Goede Docu's?! #8

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 18:56 schreef Zoon_John het volgende:
De documentaire Monobloc (2021) is een prachtie documentaire. Een van de beste.

Helaas is deze documentaire nooit echt gepushed of populair geworden op FOK!
Dat vind ik een gemiste kans, omdat de monobloc erg belangrijk is.
Menig FOK!er heeft ervaring met het monobloc.

Klacht is duidelijk:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 22 mei 2023 21:37 schreef Flitskikker het volgende:
Van de week de 2Doc "Dodelijke zorg" gekeken, en omdat die zo intrigerend was ook de 2Doc "Beerput Nederland" van dezelfde maker.

Beide met stijgende verbazing en woede gekeken. Kapitalistische bedrijven die overal mee wegkomen, en de overheid die ze de hand boven het hoofd houdt. In het geval van "Dodelijke zorg" spelen ze zelfs met mensenlevens. En de andere docu toont aan dat het vroeger soms net zo smerig was.

2Doc: Dodelijke zorg (2022)

Beerput Nederland (2017)

Wat langer dan de gemiddelde andere 2Doc, maar ik vond ze wel het kijken waard.
"Dodelijke zorg" gaf met die reconstructies en de filmmuziek een beetje het ouderwetse Peter. R de Vries Misdaadverslaggever-gevoel terug.
Prettige commentaarstem bij beide ook.

quote:

Op zaterdag 24 februari 2024 09:02 schreef littledrummergirl het volgende:

[..]
bijna nonstop zitten huilen, wat een hel voor die mensen, de wanhoop is onwijs goed voelbaar door de manier waarop het in beeld is gebracht. Bedankt voor de tip!

quote:

Natalia Grace, die in het eerste seizoen werd neergezet als een monster, neemt het woord in door ambiguïteit gedreven tweede deel van kwalijke reportagereeks.

‘Zie ik eruit als een monster?’ In The Curious Case of Natalia Grace: Natalia Speaks, krijgt adoptiekind Natalia Grace de kans om beweringen die in het eerste deel werden gemaakt te pareren. In The Curious Case of Natalia Grace was te zien hoe Grace in Oekraïne werd geboren en door Amerikanen Michael en Kristine Barnett werd geadopteerd. Michael Barnett beweert dat hun kind zich al snel begon te gedragen als een sociopaat, onder meer door met een mes in haar handen bij hun bed te staan. Kristine Barnett twijfelt aan de leeftijd van Grace. Is ze geboren in 2003? Na een rechtszaak wordt dat geboortejaar gewijzigd naar 1989.
Deze reportagereeks drijft dus op sensatiezucht, en vooral op ambiguïteit. De makers doen alsof ze vragen stellen maar strooien bewust zand in de ogen van de kijker. Het tweede deel is van hetzelfde laken een pak. Onderzoek wijst uit dat Grace daadwerkelijk een kind was toen ze werd geadopteerd, en dat het feit dat de Barnetts haar uiteindelijk aan haar lot overlieten - door haar in een appartement te plaatsen - een gruwelijke vorm van kindermishandeling is. Dat staat buiten kijf. Dus lijkt het alsof de makers toewerken naar een resolutie, door te tonen dat Grace nu gelukkig is bij haar nieuwe adoptieouders, Antwon en Cynthia Mans.

Maar dan neemt het verhaal aan het einde van het seizoen weer een gekke wending. En blijkt eens te meer: alle betrokkenen in deze serie zijn onbetrouwbaar. Dat komt niet als een verrassing, want de Barnetts hebben net als de familie Mans al eens bij Dr. Phil in de studio gezeten; ze zijn dol op de spotlights. Niettemin zal er een derde deel komen, waar ongetwijfeld opnieuw een colonne aan kijkers getuige van zal zijn. Maar is dit goede televisie? Nee, The Curious Case of Natalia Grace: Natalia Speaks valt in de categorie riooljournalistiek en is uitsluitend gemaakt voor de kijkcijfers, zonder aandacht voor het mentale welzijn van Grace en haar familie. bron bnnvara

quote:

Op vrijdag 22 maart 2024 14:07 schreef Nober het volgende:
Ik zit te kijken naar Onvoorwaardelijk over een gevangenene op death row en een 42 jarige Nederlandse vrouw die hem schreef en inmiddels een relatie met hem heeft.

