[Etappe 16] Carcassonne - Foix #1

Etappe 16: Carcassonne - Foix, 178,5 km

Nou nou, dat was me het weekje wel weer, zeg. De tweede week van de Tour begon niet al te spectaculair met een ritje voor de vluchters richting het vliegveld van Megève. Die rit was eigenlijk vooral in de laatste kilometer heel vermakelijk, met steeds veranderende koplopers. Eerst leek Sanchez het lang te redden, maar die werd dan weer ingehaald door Schultz en Jorgenson. Toen sloot Van Baarle aan, en toen sloot ineens iedereen aan. In de sprint bergop trok Sanchez aan voor Wright, maar die was nergens te bekennen. In plaats daarvan zat Schultz in z'n wiel, die lang wachtte om Sanchez te passeren. Maar toch niet lang genoeg, want in zijn wiel zat ineens de uit het niets tevoorschijn getoverde Magnus Cort, die in de laatste vijf meter van de rit zijn wiel net voor dat van Schultz duwde. Grappig, maar verder geen relevante rit. Nee, dan de rit van woensdag. Een rit voor de geschiedenisboeken. Tijdens rit 11 waren we getuige van moderne geschiedenis. Er werd historie geschreven door de mannen van Jumbo. Ze hadden een PLAN. Dat bleek al vanaf de eerste kilometer, toen Wout van Aert meteen in de aanval ging. Met de teleurstellende Mathieu van der Poel in zijn wiel, die hier zijn laatste meters van deze Tour afwerkte. Tijdens de zware Alpenrit met aankomst op de Col du Granon gingen Benoot en Roglic vervolgens al op de Télégraphe in de aanval, waarna we met amper vijf man aan de Galibier begonnen. Om beurten vielen Roglic en Vingegaard Pogacar aan, terwijl Pogacar zelf ook nog een paar keer in de aanval ging. Slag om slinger werd er gedemarreerd, en dat op meer dan 50 kilometer van de finish. Geweldige beelden, achteraf gezien extra geweldig als je weet dat Roglic hier uit het puntje van zijn kleine teen zijn allerlaatste krachten haalde, alles werd ingezet om Pogacar te breken. Het was warm, de rit was lang en zwaar, dit was de dag waar ze hem dachten te kunnen slopen. Pogacar dacht daar zelf heel anders over, die ging richting de top van de Galibier zelf op pad, met alleen Vingegaard in zijn wiel. In de afdaling kwam de boel wel weer bij elkaar, mede dankzij Van Aert, waarna we aan de slotklim begonnen. Een prachtige klim, de Col du Granon hoop ik in de toekomst vaker te zien. Niet jaarlijks, maar met een bescheiden regelmaat. Barguil was de beste vluchter van de dag en reed op die klim nog op kop, waarna zijn ploeggenoot Quintana in de tegenaanval ging. Dat zag er lullig uit, maar de Granon bleek zo zwaar te zijn dat het allemaal niet uitmaakte. Terwijl Roglic moest lossen en alle andere knechten van Jumbo ook waren afgehaakt leek UAE ineens weer het overtal te hebben. Jumbo had hem in een hoek gedrukt, maar de ongenaakbare Pogacar kwam toch weer bovendrijven. Na al dat spektakel op de Galibier dreigde de rit uit te gaan als een nachtkaars. Een dappere poging van Jumbo, maar aan Pogacar was gewoon helemaal niets te doen.

Totdat Vingegaard op een kleine vijf kilometer van het eind in de aanval ging. Ditmaal voor het eerst ooit geen reactie van Pogacar. Hij zit altijd meteen in je wiel, maar deze keer niet. Hij bleef in het wiel van Majka hangen. Majka versnelde, en toen kon Pogacar ook dat wiel niet meer volgen. De brommer van Pogacar was ontploft, voor het eerst kende hij een inzinking van ongekende proporties. De gele Sloveen stond stil, hij verloor per seconde een seconde. Vingegaard vloog weg, stoof iedereen die nog voorop reed voorbij en kwam aan de finish met een voorsprong van een minuut op Quintana. Pogacar werd 7e, op bijna drie minuten. De onverslaanbare Sloveen is te verslaan. Het PLAN van Jumbo was hem te machtig. Al die demarrages onderweg hadden hem toch afgemat. Een etappe voor de geschiedenisboeken, deze ga ik na de Tour nog eens terugkijken gok ik zomaar. Fantastische taferelen, de man die alles kan kent ook zijn limieten. Met een gele Vingegaard trokken we verder naar de Alpe d'Huez. Meer dan twee minuten voor op Pogacar, maar die gaf al meteen aan niet op te geven. Een slechte dag, iets te enthousiast geweest, hij zou de dagen erna blijven aanvallen. Niet gelogen, hij is sindsdien inderdaad blijven aanvallen. Ook op Alpe d'Huez, al kreeg hij daar Vingegaard niet los. Hij liet wel tekenen van herstel zien, want op Vingegaard na schudde hij de rest wel af. Maar, omdat hij Vingegaard niet kon lossen viel het iedere keer stil, wist Thomas steeds terug te keren en bleven de verschillen beperkt. Maar toch, een eerste indicatie dat de Tour nog niet voorbij was. De rit op Alpe d'Huez werd overigens gewonnen door Tom Pidcock, vanuit de vroege vlucht. De manier waarop hij in de vroege vlucht terecht wist te komen verdient nog wel wat aandacht, hij vloog naar beneden in de afdaling van de Galibier, ook dat was bepaald geen straf om naar te kijken. Eenmaal op de slotklim bleek hij de beste klimmer van de kopgroep, helaas kon Louis Meintjes niet volgen, dat was pas een winnaar geweest. Ene Chris Froome werd derde die dag, talentje, in de gaten houden. Enfin, na de Alpen kregen we met nog drie ritten te maken vorige week, iets minder belangrijke ritten. Onderweg naar Saint-Étienne waren we getuige van een rit die uiteindelijk een prooi werd voor de vluchters, na veel vijven en zessen. In de kopgroep zagen we onder meer Ganna en Küng verschijnen, waardoor het een hels karwei was voor de sprintersploegen om de boel te controleren. Toen Ewan in een onnozele bocht ook nog eens op z'n bek ging was het verhaal helemaal klaar. Daarna stal BikeExchange nog even de show door veel te laat te gaan achtervolgen, we konden in ieder geval nog wel lachen.

