[Vuelta] Etappe 7: Camargo - Cistierna #1

Etapa 7: Camargo - Cistierna, 190 km

Onderweg naar de eerste aankomst bergop van de Vuelta ontstond er vroeg op de dag een kopgroep van tien renners. Die kopgroep kreeg aanvankelijk een behoorlijk grote voorsprong, meer dan vijf minuten, terwijl alleen Groupama-FDJ aan het controleren was. Tegen de tijd dat de uitzending begon zagen we al snel Quick Step op kop rijden, terwijl een tijd later ook Ineos een duit in het zakje deed. Daardoor liep de voorsprong van de koplopers snel terug en leken ze ook al vrij snel kansloos voor de dagzege. In aanloop naar de voorlaatste klim van de dag, de Collada de Brenes, gingen er heel wat renners onderuit in een listige, natte bocht. Het regende de hele dag zo'n beetje, en dat had zo z'n gevolgen. Eenmaal op de Collada de Brenes ging Mark Padun in de aanval vanuit de kopgroep. De Oekraïner had eindelijk weer eens zijn wonderbenen gevonden en reed al snel een minuut voorsprong bijeen op zijn voormalige vluchtgenoten. Hij liep ook weer uit op het peloton, waar het eerst heel hard ging in aanloop naar de klim maar waar het op de klim zelf toch wat rustiger werd. Met een mooie voorsprong kwam Padun boven op de klim, maar toen moest hij nog naar beneden. De afdaling van de Brenes was sowieso lastig, maar met die natte wegen erbij werd het gewoonweg gevaarlijk. Te gevaarlijk voor Padun, die zijn gebrekkige techniek toonde aan de wereld. Niet vaak iemand zó slecht zien dalen, dat ging niet helemaal goed. Daardoor verloor hij de helft van zijn voorsprong, in het peloton gingen ze harder naar beneden. In aanloop naar de slotklim reed Alaphilippe op kop voor Evenepoel, waarna even later de vanuit de kopgroep teruggevallen Masnada nog wat werk mocht verrichten. Het tempo van Masnada lag niet bijzonder hoog, dus gingen er vanuit de groep der favorieten een aantal renners in de aanval. Ik zag onder meer mijn grote kameraad Oscar Cabedo ten strijde trekken, en natuurlijk Jay Vine. De Australiaan van Alpecin-Deceuninck wilde graag in de vlucht van de dag zitten, maar door een lekke band lukte dat niet. Hij schakelde over op plan B en probeerde het daarom maar vroeg in de finale, voor de favoriete zouden gaan aanvallen.

Op de mistige Pico Jano hield Padun lang stand, in het begin liep hij zelfs weer wat uit. Maar na die tegenaanval van Vine en anderen verloor hij toch wat van zijn pluimen. Het opstomen van Vine, die zijn vluchtgenoten achter liet, kwam amper in beeld omdat de motor nodig was bij de groep der favorieten. Daar gooide Simon Yates op negen kilometer van het eind als eerste de knuppel in het hoenderhok, waarna niet veel later een versnelling volgde van Evenepoel. Nouja, versnelling, hij besloot gewoon eigen tempo te gaan rijden. En dat tempo bleek bijna iedereen te machtig. Met een stoïcijns hoofd, zonder te bewegen, versmoorde hij de concurrentie. Op Enric Mas na, die bleef braaf op het wiel zitten. Roglic niet, die moest passen, net als Sivakov en de rest. Carapaz had al helemaal een slechte dag, die verloor mooi drie minuten. Landa zes minuten, maar die had al aangegeven niet direct voor het klassement te willen gaan. Evenepoel reed verder naar de top met Mas in zijn wiel, terwijl Vine ondertussen bij Padun kwam en hem niet veel later ter plaatse liet. De voorsprong van Vine op Evenepoel en Mas bedroeg steeds zo rond de 20 seconden. In de laatste paar kilometer van de klim bleef dit verschil ongeveer gelijk, wat heel erg veel zegt over de prestatie van Vine. Het was eigenlijk al bekend. Die jongen is een fenomenale klimmer, maar verder komt ie op ieder gebied tekort. Nu helemaal bewezen dat dit zo is. Morgen verliest hij weer een kwartier, weet je wel. Misschien dat hij later in de Vuelta nog een keer een bergrit kan winnen, want dit was uiteindelijk wel een beetje lullig. Hij was zo ontzettend sterk en hield op zo'n knappe manier stand, maar zijn zege kwam niet in beeld. Het was bewolkt op de top, dusdanig bewolkt dat we gewoon niets zagen. Niet eens een Santambrogio die opdoemt uit de mist, nee, we zagen nu alleen een paar koplampen van de motoren. Geen Vine, nergens te zien. Maar hij won toch, zijn eerste zege als prof. Started from the Zwift, now we're here. De beste klimmer van allemaal, en