Het vintage objectieven topic #5

Welkom in 'het vintage objectieven topic' voor vintage/legacy lenzen. Heb je zelf al een mooie collectie oud glas opgebouwd? Show ze hier en deel je ervaringen! Benieuwd naar leuke oude objectieven? Doe hier inspiratie op!
't Is hier een gezellig koffiehoekje, , dus ouwehoer lekker mee. Thee, fris of iets sterkers mag overigens ook natuurlijk.

Waarom vintage/legacy?
Vroeger zijn echt klasbakken van glasbakken gefabriceerd. Optisch sterk met veel karakter en kwaliteit en gebouwd als een tank. Ze doen vaak niet onder voor lenzen van tegenwoordig en zijn vaak ook voor een habbekrats te verkrijgen!

Ja, maar...
... ik heb geen oude camera en wil ook niet met film werken. Je kunt tegenwoordig met menig digitale camera een adapter gebruiken waardoor je toch gewoon van diverse oldschool objectieven kunt genieten met de voordelen van de hedendaagse technologie. Je beschikt dan echter niet over het in-camera kunnen laten zetten van het diafragma en autofocus bijvoorbeeld. Voor je iets in huis haalt loont het je eerst een beetje in te lezen en ook te kijken hoe de compatibiliteit van bepaalde lenzen met het systeem waarop je schiet is.

SPOILER: Compatibiliteit

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

"Je zei 'voordelen van de hedendaagse technologie' hè, dus ik kan een objectief gewoon precies zo gebruiken als bijvoorbeeld de 18-55mm kitlens die bij m'n 1200D zat?" Nou ja, vintage objectieven zijn oud en missen dus elektronica. Zogenaamde 'domme' adapters lenen zich prima om je objectief op je camerasysteem te mounten, maar nogmaals: het diafragma en de focus dienen handmatig ingesteld te worden. Met 'voordelen van de hedendaagse technologie' wordt vooral het gemak van digitale instellingen, instant feedback, leer- & probeercurve door vele foto's en fouten te maken zonder telkens filmrolletjes te hoeven laten ontwikkelen en de bijkomst van digitale nabewerking en het schieten van foto's in RAW-formaat bedoeld.

Vintage/legacy objectieven hebben vaak een sterk karakter. Dat zie je terug in de scherpte, rendering van de onscherpe uit-focus gebieden/achtergrond (bokeh), kleuren en flares bijvoorbeeld. Het handigste is gewoon ff bij Google te beginnen. Tig mensen waren je al voor en schieten al met vintage objectieven, dus ga online op zoek naar anderen die ervaring met jouw systeem hebben en kijk eens naar de objectieven die zij gebruiken. Als je dan een leuk objectief gevonden hebt kun je bijvoorbeeld eens op Flickr kijken naar andere gebruikers die met dat objectief hebben gefotografeerd om de kwaliteit en sfeer te proeven. Of misschien zijn er zelfs video's van op YouTube te vinden. Uiteraard loont het ook een beetje in het topic hier wat reacties door te nemen, mogelijk kom je daar nog gouden tips en goede raad tegen en/of kun je hierom vragen.

Kopen
Online is natuurlijk een goed idee en is misschien het makkelijkst om een bepaald objectief te vinden en heb je waarschijnlijk het grootste aanbod. Dan moet je vooral denken aan eBay. Er komt o.a. veel aanbod uit Duitsland ook, dus het is een aardig idee om te kijken naar Europese listings. Groot-Brittannië, Italië, de Oekraïne en Rusland hebben ook veel te bieden. En schuw je niet om iets van overzees te halen, kun je op 'wereldwijde' listings zoeken en bijvoorbeeld iets uit Amerika halen. 't Is alleen moeilijk in te schatten wat de daadwerkelijke staat van een objectief is van een paar woorden en/of plaatjes en vaak wordt er geen 'niet goed, geld terug'-garantie geboden.

Het is dus ook eigenlijk fijner iets aan de levende lijven te kunnen inspecteren. Dus op Marktplaats bijvoorbeeld iets zoeken waar je het objectief kunt afhalen en misschien in je buurt te koop staat. Denk verder ook aan tweedehands zaakjes, rommelmarkten en beurzen.

Zijn er nog een paar tips die me helpen om te zien of een objectief een goede koop is (inspecteren)?
Jazeker. Misschien is het gevaarlijkste probleem wel schimmel (Engels: fungus, Duits: Pilz)! Deze kan zich binnen de lens uitbreiden en zelfs overslaan op je andere objectieven. Hier dus mee oppassen; dit is een no-go. Dan heb je nog het diafragma (Engels: aperture blades, Duits: Blende). Alles wat bewegende delen heeft is onderhevig aan slijtage en een verhoogd risico om kapot te gaan. Het kan dus zijn dat een lens er cosmetisch puntgaaf uitziet, maar de bladen van het diafragma in een bepaalde positie vastzitten. Of... dat de bladen in olie zwemmen. Ook de focusring is een puntje om naar te kijken. Draait de boel nog een beetje soepel? Veelal zijn de focusgrips rubberized... dit wil echter in loop der tijd weleens loskomen; ook een puntje van aandacht dus.

Qua optisch elementen zelf moet je opletten dat het glas niet al te rigoureus is geprobeerd schoon te maken. Het wil nog weleens voorkomen dat er door fout onderhoud schoonmaakvlekken e.d. ontstaan. Dat is uiteraard niet bevorderend voor de beeldkwaliteit. Dan heb je nog krassen (Engels: scratches, Duits: Kratzer) op de voor- en achterkant van de glaselementen. Die hoeft niet per se de beeldkwaliteit te beïnvloeden, maar liever het zekere voor het onzekere natuurlijk. Met objectieven die al een paar decennia rondzwerven is het vrijwel onvermijdelijk om er stof (Engels: dust, Duits: Staub) in te krijgen. Een paar microscopisch kleine deeltjes gaan je foto's niet ruïneren, maar zit het er vol mee, wordt het natuurlijk wat problematisch.

Cosmetisch kan het zijn dat de behuizing wat lakschade heeft. Dit is vrij normaal voor een oud objectief. De mate van lakschade en aanwezigheid van krassen laat vaak wel afleiden hoe er met het objectief is omgesprongen. Nu zijn veel van deze objectieven als een tank gebouwd en kunnen ze over het algemeen best tegen een stootje, maar het kan ook zijn dat er gewoon hele deuken in zitten. Dit is vooral storend als dat de filterschroefdraad betreft... zo wordt het natuurlijk lastig/onmogelijk er filters op te draaien. Verder worden lang niet alle objectieven nog met een originele verpakking of alleen al de voor- en achterdeksel geleverd. Als iets nog alle orginele accessoires heeft, bijvoorbeeld een leren case en de deksels en de boel er netjes uitziet, zegt dat meestal wel dat er zuinig mee is omgegaan. Er zijn verder op eBay bijvoorbeeld vele handelaren in oud glas. Deze listen objectieven vaak ook met een rating zoals 'A++' en 'EXC+++'. Vaak zit hier wel waarheid achter, maar het kan niet schaden om een beetje achterdochtig te blijven. Voor je iets koopt ook vooral goed lezen wat erbij vermeld staat. Als je online meebiedt op een (op de plaatjes) mooi objectief voor een heel zacht prijsje, kan het best eens zijn dat er in de omschrijving ergens staat dat de lens eigenlijk defect is.

Lesefutter
• http://www.fotografica.nl/?page_id=231 • http://www.vintagelensesforvideo.com • http://dslrvideoshooter.com/video-gear/lenses/vintage-manual • http://www.bobatkins.com/photography/eosfaq/manual_focus_EOS.html • http://www.google.nl [..]

Vorige deel:
FOT / Het vintage objectieven topic #4

En weer driehonderd keer oud glas en alles wat daar omheen hangt.

Eentje met staar deze keer en wel mijn Sigma 3.5/18mm uit 1992. Voor mijn doen een redelijk jonge lens.

De Sigma's van begin jaren 90 waren wonderschoon als je ze uit de verpakking haalde met zo'n mooi gecoate buitenkant die maakte dat de lens nooit koud aanvoelde, Zen Coating noemde Sigma dat. Direct uit de verpakking waren ze optisch ook het beste dat vreemdmerken te bieden hadden.

Helaas blonken de Zen-Sigma's niet uit in houdbaarheid. Vaak blijkt dat Zen-coating zomaar ineens te gaan ontbinden waardoor je lens niet meer heel zacht maar soort van plakkerig aan begint te voelen. Een hele enkele Zen-Sigma heeft er géén last van.
De 18mm in mijn collectie heeft er een klein beetje last van, het is moeders mooiste niet meer.

