In Memoriam #10

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op zondag 3 maart 2024 14:22 schreef Salina het volgende:
Helaas moet ik hier nu ook posten.

Sena
10-4-2006 - 1-3-2024

Na een aantal zware weken achter de rug te hebben gehad met ups en downs, is mijn liefste schat en beste maatje nu toch bezweken. Ik heb haar laten inslapen, want het ging gewoon niet meer.
Ik hoop dat ze een mooi, fijn leventje heeft gehad ondanks de laatste weken. Ze was, en is, mijn beste maatje geweest. Onvervangbaar.

Sena kwam bij mij ergens in 2006. Ik had destijds al een iets oudere kat, Raki , die ik had overgenomen van mijn oudere broer die ging samenwonen. Helaas moest Raki flink wennen aan de nieuwe plek en had ik het idee dat ze wat down was, dus ik besloot na nog geen jaar dat ze misschien behoefte had aan een nieuw maatje.

Dat werd uiteindelijk Sena, die ik via het lokale dierenasiel ophaalde bij het pleeggezin in een dorpje hier vlak in de buurt.
[ afbeelding ]
Ik weet nog dat toen ik haar liet zien aan de buurvrouw (die al vele dieren gehad had in haar leven), die meteen uitriep: "Oh, dit is wel een doerak!"
Nou wist ik amper wat een doerak was, laat staan dat ik wist waarom ze mijn nieuwste maatje zo noemde.
Maar dat heb ik de rest van haar leven wel ondervonden.

Sena was een kat(je) die je de pis niet lauw maakte. Ze was de baas in huis en ik mocht aanwezig zijn in haar huis en op haar feestje. Ging ze naar het dierenpension als ik met vakantie ging, dan was ze de baas tussen de andere katten. Althans, niemand maakte haar wat en ze liet zich niets vertellen door grotere, oudere katten.
Ze kon fel zijn als iets haar niet zinde, bijvoorbeeld bij de dierenarts als ze gevaccineerd moest worden. Maar altijd fair en rechtvaardig. Er zat geen kwaad in. Maar je beleefde altijd wat met haar. Waar ik Raki lief maar saai (rustig) noemde, was Sena op jongere leeftijd eerder stout en aanwezig. Het contrast kon niet groter zijn.
[ afbeelding ]

Op latere leeftijd, Raki was al overleden, werd ze rustiger en kwam ze vaker bij me liggen en slapen. Zelfs de meest wilde doerakjes worden ouder, blijkbaar. Sena veranderde de afgelopen pakweg tien jaar van een zelfstandige wildebras tot een lieflijke knuffelaar, die mij als ultiem ligkussen gebruikte. Ze was niet meer weg te slaan bij mijn voeten, mijn benen, op mijn buik of borst, bij mijn hoofd. Zelfs de laptop was niet veilig.
Zat ik op de bank met de laptop te werken, wurmde ze zich gewoon tussen de werkpaperassen en de koffie om zich bij mij te nestelen.

[ afbeelding ]
[ afbeelding ]

Na 17 jaar grotendeels klachtenvrij te hebben geleefd, merkte je afgelopen maanden dat ze echt ouder werd.

De afgelopen pakweg vier weken kwam de echte problemen. Eerst kwamen de blaasproblemen en de diarree, waarna ze een ontsteking bleek te hebben. Uit bloedonderzoek bleken de rode en witte bloedwaarden rampzalig te zijn, waarna ze op een streng dieet van prednison en antibiotica is gezet. Dat was de enige mogelijkheid, aangezien een operatie niet aan de orde was en er geen tumoren of iets dergelijks aanwezig waren.
De prednison en antibiotica hielden wel een risico in voor de lever en de nieren, werd me al verteld. Na een paar dagen meds bleek het al beter te gaan en werd ze weer de oude: ze at, kwam naar me toe of bij me liggen, ze dronk. De bloedwaarden gingen omhoog. Na de nodige bezoeken aan de (spoed)arts de afgelopen drie weken zag ik het weer wat beter in.

Helaas ging het sinds deze week toch weer bergafwaarts. Ze begon te niezen, hoesten en de laatste dagen ademde ze slecht en enkel door de mond. Na de nodige zorgelijke dagen en een telefonisch spoedconsult, vrijdagmiddag toch weer naar de DA gegaan om uit te sluiten dat ze - vanwege de medicijnen was ze vatbaar geworden voor van alles - bijvoorbeeld geen verkoudheid of astma zou hebben.
Daar bleek uit de echo dat haar longen helemaal vol vocht zaten en dat het hart geen kant meer op kon en ruimte had om normaal te pompen. Het zou op deze manier niet lang meer duren voor ze uit zichzelf zou overlijden. De DA vond het niet verstandig om haar nog mee te geven naar huis en om haar verder te laten lijden.