dat in de buitenlucht. Kenners hadden deze zege natuurlijk al aangekondigd, he. Ook weer een zege voor Alpecin in een grote ronde, die bijzondere statistiek behouden ze. Zes grote rondes, zes keer minstens één ritzege. Een seconde of 15 achter Vine werd Evenepoel tweede, hij pakte nog een seconde plus wat bonificaties ten opzichte van Mas, terwijl Ayuso vierde werd. Knappe prestatie van de jongste deelnemer aan deze Vuelta, Ayuso is een echte. Roglic had het ondertussen zwaar, vooral ook omdat iedereen in zijn groepje naar hem keek. Geen benen, en dan moet je ook nog alle verantwoordelijkheid dragen. Hij verloor meer dan een minuut op Evenepoel en staat nu op precies een minuut in het klassement. De koning van de Vuelta dreigt zijn titel af te moeten staan. Toch een gebrekkige voorbereiding gehad dankzij de val in de Tour, of misschien is dit wel het definitieve einde van het tijdperk. Nee, dit zijn hoe dan ook geen leuke ontwikkelingen. Die Belgen hielden al niet op, en nu al helemaal niet meer. De tegenstand zal moeten hopen op een slechte dag, en wij hopen dan maar mee. Mijn zin om hierna nog naar de Vuelta te kijken is in ieder geval grotendeels verdwenen, de tegenstand is niet op de afspraak en Mas is de eeuwige tweede, dus daar schieten we ook niets mee op. Met de Boterbol van Schepdaal in het rood gaat de Vuelta verder, voorlopig ben ik er ook nog bij maar ik overweeg af te stappen.




De volgende rit gaat van start in de gemeente Camargo, op een steenworp afstand van Santander. In de gemeente Camargo wonen ongeveer 30.000 mensen, terwijl er in het gelijknamige dorpje maar 100 mensen wonen. Andere dorpjes in de gemeente, zoals Maliaño en Muriedas zijn veel groter, gek om de boel hier daarom Camargo te noemen. De renners gaan ook van start in Maliaño, waar bijna 10.000 mensen wonen. Op het grondgebied van Maliaño komen we ook het vliegveld van Santader tegen, het is voorts vooral een industriestadje, dicht bij de haven van de hoofdstad van Cantabrië. Vroeger in de regio Cantabrië altijd de Circuito Montañes verreden, een 2.2-koers waar vooral veel Spanjaarden en meededen, en de jongens van het Rabobank Continental Team. Die wonnen die koers dan ook regelmatig. Bauke Mollema, Robert Gesink, Tejay van Garderen, het was altijd schroeien voor gevorderden. Eén keer eindigde er een rit in Camargo, dat was in 2005. Toen won Kai Reus, in die tijd een fenomeen, solo met een voorsprong van twee minuten op de rest. Verder heeft Camargo weinig geschiedenis in de koers. Er komt wel eens een lokale amateurwedstrijd voorbij, maar de Vuelta is hier nog nooit van start gegaan of geëindigd. Terwijl we ons hier wel in het hart van het Cantabrische wielrennen bevinden. Even verderop ligt Santa Cruz de Bezana, waar Fabio Jakobsen vorig jaar nog een rit won. Santander ligt natuurlijk ook in de buurt, daar waar de onfortuinlijke Angel Madrazo vandaan komt. Aan de andere kant van Camargo ligt El Astillero, waar ze ook hun eigen amateurkoers hebben en waar Ivan Cobo vandaan komt, een renner van Kern Pharma die helaas voor hem niet aanwezig is in deze Vuelta. In de bossen buiten Camargo ligt de Cueva de El Pendo, een grot waar ook weer prehistorische tekeningen zijn aangetroffen. Paleolithische grotkunst van Noord-Spanje, UNESCO werelderfgoed. Uit Cantabrië zijn best wat wielrenners afkomstig, de bekendste local hero is José Roberto Sierra. Die reed aan het eind van de vorige eeuw een aantal jaar voor ONCE, zijn grootste prestatie is dat hij in 1996 de Vuelta a La Rioja won. Naast de prehistorische grot kom je op het grondgebied van Camargo ook wat oude Romeinse overblijfselen tegen. De restanten van het oude thermencomplex, toch geinig. Groot is het niet, maar als je toch in de buurt bent kun je er net zo goed even naartoe gaan. Het ligt bij het vliegveld, dus als je de planeet toch aan het verneuken bent kun je kijken naar de restanten van een oude beschaving. Minimuseumpje erbij, terwijl Camargo ook nog een groter museum heeft. In het Museo Etnográfico de Cantabria kun je alles vinden over het verleden van Cantabrië. Het zit in een mooi historisch gebouw, alles ziet er oud uit en dat is dus wel lachen. Maarja, verder dus vooral veel industrie hier, beetje dienstensector, slaapstadje.



