krijgen. Rittenkapers moeten echt naar deze Vuelta trekken, zoveel kansen krijgen ze niet vaak meer. In ieder geval, deze rit gaat heel veel mooie plaatjes opleveren, maar koerstechnisch gezien is dit het Baskenland niet waardig.

Etappe 19: Logroño - Alto de Moncalvillo

Tijdens de vorige rit reden de renners een tijdje door de Rioja Alavesa, nu gaan ze van start en eindigen ze in La Rioja. Van start gaan we in Logroño, daar zijn we de afgelopen jaren ook wel vaker geweest. Finishen doen we op de formidabele klim van Moncalvillo, een klim die we in de Vuelta van 2020 zagen debuteren. Dat was zo'n klim zonder publiek, want corona. Guillen wil terugkeren naar alle plaatsen waar we toen zijn geweest en waar het publiek toen niet bij kon zijn, om dezelfde plaatsen nu wel vol volk te zien staan. Daarom is de Moncalvillo snel weer terug, wat hopelijk niet de enige reden is. Het was toen namelijk ook echt een fantastisch schouwspel. Roglic en Carapaz maakten elkaar het leven zuur, slag om slinger demarreerden ze. Dan weer leek Carapaz op weg naar de zege, dan weer Roglic, dan toch weer Carapaz en uiteindelijk was het dan toch Roglic die met de ritzege aan de haal ging. Ik vond het toen echt een ontzettend mooie klim en ik heb er wat dat betreft ook geen bezwaar tegen om de klim naar Moncalvillo weer terug te zien, al heb ik dan wel weer mijn bedenkingen bij de rest van de rit en de plaatsing. Het is weer praktisch een unipuerto, dat ene klimmetje onderweg is niet heel serieus te nemen, technisch gezien is het een _____/ dus. En dan ook nog eens een _____/ die gevolgd gaat worden door de wellicht zwaarste rit van de ronde. Dit is niet heel handig gedaan, met andere woorden. Je had bij wijze van spreken deze rit en de vorige rit beter kunnen omdraaien. Nu wordt het echt weer wachten op de slotklim en dan vermoedelijk ook nog eens de laatste kilometers van die slotklim. Een beetje een weggegooide dag, maar daar zijn ze in Spanje expert in.

Etappe 20: Villarcayo - Picón Blanco

Dit is een knaller van een rit. Een enigszins acceptabele lengte, maar vooral acceptabel veel beklimmingen. Picón Blanco kennen we, schittert jaarlijks in de Ronde van Burgos en kwam ook nog eens voorbij in de Vuelta van 2021. Meestal komt de Picón Blanco voorbij in een rit zonder veel andere beklimmingen, nu blijkt dat er in de omgeving van deze klim genoeg andere hellingen te vinden zijn. Direct vanuit het vertrek gaat het al explosief omhoog en daarna blijft het de hele dag op en af gaan, dit wordt een loodzware rit. Helemaal aan het eind van de Vuelta gaat dit er enorm inhakken. Mijn enige vraag is of deze rit niet de rest van de Vuelta gaat blokkeren. Je kunt het in de 19 dagen voordien af en toe wat rustiger aanpakken omdat je weet dat deze rit nog gaat komen. Of het handig is om deze rit hier te positioneren, dat weet ik dan weer niet, maar de rit op zich is enorm goed. Zeker voor Vueltabegrippen, zo'n zware aaneenschakeling van bergen tekenen ze eigenlijk nooit uit. Escartin heeft hier een klap van de molen gehad en dat komt ons goed uit. Tenzij deze rit alle andere ritten blokkeert, die mogelijkheid bestaat. Maar goed: de Lunada, Sia, dan nog Los Tornos, het zijn allemaal beklimmingen die de moeite waard zijn. Al moeten we voor de hoogste percentages wel wachten op de slotklim: de Picón Blanco is de zwaarste van allemaal. Een kilometer of acht aan negen procent, dat is de afsluiter van deze Vuelta. Een klim die bekend is bij veel renners, vaak een nadeel. Het zwaarste voor het laatst bewaren, vaak ook een nadeel. Al is de klim ook weer niet dusdanig lastig dat niemand voorzien iets zal durven. De kans bestaat hier echt wel dat de koers vroeger opengebroken wordt. Deze rit kan geweldig worden, Escartin biedt de renners een keer de mogelijkheid om er wat van te maken.