Een ander ding waar die Zen serie aan onderhevig kan zijn is dat er op een kwaad moment een van je elementen last van 'fog' krijgt, ofwel ze kunnen staar ontwikkelen en de 18mm heeft het in vrij ernstige mate. Desondanks werkt de AF nog goed en je kunt er als ie op de A7 geadapterd zit best leuk mee groothoeken

De effecten van de staar heb ik in CameraRaw verwijderd met het schuifje waarmee je nevel verwijdert. Geef je die een flinke schuivert, dan heb je ineens weer een plaatje al blijft het allemaal wat moeizaam.

Ik nam hem mee naar het Waterloopbos voor een wandelingetje in condities die verliepen van 'dull' tot gematigd zonlicht.

Geen zoom en dus kun je heel dichtbij scherpstellen. Verwend met de mooie achtergrondjes van bijv. mijn Sonnar valt de achtergrondonscherpte een beetje tegen.
Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Bij de ingang staat in een waterpartij een enorm kunstwerk bestaande uit grote platen beton waar je met een groothoek leuk mee kunt spelen.

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Dan snel het bos in naar de oude proeftuintjes van het Waterloopkundig Laboratium die deze speeltuin gebruikte bij gebrek aan computersimulaties in de 60's. De meeste opstellingen zijn aan verval onderhevig. Eentje hebben ze er opgepoetst naar ongeveer zijn originele toestand.

Heel close op zo'n detail en dan blijkt het groothoekje nog heel behoorlijk mee te kunnen doen
Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

De hele proeflocatie
Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

_{Komt nog meer}

Nog meer uit de 18mm met staar.

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Je merkt zo in het gebruik dat ie nogal last heeft van strooilicht. Die haze maakt dat er niet bepaald beter op

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Kale takken tegen een grauwige lucht. De scherpte in de hoeken is voor een ouwe supergroothoek bepaald niet verkeerd. Wel doet het beeld van deze 18mm wat kriebelig aan.
Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Nog een keer zo'n ongegeneerde flare
Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr
Het zou al helpen als ik de originele zonnekap zou vinden maar dat blijft een speld/hooibergverhaal

Sigma 3.5/18mm Waterloopbos by Ouwesok, on Flickr

Binnenkort als we weer eens blauwe lucht en zo hebben nog maar een rondje maken.

Inmiddels is zijn tijdgenoot, de Tamron 151B 3.5/17mm ook alweer een keer naar buiten geweest, maar dat komt later wel weer.

Hij zat al een tijdje in mijn collectie, de 1972 Sigma Macrotel 4/300mm uit de serie met de dubbele scherpstelring. Een paar keer wat proefjes mee gedaan maar nog niet echt dat je zegt van plaatjes gemaakt.
Ik knoopte hem vorige week eens aan mijn Panny G85 en het leek allemaal heel aardig te werken, in de enorme zoeker van de Panny is ie aardig goed scherp te stellen en als kers op de taart heeft de Panny een hele goeie stabilisatie.

Dus maar eens bij goed weer op libellenjacht in het Harderbos met als opzet de Sigma een uurtje te gebruiken en daarna weer met mijn normale setup verder te fotograferen.

Het is best een unit waar je mee in handen staat en langer dan een uur wil je er ook niet mee zeulen, hij heeft geen statiefgondel dus is het geen optie om hem aan een slingbelt te hangen.

Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Scherpstellen is best een opgave met de lens die inmiddels al een halve eeuw oud is. Niet behulpzaam zijn de inwendige reflecties waar de Sigma mee kampt. Anders dan de andere System Focussing Sigma's lijkt deze op te bloeien als je die voorste scherpstelring begint te gebruiken. Als normale 300mm valt ie een tikje tegen.
Het moet in filmpjestijd nogal een teleurstelling van een lens zijn geweest en dat vind je in de reputatie terug.

Nou geef ik me niet snel gewonnen en dus een uurtje fotograferen en dan maar kijken wat er nog van te postprocessen valt.
Dat viel uiteindelijk nog reuze mee. In camera-raw was het zaak om lekker met de 'nevel verwijderen'-schuif te schuiven om de reflecties en briljanceverlies kwijt te raken. Kleurweergave van de Sigma is op zijn zachtst gezegd apart.
Na wat trek en duw-werk met Nik Sharpener Pro was er bij vlagen best wel iets van te maken, de scherpte zit er wel in, je moet er alleen nogal hard aan werken om hem eruit te krijgen.

Plaatjes dan want libellen fotograferen ging op afstanden van 2 tot 3 meter eigenlijk best wel voortreffelijk.

Eerste beestje dat mijn pad kruiste was een Geel beertje (zo heten die dingen ondanks dat ze oranje zijn)

Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Even leek het magertjes te worden tot ik de eerste Gewone Oeverlibel zag zitten
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

En op die afstand merkt ie je niet eens en kun je verplaatsen en nog een keer langdurig scherpstellen en afvuren.
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Verderop bleken er best veel platbuiken te zitten om mee te spelen.
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Echte flares geeft ie niet, de zonnekap van Macrotel zou eigenlijk in het boekje moeten van hoe een zonnekap eruit moet zien, de kap is maar weinig korter dan de lens.

Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Even een viervlek tussendoor

Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

En dan weer aan de platbuiken
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Op de minimumafstand past ie er maar net in
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Nog een poging
Sigma Macrotel 4/300 by Ouwesok, on Flickr

Vooral in de vleugeltjes zit nog best wel scherpte, het kan dus met de nodige inspannig wel

Ik blijf het prachtig vinden om zo af en toe eens met zo'n ouwe draak plaatjes te maken. Je leert er de modernere lenzen op zijn minst mee waarderen.
Macrotel zou wel eens het meest maffe stuk glas uit mijn collectie kunnen zijn en waar je de rest van de System Focussing serie van Sigma nog best wel tegenkomt is de Macrotel best wel zeldzaam.

Tijdje terug alweer en dus moest er maar weer eens met oud spul worden gefotografeerd.

In 1964 zag de Meyer Lydith 3.5/30mm het levenslicht, een alleraardigst compact groothoekje met preset-diafragma. Na de overname in 1967 ging ie als Pentacon 3.5/30mm nog door tot begin 70's.

De Lydith heeft een best wel goeie reputatie. Zo goed zelfs dat ie een paar jaar geleden samen met een paar andere Meyer-constructies opnieuw werd uitgebracht. Vanwege hip ging die re-issue voor juweliersprijzen

De mijne is een hele vroege met een Exacta vatting die met een adapter op mijn A7 gaat.

Zo ongeveer elke Meyer lens is in staat tot hele fraaie achtergrondjes als je dicht op een onderwerp kruipt. Meteen proberen
Al vrij snel wordt duidelijk dat de Lydith niet van tegenlicht houdt, voor een DDR-lens van 59 jaar oud niet echt verrassend

Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Op normale afstanden is de Lydith in alle opzichten 'gewoon'. Opvallend in het gebruik is dat het mechanische stuk van de lens heel dik in orde is, het voelt allemaal aan alsof ie nog maar net een paar dagen uit het ei is.

Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Het was knap buiïg vanmiddag
Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Vooral op korte afstand zit er een opvallende scherpte in het lensje

Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

Detail van een hek
Meyer Lydith 3.5/30mm by Ouwesok, on Flickr

De Lydith gaat de komende tijd nog wel vaker mee op pad

Voor wie wil beginnen met het spelen met oude lenzen zijn er een aantal leuke klassiekers. Goeie lenzen in een zodanige oplage geproduceerd dat ze geen aanslag op je banksaldo vormen. Die een leuk tijdsbeeld met zich meedragen en die steeds weer een feestje blijven om mee te fotograferen.

De Tamron 103A, een 3.8-4/80-210mm is daarvan een goed voorbeeld. Hij werd in enorme aantallen gebouwd en vooral verkocht in de periode van 1981 tot 1987, een periode waarin heel veel gefotografeerd werd. Door die Adaptall mount paste hij op zo ongeveer alles wat een lensvatting had. Kwalitatief was ie bijzonder goed en daarom vind je ze nu nog zo ongeveer overal, vooral op advertentiesites en fotograficabeurzen.

Wat opvalt is dat het een nogal kleine lens is. Zoomen doe je met het schuifprincipe, trek je de ring naar achter dan wordt er ingezoomd, scherpstellen doe je door die zoomring heen en weer te draaien. Anders dan bij andere schuifzooms zijn de bewegingen van de 103A prima te doseren, het ding werkt kortom bijzonder aangenaam.

Optisch komt ie merkbaar uit de tijd dat zoomlenzen echt een kwaliteitssprong doormaakten en het verschil met vaste brandpunten iets kleiner werd.

