[Etappe 14] Annemasse - Morzine Les Portes du Soleil #3

Hahahahahahahahahahahaha. ARE YOU WOTCHING, THIERRY? Zoals iedereen met enig gezond verstand zag aankomen werd de 13e rit een enorm teleurstellende vertoning. Op de Franse feestdag zagen we amper Fransen in beeld, dat blijft wel een van mijn favoriete rubrieken. Wat een overschat fenomeen, dat quatorze juillet. Ook een overschat fenomeen: de unipuerto. Het leverde niets op, zoals een unipuerto eigenlijk altijd precies niets oplevert. Na een strijd van een aantal kilometer reed er een grote kopgroep van 20 man weg, een kleine fout van UAE. Die hadden de boel moeten controleren en alleen een klein groepje moeten laten gaan, maar UAE is - gelukkig voor de rest van de wielerwereld - op tactisch gebied altijd een rommeltje. Ze gingen nadat de groep vertrokken was vrij snel controleren, maar zo'n grote groep valt amper te controleren. Als het in zo'n groep een beetje blijft ronddraaien sta je er met je paar knechten vrij machteloos tegenover. De voorsprong liep op naar een minuut of drie en daarna zelfs bijna vier minuten, op die manier werkten we de gigantisch saaie vlakke aanloop af richting de slotklim. De slotklim, waar iedereen fris had moeten zijn en waar we dus vuurwerk te zien zouden moeten krijgen. Viel mee, of tegen. Een kleine sprint naar de voet van de klim, waarna UAE verder ging met het bepalen van het tempo. Maar dat tempo lag niet hoog genoeg. In de kop van de koers reed Maxim van Gils tot grote vreugde van Renaat een paar meter op kop, maar hij werd snel overvleugeld door Michal Kwiatkowski. De Pool van Ineos ging even later in de aanval en niemand kon hem volgen. Zijn voorsprong liep snel op naar een halve minuut en dus was de strijd om de dagzege ook al niet interessant. Onbedreigd reed Kwiatkowski naar de ritzege, zijn tweede in de Tour. De eerste waar hij ook echt trots op mag zijn, want de andere zege kreeg hij een paar jaar geleden cadeau van Richard Carapaz. Kwiatkowski beleefde een van zijn beste dagen op de fiets, UAE bleef sleuren en beuken maar ze kwamen amper dichterbij. Een klim van 17 kilometer en in die kilometers verloor Kwiat amper twee minuten van zijn voorsprong. Voor even was hij weer Lollerkowski, een hallucinante prestatie. Geen spannende prestatie, dat was dan weer het nadeel.

UAE bleef tot 500 meter van de finish het tempo bepalen. Daarna ging Pogacar op 450 meter van de eind in de aanval. Hij zette zijn eindsprint in en die eindsprint droeg heel ver. Op het vlakke is een sprint van 450 meter al lang, laat staan bergop. Hij bleef zo'n beetje staan tot aan de finish en die langdurige krachtsexplosie werd Vingegaard te machtig. Hij kon reageren, maar moest uiteindelijk toch lossen. De schade bleef evenwel beperkt, we waren al dicht bij de finish en Vingegaard viel ook weer niet stil. De voorsprong van Kwiatkowski verdampte in de slotkilometer alsnog snel, maar hij hield een minuut over ten opzichte van Pogacar. Maxim van Gils werd nog net tweede voor een aanstormende Pogacar, die wel nog vier bonificatieseconden pakte. Vingegaard werd vier tellen later vierde. Vier plus vier seconden voor Pogacar. De hele dag zijn ploeg laten werken voor acht seconden, daar kunnen ze de komende twee dagen mogelijk spijt van gaan krijgen. God, wat een misbaksel van een etappe was dit. Je was er al bang voor, maar het kwam ook nog echt uit. Geen spannende strijd om de dagzege en de strijd tussen de klassementsrenners duurde in feite 450 meter, één volle minuut. En dan moet je dus nagaan dat de heer Thierry Gouvenou deze rit speciaal op deze manier heeft ontworpen om het spannender te maken. Als je een te zware rit ontwerpt met meerdere zware beklimmingen achter elkaar gaat iedereen rijden op de powermeter. Ze gaan dan een wattage trappen waarvan ze weten dat ze het aankunnen, alle spontaniteit verdwijnt tijdens zo'n rit en het wordt heel gecontroleerd. Daarom moet het kort en explosief, dan wordt er namelijk niet meer gecontroleerd gereden. Nou, die theorie kan na gisteren maximaal de prullenbak in. Dit was te simpel en dus kregen we amper actie te zien. Niet meer doen, Thierry. Geen unipuerto in het vervolg, het is nu wel bewezen dat het niet werkt.

Na de verloren dag onderweg naar de Grand Colombier gaan we nu verder met twee zware ritten in de Alpen. Het wordt een zwaar weekend, te beginnen met deze etappe. Een rit met in het begin een paar lastige beklimmingen, en aan het eind een zwaar tweeluik. Pogacar en Vingegaard gaan elkaar opnieuw bestoken, de kans is groot dat het gevecht nu langer gaat duren. Het terrein van Pogacar lijkt een beetje voorbij, we komen weer op het terrein van Vingegaard terecht. En Jumbo heeft kunnen sparen, terwijl UAE de hele dag op kop heeft moeten rijden. Op voorhand zou je denken dat dit een rit gaat worden waar Jumbo een slag wil, kan of moet slaan. We gaan er eens even bijzonder goed voor zitten.

