Het vintage objectieven topic #5

quote:

Op zaterdag 24 augustus 2024 17:21 schreef derLudolf het volgende:
"Diafragma stukje dicht, camera op S" Dat is volgende mij sluitertijd voorkeur? Laat je de camera dan de gevoeligheid bepalen?

Inderdaad, die range is dan weer te begrenzen zodat niet je m4/3-sensortje naar de ISO 12800 schiet en je eigenlijk niks fatsoenlijks krijgt.

Vaak doe ik het in die gevallen dat een camera geen benul heeft wat voor lens erop staat en dat heb je met ouwe manualfocusdingen op adapters nogal snel. Zet je hem dan op A, dan is ie wel heel optimistisch in wat ie denkt dat je allemaal stil kunt houden.

Vandaag trouwens ook eens het vertrouwen aangedurfd in de stabilisator van mijn G85 en toch even de ring op A gezet, wel weer met dat diafragma een stopje dicht. Ik moet nog kijken wat de opbrengst was maar in de monitor van de camera zag het er best aardig uit.

Even een idee van de afmetingen van het ding met de Panny erachter.
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Vanmiddag dus even een uurtje buiten gelopen met het ding. Vragen ze me waar het het meeste op lijkt dan is dat een Meyer Orestegor maar dan een hele grote.
Na een dik uur fotograferen voelde mijn linkerpols ook ongeveer aan alsof ik met mijn Orestegor uit wandelen was geweest

[ Bericht 26% gewijzigd door Ouwesok op 24-08-2024 18:29:19 ]

En dan uiteraard een keer het veld in met het kolos. Best een uitdaging, hij past niet in mijn grootste rugtas en dus kan alleen het opgetuigde kolos mee.
Ergonomie was kennelijk in 82 bij Sun nog niet zo'n ding. Hij lijkt niet echt lekker vast te houden maar dat kan erin zitten dat in de tijd dat ie gebouwd werd er zelfs nog geen toekomstvisioen was over een kleine systeemcamera, toen hing er nog een spiegelreflex van een kilo achter wat de balans toch anders maakt.

Als je hem eenmaal voor het oog hebt draait ie op zich wel lekker. De zoomring verloopt niet, stel je hem in op 400mm dan blijft ie op 400mm hoe je de lens ook houdt ofwel dit is mijn eerste zoom die helemaal vrij is van 'creep'.
Door de omvang en het gewicht schiet de Soligor het lekkerst als je hem ergens op kunt leggen zoals bijvoorbeeld de rand van een observatiehut. Zonder opleggen moet je maken dat je je plaatje schiet want het is net alsof de lens steeds zwaarder wordt als je de camera aan het oog hebt (dat is dan ook meteen de reden dat ie zo op een grote Meyer Orestegor lijkt).

Diaframa een stopje dicht, stabilisatie op de G85 dus ik zet de camera op A en kijk wel hoe het uitpakt.
Qua vogels was de keuze niet overweldigend die middag maar aan een paar reigers, een meerkoet, een heidelibel en een witgatje had ik eigenlijk genoeg.

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Fulica atra by Ouwesok, on Flickr

Tringa ochropus by Ouwesok, on Flickr

Soligor 130-650 firsts by Ouwesok, on Flickr

Voor een eerste keer in het veld blijkt het best een goeie performer ook nog ofwel daar gaan we de komende tijd nog wel wat sessies mee doen.

Scherpstellen is even wennen met dit slag ouwe zoomlenzen. Modernere lenzen zijn wat eenvoudiger in te stellen als er SD-glas (of LD of ED of hoe het ook mag heten) in zit. Die lenzen lijken in de scherpte te springen waar bij de oudere types de overgang van scherp naar onscherp geleidelijk gaat. Heen en weer fietsen dus tot je het ultieme vlakje hebt gevonden. Kost tijd, er vliegt wel eens iets weg maar onmogelijk is het niet, ook met deze lenzen werd ooit natuurfotografie bedreven moet je maar denken.