Plaatjes maken dan maar. Het is winter dus goed licht is vrij zeldzaam, vooral als ik tijd heb voor plaatjesmaken.
Het licht was dus ruk. De 103A mocht op de Panny G85 voor een rondje natuurpark Lelystad.
Het diafragma staat in de meeste gevallen op 8 en qua ISO laat ik de Panny zijn gang gaan.

Een van de leuke aspecten van de 103A is een bijzonder korte minimum instelafstand
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Op een paar meter begeeft zich een otter binnen mijn bereik.
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Een aalscholver in een donkere omgeving op een dag zonder licht
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Zelfs een roodborstje lukt nog
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

We gaan eens wat closer op wat winterse details voor de verhoudingen tussen scherp en onscherp.
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Het diafragma is merkbaar zeshoekig en er lijkt weinig moeite gedaan om de hoeken eruit te krijgen al was dat anno 1981 nog niet zo'n ding
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Op de kleine sensor blijven de achtergronden nog enigszins intact. Ik vermoed dat die op een grote sensor nog wat verder door de pureemixer gaan.
Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 103A by Ouwesok, on Flickr

Kortom een heel leuk speellensje waarmee ook nog goed serieus is te fotograferen. Zoals gezegd zijn er heel veel van in omloop.
Verwarring is trouwens wel mogelijk met zijn voorloper, de A03. Die is slechts twee jaar in productie geweest maar ook best talrijk. De A03 heeft dezelfde getalletjes en bereik als de 103A maar heeft een nogal afwijkend optisch ontwerp en is vooral herkenbaar aan zijn ingebouwde zonnekapje, de 103A is een paar straatlengten beter.
De 103A gaat voor prijzen tot zo'n veertig euro maar meestal minder. Wij hebben er twee die allebei een bijvangst waren bij andere lenzen. Eentje heb ik helemaal compleet inclusief de bijbehorende grote zonnekap die echter zelden noodzakelijk is, de 103A is bijzonder flarebestendig.

Adaptall-2 adapters zijn er voor zo ongeveer alles,inclusief alle moderne vattingen.

quote:

Op zondag 3 december 2023 17:31 schreef derLudolf het volgende:
Weer lekker gespeeld dus. Als rond 1980 een rond diafragma niet zo'n ding was, voor die tijd zijn er toch best wat lenzen geweest met een stuk meer diafragma bladen geweest.

Of was dat meer een bezuinigingsmaatregel dat ze zijn verdwenen?

Het was een soort technische noodzaak.

Tot pakweg halverwege de 60's hadden veel lenzen een preset diafragma. Dat kon op de meest ideale plek in de lens ingebouwd worden en net op die ideale plek heb je ruimte voor een diafragma met heel veel lamellen zodat je zo'n mooie ronde vorm kreeg met dat bijbehorende handschrift.
De nieuwe ontwikkeling toen was het springdiafragma. Dat stelde je op volle opening scherp en bij de opname viel het diafragma naar de werkwaarde. Scherpstellen werd op die manier flink nauwkeurig en je was de vertraging bij het dichtdraaien van het diafragma kwijt.
Zo'n springdiafragma zie je verder achterin een lens zitten en om hem snel dicht te kunnen laten vallen kan ie vooral niet meer dan twintig lamellen hebben maar liever een stuk of zes.
Met snelheid en werkgemak was je dan wel die fraaie weergave van de presets helemaal kwijt en dat werd dan door sommige fabrikanten opgelost door die zes of hooguit acht lamellen dan maar een kromming te geven zodat de verschrooiingsschijfjes weer hun hoekigheid wat verloren en de onscherpte fraaier werd.
_{Een hele vroege verschijning van afgeronde lamellen zag je bij de eerste Pentacon lenzen met springdiafragma. Pentacon had nogal wat te overbruggen bij de overgang van de constructies van Meyer naar de uiteindelijke Pentacon telelenzen. Het verschil tussen een Pentacon met springdiafragma en zijn Orestegor voorganger is dan ook minder groot dan je op grond van het aantal lamellen zou verwachten}

De herontdekking van de 60's presets kwam aanvankelijk bij de digitale reflexen waar een preset handiger was dan steeds weer dat diafragma op goed geluk naar de goeie werkopening te klikken en hey, daar waren die fraaie achtergrondjes ook weer terug.
De manualfocuslenzen die je nu voor systeemcamera's ziet hebben eigenlijk geen preset en al helemaal geen springdiafragma meer nodig, je kunt ze gewoon op het werkdiafragma prima scherpstellen. Wat dan weer wél een blijvertje is geworden zijn de afgeronde diafragmalamellen waardoor de lensopening nog gewoon zo rond mogelijk is.

Niet al te lang geleden een rondje met een Tokina 2.8/100mm, een compact gebouwd licht telelensje uit 1975. Zo onopvallend dat ie bij mij een behoorlijke tijd op de plank heeft gestaan en ik hem steeds vergat mee naar buiten te nemen

Licht was ronduit kut maar soms is het even niet anders. Lens op de Panny G85 gedraaid. Iso op automatisch, diafragma één stopje dicht en dan maar kijken hoe het allemaal uitpakt.

Wandelingetje door het natuurpark. De beestjes zaten voor 100mm te ver weg dus houden we het maar lekker plantaardig. De 100mm geeft al wel aan best wel scherp te willen.
Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

En verder is het zoveel mogelijk mikken op details op pakweg een metertje of anderhalf en kijken hoe het allemaal tekent.
Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Tokina 2.8/100mm by Ouwesok, on Flickr

Conclusie na een rondje in een zeiknat bos: Heel aardig en vooral handzaam lensje met een verrassend fraaie verhouding tussen scherp en onscherp. Eigenlijk zou ik hem eens mee moeten nemen naar een event waar ik wat meer mensenwerk kan fotograferen.
Handzamer dan zeg een J9 en ondanks een zesblads diafragma erg fraaie achtergronden.

Vanmiddag maar weer eens de Lydith 3.5/30mm meegenomen

Lydith 30mm by Ouwesok, on Flickr

Zo rondom 1980 kreeg je een enorme vloedgolf aan vreemdmerklenzen. Heel veel merken die eigenlijk niet meer waren dan handelsmerken, in werkelijkheid waren er eigenlijk maar paar daadwerkelijke fabrikanten actief die dus in opdracht van die handelsmerken lenzen bouwden.

Een van de daadwerkelijke fabrikanten was van oudsher Tokina en zo rond 1980 kwam er een serie lenzen in de handel onder hun eigen naam. RMC heetten ze naar het coating dat al die lenzen hadden. De serie liep voor wat de vaste brandpunten betreft van een hele fraaie 17mm supergroothoek tot een 400mm met als vreemd aanhangsel de 500mm minispiegeltele.
Op twee na heb ik ze inmiddels allemaal. De 17mm is uitgegroeid tot een regelrechte cultlens en dat maakt hem nogal lastig te vinden hoewel er indertijd veel van in omloop zijn gekomen.
De andere die nog ontbreekt is de 2.8/35mm en dat zou wel eens de zeldzaamste van het hele spul kunnen zijn, je komt hem bijna niet tegen (de 28 en 135 zijn het meest algemeen, je ziet ze heel veel op fotograficabeurzen)

Vorige week onder omstandigheden tussen net wel en net niet even een rondje gemaakt met de RMC Tokina 5.6/300mm op de Panasonic G85.

De 300mm is een best wel compacte lange tele uit 1982. Mechanisch heel erg goed, optisch ook verre van verkeerd. Op de camera een lekker handzaam ding.
Enige nadeeltje van deze is dat ie een nogal lange minimuminstelafstand heeft met 4,5m in plaats van de drie meter die je zou verwachten.
Qua bouw had ie eigenlijk wel een statiefgondeltje mogen hebben zodat ie aan een sling kan. Zo om de nek maakt ie de camera nogal bungelig.

Fotograferen dan. Zoals een lens uit 1982 verlangt gaat het diafragma één stopje dicht en dan maar dat rondje Natuurpark. Zien wat we tegenkomen.
Zoals al aangegeven wisselde het licht tussen net wel en net niet en dus let ik vooral op hoe de lens werkt, verderop in het voorjaar met beter licht doen we hem dan wel een keer over.

Dit krijg je ongeveer op die kortste afstand waarbij de crop van de Panny ook aardig meehelpt
RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

Voor een zesblads diafragma valt de achtergrondonscherpte heel erg mee
_{maar dat moet nog een keer in de stralende zon blijken}
RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

Bij die herten en eerder bij de vogels blijkt de Tokina een vrij lange scherpstelslag te hebben waardoor het best even duurt voor je de beste scherpte hebt. Daarbij is de overgang van scherp naar onscherp nogal geleidelijk waardoor je het effect mist van het 'in de scherpte springen'.