In de kopgroep zaten grote motoren als Ganna en Küng dus, maar die wonnen niet. Nee, die werden in de finale op een heel lullig strookje bergop pardoes gelost. Het was Mads Pedersen, nota bene de snelste vooraan, die de knuppel in het hoenderhok gooide. Toen zaten er ineens nog maar twee man in zijn wiel, Fredje Wright en het fenomeen Hugo Houle. Allebei jongens die nooit iets winnen en ze lieten ook meteen zien hoe dat komt. Op een paar halfslachtige demarrages na werd Pedersen in een zetel naar de finish gebracht en hij maakte het karwei met speels gemak af. Na de teleurstelling in Denemarken pakte hij nu dan toch zijn ritzege mee, de derde voor de Denen alweer. Een aantal sprintersploegen deden hun best, maar het zat er niet in. Vooral BikeExchange sloeg een modderfiguur, maar de volgende dag sloegen ze keihard terug. Niet gokken op de controle, nee, onderweg naar Mende wilden ze aanvallen. Michael Matthews kwam in de kopgroep terecht, en met wat hulp van Mathew Hayman wist hij zijn eigen identiteit overboord te gooien en te kiezen voor een alternatief strijdplan. De kopgroep was groot en dus was het zaak om ervoor te zorgen dat je in de vlucht van de vlucht kwam te zitten. Op tijd beginnen met aanvallen, anders zit je gevangen. Dus ging Matthews zelf, vrij ver van de finish, al in de aanval. Hij kreeg uiteindelijk een paar mannetjes mee en met die mannetjes reed hij naar de voet van de slotklim. Op die steile klim in Mende kwam Alberto Bettiol ineens vanuit vanuit de achtervolgende groep opstomen. Hij kwam zelfs bij Matthews en liet hem even later ter plaatse, maar daar overspeelde hij zijn hand. Matthews gaf niet op, bleef alles geven en plooide niet. Bettiol viel wel stil en dus kwam Matthews er weer bij en was het nu de beurt aan Matthews om de ander achter te laten. Zodoende reed hij naar de ritzege toe, het kan verkeren. Bling als aanvaller, een stuk succesvoller dan Bling als sprinter. Bettiol tweede, ontgoocheld. Wij waren ook wel een beetje ontgoocheld tot dat moment, want er gebeurde niet veel. Maar op de klim naar Mende besloot Pogacar Vingegaard nog eens uit te testen. De Deen gaf geen krimp en zat zonder te ademen in het wiel. De rest moest keihard lossen en de twee reden zich bijna naar een recordtijd toe. Weer een sterke prestatie van Pogacar na zijn mindere dag op de Granon, maar voorlopig krijgt hij Vingegaard niet daar waar hij hem hebben wil.

Al lukte dat de dag voor de rustdag wel bijna. Op zondag reden we naar Carcassonne, het zou een bijzonder warme dag worden. Een rampzalige dag voor Jumbo, dat vooral. Dat begon 's ochtends al, want Primoz Roglic ging niet meer van start. Na zijn val op de kasseien ging het nog een paar dagen best behoorlijk, maar uiteindelijk werd het toch steeds een beetje slechter. Op de Galibier speelde hij een ontzettend belangrijke rol bij het laten barsten van het pantser van Pogacar, maar daarna was de pijp leeg. Iedere dag gelost, iedere dag ook een beetje eerder. Door de ploeg uit koers gehaald om hem te laten herstellen met het oog op de Vuelta, een beslissing waar ze ondertussen misschien wel spijt van hebben. Na een interessante openingsfase reden er drie renners weg, waaronder Wout van Aert. Tijdens zo'n lange en warme dag in een kopgroep van drie gaan zitten, heel slim. De radio 'werkte niet' en dus reed Wout een kilometer of 30 voor lul, tot hem toch maar duidelijk werd gemaakt dat hij beter kon inhouden. Dat deed hij en dus hadden we nog maar twee koplopers over. Die waren kansloos, ditmaal hadden de sprintersploegen de boel wel onder controle. Vooral Alpecin en BikeExchange deden veel werk, daar kwam in de finale Trek bij. Voor we die finale bereikten gebeurde er alleen nog wel wat meer. Er vond weer een klein klimaatprotestje plaats en vlak na dat protest lag Kruijswijk ineens op de grond. De slechtste stuurman van het peloton, Martijn Tusveld, was blijkbaar de dader. Kruijswijk bleef op de grond zitten en werd niet veel later afgevoerd in de ambulance, en toen was Jumbo nog maar met zes. Amper vijf minuten later de volgende valpartij, met Benoot en... Vingegaard! Benoot op z'n muil, de gele trui over hem heen. Heel Jumbo in e hoek waar de klappen vallen, zo uit het niets. De voodoo van Pogacar is beangstigend. Al zal hij nog wat meer speldjes moeten gebruiken, want de valpartij van Vingegaard viel mee. Hij was wel weer rotnerveus, maar kon uiteindelijk makkelijk terugkeren en leek ogenschijnlijk geen blessures te hebben. Nouja, goed, daarna begonnen we aan de finale van de rit en in die finale zaten nog wat klimmetjes. Op die klimmetjes werden heel wat sprinters gelost, zoals Jakobsen en Ewan. Groenewegen ook, maar hij was goed omringd en wist derhalve na een vrij lange achtervolging terug te keren. Het beeld dat me verder vooral bijstaat is dat van de zwabberende Kristoff, die man gaf het begrip afzien een nieuwe dimensie.

De kopgroep was inmiddels ingerekend, maar we hadden een paar nieuwe aanvallers gevonden. Met name Benjamin Thomas, die in de laatste kilometers solo ging. Geen enkele Fransoos heeft tot nu toe een rit gewonnen, dus mocht Thomas plaatsnemen op de bagagedrager van de motard. Schaamteloos. Daardoor hield zijn poging stand tot op 400 meter van het eind, waarna hij dan toch werd overvleugeld door de sprinters. In de sprint zagen we dat Jasper Philipsen de laatste bocht heel goed aansneed en daar een paar plekjes won, wat hem waarschijnlijk de zege opleverde. Ondanks het feit dat hij nog even in aanraking kwam met Pedersen en heel even moest inhouden kon hij in de laatste meters toch nog genoeg versnellen om zijn wiel als eerste over de finish te drukken, net voor Van Aert en Pedersen. Eindelijk een zege voor de Belg van Alpecin, na talloze ereplaatsen. Vier tweede plaatsen en vier derde plaatsen voor hem in de Tour, en nu dus de eerste ritzege. Ontzettend leuk voor de Vlam van Ham. Feest voor de Belgen, ook dat weer. De Nederlanders kwamen er wat minder aan te pas, na al dat werk in de achtervolging kwam Groenewegen niet verder dan een zesde plaats. In het klassement veranderde er niet veel, al heeft Vingegaard er wel een streepje bij op de carrosserie. Sowieso twee knechten minder en een valpartijtje met wat schaafwonden erbij, dat kan zo z'n rol gaan spelen in de laatste week. Voor we aan de vooruitblik op die laatste week toekomen moeten we nog even zeggen dat Michael Morkov niet echt een held is. Als je in de verzengende hitte 180 kilometer in je eentje gaat rijden, half ziek, dan ben je vooral niet goed bij je paasei. Zo, statement. Nu door met de laatste week, een week die heel spannend kan gaan worden. Parijs is nog steeds ver en de Tour is nog steeds niet beslist. Vingegaard heeft een keurige voorsprong van 2:22 op Pogacar en 2:43 op Thomas, maar zijn ploeg is inmiddels verzwakt en hijzelf misschien ook wel. Daarnaast heeft Pogacar al aangekondigd dat hij gaat aanvallen, aanvallen en aanvallen. Dat zou hij meteen de dag na de rustdag kunnen doen, als we van Carcasonne naar Foix rijden. In principe een rit voor de vluchters, maar het laatste stuk van de Mur de Péguère is dusdanig zwaar dat je hier vlotjes een demarrage kunt plaatsen. Moet je nog wel een lang stuk overbruggen naar Foix, maar Pogacar is in principe een betere daler dan Vingegaard. Toch liggen de twee dagen erna meer voor de hand, in de Pyreneeën krijgen we met korte bergritten te maken die voorzien zijn van vlakke aanlopen. Een aanval van ver lijkt onwaarschijnlijk, maar je weet het nooit. Op woensdag gaan we naar Peyragudes, een rit waar je eigenlijk alleen actie aan het eind verwacht. Op donderdag is dat wellicht een ander verhaal, onderweg naar Hautacam gaan we debuut van de Spandelles meemaken, een klim waar je het verschil kunt maken. Zet je wekker vast voor die rit. Daar zal het toch echt moeten gebeuren, want op vrijdag volgt er een vlakkere rit richting Cahors, een zeldzame kans voor de sprinters. En dan hebben we op zaterdag nog de lange tijdrit richting het prachtige Rocamadour, op 40 kilometer kan er veel gebeuren. Wat op zondag niet het geval zal zijn, want dan rijden we naar Parijs. Pogacar heeft nog vier dagen om de Tour alsnog naar zijn hand te zetten, Vingegaard moet nog een aantal stormen doorstaan. De eerste storm steekt vandaag de kop op, als we naar Foix trekken. Een overbekend parcours gespeend van enige inspiratie, vooral een rit voor de vluchters, maar we gaan Pogacar toch maar vast nauwlettend in de gaten houden.