Van start gaan we dus eigenlijk in Maliaño, tijdens de neutralisatie rijden we door de gemeente en net na het dorpje Camargo gaan we in de buurt van Escodo écht van start. De eerste paar kilometer van de rit rijden de renners over een brede weg die voorzichtig naar beneden loopt. We fietsen weer eens door een regio waar ze de helft van de bergen hebben afgegraven, maar verder is het groen. De weg is breed en kent wat bochten. Door al die bochten in dalende lijn toch niet het makkelijkste begin, maar heel snel komen we uit in het dorpje Arce waar het bij een rotonde naar links gaat en daarna loopt de weg een tijdje omhoog. Beter terrein voor de vluchters om iets te forceren, al duurt dit klimmetje ook niet heel lang. Na nog een kort stukje in dalende lijn wordt het vlak en vervolgens fietsen we zo goed als rechtdoor naar Torrelavega toe, over een gigantisch brede weg. Af en toe wat bochten in een dorpje, maar het is een behoorlijk makkelijk begin van de rit. Torrelageva, dan moeten er belletjes gaan rinkelen. Oscar Freire! Juan José Cobo! Manolo Saiz! Grootheden, overal grootheden. En kleintjes, want de familie Trueba is ook van hier. Vicente Trueba was 1,54 meter lang en woog minder dan 50 kilo, fenomeen. Maar goed, vooral Cobo en Saiz dus, de échte fenomenen van Torrelavega. Helaas hebben ze Cobo een paar jaar geleden zijn Vueltawinst afgepakt, ernstig onterecht. Manolo Saiz probeert ondertussen al jaren sponsoren te werven om zodoende een terugkeer in het peloton te bewerkstelligen, maar niemand heeft interesse. Geen idee hoe dat komt. In Torrelavega hebben we 18 kilometer afgewerkt, we slaan hier in het centrum rechtsaf en rijden vervolgens een aantal kilometer over dezelfde weg verder naar Cabezón de la Sal. Buiten Torrelavega gaat het een keer omhoog, maar meer dan glooiend mogen we het hier niet noemen. Vlak is anders, maar niemand hoeft heel bang te worden van dit terrein. Het verhaal blijft hetzelfde, brede en grotendeels rechte wegen, met af en toe een doortocht in een Cantabrisch dorpje. Paar rotondes en bochten onderweg en wat oneffenheden, maarja, nee, dit is wel een begin van de rit dat je daadwerkelijk niet hoeft uit te zenden. Na 34 kilometer bereiken de renners Cabezón de la Sal, waar ook weer wat rotondes liggen. Buiten dit dorpje volgen de renners zeven kilometer dezelfde, glooiende weg. Wel wat klimwerk, maar ach, niet schokkend. Voorbij het dorpje Requejo slaan ze dan na heel lang over dezelfde weg gereden te hebben linksaf een andere weg in, een iets smallere. Deze weg loopt een kilometer of zes vooral lichtjes naar beneden, met een paar knikjes omhoog tussendoor. Als we het dorpje Roiz bereiken gaat het zelfs drie kilometer omhoog, twee kilometer aan 4% en daarna potverdorie gewoon een kilometer aan 6%. Hierna is het een kilometer of twee zo goed als vlak tot in Labarces, een schitterend geleden dorpje in de Cantabrische heuvels.