De rit gaat van start in Annemasse, een plaats in het departement Haute-Savoie en de regio Auvergne-Rhône-Alpes. Annemasse ligt op de grens tussen Frankrijk en Zwitserland, als je in de buitenwijken van Annemasse even niet oplet passeer je de grens en dan begeef je je meteen in de buitenwijken van Genève. In Zwitserland kwam de Tour vorig jaar nog langs, nu blijven we steken op de grens. Annemasse heeft veel te danken aan de Zwitsers, als we de geschiedenis even kort bekijken. De huidige gemeente gaat terug op een Gallo-Romeinse nederzetting, Namasce. In de middeleeuwen hing Annemasse bestuurlijk af van Annecy maar economisch was de plattelandsgemeente afhankelijk van de markt van Genève. In 1801 telde de plaats maar 600 inwoners, al was ze hoofdplaats geworden van een kanton. In 1860, na de definitieve annexatie van Savoye door Frankrijk werd de Grande Zone Franche ingesteld. De gemeente begon te groeien na 1880, toen de spoorlijn Bellegarde-Evian werd geopend. Er vestigde zich industrie in de gemeente, vooral na de Eerste Wereldoorlog toen Zwitserse industriëlen er fabrieken bouwden om de Franse markt te kunnen blijven bedienen na de afschaffing van de Grande Zone Franche. Ondertussen ontwikkelde de gemeente zich van een dorp naar een stedelijke omgeving. In Annemasse, dat onderdeel uitmaakt van het arrondissement Saint-Julien-en-Genevois, wonen thans 37.000 mensen. De stad is pas relatief recent gaan groeien en dat valt wel te zien aan het gebrek aan belangrijke historische bouwwerken in de stad. Als we het roadbook mogen geloven zijn het hier vooral moderne gebouwen die de show stelen. In het Parc de Montessuit, een klein parkje in het midden van de stad, vinden we Villa du Parc - centre d'art contemporain d'intérêt national. Een niet al te fraaie villa, maar het gaat om de inhoud. Een kunstmuseum, gevuld met moderne kunst. Daarna wordt Château Rouge genoemd. Leuk denk je dan, een kasteel! Neen, het is een moderne concertzaal. Een spuuglelijk modern gebouw, de naam château onwaardig. De lokale kerk is gebouwd in 1946, en dat is te zien. Een opmerkelijke creatie, mij wat te modern. Daarna gaan ze door over een casino en een cultuurcentrum, nee, Annemasse kun je probleemloos overslaan. Dan toch liever even de grens over naar Genève, denk ik. Het belangrijkste element van Annemasse is waarschijnlijk de lokale wielerclub, deze club heeft heel wat talent voortgebracht. Philippe Chevallier bijvoorbeeld, een voormalig coureur die in 1983 een rit won in de Tour. Tegenwoordig is hij Directeur délégué de la stratégie sportive bij AG2R. Adjunt-directeur sportstrategie, maakt m'n Google Translate daarvan. Het knechtje van Vincent Lavenu, als het ware. Lavenu is het gezicht van deze ploeg, van de heer Chevallier heb ik eigenlijk nog amper iets gehoord. Dat zegt wel wat over de kunsten van Chevallier, want van enige sportstrategie heb ik bij AG2R nog nooit iets kunnen ontdekken. Naast Chevallier komt ook Jêrome Coppel uit Annemasse, nog een voormalig prof. Hij was vooral een sterke tijdrijder, in 2015 beleefde hij in dienst van het illustere IAM Cycling een van zijn betere jaren. Hij werd Frans kampioen tijdrijden en hij eindigde godbetert derde op het WK tijdrijden. Tegenwoordig is Annemasse vooral de stad van de familie Paret-Peintre. Aurelien draait al enkele jaren mee als opvolger van Hubert Dupont. Tot nu toe is Aurelien in de grote rondes waaraan hij deelnam steeds 15e of 16e geworden zonder één seconde in beeld te rijden. De afgelopen Giro ging dat mis, hij ging per ongeluk in de aanval en hij won pardoes nog een rit ook. Deze Tour is hij gelukkig weer volledig anoniem, zoals het hoort. Zijn plaats in het algemeen klassement is wel een probleem, hij staat nu 42e en dus moet hij de komende dagen nog een mannetje of 30 zien in te halen. Het gaat in ieder geval een feestelijke dag worden voor Aurelien, van start gaan in je eigen stad, ook al is het dan een stad van niets, is een geweldig feest. Zijn jongere broertje heeft minder geluk, Valentin Paret-Peintre is niet van de partij. Net als Aurelien fietst hij voor AG2R, maar hij heeft nog niet echt van zich kunnen laten spreken. Een getalenteerde klimmer, maar met een 37e plaats in de recente Giro heeft hij nog wat werk te verrichten. Twee renners en een adjunct-directeur bij AG2R die afkomstig zijn uit Annemasse, wat een toeval. Andere bekende sporters uit Annemasse zijn vooral wintersporters, ik noem een Tessa Worley.

In Annemasse is de Tour één keer eerder geweest, in 2004 ging er een rit van start die zou eindigen in Lons-le-Saunier, waar Juan Miguel Mercado Chente Garcia Acosta zou kloppen in een sprintje der vluchters. Andere koersen zijn hier ook wel eens geweest, zo won ONZE Joop Zoetemelk hier ooit een etappe in de Dauphiné, Cyril Dessel deed hem dat in de Dauphiné van 2008 na. Dessel is tegenwoordig een van de ploegleiders van AG2R, dit is echt de etappe van die matige ploeg, zo blijkt. Het is een etappe die begint op een manier die me een klein beetje tegenvalt. Net ten zuiden van Annemasse ligt de Mont Salève, een joekel van een klim. Vooral het eerste deel van die klim, tot Col de la Croisette, is enorm lastig. We hadden deze etappe kunnen beginnen met een klim van zes kilometer aan 10%, dat was episch geweest. De hele boel was dan volledig ontploft en we hadden gekeken naar een dag vol spektakel. Wat teveel spektakel naar de zin van Gouvenou, dus negeren we Mont Salève en de Col de la Croisette. Die klim ligt voor het grijpen, maar we laten hem helaas liggen. We gaan niet over de klim ten zuiden van Annemasse, na de neutralisatie gaan we ten oosten van de stad in een vallei van start. Sad. Ter hoogte van het Château de Baudry gaat de rit van start op een brede, rechte en vlakke weg. In de eerste drie kilometer van de rit rijden we rechtdoor over deze brede en vlakke weg, onderweg komen we alleen een aantal rotondes tegen. Bij een van die rotondes slaan de renners linksaf in het dorpje Findrol, hierna slaan we bij de volgende rotonde rechtsaf en dan gaan de renners op weg naar Boëge, waar de voet ligt van de eerste klim van de dag. Toch is het niet vlak tot de voet van die klim, in de 10 kilometer tot aan Boëge komen we meer dan 200 meter hoger uit. Na de bocht naar rechts in Findrol loopt de weg alvast een kilometer merkbaar omhoog, daarna is het even twee kilometer vlak en vervolgens gaat het vier kilometer omhoog aan een procent of drie. We rijden over brede wegen, die een klein beetje bochtig zijn. Geen al te lastige start tot nu toe, maar dat komt nog. Onderweg fietsen we door een paar dorpjes waar we wat rotondes en ander straatmeubilair vinden, maar ach, stelt weinig voor. Na het stuk vals plat is het nog even een kilometer of twee zo goed als vlak en dan komen we uit in Boëge, waar we na een bocht naar links in het centrum gaan beginnen aan de Col de Saxel. Het gaat 4,2 kilometer aan 4,6% omhoog naar de top van deze klim van derde categorie. Eigenlijk loopt de brede weg heel stabiel continu aan 5% omhoog naar het dorpje Saxel, vooral richting de top. In het begin een paar makkelijkere stroken, waardoor het gemiddelde iets zakt. Niet de lastigste klim van de dag, maar we bereiken de top na een kleine 19 kilometer en zo vroeg op de dag is dit al lastig genoeg.