Na de rustdag gaan we verder op de plek waar we voor de rustdag aankomen. We brengen liefst drie dagen door in Carcassonne, de stad waar Jasper Philipsen voor de rustdag dan eindelijk de ban wist te breken. Na 100 ereplaatsen eindelijk een ritzege in de Tour, hij heeft er op locatie nog wat langer van kunnen genieten. Wist je dat ze in Carcassonne een citadel hebben? Met een gigantisch grote ommuring, de grootste van Europa? Nee, dat heeft niemand ooit gezegd. Oorspronkelijk uit de 13e eeuw, gerestaureerd in de 19e eeuw! Een paar jaar geleden was de hele boel door een of andere kunstenaar ingepakt met gele cirkels, dat was echt het dieptepunt. Gelukkig hebben ze de kunst inmiddels verwijderd en kunnen we nu weer genieten van het ouderwetse Carcassonne, net als eindeloos veel toeristen. Volgens de organisatie moet je ook zeker even de Château Comtal en de basiliek van Saint-Nazaire bezoeken, als je toch in de buurt bent. Verder zijn ze hier vrij trots op hun Canal de Midi, een kanaal waar de renners aan het eind van de vorige rit al even langs mochten rijden. Buiten dat schijnt er weinig te melden te zijn over de stad zelf. In het roadbook staan er nog wel wat punten van aandacht, maar die bevinden zich eerder ver buiten de stad. Als je het kasteel en de kathedraal hebt bezocht kun je eigenlijk alleen nog maar naar het museum van de inquisitie, daar waar je op allerlei ideeën wordt gebracht om mensen te martelen. Zoals ze mij martelen door steeds naar bepaalde steden terug te keren. Er is ook een museum van de schone kunsten, mij lijkt het inmiddels een schone kunst om deze stad te vermijden. In Carcassonne krijgen ze ook een hard plassertje van het gegeven dat ze hier heel wat fietspaden aan het aanleggen zijn. Liefst 35 kilometer aan fietspad, jawadde! Dat is vijf kilometer meer dan vorig jaar, ze zijn hier hard aan het werk met het uitbreiden van het net. Er schijnen ook al heuse routes ontwikkeld te zijn, die je langs alle bekende plaatsen van Carcassonne brengen. Een app erbij, die meteen voor wat informatie zorgt. Met goedkeuring van Laurent Jalabert, want die komt hier enigszins uit de buurt en wordt dus bij dit soort projecten betrokken. Carcassonne is verder de stad van Mehdi Benhamouda, die kent u niet. Maar deze jongen is wel mooi prof. Niet omdat hij goed kan fietsen, wel omdat hij diabetes heeft. Een rasechte Novo NordiskGod, die vorig jaar in negen koersen zeven DNF's en één OTL wist te noteren. Dit jaar is hij desondanks nog steeds prof en staat de teller voorlopig op drie koersen en drie DNF's. Je kunt Carcassonne bijna niet beter vertegenwoordigen. Het roadbook heeft overigens nog wel een aardige anekdote: in 1947 wist Albert Bourlon blijkbaar een record te vestigen: van Carcassonne naar Bagnères-de-Luchon reed hij 253 kilometer in z'n eentje op kop en won hij nog ook. Zo'n lange solo is blijkbaar niet eerder voorgekomen. Michael Morkov deed voor de rustdag zijn best met een solo aan de achterkant, maar kwam een kilometer of 80 tekort voor het record. Verder hoop ik Carcassonne de komende 100 jaar niet meer te zien. Hier, heb je nog een waardeloos plaatje.



Vorig jaar reden we van Carcassonne naar Quillan, alwaar Bauke Mollema zou winnen vanuit de vlucht. We reden in beide gevallen naar de Pyreneeën, maar toch met een andere aanloop. Iets van variatie, maar gelukkig volgt er aan het eind van de rit toch nog een flink stukje knippen en plakken. Van start gaan we om de hoek van de finish van de vorige rit, daarna rijden we een geneutraliseerd rondje langs de Cité de Carcassonne, de middleeuwse citadel. Wisten jullie dat ze hier een citadel hebben? Nee, nouja, bij dezen dan. Drie kilometer lang en 52 torens, die we inmiddels ook al 52 keer hebben gezien. We verlaten snel de stad en gaan dan beginnen aan een bedevaart richting de heilige Hilaire. Hilario wordt - terecht - nog eens geëerd door de organisatie. In de eerste twee officiële kilometer van de rit is het vlak, terwijl we over een brede en vrij rechte weg rijden. Daarna loopt de weg even een kilometertje iets meer dan vals plat omhoog, alvast een eerste kans voor de ambitieuze vluchters om het verschil te maken. Na dit stukje omhoog gaat het ook even kort naar beneden, met wat bochten maar zonder gevaar. Na dit kleine stukje in dalende lijn is het eigenlijk goed en wel acht kilometer vlak tot we het dorpje Saint-Hilaire bereiken. Tussendoor fietsen we door andere dorpjes als Cavanac en Leuc. Dat laatste dorpje is helemaal niet zo leuk, want de renners komen er het een en ander aan bochten en verkeersmeubilair tegen. Tussen de dorpjes in is het vooral recht en breed, en vrij leeg. Eenmaal in Saint-Hilaire, alwaar Hilaire Van der Schueren een staande ovatie krijgt, beginnen we aan de eerste gecategoriseerde klim van de dag. Dwars door een streek waar ze nogal wat wijn verbouwen gaat het 1,5 kilometer aan 6,6% omhoog naar de top van de Côte de Saint-Hilaire. Na een passage over een wat smallere brug in Saint-Hilaire loopt het meteen niet kinderachtig omhoog, terwijl de weg voorlopig even smal blijft. Ideaal terrein voor het peloton om de weg te blokkeren, maar gezien heel wat stroken aan 8 à 9% ook ideaal terrein om weg te rijden. Langs de wijnranken gaat het omhoog, waarna we na 14 kilometer de top van dit klimmetje van vierde categorie bereiken. Na de top van de klim gaat het een paar meter naar beneden, waarna er nog een kleine uitloper volgt naar de top van de Col du Loup. Na deze uitloper volgt er een korte afdaling van twee kilometer, stiekem best lastig met dank aan de smalle weg in combinatie met flink wat bochten. Niet de beste weg ook, ik zie terrein voor Pogacar om Vingegaard nog wat nerveuzer te maken. Na dit afdalinkje volgt er een nieuw knikje omhoog van een kilometer, het gaat hier toch aan 5% omhoog. Toch een redelijk pittig begin van de rit, zeker als je bedenkt dat we na dit extra pukkeltje nog eens drie kilometer omlaag moeten over die smalle weg. Dit stuk van de afdaling is zelfs nóg bochtiger, al gaat het niet steil omlaag. Desondanks, om de tien meter een nieuwe bocht, genoeg reden om te spreken over een technische afdaling. Ik voorzie zomaar een hectisch begin van de rit, en als dat niet zo is kunnen we in ieder geval genieten van de omgeving. Na het afdalinkje is het twee kilometer vlak en dan rijden we na 23 kilometer Limoux binnen.




