Mijn vader is een lafaard

Context: ik ben opgegroeid als een vaderloos kind, terwijl meneer van mijn bestaan als zijn kind afwist. In al mijn jaren nooit specifiek interesse gehad om hem op te zoeken. Wat je niet kent, mis je niet toch? Het zal vast en zeker invloed hebben gehad op hoe ik ben geworden of waarschijnlijk eerder op hoe ik ooit was en nee, het is ook niet bepaald prettig om aan anderen te moeten vertellen dat je je vader niet kent. Vooral niet tijdens je jeugdperiode, op school bijvoorbeeld, maar zelfs tegenwoordig kijken mensen mij nog wel vreemd aan als ik het zeg. Alsof ik daar voor gekozen heb...

Hoe dan ook, recent, na jaren twijfelen en een beetje stimulans van anderen toch contact gezocht. Via mail welteverstaan, zijn bedrijfsmail, want een andere mogelijkheid waarbij ik mij op dat moment fijn voelde was er niet echt. Ik wilde sowieso wat afstand bewaren, zodat ie zich niet direct onder de druk gezet voelde. Een hele open mail gestuurd, vrij van enige oordeel, zonder ook maar iets te eisen of te verwachten. Simpelweg wat vertellen over mijzelf, waarom ik mail en een uitnodiging tot contact in welke vorm dan ook. Ook als ie geen contact wilde, vriendelijk verzocht wel te reageren zodat ik in ieder geval wist dat ie het gelezen had. Daarin een tijdsbestek van ruim 2 maand gegeven voor die ene bevestiging.

Wat krijg ik terug na ongeveer 3 a 4 week? In ongeveer 5 zinnen dat ie de mail had ontvangen vlak voor zijn vakantie, er daar over nagedacht had (wat dat ook mag betekenen) en dat ie besloten heeft dat ie geen contact wil en hoopt dat ik dat respecteer. Geen reden genoemd, niets gezegd over enige twijfel of zekerheid dat ik zijn zoon ben of niet, geen 'het ga je goed', geen excuses, geen begrip, geen expressie van gevoelens, geen uiting van gedachten, helemaal NIKS.

Hoewel ik er vrij open in stond, moet ik bekennen dat ik contact zoeken ergens wel spannend vond. Ik verwachtte er niet veel van, ik hoef in principe niets van hem, maar je ontsnapt er niet aan om ergens toch de hoop te hebben dat er fijn contact uit voortkomt... niet dus. Ik had het veel minder erg gevonden als ie in ieder geval op een zekere manier nu zijn verantwoordelijkheid had genomen en mij op z'n minst op een menswaardige, vriendelijke manier iets goeds of positiefs had kunnen meegeven. Wat sympathie en begrip. Of deel op z"n minst iets over je beweegredenen. In plaats daarvan alleen 'kilte en kou'. Zelfs een vreemde op straat die de weg vraagt krijgt nog meer warmte toegedragen. Zijn klanten krijgen uitgebreidere mails dan dit.

In alle eerlijkheid ben ik nu behoorlijk 'pissed off'. Misschien had ik niet beter kunnen verwachten van iemand die zijn kind BEWUST in de steek laat. Al eens eerder gedaan, dus waarom niet nog een keer, toch? Ik snap dat angst een rol kan spelen of schaamte en dat het echt niet makkelijk is, maar zeg dat dan gewoon. Je dumpt je eigen bloed toch niet aan de kant van de weg en de mazzel? Het voelt ongelofelijk laf en egoïstisch, en het maakt mij bijna wraaklustig. Het ergste is dat hij dit in zijn eentje beslist zonder enig rekening te houden met anderen. Zijn eigen, wel erkende kinderen hebben hoogstwaarschijnlijk geen benul van mijn bestaan en hebben dus ook geen stem in dit verhaal. Hetzelfde geldt voor de rest van zijn familie. Hoe kan iemand zo kortaf en egoïstisch zijn?

Ik twijfel nog over mijn vervolgstap. Ik wil het er niet bij laten zitten. Hoe kan ik zijn wens respecteren als hij mij enkel greintje respect heeft gegeven? Uiteindelijk hoef ik echt niet per se contact met hem als hij dat niet wil, maar ik wil anderen wel de kans geven om dat zelf te beslissen. Blijken ze allemaal zo koud en afstandelijk, so be it, weg dan met de rotte eieren, maar dat wil ik wel met mijn eigen oren horen. Ik wil dat ze van mijn bestaan afweten. Niet uit wraak (hoewel hij er nu echt veel te makkelijk mee wegkomt, lekker nul verantwoordelijkheid nemen voor de keuzes die hij gemaakt heeft), maar uit oprechte interesse, om hen te leren kennen en zij mij, als ze dat willen.

Wat zouden jullie doen? Hoe kijken jullie hier tegenaan?

Kut, deze moet in R&P, kan een mod ( @Lenny77 ?) dit verplaatsen? Bedankt!

quote:

Op donderdag 24 augustus 2023 20:18 schreef Ponsai het volgende:
Hoe kan iemand zo zijn vraag ik me af. Dan moet je hart toch wel van steen zijn.
Als je niet fatsoenlijk kan reageren op een mail van je zoon ben je de term vader niet waard.
Sterkte kerel

Mijn vermoeden is dat hij al met een andere vrouw aan het daten was (of zelfs een relatie met haar had) toen mijn moeder zwanger van hem was (geworden). Hij wil het denk ik gewoon niet aan zijn familie en kinderen vertellen, wat ie al die jaren geheim gehouden heeft. Zijn tweede kind (ik ben zijn eerste) is volgens mij een jaar of anderhalf jaar jonger dan dat ik ben.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2023 20:20 schreef Metalfrost het volgende:

[..]
Contact zoeken met je (half?)broers en/of zussen. Wat standaard achtergrondinformatie typen en hopen op verder contact.
[..]
Je stelt een vraag, hij geeft antwoord. Ik bespeur enige verwachting in de trant van dat ie het leuk vond dat je contact opneemt, maar dat lijkt meer fantasie aangezien hij je in het verleden ook in de steek heeft gelaten.

Ik dacht dat iemand die nu eind vijftig of begin zestig inmiddels wel volwassen zou zijn geworden en zijn verantwoordelijkheid zou nemen.