We doen er eens een paar met de Tamron 23A, een 60-300mm zoom met een best wel goeie reputatie. Is al wel vaker op pad geweest maar nog niet op de Panny G85.
Vergeleken met een Cosina 60-300mm* is de 23A wat groter en zwaarder en voorop de kleine Panny is het best wel een lomp ding. Het is een schuifzoom en mijn exemplaar loopt hinderlijk licht, gelukkig is de scherpstelling wél mooi gedempt.
*_{Dat 60-300mm bereik is een blauwe maandag best wel populair geweest. Omdat het bij die blauwe maandag bleef zijn ze er in drie smaken. De Cosina, die onder heel veel merken verkocht werd en die er zowel in MF als in AF was, deze Tamron 23A en nog een minder gangbare lens, de Osawa die ook weer onder meerdere merken verkocht werd maar veel minder algemeen is dan de Cosina en de Tamron.
In mijn collectie zitten dus twee Cosina's, een MF onder de naam Soligor en een AF onder de naam Tokina AF630. Die blauwe maandag dat de 60-300's hun korte opmars maakten bracht Tokina ook de nodige lenzen uit die door Cosina werden gebouwd.
De Tamron kwam van dit drietal het eerste en hield het het langst vol, van 1983 tot 2000 wat best lang is geweest. Ze zijn dan ook iets beter te vinden dan de Cosina's en de Osawa.}

Ik gebruik de 23A het meeste in het lange stuk van het bereik. Stopje diafragmeren voor betere performance. Ik had geen zonnekap bij me (de eigen zonnekap van de 23A is zo goed als onvindbaar en de meesten komen zonder zonnekap). De ervaring op dit rondje met heel veel strooilicht gaf wel aan dat de 23A wel een zonnekapje kan gebruiken.
De minimuminstelafstand is 1.9 meter en in zijn uiterste telestand kun je er dan vrij goed vlinders en libellen mee fotograferen.
Vogels heb ik er helaas nog niet mee gedaan en dat had er iets mee te maken dat die kennelijk op een teamuitje waren toen ik op Oostvaardersveld rondliep.

Om maar eens met libellen te beginnen
Sympetrum vulgatum by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Gaat eigenlijk best wel aardig
Lekker proppen met die 300mm
Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

En verder lekker spelen met de afbraak in de natuur die herfst heet
Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Volgende stap met de 23A is om er een keer de Tamron Adaptall converter achter te hangen, de 01F en dan eens kijken hoe ie dan nog performt,

Ze komen echt allemaal zo af en toe even in de buitenlucht

Wandelingetje met de A7 en de Vivitar Series1 2.5/90mm, het juweeltje van Tokina uit midden jaren 70 dat in de bediening aanvoelt alsof ie gisteravond de fabriek had verlaten. Wel een zware brok glas, de versie die Tokina in het decennium daarna uitbracht is beduidend lichter en handzamer en ook optisch nog een klein streepje beter.
De Viv geeft echter dat onmiskenbare 70's-gevoel.

Zowel deze Vivitar als de latere Tokina-variant staan bekend om hun prachtige achtergrondjes

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Op een ander medium zag ik iemand in de weer met een Vivitar Series1 3.570-210mm. Daar heb ik er ook een van in de collectie zitten en die kon wel weer eens wat buitenlucht hebben.

Dit is hem op de A7
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

De 70-210mm is ongeveer uit dezelfde tijd als die 2.5/90mm van hierboven, midden jaren 70. Zoomlenzen hadden toen niet een beste reputatie en vreemdmerkzooms al helemaal niet.
Vivitar, of meer het handelshuis Ponder&Best wilden daar verandering in krijgen en gingen met een setje specificaties naar Kino Precision Optics die we vooral kennen van de eigen merknaam Kiron. Die bouwden er een hele puike zoomlens van die voor zijn tijd best sensationeel was.
_{Kino kon je wel om een boodschap sturen. Ook in opdracht van Ponder&Best bouwden ze in dezelfde tijd een flat-field macro zoomlens, de 90-180mm. Die werd helaas niet zo'n succes als deze 70-210. Niet omdat ie niet goed was maar vooral omdat ie nogal prijzig was plus dat zijn gewicht mensen ook minder enthousiast maakte. Ik wil er nog steeds graag een in mijn collectie hebben maar gezien de prijzen zijn de huidige eigenaren van die dingen er nog bijzonder aan gehecht.}
Dat begon met de mechanische kwaliteit. Alles draait en schuift op de lens van zowat een halve eeuw oud nog alsof ie net uit de verpakking komt. Wat even wennen is is de massa van de lens. Hij is zoals alle zoomlenzen uit die periode nog echt van metaal en glas gebouwd en dat voel je, zeker op een relatief kleine systeemcamera.