Helaas was er geen andere optie mogelijk. Vocht uit de longen kan verwijderd worden, maar de oorzaak moet dan nog achterhaald worden. En je zou per direct moeten stoppen met de medicijnen, maar die waren juist nodig om de lage bloedwaarden tegen te gaan. Het was dus onmogelijk om nog iets te doen op dit moment.

Die middag heb ik, in een aparte ruimte bij de DA, mijn beste maatje nog een tijd op schoot gehad, waarna we haar rustig hebben laten inslapen.
Ondanks de afgelopen weken, beleefde ik het allemaal als in een roes, verdoofd, alsof het niet werkelijk waar was en ze straks weer beter werd.
Verdoofd reed ik naar huis en nog steeds van slag reed ik gisteren naar het dierencrematorium, om voor een laatste keer afscheid te nemen. Ze lag, mooi opgemaakt, op een bedje. Ik meende een rustige, tevreden en voldane blik te herkennen. Of misschien was het zoals ik me haar graag herinner. Tevreden en voldaan, vol liefde, nieuwsgierigheid, kwajongensstreken en avontuur.

En nu? Nu zit ik hier, nog steeds verdoofd en onwennig, dit te typen, in een leeg huis. Geen maatje meer, voor het eerst sinds 18 jaar zonder kat in huis. Ik heb de kattenbak nog niet aangeraakt, het blikvoer staat nog in de koelkast en de medicijnen liggen op de tafel in het keukentje.

Het zal wennen zijn zonder jou. Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn kleine doerak.

[ afbeelding ]

quote:

Op maandag 27 mei 2024 21:08 schreef NijntjesUk het volgende:
Sterkte. Het blijft rot om die beslissing te moeten nemen, maar het is wel het laatste wat je voor haar kon doen.

https://www.instagram.com(...)MTZscjl5aHp1anNnaw==

10 mei is één van mijn cavia's overleden. Enkele dagen ervoor is er operatief een blaassteen verwijderd, maar ze knapte niet echt op. Na nog een dagopname bij de dierenarts leek het ietsje beter te gaan, maar de dag erna ging ze hard achteruit en is ze uiteindelijk in m'n handen overleden.

quote:

Op maandag 27 mei 2024 18:28 schreef marc0871 het volgende:
Na het heuglijke nieuws dat mijn poes Feline 20 jaar was geworden, heb ik vandaag minder goed nieuws.
Ik heb haar vandaag moeten laten inslapen.

Nadat ze redelijk over een TIA heen was gekomen, was het al een paar weken kwakkelen.
Afgelopen weekend was ze onrustig en was ze wat aan het spoken.
Vanmorgen leek het nog redelijk te gaan en heb ik haar naar buiten gelaten.
Ik dacht, ik kijk het nog even aan.
Maar mijn gevoel was toch goed.

Toen ze weer binnen kwam, plofte ze net over de drempel haar kont op de grond en leek ze zelfs zo haar evenwicht niet goed te kunnen houden.
Grote pupillen en bijna gillen om hulp.

Meteen maar de dierenarts gebeld en ik kon meteen komen.
Verhaal gedaan en het beestje onderzocht.
Ze at de laatste tijd slecht, dus het verbaasde mij niet dat ze ruim 600 gram was afgevallen.
Nogal veel, voor een poes van nog geen 3 kilo.

Opties besproken voor behandeling, maar waar doe je het beestje een plezier mee en hoe lang hou je het dan nog?
Ze snapte hoe ik erin stond en we hebben dan maar besloten om haar zachtjes in te laten slapen, zonder haar nog door het drama heen te laten gaan.
Voor haar niks. Voor mij ook niet.

Ze is op mijn arm in slaap gevallen.

Rust zacht, lieve Feline.

[ afbeelding ]

16 mei 2004-🪦 27 mei 2024

Haar eigen topic

GC / Poes in moeten laten slapen

quote:

Op maandag 27 mei 2024 18:28 schreef marc0871 het volgende:
Na het heuglijke nieuws dat mijn poes Feline 20 jaar was geworden, heb ik vandaag minder goed nieuws.
Ik heb haar vandaag moeten laten inslapen.