Ik snap niet dat je dit wilt.

https://www.2doc.nl/documentaires/2024/03/onvoorwaardelijk.html

quote:

Op vrijdag 22 maart 2024 14:59 schreef junkiesietze het volgende:
The Program: Cons, Cults, and Kidnapping (TV Mini Series 2024) - Reference View - IMDb
The Program: Cons, Cults, and Kidnapping

ERRUG goed gemaakt, meiden en jongens van een "jongeren internaat" (lees heropvoedingskamp voor kinderen) gaan terug naar de plek waar ze soms jaren opgesloten hebben gezeten en tot hun verbazing is het pand verlaten, maar alles kwa documentatie, echt ALLES ligt er nog en ze kunnen dus zwart op wit opzoeken wat er met hun gebeurd is in die tijd.

Quiet on Set: The Dark Side of Kids TV (TV Mini Series 2024) - Reference View - IMDb
Vanavond "Quiet on Set" kijken, docu over Nickelodeon en de zwarte kant van kinder programmas

quote:

Op vrijdag 23 februari 2024 21:33 schreef NoCigar het volgende:
Hij komt hard aan, ik las net toevallig deze schrijver erover tweeten, en toen keek ik hier weer even[ x ]

quote:

Op vrijdag 22 maart 2024 18:56 schreef Nober het volgende:

[..]
Hou dit soort terroristenmaatjes maar op x.

[ x ]

quote:

Op vrijdag 22 maart 2024 14:59 schreef junkiesietze het volgende:

Quiet on Set: The Dark Side of Kids TV (TV Mini Series 2024) - Reference View - IMDb
Vanavond "Quiet on Set" kijken, docu over Nickelodeon en de zwarte kant van kinder programmas

quote:

Wat als je van je kind houdt, maar doodongelukkig bent in je rol als moeder? 'Spijtmoeders' is een film over moeders die, als ze opnieuw mochten kiezen, liever geen moeder zouden zijn. Regisseur Milou Gevers sprak tientallen moeders en vond drie vrouwen bereid hier eerlijk over te spreken.

Meer over deze documentaire
De vrouwen vertellen over hun worstelingen met het moederschap, de schaamte en schuld die zij voelen, en de hoge verwachtingen die de maatschappij aan hen stelt.

De angst voor oordelen van anderen is groot bij de vrouwen in de documentaire Spijtmoeders: wat als mensen denken dat ze geen goede moeders zijn, dat ze niet goed voor hun kind zorgen? Wat als ze denken dat ze niet van hun kind houden? Ouderschap is hard werken, en het beeld dat het moederschap voor elke vrouw de ultieme ‘lotsbestemming’ is en haar ‘natuurlijk’ of ‘intuïtief’ af zou moeten gaan levert veel druk op.

Spijtmoeders roept belangrijke sociaal-politieke vragen op. Is spijt van het moederschap een individueel probleem, of is het een groter maatschappelijk vraagstuk? Zijn vrouwen wel zo vrij als we denken in de keus of ze wel of geen kinderen willen? Het ouderschap is voor veel vrouwen de eerste ervaring met ongelijkheid. Nog steeds ligt het grootste deel van de zorg bij de moeder. Door het verlies van werk, vrije tijd en hobby’s ervaren veel van hen een vorm van identiteitsverlies rondom het moederschap, en moeten zij opnieuw uitvinden wie zij zijn. De documentaire houdt de kijker een spiegel voor en zet die/hem aan het denken over zijn eigen aannames over genderrollen en het moederschap.

Regisseur Milou Gevers: 'Ik heb een dochter van twee jaar oud. Hoewel ik zelf wél opnieuw de keuze zou maken om moeder te worden, kan ik moeders die dat niet nog eens zouden doen wel beter begrijpen sinds ik zelf moeder ben. Door de verhalen van de vrouwen die ik sprak, werd ik me des te meer bewust van de uitdagingen waarvoor vrouwen (ja, ook nu nog) staan. Bovendien heb ik beseft dat spijtmoeders geen daders zijn, maar vrouwen die lijden onder een systeem waarin we veel minder ver zijn op het gebied van man-vrouwverhoudingen dan ik dacht.'