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

Het licht was hier een helemaal weg
RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr
De lens blijft echter best wel redelijk performen.

Ook hier weer aardig ploeteren om de beste scherpte te vinden
RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

Zo'n dag houdt ook een keer op en in de winter is dat altijd wat eerder dan je lief is.
Met het laatste licht pak ik nog een houtduif tussen de takken
RMC Tokina 5.6/300mm by Ouwesok, on Flickr

Bij betere omstandigheden moet ie maar eens in de herkansing.

quote:

Op dinsdag 9 januari 2024 21:52 schreef derLudolf het volgende:
Dat ziet er zeker niet slecht uit! Ik had eerst even verkeerd gelezen en dacht dat dit met de 500mm was genomen, want voor een spiegellens was de achtergrondonscherpte gewoon geweldig geweest.

De 500mm is een onmiskenbare spiegeltele. Voorbeeldje van alweer even geleden waarin aardig te zien is hoe goed ie kringetjes blaast.

Schaap by Ouwesok, on Flickr

quote:

Net eventjes gekeken en ja, de Tokina die ik heb, is ook een RMC. De 24mm f/2.8 voor Pentax K, ook eens gekocht op de fotografica. Afgelopen oktober mee op stap geweest en van wat ik herinner een alleraardigst lensje.

Ik heb die RMC 2.8/24mm sinds Doesburg, eerste proefjes zagen er heel aardig uit, binnenkort maar eens op de A7 zetten en kijken wat ie in huis heeft.

quote:

135's word je inderdaad mee doodgegooid op beurzen, welk merk dan ook, 85mm was destijds minder populair. Ik heb er althans geen kunnen vinden met FD of K bajonet voor een leuke prijs.

85mm was voor de startende fotograaf beduidend minder prestigieus als een 135mm. Pas met wat ervaring ga je leren dat die net iets kortere telelenzen nét even een slagje meer geven.
Zelfde onderscheid heb je bij een 180mm versus een 200mm. Tussen de 180 en 200mm lijkt ergens een soort van barrière te zitten waar ik de vinger nog even niet op kan leggen.
Bij 85/90mm is het verschil met een 135 dat die kortere tele iets minder vervlakking geeft en exact daar zit het verschil.

Mooie 85mm's zijn er anno nu ook in overvloed. De Samyangs in al hun handelsnamen, de Viltrox en nog een paar andere Chinese alternatieven zijn bijzonder bruikbare alternatieven voor veel duurder spul.

Snertweer afgelopen zondag maar toch wat boswandelaspiraties.

Als camera de A7 mee en als lens de Vivitar Series1 2.5/90mm macro, een door Tokina gebouwde lens naar specs van Vivitar (Ponder&Best).
Alle lenzen die volgens die specs van Vivitar werden gebouwd in de 70's waren nogal zware constructies en deze 90mm vormt daar geen uitzondering op.
_{Later bracht Tokina een gewijzigde vorm van deze 90mm uit onder hun eigen naam. Die hadden ze flink op diëet gedaan en die is dan ook beduidend lichter dan deze Viv}

Bokina wordt ie wel genoemd en het blijft altijd weer leuk om hem die reputatie waar te laten maken.

Diafragma stond steeds op 5.6 of 8

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Vivitar 2.5/90mm winter by Ouwesok, on Flickr

Hij zit al een paar jaar in mijn collectie, een Exakta branded Cosina 5.6-8/100-500mm. Een manualfocus supertelezoom ergens naar schatting uit eind jaren 80.
Voor zijn zoombereik is het eigenlijk best wel een compacte en vooral slanke verschijning, alleen in de 500mm-stand wordt ie wat lang.
Met een gewicht van slechts 1200 gram is ie niet eens overdreven zwaar (mijn AF superteles wegen allemaal meer dan twee kilo, Tokina's AT-X150, ook een manualfocus komt ook dicht bij die twee kilo.

Mechanisch is ie opvallend goed. De schuifzoombeweging loopt mooi gedempt en helemaal niet stroef, scherstelring loopt ook alsof ie van gisteren is.

In het verleden heb ik hem al eens met een Pentax K20 uitgeprobeerd. Nu mocht ie op de Panny G85 plaatsnemen en met die combinatie gaan we eens kijken of het een spotgoedkope oplossing kan zijn om vogeltjes en dieren mee te fotograferen.

Eerst maar eens kijken of die combinatie een beetje wil werken en dus deed ik er een rondje Natuurpark mee, altijd wel iets om op te richten.

Scherpstellen op de Pentax ging van mwoah ondanks een heel puik matglas in die K20. Scherpstellen met een EVF is een feestje.
Het diafragma hield ik één stopje dicht.

Licht varieerde van diffuus maar mooi tot grauw. Goed om te zien hoe zo'n lens zo ongeveer performt. Op grond van wat ik weet verwacht ik ergens in het bereik van 'aardig' tot 'eigenlijk best wel goed' uit te komen.
Anders dan mijn andere lange telezooms is dit geen apochromaat en dat merk je in het werken best wel, de boel springt niet in de scherpte zoals bijv. bij die grote Tokina AT-X 150 maar je moet met wat heen en weer draaien (fietsen) de beste scherpte zoeken, geholpen door focus peaking en eventueel de loep.

De grauwe ganzen in het natuurpark zijn niet zo heel vluchterig en daarmee goeie oefenobjecten

Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Heel eerlijk gezegd wordt ik hier wel vrolijk van

Scherpstellen doet ie tot ongeveer 1:4 dus een portretje zit er ook wel in.
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Ook aan het scherpteverloop zie je dat het een klassieke constructie is
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Ondertussen vliegt er een grote blikken vogel over en ik kan het eigenlijk niet laten
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Terug naar de gevederde vrinden
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

En als er even geen vogels zijn hangt er wel iets in de bomen om mee te spelen
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Langeafstandschot, op dat moment was het nét iets te grauw en dan laat de Cosina het net iets eerder afweten dan de APO's
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Meerkoetje met hekgolf, vergt ook weer even wat draai en kijkwerk voor de beste instelling
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Tussen de takken vind ik een mees die met wat tegenzin wel even wil meewerken. Ook weer een kwestie van draaien en kijken en inwendig smeken dat ie even blijft zitten
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Een wisent van een afstandje
_{Op een m4/3 werkt zo'n tele best wel heftig}
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Een meerkoetje van wat dichterbij
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

En weer wat katjes die me een idee geven van hoe de scherp/onscherpweergave is
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Een rietpluim, bedoeld om te kijken hoe die achtergrond wordt. De modernere supertelezooms maken puree van zo'n achtergrond, deze maakt hem hooguit wat onrustig
Cosina 100-500mm by Ouwesok, on Flickr

Er komt uiteraard nog veel meer van dit monstertje aan. Mijn eerste indrukken zijn:
+ Scherpte met wat intensief draai- en kijkwerk heel behoorlijk voor een lens van zo tegen de veertig jaar oud
+ Contrast ook nog heel behoorlijk, nog een keer onder beter licht mee uit spelen gaan
+ Uitermate goed hanteerbaar dankzij compact en redelijk lichtgewicht

Hopelijk zeer binnenkort goeie omstandigheden om er eens serieus mee op vogeltjesjacht te gaan.

Wandelingetje in een bos met onder andere in de tas de Minolta MD Rokkor 1.7/50mm, zo'n 50'je wat begin jaren tachtig nog als standaardlens op een spiegelreflex werd meegeleverd.

Die dingen hadden begin 80's zo ongeveer het maximum haalbare qua kwaliteit bereikt en eigenlijk merk je dat nog steeds als je er ruim veertig jaar later eentje op je digitale speeltje adaptert.

Voor onderstaande plaatjes had ik mijn eerste spiegelloze maar weer eens van stal gehaald, de Sony NEX 5N. Licht was niet goed en niet slecht, het diafragma van de Rokkor stond op 4.

Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Ondanks het niet hebben van een zoeker op de NEX is de Rokkor vrij eenvoudig op het scherm in de scherpte te fietsen.

Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Even wat close op de beukeblaadjes
Rokkor 1.7/50mm in het bos by Ouwesok, on Flickr

Leuk spul bouwde Minolta toch

Vorige week alweer, een rondje wandelen met deTokina AT-x M90 (komt nog) maar ook met de Sigma Minitel 4/200mm voor dat ultieme 1974-gevoel.
Op de Panny G85, ouderwest moeizaam scherpstellen maar hij doet het nog steeds heel erg goed.
_{wel even op jacht naar een beter alternatief voor het YS-adapter. Deze heeft een hele kleine speling en dat draait niet lekker..}

Of je met zes bladen ook fraaie achtergrondjes kunt krijgen

Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Het halve bos was wegens overgestroomde wandelpaden ontoegankelijk
Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Diafragma flink dichtdraaien als die tweede scherpstelring erbij komt
Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Sigma Minitel by Ouwesok, on Flickr

Overigens bleek dat ik de serie System Focussing Sigma's nog niet compleet heb, er blijkt ook nog een 2.8/200mm te zijn met dubbele scherpstelring met de welluidende naam 'Protel'. Dat wordt weer zoeken want die blijkt dus nog schaarser te zijn dan de 4/300mm (Macrotel)
_{en zo blijven we bezig}

[ Bericht 0% gewijzigd door Ouwesok op 05-03-2024 01:00:47 ]

En dan uiteraard nog die Tokina 90mm, een van mijn favoriete oude lenzen en eigenlijk de eerste van heel veel oude en minder oude macrolenzen in de collectie.

Net als met die Vivitar Series-1 2.5/90mm is het de kunst om aan te geven waarom ie de bijnaam Bokina heeft.

We gaan op zoek naar vroege voorjaarsvoortekenen. Diafragma op 8 en speelkwartier

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Bokina spring by Ouwesok, on Flickr

Binnenkort nog eens een dergelijk wandelingetje maken met zijn tijdgenoot, de Komine 2.8/90mm

Niet echt een algemene supertelezoom en nog best op leeftijd ook, de Soligor 5.6-7/130-650mm.
Na aankoop probeer ik eerst eens alles te vinden wat er over de lens zoal is geschreven en dat is in dit geval niet zo bar veel.
Uit het serienummer leid ik af dat die door Sun Optical Systems is gebouwd in 1983 en daarmee houdt het wel zo ongeveer op behalve dan dat de lens in 1982 werd geïntroduceerd.
_{Zoals veel andere merken is Soligor slechts een handelsmerk dat zijn spullen bij anderen laat bouwen. De sport is dan ook om te achterhalen wie een lens in werkelijkheid heeft gebouwd en dan vooral wat die nog meer heeft gebouwd en onder welke kanalen dat allemaal verkocht is.}

In de periode 1981 tot 1983 gingen veel Japanse producenten op de fles, bekendste daarvan is Mamiya dat door het faillisement van Osawa onderuit werd getrokken.
Sun ontkwam er ook niet aan, viel in '83 om en daarom zijn er van die dikke zoomtoeter ook niet bijster veel exemplaren in omloop.
_{Soligor begon als handelsmerk van Allied Impex Corporation in 1956. Momenteel is de naam Soligor in Duitse handen en wordt nog geplakt op accessoires als filters, tussenringen en teleconverters.}

Geen idee hoeveel er ooit van zijn verkocht. Een leuke graadmeter daarvoor is kijken hoeveel er op ebay worden aangeboden. Op dit moment zijn dat er drie waarvan twee in Europa en één in de VS.
_{soms zie je een lens voornamelijk in één hoek van de wereld aangeboden worden omdat ie alleen daar werd verkocht. Dat lijkt dus voor deze Soligor niet het geval}

En dan komt eigenlijk het leukste met zo'n lens. Ermee fotograferen

Middels een OM-adapter hang ik het kolos aan de Panny G85 wegens enorme zoeker en stabilisatie en kijk eens naar een paar blokken verderop.
Ik draai de zoomring naar ergens in de buurt van de 400mm. Een leuk detail aan deze lens is dat ie geen last heeft van 'creep' ofwel als je die zoomring op een gegeven punt zet blijft ie daar ook gewoon staan.

Diafragma een stukkie dicht, camera op S met een lekkere korte tijd en dan maar eens wat proberen.

Ik stel scherp op een detail en wat me opvalt is dat de focus peak van de G85 aanslaat en die is niet echt dat je zegt fanatiek. Teken dat het contrast van de gigant best wel dik in orde is, tenminste op 400mm

Soligor 130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Ik draai de zoomring door naar de 650 en leg opnieuw aan. Ook nu focus peaking dus het laatste stukje is niet echt dodelijk voor de weergave. Wel merk je dat het contrast iets terugloopt maar niet zo dramatisch als je bij een zoom van veertig jaar oud zou verwachten.
Scherpte is ook een fractie minder dan het vorige schot maar voor zover ik kan inschatten best wel bruikbaar

Soligor 130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Dan maar vanaf de parkeerplaats en omdat de bijna altijd aanwezige houtduiven en eksters kennelijk iets anders hadden vergrijp ik me maar aan wat verkeersborden. Camera voor de grap eens op A gezet.
Op 300mm met 1/125s die bijna een eeuwigheid duurt met dat kolos voor je oog
Soligor 130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Zoom naar 650mm, een slinger aan de correctieknop wegens donkere achtergrond en
Soligor 130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Voor een eerste dag niet verkeerd, ik vermoed dat ik er nog wel meer uit kan peuren als ik een dieet volg met veel aluminium erin. De handligging (of eigenlijk handhaving) van dit kolos is even wennen. Doet een beetje aan een Meyer Orestegor denken die na een paar tellen ook ineens drie keer zo zwaar lijkt te worden.

Nog even op 400mm en een schot doen dat ik vaak voor vertrek even als een soort ijkschot maak, voornamelijk om te zien of mijn spullen nog helemaal goed staan. Meestal wis ik die meteen weer, deze hield ik er maar even bij
Soligor 130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Eerste conclusie: De dikke Soligor performt boven verwachting, is gewoon een goeie telezoom waar, in combi met een goeie systeemcamera heel goed mee te fotograferen is.

Volgende stap is: Het veld in, kijken of we er beestjes mee kunnen doen.
Daarbij is de eerste uitdaging dat ie te groot is voor mijn grootste rugtas en hij dus, als er veel gelopen moet worden in een andere tas moet. Gelukkig had ik die uitdaging ook al bij de Noflexar 600mm en had daar ooit een tas voor gevonden waar ie wél in past.
Tweede uitdaging is of ie überhaupt draagbaar gaat zijn.

En als alle uitdagingen op zijn heb ik nog een mooie 7-elements teleconverter liggen(uit 1979) om erachter te zetten. Een converter die ook al hele leuke dingen liet zien met een paar andere lenzen maar dat komt binnenkort wel langs.

quote:

Op zaterdag 24 augustus 2024 17:21 schreef derLudolf het volgende:
"Diafragma stukje dicht, camera op S" Dat is volgende mij sluitertijd voorkeur? Laat je de camera dan de gevoeligheid bepalen?

Inderdaad, die range is dan weer te begrenzen zodat niet je m4/3-sensortje naar de ISO 12800 schiet en je eigenlijk niks fatsoenlijks krijgt.

Vaak doe ik het in die gevallen dat een camera geen benul heeft wat voor lens erop staat en dat heb je met ouwe manualfocusdingen op adapters nogal snel. Zet je hem dan op A, dan is ie wel heel optimistisch in wat ie denkt dat je allemaal stil kunt houden.

Vandaag trouwens ook eens het vertrouwen aangedurfd in de stabilisator van mijn G85 en toch even de ring op A gezet, wel weer met dat diafragma een stopje dicht. Ik moet nog kijken wat de opbrengst was maar in de monitor van de camera zag het er best aardig uit.

Even een idee van de afmetingen van het ding met de Panny erachter.
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Vanmiddag dus even een uurtje buiten gelopen met het ding. Vragen ze me waar het het meeste op lijkt dan is dat een Meyer Orestegor maar dan een hele grote.
Na een dik uur fotograferen voelde mijn linkerpols ook ongeveer aan alsof ik met mijn Orestegor uit wandelen was geweest

[ Bericht 26% gewijzigd door Ouwesok op 24-08-2024 18:29:19 ]

En dan uiteraard een keer het veld in met het kolos. Best een uitdaging, hij past niet in mijn grootste rugtas en dus kan alleen het opgetuigde kolos mee.
Ergonomie was kennelijk in 82 bij Sun nog niet zo'n ding. Hij lijkt niet echt lekker vast te houden maar dat kan erin zitten dat in de tijd dat ie gebouwd werd er zelfs nog geen toekomstvisioen was over een kleine systeemcamera, toen hing er nog een spiegelreflex van een kilo achter wat de balans toch anders maakt.

Als je hem eenmaal voor het oog hebt draait ie op zich wel lekker. De zoomring verloopt niet, stel je hem in op 400mm dan blijft ie op 400mm hoe je de lens ook houdt ofwel dit is mijn eerste zoom die helemaal vrij is van 'creep'.
Door de omvang en het gewicht schiet de Soligor het lekkerst als je hem ergens op kunt leggen zoals bijvoorbeeld de rand van een observatiehut. Zonder opleggen moet je maken dat je je plaatje schiet want het is net alsof de lens steeds zwaarder wordt als je de camera aan het oog hebt (dat is dan ook meteen de reden dat ie zo op een grote Meyer Orestegor lijkt).

