Enig kind

Ik vond enig kind zijn helemaal kut, maar dat kwam denk ik vooral omdat ik opgroeide in een gewelddadig huis met 2 compleet verziekte ouders. En ik droomde dus van een broer of zus omdat ik dan niet alleen zou zijn in dat shithol.

Verder heb ik 1 dochter en zij blijft enigkind om meerdere redenen. Ik ben tijdens de bevalling bijna overleden en de kans op herhaling is aanwezig, de artsen raden zwangerschap af. Mijn baarmoeder is beschadigd door de bevalling.

Maar ook al zou dit bovenstaande niet gebeurt zijn, ik vind 1 kind al echt heel zwaar dus ik zou sowieso niet voor een tweede kiezen.

Ik heb 2 enig kinderen want de een was 19 toen de ander geboren werd.
De oudste wilde altijd graag een broertje of zusje maar ik was alleen en zag het niet zitten om alleen nog een kind te krijgen.
Dat hij uiteindelijk pas op zijn 19de dat gewenste broertje kreeg plaag ik hem nog wel eens mee.

Ik was 44 toen de jongste geboren werd, dus we wisten ook direct dat dat de laatste zou zijn, hij is dus ook opgegroeid met het idee dat een broertje of zusje niet gaat gebeuren.
Aan de ene kant erg jammer, want er gaat een geweldige grote broer aan hem verloren.
Aan de andere kant is er inmiddels ook een kleinzoon (en nummer 2 onderweg), en is hij een vreselijk lieve oom, hoewel kleinzoon hem niet als oom ziet door het leeftijdsverschil (bijna 8 jaar), en hem zijn beste vriend noemt.

Als alles anders was gegaan had ik er wel 3 willen hebben ofzo, en ook veel dichter op elkaar uiteraard, maar het is zoals het is en kennelijk heeft het zo moeten zijn, dit is ook leuk.

Wij hebben een dochter, nu bijna 14 jaar.

Het is deels een bewuste keuze, deels ook wel door omstandigheden een beetje gedwongen. Ik had nog wel een tweede gewild, maar aangezien ik 40 was toen onze dochter geboren werd (na een fertiliteitstraject van een paar jaar), ik depressief was tijdens de zwangerschap en man eigenlijk één kind voldoende was, hebben we het daarbij gelaten. We waren ook al ontzettend blij dat het uberhaupt gelukt was, want we hadden de hoop wel bijna opgegeven.

Onze dochter heeft wel een tijd gehad dat ze het moeilijk vond en wel graag een broertje of zusje had gewild. Ze heeft daar ook wel verdriet over gehad, want wij zijn altijd eerlijk en duidelijk geweest dat dat niet gaat gebeuren en waarom.

Inmiddels is ze dus bijna 14 en vindt het inmiddels helemaal prima. Ze ziet er de voordelen wel van, zoals dat we wat gemakkelijker bepaalde dingen kunnen doen, er voldoende aandacht is voor haar en we het met drieën doorgaans heel fijn hebben.

Waar we wel altijd op gelet hebben, is dat er bij ons veel ruimte is voor vrienden en vriendinnen, om te spelen, eten, logeren, ergens mee naartoe te gaan. Juist omdat er geen broer of zus was, vonden wij het wel onze taak om gastvrij te zijn naar haar vrienden en vriendinnen. De vakanties gingen ook jaren naar dezelfde camping in Frankrijk, waar zij het heel erg naar haar zin had en gemakkelijk vriendinnen maakte.

Die voordelen ziet hij idd steeds meer, vooral nadat kleinzoon een weekendje gelogeerd heeft bijvoorbeeld

Is kleinzoon nu 5 en kan hij wel heel voorzichtig met de Lego omgaan, komt er straks weer een bij waarbij dat hele "niet aankomen" verhaal opnieuw begint

Nou ja, mijn jongste is inmiddels 12 dus ik ga er vanuit dat de Lego op een gegeven moment ook wel uit de woonkamer verdwijnt.

ik ben een enig kind. Broertje of zusje missen deed ik eigenlijk nooit. Hooguit bij de schoolfotograaf op de basisschool want toen mochten kinderen met zusjes/broertjes nog een keer Ik heb een grote fantasie en ben best zelfstandig dus mij kon je op vakantie bij het zwembad droppen en ik had het met of zonder dat ik iemand ontmoette het prima naar mijn zin. Ik krijg vaak dezelfde vragen: ben je verwend?, hoe ging dat op vakantie dan?, kun je wel delen? en hoe doe je dat later met bv. mantelzorg?