Optisch blijkt deze Viv voor een vroege zoomlens een goeie performer te zijn. Enige waarin je merkt dat ie op leeftijd komt is dat het vinden van de optimale scherpstelling wat moeizamer gaat dan bij meer recente zooms.

Als ie echter eenmaal scherp is dan doet ie het boven verwachting

Zomaar een wandelingetje op de herfstige Veluwe.

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Oh ja, het diafragma heeft zes bladen. Desondanks geeft de lens hele fraaie achtergrondjes.

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Wat aan mijn exemplaar ontbreekt is de bijbehorende rubber zonnekap, hopelijk vind ik er nog eens een want zo af en toe is die wel nodig. Bij onderstaande en meer opnamen wist ik de reflecties met mijn hand een beetje te dempen.
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Scherpte en onscherpte
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Een keer op volle opening voor ronde vlekken in de achtergrond
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

en dan het diafragma op 8 en dan krijg je zeshoekjes
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Die gaat kortom nog wel eens vaker mee de natuur in

Voor wie er een wil hebben, ze zijn verre van zeldzaam. Het was indertijd een aardig succesnummer en qua 'build quality' is ie bijna als onverwoestbaar te bestempelen. Op fotograficabeurzen kom je ze dus nog vrij veelvuldig tegen.

De eerste proefopnamen met het tweede kolos met de naam Soligor. De Kobori 5.6-8/120-600mm uit 1988 weegt dik over de twee kilo. Hij is een beetje kleiner dan die vorige gigant, de Sun 130-650mm maar wordt wel langer en korter als je aan de zoomring draait.

Het plaatje van de buitenkant komt nog. Uiterlijk heb ik fraaiere oude zoomlenzen gezien maar echt beroerd is ie er ook weer niet aan toe.
Het draaiwerk is in elk geval nog wel in dezelfde conditie als bij het verlaten van de fabriek, de Kobori loopt in alle opzichten erg lekker en vooral niet té licht.

Twee vaste proefjes die ik met lange telebeesten doe. Eerst de schoorstenen van een paar blokken verderop die mij een paar dingen vertellen over de lens.
Allereerst zie ik bij het scherpstellen of ze de focus peaking van de camera van dienst triggeren en op de A6000 die ik voor onderstaande proefjes gebruikte deden ze dat. Contrast is dus in orde.
Vervolgens maak ik een stuk of drie losse opnamen, steeds weer opnieuw scherpstellen en afvuren echter wel zonder de camera voor het oog weg te halen. Die drie opnamen vertellen me hoe lang ik de lens ongeveer gericht kan houden alvorens het pijn gaat doen. Dat ging verrassend lang goed

Spannend is zo'n plaatje verder niet. Je kunt er verder nog iets in zien voor de verhouding scherp/onscherp
Soligor 5.6-8/120-600mm testje by Ouwesok, on Flickr

Tweede plaatje kennen we ook nog van die andere Soligor, het ijkplaatje waarop ik vaak voor ik vertrek even kijk of alles inclusief mijn ogen en handen een beetje werkt. Ook hier weer is het kijken of de peaking aanslaat en dat deed ie, de zwarte tekst op het bordje werd knalrood.
Tweede ding om te zien op dit plaatje is een indicatie van hoe ie met de achtergronden omgaat. Bordje staat op zo'n twintig meter, de achtergrond op een meter of zestig.

