W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
De kernkracht is ongeveer 300 keer zo sterk als de Coulombkracht.
Alleen heeft de kernkracht tussen protonen en neutronen een kort bereik. De kernkracht reikt alleen naar de proton of de neutron die er tegenaan ligt. Protonen of neutronen die verder weg liggen, ondervinden geen invloed van deze kracht. Bij de Coulombkracht is dat niet zo. De Coulombkracht heeft een oneindig bereik. Dus protonen die verderop liggen worden ook beïnvloed door deze kracht. Bij atomen van kleine elementen zoals zuurstof of koolstof zijn er weinig protonen in de kern. De aantrekkende kernkracht is dan veel groter dan de afstotende Coulombkracht. Bij hele grote atoomkernen, zoals bij Uraniumkernen, verandert de situatie. Er zitten 92 protonen in een Uraniumkern. Doordat al deze protonen elkaar afstoten komt de afstotende Coulombkracht in een Uraniumkern in de buurt van de aantrekkende kernkrachten. Hierdoor wordt de kern instabiel. Er kan dan alfaverval plaatsvinden.
Stel je laat een Uraniumkern met 98% van de lichtsnelheid reizen ten opzichte van een stilstaande waarnemer. Voor de waarnemer die met de Uraniumkern meereist, gebeurt er niks. Voor de stilstaande waarnemer vindt er een lengtecontractie plaats. De afstanden tussen de protonen en neutronen binnen de Uraniumkern worden 5 keer kleiner voor de stilstaande waarnemer. De Coulombkracht neemt kwadratisch toe als de afstanden korter worden. Als de afstand 5 keer kleiner wordt, dan worden de afstotende Coulombkrachten 25 keer groter. Voor kernkrachten is dit niet het geval. De kernkrachten tussen protonen en neutronen onderling worden zelfs repulsief als ze veel te dicht bij elkaar komen. Voor de waarnemer die met de Uraniumkern meereist gebeurt er niks, maar voor de waarnemer die stilstaat zijn de Coulombkrachten meer dan 8 keer zo groot als de kernkrachten. De Uraniumkern zou dan uit elkaar moeten vallen voor de stilstaande waarnemer.
De stilstaande waarnemer moet dan een enorme kracht waarnemen die de Uraniumkern bij elkaar houdt. Dit kan misschien magnetisme zijn of misschien wel een andere kracht. Stel we laten 100 kg aan Uranium ionen rondjes draaien in een vacuüm met 98% van de snelheid van het licht. Je gaat een enorm krachtveld creëren. Krachtiger dan we ooit hebben gerealiseerd in de geschiedenis van de mensheid. Dit veld kan krachtig genoeg zijn om kernfusie te realiseren. Of om interstellair reizen mogelijk te maken.
--------------
Het bovenstaande document heb ik snel geschreven omdat ik binnenkort op reis ga en daardoor weinig tijd heb.
Zo vindt lengtecontractie alleen in één dimensie plaats. Dus de Coulombkrachten worden minder dan 8 keer groter.
Ik kom er nog op terug.
Alleen heeft de kernkracht tussen protonen en neutronen een kort bereik. De kernkracht reikt alleen naar de proton of de neutron die er tegenaan ligt. Protonen of neutronen die verder weg liggen, ondervinden geen invloed van deze kracht. Bij de Coulombkracht is dat niet zo. De Coulombkracht heeft een oneindig bereik. Dus protonen die verderop liggen worden ook beïnvloed door deze kracht. Bij atomen van kleine elementen zoals zuurstof of koolstof zijn er weinig protonen in de kern. De aantrekkende kernkracht is dan veel groter dan de afstotende Coulombkracht. Bij hele grote atoomkernen, zoals bij Uraniumkernen, verandert de situatie. Er zitten 92 protonen in een Uraniumkern. Doordat al deze protonen elkaar afstoten komt de afstotende Coulombkracht in een Uraniumkern in de buurt van de aantrekkende kernkrachten. Hierdoor wordt de kern instabiel. Er kan dan alfaverval plaatsvinden.
