Omdat de hedendaagse wereld mij meestal toch wel vijandig is gezind trek ik mij regelmatig terug op het kleinste kamertje, gewoon om daar lekker mijn ding te doen in alle eenzaamheid en rust.
Wat ik daar doe varieert, dat ga ik niet dieper op in...(dus vette pech!)
Wat mij dan het meest pleziert is dat ik me dan realiseer dat niemand (uitgezonderd familie) weet dat ik daar ben, of weet heeft wat ik daar uitvreet dat is mijn geheim, mijn isolate plekje, mijn meditatiehok.
De grote massa niet, de wereldbevolking niet, de regeringsleiders en grote misdadigers niet.
Ik ben ze daar allemaal te slim af!
Maar die illusie waar ik al jaren op kick ging vandaag te grabbel doordat vandaag op de sociale werkplaats de opmerking plaatste ''Boeit mij het wat iemand daar uitvreet!'' over een collega die te lang op de wc bleef.
Toen begon het me ineens te dagen....het boeit ook helemaal niemand wat ik daar uitvreet!
Ik was dus helemaal niemand te slim af!
Ik vroeg me af hoe ik dat gevoel terug kon winnen.
Toen kwamen er allerlei gedachten van filmpjes maken en online zetten, hetgeen nog niemand zou boeien en alleen maar de interesse zou wekken van de viezerikken in de poep en plassexhoek en wat al nog niet meer.
En plots bemerkte ik dat ik mijn eigen voorheen zo onschuldige fantasie die me altijd zo'n warm gevoel van geborgenheid en veiligheid gaf zat te bevuilen door het met doordenken in een vulgaire stinkende en gestoorde hoek aan het plaatsen was.
Ik trok dus aan de noodrem van mijn gedachtenstroom en zei ''STOP!''
Op die manier hoefde het voor mij niet dus ik heb besloten dan maar liever verloren dan bedorven.
Dan heb ik tenminste nog warme herinneringen aan die tijd van warmte en geborgenheid.
Klacht: Opmerkingen over remsporen, stank en plasjes ernaast...