In Limoux ging de 15e rit van de Tour van 2019 van start. Die rit zou aankomen op Prat d'Albis, de klim die boven de stad Foix ligt. Nu gaan we toevallig ook naar Foix, met in de tweede helft van de rit bijna exact hetzelfde kopie. Het enige verschil is dat we nu niet naar Prat d'Albis gaan, maar beneden finishen in de stad Foix zelf. Thierry kopieert meer dan de gemiddelde brugklasser, wat een dakduif. De passage in Limoux is best hilarisch, de renners komen een recordaantal rotondes en vluchtheuvels tegen hier, je zou er welhaast dronken van worden. Nu komt dat sowieso vaak voor in Limoux, want ze schijnen hier het langste carnaval ooit te vieren, liefst zes weken gaan ze achter elkaar door. En ze produceren hier dus veel wijn, nee, met dat zuipen komt het wel goed. Na al die rotondes hier rijden we via een brug over de Aude, waarna we aan de andere kant van het water nog een laatste rotonde tegenkomen. Dat is voorlopig voorbij, maar de volgende uitdagingen laten niet lang op zich wachten. Het is een aantal kilometer zo goed als vlak, een beetje vals plat omhoog, maar dan beginnen we een kilometer of zeven later aan de volgende gecategoriseerde klim van de dag. De weg is voorlopig vrij breed, vrij recht en de omgeving weinig inspirerend. Na een tijdje rijden we door het dorpje Ajac en hier begint de Col de l'Espinas, een klim van derde categorie. De komende 5,3 kilometer gaat het aan 5% omhoog, waarvan de eerste vier kilometer vrij gelijkmatig. Steeds een beetje omhoog aan 4 à 5%, door een lommerrijke omgeving. In de laatste kilometer van de klim gaat het iets steiler omhoog, aan 7%. Na 36,6 kilometer bereiken we de top van de Col de l'Espinas, waarna er een korte afdaling volgt richting het dorpje Saint-Benoît. Nouja, afdaling, we komen in een kilometer of drie nog niet eens 100 meter lager uit, bovendien komen we maar twee bochten tegen. De derde bocht komen we tegen in Saint-Benoît, maar dan loopt de weg direct weer omhoog. We gaan drie kilometer klimmen aan 5,5% naar de top van de Col du Bac. Merkwaardig genoeg zijn hier op de top geen bergpunten te rapen, dit had toch op z'n minst een klimmetje van de vierde categorie mogen zijn. De klim kent onderweg een aantal stroken aan 7%, richting de top gaat het zelfs even een paar meter aan 8% omhoog. Een brede doch bochtige weg omhoog door het bos, de top van de Col du Bac bereiken we na 43 kilometer. Deze Col du Bac kunnen de renners kennen, want vorig jaar reden we ook al over deze klim. Zoals eerder vermeld reden we toen van Carcassonne naar Quillan en hoewel we in het eerste deel van de rit een andere weg volgden kwamen we ook toen uit in Saint-Benoit, waarna er geklommen mocht worden naar de Col du Bac. Toen een klimmetje van de derde categorie, nu, ja, niets. Terwijl het toch echt dezelfde klim is, leg maar uit. Vanuit Saint-Benoît volgen we nu tot in Lavelanet dezelfde weg als vorig jaar, da's makkelijk zeg.





Na de klim gaat het vier kilometer naar beneden richting Montjardin, een afdaling die niet zo moeilijk zou moeten zijn. Twee haarspeldbochten in het begin en daarna een paar snelle bochtjes, maar het ziet er niet onoverkomelijk uit. De weg blijft breed en behoorlijk goed, al wordt het voorbij Montjardin wat minder. We rijden verder naar Chalabre, een plaats die we na 48 kilometer gaan bereiken. Dit is een bijzonder fraai dorpje, waar ze de beschikking hebben over een kasteel. In het centrumpje wordt het lekker bochtig, de renners rijden onder meer over een paar bruggen waar het wat smaller wordt. Als toerist zou je hier graag even afstappen en kijken naar de huisjes in deze omgeving. Die hangen half in de lokale rivier, altijd een fraai beeld. Enfin, de renners rijden snel verder, op weg naar nieuwe oorden. Voorbij de brug met de overhangende huisjes is het nog even vrij bochtig, daarna gaat het buiten Chalabre een kilometer of vier redelijk rechtdoor over een door plantenen omsingelde weg. Aan het eind van deze weg slaan we rechtsaf, waarna de renners acht kilometer lang dezelfde weg volgen richting La Bastide-sur-l'Hers. In eerste instantie kent de weg de nodige bochten en loopt het wat vals plat omhoog, maar zodra we door Sainte-Colombe-sur-l'Hers zijn gefietst, weer een dorpje met de nodige platanen, wordt de weg recht. Het terrein is grotendeels beschut, we rijden vooral langs de bomen af, al zal het af en toe ook open zijn. Het loopt ook wat vals plat omhoog, maar eigenlijk valt er tijdens dit deel van de rit weinig te beleven. Vlak voor La Bastide-sur-l'Hers komen we door Le Peyrat, via wat flauwe bochtjes komen we direct daarna uit in La Bastide, waar we een paar keer achter elkaar linksaf slaan om vervolgens een paar kilometer langs de Hers te rijden. Deze rivier volgen we vijf kilometer, al komt het water amper in beeld. We rijden vooral door het bos, over een bochtige weg die we ondanks een licht glooiend karakter toch gewoon vlak gaan noemen. Aan het eind van deze weg komen we uit in L'Aiguillon, waar het peloton rechtsaf slaat. Ze rijden hierna vijf kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg tot in Lavelanet, het dorp van de legendarische grabbelaar Fabien Barthez. Tijdens deze tocht over deze rechte weg komen we de tussensprint van de dag tegen, die zal na 67,8 kilometer volgen in de buurt van Lavelanet. Op praktisch dezelfde plek als vorig jaar, jeetje. Voorbij deze tussensprint slaan we even later bij een rotonde linksaf, waarna we langzaam gaan afwijken van de route van vorig jaar. Toen reden we vanuit Lavelanet naar de Col de Montségur, nu slaan we die klim een keer over.