Nadat ze redelijk over een TIA heen was gekomen, was het al een paar weken kwakkelen.
Afgelopen weekend was ze onrustig en was ze wat aan het spoken.
Vanmorgen leek het nog redelijk te gaan en heb ik haar naar buiten gelaten.
Ik dacht, ik kijk het nog even aan.
Maar mijn gevoel was toch goed.

Toen ze weer binnen kwam, plofte ze net over de drempel haar kont op de grond en leek ze zelfs zo haar evenwicht niet goed te kunnen houden.
Grote pupillen en bijna gillen om hulp.

Meteen maar de dierenarts gebeld en ik kon meteen komen.
Verhaal gedaan en het beestje onderzocht.
Ze at de laatste tijd slecht, dus het verbaasde mij niet dat ze ruim 600 gram was afgevallen.
Nogal veel, voor een poes van nog geen 3 kilo.

Opties besproken voor behandeling, maar waar doe je het beestje een plezier mee en hoe lang hou je het dan nog?
Ze snapte hoe ik erin stond en we hebben dan maar besloten om haar zachtjes in te laten slapen, zonder haar nog door het drama heen te laten gaan.
Voor haar niks. Voor mij ook niet.

Ze is op mijn arm in slaap gevallen.

Rust zacht, lieve Feline.

[ afbeelding ]

16 mei 2004-🪦 27 mei 2024

Haar eigen topic

GC / Poes in moeten laten slapen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 26 september 2024 15:16 schreef F_r het volgende:
Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet.

quote:

Op donderdag 26 september 2024 15:16 schreef F_r het volgende:
Ik ben op het moment aan het wachten op de dierenarts die thuis onze kat komt laten inslapen. Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet. Hij is net 8 geworden en 3 jaar geleden geopereerd aan zijn rechterknie. Vorige week maandag viel hij ineens om bij het lopen. Ik ben die dag nog met hem naar de dierenarts geweest die hebben foto's gemaakt en ter beoordeling opgestuurd. Woensdag belde ze dat de orthopeed het somber in zag. Zijn linkerknie is ook slecht evenals zijn rug. Gisteren is mijn man met hem naar de orthopeed geweest die ook euthanasie adviseerde ook als het haar eigen kat zou zijn. Operatie zou eventueel nog kunnen maar hij komt waarschijnlijk de revalidatie niet door, zijn longen klonken ook niet goed en hij heeft nu veel pijn en na operatie ook nog. Ze zouden dan eerst zijn linkerpoot opereren, kruisband gescheurd die moet dan helemaal herstellen en dan zou zijn rechterpoot geamputeerd moeten worden. Met een slechte rug en poot is dat dus eigenlijk geen optie. En toch knaagt het ergens nog.

Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.

[ afbeelding ]

quote:

Op donderdag 26 september 2024 15:16 schreef F_r het volgende:
Ik ben op het moment aan het wachten op de dierenarts die thuis onze kat komt laten inslapen. Ik weet echt dat het, het beste is voor hem maar mijn gevoel wil niet. Hij is net 8 geworden en 3 jaar geleden geopereerd aan zijn rechterknie. Vorige week maandag viel hij ineens om bij het lopen. Ik ben die dag nog met hem naar de dierenarts geweest die hebben foto's gemaakt en ter beoordeling opgestuurd. Woensdag belde ze dat de orthopeed het somber in zag. Zijn linkerknie is ook slecht evenals zijn rug. Gisteren is mijn man met hem naar de orthopeed geweest die ook euthanasie adviseerde ook als het haar eigen kat zou zijn. Operatie zou eventueel nog kunnen maar hij komt waarschijnlijk de revalidatie niet door, zijn longen klonken ook niet goed en hij heeft nu veel pijn en na operatie ook nog. Ze zouden dan eerst zijn linkerpoot opereren, kruisband gescheurd die moet dan helemaal herstellen en dan zou zijn rechterpoot geamputeerd moeten worden. Met een slechte rug en poot is dat dus eigenlijk geen optie. En toch knaagt het ergens nog.

Afgelopen zondag heeft zijn oude eigenaresse nog afscheid van hem genomen.

[ afbeelding ]

quote:

Op donderdag 26 september 2024 17:45 schreef F_r het volgende:
[ afbeelding ]
Rust zacht vriendje.