Na de klim beginnen de renners aan een afdaling van negen kilometer richting Fessy. Deze afdaling begint lastig, we dalen een kilometer of vier af door de bossen en tussen de bomen in komen we flink wat bochten tegen. Direct na de top een haarspeldbocht, daarna een hoop snelle bochtjes heel kort achter elkaar. Links, rechts, links, rechts, het is snel en technisch. Na een paar kilometer dalen fietsen we door het dorpje Marclay, buiten dit dorp slaan we halverwege een haarspeldbocht naar links ineens rechtsaf. Ook een leuke bocht, wel. Na die bocht daalt het nog wat verder af richting Brenthonne en Fessy. De afdaling blijft nog even lastig, we komen op een iets smallere en slechtere weg terecht die heel bochtig blijft. Een heleboel korte bochtjes tussen de huizen door, het blijft link. De laatste twee kilometer van de afdaling rijden we rechtdoor naar Fessy, het gaat vals plat omlaag en we rijden langs het Château Saint Michel Avully. Een kicken kasteeltje, waar je voor een euro of 200 per nacht kunt verblijven. We komen uit in Fessy, hier slaan de renners rechtsaf en daarna begint meteen de tweede klim van de dag. Opletten voor de verkeersremmers alhier, vervolgens gaat buiten het dorp de weg zeven kilometer omhoog aan 7,4% gemiddeld naar de top van de Col de Cou. Het is een lastige klim, daar hoef je niet lang voor gestudeerd te hebben. De brede weg loopt meteen een kilometer aan 7% omhoog, we duiken de bossen in en daar gaat het vervolgens een kilometer aan 10% omhoog. Aan het eind van dit steile stuk is het even een halve kilometer wat vlakker, terwijl we in het gehucht Les Ruppes langs een half kasteeltje fietsen. Hierna loopt de brede en goede weg in de bossen weer een halve kilometer omhoog en daarna volgt zelfs een nieuwe kilometer aan 10%. De Col de Cou is de moeite waard. We rijden door een fraaie omgeving en het is verduiveld lastig. Redelijk wat haarspeldbochten, die steeds lastiger lijken te worden. Al hebben we na de tweede kilometer aan 10% het lastigste deel wel weer gehad, richting de top gaat het nu nog drie kilometer vrij stabiel aan 6,5% omhoog. Na 35 kilometer bereiken we buiten het bos, ingeklemd tussen een paar chaletjes, de top van deze Col de Cou. Een beklimming van de eerste categorie, die blijkbaar sinds 1984 niet meer is voorgekomen in de Tour. Een schande, de Col de Cou is dusdanig lastig dat hij vaker zou mogen figureren. Amper 35 kilometer bezig en we hebben al zo'n klim achter de kiezen, het wordt weer een pittige dag. Na de klim gaat het een volle kilometer omlaag over een brede weg zonder gekke bochten. Die gekke bocht volgt pas aan het eind van deze kilometer, we slaan scherp linksaf een weggetje in dat omhoog loopt. Een uitsmijtertje na de Col de Cou, het gaat 1,2 kilometer aan 5,6% omhoog naar de top van de Col des Moises. Een steile strook van 400 meter aan bijna 10% in het begin, daarna wat meer vals plat omhoog richting de top terwijl we over een iets smallere weg langs de bergweides fietsen. 37,5 kilomteer gehad op de top van dit onvermelde pukkeltje, het gaat allemaal wat geven. De Col de Cou is overigens ooit gebruikt voor een evenement waarbij mensen op rolschaatsen en skateboards de berg mochten afdalen. Dat levert nog wel unieke foto's op.

jean-yves-blondeau-et-sa-combinaison-a-32-roulettes-photo-le-dl-a-m-c-1533484187.jpg

Na de Col des Moises volgt er een afdaling van zeven kilometer, waarna we na een vlakke kilometer direct aan de volgende klim gaan beginnen. De afdaling van de Col des Moises is best lastig, vooral de eerste vijf kilometer daarvan. Direct na de top duiken we een bos in en hier komen we kort achter elkaar meerdere haarspeldbochten tegen, terwijl de weg niet enorm breed is. Na dit stuk vol haarspeldbochten gaat het even wat meer rechtdoor, maar aan het eind van het lastige deel van de afdaling komen we nog een reeks haarspeldbochten tegen. Een technische afdaling, ook al is ie dan niet zo lang. Na vijf kilometer in dalende lijn slaan we rechtsaf een andere weg in, deze weg is een stuk breder. Wat meer rechtdoor dalen we nu nog een stukje af, maar de grootste ellende ligt ruimschoots achter ons. Beneden slaan we in de buurt van het Château de Maugny rechtsaf en daarna is het een kilometer zo goed als vlak tot in het centrum van Orcier. Een paar bochtjes onderweg, waarna we in het centrum van Orcier rechtsaf slaan om vervolgens bijna meteen te beginnen aan de Col du Feu. De klim van het vuur! Nou, de benen zullen hier inderdaad gaan branden. Merkwaardig genoeg een debutant, de Fransen hebben door de jaren heen heel wat mooie klimmetjes links laten liggen. Want de Col du Feu is best mooi, het gaat de komende 5,8 kilometer aan 7,8% omhoog. Bijna 8% gemiddeld, jawadde, en dat hebben we dan nog nooit gezien terwijl het de buurman is van de Col de Cou? Al hadden we die Col de Cou ook al sinds 1984 niet meer gezien, jemig zeg. Bepaalde andere klimmen zie je dan weer 100 keer, maar goed. We slaan rechtsaf in Orcier en daarn wordt de weg een pak smaller, met ook nog een gootje van steentjes in het midden van de weg. Even later komen we ook nog een vluchtheuvel tegen, waarna de weg buiten het dorp weer wat breder wordt. We fietsen een bos in en hier loopt de weg meteen een kilometer aan 9% omhoog. In de volgende kilometer van de klim wordt het gemiddelde wat gedrukt, het gaat een paar hectometer vals plat naar beneden. We maken een lange bocht naar rechts en na die bocht loopt de weg wel weer gelijk steil omhoog. Een stukje aan 9% na het stukje in dalende lijn, de Col du Feu zal enkele renners in de foetushouding doen belanden. Na de steile strook aan 9% gaat het twee kilometer omhoog aan 7%, terwijl we ons via een brede en bochtige weg langs allerlei gehuchtjes verplaatsen. Als we opnieuw een bos betreden wordt de klim ook weer lastiger, in de laatste twee kilometer tot de top gaat het steevast aan 8% omhoog. Pas in de laatste meters van de klim wordt het weer wat makkelijker, waarna we na 52,7 kilometer de top van deze debuterende klim van eerste categorie bereiken. Op de top zien we een parkeerplaats en een restaurant, en voor het eerst renners. Aangezien het een klimmetje is van de eerste categorie wordt dit sprintje nog belangrijk ook.

