Daar ben ik weer. Even als voorstuk dat ik nu niet meer automutileer over het algemeen en zelden nog een terugval heb.
Disclaimer: in dit stukje heb ik het mogelijk over manieren hoe ik mijzelf verwonde. Dit schrijf ik puur ter informatie omdat ik veel mensen ken die er enorm van schrikken en er veel taboe rond het onderwerp heerst.
Mijn doel is dat het meer bespreekbaar word gezien het veel meer voorkomt dan men denkt en dat mensen er niet over durven te praten, dat lossen we niet op door er heel gespannen over te doen.
Dit kan triggerend zijn, denk na of je het leest.
Ik heb mijn hele leven mijzelf verwond en dat had eigenlijk altijd een van de volgende redenen:
- mijzelf straffen
- een acute emotie (huilen) onderdrukken
- om mijn mentale pijn om te zetten naar fysieke pijn
- mijn hoofd rustiger te krijgen
Ik zal per reden een uitleg geven.
- mijzelf straffen.
Ikzelf groeide op in een huishouden waar mijn ouders erg diciplineel waren en mij vaak dingen werd verweten waar ik niks aan kon doen.
Ik vermoed dat ik als kind mijzelf nadat mijn ouders boos werden altijd mijzelf maar meteen strafte, zodat zij konden zien dat ik mezelf al straf had gegeven en ze niet meer boos hoefde te zijn.
Want mijn ouders die boos waren waren voor mij vele malen erger dan ik die pijn had.
Later zette zich dit om in een patroon waarbij als ik ruzie had of zelfs onenigheid had met iemand mijzelf snel daarna ging verwonden. Ik werd er ook altijd kalmer van.
Ik gebruikte hier meerdere methodes voor, maar altijd op plekken die je niet kan zien, waar kleding overheen zit.
- een acute emotie omzetten in fysieke pijn.
Een van de dingen die mijn ouders enorm kwaad konden maken was huilen. En ik huilde vaak. En als ik eenmaal huilde kon ik ook niet snel stoppen.
Omdat mijn ouders dan alleen maar kwader en kwader werden probeerde ik tijdens het huilen mijzelf pijn te doen. Vaak was dit bijten op mijn wangen, drukken van mijn nagels in mijn handpalmen, onder de tafel krabben op mijn arm. Alles wat maar pijn deed en niet zichtbaar was voor hun, want dat zou het nog erger maken.
Dit hielp vaak maar minimaal, maar het was meer dan wat ik ook maar aan hulpmiddelen had als kind.
- mijn hoofd rustiger krijgen
Als jong kind leerde ik al dat als ik met mijn knieën tegen mij aanzat en dan heel hard met mijn hoofd op mijn knieën sloeg, mijn hoofd daar heel rustig van werd.
Dit escaleerde toen ik ouder werd. Als ik heel erg in paniek was en ik geen factoren om mij heen had die mij rustig maakte (ouders werden vaak nog bozer van paniek), dan beukte ik hard met mijn hoofd tegen de muur.
Wanneer ik dat deed stopte alle emoties in mijn hoofd en kreeg ik een kalmte over mij heen. Helaas heb ik dit nog vele jaren gedaan en ben ik er maar net een paar jaar vrij van.
Het probleem ermee is dat je jezelf eigenlijk gewoon een hersenschudding slaat. En daar word je hoofd wel rustig van maar het is enorm slecht voor je.
- om mijn mentale pijn om te zetten naar fysieke pijn
Zoals je begrijpt heb ik een shitload aan trauma. Helaas heb ik hier maar zeer laat behandeling voor gekregen, en mijn methode om ermee om te gaan voor ik behandeling had was om mijzelf altijd af te leiden.
Maar soms hielp afleiding niet meer en bleven de emoties en herinneringen zich opdrukken.
Dan hielp zelfverwonding ook. Als je fysiek pijn hebt is je hoofd te druk bezig met de fysieke pijn om zich druk te maken over de emotionele pijn.
Hoe het nu gaat:
Ik ben nu weer 1.5 jaar vrij van zelfverwonding. De laatste keer was na een begrafenis waar ik heen was van een familielid waar ik het enorm zwaar van had. Ik heb nog steeds de neiging om het te doen als het slecht met mij gaat, maar door therapie, goede begeleiding en ook omdat ik wat ouder ben weet ik de verleiding te weerstaan.
Altijd als je zelfverwond voel je je immers slechter erna dan dat het wat goeds opleverde.
Anyway, ik hoop dat ik hiermee wat meer informatie geef. Als je vragen hebt schroom niet om ze te vragen. Er ligt een enorm taboe over dit onderwerp en dat vind ik erg problematisch.
Twiddel