In Labarces hebben we toch al snel 50 kilometer afgewerkt. Buiten het dorp loopt de weg nog een kilometer aan 6% omhoog, daarna gaat het vier kilometer aan 2% verder naar de top van de Collada de Bielva. Na deze klim gaat het vijf kilometer naar beneden over een bochtige en niet gigantisch brede weg, het is te hopen dat het tijdens deze rit wat droger is. Heel steil gaat het niet naar beneden, maar door al die bochten wordt het toch lastig. Voorbij het dorpje Bielva zijn we beneden, de renners slaan beneden linksaf, en daarna meteen twee keer rechts, waarna ze acht kilometer over een glooiende weg gaan fietsen. Die weg is wel breder, maar het gaat tussendoor een keer twee kilometer aan iets meer dan 5% omhoog. Voor de renners beginnen aan de grootste uitdaging van de dag hebben ze toch al redelijk wat hoogtemeters in hun benen. Het gaat ook een paar keer omlaag, maar door de bredere weg zijn de bochten alhier beter te nemen. Een tijdje later komen we uit op de hoofdweg door de vallei en die brengt ons van Panes naar La Vega. In de buurt van Panes rijden we een paar kilometer rond in Asutrië, maar al snel bereiken we de grens tussen Asturië en Cantabrië weer en keren we terug naar die regio. Al blijven we niet eeuwig in Cantabrië, we zijn nu eigenlijk op weg naar nóg een andere autonome regio. Duurt wel nog even voor we daar zijn. De weg tussen Panes en La Vega is vooral lang. We volgen dik 35 kilometer dezelfde weg. De weg voert langs de rivier de Deva, een riviertje dat een fraaie kloof heeft uitgesleten. Dat staat de renners dus te wachten, een fraaie weg met een prachtig uitzicht. Heel veel mooie rotsen, met heel veel groen erbij. Desfiladero de La Hermida, uitzinnig schitterend. Af en toe komt het water ook nog in beeld, alles is hier mooi. De weg zelf is breed, kent dankzij het grillige verloop van de Deva wel een hoop bochten en loopt bovenal steeds een beetje omhoog. In een kilometer of 30 komen we een meter of 350 hoger uit, dan kun je zelf wel ongeveer uitrekenen hoe lastig het hier is. Steeds een beetje vals plat, maar waarschijnlijk merken de renners daar niet heel veel van. Heel veel meer over deze weg kan ik denk ik niet vertellen. Het is meer dan 30 kilometer aan natuurporno, terwijl de koersporno wat achterwege blijft. Alhoewel, we fietsen hier in de schitterende Picos de Europa na een tijd door het dorpje Potes. Hier slaan we in het centrum linksaf, maar als je hier rechtsaf zou slaan kun je naar twee plaatsen fietsen waar de Vuelta in het verleden wel eens is geweest. In de Vuelta van 2017 versloeg Sander Armee hier even verderop Alexey Lutsenko bij Santo Toribio de Liébana, godbetert. Maar, veel belangrijker, van Potes kun je fietsen naar Fuente Dé, waar Alberto Contador in 2012 de Vuelta op zijn kop zette. Purito Rodriguez had mooi het nakijken na die coup. Een historische plaats voor het Spaanse wielrennen. Het is hier dus niet alleen mooi, er is ook wel het een en ander gebeurd in het verleden. Maar, de historie laten we voor wat het is. We gaan naar de toekomst en dus fietsen we van Potes naar La Vega, ergens halverwege deze weg ligt volgens de organisatie de voet van dé klim van de dag. De weg wordt hier ondertussen wel net een tikkeltje minder mooi, want we verlaten de kloof. Alsnog zien we in de verte allemaal groene heuvels liggen, dus het blijft toch nog een beetje fraai.