Maar mijn idee is inmiddels dat alles ook afhankelijk is van je situatie. Ik heb genoeg verwende (jongste) kinderen ontmoet, delen is volgens mij een groot deel opvoeding en karakter en als ik om me heen kijk is een broer/zus geen garantie op een goede band of hulp bij de zorg voor je ouders. Sterker nog, ik heb genoeg gezinnen gezien waarin de band tussen zussen of broers juist voor verdriet zorgden. Dus voor dat soort praktische zaken is er geen juiste keus.

Ons kind blijft, tenzij het heel gek loopt, ook enig kind. Maar ik weet ook dat je nooit kunt voorspellen hoe het gaat lopen, het enige wat je kunt doen is om in de situatie het beste ervan te maken.

- 🤔 -

Ik kom zelf ook uit een gezin met ouders en waarvan ik enig kind ben. Mijn moeder heeft naar ik ooit begreep wel graag een tweede kindje gewild, maar mijn vader vond 1 wel goed. Ik ben er absoluut niet slecht van geworden, kreeg wel regelmatig opmerkingen als 'verwend' en 'alles krijgen wat je vraagt' naar mijn hoofd. Niet leuk. Ik heb het zeker niet slecht gehad, want zo had ik op mijn 13e ook gewoon netjes mijn eerste bijbaantje, die ik afwisselde. In de tussentijd ging ik netjes naar school, waar ik mijn opleiding afrondde en mijn boeken die ik daarvoor nodig had van/mee betaalde.

Inmiddels ben ik zelf ouder van 1 dochter van inmiddels 9 jaar. Ik had graag een tweede kindje gewild, maar mijn man kreeg een hersenbloeding toen zij 1.5 jaar was en raakte ik ook ongewenst ook nog eens mijn baan kwijt. Onze inkomsten renden daardoor hard terug. En nu weet ik dat geld niet het meest belangrijke is in deze, maar het was verdomd prettig om te hebben. We hebben ruim 1.5 jaar op 1 salaris geleefd, dat was pittig. Inmiddels gaat het al een poosje voor de wind bij ons. Ik denk er wel eens aan terug, maar inmiddels heb ik wel de berusting dat we het bij 1 houden. We zijn gelukkig en erg gezegend dat we onze dochter hebben in ons leven.

Toevallig laatst dit gepost in een ander topic:

quote:

Op maandag 6 maart 2023 16:11 schreef Viv het volgende:

[..]
Mag je vragen, en het is inderdaad een bewuste keuze.

Of ja, we hebben de deur altijd wel op een kier gehouden (en nog steeds wel), maar we hebben twee (of meer) kinderen nooit als "streven" gehad. Sommige mensen voelen dat hun gezin nog niet compleet is, dat hebben wij allebei niet.

En als dat diepe verlangen naar een tweede ontbreekt, dan zijn er tig goede redenen om het vooral níet te doen. Terwijl je die allemaal aan de kant zou kunnen schuiven als je het wél heel graag wil.
[..]


Ik las ooit deze blog, het staat op een site over financiële onafhankelijkheid maar gaat ook over andere aspecten. Misschien heb je er ook wat aan:
https://www.mrmoneymustac(...)o-have-only-one-kid/

Ik heb overigens niet het idee dat onze dochter iets mist (maar ze is pas 6, dus dat kan nog komen).