Diaframa een stopje dicht, stabilisatie op de G85 dus ik zet de camera op A en kijk wel hoe het uitpakt.
Qua vogels was de keuze niet overweldigend die middag maar aan een paar reigers, een meerkoet, een heidelibel en een witgatje had ik eigenlijk genoeg.

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Casmerodius albus by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea cinerea by Ouwesok, on Flickr

Fulica atra by Ouwesok, on Flickr

Tringa ochropus by Ouwesok, on Flickr

Soligor 130-650 firsts by Ouwesok, on Flickr

Voor een eerste keer in het veld blijkt het best een goeie performer ook nog ofwel daar gaan we de komende tijd nog wel wat sessies mee doen.

Scherpstellen is even wennen met dit slag ouwe zoomlenzen. Modernere lenzen zijn wat eenvoudiger in te stellen als er SD-glas (of LD of ED of hoe het ook mag heten) in zit. Die lenzen lijken in de scherpte te springen waar bij de oudere types de overgang van scherp naar onscherp geleidelijk gaat. Heen en weer fietsen dus tot je het ultieme vlakje hebt gevonden. Kost tijd, er vliegt wel eens iets weg maar onmogelijk is het niet, ook met deze lenzen werd ooit natuurfotografie bedreven moet je maar denken.

We doen er eens een paar met de Tamron 23A, een 60-300mm zoom met een best wel goeie reputatie. Is al wel vaker op pad geweest maar nog niet op de Panny G85.
Vergeleken met een Cosina 60-300mm* is de 23A wat groter en zwaarder en voorop de kleine Panny is het best wel een lomp ding. Het is een schuifzoom en mijn exemplaar loopt hinderlijk licht, gelukkig is de scherpstelling wél mooi gedempt.
*_{Dat 60-300mm bereik is een blauwe maandag best wel populair geweest. Omdat het bij die blauwe maandag bleef zijn ze er in drie smaken. De Cosina, die onder heel veel merken verkocht werd en die er zowel in MF als in AF was, deze Tamron 23A en nog een minder gangbare lens, de Osawa die ook weer onder meerdere merken verkocht werd maar veel minder algemeen is dan de Cosina en de Tamron.
In mijn collectie zitten dus twee Cosina's, een MF onder de naam Soligor en een AF onder de naam Tokina AF630. Die blauwe maandag dat de 60-300's hun korte opmars maakten bracht Tokina ook de nodige lenzen uit die door Cosina werden gebouwd.
De Tamron kwam van dit drietal het eerste en hield het het langst vol, van 1983 tot 2000 wat best lang is geweest. Ze zijn dan ook iets beter te vinden dan de Cosina's en de Osawa.}

Ik gebruik de 23A het meeste in het lange stuk van het bereik. Stopje diafragmeren voor betere performance. Ik had geen zonnekap bij me (de eigen zonnekap van de 23A is zo goed als onvindbaar en de meesten komen zonder zonnekap). De ervaring op dit rondje met heel veel strooilicht gaf wel aan dat de 23A wel een zonnekapje kan gebruiken.
De minimuminstelafstand is 1.9 meter en in zijn uiterste telestand kun je er dan vrij goed vlinders en libellen mee fotograferen.
Vogels heb ik er helaas nog niet mee gedaan en dat had er iets mee te maken dat die kennelijk op een teamuitje waren toen ik op Oostvaardersveld rondliep.

Om maar eens met libellen te beginnen
Sympetrum vulgatum by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Gaat eigenlijk best wel aardig
Lekker proppen met die 300mm
Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

En verder lekker spelen met de afbraak in de natuur die herfst heet
Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Tamron 23A by Ouwesok, on Flickr

Volgende stap met de 23A is om er een keer de Tamron Adaptall converter achter te hangen, de 01F en dan eens kijken hoe ie dan nog performt,

Ze komen echt allemaal zo af en toe even in de buitenlucht

Wandelingetje met de A7 en de Vivitar Series1 2.5/90mm, het juweeltje van Tokina uit midden jaren 70 dat in de bediening aanvoelt alsof ie gisteravond de fabriek had verlaten. Wel een zware brok glas, de versie die Tokina in het decennium daarna uitbracht is beduidend lichter en handzamer en ook optisch nog een klein streepje beter.
De Viv geeft echter dat onmiskenbare 70's-gevoel.

Zowel deze Vivitar als de latere Tokina-variant staan bekend om hun prachtige achtergrondjes

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 2.5/90mm by Ouwesok, on Flickr

Op een ander medium zag ik iemand in de weer met een Vivitar Series1 3.570-210mm. Daar heb ik er ook een van in de collectie zitten en die kon wel weer eens wat buitenlucht hebben.

Dit is hem op de A7
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

De 70-210mm is ongeveer uit dezelfde tijd als die 2.5/90mm van hierboven, midden jaren 70. Zoomlenzen hadden toen niet een beste reputatie en vreemdmerkzooms al helemaal niet.
Vivitar, of meer het handelshuis Ponder&Best wilden daar verandering in krijgen en gingen met een setje specificaties naar Kino Precision Optics die we vooral kennen van de eigen merknaam Kiron. Die bouwden er een hele puike zoomlens van die voor zijn tijd best sensationeel was.
_{Kino kon je wel om een boodschap sturen. Ook in opdracht van Ponder&Best bouwden ze in dezelfde tijd een flat-field macro zoomlens, de 90-180mm. Die werd helaas niet zo'n succes als deze 70-210. Niet omdat ie niet goed was maar vooral omdat ie nogal prijzig was plus dat zijn gewicht mensen ook minder enthousiast maakte. Ik wil er nog steeds graag een in mijn collectie hebben maar gezien de prijzen zijn de huidige eigenaren van die dingen er nog bijzonder aan gehecht.}
Dat begon met de mechanische kwaliteit. Alles draait en schuift op de lens van zowat een halve eeuw oud nog alsof ie net uit de verpakking komt. Wat even wennen is is de massa van de lens. Hij is zoals alle zoomlenzen uit die periode nog echt van metaal en glas gebouwd en dat voel je, zeker op een relatief kleine systeemcamera.

Optisch blijkt deze Viv voor een vroege zoomlens een goeie performer te zijn. Enige waarin je merkt dat ie op leeftijd komt is dat het vinden van de optimale scherpstelling wat moeizamer gaat dan bij meer recente zooms.

Als ie echter eenmaal scherp is dan doet ie het boven verwachting

Zomaar een wandelingetje op de herfstige Veluwe.

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Oh ja, het diafragma heeft zes bladen. Desondanks geeft de lens hele fraaie achtergrondjes.

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Wat aan mijn exemplaar ontbreekt is de bijbehorende rubber zonnekap, hopelijk vind ik er nog eens een want zo af en toe is die wel nodig. Bij onderstaande en meer opnamen wist ik de reflecties met mijn hand een beetje te dempen.
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Scherpte en onscherpte
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Een keer op volle opening voor ronde vlekken in de achtergrond
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

en dan het diafragma op 8 en dan krijg je zeshoekjes
Vivitar Series1 3.5/70-210mm by Ouwesok, on Flickr

Die gaat kortom nog wel eens vaker mee de natuur in

Voor wie er een wil hebben, ze zijn verre van zeldzaam. Het was indertijd een aardig succesnummer en qua 'build quality' is ie bijna als onverwoestbaar te bestempelen. Op fotograficabeurzen kom je ze dus nog vrij veelvuldig tegen.

De eerste proefopnamen met het tweede kolos met de naam Soligor. De Kobori 5.6-8/120-600mm uit 1988 weegt dik over de twee kilo. Hij is een beetje kleiner dan die vorige gigant, de Sun 130-650mm maar wordt wel langer en korter als je aan de zoomring draait.

Het plaatje van de buitenkant komt nog. Uiterlijk heb ik fraaiere oude zoomlenzen gezien maar echt beroerd is ie er ook weer niet aan toe.
Het draaiwerk is in elk geval nog wel in dezelfde conditie als bij het verlaten van de fabriek, de Kobori loopt in alle opzichten erg lekker en vooral niet té licht.