Waar we het parcours van de Tour van vorig jaar achter ons laten betreden we het parcours van de Tour van 2019. Richting Foix volgen we de rest van de rit dezelfde route als toen, met uitzondering van de slotklim. En met uitzondering van de eerste paar kilometer na de tussensprint in Lavelanet. We rijden een paar kilometer over een brede weg, licht vals plat omhoog, richting Villeneuve-d'Olmes. Dit dorp bereiken we alleen niet, we rijden er met een boog omheen. Ergens aan het eind van die boog, een kilometer of vier later, bereiken we het parcours van 2019, voor mij een geschikt moment om verder te gaan met kopiëren. De renners rijden verder over een enorm brede weg, die door een vallei loopt. Deze weg is behoorlijk recht en anderhalve kilometer vlak, voor er een nieuw stuk in stijgende lijn volgt. De drie kilometer daarna gaat het lichtelijk omhoog, aan een procent of drie gemiddeld. Aan het eind van dit klimmetje komen we uit in het dorpje Nalzen. Buiten dit kleine dorpje met ongeveer 100 inwoners gaan we anderhalve kilometer dalen. Een eenvoudig afdalinkje, de brede weg loopt vooral rechtdoor. Aan het eind van deze afdaling rijden we nog eens acht kilometer verder over dezelfde weg, die nu dus vlak is. We rijden dwars door de mooie vallei, terwijl we ondertussen een mooi uitzicht hebben over de omgeving. In de verte zijn genoeg bergen te zien, terwijl het dichterbij vooral heel erg groen is. Aan het eind van deze weg komen we na 88,3 kilometer uit in Saint-Paul-de-Jarrat, waar de renners drie rotondes tegenkomen. Bij de derde rotonde slaan ze linksaf, waarna ze een aantal kilometer langs de Ariège gaan rijden. De weg langs deze rivier is minder vlak dan je zou verwachten. Na een vlakke kilometer gaat het nog eens twee kilometer omhoog aan 3%. Vervolgens gaat het een kilometer licht naar beneden, waarna de orde weer hersteld wordt. We gaan op weg naar de plek waar in 2019 de tussensprint lag en in de laatste kilometers voor die locatie zal het vooral vlak zijn. Via Mercus-Garrabet rijden we langs de rivier richting Tarascon-sur-Ariège, waar we na 97 kilometer passeren. Een plek die bijna jaarlijks in de Tour voorkomt, voor mijn gevoel. In ieder geval in 2019 dus. Tussendoor rijden we nog door een klein dorpje met de naam Bompas, eventuele Belgische lezers zullen daar misschien wel smakelijk om kunnen lachen. Via Bompas en nog een mooi stukje natuur komen we uit in Tarascon, waar de rit bijna een andere wending gaat nemen.



Tarascon-sur-Ariège bereiken we dus na 97 kilometer koers. We staren hier meteen tegen het bovenstaande bouwwerk aan, de Tour du Castella. Tarascon is een dorp waar we wel vaker passeren. Ooit in 1998 ging hier een rit van start, maar meestal fietsen we hier vooral snel voorbij op weg naar de een of de andere klim. Plateau de Beille ligt hier bijvoorbeeld niet ver vandaan, of de Col de Port. Vandaag pakken we een andere col mee, de Port de Lers. Voor we de voet van die klim bereiken moet er alleen nog wel een aardig eindje gefietst worden. In Tarascon slaan we rechtsaf, rijden we via een brug over de Ariège en gaat het na een bochtig rondje in het centrum bij een rotonde aan de rand van het dorp naar links. We fietsen nu een kilometer rechtdoor, om vervolgens bij de volgende rotonde rechtsaf te slaan. Na deze bocht rijden we de bergen tegemoet. Tussen de hoge toppen door fietsen we in de vallei van de rivier Vicdessos een kilometer of 13 verder richting het plaatsje met dezelfde naam. De weg in de de vallei loopt heel geleidelijk omhoog. In die 13 kilometer komen we ongeveer 200 meter hoger uit, het is dus steeds een beetje vals plat. Af en toe helemaal plat, af en toe iets meer dan vals plat. Heel ingewikkeld is het niet, het gaat ook vooral rechtdoor. Voor we na 113 kilometer uitkomen in Vicdessos zijn we eerst nog door Capoulet-et-Junac en Niaux gereden. In de omgeving van Niaux komen we nog een onderwerp voor de afdeling touristique tegen. Buiten Niaux vinden we in de rotsen de uitgestrekte grotten van Niaux. In deze Grotte de Niaux zijn belangrijke archeologische vondsten gedaan. Tekeningen van bizons en andere dieren, van 11.000 tot 17.000 jaar oud. Jawel, een ideal bestemming voor iedere toerist. Je kan je auto hier zelfs voor de deur parkeren, lekker man.




Goed, we komen dus na onze tocht door de vallei uit in Vicdessos. Hier slaan we rechtsaf, waarna we via een smalle brug over de Ariège rijden. Na de brug gaat het naar links en even verderop slaan we rechtsaf een wat smallere weg in. Deze weg loopt direct omhoog, de volgende klim van de dag is begonnen. De renners gaan de Port de Lers beklimmen, een berg die de laatste jaren met enige regelmaat de revue passeert. In 1995 debuteerde de klim, daarna keerde ie pas in 2004 terug, maar sinds 2011 komen we hier vaker. Na 2011 werd deze klim namelijk ook in 2012 en 2015 beklommen. In 2015 beklommen we hem wel van de andere kant, toen gingen we langs deze kant naar beneden en reden we naar beneden in de vallei richting Tarascon. Kwiatkowski was toen als eerste boven op deze klim, maar de rit met aankomst op Plateau de Beille werd uiteindelijk gewonnen door Joaquim Rodriguez. In 2019 gingen we dus naar Prat d'Albis, met vooraf net als nu de Port de Lers en de Mur de Péguère. Op de Port de Lers kwam toen Romain Bardet als eerste boven, maar de rit zou hij niet winnen. Goed, Port de Lers dus. Een beklimming van 11,4 kilometer aan 7% gemiddeld. We beginnen met een kilometer aan 6%, maar daarna gaat het waarachtig een kilometer aan 10% omhoog. Welkom in de grillige Pyreneeën, zou ik zeggen. Na een kilometer aan 7% gaat het vervolgens maar aan 4% omhoog, dat valt dan weer mee. In de drie kilometer daarna gaat het aan 6,5% omhoog, waarna we richting de top weer met wat lastigere kilometers te maken krijgen. Een kilometer aan 8%, gevolgd door een kilometer aan 9% en dan weer een kilometer aan 8%. Het is een beetje een vreemde klim, want de weg loopt vooral rechtdoor. Haarspeldbochten en andere scherpe bochten komen we voorlopig niet tegen, een vreemd zicht. De weg was in het begin van de klim al niet al te breed, maar als we langs het dorpje Suc fietsen wordt het nog een slag smaller. In plaats van een rechte weg bereiken we nu de zone van de haarspeldbochten. Na de steile kilometers blijft het smal en bochtig, terwijl het aan 6% gemiddeld omhoog gaat. Eerst nog een stuk aan 7%, maar dan vlakt het in de laatste meters naar de top uit richting 4%. Al houden de verschillende sites er verschillende profielen op na, ik volg nu het profiel van de organisatie en als daar geen reet van klopt moet je de ASO bellen, niet mij. Na 125 kilometer, op iets meer dan 50 kilometer van het eind, komen de renners boven op deze lastige klim van eerste categorie.




