MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Kippenvel.
Edit: Oh, ik lees nu dat het een rehearsal was en niet de show zelf. Dan zal het wel geschrapt zijn in de show zelf vrees ik
Edit: Oh, ik lees nu dat het een rehearsal was en niet de show zelf. Dan zal het wel geschrapt zijn in de show zelf vrees ik
Nee.
Nee, dit is de repetitie dag voor de show bij de zaal zelf. Daar oefent hij altijd juist alle nieuwe liedjes uit de repetities van de weken daarvoor in Londen of LA, die hij in de daadwerkelijke show zal toevoegen. Wat er meestal nul zijn, haha. Ze hebben het gisteren meerdere keren volledig geoefend, en er zijn beelden voor op de schermen.quote:Op dinsdag 1 oktober 2024 07:08 schreef PimD het volgende:
Kippenvel.
Edit: Oh, ik lees nu dat het een rehearsal was en niet de show zelf. Dan zal het wel geschrapt zijn in de show zelf vrees ik
Vanavond met de semi-openbare soundcheck zal hij het dan niet doen, om het een verrassing te laten zijn. Maar dat krijg je in het internet-tijdperk met een oefening in de openlucht.
edit: Én in deze net geuploade video zie je op 0:38 in McCartney's handschrift "Now & Then" geschreven als opener van de Magic Piano-set, voor 'New', en zie je meer van de visuals, precies tijdens het Magic Piano-blokje.
[ Bericht 14% gewijzigd door Aisumasen op 01-10-2024 15:57:38 ]
✅quote:
[..] Vanavond met de semi-openbare soundcheck zal hij het dan niet doen, om het een verrassing te laten zijn. [..]
✅quote:
[..] opener van de Magic Piano-set [..]
82 jaar. Het is echt ongelofelijk.quote:
De enige echte.
Heel even werd ik enthousiast, maar helaas lijkt het hier gewoon om de 2009 remaster te gaan ipv een nieuwe remix. Zo zonde dat ze de 60 jarige jubilea niet aangrijpen om de eerste 4 albums van een remix te voorzien.
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
There it is!quote:
De vinyl-rips voldoen voor de naslag of om eens in de zoveel tijd je een "teenager" in een Beatles-jurk met Ringo-buttons te wanen, maar waar ik wél heel erg enthousiast van wordt is het Maysles Brothers-project. De beelden van het eerste bezoek van The Beatles aan Amerika in februari 1964. Op de juiste tijd, op de juiste plek, door de juiste mensen, met een ongelimiteerde toegang tot de band, momenten vastgelegd die alleen al een half jaar later nooit meer op diezelfde manier beleefd hadden kunnen worden. En die beelden zijn opnieuw ge-edit, 4K-proof. Zal wel een Disney-dealtje zijn, misschien weer met kerst. Hopelijk ditmaal geen wassen beelden-look zoals op Get Back.
En hopelijk zijn alle negatieven bewaard gebleven, want al na 3 dagen in Amerika werden de tapes van die dagen verscheept naar Engeland waarin in een dag een edit werd gemaakt om op Engelse TV uitgezonden te worden. De originele volledige documentaire van later dat jaar is een minuut of 70, de re-edit uit 1990 (ook de latere DVD-versie) een minuut of 10 langer, maar dat is niets vergeleken met de in totaal zo'n 20 uur aan materiaal dat geschoten zou zijn. Dit kan dus een tweede Get Back worden, maar dan aan precies het andere uiteinde van het spectrum: op tour in 1964. Ringo heeft in ieder geval al verklapt dat het er aan zit te komen, laatste alinea: https://variety.com/2024/(...)nterview-1235999207/
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Ik hoor en zie op Youtube nu het concert in Buenos Airos. Eerst 'Here Today' en vervolgens 'Now and Then"quote:
Op En met prachtige videobeelden.
En ook '19hundred85'
Zelfs 'Helter Skelter" probeert hij nog.