De Desfiladero de la Hermida (kloof van La Hermida) is een kloof in het noorden van Spanje, op de grens van de provincies Asturië en Cantabrië. De kloof is 21 kilometer lang en daarmee de langste van Spanje. Ze is gevormd door de benedenloop van de Río Deva, die zich in het kalkplateau van de oostelijke flank van de Picos de Europa heeft ingegraven. Het grootste hoogteverschil tussen de bodem en de omliggende bergen is ongeveer 600 m. De kloof ontleent zijn naam aan het plaatsje La Hermida, dat halverwege de kloof ligt. Tot zover nog even deze droge informatie. Het is écht de moeite waard, behalve dan voor de koers zelf. Gelukkig begint nu, voorbij Potes, de Puerto de San Glorio. De bepalende klim van de dag, hier gaat duidelijk worden wat het verloop van deze rit zal zijn. Kan een rit zijn voor de vluchters, of een rit voor de beter klimmende sprinters. Maarja, dan moet je dus wel deze klim zien te overleven. Volgens de organisatie is de Puerto de San Glorio 22,4 kilometer lang, gemiddeld gaat het aan 5,5% omhoog. Ik voel Sam Bennett nu al lossen. De klim van de eerste categorie zou, als je andere normen hanteert, ook 26,7 kilometer lang kunnen zijn. Dan gaat ie gemiddeld aan 4,9% omhoog, maar dan reken je wel direct de eerste kilometers buiten Potes mee. Dat zijn vals platte kilometers, die daarom door de organisatie worden geschrapt. Het duurt vijf kilometer voor we een kilometer aan meer dan 2% tegenkomen, ik bedoel maar. De brede maar bochtige weg omhoog voert nog steeds door een schitterende omgeving, al is het rotsachtige gebeuren nu wel voorbij. We volgen inmiddels ook een ander riviertje, totaal ander verhaal. In de verte zien we allerlei fraaie bergen liggen, de Picos de Europa zijn formidabel. Eén keer eerder zat de Puerto de San Glorio in de Vuelta, in de editie van 2014. Toen reden we na deze klim naar La Camperona, die korte maar krankzinnig steile klim waar bij die gelegenheid Ryder Hesjedal wist te winnen. Nu krijgen we te maken met een vlakke aankomst na de San Glorio, wat toch voor een merkwaardige koers kan zorgen. Als de klim écht begint gaat het twee kilometer aan ongeveer 4% omhoog, waarna er weer een vlakke kilometer volgt. Na twee kilometer aan 3,5% begint vervolgens na tien kilometer klimmen het zware deel van de San Glorio. Hij wordt eindelijk glorieus, zeg maar. Twee kilometer aan 7% met stukjes tot 10%, maak hier tempo en je houdt meteen geen sprinter meer over. Kilometer aan 6%, een makkelijkere aan 4% en dan weer twee kilometer aan 7%, misschien dat zelfs Mads Pedersen het ondertussen Spaans benauwd krijgt. We hebben nu ongeveer 16 kilometer geklommen en moeten hierna nog 10 kilometer klimmen. Het gaat niet direct veel makkelijker worden in die kilometers. Het makkelijke stuk zat meteen in het begin, voor de rest is deze San Glorio gewoon deftig de moeite waard. Lang, en niet evident. Twee kilometer aan iets meer dan 6%, kilometer aan 7%, weer twee aan 6%, eentje aan 7% en dan zelfs een volle kilometer aan 7,5%. Nou, nou, nou, nou, nou, jongens. In de laatste 3,5 kilometer van de klim gaat het tot slot twee kilometer aan 6,5% omhoog, en dan nog anderhalve kilometer aan 5,5%.




Na 126 kilometer koers, op 64 kilometer van het eind, bereiken de renners de top van de Puerto de San Glorio. Ze verlaten op de top Cantabrië en fietsen de volgende autonome regio binnen, Castilië en Leon. Onderweg naar Castilië en Leon komen de renners vooral richting de top prachtige vergezichten tegen, het is hier wel mooi. En bochtig, dat ook. Op de top zien we een bordje dat naar rechts wijst, verder omhoog naar de Collado de Llesba, zoals ook op het profiel van de altimetriasgoden valt te zien. Dat stuk van de klim slaan we over, we fietsen rechtdoor en beginnen aan de afdaling. Op de top van de Collado de Llesba staat overigens een beeld van een beer, omdat hier wat beren schijnen te vertoeven. Op de San Glorio zelf staat dan weer een beeld van een ree, ook leuk. Ik ben heel benieuwd hoeveel volk er hier op de top nog bij elkaar zal zitten. Hangt vooral af van het tempo dat gekozen wordt natuurlijk. Als je een beetje gas geeft haken alle sprinters af, dat kan met al die kilometers aan 7% eigenlijk niet anders. Maar het kan ook prima zijn dat het niet te hard gaat, en dan