De film is gebaseerd op het boek Regretting Motherhood van schrijfster Orna Donath.

Donath: 'De film kijken is alsof je luistert naar het geluid van stilte. De film geeft niet alleen een stem aan de drie opmerkelijke vrouwen die erin voorkomen, maar weerspiegelt ook hoe mythisch de sociale verwachtingen zijn van moeders van vlees en bloed, die daar nooit volledig aan zullen en kúnnen voldoen.'

Vorm
De verhalen van de moeders worden verteld door hyperrealistische poppen, maar wel met hun echte stemmen. Door de vrouwen onherkenbaar in beeld te brengen konden ze vrij praten over hun ervaringen. De poppen worden afgewisseld met stop-motionscènes die de innerlijke wereld en de sleur van het dagelijks leven van de moeders verbeelden.


Regie: Milou Gevers
Omroep: VPRO
Producent: Stepping Stone

quote:

Chaos, geweld en corruptie waren de ingrediënten van een heftige taxioorlog die woedde in Amsterdam aan het begin van deze eeuw. De nieuwe vierdelige documentaireserie biedt een onthullende blik achter de schermen van een sector die werd verscheurd door een nieuwe landelijke taxiwet in 2000.

Voor het eerst blikken oud-minister Netelenbos en de voormalige recherchechef terug op deze periode, samen met woedende taxichauffeurs en onderzoeksjournalist Sander 't Sas, misdaadverslaggever John van den Heuvel en Royce de Vries.

quote:

In de documentaire 'Het verraad van Hilversum' onderzoekt programmamaker Alfred Edelstein de houding van de omroepen tijdens WOII.

‘Er bestaan nog steeds velen die van geestelijke rasverschillen niet willen hooren, en eveneens verzet een aantal Joden zich er tegen een aangeboren geestelijk verschil tusschen zichzelf en niet-Joden te erkennen. Zelfs het woord ras hooren ze in dit verband niet graag, maar met een dergelijke overgevoeligheid komen we niet verder in de hoogst ernstige tijden, die wij thans beleven.’

Gelijk maar door de zure appel heen bijten: bovenstaand citaat is afkomstig uit Vrije Geluiden in januari 1939: Vrije Geluiden, de voorloper van de VPRO Gids.

Zeg ‘Tweede Wereldoorlog’ en ‘radio’ en de eerste reactie zal zijn: ‘Radio Oranje’ en ‘verzet’, maar in de documentaire Het verraad van Hilversum waarin bovenstaand citaat is opgenomen, blijkt dat over de radio in oorlogstijd nog een heel ander verhaal te vertellen is. De kro ontsloeg al in oktober 1939 de vijftien Joodse leden van het kro-orkest. Avro-directeur Willem Vogt ontsloeg zijn Joodse medewerkers nog voordat de Duitsers hem daartoe opdracht gaven.

‘Toen direct na de capitulatie Sonderführer Arthur Freudenberg optrok naar Hilversum om de radio over te nemen, met in zijn gevolg vrachtwagens vol zendapparatuur, want hij rekende op sabotage, werd hij tot zijn verbazing in de Avro-studio allervriendelijkst ontvangen,’ zegt programmamaker Alfred Edelstein. ‘Ze konden diezelfde avond nog met uitzenden beginnen.’

De omroepen continueerden hun amusementsuitzendingen, iets waarvan ook de Duitsers het belang inzagen, brood en spelen immers. Propaganda werd uitgezonden gesandwiched tussen muziekprogramma’s, opdat luisteraars niet zouden uitschakelen.

‘Er was niemand die zei: nou jongens het is mooi geweest, we kappen ermee. Zelfs de Vara niet, die het meest principieel is geweest. Het was meelopen, toegeven, accommoderen en kijken hoe lang we dat kunnen redden: ik denk dat de omroep in postzegelformaat weergeeft wat in de hele samenleving gebeurde.’