Hier kreeg ik zoon toen dochter 12, bijna 13 was. Zij heeft nooit problemen ondervonden van het enig kind zijn, heeft ook nooit om een broertje/zusje gevraagd. En toen kwam zoon. Dochter al flink zelfstandig, uiteraard en vond een broertje toch wel leuk. De eerste 9 jaar van zoons leven woonde dochter nog thuis, daarna ging ze op kamers en is inmiddels zelf zwanger. En wordt zoon oom op zijn 12e.
Zoon mist wel een broertje/zusje, vindt het toch wat minder om enig kind te zijn en kijkt dan ook reikhalzend uit naar de baby van zijn zus.
Zoon werd 1 dag voor mijn 39e geboren en met 2 gezonde kinderen wilde ik, vanwege mijn leeftijd, niet nog een kindje. Hoe ouder je wordt, hoe meer risico op van alles en nog wat. En daarbij, tijdens de zwangerschap van zoon kreeg mijn heup een laatste zetje waardoor ik een heupprothese moest.

Was alles anders gelopen en had er niet zo`n leeftijdsverschil tussen beide gezeten, had ik misschien nog wel voor een 3e gegaan. Maar dat weet ik niet. Nooit zo bij stilgestaan eigenlijk. Pas toen het niet meer kon

Zelf kreeg ik twee broers toen ik 6,5 jaar oud was. En beide zijn verstandelijk beperkt waardoor mijn relatie met hen toch anders is dan gewoon broer/zus. Maar, op 6,5 jarige leeftijd was ik al zelfstandig genoeg om niet veel meer met mijn moeder te ondernemen en ging toen al mijn eigen gang. Niet zo veel met broers gedaan dus.

[ Bericht 0% gewijzigd door Mushanga71 op 31-03-2023 12:21:22 ]

Volgens mij gaat je kind pas wat missen als jij uit gaat stralen dat ie wat moet missen. Familielid heeft ook 1 kind. Man wilde niet meer, zij eigenlijk wel. Zij dropt te pas te onpas dat hun kind [insert activiteit, spullen, zijn zin] krijgt want "het is natuurlijk maar alleen".

Wij hebben er ook eentje en ik betwijfel sterk of er eentje bij komt, want hoewel het een makkelijk kind isz vind ik het allemaal wel pittig om ook nog een beetje een leuk leven te hebben wat betreft werk, relatie en vrije tijd. Met 2 word je toch echt een druk gezin en als ik om me heen kijk dan denk ik echt "meh". Ik ben ook geen oermoeke ofzo.

Sociale ontwikkeling is misschien makkelijker met broertjes en zusjes, maar ons kind gaat naar de opvang en we hebben veel kinderen in onze omgeving. Dat vind ik wel belangrijk.

Ik ben zelf enig kind en ik vind dat niet leuk, maar dat komt doordat de relatie met mijn ouders nogal moeizaam is. We hebben geen ruzie, maar mijn moeder is depressief en daardoor is het lastig om elkaar te spreken. Iets leuks doen met z'n allen is ook echt al lang geleden. We zien mijn ouders 1x per twee of drie weken, maar dat is altijd erg moeizaam in het gezellig hebben (en dat lukt vaak ook niet door de situatie van mijn moeder). Mijn vader is gelukkig wel wat meer op zoek naar contact, maar zit ook erg aan mijn moeder vastgeplakt. Ik heb het idee dat hij meer wil, maar dat hij mijn moeder ook niet alleen wil laten doen. Mijn moeder komt haast nooit buiten en wil liever ook niets 'gezelligs' doen. Toen ik nog thuis woonde, was het gelukkig wel wat beter, maar de laatste jaren is het eigenlijk gewoon kut.

Sinds ruim 1,5 jaar heb ik zelf ook een dochtertje. Het is geweldig, maar ook pittig. Ik weet niet of ik nog een tweede kindje zou willen, emotioneel straks wellicht wel, rationeel waarschijnlijk niet. Mijn man zegt dat hij 1 kind prima vindt en dat hij de huidige situatie veel voordelen vindt bieden. Als onze dochter straks groter is, kun je altijd wat met haar doen en hoef je je aandacht niet te verdelen over kinderen. Een beetje wat miss_sly zegt, zo stel ik het me ook voor. Ik denk dat wij leuke ouders zijn en ik neem mijn dochter vaak mee om te spelen met haar neefjes en nichtje en andere kindjes, dat vindt ze erg leuk. Van mij zou ze over een aantal jaar ook altijd een vriendje/vriendinnetje te spelen mogen hebben. Dat is wat makkelijker als je een kind hebt, denk ik. Ook financieel zou het veel schelen. Mijn man zou het erg leuk vinden om over een jaar of 7/8 met onze dochter naar de VS, Japan et cetera te gaan. Dat is qua kosten allemaal wat makkelijker dan als je meerdere kinderen hebt. Ik denk dat wij onze dochter gemakkelijker kunnen bieden waar zij zich prettig bij voelt dan dat mijn ouders dat konden, vooral vanwege de gesteldheid van mijn moeder. Die is al haar leven lang aan de antidepressiva en dat is nooit van een leien dakje gegaan, helaas.