De Col du Feu ligt midden in een wintersportgebied, net voorbij de top zien we een skilift die deze stelling aardig weet te onderbouwen. Er liggen hier ook nogal wat wandelpaden, als je het goede pad kiest krijg je ineens een uitzicht aangeboden op het Meer van Genève, een eind verderop. De renners gaan daar niet zo druk mee bezig zijn, die beginnen na de klim immers meteen aan een afdaling. Het gaat drie kilometer aan meer dan 9% omlaag naar Lullin, dit wordt dus geen lullige afdaling. Direct na de top, zonder een vlakke meter tussendoor, duiken we omlaag. De weg is breed en goed, maar we komen wel heel wat bochten tegen. Die zijn best scherp en dus lastig, op zich logisch als je aan zulke hoge percentages moet afdalen. We noteren een viertal haarspeldbochten en enkele blinde bochten, maar voor we het weten zijn we in Lullin. In dit kleine dorpje, oppassen voor de drempels, duiken we schuin rechtsaf een straatje in en na een bocht naar links verlaten we Lullin weer. De weg loopt hierna nog 2,5 kilometer vals plat omlaag, in Lullin is de afdaling niet helemaal voorbij maar toch ook weer wel. Rechte wegen langs een bergweide, tot we een paar bochten naar rechts bereiken. Na die bochten komen we uit op een bredere weg en die weg begint vrij snel omhoog te lopen. Met uitzicht op een paar schitterende bergtoppen in de achtergrond zetten we koers richting de tussensprint. Die volgt net als gisteren weer op de top van een klim, ditmaal volgt ie na 65,5 kilometer op de top van de Col de Jambaz. Richting deze Col de Jambaz loopt de weg acht kilometer omhoog, al beginnen we wel met twee gekke kilometers. Twee keer loopt de weg iets omhoog, waarna we vervolgens ook weer een paar hectometer afdalen met wat bochten tussendoor. Daardoor kom je gemiddeld uit aan 0%, maar dat is dan dus niet het hele verhaal. Na deze twee kilometer gaat het in de resterende zes kilometer tot de top van de Col de Jambaz vrij stabiel aan 4% omhoog. Een zeer eenvoudige klim, mooie en brede wegen in een zeer aangename omgeving. Ik was het alweer helemaal vergeten, maar vorig jaar reden we tijdens de Tour ook nog over deze klim. Toen was het een beklimming van de derde categorie, nu een tussensprint. Toch humor. Blijkbaar waren we vorig jaar getuige van het debuut van deze Col de Jambaz en nu zijn we een jaartje later dus alweer terug. Vreemde klim om meermaals te bezoeken, want zo spannend is ie niet. Het gaat vooral aan 4% omhoog aan het eind, met tussendoor blijkbaar nog wel een spannendere kilometer aan bijna 6%. Hier gaat de rit niet beslist worden, het is eerder een moment voor de renners om even op adem te komen na de Cou en de Feu.

Pierre Rolland was hier vorig jaar als eerste boven, arme Pierre. Gefopt door Jerome Pineau, we leven met hem mee. Na de top van de klim, en de inmiddels extreem nutteloze tussensprint, gaat het grofweg 13 kilometer naar beneden richting Saint-Jeoire. Ook de andere kant van de Jambaz is niet direct heel spectaculair, vooral het begin is heel eenvoudig. Het gaat dan wel een kilometer of drie aan 5% omlaag, maar de weg loopt eigenlijk gewoon volledig rechtdoor. Het grootste gevaar komt nog wel van een rotonde in het dorpje Mégevette. Al valt dat ook wel mee, want tegen die tijd bevinden we ons in een deel van de afdaling dat die naam niet mag dragen, het is toch al snel een kilometer of vier zo goed als vlak. Van Mégevette rijden we naar Onnion, in eerste instantie nog rechtdoor, daarna over een iets bochtigere weg in het bos. Omdat het na het vlakke deel niet ineens heel steil naar beneden loopt blijft het simpel, waardoor er wel tijd is om te genieten van een paar fraaie rotswanden langs de kant van de weg. Voorbij Onnion gaat het nog een kleine vijf kilometer wat harder naar beneden, maar de weg is breed en prima en dus zullen de bochten die we in dit bos vinden als prima navigeerbaar beoordeeld moeten worden. Kort tunneltje tussendoor, terwijl we door de Gorges du Risse fietsen, de afdaling is misschien niet spannend maar de omgeving mag er zijn. Nul spectaculaire bochten, en dus bereiken we op een veilige manier na 78 kilometer Saint-Jeoire. Beneden in Saint-Jeoire komen de renners drie flinke bochten tegen en drie rotondes, bij de derde rotonde sloegen de renners vorig jaar rechtsaf, nu gaan ze rechtdoor. We gaan op weg naar Mieussy, waar de voet van de volgende klim ligt. Na de rotonde moeten we nog vijf kilometer afwerken tot de voet van die klim, te beginnen met een vlakke kilometer over een weg die is voorzien van een lange vluchtheuvel. Daarna verlaten we de bebouwde kom en komen we op een weg die gewoon breed is, en die wat vals plat omhoog loopt. Richting Mieussy komen we in aanloop naar de volgende klim toch alvast een paar meter hoger uit. Het gaat zelfs een keer een halve kilometer wat steviger omhoog, het wordt de renners niet heel makkelijk gemaakt vandaag. Na 86,5 kilometer rijden de renners door het dorpje Mieussy, de toegangspoort tot het Giffremassief. Bij een rotonde aan het eind van het dorp slaan de renners linksaf en daarna loopt de weg ineens een stuk steiler omhoog. De Col de la Ramaz is begonnen.

De komende 14 kilometer gaat het aan 7% omhoog naar de top van de Col de la Ramaz, een beklimming van de eerste categorie. In Mieussy zelf gaat het na de bocht bij de rotonde meteen een kilometer aan 8,4% omhoog, de Col de la Ramaz begint furieus. Buiten het dorp volgt er een kilometer aan 7%, de brede weg is meteen vrij bochtig terwijl we een aardig uitzicht krijgen aangeboden. In de derde kilometer van de klim loopt de weg in de buurt van het gehucht Messy een paar meter naar beneden, waardoor het gemiddelde van die kilometer op 2,3% blijft steken. Als we door Messy rijden loopt de weg weer wat steviger omhoog, terwijl we in de verte de rotsachtige toppen van het Giffremassief zien liggen gaat het twee kilometer aan 7% omhoog voor er daarna een kilometer aan 6% volgt. Een redelijk vriendelijke fase van deze Ramaz, maar er komt nu een onvriendelijke fase aan. Halverwege de klim komen de renners een kilometer aan 8% tegen, daarna gaat het zelfs een kilometer aan 8,3% omhoog en vervolgens kruipen we naar de 10%. Na een kilometer aan 9,5% gaan we dik boven de 10%, het gaat duizend meter aan 11,5% omhoog. Dat is bijzonder straffe kost, maar het is wel meteen het laatste lastige deel van de klim. Na 10 kilometer klimmen bereiken we het eind van deze steile strook, nadien gaat het nog vier kilometer op een wat makkelijkere manier omhoog. De weg blijft breed en het uitzicht schitterend, maar de hoge percentages verdwijnen als sneeuw voor de zon. We rijden onder een paar galerijen door en fietsen ook nog even door een tunnel, waarna we het wintersportgebied van Sommand bereiken. Hier gaat het slechts een kilometer aan 5,5% omhoog, dat valt tegen na het steile werk van net. De omgeving blijft evenwel schitterend, al is het wel een beetje jammer dat we ook nog langs een meertje fietsen waar het zelfs een aantal meter volledig vlak is. Door wat meer open gebied gaat het vervolgens aan 6% omhoog, in de voorlaatste kilometer klimmen we dan weer aan 6,5%. Na een afsluitende kilometer aan 7,5% bereiken de renners na 101,6 kilometer de top van de schitterende en zware Col de la Ramaz. Naar het schijnt debuteerde deze klim in de Tour van 1981. Een etappe van Thonon-les-Bains naar Morzine bevatte de beklimmingen van Mont Salève, Col de la Ramaz, Joux Plane en Joux Verte, allemachtig, daar kunnen we nu alleen maar van dromen. In de Tour van 2003 keerde de Col de la Ramaz pas terug, tijdens een memorabele etappe. De zevende rit van de Tour van 2003 tussen Lyon en Morzine, oftewel het officiële startsein van Operacion Puerto. Tijdens deze rit kroop ene Jesus Manzano in het wiel van Richard Virenque, maar Manzano werd een beetje beroerd van de doping die hij toebediend had gekregen en dus viel hij flauw van z'n fiets in de berm. Hij moest noodgedwongen de Tour verlaten en even later klapte hij uit de school over wat er hem allemaal was overkomen, waarna een procedure in gang werd gezet die heel wat renners de kop heeft gekost. Het flauwvalmoment van Manzano was wel ver voor de Col de la Ramaz, de doping van de altijd ontkennende Richard Virenque was net wat beter gevallen. Hij brommerde verder, kwam als eerste boven op de klim en hij zou enkele kilometers later ook als eerste aankomen in Morzine. Daarna kwam de klim nog eens voorbij in de Tour van 2010, het memorabele moment was toen dat Lance Armstrong overboord werd gegooid. Einde van een tijdperk, heel mooi. Mario Aerts kwam als eerste boven op de Col de la Ramaz, maar wat later zou er in het skigebied boven Morzine, Avoriaz, gesprint worden om de zege tussen Andy Schleck en Samuel Sanchez. Andy Schleck won, helaas. Goh, Mario Aerts, dat waren me wel tijden zeg. Toen de Belgen amper resultaten wisten te boeken. Mis die tijden wel.

