Schuldgevoelens

Wie zegt dat je ouders zo graag bij je kinderen willen zijn?

Ik ken genoeg mensen die het niet willen ivm drukte ed.

Afhankelijk van waar je woont, maar kan je dan niet vaker per jaar langs?

Heb totaal geen schuldgevoel, voel me hier thuis en in Nederland niet.

De enige keer dat ik een momentje had van "oh f... wat doe ik.." was op de laatste schooldag van mijn zoon, kort voordat we naar een ander continent verhuisden.
Ik ben ook ooit alleen/vrijgezel naar een ander continent vertrokken, daar een kind gekregen, en nu wonend op weer een ander continent. Nooit last gehad van schuldgevoel naar familie/vrienden in NL, ook niet naar mijn kind. En die had na een jaar ook prima zijn draai gevonden in zijn nieuwe woonland.
Jonge kinderen zijn erg flexibel wat dat betreft en passen zich makkelijk aan.

quote:

Op maandag 20 maart 2023 18:49 schreef Smart_ass het volgende:
Ik heb me eerder nooit schuldig gevoeld over mijn beslissing om te emigreren. Ik was relatief jong, vrij en kinderloos. Ik kwam regelmatig terug naar Nederland om mijn ouders en familie te zien, en mijn vriendinnen zag ik over het algemeen op vakantiebestemmingen die we samen uitzochten.

Ondertussen heb ik een partner en twee kinderen en ik merk dat ik regelmatig gebukt ga onder (enorme) schuldgevoelens. Voornamelijk dat ik het mijn kinderen ontneem om op te groeien met mijn ouders/familie dichtbij, en natuurlijk andersom. Dat ik enig kind ben en mijn kinderen dus de enige kleinkinderen zijn van mijn ouders, helpt ook niet mee. Ik moet hier overigens wel bij vermelden dat mijn ouders hier nooit iets over hebben gezegd. Ik weet hoe erg ze ons (en vooral hun kleinkinderen) missen en hoe graag ze zouden willen dat we in Nederland woonden, maar ze hebben mij hierover (gelukkig) nooit een schuldgevoel aangepraat. Ook dat ik het mijn kinderen ontneem om uberhaupt op te groeien in Nederland steekt soms, hoewel je zulke dingen natuurlijk vast rooskleuriger ziet als je al eventjes weg bent. Tijden veranderen.

Mijn vriendinnen mis ik ook, maar die spreek ik vrijwel dagelijks via whatsapp en dat voelt toch anders. Misschien dat ik hen toch ook wel meer zou gaan missen wanneer zij aan kinderen beginnen, want op een vriendin na zijn al mijn vriendinnen nog kinderloos.

Hebben jullie hier last van? Ten opzichte van wie? En hoe gaan jullie hiermee om?

Beste Smart_ass. Ik denk dat jij een goede welbewuste keuze hebt gemaakt voor jouzelf. En ik denk (hoop) dat jouw ouders ook veel respect hebben voor jouw keuze... misschien iets dat ze zelf nooit aangedrurft hebben.
Dat waren andere tijden... zonder enige zekerheden...

Ik weet ook niet hoe en waar je woont... maar hey, als je een of twee onbenutte slaapkamers hebt... geen probleem toch om jouw ouders en andere familie (desnoods op verschillende tijdvakken) te laten logeren.
En natuurlijk jouw ouders en die van jou man..als eerste de beste kamers aanbieden.

Zo maak je een geruisloos statement dat je zelf (als vriendin zijnde)... ook bereid bent om in een tent of caravan te slapen, als een van jouw vriendinnen jullie uitnodigt. Inclusief of niet , jullie kinderen, om te kamperen.

Sowieso is kamperen lekker avontuurlijk. En aangezien jij en jouw vriendinnen nog redelijk jong zijn ... zullen ze nog wel iets kunnen maken van kamperen.

Hey, ik ben inmiddels 54 jaar oud, en nooit te oud om te kamperen. Alles wat ik nodig heb op een camping is een rol WC papier, toegang tot een toilet...en een emmer met koud water, om mijn drinken in te koelen, zolang een camping winkel niet open is... dan wel in jouw geval... de gasten niet kunnen eten, drinken, douchen etc!

quote:

Op zondag 2 april 2023 15:30 schreef Smart_ass het volgende:
Dankjewel voor je aardige woorden ! Ons huis is groot genoeg om mensen te ontvangen inderdaad, en mijn ouders komen ook wel langs hoor (mijn vader meestal eens per jaar en mijn moeder minimaal twee keer). Mijn vriendinnen zijn niet meer langsgekomen sinds 2020 maar dat zal vast ook andere redenen hebben (ben de enige met kinderen nu dus saai ).

Misschien dat het schuldgevoel straks ook wel iets minder zal worden wanneer mijn kinderen wat ouder zijn, naar school gaan en vrienden en vriendinnen hebben. En wat eerder ook al gezegd is, ik voel me hier inderdaad thuis. In Nederland voel ik me ook thuis maar hier voel ik me meer op mijn plek.

