Tijd voor een verslagje van de vakantie afgelopen maand naar het Noordwesten met als start- en eindpunt Seattle.
Van Seattle zelf bijzonder weinig gezien, maar voor steden ga ik dan ook niet naar de VS, ik kom voor de Nationale Parken! De vlucht erheen was prima (gevlogen met KLM/Delta) vanaf Brussel, in eerste instantie vooral geboekt omdat dat een paar honderd euro per ticket scheelde met direct vanaf Schiphol. Maar met al dat gekut op Schiphol ook wel blij dat we voor deze optie zijn gegaan, op Zaventem kon je zo doorlopen en de koffers afgeven zonder te hoeven wachten. Eenmaal op Seattle was het helemaal een genot met uitstappen, dat was het vliegtuig uitlopen en nog even snel naar de wc en de koffers lagen al op de band. Door de customs ging ook razendsnel, daar kreeg je bij de verrassend vriendelijke douanebeambte alleen een paar vraagjes met wie je was, waarom je er was, of je werk hebt en wanneer je weer weg gaat. Geloof dat we een kwartiertje na het landen al buiten het vliegveld stonden
Eenmaal uit het vliegveld was het eerst tijd om een auto uit te kiezen, ditmaal bij Hertz, die was het 'goedkoopste' maar alsnog zo'n duizend euro voor een goede 3 weken. Ik wilde van tevoren stiekem al een Ford Explorer maar die stond er natuurlijk niet. Na een hoop getreuzel en auto's kijken besloten we maar met pijn en moeite de koffers in een Mustang te gaan proppen en precies op dat moment kwam er een Explorer aanrijden. Die dus maar snel geclaimd
Daarna was het tijd om de luchthaven te verlaten en richting het oosten te gaan, na de voorraadstop en een nachtje in Washington kwamen we aan in Columbia Falls, ofwel bij Glacier NP.
Helaas was de Going To The Sun Road dit keer weer afgesloten vanaf deze kant en zijn we de eerste dag in het noordwestelijke deel van het park geweest dat vooral bestaat uit onverharde wegen met veel bos en een aantal grote meren en open vlaktes en op een gegeven moment zat je bijna in Canada.
De volgende dag naar de oost ingang van het park gereden, daar was de weg nog open tot aan de Logan Pass. Daar besloten om de trail naar Hidden Lake te nemen, best een pittig klimmetje zo op hoogte die er in het begin helemaal niet zo zwaar uit ziet omdat de eerste paar honderd meter een houten pad loopt.
Maar als je dan eenmaal boven bent aangekomen is het uitzicht echt prachtig. Het is niet op de foto vast te leggen hoe bijzonder het er daar uitziet, het is gewoon een spectaculair uitzicht.
Vervolgens door naar Yellowstone, waar we een aantal dagen hadden en redelijk dichtbij zaten in West-Yellowstone. Dat dorp bestaat overigens voor de helft uit souvenirwinkels
. Omdat er van de zomer een aantal zware overstromingen waren was het nog even afwachten hoe ver we het park in konden. Gelukkig was het overgrote deel weer geopend en zijn we eerst begonnen met de noordelijke ronde (buiten de caldera) waar de thermische activiteit wat minder zichtbaar is.
Ook nog langs de rivier met gele stenen waar het park zijn naam aan te danken heeft.
De dagen er na gebruikt voor de zuidelijke ronde, met daarin een hoop geisers, zwaveldampen en vreemd pruttelende modderpoeltjes. De hoofdattractie is natuurlijk de Grand Prismatic Spring, die door de temperatuur 's ochtends op grondniveau nog wel slecht zichtbaar was ('s nachts vroor het een paar graden en in de loop van de dag werd het zo'n 20 graden om vervolgens weer keihard te zakken zodra de zon onder was).
Maar van boven is die wat herkenbaarder
En op allerlei plekken de onheilspellende waterputten met bijzondere kleuren die in eerste instantie comfortabele spa-baden lijken maar in werkelijkheid tientallen (of meer) meters diep zijn en vol met giftige stoffen zitten.
Na een paar dagen Yellowstone was het tijd om naar Grand Teton te gaan, de vorige keer was ik er in de winter en toen was het indrukwekkend mooi. Nu zo zonder de sneeuw mistte het toch een beetje zijn charme, vond het Jackson Lake ook vrij laag staan, al gaf dat wel de mogelijkheid om van de dam af te lopen en naar het water te gaan.
Na zo'n 1,5e week in het 'koude' noorden (waar het echt fantastisch stralend zonnig weer was), werd het tijd om richting het zuiden af te zakken. Als eerste stond Dinosaur National Monument op de planning.
