Jong getrouwd en niet gelukkig

Ik (27) ben getrouwd met mijn man, wij zijn ongeveer dezelfde leeftijd. In het verleden ben ik slachtoffer geworden van huiselijk geweld; ik werd fysiek, mentaal en seksueel misbruikt door een oudere vriend van 17 tot 19 jaar oud.
Hij weet hier van.

Mijn man bekritiseert me vaak. Als ik vraag naar zijn mening over mij (soms heb ik geruststelling nodig), kleiner hij me af. Er is me al eens verteld dat ik 'niet zo slim' ben en 'ordinair', en dat 'ik hulp nodig heb bij de kleinste dingen'. Ik wil gewoon eens een compliment krijgen... De enige complimenten die ik krijg, gaan over mijn uiterlijk en ik weet dat ik meer te bieden heb dan dat.

Hij is niet controlerend, maar wordt soms wel nerveus als ik dingen bereik die me dichter bij een wat meer zelfstandige levensstijl kunnen brengen.

Hij gaat met me mee naar mijn familie, maar hij ziet niemand van zijn eigen familie en zegt dat hij liever nooit met mijn familie rondhangt. Hij heeft ook geen vrienden meer, omdat hij niet echt interactie onderhoudt. Alle contacten die hij ooit heeft opgebouwd, zijn allemaal weg. Hij is iemand die zichzelf trots een 'klootzak' noemt en zegt dat hij 'eerlijk' is, dus dat vind ik ook niet zo gek.

Hij rookt zoveel wiet dat je het een drugsprobleem kunt noemen. Hij geeft ongeveer 600 euro per maand! uit aan wiet, tot het punt waar we in financiële problemen komen. Als hij dit niet gebruikt kan hij gewelddadig worden (slaan tegen muren, schreeuwen, etc). We hebben nul spaargeld terwijl hij zichzelf als de 'broodwinner' en 'de man' ziet. Ik werk, maar soms kan ik niet zoveel werken omdat ik autistisch ben en mentaal in de knoop zit met mezelf. Hij is alleen naar een bruiloft gegaan aan de andere kant van de wereld, ik kon het niet betalen om mee te gaan. Hij heeft daarvoor een duur vliegticket gekocht en 500$ aan een pak en zei doodleuk dat hij 'niet om mijn mening gaf' toen ik zei dat ik dat wel een beetje gek vond. Recent heeft hij mijn toegang tot de gezamenlijke rekening ontzegd omdat ik dan ook zijn rekening kan zien. Jarenlang was dat geen probleem en ik heb nooit geld van hem ontvreemd of iets dergelijks.

Hij werkt fulltime, maar buiten dat doet hij niks behalve wiet roken en gamen. Ik doe alles in huis. Dat vind ik ook niet erg, maar hij weigert vaak ook te helpen als het nodig is. Ook als ik ziek ben. Dan kan ik een diepvriespizza krijgen of gewoon helemaal niks. Toen ik een flinke griep te pakken had van anderhalve week lag de vloer vol met stofvlokken en de wc onder zijn strontvlekken. Ik doe vrijwel alles, tot spijkers in de muur slaan omdat hij 'niet met zijn handen werkt'.

Ik vind het moeilijk om dit te herkennen (ik ben mogelijk autistisch), maar ik heb het gevoel dat hij spelletjes met mij speelt. Mentale spelletjes. Om mij op mijn hoede te houden. Hij beschrijft zichzelf als 'psychopaat' en 'niks waard' en hij heeft soms grootheidswaanzin, tot op het punt dat er nu een groot conflict met een zakelijke opdrachtgever gaat komen omdat hij niet vindt dat hij het aanzien krijgt wat hij verdient.

Dingen uitpraten is moeilijk. Wat ik zeg is niet gebeurd, ik bedoelde het niet zo, jij pakt het verkeerd op, maar jij doet x of y.

Ik vermijd uitpraten tegenwoordig. Hij wordt dan boos. Hij slaat tegen muren, schreeuwt, intimideert en rent schreeuwend op me af, terwijl hij weet wat mijn PTSS-triggers zijn. Op zo'n moment zegt hij dingen als dat het hem niet kan schelen of ik dood neerval.

Hij mishandelt mij niet maar is wel een paar keer fysiek geweest. De eerste keer pakte hij me bij de nek en sleepte me naar huis omdat ik buiten een paniekaanval had, en hij zei dat hij het gewoon deed om me 'snel thuis te krijgen' en 'te helpen'. De tweede keer was een paar maanden geleden. Hij denkt altijd dat ik op de een of andere manier zijn gedachten moet 'lezen', en toen ik hem de autosleutel niet gaf, gooide hij die naar mijn hoofd.

Seks hebben we niet. Zijn hygiene laat te wensen over en ik vind het niet fijn met hem in bed. Hij besteedt nagenoeg geen aandacht aan mij en is altijd erg ruw en hardhandig. Hij stopt ook niet of doet ook niet rustiger als ik daarom vraag.

Aan de ene kant snap ik het. Ik heb nogal wat issues. Ik heb erg veel last van paniekaanvallen en ben op dit moment aan huis gekluisterd. Hier probeer ik met therapie aan te werken, maar dit gaat moeizaam. Ik heb ook een eetstoornis en eet vaak te weinig, waardoor die aanvallen weer uitgelokt worden. Het duurt me lang die cirkel te doorbreken, heel lang, dus ik snap het wel. Ook dat hij me steeds 'bedreigt' met een scheiding aan te vragen. Ik snap dat hij dit ook niet meer lang kan doen. Maar kan ik wel echt herstellen als ik zo in mijn relatie sta? Hij heeft ook hele lieve en goede momenten, dat hij dingen buitenshuis voor me doet omdat het mij niet lukt bevoordeeld of me een beetje te eten geeft als ik bijna flauw ben gevallen.

Toch is hij nog steeds bij me. Ik weet niet of hij van me houdt omdat hij altijd zegt dat hij 'geen gevoelens heeft' en een 'psychopaat is' of omdat het wel lekker makkelijk is dat ik kook was en schoonmaak en de helft van de rekeningen betaal.

In de nachten droom ik van een leven alleen. Geemigreerd, in een ander land. Een lieve vriend, zoals andere dames uit mijn omgeving die hebben. Knuffelen samen, samen koken, dezelfde hobbies hebben, niet wanneer hij thuis komt gespannen worden omdat hij zijn baan zo erg haat, maar blij worden. Weer plezier krijgen in de klusjes in huis omdat ik weet dat ik op hulp kan rekenen en het doe om ons liefdesnestje mooi te maken <3. Iemand met wie ik me altijd veilig kan voelen, fijne seks kan hebben, avonturen kan beleven. Iemand die lieve dingen tegen me zegt.