Gaat helemaal goed volgens mij
Soligor 5.6-8/120-600mm testje by Ouwesok, on Flickr

En daar hield het voor wat vorig weekend betreft even op, er kwam een gebied met motregen over en fotografie was zo goed als uitgesloten.
Voor het vervolg mag deze gigant even mee de natuur in, kijken of ie vogeltjes lust.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ouwesok op 03-12-2024 22:20:44 ]

De Kobori 120-600mm is een dagje mee naar de dierentuin geweest afgelopen weekend en ik heb er eindelijk eens wat plaatjes onder redelijk goed licht mee kunnen maken.
Daarmee heb ik ook weer een wat beter beeld van deze zoomkolos en hoe daarmee te werken is.
Opvallend is zijn korte scherpstelslag die maakt dat je hem met wat oefening redelijk rap in de scherpte kunt draaien waarbij wel aangetekend dat deze lens eigenlijk nog redelijk ouderwets in elkaar zit dus zonder speciaal glas (ED, SD, LD of hoe ze het ook noemen). Dat houdt in dat de grens tussen scherp en onscherp een tikkie vaag is.
Nog een opvallendheidje dat ik al op meer oude tweeringszooms constateerde is dat de zoomring niet 'kruipt'. Zet je hem op bijvoorbeeld 400mm dan blijft ie daar staan tot je zelf weer aan die ring draait.

Qua draaiwerk doet de Kobori het overigens voorbeeldig. Het loopt allemaal lekker soepel maar ook weer niet te soepel.
Contrast is dus al genoeg om met de focus peaking van de A7 scherp te kunnen stellen, sporadisch moet de loep er even aan te pas komen.

Diafragma stond één stopje gesloten. De A7 stond op S met 1/800s, de ISO stond op automatisch.

Ik begin met een drietal van die terrasmeeuwen die je in zowat elke dierentuin wel vindt. Scherpstelling ergens tussen snaveltje en pootjes.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Minimuminstelafstand is 4 meter en dat is voor een ouwe zoom best wel netjes.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Nog best verrasend trouwens dat deze lens uit 1988 afkomstig bleek. Qua vormgeving, ergonomie en features doe de Kobori meer denken aan een zoom van eind jaren 70 en zo voelt ie eigenlijk ook aan.

En dan die dierentuindieren zelf maar eens.

Het nieuwe stokstaartjesverblijf van Beekse Bergen. In de oude kon je je met een 70-300mm nog heel aardig uitleven, de nieuwe vergt iets langers. Uitgelezen kans dus voor de Kobori

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Een leuke analyse om te doen op een dag dat je wat meer opnamen kunt maken met een ouwe maar voor jou nieuwe lens is kijken waar de missers aan te wijten waren. Die vielen bij deze serie in twee groepen uiteen.
1 Dier draait net zijn kop wat ongelukkig uit beeld. Daar kan zo'n lens niks aan doen
2 Scherpstelling zat er een beetje naast. En dat is dan weer wel een eigenschap van een lens waarmee je even zult moeten leren omgaan.

Nog wat van de vogels die je overal in Beekse Bergen tegenkomt en waar ik het soms nog drukker mee heb dan met de dieren in de diverse verblijven
Ik kon even aardig kijk-en-vergelijk spelen met de lenzen waar anderen mee rondliepen en dan blijkt het met de afmetingen van de Soligor nog wel mee te vallen, ten opzichte van pakweg een Sony 200-600mm is het eigenlijk nog best een compact dingetje.
Het grote verschil met een telezoom van nu zit trouwens niet in afmetingen of gewicht maar voornamelijk in een stukje ergonomie. Een tele van na 2000 houdt gewoon een stuk aangenamer vast en trekt vooral niet elke vorm van warmte uit je handen al kan het qua kouwejattenlens erger dan de Kobori (de grote Meyer Orestegors zijn de kampioen ijsklonten)

Plaatjes dan maar weer.
Vooraanzicht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Zijaanzicht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Een van de kenmerken van oudere telezooms is de overgang van scherp naar onscherp. Die gaat heel mooi geleidelijk. Dat maakt scherpstellen tot een uitdaging maar geeft wel leuke plaatjes

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Zodra de bewolking dikker wordt merk je ineens weer dat je met een ouwe tele rondloopt. De nieuwere lange teles met elementen van 'speciaal glas' performen dan ineens een stuk beter
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Overigens moet er nog veel meer uit deze Kobori te halen zijn, een supertele vergt even wat tijd om te leren kennen, elke supertele weer opnieuw want ze zijn allemaal weer nét even iets anders, da's voor een groot deel de jeu van het spelen met die oude dingen.