Ik voel me ontzettend gezegend met 1 geweldige dochter en voorlopig wil ik zeker nog geen tweede kindje. Ik wil niet zeggen dat er nooit een tweede komt, maar de kans is vrij groot.

Ik ben als enig kind opgegroeid bij mijn moeder, maar heb van mijn vader nog 3 halfzussen en een halfbroer, die ik overigens pas op volwassen leeftijd heb leren kennen.

Ik vond opgroeien als enig kind niet leuk. Had graag een broertje of zusje gewild, zeker ook omdat ik als import in een klein dorp niet erg welkom was bij mijn buurtgenoten. Daardoor trok ik vroeger heel veel op met mijn neefjes.

Inmiddels heb ik 3 halfzussen en 1 halfbroer, maar dat is oneerbiedig gezegd toch anders. Ik ben niet samen met hen opgegroeid en mis daardoor toch een stukje aansluiting. Die onuitgesproken band dat je elkaar begrijpt zonder iets te zeggen ontbreekt. Ik heb wat dat betreft een betere connectie met mijn neven en een paar goede vrienden van mij die ik al 20 tot 30 jaar ken.

Enige waar ik me wel eens zorgen over kan maken is dat wanneer wij er niet meer zijn, of het gaat slecht met 1 van ons, dat onze dochter dus alleen is en dat met niemand kan delen/dragen (met wat verdere familie en vrienden wrs wel, maar is toch anders). Ik kom zelf uit een gezin van 3 en dat is toch best leuk.

Maar goed, een broer of zus biedt geen garantie voor een goede band, er kan er eentje emgireren etc etc.

En tegen de tijd dat zoiets aan de orde is dan mogen we natuurlijk ook wel verwachten dat ons kind een volwassen individu is wat zelf iets van haar leven kan maken ipv dat ze ons verantwoordelijk gaat houden voor het feit dat ze in haar eentje bij ons sterfbed staat.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2023 12:24 schreef ZarB het volgende:
Enige waar ik me wel eens zorgen over kan maken is dat wanneer wij er niet meer zijn, of het gaat slecht met 1 van ons, dat onze dochter dus alleen is en dat met niemand kan delen/dragen. Ik kom zelf uit een gezin van 3 en dat is toch best leuk.

Maar goed, een broer of zus biedt geen garantie voor een goede band, er kan er eentje emgireren etc etc.

En tegen de tijd dat zoiets aan de orde is dan mogen we natuurlijk ook wel verwachten dat ons kind een volwassen individu is wat zelf iets van haar leven kan maken ipv dat ze ons verantwoordelijk gaat houden voor het feit dat ze in haar eentje bij ons sterfbed staat.

Nou ja, dit... Ik ervaar dit nu zelf ook. De huidige situatie van mijn ouders maakt dat het momenteel voor mij 1 groot rampenplan is als een van hen (lees: mijn vader) komt te overlijden. Niet voor mijzelf als volwassen individu, maar hoe ik dat zou doen met de overgebleven ouder (mijn moeder). Ik wil er niet te veel over nadenken, maar ik moet mijn kop ook niet in het zand steken. Deze situatie vind ik erg beangstigend. Ik kan er met mijn ouders ook niet over praten. Ik heb twee jaar terug geprobeerd om het gesprek met mijn vader aan te gaan qua financiën (hoe staat het ervoor? waar lopen alle verzekeringen? zijn er schulden?), maar dat werd weggewuifd en ik heb er nooit over kunnen praten. Ik ben erg bang voor wat er allemaal gaat komen aan shit als mijn vader eerder zou overlijden.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2023 12:09 schreef ZarB het volgende:
Volgens mij gaat je kind pas wat missen als jij uit gaat stralen dat ie wat moet missen. Familielid heeft ook 1 kind. Man wilde niet meer, zij eigenlijk wel. Zij dropt te pas te onpas dat hun kind [insert activiteit, spullen, zijn zin] krijgt want "het is natuurlijk maar alleen".

