Wat een mooie ode van jou, aan het leven met/ en belevenissen van jouw katten.
En gelukkig heb je de foto's nog.
Ik herken het gevoel wel de het overlijden van mens en dier nog iets te willen uitstellen. Maar wees dankbaar dat jij bij jouw grote vriend kon zijn, bij zijn overlijden.
Bij mijn 2e kat (een poes) en mijn 3e kat (een kater en zoon van deze poes), kon ik er niet bij zijn.
De poes was nog vrij jong een jaar of 5 a 6. Even rond/ na Kerst was zij even weg, maar kwam wel weer op een avond terug. Maar het ging slecht met haar. Dus de volgende dag zou ik de dierenarts direct zo vroeg mogelijk bellen. Dat deed ik, maar vervolgens was ze nergens meer te bekennen. Ik vreesde dat ze weer naar buiten was, want waar ik ook keek ze was onvindbaar. Ik heb mijn hele (vrij nieuwe) bankstel bijna (van onderen aan stukken gesneden... en nog niets gevonden). Dag 3 hoorde ik wel iets... toch in het bankstel. Ik heb haar er uit gehaald. En ben direct naar de dieren kliniek gegaan. Het was vlak voor oud en nieuw. "Ik leg haar in die kooi en zodra de dierenarts tijd heeft, gaat hij haar opereren." zei ze.
De volgende dag kreeg ik nog een mailtje dat ze toch weer wat gegeten had en gedronken had, en dat ze wat opknapte. Maar goed ik kon haar niet bezoeken zo vlak voor Oud en Nieuw.
Nu was dit meisje mijn 2e kat, ze was aankomen lopen, achter een buurt kater aan. Iets van 40 flyers verdeelt onder de dichtst bijzijnde buurten op abri's , bij supermarkten en toegangswegen verspreid... niemand meldde zich.
En het was zo'n schatje, doodsbang voor alles en iedereen. Voor honden, voor andere katten, en vooral voor mensen... behalve mij dan. Ja ik mocht zelfs haar meest kwetsbare lichaamsdeel aan raken... haar buik. En dat vond ze ook heel fijn. Ze ging zelfs altijd op haar rug liggen, zodat ik haar zachtjes over haar buik kon aaien.
Sterker nog toen zij bevallen moest, wilde zij mij in de buurt hebben. Ik had een mooi plekje gevonden op zolder... onder in een kast. Maar zolang ik niet in de kast zat, kwam ze bij me. Die nacht had ze 3 prachtige kittens op de wereld gezet, waar ik bij moest zijn. Zo'n lieverd was ze.Maar goed op 2 januari werd dit meisje al vroeg geopereerd. En toen kreeg ik telefoon van de dierenarts, haar buik zat vol met gezwellen (kanker). Of ik haar nog zien wilde, of direct een spuitje. En dit meisje was altijd zo bang dat ze door iemand werd meegenomen, en ja ik heb haar weggebracht, en 3 dagen niet meer kunnen zien.
Jij snapt hoe moeilijk het dan is, om dan te besluiten om haar in te laten slapen, zonder dat ze me nog zag.... maar liever tijdens narcose sterven dan haar weer wakker te laten worden, om alsnog te sterven.
Maar ditzelfde is ongeveer gebeurd met haar zoon, die ik gehouden heb... weliswaar 3 jaar later, maar ook weer rond kerst. En haar zoontje was net zo bang om verlaten te worden etc. Maar was wel de stoerste kater die ik ooit had. Alleen niet naar mensen of honden... maar wel de koning van de buurt.
Dus met alle empathie voor jou en jouw kat, wees blij dat je erbij was.
Mijn laatste 2 overleden katers (wel veel ouder 14 en 16 ongeveer), die heb ik kunnen vasthouden, kunnen blijven aaien tot nadat ze ingeslapen waren. Ook verschrikkelijk... maar daar heb ik meer vrede mee. Voor hun kon ik tenminste tot het einde daar zijn. Die hebben zich niet verlaten gevoeld.
Ik hoop echt dat jij ondanks jouw verdriet, hier ook veel troost uit kunt putten! Laat het geen trauma worden, zoals bij mij. En sorry voor de lange tekst. Maar een kat is zelden zo maar een dier, het zijn dieren met hun eigenzinnige karakters, waarbij hun eigenzinnige karakter het mooiste is, naast hun knuffeligheid. Soms zijn het net mensen, of iets wat daar sterk op lijkt.
Mijn condoleances waarde Mutsaers!
En veel sterkte... en neem alleen nieuwe katten, zolang je beseft dat ze zelden op jouw eigen kat gaan lijken. Nee daarvoor zijn de karakters van katten te divers. Maar leer ook te houden van nieuwe katten en hun karakters!