Alle aanleiding voor zelfreflectie kortom, maar, zo blijkt uit de film, al maakten omroepen sinds 1945 ontelbare programma’s over de oorlog, over het eigen oorlogsverleden bleef het stil. ‘Ik heb bij de Avro gewerkt, bij het voormalige radiojournaal, dat is opgericht door Gustav Czopp. Czopp werd door Vogt ontslagen, zou in Dachau omkomen, maar op de redactie hing niets wat daaraan herinnerde, het kwam nooit ter sprake. Een serie waarin dat oorlogsverleden voorkwam, werd door de directeur probleemloos gevetood.’

Nog altijd heeft niet iedereen behoefte aandacht te besteden aan dat niet zo fraaie verleden. Avrotros weigerde medewerking aan de uitzending: ‘We kijken liever vooruit.’ De voorzitter van de NPO, Frederique Leeflang, mailde dat het niet paste in haar agenda.

‘Een monument voor al diegenen die bij de omroep werkten en vermoord zijn, dat zou mooi zijn,’ zegt Edelstein, ‘en de omroepen moeten aan de bak, onderzoek laten doen, programma’s gaan maken. Er is nog zoveel uit te zoeken en te vertellen, en ja, zeker, dat geldt ook voor de VPRO.’

https://www.vprogids.nl/d(...)en-tijdens-WOII.html

quote:

Op maandag 19 augustus 2024 22:38 schreef Nober het volgende:
De Taxioorlog (4 delig, Powned)
[..]
https://npo.nl/start/serie/de-taxioorlog

Er is ook een boek:
[ x ]

quote:

Op vrijdag 23 augustus 2024 21:00 schreef Nober het volgende:
Het verraad van Hilversum
[..]
Woensdag 28 augustus om 22:05 uur op NPO 2

quote:

Hilversum - De oproep van documentairemaker Alfred Edelstein in De Telegraaf wordt gehonoreerd. De vergeten en vermoorde oorlogsslachtoffers bij de omroepen krijgen een eigen monument. ’Eindelijk gerechtigheid’.

De NPO ondersteunt een herdenkingsmonument voor medewerkers die in de Tweede Wereldoorlog omkwamen tijdens hun werk bij de omroepen. Aanleiding vormt de documentaire Het Verraad van Hilversum die vanavond is te zien bij de EO op NPO 2.

Daarin komt naar voren hoe de omroepen hun duistere oorlogsverleden negeren en bagatelliseren. Alfred Edelstein, die de docu maakte, riep zaterdag in deze krant op om de vermoorde slachtoffers met een monument te herdenken en daarmee het collaboratie-verleden van de publieke omroep eindelijk te onderkennen.

Orkestleden
De NPO geeft gehoor aan zijn verzoek. Het monument zal onder meer vijftien Joodse leden van het KRO radio-orkest eren. Die werden ontslagen meteen na de inval van de Duitsers. Hun lot is nooit opgehelderd, blijkt uit de documentaire. Ook AVRO-sportverslaggever Han Hollander en reporter Gustav Czopp zullen herdacht worden. Beiden Joodse AVRO-prominenten kwamen om in concentratiekampen. AVRO-voorzitter Willem Vogt ontsloeg de mannen om de Duitsers te behagen, aldus sprekers in de documentaire.

NPO-bestuursvoorzitter Frederieke Leeflang, die aanvankelijk niet wilde reageren in de documentaire, heeft Edelstein de opdracht gegeven om het monument op te richten. ’De documentaire laat zien dat de omroepen destijds de bezetter te welwillend hebben gefaciliteerd. Dat vraagt om een diepe reflectie van de NPO als overkoepelend orgaan van de betrokken omroepen. En dat vereist dat we niet bang zijn om naar ons eigen verleden te kijken, ook als dat met inzichten van nu tot ongemak leidt’, reageert Leeflang in een verklaring.

Edelstein is blij met het gebaar. ’Eindelijk gerechtigheid. Na het jarenlange wegkijken is er eindelijk aandacht voor de slachtoffers.’

Collaboratie omroepen
De feiten over de collaboratie van de omroepen waren wel grotendeels bekend, maar kregen nooit gevolgen. In 1974 onthulde journalist Dick Verkijk al over de collaboratie van de omroepen in het geruchtmakende boek: Radio Hilversum: 1940-1945. Daar kwam toen geen reactie op in Hilversum. De documentaire, met daarin nieuwe inzichten, vormt de katalysator om het eigen verleden nu wél onder de loep te nemen.