Wij hebben er ook eentje en ik betwijfel sterk of er eentje bij komt, want hoewel het een makkelijk kind isz vind ik het allemaal wel pittig om ook nog een beetje een leuk leven te hebben wat betreft werk, relatie en vrije tijd. Met 2 word je toch echt een druk gezin en als ik om me heen kijk dan denk ik echt "meh". Ik ben ook geen oermoeke ofzo.

Sociale ontwikkeling is misschien makkelijker met broertjes en zusjes, maar ons kind gaat naar de opvang en we hebben veel kinderen in onze omgeving. Dat vind ik wel belangrijk.

Onze dochter zag vooral bij vriendinnetjes hoe leuk het kon zijn, een broertje of zusje. En dat wilde zij ook wel. Maar goed, ze heeft een paar hele goede vriendinnen die ze als ruim tien jaar kent, en die voelen inmiddels ook wel een beetje als familie en de broertjes en zusjes daarvan dan ook wel en beetje als haar siblings.

Ik ben enig kind en heb het vroeger nooit echt gemist. Komt ook omdat er echt wel rekening met mij gehouden werd in bijvoorbeeld de keuzes voor vakanties. Je weet natuurlijk ook niet wat je mist.

Ik merk dat ik het nu ik ouder ven wel mis. Vooral als ouders wat meer hulpbehoevend worden en je er gewoon alleen voor staat qua mantelzorg. Maar dat is natuurlijk geen reden om er maar een kind bij te nemen.

En nu ik zelf kinderen heb vind ik het soms lastig om om te gaan met de interactie tussen de kinderen. Het geruzie etc. Omdat ik dat zelf natuurlijk niet van huis uit heb meegekregen.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2023 13:27 schreef DjVero het volgende:
Ik ga niet overal op reageren, maar ik lees wel alles uiteraard. Wat ik uit de reacties voornamelijk lees, is dat als je als ouder een beetje normaal doet en geen verwend kind kweekt het wel goed moet komen. Nou schort het daar soms wel een beetje aan bij mij (sociaal contact vind ik over het algemeen maar gedoe ), maar dat hoeft hun sociale leven niet in de weg te staan natuurlijk. Als dochter op mij lijkt echter, wordt dat nog wat.

Ik merk het overigens wel bij zoon (bijna 15). Met mij kan hij prima samen zijn, met zusje wordt dat al ietsje minder - soms geïrriteerd als zij zijn controller wil hebben -, maar naar vriendjes toe is hij zo vreselijk dominant. Duidelijk niet gewend te delen of andere meningen te respecteren, opgegroeid bij opa/oma en ook een beetje de Thaise cultuur (= mannelijk) die in hem zit. Ik blijf het jammer vinden dat hij zo oud pas bij ons kwam.

Thanks in ieder geval!

Kinderen kunnen zelf ook wel sociaal doen hoor hebben ze niet per se ouders voor nodig die ultra sociaal zijn. Er is ook nog een groot deel "nature". Voor je kind is het het prettigst als een ouder gewoon zichzelf is (oke, tenzij het je kind echt belemmerd en benadeeld in de ontwikkeling maar daar ga ik hier niet vanuit), dat ze merken dat je oke bent met je keuzes en je ze helpt waar nodig op de weg naar zelfstandigheid.

quote:

Op vrijdag 31 maart 2023 13:20 schreef Kyara het volgende:
Ik ben enig kind en heb het vroeger nooit echt gemist. Komt ook omdat er echt wel rekening met mij gehouden werd in bijvoorbeeld de keuzes voor vakanties. Je weet natuurlijk ook niet wat je mist.

Ik merk dat ik het nu ik ouder ven wel mis. Vooral als ouders wat meer hulpbehoevend worden en je er gewoon alleen voor staat qua mantelzorg. Maar dat is natuurlijk geen reden om er maar een kind bij te nemen.