maakt iemand als Pedersen misschien nog wel kans. Hij zal hoe dan ook een goede dag moeten hebben, de San Glorio is niet kinderachtig. De afdaling van deze pas daarentegen, dat is een ander verhaal. Het gaat een kleine tien kilometer naar beneden over een brede weg zonder gekke bochten. Wel wat bochtenwerk uiteraard, maar heel ingewikkeld ziet het er niet uit. In de eerste twee, drie kilometer van de afdaling gaat het aan serieuze percentages naar beneden met zelfs een paar wat scherpere bochten, maar daarna gaat het vals plat naar beneden verder zonder veel bochten. Eitje. Geen ideale afdaling om tijd terug te pakken in je eentje, wel prima terrein om je knechten op kop te zetten en een eventueel gat te dichten. Echt alleen de eerste kilometers is het boeiend, daarna kun je met je ogen dicht dalen. Al zou ik ze open houden, de omgeving is nog steeds mooi. Voorbij het dorpje Llánaves de la Reina duiken we weer een kloof in, weer een hele fraaie. Kicken tunneltje erbij, hoppa. Niet 21 kilometer lang alleen, de rotsen verdwijnen vrij snel weer uit beeld. Redelijk wat bochten in de kloof, maar tegen die tijd gaat het dus vals plat omlaag. Na ongeveer tien kilometer dalen loopt de weg nog een heel stuk langer vals plat omlaag, maar eigenlijk is het gewoon vlak. Tot aan Boca de Huérgano gaat het een kilometer of 10 omlaag aan 1% gemiddeld, het terrein voor de grote motoren om eventueel een gat te dichten. Het is dat het zo nu en dan wat bochtig is en dat we door wat dorpjes rijden waardoor je slecht ziet wat er voor je rijdt, dat zou de achtervolgingslust eventueel nog wat kunnen dempen. Rond Boca de Huérgano wordt het helemaal recht en helemaal vlak, waarna de route een wat meer geaccidenteerd karakter krijgt. In de acht kilometer tot aan Riaño komen de renners een drietal korte klimmetjes tegen, hupjes omhoog waar de eventuele aanwezige sprinters niet blij mee zullen zijn. We fietsen inmiddels langs het Embalse de Riaño, het stuwmeer van Riaño. De weg langs het stuwmeer is nog steeds goed en breed, de paar aanwezige bochten zijn daardoor niet heel interessant. Na 154 kilometer bereiken we Riaño, daar kunnen we iets over vertellen.




Ziet u de brug op de tweede foto? Onder die brug ligt het oude Riaño. Ziet u de kerk? Die komt uit een ander dorp, dat ook verdwenen is in het stuwmeer, steen voor steen heeft men deze kerk naar de nieuwe locatie verplaatst. Wat we nu Riaño noemen is eigenlijk Riaño Nuevo, een nieuw dorp dat uit de grond is gestampt om de mensen uit Riaño Viejo een nieuwe woonplaats te bieden. Zes dorpjes lagen er hier, en voor dat stuwmeer zijn ze allemaal verdwenen. Al in het begin van de 20e eeuw was men van plan om op deze plaats een stuwmeer aan te leggen, maar pas in de jaren '70 werd er begonnen met het verwezenlijken van deze plannen en pas in 1984 verdween het oude Riaño onder water. Je moet blijkbaar het een en ander over hebben voor het opwekken van energie en het opvangen van water. Na de doortocht in het nieuwe Riaño rijden we over de brug, en dus over het oude Riaño heen. Een verzwolgen dorp, en dat eigenlijk nog niet eens zo lang geleden. Blijft een merkwaardig land, dat Spanje. Aan de andere kant van het stuwmeer komen we terecht op een glooiende weg. Het is 14 kilometer fietsen tot de tussensprint en in die 14 kilometer loopt de weg een paar keer op en af. Dat zijn vooral korte en onbeduidende knikjes, en een keer een stuk van een kilometer of twee vals plat omhoog. Het valt allemaal wel mee, maar volledig vlak is het dus niet. De weg is ontzettend breed, maar soms wel een beetje bochtig. Het lollige is dat we eerst wegfietsen van het stuwmeer, maar na een tijd komt er opnieuw water in beeld. Water van hetzelfde stuwmeer. Dat meer van Riaño is toch best groot, schijnt bij de 20 grootste stuwmeren van Spanje te horen. Flink wat groen en een aantal mooie bergen erbij, de omgeving blijft aangenaam. Drie kilometer voor de tussensprint rijden de renners door een bijzonder donkere tunnel, buiten de tunnel rijden ze over de stuwdam. Via een paar brede haarspeldbochten dalen we vervolgens af richting die tussensprint, die na een vlakke kilometer volgt in Las Salas. Het peloton heeft tegen deze tijd 168 kilometer afgewerkt, nog 22 kilometer fietsen tot in Cistierna.