Eerder dit jaar verscheen ook de serie De Joodse Raad die de opmaat vormde voor een hernieuwde discussie over schuld en boete in de Tweede Wereldoorlog. Edelstein hoopt dat het monument een prominente plek krijgt. In de krant pleitte hij ervoor om het herdenkingsmonument te plaatsen bij binnenkomst op het Mediapark. „Het moet niet ergens worden weggestopt.”

https://www.telegraaf.nl/(...)voor-de-slachtoffers

quote:

Huibert van Wijk zet zijn geadopteerde broer Tim en zijn vader Lex tegenover elkaar. Beiden kijken anders terug op de adoptie. Een schaduwkant waar ouder en zoon nog altijd moeite mee hebben.

Zowel vader als zoon kijken anders terug op de adoptie. Kind van de Tijd schetst via een persoonlijke familiegeschiedenis een beeld van de internationale adoptiepolitiek vanaf de jaren ‘70 tot nu.

Met archiefbeelden, interviews, en een reis naar Indonesië reconstrueert regisseur Huibert van Wijk hoe de adoptie en de jeugd van zijn geadopteerde broer Tim tot stand kwam en wat voor effect dat had op het gezin. Na zijn adoptie vond Tim het namelijk moeilijk om te aarden in Nederland. Hij zet zich hard af tegen zijn Nederlandse adoptievader Lex.

Ook adoptievader Lex worstelt met hetgeen dat hij ooit zo goed bedoelde, nu het adoptieproces in een ander daglicht is komen te staan. De filmmaker brengt zijn vader en zijn adoptiebroer samen in een serie familieopstellingen, waardoor zij zich in elkaars perspectief kunnen verplaatsen.

Interlandelijke adoptie is al jaren een maatschappelijk heet hangijzer. Het werd in 2021 stilgelegd, na een vernietigend rapport van de commissie-Joustra over wereldwijde misstanden. De effecten van de schaduwzijde van de adoptie-industrie, die in de jaren zeventig begon, zijn tot op de dag van vandaag voelbaar.

https://www.2doc.nl/documentaires/2024/09/kind-van-de-tijd.html

quote:

Wat hebben de vrouwen en kinderen in de Japanse kampen in Nederlands-Indië meegemaakt? Welke wonden en trauma’s zijn daarbij achtergebleven en hoe zijn ze daar tijdens hun leven mee omgegaan?

Als ik mijn ogen sluit is een film over de vrouwen en meisjes die de Japanse kampen overleefden en hoe zij hier later in hun leven mee omgingen. De Japanse kampen lieten immers grote littekens na, en veel van die littekens zijn nog niet genezen of verdwenen.

De verhalen van de overlevenden werden na de oorlog in Nederland niet meer gehoord of erkend en voor de overlevenden is het moeilijk om te accepteren dat veel mensen weinig weten over deze periode. Dit roept gevoelens van woede op veroorzaakt opnieuw intense pijn.

Als de vrouwen hun ogen sluiten, komen deze ‘vergeten’ verhalen weer bovendrijven. Wij als kijker kruipen hiermee in de hoofden van de vrouwen die de kampen hebben overleefd. Van de kampen bestaan weinig foto’s en er is haast geen filmmateriaal. Wel zijn er door de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen gemaakt.

Regisseur Pieter van Huijstee heeft zelf ook een persoonlijke band met deze geschiedenis, aangezien zowel zijn moeder als oma tot de overlevenden van kamp Tjideng behoorden. Omdat hij met zijn moeder nauwelijks over haar ervaringen heeft gesproken, stelt hij in de film juist de vragen die hij nu niet meer aan zijn overleden moeder kan stellen.

https://www.2doc.nl/docum(...)mijn-ogen-sluit.html

quote:

Op vrijdag 11 oktober 2024 18:44 schreef RobertoCarlos het volgende:
Vanaf volgende week op BNN/Vara een 4-delige docu over Theo van Gogh

https://www.televizier.nl/actualiteiten/bnnvara-brengt-docuserie-over-theo-van-gogh

quote:

Op zaterdag 12 oktober 2024 14:51 schreef tong80 het volgende:

[..]
Hier verheug ik me echt op.