Ik heb het uitgemaakt. Mijn stoomstrijkijzer stoomt al een tijdlang niet. Hij had al gezegd een nieuwe voor me te kopen, maar het duurde maar en duurde maar, en nu weet ik waarom. Hij dacht dat het leuk was een nieuwe pas op mijn verjaardag te geven, het nuttige met het aangenamen verenigen, noemde hij het. Ik heb hem en zijn strijkijzer op straat gezet, je geeft mij geen huishoudelijk apparaat voor mijn verjaardag, al helemaal niet omdat het enige dat ik streek zijn overhemden waren.
Ik voel me nooit meer blij. Waar ik ook ga werken moet ik continue over mijn grenzen heengaan, 'anders kan je beter elders gaan werken'. Ik voel me niet aantrekkelijk, dus ik trek ook niemand aan, althans niet voor een serieuze relatie. Niemand kent me, bij niemand ben ik thuis. Dit zijn gevoelens die ik normaal alleen heb in december, tussen Sint en Kerst en Nieuwjaar, al die feesten waar je blij moet zijn en dientengevolge ik me alleen maar meer depressief voel.
Ik ben maar even de deur uitgegaan, naar de AH, troost zoeken in eten kopen dat ik me niet kan veroorloven, eten waar ik minder gezond van word ook, en een fles waarvoor mij al lang niet meer bij de kassa gevraagd naar mijn ID. Jong ben ik allang niet meer. De enige manier dat iemand mij nog als jong bestempeld, is als ik dood ga: 'ze was nog zo jong'. Een aantrekkelijk perspectief.
[ Bericht 7% gewijzigd door Januskowski op 19-03-2023 23:05:22 (daarom) ]