Om op zich begrijpelijke redenen zitten sommige dierentuindieren achter gaas of achter glas en daar moet je dan doorheen fotograferen.
Dat gaat doorgaans makkelijker naarmate je brandpunt langer is en dus moet de Soligor er ook niet echt moeite mee hebben.

Leeuwen zitten in Beekse Bergen veilig achter glas en omdat geen glazenwasser zich bij die beesten in het verblijf zal begeven wordt dat glas flink goor. Dus altijd even zoeken naar een schoon stukkie en dan met je lens zo krap mogelijk op het glas en hopen dat er niet iemand met fel gekleurde kleding achter je langs loopt.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Ik heb de indruk dat MF hier niet echt een stap achteruit is. AFlenzen gaan meestal erg slecht op dat gore glas, met de MF plus focus peaking prik ik er handig doorheen.

Gaas dan met daarachter grote vogels
Zelfde recept als met glas, zo dicht mogelijk op het gaas gaan staan en waar mogelijk zorgen dat het gaas een beetje uit het zonlicht blijft en spelen maar.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Het gaas levert je vaak wat contrastverlies op en soms zie je ergens het patroontje van het gaas terugkomen zoals bij deze goedlachse secretarisvogel
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

En dan uiteraard ook nog een idee hoe dat grote beest zich om en over het gaas heen gedraagt.

Weergave van vormen en details laat eigenlijk maar weinig te wensen over, onder voldoende licht is met dit soort ouwe zooms prima te fotograferen.
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Met iets vlakker licht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Schaduwhoekje en hier zie je een situatie waarin een moderere tele met 'special elements' beter zou performen. In dat kader nog maar eens een dierentuintje doen met de Tokina AT-X150 die die special elements wél heeft.
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Ze doen me op een of andere manier altijd aan De Stamgasten denken
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Deze exercitie wil ik dus ook nog een keer doen met die andere Soligor, de 130-650mm. Alleen eerst een manier zien te vinden om dat kolos mee te kunnen nemen of een dag met weer waarbij ik zeker weet dat ie de tas niet in hoeft. Ook moet ik voor dat kolos nog uitvinden hoe ik hem het beste aan een slingbelt hang maar daar komen we dan ook wel weer uit.

Rondje met iets korters dan.

Op de A7 staat de Canon FD 2.8/200mm. Diafragma één stopje dicht en spelen maar.

Sommige zwanen kun je best dicht bij komen.
Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Winterbomen
Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

en uiteraard spelen met kleine details

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Leuke lens, een echte aanrader op een fullframe systeemcamera. Bouwkwaliteit is prima met de aantekening dat alles vrij veel weerstand geeft en daar moet je van houden.
Binnenkort nog een keer proberen maar dan met een converter erachter. Onder het licht van deze sessie werd dat nogal rampzalig al viel wel op dat het ding zich vrij aardig liet scherpstellen.

Al heel lang in bezit. Na aanschaf een paar dingen mee gedaan en daarna raakte hij wat in de vergeethoek waar ie dus deze weer weer uit tevoorschijn kwam.

De 1976 Tamron CT300 5.6/300mm

Een 300mm waarvan er in die tijd heel veel waren. Niet te lichtsterk, niet te groot maar ook niet te klein en als opvallend dingetje ten opzichte van zijn tijdgenoten een behoorlijk grote spoed op de scherpstelring waardoor je hem vrij rap in de scherpte fietst.

Bouwkwaliteit is helemaal in orde, alles draait nog steeds alsof ie ergens vorige week dinsdag uit de fabriek rolde en het zoekerplaatje maakt blij
_{toen ik hem kocht werd ie nog op spiegelreflexen ingezet, mijn eerste systeemcamera was toen nog ver buiten beeld en zelfs op een reflex deed ie het al prima}