cf12a

De laatste beklimming van de Col de la Ramaz dateert van 2016, uiteraard ook weer in een etappe met aankomst in Morzine. Col de la Ramaz en daarna de Joux Plane, dezelfde combinatie als nu. Thomas De Gendt kwam toen als eerste boven op de Ramaz, maar in de buurt van de ritzege zou hij niet komen. De kans dat de renner die vandaag als eerste bovenkomt de rit wint lijkt ook niet direct groot, we moeten nu immers nog 50 kilometer afwerken tot de finish. Van die 50 kilometer gaat het nu in ieder geval eerst 17 kilometer omlaag richting Taninges, te beginnen met een makkelijk stukje afdaling van twee kilometer bijna volledig rechtdoor over een fatsoenlijke weg die in 2016 voor de passage van de Tour nog van kakelvers asfalt werd voorzien. Dat asfalt zal ondertussen nog wel prima zijn, lijkt me. Na twee kilometer in dalende lijn komen we uit in het wintersportoord Praz de Lys, hier is het tussen de chaletjes in even een kilometer wat vlakker. Buiten Praz de Lys dalen we nog eens twee kilometer verder op een niet al te boeiende manier, zonder gek veel bochten tegen te komen. De afdaling wordt interessanter als we een bos bereiken, want hier liggen talloze haarspeldbochten op de renners te wachten. Het gaat een aantal kilometer aan bijna 10% omlaag, maar eigenlijk is het alsnog geen lastige afdaling. De weg is breed en de staat van het wegdek onberispelijk, ondanks het feit dat we in een bos rijden is de boel nog best overzichtelijk ook. Ondanks de hoge dalingspercentages en alle haarspeldbochten zou dit dus best te doen moeten zijn. Na de fase van de haarspeldbochten gaat het een tijd wat meer rechtdoor, met een paar korte en snelle bochtjes tussendoor, maar het lijkt prima te behappen. Na bijna tien kilometer in dalende lijn bereiken we het dorpje Fry, hier komen de renners weer een paar haarspeldbochten tegen en toch is het nu een kilometer of drie vrij vlak. Hierna gaat het nog een kleine vijf kilometer over een enorm brede weg verder omlaag naar Taninges, waar we na ongeveer 118 kilometer passeren. Tijdens het laatste deel van de afdaling is er wat tijd om te genieten van de schitterende omgeving, we komen geen enkele serieuze bocht meer tegen. Beneden in Taninges fietsen we langs een bedrijf waar ze tweedehands cabines voor kabelbanen opkopen en vervolgens opknappen. Een deel van de collectie staat buiten, dat levert toch een opmerkelijk beeld op. Voorbij deze opmerkelijke schroothoop slaan de renners linksaf en dan mogen ze een tijd door de vallei gaan fietsen op weg naar de voet van de laatste klim van de dag.

Tijdens de laatste rit van de tweede week zullen we nog eens door Taninges rijden, maar dan tijdens de neutralisatie na een vertrek uit Les Gets. Twee keer de kans voor de regie om de gondels van Taninges in beeld te brengen, en het lokale klooster met beeldentuin. Onder meer de grote groene bank valt daar op, lekker gek. Wat voor de renners vooral zal opvallen is dat ze nu eigenlijk tien kilometer volledig rechtdoor rijden over een brede en vlakke weg richting Samoëns. Een combinatie van Ramaz en Joux Plane is enorm pittig, het enige nadeel is dat de beklimmingen dan toch ook weer niet helemaal perfect op elkaar aansluiten. De renners moeten dit stukje vallei van tien kilometer zien te overbruggen voor ze kunnen beginnen aan de Joux Plane, dat zou de aanvalslust op de Col de la Ramaz een beetje kunnen beknotten. Over de weg tussen Taninges en Samoëns valt amper iets te vertellen, rechtdoor over een brede en vlakke weg met in de achtergrond heel veel bergen. Af en toe wat vluchtheuvels en een verdwaalde rotonde, meer komen we in dit stuk van tien kilometer niet tegen. Na 127 kilometer bereiken we Samoëns, een dorpje met een mooie botanische tuin. Ook een dorpje met een eigen wintersportoord, Samoëns 1600. We zouden kunnen klimmen naar het Plateau des Saix, maar we gaan juist de andere kant op. Na een tocht door het centrum van Samoëns slaan we uiteindelijk linksaf en dan begint de laatste klim van de dag, de Col de Joux Plane begint na de bocht naar links meteen. De komende 11,6 kilometer gaat het aan 8,5% gemiddeld omhoog, dat is even een ander verhaal. In Samoëns begint de klim meteen met een kilometer aan 10%, na de lange afdaling en het stuk in de vallei zal dit pijn doen. In de tweede kilometer van de klim loopt de wat smallere weg omhoog aan 7,5%, waarna er een kilometer aan 9% volgt. Daarna volgt er een wat makkelijker stuk van de klim, het gaat drie kilometer aan 7% omhoog. De renners fietsen door een populair gebied, de eerste paar kilometer van de klim is de hele berg volgebouwd met chaletjes. De bochtige weg omhoog door behoorlijk open terrein wordt na de makkelijkere fase van drie kilometer richting de top ineens een stuk interessanter. In de laatste 5,5 kilometer van de klim gaat het continu steil omhoog, dit is het terrein waar de renners echt het verschil moeten gaan maken. Als we wat meer in de bossen terechtkomen nemen de haarspeldbochten toe en ook de stijgingspercentages, het gaat twee kilometer omhoog aan 9,5%. Na een kilometer aan 9% volgt vrij dicht in de buurt van de top de zwaarste kilometer gan de klim. Als we nog 2,5 kilometer moeten klimmen gaat het een kilometer aan 10,5% omhoog, de fase om toe te slaan. In deze kilometer gaat het een paar hectometer aan 13% omhoog, met een piek tot 15%. Kom maar op met die aanvallen. Na deze loodzware kilometer gaat het nog een kilometer aan 9% omhoog, voor het in de laatste halve kilometer van de klim aan 8% zal stijgen. Na een paar laatste meters aan 10% komen we na 139,8 kilometer boven op de Col de Joux Plane, een beklimming van de buitencategorie. Nog 12 kilometer tot de finish!