Dit was de grootste echte dinosaurus
Maar in het park hebben ze een visitor centre gebouw om een opgraving waar gigantisch veel dinosaurusbotten zijn gevonden, vandaar ook de naam.
Het park is niet zo heel groot maar had ook nog een andere entree die naar een andere vallei leidde. Maar daarvoor moest je eerst een steile weg haast recht omhoog rijden. Eenmaal boven had je dan wel een wijds uitzicht over allerlei valleien en plateaus.
Vervolgens richting het 'epicentrum' van de nationale parken, Moab. Dat dorp, of inmiddels stad lijkt elke keer dat ik er kom twee keer zo groot te zijn geworden ... Maar goed, er zitten een hoop parken omheen, dus besloten we er een paar te bezoeken waar we nog niet of nauwelijks waren geweest. Eerst naar Arches, maar daar was het 's ochtends al zo druk dat ze het park hadden afgesloten voor een aantal uur, dus dan maar door naar Canyonlands.
Uiteraard daar ook een hoop nieuwsgierige beestjes die hopen op snacks van de toeristen
Later op de dag dan maar terug naar Arches waar gelukkig de poorten weer openstonden voor bezoek.
De dag er op naar Natural Bridges, waar het een heel stuk rustiger was in vergelijk met de andere parken daar in de regio en eigenlijk best mooi en qua 'bruggen' indrukwekkender dan de bogen in Arches.
Dit was een reisdag dus we kwamen pas aan het einde van de middag aan in Capitol Reef, voor mij persoonlijk een van de mooiste parken visueel gezien, ondanks dat er relatief 'weinig' te doen is. Ook hier hebben ze te maken gehad met flinke overstromingen waardoor sommige plekken slecht bereikbaar waren.
Daarna werd het een heel eind rijden, we moesten tenslotte ook weer terug richting het westen. Dus na een lange reis in het grote niets aangekomen bij Great Basin, een eiland in de woestijn. Je rijdt in een kort stuk zo vanaf de woestijn steil omhoog het groen in en voor je het weet zit je boven de 10.000 voet (zo'n 3 km hoog) en is het nog steeds groen en kleurrijk met de loofbomen die in herfsttinten staan. Het is een plek met zijn geheel eigen biocultuur, zo kom je op grote hoogte ook plots beesten als kalkoenen tegen.
Ook nog even een stukje Californië meegepakt in de vorm van Lassen Vulcanic, in veel opzichten een soort 'miniatuur Yellowstone'. Dus zoals de naam al doet vermoeden op enkele plekken vulkanische activiteit en overal rondom vulkanen.
Daarna was het in Crater Lake een stuk makkelijker om de berg op te komen dan de vorige keer, toen waren de wegen afgesloten en moesten we door een sneeuwstorm omhoog lopen om vervolgens bovenop in de wolken aan te komen waardoor je alsnog niks zag
. Nu gelukkig een heel stuk beter weer met uit alle hoeken mooi zicht op het kratermeer.
Vanaf daar was het naar de kust toe waar we langs de 101 werden getrakteerd op een mooie zonsondergang.
Na een rit langs de kust was het weer tijd om landinwaarts te keren richting Mount St. Helens. Je kon daar in de omgeving goed merken dat ze in Oregon nog heel veel bosbranden hadden, er hing overal een soort waas in de lucht en op sommige plekken was het gewoon mistig erdoor. Maar bij de vulkaan zelf hadden we nog eventjes geluk, toen we er 's ochtends aankwamen was die bijna volledig te zien, een half uur er na werd die weer helemaal gehuld in de wolken.
Die wolken waren helaas ook een voorbode voor slechter weer, of in het geval van de lokale bewoners misschien wel een zegen tegen de bosbranden. Op de laatste dag stond Mt. Rainier nog op het programma, we hebben alleen heel die berg niet gezien vanwege de laaghangende wolken en regen. Die regen veranderde op hoogte ook nog eens naar sneeuw, daardoor was al een deel van het park afgesloten en zou het later op die dag helemaal op slot gaan vanwege de verwachtte grote hoeveelheid sneeuw.
En vervolgens was het weer terug naar Seattle en het vliegtuig weer naar huis pakken
Dan nog even de algemene puntjes:
Prijzen: Ja die zijn op sommige plekken toch wel fors gestegen, met name hotels en eten zijn een stuk duurder geworden. Voor een gemiddeld Best Western hotel was je al gemakkelijk rond de 130-150 per nacht kwijt. Met de dollarkoers van ¤1/$0,97 was het wat minder leuk dan het de afgelopen jaren was qua kosten. De benzine viel nog 'mee' qua prijs, in de meeste staten schommelde het zo rondom de $4 per gallon. Het eten is op sommige plekken wel wat prijziger geworden, al zie je dat vooral goed in de supermarktprijzen. In de restaurant en fastfoodzaken is die stijging wat minder en helpt het bij de grote ketens als Subway en McDonalds om even de app te installeren voor goedkope deals.