Op de top bereiken de renners een grote open vlakte. Er is een prachtig uitzicht over de omgeving, maar daar kan niet lang van genoten worden. Het gaat direct naar beneden. We gaan een kilometer of 12 serieus afdalen richting Le Port. Het is lastig inschatten hoe moeilijk de afdaling precies is, want de mannetjes van Google zijn hier in januari 2011 voor het laatst geweest. En toen had het blijkbaar net gesneeuwd, dus ik zie via Streetview vooral heel veel sneeuw op de weg. Op de plaatsen waar geen sneeuw ligt valt waar te nemen dat de weg ook in de afdaling niet enorm breed is. Wel is het zo dat het langs deze kant van de klim minder hard naar beneden gaat, dit is vrij duidelijk de makkelijke kant. Het is wel redelijk bochtig, dus een beetje voorzichtigheid inbouwen kan geen kwaad. In het eerste deel van de afdaling hebben we vooral te maken met wat langere bochten, ergens halverwege stappen we over op de haarspeldbochten. Vrij kort achter elkaar een stuk of zes van die dingen, best pittig wel. Na die reeks van haarspeldbochten begint de afdaling te lijken op het eerste deel van de klim. Het gaat vanaf nu vooral rechtdoor verder, met alleen wat korte en snelle bochtjes tussendoor. Veel renners zullen deze afdaling ongetwijfeld kennen, want we reden hier niet alleen in 2019 al eens naar beneden, maar ook in de Tour van 2017. Toen reden we weliswaar niet over Port de Lers, maar wel over de Col d'Agnés en de afdaling van die klim sluit halverwege aan op de afdaling van deze klim. Ik kan me niet direct heugen dat er hier toen veel is gebeurd, maar ik kan ook niet alles onthouden. Na een kilometer of 13 dalen komen we uit in Le Port, waarna we vier kilometer verder gaan rijden over een vlakke weg richting Massat. Het is wel wat bochtig, maar dat mag geen problemen meer opleveren. In Massat zelf, waar we na 141 kilometer passeren, pakken we in de smalle straatjes in het centrum ook nog de nodige bochten mee. Daarna duiken we buiten het centrum kort naar beneden, richting de laatste klim van de dag.



We bevinden ons sinds ongeveer halverwege de afdaling van Port de Lers op het grondgebied van de 13e rit van de Tour van 2017. Ook toen kwamen we uit in Massat en zouden we via de volgende klim naar Foix rijden. Die volgende klim, dat is Mur de Péguère. Het is inmiddels de vierde keer dat deze klim in het Tourparcours is opgenomen, heel snel heeft de klim al een flinke reputatie gekregen. De Mur de Péguère is een klim van de eerste categorie, het gaat 9,3 kilometer aan 8% gemiddeld omhoog. De klim dankt haar snelvergaarde faam vooral aan de laatste kilometers. In het begin valt het eigenlijk allemaal nog wel mee. Het gaat eerst drie kilometer aan 6% gemiddeld omhoog over een brede weg. Daarna volgt er een simpele kilometer aan 3%, voor het nog eens twee kilometer aan 6% omhoog gaat. De renners rijden vervolgens door het gehucht Boussenac en hier slaan ze linksaf een smal weggetje in. Een veredeld geitenpad, zo mag je het best noemen. De kronkelige weg loopt door een donker bos en is steil, bijzonder steil. In de laatste drie kilometer van de klim gaat het aan 12% gemiddeld omhoog, met steilste stroken aan 18%. Het is hier altijd kruipen geblazen, zoals we in het verleden ook al hebben kunnen zien. Tijdens de eerste van drie lastige kilometers gaat het aan 13% gemiddeld omhoog, tijdens deze kilometer komen we ook die strook aan 18% en een strook aan 16% tegen. Vervolgens gaat het aan 12,6% omhoog, nog steeds vrij lastig. Richting de top gaan we dan verder aan 11%, geen sinecure. De top van de Mur de Péguère bereiken we na 151,3 kilometer, op 27 kilometer van het eind. Het is een klim waar we in het verleden al wat dingen hebben zien gebeuren. De laatste keer, in 2019, ging Mikel Landa hier in de aanval. Hij reed vervolgens naar de kopgroep toe, waar hij hoopte te kunnen profiteren van zijn ploeggenoot, Nairo Quintana. Die liet toen heel snel lopen zonder een meter op kop te rijden, haha. MovistarGoden. Maar goed, het is dus een klim waar je wel het verschil kunt maken en waar een aanval of op z'n minst een flinke tempoversnelling tot de mogelijkheden behoort. Veel renners blijven er dan niet over op de top van de klim, het nadeel is natuurlijk dat er daarna nog een lange weg afgelegd moet worden tot aan de finish.




De weg omlaag is dezelfde als in 2012, 2017 en 2019. Vier keer de Mur de Péguère, vier keer een afdaling richting Foix. In 2019 volgde er dan nog een aankomst bergop, bij de andere drie gelegenheden volgde er een finish beneden in Foix. De klim debuteerde dus in 2012, de altijd sip kijkende Sandy Casar zou de eerste zijn die als eerste bovenkwam. Daar had hij uiteindelijk niet veel aan, maar toch. Een omvangrijke kopgroep was weggereden, met onder meer een duo van Rabobank. Steven Kruijswijk en Luis Leon Sanchez gingen in de aanval en vooral Sanchez had weer eens een goede dag. Desondanks moest hij lossen op Mur de Péguère, maar in de afdaling wist hij terug te keren. Kruijswijk moest ook lossen, maar hij keerde dan weer niet terug, die afgang zal hem nu bespaard blijven. De afdaling is op zichzelf niet zo lastig, maar in 2012 hadden een aantal onverlaten het extra moeilijk gemaakt. Dit was de beruchte afdaling van de punaises. Het regende lekke banden in het achtervolgende peloton en de onfortuinlijke Robert Kiserlovski ging door een lekke band hard onderuit, waarbij hij zijn sleutelbeen brak. In 2017, de tweede keer dat we hier omhoog en naar beneden gingen, viel het gelukkig mee. Toen strooide men niet met punaises. Die rit in 2017 was wel spectaculair. Een korte rit van 100 kilometer, ook al met aankomst in Foix. Contador, Quintana en Landa gingen vroeg in de aanval en wisten stand te houden tot de finish. Op de steile muur kwamen ze alleen niet af van de toen ongelofelijk goede Warren Barguil, die uiteindelijk het sprintje in de straten van Foix wist te winnen. Barguil kwam als eerste boven op de klim en daarna ook aan de meet. Tijdens de laatste kilometers van de klim rijden de renners over een smal weggetje, maar op de top komen ze uit op een grotere weg en die brengt ze rechtstreeks naar Foix. De afdaling is dus, op mogelijke punaises na, niet lastig. Er zijn bijna geen lastige bochten te vinden en het gaat ook niet verduiveld steil naar beneden. Pas in de buurt van Burret, na 13 kilometer dalen, liggen er een paar scherpe bochten op het parcours. Na dit korte bochtige stuk gaat het weer vooral rechtdoor verder richting Foix. Het ergste is achter de rug, het begint steeds vlakker te worden. Desondanks sluit ik niet uit dat Pogacar een poging gaat wagen om Vingegaard onder druk te zetten. De Mur de Péguère is lastig genoeg om iedereen - op Vingegaard na - te lossen en dat Vingegaard een minder goede daler is zagen we vorig jaar in de afzink van de Ventoux. Dan mag de afdaling niet meteen de lastigste zijn, het is wel een ideale gelegenheid om de Deen nog eens extra onder druk te zetten. Vanuit Burret is het nog 14 kilometer fietsen tot de finish.



