OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik ben zelf enig kind, maar heb het niet als vervelend ervaren. Als wij een dagje weg gingen of een midweekje op vakantie, dan mocht ik vaak iemand meenemen.
Natuurlijk zijn er wel momenten geweest dat je er bewust van bent. Op m’n 11e overleed plotseling m’n vader en toen m’n moeder daarna ziek werd, werd het gemis van iemand wel groter. “Ben ik 20 en straks helemaal alleen”.
Verder merk ik wel dat ik ruzies/discussies enzo lastiger vind. Ik heb als kind nooit met iemand hoeven strijden en ‘alles’ was goed/mooi/ bla bla.
Wij hebben nu overigens twee kinderen, maar je weet nooit of ze straks goed met elkaar gaan. Ken in m’n omgeving ook veel voorbeelden waarbij men elkaar niet kan luchten en dan kan je maar beter alleen zijn
Natuurlijk zijn er wel momenten geweest dat je er bewust van bent. Op m’n 11e overleed plotseling m’n vader en toen m’n moeder daarna ziek werd, werd het gemis van iemand wel groter. “Ben ik 20 en straks helemaal alleen”.
Verder merk ik wel dat ik ruzies/discussies enzo lastiger vind. Ik heb als kind nooit met iemand hoeven strijden en ‘alles’ was goed/mooi/ bla bla.
Wij hebben nu overigens twee kinderen, maar je weet nooit of ze straks goed met elkaar gaan. Ken in m’n omgeving ook veel voorbeelden waarbij men elkaar niet kan luchten en dan kan je maar beter alleen zijn
"It's good to be open-minded, but not so open that your brains fall out."
Heel herkenbaar met onze veertienjarige, ja. Vaak het gevoel hem te kort te doen, want ik kom zelf uit een gezin met twee broers, logeerpartijtjes bij neef, en zo. Vrienden van m'n ouders met kinderen. Daardoor het gevoel hem niet dezelfde epische herinneringen te kunnen geven, die ik van vroeger heb, want zelf niet zo'n sociaal leven, houden we ook allebei niet van. Maar dan blijkt hij het toch allemaal prima te vinden......quote:Op zaterdag 15 april 2023 22:56 schreef BobbyMcGee het volgende:
Omdat we beide uit een groot gezin komen, heb ik vaak het gevoel niet goed te weten 'hoe het werkt', één kind hebben. Ik vraag me vaak af wat hij mist, waarvoor we zouden moeten compenseren, en ik heb sterk de overtuiging dat dit niet de wenselijke manier van opgroeien is voor hem. Daarbij speelt ook dat hij wel veel neefjes/nichtjes heeft maar die zijn allemaal flink ouder én wij wonen ver bij iedereen vandaan. Ook zijn we zelf niet enorm sociaal, we hebben wel wat goede vrienden maar er gaan ook dagen/weken voorbij dat we voornamelijk met z'n drietjes zijn.
Ik was heel ongelukkig en eenzaam als enig kind, Ik heb dus wel altijd in mn hoofd gehad ik wil er zeker meer dan 1.
Hoewel het geen gegeven is dat de kinderen elkaar mogen denk ik dat ook als je niets kan met een ander het een heel waardevol is voor je ontwikkeling om er 1 te hebben.
Hoewel het geen gegeven is dat de kinderen elkaar mogen denk ik dat ook als je niets kan met een ander het een heel waardevol is voor je ontwikkeling om er 1 te hebben.
|
|