[ Bericht 1% gewijzigd door Idisrom op 16-10-2024 21:43:26 ]
Maand verder, nog altijd niets meer over bekend. En balen, ja. Al is het wel Scorsese, "the music and footage are augmented by newly filmed interviews with Paul and Ringo, as well as fans whose lives were transformed by The Beatles." Het gaat dus een Eight Days A Week XS worden. Wat overigens een van de technisch slechtste muziekdocumentaires met gemiste kansen is die ik ooit heb gezien. Pratende hoofden, zeker als de helft van de hoofdrolspelers niet meer leeft, leiden enkel af en zorgen enkel voor confrontatie met het heden dan dat het een toevoeging is. Vooral als er zoveel materiaal uit de tijd zelf is om het verhaal mee te vertellen, en er irrelevante mensen geboren in een veel latere periode aan het woord komen. En zeker als de oudjes zelf de details echt niet meer weten.quote:
Maar goed, Ringo is tevreden, dus wie ben ik:
En als er verder dus geen officiële info komt, zal ik maar weer wat vertellen: Terwijl dit dé kans was op Get Back-achtige episodes, gaat dat dus niet gebeuren. Het is één documentaire geworden, wel gelukkig van ongeveer twee uur. En het is veel materiaal wat we nog niet gezien hebben, want er zitten geen complete optredens in. Maar dan wel voorheen onbekende beelden van Washington bijvoorbeeld. Het slechte nieuws is dat Apple’s archief incompleet is en ze “maar” 10 uur film hebben kunnen traceren, en er ooit gedeeltes in het verkeerde postvakje terecht zijn gekomen / gejat zijn. En dit is gelijk de reden van de gekke timing, niet februari 1964 maar op de valreep van het jubileumjaar. Er is dit jaar met succes geprobeerd een klein gedeelte te traceren, maar het heeft de deadline alsnog niet gehaald door papierwerk. Zo zonde, want wanneer is de volgende kans?quote:“Honestly, it’s a little hard now,” says Starr. “There’s only Paul and I, and it was the four of us…” But he’s glad the doc includes his and McCartney’s contemporary recollections. “The Maysles brothers who did (the original 1964 footage) were really great. They were always filming, and … did you see the original? So, you know, we were lively and we were excited. We’re in America, for God’s sake. And we played New York and we’re heading for Washington on the train, and they got some great footage of the moment… Marty is producing this remake with his director of choice and putting us more in it to talk about that, so you’ve got that time and this time talking about that time. But I haven’t seen the finished film yet.” (He was due to see it Thursday night.) “The original was great and Marty was in awe of the Maysles brothers… He admired them so much, so that was great to have him on board, because he admired the people who did it.”
https://variety.com/2024/(...)-look-up-1236182323/
Dus ja, dat gaat opgeleukt worden met nieuwe interviews van ouwe koppen die je uit het tijdsbeeld sleuren. Waar dat niet gaat gebeuren, is de fenomenale nieuwe documentaire over John Lennon’s politieke periode in 1971-1973. Ik wil daar al tijden uitgebreid iets over schrijven, maar over deadlines niet halen gesproken, hij draait nú op IDFA te Amsterdam: https://festival.idfa.nl/(...)e-to-one-john--yoko/
Maar liefst 8 keer in de komende 10 dagen. Oh, ondertussen bijna allemaal wel uitverkocht. Je mag me bedanken voor de tijdige tip… Effe de zaal bellen of je op de trap mag zitten. Maar voor vrijdag 15 november 2024 om 21:30 in Carré zijn nog tickets. Bijzondere locatie voor een film trouwens. Toch maar even wat typen, want het is een must voor de solo-fan. En deze docu is van een maker die precies weet hoe je een onderwerp uit de geschiedenis moet vastleggen: Geen pratende hoofden of duiding van een halve eeuw later, maar de regisseur creëert een pure tijdscapsule met alleen beeldmateriaal uit die tijd, en laat de interpretatie over aan de kijker. De eerste acht minuten gaan bijvoorbeeld nauwelijks over Lennon en Ono, maar zijn puur om het Amerika van de vroege jaren '70 te schetsen, aan de hand van een zapronde op televisie, precies zoals Lennon in zijn (voor de documentaire voor shots nagebootste) appartement dat deed.
Het is nadrukkelijk geen concertregistratie, en de liedjes (slechts 9 van de 17) van het One To One-concert in Madison Square Garden in 1972 worden in fragmenten versneden tussen andere beelden. Het is een diepgaand tijdsbeeld waarin we Lennon zien als een oprecht activist, niet als een beroemdheid die wat PR wil hebben. Behalve het politieke aspect horen we zo ook veelzeggende gesprekken met onder anderen Allen Klein. Of Jim Keltner die zich zorgen maakt over John’s veiligheid, en zijn reactie daarop. En ook een luchtige running gag. En veel meer.