Het is nog een kilometer of tien fietsen tot we de buitenrand van Foix bereiken. Zoals gezegd liggen er in en rond Burret wel een paar wat scherpere bochten, maar het is toch echt allemaal goed te doen. Na een paar kilometer met wat meer bochten rijden we door La Courpière, op iets van negen kilometer van de finish. Na een paar kilometer vol bochten in een behoorlijk dalende lijn komen we hier tot de conclusie dat het zo goed als vlak is. Vanaf dit moment is er van een afdaling eigenlijk geen sprake meer, het is nu vooral een stuk waar je het verschil kunt maken als je plaats kunt nemen achter een bruggenhoofd. Dat probeerde Mikel Landa in 2019, terwijl hij hier ook in 2017 in de aanval reed. Beide keren leverde dat vrij weinig op, maar toch, sympathieke pogingen van de morele winnaar. Tot we de buitenrand van Foix bereiken komen we nu eigenlijk geen fatsoenlijke bocht meer tegen, het gaat toch voornamelijk rechtdoor over een weg die vals plat omlaag loopt. In principe ongunstig voor de eenzame fietser, maar je weet nooit. Eenmaal in het voorgeborgte van Foix komen we tussen de bebouwing terecht en merken we dat de weg tussen de huizen door soms wat smaller wordt, maar dan wordt het ook al snel weer breed. Eigenlijk volgt de meest serieuze bocht van dit deel van de afdaling pas op grofweg 2,5 kilometer van het eind, alle bochten daarvoor zijn de moeite van het vermelden niet echt waard. Een flinke, doordraaiende bocht naar links op 2,5 kilometer van het eind, daarna komen we de volgende bocht die de moeite waard is pas op iets meer dan een kilometer van het eind tegen. Bij een rotonde gaan we naar rechts en dan rijden we de slotkilometer binnen. Het blijft wel steeds iets naar beneden lopen, ook nog in deze laatste kilometers. Niet direct merkbaar, maar het is wel zo. De slotkilometer is gelijk aan die van 2017, maar dat is inmiddels dusdanig lang gelden dat een opfriscursus geen kwaad kan. Voorbij de vod komen de renners een bocht naar rechts tegen en een paar meter later bij een rotonde een bocht naar links. Vervolgens gaat het wel redelijk rechtdoor richting de rand van de stad, tot op 300 meter van de streep, want dan rijden we over de rivier de Ariège, volgt er een leuke bocht van 180 graden waarbij we weer over de Ariège fietsen terug de stad in. Dan volgt er een schuine bocht naar rechts en gaat het eigenlijk pas in de laatste 100 meter helemaal rechtdoor tot aan de finish. Die laatste bocht is van belang, zo zagen we in 2017.



Het kan zijn dat ik het al eens terloops heb vermeld, maar de afgelopen jaren is de Tour vaker op bezoek geweest in Foix. In 2012 won Luis Leon Sanchez hier dus vanuit de vlucht. Bergop niet de sterkste, maar in de afdaling kwam hij terug en daarna liet hij de rest achter. Sagan, Izagirre, Casar en Gilbert visten allemaal achter het net. Daarna keerden we in 2017 terug, en dat werd me nogal een enerverende rit. Een ontzettend korte rit van slechts 100 kilometer, na een lange bergrit van 214 kilometer de dag ervoor. Die bergrit eindigde overigens op Peyragudes, waar we tijdens de vorige rit dan weer naartoe gaan. Omgekeerde volgorde, creatief allemaal weer. Maar goed, die lange bergrit zorgde er dus voor dat de renners tijdens de explosieve rit erna al vroeg in de aanval durfden te gaan. Landa en Contador gingen al vroeg op de dag in de aanval, Barguil en Quintana even later ook. Gele trui Aru niet, die bleef samen met Froome achter. De voorsprong van de koplopers liep snel op en Landa mocht zelfs even dromen van de gele trui, maar zoals wel vaker bij Landa gaat zo'n feest niet door. Op de Mur de Péguère kregen we uiteindelijk een kopgroep van vier, Quintana en Barguil sloten aan bij Contador en Landa. Nog even de beelden teruggekeken en gezien dat de afdaling echt niet spannend is, godbetert Uran en Dan Martin probeerden in die afdaling weg te rijden van de groep gele trui, dat zegt genoeg. Enfin, de voorsprong van de koplopers liep nog wat terug en de gele trui kwam Aru kwam - voorlopig - niet in gevaar, waarna er gesprint ging worden in Foix. Alberto Contador wist dat de laatste bocht belangrijk was en zette daarom op 400 meter van het eind al zijn sprint in, wat toch net iets te vroeg was. Barguil sneed de laatste bocht beter aan, kwam er met meer snelheid uit en niemand passeerde hem meer, een zege voor de man in de bolletjestrui. En dat op 14 juli, een dubbele feestdag voor de Fransen. Contador op twee, Quintana op drie en Mikel Landa werd uiteraard een paar seconden daarachter vierde. Daarna keerden we in 2019 nog eens terug naar de stad, maar volgde er buiten de stad een aakomst bergop. Prat d'Albis, een nieuwe klim. Simon Yates werd vanuit de vlucht de eerste winnaar. Mikel Landa probeerde de Mur de Péguère nog eens te benutten om tijd te pakken op de concurrentie, of om op z'n minst voor de ritzege te gaan, maar mede dankzij een spijbelende Quintana ging dat feest niet door. Hij werd op Prat d'Albis derde, achter Pinot die ook nog vanuit de groep der favorieten kwam aanzetten. In een nog verder verleden won Kurt Asle Arvesen ooit in Foix, in 2008. In 2001 en 2007 was Foix dan weer een startplaats. Op basis van de aankomsten in de stad moeten we voorlopig tot de conclusie komen dat het een stad is die gunstig is voor vluchters, want hoewel er in 2017 grote namen vooraan eindigden deden ze dat wel door vroeg op de dag al in de aanval te gaan. Ook in 2019 won dus een vluchter, al was dat dan op de berg boven de stad. Een stad die het vooral moet hebben van het lokale kasteel. Dat torent hoog boven Foix uit en is daarmee de absolute blikvanger. Je kan ook nog wel wat mooie plaatjes schieten langs de Ariège, die Foix doorkruist, maar daarna heb je de hoogtepunten van Foix snel gehad. Het rondeboek pocht met het feit dat er in het centrum wat middeleeuwse gebouwtjes te vinden zijn en probeert ons lekker te maken met een lokaal jazzfestival. Tevens komt de voetballer Eric Carrière uit deze stad. Hij speelde achtereenvolgens voor FC Nantes, Olympique Lyon, RC Lens en Dijon FCO, terwijl hij ook nog 10 interlands voor Frankrijk speelde. Prachtige carrière.