0b180

De Col de Joux Plane is een klim met een uitgebreide Tourgeschiedenis. Al 12 keer eerder werd deze enorm zware klim bedwongen, voor het eerst in 1978. Meestal, eigenlijk altijd, vlak voor een aankomst in Morzine. Grote namen kwamen hier als eerste boven, Peter Winnen bijvoorbeeld, of ene Marco Pantani. In 1997 reed Pantani onderweg naar Morzine hier het klimrecord aan flarden, hij had slechts 32 minuten en 50 seconden nodig voor deze klim van de buitencategorie. Tegenwoordig worden alle records uit de boeken gereden, maar de klimtijden van Pantani houden nog steeds aardig stand. Een fenomeen. De meest memorabele beklimming van de Joux Plane volgde evenwel in 2006, toen Floyd Landis hier als eerste op de top passeerde. Het was de eerste Tour zonder Lance Armstrong en zijn voormalige luitenant reed in dienst van het illustere Phonak een sterke Tour. Oscar Pereiro reed na een fuga bidone lang in de gele trui, maar onderweg naar Alpe d'Huez nam Landis de trui van hem over. Eenmaal aan de leiding ging het helemaal mis, onderweg naar La Toussuire kraakte Landis volledig. In een etappe die op een kenmerkende manier werd gewonnen door Michael Rasmussen verloor Landis liefst tien minuten ten opzichte van die Rasmussen, hij verloor dan weer acht minuten ten opzichte van Sastre en Pereiro, die laatste ging opnieuw aan de leiding. Wat er die avond allemaal is uitgespookt in het hotel van Phonak zullen we nooit helemaal te weten komen. Floyd Landis dronk een goed glas whisky, of een biertje, iets in die geest was het officiële verhaal. Het officieuze verhaal was natuurlijk dat hij 35 spuiten in zijn reet zette en drie bloedzakken tot zich nam. Daags nadien begon hij aan de coup van de eeuw. Onderweg naar Morzine ging hij er al vroeg vandoor, en ze zagen hem nooit meer terug. Met een grote voorsprong kwam hij als eerste boven op de Col de la Colombière, met een nog grotere voorsprong kwam hij boven op de volgende klim en met een voorsprong van zes minuten kwam hij boven op de Joux Plane. In de afdaling richting Morzine kwam hij niet in de problemen en derhalve pakte hij zes minuten terug op Sastre en zeven minuten op Pereiro. Hij ging aan de leiding, leek toen dood en begraven, maar herrees uit de dood. In de tijdrit een paar dagen later reed hij zichzelf weer naar het geel en toen stond hij toch heel even in de boeken als de winnaar van de Tour. Niet lang, want we hadden met z'n allen wel in de gaten dat dit niet kon. Te mooi om waar te zijn, veel te mooi. Het kon geen zuivere koffie zijn en dat was het dan ook niet. Daarna werd de Joux Plane tien jaar geleden, pas in 2016 keerde de klim terug. En ook dat werd weer een memorabele editie, voor mij althans. De 20e rit van de Tour de France van 2016 voerde over de Col de la Ramaz en de Joux Plane. Het was de laatste bergrit van de Tour, maar de koers lag in een plooi. Froome ging aan de leiding met een voorsprong van vier minuten op Bardet en Quintana. De koers was wel klaar, en dus werd het een rit voor de vluchters. Onderweg regende dat het goot, terwijl we in de kopgroep met Julian Alaphilippe, Vincenzo Nibali, Jarlinson Pantano, Ilnur Zakarin, Wilco Kelderman en Ion Izagirre een hoop mooie namen zagen. Op de Joux Plane, toen ook de laatste klim van de dag, reden Alaphilippe en Pantano op kop. Zij werden niet veel later bijgehaald door Nibali, die ze even later ook ter plaatse liet. Nibali kon zijn inspanning alleen niet volhouden en werd later weer bijgebeend door Pantano, terwijl ook Ion Izagirre uit de achtergrond opdoemde. Met z'n drieën bereikten ze de top van de klim, Pantano als eerste, er moest daarna alleen nog een paar kilometer gedaald worden richting de finish in Morzine. Dit lezende denk je natuurlijk meteen dat Nibali een showtje opvoerde in de afdaling, maar niets was minder waar. Nee, de echte meesterdaler van het peloton stond op. In de eerste lastige bocht smeet Ion Izagirre zich meteen omlaag, als Bask voelde hij zich in deze natte afdaling als een vis in het water. Jarlinson Pantano vloog meteen uit die bocht en Nibali liet gelijk een gat van 100 meter. In een kilometer tijd pakte Izagirre al 10 seconden voorsprong op de zogenaamde meesterdaler Nibali. In 2016 waren we getuige van het totale demasqué van Nibali, noem die man alsjeblieft nooit meer een goede daler. Pantano vloog uit de allereerste bocht, maar drie bochten later zat hij weer in het wiel van Nibali en weer een bocht later liet ook hij Nibali ter plaatse. Een blamage. De echte meesterdalers komen uit het Baskenland.