Wat de documentaire bijzonder maakt, is het gebruik van authentieke telefoonopnames, ironisch genoeg ontstaan omdat Lennon zijn gesprekken opnam uit angst dat de Amerikaanse overheid hun telefoontaps tegen hem zou gebruiken, wat hier voor het onversneden authentieke narratief zorgt. Juist omdat het “off the record” opnames zijn, komt Lennon’s oprechtheid ook zo geloofwaardig over, omdat hij in privégesprekken precies hetzelfde uitstraalt als in de interviews.
Visueel zet de film je ook aan het denken, met slimme parallellen zoals het door elkaar monteren van Nixon-aanhangers en benefietconcertbezoekers. Of suffe spelshows met keiharde Vietnam-beelden. En wederom laat de maker het telkens open voor interpretatie: Is het goed of fout of geen van beide? Is het banaal en wegkijken of is iets alledaags juist een hele gezonde afwisseling? Is de hele wereld veranderd of is het de actualiteit? En ook qua ontwerp is tot in de details nagedacht: De gebruikte lettertypen komen van het Some Time in New York City-album.
Een kritiekpunt is puur technisch: Dikke Auto-Tune op zeldzame live-opnames van de pop/rock-zanger met het mooiste vocale karakter aller tijden is bijna pervers, en dat gaat elk Lennon-project de afgelopen jaren weer een stapje verder. Ook zijn de beelden van de One To One-show totaal uitgewassen, met een blauw/groene tint, terwijl die er altijd zo natuurlijk uit hebben gezien. En ook is er net zoals in Get Back af en toe wat discutabele AI-upscaling op archiefbeelden te zien. Een quote van Yoko Ono aan het eind van de docu is zelfs volledig met AI gegenereerd.
Behalve de vorm van de documentaire bevat de film ook tal van verrassende vondsten. Het is een lange lijst, en ik ga niet alles verklappen, maar er is onder andere kleurenmateriaal te zien van de 'This Is Not Here' tentoonstelling uit oktober 1971, waarvan alleen zwart-wit opnames bekend waren, die ook niet eens circuleerden. En vooral de fascinerende Portapak-thuisfilms uit 1973 zijn net een alternatief universum, omdat je John en Yoko ziet op een bijzonder evenement waar amper een halve foto van bekend was, laat staan dit. Ik ga nu niet te veel zeggen, want iedereen moet het gewoon ondergaan. Ook mooi dat er fragmenten zijn van - tot het in 2016 in een eerder genoemde docu werd gebruikt - het verloren gewaande Irv Kupcinet Show, in kleur. Maar er is nog zo veel meer op dat gebied. Talloze fragmenten: muziek, interviews, activisme, familie, andere muzikanten uit de scene, vaak diep geput in het Lennon-archief.
En al dit materiaal wordt kundig verweven met nieuwsfragmenten uit die tijd voor de context in de geschiedenis in Amerika, wat het een moet-zien documentaire maakt, zelfs voor mensen die geen interesse hebben in The Beatles.
Bekijk deze YouTube-video
Spoedvergadering bij Apple vanochtend: "Er is onrust op FOK!, wat kunnen we doen?!"quote:
[..] Maand verder, nog altijd niets meer over bekend. [..]
Bekijk deze YouTube-video
Maar even door de vorm heenkijken. Laten we zeggen dat zo'n Amerikaanse - *boemmmm* *diepe bioscoopbassen voor dramatisch effect* - productie passend is bij het onderwerp.
Jammer dat het een pratende hoofden documentaire is geworden. Terwijl Get Back wel bewees dat ook een diepgaande documentaire succesvol kan zijn. En hoe de status van Scorsese dan ook is; Living In The Material World vond ik ook een halfgeslaagde documentaire waarin veel belangrijke feiten ontbraken.quote:
[..]
Maand verder, nog altijd niets meer over bekend. En balen, ja. Al is het wel Scorsese, "the music and footage are augmented by newly filmed interviews with Paul and Ringo, as well as fans whose lives were transformed by The Beatles." Het gaat dus een Eight Days A Week XS worden. Wat overigens een van de technisch slechtste muziekdocumentaires met gemiste kansen is die ik ooit heb gezien. Pratende hoofden, zeker als de helft van de hoofdrolspelers niet meer leeft, leiden enkel af en zorgen enkel voor confrontatie met het heden dan dat het een toevoeging is. Vooral als er zoveel materiaal uit de tijd zelf is om het verhaal mee te vertellen, en er irrelevante mensen geboren in een veel latere periode aan het woord komen. En zeker als de oudjes zelf de details echt niet meer weten.