Waar wij geconfronteerd gaan worden met de warmste dag ooit aller tijden, lijkt de grootste hitte in Frankrijk juist achter ons te liggen. In Carcassonne wordt het overdag 33 graden, nog steeds warm, maar we blijven uit de buurt van de 40. Een piepkleine kans op regen en, ojee, veel kans op wind. Verschillende bronnen zeggen wel verschillende dingen. Google houdt het op 25 km/u uit het oosten in de middag, meteofrance gaat zelfs voor 35 km/u met kans op windstoten tot 60 km/u. Windy denkt ook dat het winderig gaat worden, maar denkt dat meteofrance overdrijft. In ieder geval, zelfs met ongeveer 25 km/u staat er genoeg wind voor waaiers. Maar, de wind komt uit het oosten. We fietsen naar het zuiden. Staat de wind gunstig? Niet direct, het zou perfect zijn geweest als de wind een beetje uit het noordoosten kwam, maar het is eigenlijk precies uit het oosten. Zijwind, maar niet schuin in de rug, gewoon schuin. Kan alsnog waaiers opleveren, zeker als de verwachtingen van meteofrance uitkomen. Is het terrein geschikt voor waaiers? Ja, daar moet ik toch wel bevestigend op reageren. Vooral in de eerste 10 kilometer komen we veel open terrein tegen. Ik zet m'n geld op waaiers vanuit het vertrek. Daarna wordt het terrein wel weer wat meer beschut, terwijl de wind ook in kracht afneemt naarmate we dichter bij de bergen komen. In Limoux, na 20 kilometer koers, waait het al 10 km/u minder hard. Kans op waaierspektakel in die eerste kilometers, daarna houdt dat wel snel op. Maar het hoeft ook niet de hele dag te waaien, ik krijg Guadalajaraflashbacks. Een paar kilometer aan het begin is genoeg voor een dag vol actie. Maar afijn, ik wil weer geen verwachtingen wekken. Het stuk voorbij Limoux is behoorlijk open, maar tegen die tijd zit de wind in de rug en waait het dus minder hard. Op sommige stukken misschien een beetje wind schuin in de rug, maar daarna houdt het echt op. In Lavelanet, na een kilometer of 67, is het al praktisch windstil. Spektakel in het begin wellicht, daarna niet echt. In Foix spreken we 's middags over 31 graden, met zelfs een aardige kans op regen. Nouja, 40%. Als het al gaat regenen dan waarschijnlijk pas in de avond, maar toch. Pogacar zal een regendans gaan doen, vermoed ik zomaar. Geen wind in Foix, nouja, bijna niet. Amper 10 km/u, dat is weinig. Het beetje wind dat er is staat hier wel tegen, dat maakt die laatste paar kilometer dan wel even vervelend. Maar goed, vooral het begin in de gaten houden. De start mag je niet missen, voor geen goud. Dus zit je om 12:30 maar mooi klaar, waarna de renners tien minuten later voorbij de Cité van Carcassonne officieel gaan beginnen aan de rit. Hopelijk een leuk begin. Met of zonder wind zal dat waarschijnlijk wel het geval zijn, want iedereen wil sowieso in de vlucht van de dag zitten. De beelden zijn te bekijken bij Eurosport, de NOS en Sporza zijn er pas om 13:40 bij. De finish verwachten we redelijk vroeg, tussen 16:58 en 17:27.



Ik ben heel benieuwd naar het begin van deze rit. Als de voorspellingen uitkomen en het aan meer dan 30 km/u waait bij de start gaan we wat meemaken in die eerste paar kilometer. Lang duurt dat niet, maar we komen in de eerste tien kilometer toch een aantal open stroken tegen. Zijwind, maar met deze kracht kan dat alsnog genoeg zijn voor waaiers. Daarna beginnen we evenwel aan het heuvelachtige deel van het parcours, met wat meer beschutting om ons heen. Zelfs als er in die eerste tien kilometer iets gaat gebeuren kan het daarna net zo goed weer stilvallen, maar het kan ook zo zijn dat we de hele dag naar iets geweldigs gaan zitten te kijken als een grote naam een eventuele eerste slag mist. Omdat we deze Tour in ieder geval wat de wind betreft al vaak teleurgesteld zijn ga ik bij de voorspelling daar dan ook maar vanuit. We krijgen geen waaiers en als we ze wel krijgen houden ze snel op te bestaan omdat het alleen in het begin hard waait. Na deze rit volgen twee aankomsten bergop, zoals Gouvenou zelf al zegt is dit een rit die de aanvallers moet inspireren. Normaliter is dit een dag voor de vlucht, waarbij we op de Mur de Péguère eventueel nog wel wat actie kunnen zien tussen de klassementsrenners. Ik verwacht echt dat Pogacar daar gaat aanvallen, en dat hij als een idioot naar beneden gaat. Zo'n beetje de enige aankomst bergaf, al is het dan niet direct de lastigste afdaling. Maar goed, hij gaat aanvallen tot hij er dood bij neervalt, daar reken ik wel op. Op de altijd lege Mur de Péguère krijgen we actie en blijven er weinig renners over, de rest van de rit zitten we vermoedelijk vooral naar de vluchters te kijken. Het heuvelachtige begin biedt kansen om een sterkte kopgroep te laten ontstaan, dat is dan weer mooi meegenomen. Het precieze lot van deze rit hangt af van de wind, we kunnen dik 170 kilometer actie krijgen, al is het ook maar de vraag in hoeverre ploegen zijn hebben om de hele dag op kop te rijden als je ook nog over de Port de Lers en Mur de Péguère moet. Desondanks, ik kan bijna niet wachten om te zien wat er in die eerste tien kilometer gaat gebeuren. Je kan maar beter vooraan starten, in ieder geval. Ik zie het sowieso gebeuren dat er scheurtjes ontstaan en als dan iemand niet op de afspraak is kunnen we zomaar vuurwerk krigjen. Maar afijn, ik dek me in en stel dus dat het gaat tegenvallen. Op de heuveltjes na de eerste tien kilometer rijdt er een kopgroepje weg met daarin de gekende namen. Jumbo zou er verstandig aan doen om Van Aert vooraan te plaatsen, die kan dan na de Mur de Péguère een eventuele achterstand van Vingegaard zien te beperken. Geldt net zo goed voor Ineos en UAE, hier wil je wel een mannetje in de kopgroep hebben. Verder, tja, de namen die we al zo vaak hebben gezien deze Tour.
1. Konrad. Won vorig jaar hier in de buurt een rit, dat moet voor wat extra motivatie zorgen. Sowieso gaan we waarschijnlijk heel Bora weer in de aanval zien, je kunt Schachmann, Kämna en Grossssssssssssssssssssssssssssssssschartner ook gerust noteren voor deze rit. Al kreeg Felix voor de rustdag wel last van een bloedneus dankzij de hitte, die heeft er dan misschien weer net wat minder zin in. De rest, nouja, waarom niet? Het zal vast wel een keer gaan lukken.
2. Martinez. Beetje de vraag of de mannen van Ineos ook jongens in de aanval blijven sturen in de derde week, maar anders hebben ze nogal wat kanshebbers voor deze rit. Als Martinez inmiddels weer een beetje benen heeft kan hij hier ook wel wat doen, al hebben ze binnen Ineos meerdere kanshebbers voor dit soort ondernemingen. Maarja, als Dani weer enigszins op niveau is mag je hem hoog inschatten voor deze rit, al gaat hij natuurlijk nooit winnen met dank aan de afdaling. Geen lastige afdaling, maar dat maakt voor Dani niet uit, hij gaat nergens vlot naar beneden.
3. Pinot. Een mooie dag om weer eens in de kopgroep te zitten, maar de finish is niet echt zijn ding. Die eindeloze afdaling is in zijn nadeel. Een rit winnen is nog niet zo makkelijk, na een vierde en een derde plaats voegen we nog een derde plaats toe aan de collectie.
4. Bettiol. Dommekracht Alberto van de ultieme dommekrachtenploeg, EF. Die gaan weer met z'n drieën in de aanval en vissen overal achter het net, een herhaling van de rit naar Mende dus.
5. Caruso. Ik kijk iedere dag met veel plezier naar de renners van Bahrein die proberen aan te vallen maar als een stel kneuzen van B&B overal de rol moeten lossen. Eigenlijk onttrekt alleen Fredje Wright zich enigszins aan de malaise, al kan dat ook liggen aan het feit dat we van hem minder verwachten. Maar Teuns, Mohoric, Caruso, jeetje toch jongens, de invallen hebben hun werk gedaan. Ze komen er in de media nog goed vanaf, maar eigenlijk mag je ondertussen toch wel echt een stuk of duizend vraagtekens of misschien juist wel uitroeptekens plaatsen bij hun gebrek aan prestaties.

Ach, de broertjes Dupont hebben corona. Daar gaan hun anonieme klassementen.

TRIPLE D

Is Marco ziek?

Ja dus.