Over de afdaling van de Joux Plane is veel te doen geweest. Adam Hansen en Thijs Zonneveld sprongen na de dood van Gino Mäder al heel snel op hun zeepkist. Een aankomst in dalende lijn, moet dat eigenlijk wel kunnen? Levensgevaarlijk. Hansen trok een sprintje naar de burelen van de ASO en diende daar zijn klacht in. De afdaling van de Joux Plane was veel te gevaarlijk, daar moest iets aan gedaan worden. Met een kluitje werd hij in het riet gestuurd. Er zou wat nieuw asfalt aangelegd worden en er zouden wat stootkussens worden geplaatst. Ook zou er meer signalering komen, spannende toezeggingen allemaal. Vooral de stootkussens vind ik altijd zo'n ontzettend leuke rubriek, die staan ongetwijfeld weer halverwege iedere bocht en niet aan het einde van de bochten, daar waar de kans het grootste is dat iemand van de weg raakt. Enfin, de afdaling van de Joux Plane dus, die moeten we nog even omschrijven vooraleer we aan de finish zijn. In 2016 hebben we deze afdaling in volle glorie kunnen zien. Als het nat is kun je hier meteen het verschil maken. Ion Izagirre vloog omlaag alsof hij over een snelweg rechtdoor reed. Nibali daarentegen daalde af alsof er ieder moment een paar tegenliggers konden aankomen, de meesterdaler daalde af met poep in de broek. Jarlinson Pantano vloog bijna uit de eerste bocht, maar verder leverde deze afdaling in 2016 nul problemen op. Kun je nagaan, het was kletsnat en alsnog bleef iedereen op de fiets zitten. Nouja, oké, er was één uitzondering. Uiteraard ging Wilco Kelderman op z'n bek. Hij maakte onderdeel uit van de kopgroep, maar op een paar kilometer van de finish schoof hij in een bocht onderuit. Dat zegt niets over deze afdaling, maar het zegt wel heel veel over Wilco Kelderman. Die kan overal vallen, kost hem geen moeite. Ion Izagirre gaf ondertussen een masterclass dalen, meer specifiek een masterclass nat dalen. Op de top zat hij nog samen met Pantano en Nibali, negen kilometer later kwam hij na de kletsnatte afdaling met een voorsprong van 19 seconden op Pantano aan in Morzine. Meesterdaler Nibal eindigde op 42 seconden als derde, haha. Ik heb het bewust over een afdaling van negen kilometer, want nadat we de top van de Col de Joux Plane bereiken gaat het niet direct naar beneden. De weg loopt zonder veel gekke bochten een kilometer of twee vals plat omlaag, daarna gaat het nog een kilometertje vals plat omhoog naar de top van de Col du Ranfolly. Pas bij het passeren van de top van deze Col du Ranfolly begint de afdaling echt, en dan bevinden we ons al op negen kilometer van het eind. Ik zou die afdaling uitgebreid kunnen beschrijven, maar we kunnen ook gewoon de heerlijke beelden van 2016 nog eens bekijken. Ion Izagirre voerde hier echt een showtje op, iedereen ging met de remmen dicht omlaag en hij zoefde overal voorbij alsof het gewoon droog was. Dalen is een kunst. We hebben ook een filmpje van Adam Hansen, hij is de afdaling gaan verkennen en dit is zijn conclusie: Road surface is really well. There is a lot of sections with new tarmac. It does go under some tree sections where I experience some wet patches. However, it rained in the morning. only a few bumps on the road. But riders know these roads are never flat. it's actually really good. Waarvan akte, Adam. Als we zijn filmpje bekijken, en dat heb ik gedaan, zien we inderdaad heel wat stroken met nieuw asfalt. We zien ook een hoop bochten, waaronder een aantal zeer steile haarspeldbochten. De weg is niet al te breed, dus het is zeker een technische en lastige afdaling. Het gaat een aantal kilometer aan dik 10% omlaag, het is uiteraard allesbehalve makkelijk. Maar het is wel een afdaling die de meeste renners kennen. Een afdaling die we al vaker hebben gezien en die eigenlijk nooit problemen heeft opgeleverd, behalve voor Wilco Kelderman. Het is absoluut volkomen volledig potsierlijk dat Adam Hansen op z'n zeepkist is gesprongen en deze afdaling heeft verkend, maar goed, de reacties op twitter en op youtube zijn wel weer lekker positief. Hij wordt heerlijk afgepijpt omdat hij overal rubberen tegels wil neerleggen. Nee, bedankt. Maarja, goed, het is dus wel een lastige afdaling met tot het eind een boel bochten. Als we Morzine bereiken wordt de weg een stuk breder, maar het blijft draaien en keren. Een razendsnel einde, pas in de allerlaatste meters van de rit loopt de weg nog een beetje omhoog. Een klein stukje vals plat aan 3% in de laatste hectometers, maar dat gaat het verschil niet meer maken tijdens deze rit. Voor een visualisatie van de slotkilometers, kijk dan maar gewoon het filmpje van 2016. Beginnen op 1:00:00, dan zie je de laatste negen kilometer en dat zijn goddelijke kilometers. Je kunt ook het filmpje van Adam Hansen bekijken, in het kader van de veiligheid is het wel geestig om te zien hoe hij meerdere keren bijna op een auto knalt, maar dat is dan weer mijn humor.

TOUR DE FRANCIA 2016 (20ª MEGÉVE - MORZINE)

TOUR DE FRANCIA 2016 (20Âª MEGÃ‰VE - MORZINE)

Tour de France - Stage 14 - Col de Joux Plane - downhill

De rit eindigt in Morzine, een gemeente in het departement Haute-Savoie. Morzine is een traditionele plaats in het hart van het grote en bekende skigebied Portes du Soleil, waar in het laagseizoen ongeveer 3000 zielen wonen. Het bestaat uit chalets en is een populaire wintersportbestemming. Het ligt in een dal tussen het Meer van Genève en Chamonix-Mont-Blanc met de Mont Blanc. Het skigebied van Morzine zelf is geschikt voor beginners en minder geoefende skiërs en snowboarders en daardoor ook populair bij gezinnen. Meer uitdagende skipistes liggen in Avoriaz, bereikbaar via de Prodains-skiliften, vijf minuten van de lokale (ski)busservice. Het dorp ligt op 1000 m, met het topstation op 2020 m, dicht bij het buurdorp Avoriaz en bij Les Gets. Morzine is ook een geliefd gebied in de zomer met sporten zoals mountainbiken, golf, wandelen en bergbeklimmen. Morzine heeft een zwembad. Ik vind dit niet het meest lekker lopende verhaal van Wikipedia ooit, dus gaan we eens kijken wat andere sites te melden hebben. De officiële site van Portes du Soleil bijvoorbeeld, die komen met een stevige aanbeveling: Morzine is een prachtig, charmant en levendig resort in Portes du Soleil. Morzine ligt tussen Les Gets en Avoriaz in en heeft een perfecte aansluiting op het skigebied. Het is de ideale plaats om van het beste te genieten wat de bergen te bieden hebben. In Morzine draait het allemaal om de 'experience'. Zo, dat zijn wel teksten. De 'expericence' bevalt de Tourorganisatie in ieder geval heel goed, want het is alweer de 22e keer dat de Tour hier passeert. Vorig jaar waren we hier nog, godbetert. Ik lees in mijn verhaal van toen dat ze in Morzine 56 chalets hebben, 55 appartementen, 44 hotels en 9 vakantiehuizen. Dat is wel nuttige informatie. Vorig jaar ging de 10e rit hier van start, een beetje een floprit. Van Morzine reden we naar het altiport van Megève en daar won Magnus Cort vanuit de vlucht. Wel een spannende aankomst was dat, maar de rit zelf was een beetje een weggooier. In Morzine zijn vooral veel etappes geëindigd, vaak in dalende lijn na een pittige klim vooraf. De Col de la Ramaz, of net als nu de Joux Plane. Marco Pantani won hier in 1997, Richard Virenque won hier in 2000 en 2003. Floyd Landis won hier op legendarische wijze in 2006, maar die zege raakte hij vrij snel weer kwijt. En dan was er natuurlijk de editie van 2016, ook op een legendarische wijze gewonnen. Ion Izagirre speelde het slim, op de beklimming van Joux Plane schoof hij langzaam op zijn eigen tempo op en in de afdaling liet hij zien dat hij een van de beste dalers van het peloton is. Een zege waar ik enorm van heb genoten. Het zijn wel bijzondere dagen voor Ion, na zeven jaar keert hij terug naar de plaats waar hij een van zijn mooiste zeges boekte, en dat een paar dagen nadat hij zijn tweede ritzege in de Tour heeft gepakt. Tussendoor kwam er in 2010 een rit aan boven Morzine, in Avoriaz. Over dat Avoriaz kun je blijkbaar nog wel een verhaal vertellen. Uit Morzine is ene Jean Vuernat afkomstig, een alpineskiër die deelnam aan de Olympische Winterspelen van 1960. Hij nam niet alleen deel, hij werd ook nog eens olympisch kampioen afdaling. Na zijn successen op de latten kwam hij met een megalomaan idee: hij wilde een skiresort creëren boven zijn eigen dorp. Met de hulp van wat andere mensen werd dit plan nog werkelijkheid ook, in 1966 ging Avoriaz open. Maar goed, we gaan niet naar Avoriaz. We blijven beneden in Morzine, alwaar ze wel nog graag wat extra aandacht willen voor Portes du Soleil. We zullen ze maar even tegemoet komen: Portes du Soleil (Nederlands: poorten van de zon) is een groot en bekend wintersportgebied in Frankrijk en Zwitserland, bestaande uit dertien skigebieden tussen Mont Blanc en het Meer van Genève. Met een lengte van 650 kilometer aan pistes en een oppervlakte van ongeveer 1036 vierkante kilometer is het een van de grootste wintersportgebieden ter wereld, samen met Les 3 Vallées. Het hoogste punt, Pointe de Mossettes, ligt op 2260 meter. De naam Portes du Soleil verwijst naar de gelijknamige bergpas tussen Morgins en Les Crosets met een hoogte van 1950 meter. We noteren de aanwezigheid van een barokke kerk in het centrum van Morzine en er is zelfs een heus bike park. De lokale slogan is helaas niet Morzine en dan sterven, gemiste kans.