Ik ken jouw situatie van de andere kant. Veel van mijn vrienden hebben inmiddels kinderen, en ik (voor zover ik weet) dus waarschijnlijk niet.. heb geen kinderen. Dus een avondje stappen zit er nauwelijks meer in. Sowieso is spontaan langskomen een gepuzzel zeker als ik met de hele vriendengroep wil afspreken... Aanvankelijk zijn ze soms enthousiast maar naar mate de geprikte datum dichterbij komt, des te sneller stromen de (met redenen omklede) afzeggingen binnen.

Misschien denken jouw vriendinnen ook wel een beetje zo. Maar hey als jij ze zelf uitnodigt... kun je misschien een hint maken dat de vader dat weekend voor de kinderen gaat zorgen. En dat jij dan beschikbaar bent voor jouw vriendinnen.

En omgekeerd natuurlijk ook, als jouw man (of vriend) eens een weekendje met zijn vrienden wil samen zijn...!
En ach een weekendje is meestal vrijdag + avond, en zaterdag + avond... en zondag middag gaan de gasten weer naar huis.

Hey probeer het eens eerst op jouw verjaardag! Zorg dat je een maand eerder de uitnodigingen de deur uitstuurt.
Het beste werkt een uitnodiging met een foto van jouw en jouw vriendinnen van een paar jaar geleden... dat brengt ze vaak direct terug in de goede oude tijd. Dan heb je al snel een 1-0 voorsprong met deze psychologische stap.

Jouw vriendinnen moeten alleen de reis zelf betalen. het verblijf is gratis.

Maar goed.... dan kom ik bij de vraag? Hoe ver wonen jullie van Nederland af?
Zou je in Australië wonen of zo... dan lijkt het me beter dat ze meer dan een week bij jullie terecht kunnen. Misschien zelfs nog iets langer.

Hoe dan ook ik wens je nog steeds veel geluk!

Geen last van, hoewel ik wel eens heb opgevangen dat mijn broertje toch eigenlijk ook wel had willen emigreren, maar in NL "moest" blijven ivm mijn moeder. Heb ik hem verder nooit over gehoord en weet ook niet meer van wie ik dat dan wel gehoord zou hebbe, maar soit. Mijn moeder (82) is gelukkig nog hartstikke actief en gezond, dat scheelt natuurlijk ook. Als die ziek zou worden, dan wordt het wel lastig ja en dan zal ik me vast schuldig voelen. Naja, dan huur ik tijdelijk wel iets in NL, kan ook natuurlijk.

Toen mijn vader ziek werd zijn we in 1 jaar wel een keer of 4 heen en weer geweest, daar werd ik ook niet echt gelukkig van (mijn portemonnee ook niet, maar je doet het toch), maar ook toen voelde ik me niet schuldig. Ik was er op de belangrijke momenten en dat was prima zo.

* flipsen woont wel ver weg, Zuid-Amerika.

quote:

Op maandag 3 april 2023 04:44 schreef Smart_ass het volgende:
Pff ja, zo vaak heen en weer lijkt me ook wel heftig, maar wel noodzakelijk dan.

Mijn ouders zijn nog relatief jong (net 60 geworden) dus ik hoop dat zorgen omtrent hun gezondheid ons nog lang bespaard blijven, maar je weet het niet natuurlijk. En aangezien ik enig kind ben speelt de gedachte ook weleens door mijn hoofd om ze hier naartoe te halen nadat ze allebei gepensioneerd zijn.

@:also-von-oder we wonen in de VS. Ik zal er eens een uitnodiging uitdoen voor later dit jaar, eens zien wie er zin hebben om ook echt te komen .

Okay, dat is ook een heel eind reizen. Succes met de uitnodigingen en ik hoop dat je veel succes hebt!

quote:

Op maandag 3 april 2023 04:44 schreef Smart_ass het volgende:

Mijn ouders zijn nog relatief jong (net 60 geworden) dus ik hoop dat zorgen omtrent hun gezondheid ons nog lang bespaard blijven, maar je weet het niet natuurlijk. En aangezien ik enig kind ben speelt de gedachte ook weleens door mijn hoofd om ze hier naartoe te halen nadat ze allebei gepensioneerd zijn.