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Moet zeggen dat Ringo in gesprek met Scorsese er nog wel wat dynamischer uitziet dan de gebruikelijke "een showbizz-licht op een opgepoederde artiest in een zetel backstage tussen de bedrijven door”-beelden, maar de Hollywood-presentatie in de trailer doet mij vermoeden dat ik mij flink ga ergeren. Anderhalve seconde aan niet eerder verschenen beeldmateriaal trouwens, maar dat zegt nog vrij weinig.quote:
[..]
Jammer dat het een pratende hoofden documentaire is geworden. Terwijl Get Back wel bewees dat ook een diepgaande documentaire succesvol kan zijn. En hoe de status van Scorsese dan ook is; Living In The Material World vond ik ook een halfgeslaagde documentaire waarin veel belangrijke feiten ontbraken.
Lekkere binnenkomer bij dezelfde trailer op social media ook: Die eerste stem is George, geen John. Dat is dan weer het voordeel van streaming, 'Get Back' had ook een paar feitelijke missers in tekst (in het intro en later een wat minder bekende naam verkeerd), wat ze een paar weken later hadden aangepast. Ik zie ook dat voor het eerst sinds Yoko Ono niet meer betrokken is (sinds een jaar of zeven) bij de producties, haar naam niet meer voor de vorm op de credits is gezet.
En verder ook helemaal met je eens. Voor mij moet een documentaire juist iets nieuws brengen, behalve het grote plaatje voor het grote publiek ook iets voor de kenners. Een volledig beeld, verdieping over wat niet bekend is. En juist over die periode, zoals bij Harrison alles vanaf begin jaren ’80 (met uitzondering van 'Cloud Nine'), hoop je meer over te weten te komen, en die Harrison-docu duurt 3,5 uur waarvan 10 minuten over z’n jeugd, bijna 2 uur over The Beatles, 45 minuten over de jaren ’70, kwartiertje over de jaren ’80 en een kwartiertje over de rest van z’n leven.
Als je kijkt naar een docu als 'LennoNYC' van een jaar of 15 geleden, was dat hetzelfde lot beschoren. Bij Lennon zijn de laatste vijf jaar van zijn leven natuurlijk onderbelicht. Er is dan ook amper bewegend beeld van. Maar er zijn genoeg foto's van allerlei sleutelmomenten en eindeloze verhalen van mensen dichtbij hem. En daar zat letterlijk vijf minuten in de twee uur van in, tot aan de comeback. Dat was ook nog eens een regisseur die duidelijk geen expert over het onderwerp was, en was bijvoorbeeld onder de indruk van het vinden van bepaalde opnames die al sinds de jaren ’80 circuleren. En dat geeft niet, maar het is niet handig als je over een heel specifiek onderwerp een groot document aan het maken was.
Het noemen van die Harrison-docu doet me herinneren: Hoe karig het bonusmateriaal ook is, is de nieuwe mix van 'Living In The Material World' die morgen (of straks eigenlijk al) uitkomt wel erg geslaagd. Natuurlijk overal de vocalen op de voorgrond, af en toe is gedateerde galm weggelaten, eigenlijk precies wat het album nodig had. Het is geen dag-en-nacht verschil, meer een soort technische upgrade, wat de kunst van een remix zou moeten zijn.
Maar de outtakes zijn ontzettend karig en lijken vrijwel allemaal op de uiteindelijke versies qua arrangement en uitvoering. Sja, misschien weinig aan te doen. Wie weet hebben ze het tot in de puntjes geoefend voordat ze begonnen met opnemen, en was er geen reden tot aanpassing.
'Give Me Love (Give Me Peace on Earth)', 'Don’t Let Me Wait Too Long' en 'The Day the World Gets 'Round' zijn (semi-)akoestisch, maar ik ben er vrij zeker van dat dit zelfs outfakes zijn. Als in: Volledige band-takes met de drums en bas weggelaten. Zoals de Elemental Mixes van Lennon’s 'Mind Games’-boxset, zeg maar. De energie klinkt zo, er is wat lekkage te horen en zo niet mag iemand mij uitleggen waarom een take 49 nog akoestisch is.