Twee vaste proefjes die ik met lange telebeesten doe. Eerst de schoorstenen van een paar blokken verderop die mij een paar dingen vertellen over de lens.
Allereerst zie ik bij het scherpstellen of ze de focus peaking van de camera van dienst triggeren en op de A6000 die ik voor onderstaande proefjes gebruikte deden ze dat. Contrast is dus in orde.
Vervolgens maak ik een stuk of drie losse opnamen, steeds weer opnieuw scherpstellen en afvuren echter wel zonder de camera voor het oog weg te halen. Die drie opnamen vertellen me hoe lang ik de lens ongeveer gericht kan houden alvorens het pijn gaat doen. Dat ging verrassend lang goed

Spannend is zo'n plaatje verder niet. Je kunt er verder nog iets in zien voor de verhouding scherp/onscherp
Soligor 5.6-8/120-600mm testje by Ouwesok, on Flickr

Tweede plaatje kennen we ook nog van die andere Soligor, het ijkplaatje waarop ik vaak voor ik vertrek even kijk of alles inclusief mijn ogen en handen een beetje werkt. Ook hier weer is het kijken of de peaking aanslaat en dat deed ie, de zwarte tekst op het bordje werd knalrood.
Tweede ding om te zien op dit plaatje is een indicatie van hoe ie met de achtergronden omgaat. Bordje staat op zo'n twintig meter, de achtergrond op een meter of zestig.

Gaat helemaal goed volgens mij
Soligor 5.6-8/120-600mm testje by Ouwesok, on Flickr

En daar hield het voor wat vorig weekend betreft even op, er kwam een gebied met motregen over en fotografie was zo goed als uitgesloten.
Voor het vervolg mag deze gigant even mee de natuur in, kijken of ie vogeltjes lust.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ouwesok op 03-12-2024 22:20:44 ]

De Kobori 120-600mm is een dagje mee naar de dierentuin geweest afgelopen weekend en ik heb er eindelijk eens wat plaatjes onder redelijk goed licht mee kunnen maken.
Daarmee heb ik ook weer een wat beter beeld van deze zoomkolos en hoe daarmee te werken is.
Opvallend is zijn korte scherpstelslag die maakt dat je hem met wat oefening redelijk rap in de scherpte kunt draaien waarbij wel aangetekend dat deze lens eigenlijk nog redelijk ouderwets in elkaar zit dus zonder speciaal glas (ED, SD, LD of hoe ze het ook noemen). Dat houdt in dat de grens tussen scherp en onscherp een tikkie vaag is.
Nog een opvallendheidje dat ik al op meer oude tweeringszooms constateerde is dat de zoomring niet 'kruipt'. Zet je hem op bijvoorbeeld 400mm dan blijft ie daar staan tot je zelf weer aan die ring draait.

Qua draaiwerk doet de Kobori het overigens voorbeeldig. Het loopt allemaal lekker soepel maar ook weer niet te soepel.
Contrast is dus al genoeg om met de focus peaking van de A7 scherp te kunnen stellen, sporadisch moet de loep er even aan te pas komen.

Diafragma stond één stopje gesloten. De A7 stond op S met 1/800s, de ISO stond op automatisch.

Ik begin met een drietal van die terrasmeeuwen die je in zowat elke dierentuin wel vindt. Scherpstelling ergens tussen snaveltje en pootjes.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Minimuminstelafstand is 4 meter en dat is voor een ouwe zoom best wel netjes.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Nog best verrasend trouwens dat deze lens uit 1988 afkomstig bleek. Qua vormgeving, ergonomie en features doe de Kobori meer denken aan een zoom van eind jaren 70 en zo voelt ie eigenlijk ook aan.

En dan die dierentuindieren zelf maar eens.

Het nieuwe stokstaartjesverblijf van Beekse Bergen. In de oude kon je je met een 70-300mm nog heel aardig uitleven, de nieuwe vergt iets langers. Uitgelezen kans dus voor de Kobori

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Een leuke analyse om te doen op een dag dat je wat meer opnamen kunt maken met een ouwe maar voor jou nieuwe lens is kijken waar de missers aan te wijten waren. Die vielen bij deze serie in twee groepen uiteen.
1 Dier draait net zijn kop wat ongelukkig uit beeld. Daar kan zo'n lens niks aan doen
2 Scherpstelling zat er een beetje naast. En dat is dan weer wel een eigenschap van een lens waarmee je even zult moeten leren omgaan.

Nog wat van de vogels die je overal in Beekse Bergen tegenkomt en waar ik het soms nog drukker mee heb dan met de dieren in de diverse verblijven
Ik kon even aardig kijk-en-vergelijk spelen met de lenzen waar anderen mee rondliepen en dan blijkt het met de afmetingen van de Soligor nog wel mee te vallen, ten opzichte van pakweg een Sony 200-600mm is het eigenlijk nog best een compact dingetje.
Het grote verschil met een telezoom van nu zit trouwens niet in afmetingen of gewicht maar voornamelijk in een stukje ergonomie. Een tele van na 2000 houdt gewoon een stuk aangenamer vast en trekt vooral niet elke vorm van warmte uit je handen al kan het qua kouwejattenlens erger dan de Kobori (de grote Meyer Orestegors zijn de kampioen ijsklonten)

Plaatjes dan maar weer.
Vooraanzicht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Zijaanzicht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Een van de kenmerken van oudere telezooms is de overgang van scherp naar onscherp. Die gaat heel mooi geleidelijk. Dat maakt scherpstellen tot een uitdaging maar geeft wel leuke plaatjes

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Zodra de bewolking dikker wordt merk je ineens weer dat je met een ouwe tele rondloopt. De nieuwere lange teles met elementen van 'speciaal glas' performen dan ineens een stuk beter
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Overigens moet er nog veel meer uit deze Kobori te halen zijn, een supertele vergt even wat tijd om te leren kennen, elke supertele weer opnieuw want ze zijn allemaal weer nét even iets anders, da's voor een groot deel de jeu van het spelen met die oude dingen.

Om op zich begrijpelijke redenen zitten sommige dierentuindieren achter gaas of achter glas en daar moet je dan doorheen fotograferen.
Dat gaat doorgaans makkelijker naarmate je brandpunt langer is en dus moet de Soligor er ook niet echt moeite mee hebben.

Leeuwen zitten in Beekse Bergen veilig achter glas en omdat geen glazenwasser zich bij die beesten in het verblijf zal begeven wordt dat glas flink goor. Dus altijd even zoeken naar een schoon stukkie en dan met je lens zo krap mogelijk op het glas en hopen dat er niet iemand met fel gekleurde kleding achter je langs loopt.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Ik heb de indruk dat MF hier niet echt een stap achteruit is. AFlenzen gaan meestal erg slecht op dat gore glas, met de MF plus focus peaking prik ik er handig doorheen.

Gaas dan met daarachter grote vogels
Zelfde recept als met glas, zo dicht mogelijk op het gaas gaan staan en waar mogelijk zorgen dat het gaas een beetje uit het zonlicht blijft en spelen maar.

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Het gaas levert je vaak wat contrastverlies op en soms zie je ergens het patroontje van het gaas terugkomen zoals bij deze goedlachse secretarisvogel
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

En dan uiteraard ook nog een idee hoe dat grote beest zich om en over het gaas heen gedraagt.

Weergave van vormen en details laat eigenlijk maar weinig te wensen over, onder voldoende licht is met dit soort ouwe zooms prima te fotograferen.
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Met iets vlakker licht
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Schaduwhoekje en hier zie je een situatie waarin een moderere tele met 'special elements' beter zou performen. In dat kader nog maar eens een dierentuintje doen met de Tokina AT-X150 die die special elements wél heeft.
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Ze doen me op een of andere manier altijd aan De Stamgasten denken
Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-8/120-600mm by Ouwesok, on Flickr

Deze exercitie wil ik dus ook nog een keer doen met die andere Soligor, de 130-650mm. Alleen eerst een manier zien te vinden om dat kolos mee te kunnen nemen of een dag met weer waarbij ik zeker weet dat ie de tas niet in hoeft. Ook moet ik voor dat kolos nog uitvinden hoe ik hem het beste aan een slingbelt hang maar daar komen we dan ook wel weer uit.

Rondje met iets korters dan.

Op de A7 staat de Canon FD 2.8/200mm. Diafragma één stopje dicht en spelen maar.

Sommige zwanen kun je best dicht bij komen.
Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Winterbomen
Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

en uiteraard spelen met kleine details

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Canon FD 2.8/200mm by Ouwesok, on Flickr

Leuke lens, een echte aanrader op een fullframe systeemcamera. Bouwkwaliteit is prima met de aantekening dat alles vrij veel weerstand geeft en daar moet je van houden.
Binnenkort nog een keer proberen maar dan met een converter erachter. Onder het licht van deze sessie werd dat nogal rampzalig al viel wel op dat het ding zich vrij aardig liet scherpstellen.

Al heel lang in bezit. Na aanschaf een paar dingen mee gedaan en daarna raakte hij wat in de vergeethoek waar ie dus deze weer weer uit tevoorschijn kwam.