Rondje natuurpark dan maar en bij de eerste de beste waterpartij staat een fraaie blauwe reiger die er eigenlijk wel een beetje om kermt.
Achter de CT300 hangt mijn Panasonic G85 en ik doe eerst eens een schot dwars door de rietkraag heen en dat gaat nog eigenlijk best prima. het diafragma zit ergens tussen de 8 en de 11 in.
Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Stapje naar voren en nog snel twee schoten. De reiger was het toen eigenlijk al zat en begon te lopen en niet veel later ook een beetje te vliegen
Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Eerste conclusies na wat m4/3 spelen is dat er verbazend veel scherpte in deze vroege Adaptall zit. Dat kermt er eigenlijk om om hem eens op een converter te zetten waarbij ik kan kiezen tussen een Tamron 01F en een Kenko MC7 macroplus. Even een keer een agenda-item maken voor de zon waarbij die eventueel een bevriende zon mag meenemen zodat ze samen kunnen schijnen

Weer eens tijd voor de vintagelenzen en wel voor die Soligor 5.6-7/130-650mm, het door Sun gebouwde zoomkolos uit 1983.
Omdat ie was lastig meeneemt was het even wachten op een dagje zonder neerslag en niet al teveel kou omdat je hem moet blijven vasthouden.
_{zijn evenwicht is berekend op een zware spiegelreflexcamera erachter. De Sony A7 weegt nog niet de helft en daarom had eigenlijk de statiefgondel een centimeter of 15 naar voren moeten zitten om de boel vlak te laten hangen aan een slingbelt.}

Inmiddels heb ik eindelijk een setje handschoenen weten te vinden waarmee ik gewoon de lens kan blijven vasthouden en bedienen zonder uiteindelijk compleet verkleumd te raken. 2.99 bij de Action

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Fotograferen met het kolos is best een opgave en wijkt wat af van modernere en kleinere zoomlenzen. Zo lijkt het onmogelijk om aan de zoomring te draaien met de camera voor je oog, De ring draait constructiegebonden wat zwaar. Dus eerst benodigde brandpunt kiezen en dan kan ie voor het oog om te gaan scherpstellen.
Die scherpstelling heeft een langere slag dan die andere Soligor van hierboven. Scherpstellen gaat dus wat moeizamer. De hulpjes op de camera doen het dan weer wél goed.

Het licht van deze dag was niet slecht maar ook geen topklasse. Het zoomkolos werkt eigenlijk op zijn lekkerst als er minstens twee zonnen schijnen. Licht was voornamelijk diffuus maar voor het uitproberen was dat dan wel weer aangenaam, bij stralend weer doet bijna elke lens het goed.

Zoals altijd leef ik me eens heerlijk uit op de meeuwen.
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Gaat eigenlijk zoals ik verwachtte heel aardig. Je merkt in alles dat het een oude constructie is zonder speciaal glas en als je je daar eenmaal overheen hebt gezet kun je er toch aardig plaatjes mee maken.
Gelukkig heb ik in de vorm van die Kobori 120-600mm leuk vergelijkingsmateriaal. Ten opzichte van de Kobori tekent de Sun aan stukkie zachter en geeft ie wat minder detailscherpte maar nog altijd genoeg voor plaatjes als de omstandigheden niet al te beroerd worden.

Grootste issue met de Sun is zijn gewicht. Na een tijdje voor het oog lijkt ie steeds zwaarder te worden. Na een dagje fotograferen begon mijn linkerarm toch wat te protesteren.
_{Kan nog wat worden, ik heb op de verlanglijst nog de Meyer Orestegor 5.6/500mm staan die nóg lomper is}

Maar dan de vraag of het fun is om te fotograferen met zo'n bakbeest van een lens. Nou reken maar van

Naast meeuwen heb je in een dierentuin uiteraard ook de nodige dieren om mee te spelen. Ik begin eens met de kleintjes al was het alleen maar om te zien of het beest fraaie achtergrondjes kan pureren. Niet al te groot beestje en die zit dan idealiter exact halverwege de achtergrond. Bij het nieuwe stokstaartjesverblijf in Beekse Bergen is dat heel goed te doen.

Stokstaartjes
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Tegen het eind van de dag kakte het licht behoorlijk in en dat komt de performance van de dikke toeter niet ten goede
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Achtergronden weet ie dus wel raad mee

In datzelfde verblijf zitten een paar grootoorvossen. Ik pakte er een die in de schuilplaats zat waar zowat geen licht meer over was. Correctieknop een end in de min en gaan

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Het beest is voorzien van een vrij grote zonnekap. Dat maakt nog niet dat ie niet gevoelig zou zijn voor strooilicht.
Voor onderstaande rode panda had ik wel erg veel lichte lucht in beeld en dat verstoorde de boel toch wel een klein beetje
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

't hangt in de boom en het
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Ietsjes closer
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Voordeel met zo'n grote pijp in een dierentuin is wel dat mensen duidelijk zien waar je op staat te richten en ook keurig aan de kant springen. Ze gaan nog net niet met hun handen omhoog staan

Grote beesten met de grote lens.