In startplaats Annemasse wordt het overdag 34 graden. Weer een smerig warme dag, dat gaat deze pittige rit met 4000 hoogtemeters nog net wat pittiger maken. Een beetje wind uit het zuidwesten, redelijk wat wind zelfs. Het gaat richting genoeg wind voor waaiers, maar aangezien we de hele dag op en af gaan fietsen door de bergen zal dat niet direct veel gevaar opleveren. Toch maar even opletten bij de start, met wat geluk ontstaat er een breukje op een gunstige plek en is het daarna volle bak koers. In Morzine wordt het overdag 31 graden, er staat iets minder wind daar. Wel grotendeels wind in de rug op de Col de la Ramaz en ook wel deels op de Joux Plane. In ieder geval geen tegenwind daar, dat is gunstig voor de koers. Een klein beetje kans op regen in de middag. De afzink van de Joux Plane is best lastig en technisch, met regen wordt dat alleen maar erger. Hoeft niet verkeerd af te lopen zagen we in 2016, maar toch een extra element waar we mogelijk rekening mee moeten houden. De rit begint om 13:05, na een neutralisatie van een kwartier gaan we vervolgens om 13:20 officieel van start. De NOS is meteen live, Sporza begint omstreeks 13:00 op Canvas en na het nieuws kunnen we dan overschakelen naar VRT1. Eurosport 1 heeft nog steeds tennis, godsallemachtig, duurt dat ook drie weken ofzo? Maar oké, dan hebben we nog Eurosport 2 en Discovery+ en de andere zenders zijn er gewoon bij dus fuck Jan en Bobbie. De aankomst wordt verwacht tussen 17:18 en 17:51.

Morzine-church.jpg.webp

Ik denk dat dit een leuke rit gaat worden. Dat kan bijna niet anders, eigenlijk. Het is er lastig genoeg voor, in ieder geval. Meteen vanuit het vertrek enkele lastige klimmetjes, het kan weer een geweldige start worden. Wat we dinsdag en donderdag hebben gezien, maar dan met twee veel lastigere beklimmingen aan het eind. Een vergelijkbare rit was in 2016 niet echt spectaculair als je puur naar de klassementsrenners keek, maar dat was de laatste bergrit van de ronde en de verschillen in het algemeen klassement waren dusdanig groot dat er simpelweg geen strijd meer was. Het Skytreintje kon toen alles heel simpel controleren. Dat zal nu een ander verhaal zijn, de strijd ligt nog volledig open en UAE en Jumbo kunnen elkaar genadeloos gaan bestoken. Ik heb om een of andere reden alleen wel het gevoel dat ze vandaag niet om de ritzege zullen strijden. Ik denk niet dat ze de hele dag keihard gaan koersen en dat er op de eerste klimmetjes een sterke kopgroep gaat ontstaan die ze niet snel meer zullen terugzien. Op basis van de ritten van dinsdag en donderdag zou dat heel anders kunnen uitpakken, voor je het weet zie je Pogacar en Vingegaard op de Col de Cou al in de kopgroep verschijnen, maar het lijkt me sterk dat we iedere keer die taferelen gaan zien. Jumbo gaat proberen wat mannetjes in de kopgroep te krijgen, wat UAE niet gaat kunnen voorkomen want UAE kan erg weinig. Op de Col de la Ramaz zal er een stevige tempoversnelling volgen, maar dan zullen de goede klimmers in de kopgroep een te riante voorsprong hebben. Denk ik, maar pin me er zoals altijd niet op vast. Ik weet niet of Pogacar en Vingegaard hier alles op alles gaan zetten. Je kunt de Joux Plane prima gebruiken om de ander het vuur aan de schenen te leggen, maar dan moet je wel nog heelhuids de afdaling doorstaan. Als ik zomaar even een scenario mag bedenken dan ga ik er eigenlijk vanuit dat Jumbo tempo gaat rijden om Pogacar wat af te matten, maar dat de echte aanvallen pas zondag gaan volgen. Zet er vooral geen geld op in, maar dat is wel het gevoel dat ik heb. Een harde koers, maar ze gaan elkaar nog niet vermoorden, dat komt pas tijdens de volgende rit. En ondertussen gaan een paar vluchters om de ritzege strijden. Niet wat ik hoop, ik hoop natuurlijk op actie tussen de klassementsrenners. Ik hoop dat Pogacar en Vingegaard elkaar het leven zuur maken op de Joux Plane. En in de afdaling, daar ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar. In principe is Pogacar de betere daler, de man met meer stuurvaardigheid, maar hij rijdt naar eigen zeggen wel op enorm slechte banden rond. Dat zit hem in de afdalingen nog wel eens dwars, terwijl Vingegaard dan weer prima materiaal heeft. Heeft ook wel echt beter leren dalen de afgelopen jaren, dus deze aankomst hoeft niet nadelig voor hem te zijn. Maar of je hier alle risico's moet nemen, dat weet ik dan weer niet. Dan is het toch net iets veiliger om te gokken op de aankomst bergop van zondag. Enfin, ik heb geen idee.
1. I. Izagirre. Zeven jaar na dato opnieuw in Morzine winnen, waarom niet? Met de benen van donderdag moet dat tot de mogelijkheden behoren. Hij was bergop de sterkste van een kopgroep vol kwaliteit en in de afdaling liep hij alleen maar verder uit. Als hij nu weer in een sterke kopgroep terecht weet te komen kan hetzelfde scenario zich gaan herhalen.
2. O'Connor. Benno liet gisteren lopen, die heeft optimaal z'n krachten gespaard voor deze rit. De vorm is er alleen niet, dus ook niet de ritzege.
3. Landa. Geen idee hoe hij na een goed jaar tot nu toe nu ineens zo slecht kan zijn, maar hij heeft in ieder geval aangegeven dat hij vanaf nu dan ook maar wil proberen een rit te gaan winnen. Zo'n beetje de enige van zijn generatie Baskische toppers zonder ritzege in de Tour inmiddels, hij kan niet achterblijven. Of juist wel, want ook dat is Landismo.
4. Jorgenson. Nog maar eens. Zijn laatste daden als vrije jongen voor hij in het keurslijf van Jumbo wordt gepropt.
5. Woods. Jammer van die afdaling, daardoor kunnen we er in ieder geval zeker van zijn dat hij niet gaat winnen. Of misschien moeten we die afdaling juist dankbaar zijn, één ritzege is al meer dan genoeg.