Etappe 21: Madrid - Madrid (ITT)

De Vuelta van 2024 gaat onvoorzichtig gesponsord zijn. We gaan in Jerez de la Frontera van start bij de lokale Carrefour, we rijden in Galicië een keer een rondje om de fabriek van Cortizo heen en we eindigen bij het hoofdkantoor van Telefonica. Opvallend genoeg sluiten we de Vuelta af met een tijdrit. Geen optocht in Madrid, nee, de renners moeten ook op de laatste dag nog aan de bak. Een relatief korte tijdrit, dat is geen verrassing, maar iets langer had wel gemogen. Met de tijdrit aan het begin en aan het eind komen we samen op 34 kilometer, dat is niet heel erg veel. Een paar kilometer erbij aan het begin en een paar kilometer erbij hier, dan was het helemaal mooi geweest. De laatste rit van de Vuelta van 2023 werd nog best mooi doordat Groves in de aanval ging, een optocht kan leuk zijn, maar voor de variatie vind ik het helemaal niet verkeerd om een keer op een andere manier af te sluiten. Een paar jaar terug sloten we af in Santiago de Compostela met een tijdrit, daar was ook weinig mis mee. Het is wel zo dat je met dit slot de renners dwingt om richting de laatste dagen nog wat over te hebben in de benen. Eerst de zware klim naar Moncalvillo, dan de zwaarste rit in Burgos rond de Picón Blanco en dan ook nog een tijdrit. Het kan zijn dat de renners in het begin van de ronde wat behoudender gaan koersen, dat zou in ons nadeel zijn. Of dit slim is uitgetekend zal moeten blijken, maar ik kan wel leven met een keer een tijdrit op de laatste dag. Of het na zoveel klimwerk in de voorgaande weken nog spannend is, mwah, dat zal wel niet.

Tot zover het parcours van de Vuelta van 2024. Nog meer bergen dan normaal, lijkt het. Als alles meezit voor de sprinters krijgen ze zes kansen, als alles tegenzit zijn het er maar drie, dat is ook wel ongezien. Een paar aardige heuvelritten onderweg, dat zijn we ook niet echt gewend van de Vuelta. Wat meer aankomsten in dalende lijn, dat is niet erg. Maar ook weer een paar dramatische ritten. Een aantal keer ____/, een totaal weggegooide start in Portugal, er valt genoeg op deze Vuelta aan te merken. Een einde dat wellicht de hele koers gaat blokkeren, ze nemen wel een flink risico. En al die korte ritten weer, jeetje, jongens, kom op. Veel ritten waar je alleen koers gaat zien in de laatste paar kilometer. Ik denk dat we met veel pijn en moeite tot een zesje kunnen komen, vanuit de kerstgedachte.

Wij feliciteren het zeer sympathieke Kern Pharma en het totaal nutteloze Euskaltel-Euskadi met hun wildcards.

Guillén komt toch terug op zijn woorden van een paar jaar geleden, er wordt weer gekozen voor het rouleren van de wildcards. De afgelopen jaren was Burgos er steevast bij, ook al waren ze aan de beurt om overgeslagen te worden, maar al mijn complottheorieën kunnen bij dezen de prullenbak in, want Burgos slaat nu daadwerkelijk even een jaartje over. Caja Rural was er vorig jaar bij en dus is het logisch dat ook zij ontbreken, zeker als we ook nog even rekening houden met Operatie Ilex en het feit dat een van de renners van Caja Rural vorig jaar 'ziek' moest afstappen wegens betrokkenheid bij dat onderzoek. Kern Pharma en Euskaltel waren er vorig jaar allebei niet bij, dus deze wildcards zijn met de gedachte van het rouleren in het achterhoofd volkomen logisch. Lang nadenken over de kwaliteiten van deze ploegen hoeven we niet te doen, het gaat niet om kwaliteit, het gaat erom dat iedereen een keer een kans krijgt om de Vuelta te rijden.

Dat er zoveel vaste wildcards zijn en er zo weinig speelruimte overblijft voor de organisatie blijft een doorn in het oog. Het rouleren van de lokale ProTeams dat de organisatie daardoor moet doen blijft dan weer vrij willekeurig, je had een Kern Pharma bijvoorbeeld liever vorig jaar gezien dan dit jaar, maar goed. We gaan ons alsnog vast opmaken voor de glorieuze overwinning van Pablo Castrillo.

Euskaltel is er vroeg bij. Op zich wel de namen die je mag verwachten.

Het roadbook, voor de liefhebber.

Geen Ayuso.



Movistar met een ander truitje.

Geen Kiko Galvan en Jon Agirre vind ik zeer opmerkelijk.

Vooral letten op Berrade, Castrillo en Miquel.