Ergens aan de korte kant van het zoombereik
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

En dan die lompe toeter voor je oog weg halen. De zoomring naar het andere end draaien hopen dat ze er nog liggen

De lange kant van het zoombereik
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Zoals al eerder geconcludeerd begint de performance van de gigant wat in te kakken als je de 500mm voorbij bent maar om eerlijk te zijn wordt ie dan ook nog verre van beroerd voor zo'n ouwe constructie.
De bediening van het geheel doet een beetje denken aan rijden in een auto zonder stuur- en/of rembekrachtiging, je moet overal iets harder aan hangen maar dat blijft wat mij betreft een van de charmes van het fotograferen met oude lenzen. Het is gewoon weer even 1983 in je handen.

Nog meer grote beesten. Op de grote vlakte in Beekse Bergen is alles ineens bijzonder goed fotografeerbaar met zo'n lang end
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Een stapeltje hyena's
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Chimp in rondkijkmodus
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

En dan bij de leeuwen door het smerige glas heen fotograferen. Plekje opzoeken waar het glas nog een beetje doordringbaar is. Lens zo dicht mogelijk bij het glas en spelen maar
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Een lens die in 1956 in de handel verscheen, als dat niet vintage is dan weet ik het niet meer

De Meyer Primotar 3.5/180mm kwam aanvankelijk voor middenformaat op de markt maar sloeg totaal niet aan. Daarop besloot men hem ook voor kleinbeeldsystemen beschikbaar te maken.
Vier, aan het gewicht te oordelen forse elementen in een heavy metal pijp en een diafragma met 15 lamellen die in de markt kwam naast de Telemegor 5.5/180mm die optisch een tandje minder was maar slechts een derde woog van de trotse kilo van de Primotar.

Ik schat de mijne dus van ongeveer eind jaren 50 en daarmee is het een van mijn oudere lenzen.
Tessar bouwstijl, dikke stukken glas, preset met heel veel bladen. Dat belooft wat

Ding op de A7, wat tussenringen mee en op naar de bloementuin.
Alles aan de Primotar loopt zwaar en dus is scherpstellen best wel een intens klusje. Als het dan een keer klopt, diafragma een eindje dicht en afvuren.

Hoppekee
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Korenbloem op volle opening
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Rooie Zonnehoed op verschillende diafragma's.
Vol open
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Ergens bij de 8
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Een veldje met, ik denk een soort rogge maar dan met hele lange stengels zodat ik in elk geval niet hoef te bukken.
Voor een lens die eigenlijk voor middenformaat bedoeld was geeft ie verrassend veel detail
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Weer die volle opening
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

En een eindje dicht
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Toen was het speelkwartier alweer over.
Doen we nog een keer en dan als referentie de Zeiss Sonnar 2.8/180mm ook mee_{fuck die ruggegraat}

Ik had hem al een sinds 'Doesburg', ofwel eind augustus en hij heeft al wat plaatjes gemaakt, de Tamron A08 5-6.3/2200-500mm met een Sony A-mount.

Het is inmiddels 21 jaar geleden dat ie uitkwam en daarmee vind ik hem vintage genoeg, zeker omdat ie met een aantal andere lange zoomtoeters een soort overgang naar iets nieuws betekende.
Hij stond een beetje in de schaduw van Sigma's compacte superzoom, de 50-500mm (Bigma) die, anders dan de A08 wél een eigen snelle AF-motor had (overigens niet voor Sony) en die dat stuk van 50-200mm ook bood.
Voor de optische bouw kon de A08 zonder meer vergeleken worden met Bigma. Rear focussing, internal focussing, LD-elementen, alles wat een moderne zoom een moderne zoom maakt.
Vergelijk ik hem met een superzoom van twaalf jaar daarvoor, de Tokina ATX 150-500mm dan zie je dat ook die iets had vergelijkbaar met LD-elementen maar dat bij de ATX150 alle gewicht en alle bediening op de voorkant van de lens zat. Bij die nieuwe zooms zat dat ineens achterin de lens en dat maakte ze in combinatie met een AF-camera ineens een stuk minder lastig te bouwen en ergonomisch heb je dan het voordeel dat de meeste massa aan de achterkant zit en dat houdt een stukkie lekkerder vast.
_{Tamrons 75D, de 5.6/200-400mm met LD-glas had zijn scherpstelling wel aan de voorkant zitten en heeft daarvoor een vrij kwetsbaar mechanisch gedeelte om met de camera te kunnen blijven communiceren.}