De weg loopt voorbij de tussensprint vooral steeds een beetje lichtjes naar beneden. De finish ligt een meter of 100 lager, het zal een snelle finale worden. We volgen continu de loop van de Río Esla en dus komen we in deze laatste 22 kilometer wel het nodige aan bochtenwerk tegen. De weg is dan weer zo breed dat je daar meestal niet veel van merkt, het is een makkelijke route. Je zou er veel over kunnen vertellen, maar misschien is dat niet altijd nodig. De renners rijden door een fraaie omgeving, we zien hier nog steeds het nodige aan bergenwerk en zo nu en dan passeren we langs een rotswand. Verder rijden we dus over een brede weg, die een lichte tendens naar beneden kent. Misschien een paar minimale knikjes omhoog tussendoor, maar nee, laten we het gewoon volledig vlak noemen. Af en toe passeren we een dorpje, maar die lijken allemaal uitgestorven te zijn. De aanwezige bochten vallen grotendeels weg door die brede weg, terwijl het af en toe ook gewoon een paar kilometer volledig rechtdoor gaat. Deze finale gaat echt helemaal nergens over. Op vijf kilometer van het eind komen we bijvoorbeeld een bocht tegen, maar in die bocht is de weg nóg breder. Nee, dan stelt het niet veel voor inderdaad. Langs de Esla, hier mooi in beeld, rijden we vervolgens weer een tijd zo goed als rechtdoor verder naar Cistierna, kan er niet meer van maken. Op twee kilometer van het eind komen de renners een rotonde tegen, voor het eerst in 20 kilometer een punt van aandacht. Wel meteen een joekel van een rotonde ook, tweebaans. Bij de rotonde gaat het rechtdoor, waarna we tot in de slotkilometer geen bocht meer tegenkomen. In die slotkilometer, we bevinden ons inmiddels in het centrum van Cistierna, ligt er een flauwe bocht naar links. Op 500 meter van het eind slaan we iets scherper rechtsaf en daarna gaat het rechtdoor tot aan de finish. Aankomst in een brede en vlakke straat. Dat is het, meer niet.



Ik was het alweer vergeten, maar in 2016 en 2018 ging er in de Vuelta een rit van start in Cistierna. In 2016 reden we van onze finishplaats van vandaag naar de Alto del Naranco, waar David De la Cruz zou winnen. Twee jaar later ging er een rit van start die zou eindigen op Les Praeres, waar we ditmaal over een paar dagen naartoe gaan. Twee keer gingen we in Cistierna van start na een aankomst op La Camperona, die klim ligt hier blijkbaar 14 kilometer vandaan. De laatste keer dat er een rit eindigde op La Camperona won Oscar Rodriguez, dat was wel geinig toen. De Vuelta Ciclista a León, een voormalige 2.2-koers, eindigde ook een keer in Cistierna, de schier onbekende Javier Ramirez won toen. Ik vertel het toch maar, want verder is het heel ingewikkeld om veel informatie te vergaren over Cistierna. Het is een dorpje met net iets meer dan 3000 inwoners, dat maakt alle passages in de Vuelta toch wel extra bijzonder. Hoe krijgen ze dat in deze gemeenschap voor elkaar joh? Er is hier echt amper iets te doen, er zijn geen mooie gebouwen te vinden, zelfs de kerk is niet bijzonder. Het enige positieve is de omgeving, je hebt hier wel bijna overal een mooi uitzicht. Het lokale hoogtepunt schijnt het spoorwegmuseum te zijn. Vroeger liep er dwars door deze vallei in de middeleeuwen een lange weg naar het noorden en in de tijd dat het stoomtreinen aan een opmars begonnen lag er een belangrijke spoorlijn dwars door dit gebied, met een station in Cistierna. Dat station is er nog steeds, nu rijden er normale treinen. Een aantal oude locomotieven en alles wat verder met het treingebeuren uit die tijd te maken had kom je tegen in het museum. Buiten het dorp ligt een oude spoorbrug, die gemaakt is in de stijl van Eiffel. Recent hebben ze deze brug aangepakt, waardoor het tegenwoordig vooral een attractie is voor voetgangers. Je kunt over de brug lopen, te gek. Omdat er niet veel meer te doen is in Cistierna schittert deze spoorbrug dan ook in het roadbook. Normaal kom je in zo'n roadbook nog wel mooie foto's tegen, nu een roestige brug. En dat in een gebied waar de Romeinen ooit zijn geweest, in alle tussenliggende jaren is weinig vooruitgang geboekt.