En het vermoeden wordt bevestigd doordat de outtake van 'Don’t Let Me Wait Too Long' simpelweg de uiteindelijke versie is met gitaar, piano en één van de vocalen. En dat je in de jaren ’70, of zelfs nu, éérst gitaar, piano en vocalen los gaat opnemen en daarna bas en drums overdubt is omslachtig en volledig implausibel om timing-technische redenen. 'The Day the World Gets 'Round' is trouwens dan wel weer de dubbele lengte van de albumversie.
'Try Some Buy Some' heeft geen take-nummer maar heet specifiek “alternative version”. De realiteit is dat het exact dezelfde “backing track” als de bekende albumversie heeft, met een alternatieve vocaal en ongebruikte overdubs, onder andere mooie slidesolo’s en zonder vroege fade-out.
Toch wel een hoogtepunt dus. En die zijn er ook wel. Take 31 van 'Living In The Material World' is interessant. Niet per se beter, maar een hoger tempo, stuk steviger. Take 3 van 'The Lord Loves The One (That Loves The Lord)' is ook sneller en heeft natuurlijk niet alle overdubs, dus klinkt best anders. Het liedje is er niet beter op geworden. De rest klinkt heel dus erg dichtbij het eindresultaat. Al heeft 'That Is All' een gedeeltelijk andere tekst. En die take 24 klinkt ook een stuk minder pathetisch dan de uiteindelijke versie, door gebrek aan bombastische strijker- en koor-overdubs waar zelfs Phil Spector op 'The Long And Winding Road' nog voor had gepast.
'Sunshine Life for Me (Sail Away Raymond)' is de enige outtake op deze collectie die niet op het album terecht is gekomen. Geschreven voor Ringo, of kort na de sessies aan hem gegeven, en kwam op Ringo’s beste soloalbum terecht, z’n zelfgetitelde, die net als Harrison’s album uit 1973 is. En het is heel, nou ja, leuk. Heerlijk gemixt, diepe bas, heel brede instrumentatie met banjo’s en vocale harmonieën van alle kanten. Het klinkt alsof het uit de 'Ringo'-sessies is, want het heeft dezelfde instrumentatie als de Ringo-versie, maar dan wel een andere take. En niet zozeer een snelle vocaal als sketch door Harrison, het is echt met alles d’r op en d’r aan, veel vocale harmonieën en overdubs. Eigenlijk een country-niemendalletje, maar omdat de opname helemaal nieuw is en nooit op bootleg is verschenen en zo goed klinkt, voor mij een hoogtepunt.
Die opnames zijn er dus. En die - sowieso échte - akoestische demo van 'The Light That Has Lighted the World' op de 'Early Takes' (ja, volume 1 van de serie, lol) uitgave is een van mijn favoriete opnames van hem ooit. Die staat hier niet op (is ook niet erg), maar is was dus wel wat echt alternatiefs beschikbaar.
Concluderend blijven het allemaal mooie opnames, en er is gelukkig wel wat studio-chatter voor de takes, maar het komt niet in de buurt van wat een deluxe-editie zou mogen heten. Laat staan voor die prijs. Op geen enkele manier heb ik het idee dichtbij het ontstaan van deze liedjes te zijn gekomen, of enig inzicht te hebben gekregen in het proces van songwriting, laat staan van de studio-sessies.
Sinds gisteren staat Beatles '64 op Disney, en ik heb hem gelijk bekeken.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Parijs was geweldig, een drama om de arena te bereiken vanaf de metro, maar de show was fantastisch ... ook vanaf hoog in de arena ... zo blij dat ik gegaan ben ...
Take on the situation, but not the torment ...
Ik lees er goede verhalen over. Ik mag over twee weken naar het laatste concert in Londen. Dat wordt weer de eerste keer dat ik hem ga zien sinds 2017 in New York.quote:
Parijs was geweldig, een drama om de arena te bereiken vanaf de metro, maar de show was fantastisch ... ook vanaf hoog in de arena ... zo blij dat ik gegaan ben ...
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Ik heb wat op YouTube gezien. Ik had wel het gevoel, dat het publiek in Latijns Amerika wat enthousiaster was.quote:
Parijs was geweldig, een drama om de arena te bereiken vanaf de metro, maar de show was fantastisch ... ook vanaf hoog in de arena ... zo blij dat ik gegaan ben ...