En nu ik zelf kinderen heb vind ik het soms lastig om om te gaan met de interactie tussen de kinderen. Het geruzie etc. Omdat ik dat zelf natuurlijk niet van huis uit heb meegekregen.

Man heeft een zus en die is echt extreem close met hun ouders (zelf ook gewoon man en kind), ik vrees voor de dag dat 1 van mijn schoonouders overlijdt of hulpbehoevend wordt, want zowel de achterblijvende ouder gaat dat amper trekken maar ook bij schoonzus vraag ik me af hoe zich dat ontwikkelt. Dus mogelijk komen er van 2 kanten dingen op ons bord. Dus zelfs een sibling hoeft niet eens wat te verlichten.

Ja, dat is heftig.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 30% gewijzigd door Kyara op 31-03-2023 15:21:33 ]

Ik heb 1 dochter van 6. Hier ging een lang ziekenhuistraject aan vooraf. Ik was 38 toen ze geboren werd.

We hebben daarna nog 1 ronde gedaan in het ziekenhuis. Ik had graag minstens twee kinderen gehad. Maar gezien mijn leeftijd en de impact van het traject hebben we besloten te stoppen. We waren/zijn zo gelukkig dat we een gezond kindje hebben. Daar wilden we ook vooral van genieten en niet weer die hele achtbaan.

Emmy mist wel een broertje of zusje. Ze ziet dat bij anderen: altijd iemand te spelen hebben, samen logeren op 1 kamer, een partner in crime. Ze is een enorm sociaal kind en ik had haar zeker een broertje of zusje gegund. Het lijkt me heel speciaal hun interactie en hun band te zien.
Ik had het allemaal graag nog een keer meegemaakt (nu niet meer). Nog een keer zwanger zijn, verlof hebben, een kind zien opgroeien tot eigen persoontje, de verschillen en gelijkenissen zien tussen hen.

Een nadeel van één kind hebben, vind ik dat ze alles hoort en oppikt. Ze is vaak tussen de volwassenen. Heeft daardoor overigens wel een enorme woordenschat, maar ze lijkt soms haar “plaats” niet helemaal te kennen. Ze kan inbreken in volwassen gesprekken bv en wil het liefst altijd weten waar het over gaat.
Ik moet me er ook goed bewust van zijn dat ik niet te veel aandacht op haar richt en haar ook stimuleer alleen te spelen.
Ik vind het ook wel eens jammer dat ze geen broertje of zusje heeft als getuige van haar jeugd. Zelf kom ik uit een gezin met 4 kinderen en we halen vaak jeugdherinneringen op of bespreken hoe ieder van ons onze jeugd heeft ervaren.
Nu mijn moeder borstkanker heeft, vind ik het ook fijn de zorg samen te kunnen dragen, we hebben inside jokes waar we hard om moeten lachen.

Ze heeft regelmatig speelafspraakjes. Mijn beste vriendin heeft 2 kinderen en Emmy past daar qua leeftijd precies tussen. Ze groeien samen op, we gaan samen op vakantie, zien elkaar elk weekend, ze gaan samen in bad, spelen, maken ruzie en lossen het weer op.
We hebben voor haar een poes genomen en die ziet ze ook echt als haar maatje.

Qua zorg voor de ouders zijn siblings niet per se handig.
Ik heb een broer en een zus. Mijn broer heeft zich buiten het gezin geplaatst en met niemand contact. Mijn zus woont letterlijk bij mijn ouders om de hoek, ik woon 130 km verder. De meeste mantelzorg komt wel op haar neer. In geval van crisis of hoge nood spring ik bij zoveel ik kan, maar ja, die afstand bemoeilijkt dat flink.

(Jonge) kinderen die zeggen dat ze een sibling willen vind ik persoonlijk wel de laatste reden om voor nog een kind te kiezen. Ze hebben geen flauw idee wat het inhoudt. Ouders projecteren daar allerlei volwassen redenen op.

Ze zien iets dat zij niet hebben dus denken ze: hey dat wil ik ook. Want veel kinderen hebben wel een broertje of zusje. Maar als hun vriendje een roze fiets krijgt willen ze die ook, bij wijze van.