quote:
Op dinsdag 21 maart 2023 20:42 schreef Straatcommando. het volgende:Er staat een spiegel op de maan die, mocht je het willen en kunnen, je (krachtige) laser kan reflecteren.
Overigens is het wel te verklaren waarom Lunar exploration gestaakt is, het was toen al kneiterduur. Het was een dickpic contest op zeer hoog niveau, want tja. De eerste gaat er met de winst vandoor.
Overigens hebben de Russen voordat de Amerikanen op de maan zijn geland bijzonder veel geleerd met hun experimenten en vluchten. Dat hoor je dan weer zelden.
Ik wil heel graag geloven dat de maanlanding waar is, omdat het een onvoorstelbare prestatie is voor de mensheid. Tot een aantal jaar terug was het voor mij niet eens een onderwerp voor discussie of iets om ook maar enige twijfel over te hebben. Het was slechts een gegeven/feit: in 1969 zijn er voor het eerst mensen op de maan geland. In 1972 voor het laatst.
De laatste jaren ben ik mij er echter wat meer in gaan verdiepen (ook omdat je via internet veel meer informatie en invalshoeken kunt raadplegen) en dat zorgt er helaas voor dat er toch ook bepaalde vragen naar boven komen waardoor die overtuiging niet meer 100% is.
Dat is jammer, want het 'conspiracy'-kamp is doorgaans niet waar ik me graag begeef: die kant is (in mijn optiek) vaak gevuld met mensen die zichzelf slimmer wanen dan 'de massa' en vrijwel elke officiële lezing van een gebeurtenis of theorie standaard afwijzen als 'indoctrinatie'. Daar voelen ze zichzelf boven verheven en dat 'inzicht' willen ze zoveel mogelijk laten blijken, wat het soms ook stuitend en irritant maakt. Daarbij lijken dit meestal niet de meest emotioneel/rationeel stabiele personen te zijn, waardoor je je er al helemaal ongemakkelijk bij kunt voelen wanneer je zelf op een bepaald vlak de officiële lezing in twijfel trekt. Het laatste dat ik zou willen, is om tot een dergelijke club aluhoedjes gerekend te worden.
Dan inhoudelijk: er staan naar alle waarschijnlijkheid inderdaad reflectoren op de maan, die een laser kunnen reflecteren. Echter, dergelijke experimenten schijnen ook al voorafgaand aan de maanlandingen te zijn gedaan, waarbij het maanoppervlak zelf in staat bleek te zijn om die krachtige lasers vanaf de Aarde te kunnen reflecteren.
Daarnaast: veel 'critici' trekken niet in twijfel dat het mogelijk was/is om ruimtesondes of robotische missies richting een ander hemellichaam te schieten of daar succesvol te laten landen. Iets dat dus ook goed mogelijk was om die reflectoren te plaatsen. De enige kritische component die reden is voor twijfel, is de mens: hoe is het mogelijk geweest om mensen destijds 380.000 km buiten de aarde te sturen, succesvol te laten landen op een ander hemellichaam en weer veilig terug te laten keren naar de Aarde? En dat niet 1 keer, maar 6 keer. Waarbij die ene keer dat het niet vlekkeloos verliep en de landing niet slaagde, het uiteindelijk ook zonder een schrammetje is afgelopen.
Dat is voornamelijk waar inmiddels mijn scepsis zit. De tijdlijn destijds is echt onvoorstelbaar: in 1961 had de VS voor het eerst succesvol een man in de ruimte, na de SU. In 1962 hadden ze voor het eerst een man die in een baan om de Aarde ging (drie keer). Dit was op een hoogte van zo'n 260 km. Slechts zeven jaar later waren ze in staat om drie mensen bijna 1.500 keer zo ver te sturen (nog even los van het stralingsverhaal), daar te laten landen, rond te laten lopen, weer terug te laten keren naar de CM en daarna weer veilig naar de Aarde te retourneren.
Ik weet dat er 400.000 mensen aan gewerkt hebben, het budget vrijwel ongelimiteerd was en alles in het teken werd gesteld om het te realiseren. Maar inmiddels is het bijna 55 jaar geleden en zijn er in een tijdsbestek van vier jaar (1968 - 1972) slechts 24 personen geweest die ooit buiten Low Earth Orbit zijn geweest in negen missies. Dus: in 1962 voor het eerst een Amerikaan drie keer in een baan om de Aarde op 260 km hoogte, zes jaar later al drie Amerikanen (Apollo 8) die vrijwel vanuit het niets 1.500 keer verder weg zijn van de Aarde dan enig ander mens ooit is geweest tot dat punt. Geen aap gestuurd, geen hond gestuurd, niets. Apollo 7 maximaal op 450 km hoogte, Apollo 8 vrijwel direct daarna op 380.000 (!) km hoogte.
Dat hebben we dus vier jaar lang gedaan en daarna was het vrij abrupt voorbij. Binnen zeven jaar van voor het eerst in de ruimte kunnen komen, naar negen keer succesvol (afgezien van Apollo 13, maar alsnog zonder enig verlies van mensenleven) 380.000 km buiten de Aarde en dus buiten Low Earth Orbit kunnen komen en terugkeren. Om vervolgens meer dan 50 jaar niet meer verder te komen dan zo'n 300 km hoogte onder het mom: "geen noodzaak meer voor, de maan was inmiddels veroverd terrein zonder verdere meerwaarde waardoor de kosten niet meer opwegen tegen de baten". Vanuit een economisch oogpunt klinkt dat prima aannemelijk, vanuit een vooruitgangsoogpunt wat mij betreft totaal niet.
Supersonisch commercieel vlierverkeer bijvoorbeeld, is met de uitfasering van de Concorde ook tot een eind gekomen, waar een economisch aspect aan ten grondslag lag. Echter vind ik het beëindigen/niet continueren van een vooruitgang die twee keer verder gaat dan wat op dat moment gangbaar is, op economische gronden nog wel plausibel. Een vooruitgang die 1.500 keer verder gaat dan wat gangbaar is op een bepaald moment en een onvoorstelbare prestatie is, na slechts vier succesvolle jaren op geen enkel wijze voortzetten (al is het maar gedeeltelijk), vind ik vrij moeilijk te verteren.