Stel je laat een Uraniumkern met 98% van de lichtsnelheid reizen ten opzichte van een stilstaande waarnemer. Voor de waarnemer die met de Uraniumkern meereist, gebeurt er niks. Voor de stilstaande waarnemer vindt er een lengtecontractie plaats. De afstanden tussen de protonen en neutronen binnen de Uraniumkern worden 5 keer kleiner voor de stilstaande waarnemer. De Coulombkracht neemt kwadratisch toe als de afstanden korter worden. Als de afstand 5 keer kleiner wordt, dan worden de afstotende Coulombkrachten 25 keer groter. Voor kernkrachten is dit niet het geval. De kernkrachten tussen protonen en neutronen onderling worden zelfs repulsief als ze veel te dicht bij elkaar komen. Voor de waarnemer die met de Uraniumkern meereist gebeurt er niks, maar voor de waarnemer die stilstaat zijn de Coulombkrachten meer dan 8 keer zo groot als de kernkrachten. De Uraniumkern zou dan uit elkaar moeten vallen voor de stilstaande waarnemer.
De stilstaande waarnemer moet dan een enorme kracht waarnemen die de Uraniumkern bij elkaar houdt. Dit kan misschien magnetisme zijn of misschien wel een andere kracht. Stel we laten 100 kg aan Uranium ionen rondjes draaien in een vacuüm met 98% van de snelheid van het licht. Je gaat een enorm krachtveld creëren. Krachtiger dan we ooit hebben gerealiseerd in de geschiedenis van de mensheid. Dit veld kan krachtig genoeg zijn om kernfusie te realiseren. Of om interstellair reizen mogelijk te maken.
--------------
Het bovenstaande document heb ik snel geschreven omdat ik binnenkort op reis ga en daardoor weinig tijd heb.
Zo vindt lengtecontractie alleen in één dimensie plaats. Dus de Coulombkrachten worden minder dan 8 keer groter.
Ik kom er nog op terug.
heeft dat met bliksem te maken ?
kan je 'n voorbeeld/vergelijken tussen Coulumb en bliksem?
kan je 'n voorbeeld/vergelijken tussen Coulumb en bliksem?
vrede, voedsel, vrijheid, veiligheid, vooruitgang
De ijkvelden van zowel het elektromagnetisme als de sterke kernkracht zijn spin-1 velden onder Lorentztransformaties. Wat krijg je b.v. voor het elektromagnetische veld binnen in een atoom als je Lorentz-transformeert?
Ik schrijf over natuurkunde! Zie https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996 en https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
Merk op dat krachten op zich niet vervormd worden in de relativiteitstheorie, en dat "klassieke" fysica altijd beschreven wordt op grond van een situatie waarbij waarnemer en object zich in hetzelfde referentiekader bevinden. Dus er gaat geen verschil zijn tussen de klassieke (coulomb-)krachten binnen het atoom en de waargenomen krachten.
(eens te meer doordat er geen bevoordeeld referentiekader is, dus eender hoe snel dat atoom gaat t.o.v. de waarnemer, voor dat atoom gaat de waarnemer gewoon onnozel snel maar is voor de rest alles heel normaal)
(eens te meer doordat er geen bevoordeeld referentiekader is, dus eender hoe snel dat atoom gaat t.o.v. de waarnemer, voor dat atoom gaat de waarnemer gewoon onnozel snel maar is voor de rest alles heel normaal)
Hoe bedoel je? Een elektrische of magnetische kracht wordt toch aangepast door een Lorentztransformatie? Dat kun je heel eenvoudig inzien: beweeg met een stroom elektrische lading mee, en het magneetveld t.g.v. deze stroom zal verdwijnen.quote:Op maandag 12 juni 2023 14:17 schreef pzl het volgende:
Merk op dat krachten op zich niet vervormd worden in de relativiteitstheorie
Of zwaartekracht: als je in vrije val meevalt met een vrijvallende massa, dan wordt volgens jou als vrijvallende waarnemer de zwaartekracht op dit voorwerp 0 N.
Dit begrijp ik ook niet.quote:, en dat "klassieke" fysica altijd beschreven wordt op grond van een situatie waarbij waarnemer en object zich in hetzelfde referentiekader bevinden. Dus er gaat geen verschil zijn tussen de klassieke (coulomb-)krachten binnen het atoom en de waargenomen krachten.
(eens te meer doordat er geen bevoordeeld referentiekader is, dus eender hoe snel dat atoom gaat t.o.v. de waarnemer, voor dat atoom gaat de waarnemer gewoon onnozel snel maar is voor de rest alles heel normaal)
Ik schrijf over natuurkunde! Zie https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996 en https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
|
|