Vraag me af of dat wel handig zou zijn, dan moeten ze na 65+ jaar ineens nog ergens in een nieuw land een nieuw leven opbouwen. En als ze geen nieuwe vrienden maken zitten ze constant aan jou geplakt

quote:

Op dinsdag 4 april 2023 08:19 schreef kwiwi het volgende:

[..]
Vraag me af of dat wel handig zou zijn, dan moeten ze na 65+ jaar ineens nog ergens in een nieuw land een nieuw leven opbouwen. En als ze geen nieuwe vrienden maken zitten ze constant aan jou geplakt

Weet je hoeveel mensen na hun pensioen naar het buitenland gaan? Het ligt echt aan jezelf of je wel of geen vrienden maakt. Mij interesseert het niet echt dus ik doe geen moeite en heb toch een paar mensen leren kennen.

quote:

Op dinsdag 4 april 2023 08:37 schreef Managarm het volgende:

[..]
Weet je hoeveel mensen na hun pensioen naar het buitenland gaan? Het ligt echt aan jezelf of je wel of geen vrienden maakt. Mij interesseert het niet echt dus ik doe geen moeite en heb toch een paar mensen leren kennen.

Ja ik ken ook wel mensen die na hun pensioen naar het buitenland zijn gegaan, maar dat was dan naar een plek waar ze of al vaak kwamen voor hun pensioen en al vrienden hadden, of een tweede huis hebben en waar ze dan alleen overwinteren.

quote:

Op maandag 20 maart 2023 18:49 schreef Smart_ass het volgende:

Hebben jullie hier last van? Ten opzichte van wie? En hoe gaan jullie hiermee om?

Voor mij is mijn emigratie ook een moment geweest waarin ik juist veel meer sociale vriendschappen en contaten kreeg... die ook buiten mn werk lagen.

Toen ik nog in nederland woonde (ik woonde en werkte in centrum Rotterdam), was ik toch vooral veel bezig met werken, en mn meeste sociale contacten waren toch wel collega's of mensen die ik via werk kende.... met hooguit enige mensen die ik uit mn studietijd kende, maar die ook in een zelfde gebied werkten.

Toen ik emigreeerde kwam ik in een volledige nieuwe omgeving maar heb snel ook via mn partner nieuwe mensen leren kennen, die echter allemaal uit verschllende achtergronden kwamen ...

tel daarbij op een veel rustige, landelijke omgeving, waar je in de weekenden in de heuvels kon trekken, lange wandelingen maken en uitvluchten doen (de eerste twee, drie jaar waren eerder een vakantiegevoel).

Schuldgevoel hebben, of dat nu over mn dochters zou gaan (of je dan moet erkennen dat je je eigen gevoelens misschien projecteert op anderen) heb ik nooit gehad.
Ik heb eeder het gevoel dat ik het hier beter heb en ook mijn kinderen het veel beter hebben dan wanneer ik nog in het stadscentrum van een drukke stad zou wonen.

Wat betreft mijn ouders... mijn moedr heeft heel lang heel luid geroepen dat als ze oma zou worden, ze geen zin had regelmatig als 'oppas' te gaan spelen, dus daar heb ik me noit zorgen om gemaakt.
later heeft ze wel eens bekend dat ze dat toen geroepen had omdat ze van vriendinnen gezien had dat die vaak door hun kinderen als 'vaste oppas' ingepland werden en dan altijd beschikbaar moesten zijn, en het geen 'verplichting' moest zijn.... Ze eigenlijk bij mijn kinderen wel graag gehad had dat ze vaker er geweest was (mn beide dochters zijn nu al bijna volwassen)... maarwe hebben elkaar altijd meermaals per jaar gezien, volgens mij gemiddeld wel eenmaal per maand of hooguit twee maanden

quote:

Op maandag 3 april 2023 04:44 schreef Smart_ass het volgende:
Pff ja, zo vaak heen en weer lijkt me ook wel heftig, maar wel noodzakelijk dan.

Mijn ouders zijn nog relatief jong (net 60 geworden) dus ik hoop dat zorgen omtrent hun gezondheid ons nog lang bespaard blijven, maar je weet het niet natuurlijk. En aangezien ik enig kind ben speelt de gedachte ook weleens door mijn hoofd om ze hier naartoe te halen nadat ze allebei gepensioneerd zijn.

@:also-von-oder we wonen in de VS. Ik zal er eens een uitnodiging uitdoen voor later dit jaar, eens zien wie er zin hebben om ook echt te komen .

Spreek je ook Nederlands tegen je kinderen? Is een stukje connectie naar je land van herkomst en je familie.

Ik voelde me vooral schuldig dat ik mijn dochter (ze was 5 toen we emigreerden) heb weggehaald uit haar vertrouwde omgeving. Ze ging immers al naar school in Nederland, had daar een hele lieve juf, wat vriendjes in de wijk, etc. En afhankelijk van waar ons koophuis uiteindelijk is (we huren nu nog een appartement) zal ze zeer waarschijnlijk nóg een keer van school moeten wisselen.

Qua vrienden en familie in Nederland voel ik me niet per se schuldig. We gaan vaak genoeg bij elkaar op bezoek. (En we waren sowieso niet van die types die elkaar iedere week zagen.) Wel jammer dat het veel van mijn vakantiedagen kost, ik wil nog wel meer van de wereld zien dan Zweden en Nederland.