In startgemeente Camargo zou het vandaag overdag 22 graden moeten worden, dat zijn heerlijke temperaturen hoor. In de ochtend kan er wat regen vallen, maar 's middags zou het droog moeten zijn. Een klein beetje wind uit het noorden, een heel klein beetje. Aangename dag om een rondje te gaan fietsen, me dunkt. In finishplaats Cistierna, ginder in León, wordt het 28 graden, geen kans op regen en een voorzichtig zuchtje wind uit het zuiden. Tegenwind in de laatste kilometers in dat geval, maar de windsnelheid ligt zo laag dat het vermoedelijk weinig gaat uitmaken. Het is een vrij lange rit, dus staan de renners om 12:10 aan het vertrek, waarna 20 minuten later de rit echt begint. Het zal ondertussen niemand meer verbazen, maar Eurosport is er pas om 14:30 bij en Sporza sluit om 15:50 aan. Dat is ditmaal vrij laat, want tegen de tijd dat Sporza live gaat zijn de renners al bijna boven op de Puerto de San Glorio. Via Eurosport gaan we die klim wel in z'n geheel kunnen zien, toch leuk. Het gevecht om in de vlucht van de dag te geraken missen we dan weer, terwijl dat vandaag uitermate interessant zou kunnen zijn. Hoe dan ook, de finish wordt verwacht tussen 17:15 en 17:46.



Goh, wat een merkwaardige rit is dit hè, Jeroen? Die klim, die vermaledijde klim. De Puerto de San Glorio zorgt ervoor dat dit een abnormale etappe is. Gaan er renners zijn die denken die klim te kunnen overleven om daarna ook nog te sprinten? Gezien al die kilometers aan 7% lijkt die kans me klein. Er is na die klim nog genoeg tijd om terug te keren, meer dan 60 kilometer, maar ik heb er toch een hard hoofd in. Vroeger was het een etappe geweest voor iemand als Sagan, nu zou Trek misschien iets kunnen ondernemen voor Pedersen. Maarja, da's wel heel ambitieus dan. Ze zullen het ook nog alleen moeten doen, omdat ik niet direct zie wie hier nog meer gaat controleren. Het had een rit voor Hayter kunnen zijn, maar die werd gisteren zowat laatste en lijkt dus heel slecht te zijn. Verder, ja, geen idee hoor. Die klim is écht lastig. Niet voor de klassementsrenners, wel voor alle jongens met een paar kilo meer. Ik denk dat het een ritje gaat worden voor de vluchters. Dacht ik gisteren ook, dus verstand heb ik er niet van, maar toch. Het kan wel eens lang duren voor de vlucht vertrokken is, maar ik zie daarna niet echt een ploeg controleren. Of het moet een lullige vlucht zijn van een renner of drie, dat kan altijd nog. Met een iets grotere groep wordt het een etappe voor de jongens die vroeg vertrokken zijn. Tijd om vijf willekeurige namen uit m'n duim te zuigen.
1. Stannard. Als je gewoon een willekeurige naam van Alpecin noemt kom je vaak al een eind. Ging gisteren nog best vlotjes omhoog en kwam als 34e binnen, wat eigenlijk heel dom is. Die moet gewoon lekker in de bus gaan zitten en zijn krachten sparen voor dit soort ritten. Komt goed een berg over en is nog best rap, dan ben je een kandidaat voor deze etappe. Moet je alleen wel in de aanval gaan en niet gaan aanklampen.
2. Wright. Fredje! Zelfde verhaal als in Bilbao. Heel sterk, maar als ze naar je kijken wordt het heel moeilijk om te winnen. That's cycling, innit? Weer een tweede plaats erbij voor de man die nog nooit won en hunkert naar een zege, zin in.
3. Herrada. Laatste kans voor Jesus, als ie nu niet in de vlucht zit noem ik 'm nooit meer.
4. Arndt. Heeft zich al aanvalslustig getoond in deze Vuelta, hij werd zesde in Bilbao. Kan zomaar zijn dat we hem vaker in de aanval gaan zien, hopelijk wint hij dan niet net als in 2019 een rit en blijft het bij een vierde plaats, of nog lager.
5. Ezquerra. Ik moet toch iedere keer wel weer een renner noemen van de Spaanse ProTeams. Tijdens deze rit lijkt Jesus Ezquerra van Burgos me wel een aardige kanshebber. Op zijn niveau kan hij aardig klimmen, en op zijn niveau is hij aardig rap. Dat wil zeggen dat hij 15e wordt als hij de vlucht al haalt, maar toch, veel dichterbij komen de Spaanse ploegen niet.

Altijd keihard lachen om dat verzet van Bennett bergop.