De 1976 Tamron CT300 5.6/300mm

Een 300mm waarvan er in die tijd heel veel waren. Niet te lichtsterk, niet te groot maar ook niet te klein en als opvallend dingetje ten opzichte van zijn tijdgenoten een behoorlijk grote spoed op de scherpstelring waardoor je hem vrij rap in de scherpte fietst.

Bouwkwaliteit is helemaal in orde, alles draait nog steeds alsof ie ergens vorige week dinsdag uit de fabriek rolde en het zoekerplaatje maakt blij
_{toen ik hem kocht werd ie nog op spiegelreflexen ingezet, mijn eerste systeemcamera was toen nog ver buiten beeld en zelfs op een reflex deed ie het al prima}

Rondje natuurpark dan maar en bij de eerste de beste waterpartij staat een fraaie blauwe reiger die er eigenlijk wel een beetje om kermt.
Achter de CT300 hangt mijn Panasonic G85 en ik doe eerst eens een schot dwars door de rietkraag heen en dat gaat nog eigenlijk best prima. het diafragma zit ergens tussen de 8 en de 11 in.
Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Stapje naar voren en nog snel twee schoten. De reiger was het toen eigenlijk al zat en begon te lopen en niet veel later ook een beetje te vliegen
Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Ardea Cinerea by Ouwesok, on Flickr

Eerste conclusies na wat m4/3 spelen is dat er verbazend veel scherpte in deze vroege Adaptall zit. Dat kermt er eigenlijk om om hem eens op een converter te zetten waarbij ik kan kiezen tussen een Tamron 01F en een Kenko MC7 macroplus. Even een keer een agenda-item maken voor de zon waarbij die eventueel een bevriende zon mag meenemen zodat ze samen kunnen schijnen

Weer eens tijd voor de vintagelenzen en wel voor die Soligor 5.6-7/130-650mm, het door Sun gebouwde zoomkolos uit 1983.
Omdat ie was lastig meeneemt was het even wachten op een dagje zonder neerslag en niet al teveel kou omdat je hem moet blijven vasthouden.
_{zijn evenwicht is berekend op een zware spiegelreflexcamera erachter. De Sony A7 weegt nog niet de helft en daarom had eigenlijk de statiefgondel een centimeter of 15 naar voren moeten zitten om de boel vlak te laten hangen aan een slingbelt.}

Inmiddels heb ik eindelijk een setje handschoenen weten te vinden waarmee ik gewoon de lens kan blijven vasthouden en bedienen zonder uiteindelijk compleet verkleumd te raken. 2.99 bij de Action

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Fotograferen met het kolos is best een opgave en wijkt wat af van modernere en kleinere zoomlenzen. Zo lijkt het onmogelijk om aan de zoomring te draaien met de camera voor je oog, De ring draait constructiegebonden wat zwaar. Dus eerst benodigde brandpunt kiezen en dan kan ie voor het oog om te gaan scherpstellen.
Die scherpstelling heeft een langere slag dan die andere Soligor van hierboven. Scherpstellen gaat dus wat moeizamer. De hulpjes op de camera doen het dan weer wél goed.

Het licht van deze dag was niet slecht maar ook geen topklasse. Het zoomkolos werkt eigenlijk op zijn lekkerst als er minstens twee zonnen schijnen. Licht was voornamelijk diffuus maar voor het uitproberen was dat dan wel weer aangenaam, bij stralend weer doet bijna elke lens het goed.

Zoals altijd leef ik me eens heerlijk uit op de meeuwen.
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Gaat eigenlijk zoals ik verwachtte heel aardig. Je merkt in alles dat het een oude constructie is zonder speciaal glas en als je je daar eenmaal overheen hebt gezet kun je er toch aardig plaatjes mee maken.
Gelukkig heb ik in de vorm van die Kobori 120-600mm leuk vergelijkingsmateriaal. Ten opzichte van de Kobori tekent de Sun aan stukkie zachter en geeft ie wat minder detailscherpte maar nog altijd genoeg voor plaatjes als de omstandigheden niet al te beroerd worden.

Grootste issue met de Sun is zijn gewicht. Na een tijdje voor het oog lijkt ie steeds zwaarder te worden. Na een dagje fotograferen begon mijn linkerarm toch wat te protesteren.
_{Kan nog wat worden, ik heb op de verlanglijst nog de Meyer Orestegor 5.6/500mm staan die nóg lomper is}

Maar dan de vraag of het fun is om te fotograferen met zo'n bakbeest van een lens. Nou reken maar van

Naast meeuwen heb je in een dierentuin uiteraard ook de nodige dieren om mee te spelen. Ik begin eens met de kleintjes al was het alleen maar om te zien of het beest fraaie achtergrondjes kan pureren. Niet al te groot beestje en die zit dan idealiter exact halverwege de achtergrond. Bij het nieuwe stokstaartjesverblijf in Beekse Bergen is dat heel goed te doen.

Stokstaartjes
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Tegen het eind van de dag kakte het licht behoorlijk in en dat komt de performance van de dikke toeter niet ten goede
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Achtergronden weet ie dus wel raad mee

In datzelfde verblijf zitten een paar grootoorvossen. Ik pakte er een die in de schuilplaats zat waar zowat geen licht meer over was. Correctieknop een end in de min en gaan

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Het beest is voorzien van een vrij grote zonnekap. Dat maakt nog niet dat ie niet gevoelig zou zijn voor strooilicht.
Voor onderstaande rode panda had ik wel erg veel lichte lucht in beeld en dat verstoorde de boel toch wel een klein beetje
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

't hangt in de boom en het
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Ietsjes closer
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Voordeel met zo'n grote pijp in een dierentuin is wel dat mensen duidelijk zien waar je op staat te richten en ook keurig aan de kant springen. Ze gaan nog net niet met hun handen omhoog staan

Grote beesten met de grote lens.

Ergens aan de korte kant van het zoombereik
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

En dan die lompe toeter voor je oog weg halen. De zoomring naar het andere end draaien hopen dat ze er nog liggen

De lange kant van het zoombereik
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Zoals al eerder geconcludeerd begint de performance van de gigant wat in te kakken als je de 500mm voorbij bent maar om eerlijk te zijn wordt ie dan ook nog verre van beroerd voor zo'n ouwe constructie.
De bediening van het geheel doet een beetje denken aan rijden in een auto zonder stuur- en/of rembekrachtiging, je moet overal iets harder aan hangen maar dat blijft wat mij betreft een van de charmes van het fotograferen met oude lenzen. Het is gewoon weer even 1983 in je handen.

Nog meer grote beesten. Op de grote vlakte in Beekse Bergen is alles ineens bijzonder goed fotografeerbaar met zo'n lang end
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Een stapeltje hyena's
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Chimp in rondkijkmodus
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

En dan bij de leeuwen door het smerige glas heen fotograferen. Plekje opzoeken waar het glas nog een beetje doordringbaar is. Lens zo dicht mogelijk bij het glas en spelen maar
Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Soligor 5.6-7/130-650mm by Ouwesok, on Flickr

Een lens die in 1956 in de handel verscheen, als dat niet vintage is dan weet ik het niet meer

De Meyer Primotar 3.5/180mm kwam aanvankelijk voor middenformaat op de markt maar sloeg totaal niet aan. Daarop besloot men hem ook voor kleinbeeldsystemen beschikbaar te maken.
Vier, aan het gewicht te oordelen forse elementen in een heavy metal pijp en een diafragma met 15 lamellen die in de markt kwam naast de Telemegor 5.5/180mm die optisch een tandje minder was maar slechts een derde woog van de trotse kilo van de Primotar.

Ik schat de mijne dus van ongeveer eind jaren 50 en daarmee is het een van mijn oudere lenzen.
Tessar bouwstijl, dikke stukken glas, preset met heel veel bladen. Dat belooft wat

Ding op de A7, wat tussenringen mee en op naar de bloementuin.
Alles aan de Primotar loopt zwaar en dus is scherpstellen best wel een intens klusje. Als het dan een keer klopt, diafragma een eindje dicht en afvuren.

Hoppekee
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Korenbloem op volle opening
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Rooie Zonnehoed op verschillende diafragma's.
Vol open
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Ergens bij de 8
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Een veldje met, ik denk een soort rogge maar dan met hele lange stengels zodat ik in elk geval niet hoef te bukken.
Voor een lens die eigenlijk voor middenformaat bedoeld was geeft ie verrassend veel detail
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Weer die volle opening
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

En een eindje dicht
Meyer Primotar 3.5/180mm by Ouwesok, on Flickr

Toen was het speelkwartier alweer over.
Doen we nog een keer en dan als referentie de Zeiss Sonnar 2.8/180mm ook mee_{fuck die ruggegraat}