Voor de scherpstelling gebruikt mijn versie met de Sony A-mount dus de schroevendraaier, heeft wel de volle lading aan contacten en met alle contacten wordt de AF in elk geval een stuk efficiënter, de AF weet waar ie naar toe moet draaien waar lenzen met vier contacten steeds een volle ronde door het scherpstelbereik moeten doorlopen.
Uit de reviews net na het uitkomen van de A08 viel op dat de lens ondanks gebrek aan HSM'achtige motortjes verrassend snel scherpstelde en dat was ook eigenlijk het tweede wat mij aan mijn exemplaar opviel.
Het eerste dat opviel was het gewicht, de A08 is in vergelijking met andere lenzen in dit bereik vederlicht.

Maar dan de hamvraag: Kun je er fatsoenlijke plaatjes mee maken
Ook weer uit die reviews van toen bleek dat het de Tamron qua scherpte aan niks ontbrak en de eerste plaatjes die ik, nog rondlopend tussen de kraampjes met fotografica schoot bevestigden dat vrij aardig.

Zomaar even een paar voorbeeldjes die me een idee gaven van wat er in zit.
Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr

Een paar schoten om een idee te krijgen van de verhouding scherp en onscherp. De A08 heeft een langgerekte bouw en ik verwacht dus een vrij geleidelijk verloop van scherp naar onscherp.

Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr

Klopt vrij aardig. Verder zie ik, wat ook al in de reviews naar voren kwam dat ie fraaie kleurtjes weergeeft.

Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr

Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr

Mooi geleidelijk dus en de AF lijkt goed afgesteld te staan.

Ik probeer eens een portretje. De A08 is op zich niet een lens om dat onopvallend te doen. Hij is weliswaar licht maar de verschijning is 'een enorme lens', mede veroorzaakt door een kolossale zonnekap. Gelukkig kijkt er niemand op zo'n beurs raar op als er een camera op hem gericht wordt

Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr

Hey, wat heeft ie op zijn Leica staan
Cropje voor het antwoord maar dat ook iets zegt over de performance van de A08
Tamron A08 Dag1 by Ouwesok, on Flickr
Het was dus een Summitar

Eerste indruk: Een leuke om in de collectie te hebben en gewoon een volwaardige 'user' die best nog wat gebruik gaat zien.
Wat volgt is de gewenningsfase, het duurt altijd even voor je uit een supertele haalt wat erin zit. Er komt dus de komende tijd nog wel het nodige voorbij uit dit lensje

Oh ja, zo ziet ie er ongeveer uit. Een lange dunne tele die door zijn zonnekap veel groter lijkt dan ie is

Tamron A08 by Ouwesok, on Flickr

Wat me van meet af aan al opviel aan de A08 is dat ie op korte afstanden zo lekker werkt. Ideaal voor grotere insecten zoals vlinders.

Klein hebbelijkheidje, als ie aan een slingbelt op de kop hangt wil het diafragma nog wel eens op raadselachtige manier veranderen. Een hebbelijkheidje dat mijn Sigma APO Macro 400mm ook heeft.

Bij onderstaande bleek ie ineens op 32 te staan. De stabilisator wist het aardig te redden

Aglais io by Ouwesok, on Flickr

Inmiddels begin ik de A08 aardig in de vingers te krijgen en hij kan ondanks dat ie twintig jaar oud is nog heel aardig meeblazen.

Rondje natuurpark.
A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

Portretjes

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr

A08@Natuurpark by Ouwesok, on Flickr