Hotels:Er zitten natuurlijk altijd goede en wat minder goede hotels bij tijdens zo'n reis. De hotels die er voor mij uitsprongen waren de Cedar Creek in Columbia Falls, een netjes verzorgd hotel en bij het ontbijt heerlijk krokante spek en constant personeel om het aan te vullen. In Moab de Aarchway Inn, weliswaar een redelijk eindje uit het centrum maar het hotel was meer dan prima. Bij de balie stonden elke dag verse koekjes en andere snacks en bij het ontbijt was er naast volop keuze ook zowaar vers gesneden fruit (ananas, meloen etc.) ipv. de standaard appels en soms bananen die elk hotel eigenlijk wel hebben.
Dan zijn er natuurlijk ook nog de wat mindere hotels, maar er was er toch wel eentje die er ver bovenuit sprong qua matigheid; de Super 8 in Klamath Falls. De kamer die we kregen zag en rook alsof die 's middags nog als rookhok was gebruikt en leek een beetje met de losse pols schoongemaakt te zijn (gebruikte zeepjes en dergelijke in de douche
) en was een van de bedden aan een kant doorgezakt. Nadat te hebben gemeld kregen we een nieuwe kamer op een andere verdieping, die zag er gelukkig wel wat beter uit. De volgende ochtend met het ontbijt bleek dat het nog matiger kon, er stond een pak melk met wat zakjes havermout en een broodbak met ongeveer 3 sneetjes brood er in, sloeg echt helemaal nergens op dat, zelfs koffie was er niet.
Maar over het algemeen waren de hotels zoals je ze daar verwacht en lijkt het corona-effect op de ontbijten grotendeels weg te zijn, bij vrijwel alle hotels was er weer een klassiek buffet en buiten het hierboven omschreven hotel na maar twee keer een aangepast ontbijt gehad. Bij het eerste hotel was er iets van een sober ontbijt in een achteraf kamertje met vooral houdbare dingen als mueslirepen en opwarmbroodjes. Bij een ander hotel hielden ze nog vast aan zeer zuinige 'ontbijtpakketjes', maar dat had met name te maken met dat ze tijdens corona het contract met het restaurant hadden opgezegd.
Eten & drinken:Wat ik eerder al zei, het is even opletten op de prijzen. Opvallende stijger is bijvoorbeeld de chips, voor een gemiddelde zak (naar Amerikaanse begrippen) betaal je gerust een dollar of 5. Maar in de lokale restaurants en ketens zoals Denny's kun je nog prima schappelijk eten voor $15-20 per persoon. Wat me wel opviel was dat pizza echt schrikbarend duur is geworden, zeker bij de lokale restaurants. Voor een gemiddeld formaat pizza moet je niet raar opkijken als daar $25-30 op de kaart achter staat. Ik de horeca merk je ook heel goed dat er op veel plekken een groot personeelstekort is, veel restaurants zijn maar een deel van de week open en vaak ook maar tot een uur of 20.00. En mocht je soms niet zeker weten wat je moet kiezen op de kaart in een restaurant, ga voor de burger! Die vallen eigenlijk zelden tegen en zijn qua prijs vaak zeer schappelijk. De burger met bacon bij de Mudman in Columbia Falls is echt een aanrader mocht je daar ooit zijn
Afsluiting:Het was fijn om na 3 jaar niet te mogen eindelijk weer eens naar de VS te gaan, zeker in het noordwesten is het heerlijk rustig en is de natuur zeker ook in dit herfstige seizoen prachtig. We hadden natuurlijk heel veel geluk met het weer, 3 weken blauwe luchten en zon en alleen de laatste dag regen en sneeuw. Goed ook om te zien dat ze vrijwel overal de coronamaatregelen hebben opgeheven met alleen hier en daar nog wat 'bijzondere' situaties (de Thai die zijn halve winkel barricadeert en via een speaker tegen je praat
). Ben blij weer te zijn gegaan ondanks dat eigenlijk alles dit keer een stuk duurder was, maar dan gebruik ik als excuus dat ik 3 jaar niet ben kunnen gaan
[ Bericht 0% gewijzigd door LTVDK op 10-11-2022 22:10:32 ]