Ik heb überhaupt het idee dat ze aan de andere kant van de oceaan meer enthousiaster zijn dan hier in Europa. De laatste keer dat ik hem zag was in 2017 in New York, en het publiek is veel uitbundiger dan hier in Europa.quote:
[..]
Ik heb wat op YouTube gezien. Ik had wel het gevoel, dat het publiek in Latijns Amerika wat enthousiaster was.
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Op de tribune aan de zijkant, waar ik zat, bleef iedereen zitten ... niet heel veel actief enthousiasme inderdaad ...quote:
[..]
Ik heb wat op YouTube gezien. Ik had wel het gevoel, dat het publiek in Latijns Amerika wat enthousiaster was.
Take on the situation, but not the torment ...
En dat is ook meteen de reden denk ik dat Paul niet zo vaak een Europese tour doet.quote:
[..]
Ik heb überhaupt het idee dat ze aan de andere kant van de oceaan meer enthousiaster zijn dan hier in Europa. De laatste keer dat ik hem zag was in 2017 in New York, en het publiek is veel uitbundiger dan hier in Europa.
USA is enthousiast. Zuid Amerika en Japan is een gekkenhuis, daar lijkt hij wel groter dan god ;-)
Ik ben 5 december in Parijs geweest en wauw. Ik bedoel WAUW! Dan heb ik het niet alleen over het concert, maar ook daar omheen. Het was intens. Ik heb een verslag geschreven voor Maccazine. Ik zal eens vragen of ze het goed vinden dat ik het hier ook plaats
Je hebt Hendrik Groen met 83 1/4 jaar.
En je hebt Paul McCartney die op 82 2/4 jaar nog steeds op zo'n ongelooflijke wijze 'Helter Skelter' kan zingen en spelen.
Bekijk deze YouTube-video
En dochter Mary (?) vangt Ringo Star backstage op.
[ Bericht 4% gewijzigd door Idisrom op 20-12-2024 12:46:28 ]
En je hebt Paul McCartney die op 82 2/4 jaar nog steeds op zo'n ongelooflijke wijze 'Helter Skelter' kan zingen en spelen.
Bekijk deze YouTube-video
En dochter Mary (?) vangt Ringo Star backstage op.
[ Bericht 4% gewijzigd door Idisrom op 20-12-2024 12:46:28 ]
Het blijft magisch om die twee samen te zien. Ringo is goddomme 84 en speelt gewoon Helter Skelter 
Nee.
Ik was er gisteravond bij in Londen. Wat ben ik blij dat ik er de tweede avond was ipv de eerste 
. Ik kan niet anders zeggen dat het een historische avond was. Natuurlijk vanwege Ringo en de terugkeer van zijn eerste Hofnerbas, maar ook was ik positief verrast.
Slechts 1x vond ik dat zijn stem het moeilijker had; bij Maybe I'm Amazed. Voor de rest viel mij zijn stem de rest van de avond erg mee. En juist bij Now And Then vond ik zijn oudere stem goed tot z'n recht komen. Het was een moment dat mij niet koud liet en mij emotioneerde.
En wat is het een verademing dat hij nu echte blazers op het podium heeft. Het was voor mij de eerste keer sinds 2017 dat ik hem weer live zag. Er zijn in die tussentijd een aantal dingen veranderd. Ik zou zo nog een keer gaan als die weer in Nederland zou komen.
. Ik kan niet anders zeggen dat het een historische avond was. Natuurlijk vanwege Ringo en de terugkeer van zijn eerste Hofnerbas, maar ook was ik positief verrast. Slechts 1x vond ik dat zijn stem het moeilijker had; bij Maybe I'm Amazed. Voor de rest viel mij zijn stem de rest van de avond erg mee. En juist bij Now And Then vond ik zijn oudere stem goed tot z'n recht komen. Het was een moment dat mij niet koud liet en mij emotioneerde.
En wat is het een verademing dat hij nu echte blazers op het podium heeft. Het was voor mij de eerste keer sinds 2017 dat ik hem weer live zag. Er zijn in die tussentijd een aantal dingen veranderd. Ik zou zo nog een keer gaan als die weer in Nederland zou komen.
“Tomorrow there’ll be sunshine, And all this darkness past”
Those were the days:
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! ©golfer
Poef.....gone! ©golfer
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |