[Giro] Etappe 9: Isernia - Blockhaus #2

Tappa 9: Isernia - Blockhaus, 191 km

Nou, dat was een sof. Een schitterend begin van de rit, mijn twee favoriete renners in de aanval, maar toen. M'n twee favorieten zijn nu ineens aartsvijanden, het kan snel gaan. Na het vertrek vanuit Napels regende het aanvallen en het duurde niet lang voordat Mathieu van der Poel zijn neus aan het venster stak. Een dubieuze tactiek, ik had hem al gewaarschuwd. Onze favoriete dommekracht deed een Wout Poelsje en reed een tijd in z'n eentje voor het peloton uit. Totaal zinloos, verspilling van krachten. Er ging een groepje achter hem aan, het peloton reed al snel op een minuut. Dan stop je zo snel mogelijk met trappen en neem je plaats in die groep, maar nee, ons showmannetje moet dan nog eerst een kwartier in z'n eentje in beeld rijden. De eerste fout van de dag, en ook meteen de tweede. En eigenlijk ook meteen de derde, want toen Van der Poel zich liet inrekenen door de achtervolgers bleek dat hij de enige renner van Alpecin was. In die groep vonden we ook Biniam Girmay terug, hij schoof mee en belandde dus ook mooi vooraan. Wel hetzelfde probleem als Mathieu, hij zat alleen. Op papier fantastisch, Mathieu en Bini in de kopgroep, maar zonder knechten hadden ze meteen een probleem. Niet direct, wel in de finale. De rest van de kopgroep had overigens ook een licht probleem door de aanwezigheid van Guillaume Martin, die stond vrij dicht in het klassement en daardoor bleef Trek continu rijden. De voorsprong van de koplopers werd nooit groot, maar het was toch vrij snel duidelijk dat de koplopers voor de zege mochten rijden. Mathieu, die onderweg toch weer te betrappen viel op een paar te stevige kopbeurten, had wel in de gaten dat hij waarschijnlijk maar beter vroeg de finale kon openen. De anderen voor zijn, zeg maar. Dus gooide hij er met een kilometer of 40 te gaan een serieuze aanval uit. Die aanval was veel renners in eerste instantie te machtig, maar een sterke Mauro Schmid en ook Biniam Girmay konden de kloof dichten. Woutje Poels sloot ook nog aan, en toen ging het mijns inziens vooral mis. Met die vier had je kunnen draaien, maar dat deden ze niet. Sloten even later Skjelmose en Guillaume Martin aan, maar werd er nog niet gedraaid. Dus sloot praktisch iedereen weer aan. En ja, dan weet je onderhand wel hoe laat het is. Dan heb je zelf de finale geopend en gaat vanaf dat moment iedereen aanvallen. En zo geschiedde. Voor ze het in de gaten hadden waren er vijf jongens weg, waaronder twee van Lotto-Soudal. En daarachter? Kijken naar elkaar, natuurlijk. Niet samenwerken op het vlakke, versnellen op de klimmetjes, bijna de koplopers kunnen aanraken, maar dan op het volgende vlakke stuk weer tijd verliezen. Ik heb me op zitten te vreten het laatste stuk, het was werkelijk waar niet om aan te gluren. Ze maakten er een potje van. Daarom had Mathieu er waarschijnlijk beter aan gedaan om niet aan te vallen vandaag, zijn ploeg de boel te laten controleren en te gokken op een sprint. Of dat beter was afgelopen geen idee, maar als hij in een kopgroep zit kijkt iedereen naar hem. Niet in de laatste plaats omdat hij een waanzinnige dommekracht is die toch wel blijft rijden. Het is helemaal niet gek dat Bini hem het meeste werk laat doen, want Mathieu is iemand die al dat werk ook gewoon doet. Hij heeft dit probleem zelf veroorzaakt door ten eerste heel sterk te zijn en ten tweede heel dom. Tot een bepaald moment kon ik de korte beurtjes van Bini nog wel volgen, maar na een tijd begon het toch storend te worden. Net als het gedrag van de andere renners. Goed ronddraaien en ze hadden nog voor de zege kunnen rijden, nu reden ze zichzelf allemaal in het verlies. Blijft een merkwaardige sport, zou een bepaalde commentator zeggen.

Vooraan waren ze met vijf, even later met vier toen Ravanelli moest afhaken. Twee Belgen van Lotto-Soudal, met Thomas De Gendt iemand die zichzelf al had afgeschreven en met Harm Vanhoucke iemand die de kleinste fanclub heeft van de wereld, met zichzelf als enige lid. De tokkiesleeve van Davide Gabburo was er ook, net als het domme hoofd van Jorge Arcas, een Big Bazarvariant van Pablo Lastras. Mede door de aanwezigheid van de twee Lotto's reden zij vrij lang keurig rond, terwijl het groepje Van der Poel dat niet deed. Schmid demarreerde op iedere hellende strook om vervolgens de benen weer stil te houden, slechtste daler op de planeet Guillaume Martin nam een aantal dalende stroken voor zijn rekening, Woutje Poels weet eigenlijk nooit wat ie doet en Bini gokte toch vooral op Van der Poel. Van der Poel had er alleen geen zin in om alles alleen te doen en leek op een aantal momenten ook niet echt de benen te hebben. Zijn ene grote aanval was best indrukwekkend, alles daarna leek eigenlijk nergens meer op. Zijn beste moment volgde nog wel in de laatste afdaling, een paar kilometer voor het eind in Napoli. Vooraan gingen ze bijna stilstaand door de bochten, terwijl Mathieu ze onderhand afsneed. Bini kon volgen, Guillaume Martin liet een gigantisch gat vallen. Met z'n tweeën kwamen ze benen, ineens nog maar een seconde of tien achter de koplopers. Het kalf leek verdronken, maar ineens was er toch weer iets mogelijk. Bini nam een keertje over, maar besloot daarna toch weer in het wiel te blijven zitten. Zijn grootste fout van de dag. Eén of twee kopbeurten extra en ze komen er misschien nog wel net bij, je kan het pokeren ook overdrijven. Hoewel het niet meehielp dat ze vooraan na heel wat twijfelen dan toch de kaart De Gendt trokken. Vanhoucke zette zichzelf op kop en hield een strak tempo aan, waardoor het voor de achtervolgers überhaupt moeilijker werd om terug te keren. Maarja, die laatste kilometer, jeetje, Bini, wat deed je daar allemaal lieve jongen. Achterom kijken, terwijl het voor je te doen was. De kwaliteiten van Van der Poel in een vlakke sprint ietwat overschat en zijn eigen kwaliteiten in zo'n sprint onderschat, dat is mijn voorlopige conclusie. Had absoluut meer initiatief moeten nemen, vooral in die laatste paar kilometer. Alles daarvoor kun je nog wel verklaren, het eind had beter gemoeten. We zien het maar als een leerproces. Hopelijk steekt Van der Poel er ook iets van op, het is voor hem in een kopgroep gewoon verdomd lastig. Zijn ploeg is volkomen ruk, maar in de volgende rit die enigszins op deze rit lijkt gaan ze toch moeten proberen om een onbeduidend kopgroepje weg te laten rijden waarna ze de boel mogen controleren. Kunnen ze in de finale altijd nog kiezen, een late uitval of gokken op het sprintje. Maar op de Napolitaanse manier wordt het moeilijk, dan loopt ie iedere keer tegen hetzelfde aan. Oja, De Gendt won de sprint vooraan. Knap, ik had hem al een tijd afgeschreven. Hij zichzelf ook, dus waren we het in ieder geval met elkaar eens. De laatste tijd was hij echt niet vooruit te branden, maar dit was sterk gedaan. Wellicht niet de beste onderweg, maar het wel bijzonder goed gespeeld. Welkome punten voor de Lotto ook nog eens, en eindelijk een positief moment voor Jeroen. Gabburo tweede voor Arcas en Vanhoucke, waarna Biniam het sprintje daarachter voor z'n rekening nam. Zat echt veel meer in, de volgende keer moet hij net een paar procent minder leep zijn en net wat opportunistischer. En de volgende keer samen met Van der Poel op pad maar goed samenwerken, ze moeten wel vriendjes blijven hoor anders ben ik verdrietig. Maar alsnog, in acht dagen tijd zijn vijfde keer in de top vijf, dat is buitengewoon bijzonder. Debuut in een grote ronde, en praktisch iedere dag in beeld. Ook wat punten gepakt voor de puntentrui, al komt Demare eigenlijk nog goed weg. Je kan hem afbranden, maar het blijft waanzinnig knap wat hij laat zien. Ik vond het een enorm frustrerende finale en heb me lekker op lopen te winden, maar onder aan de streep mag hij alsnog heel tevreden zijn met zijn eerste week in een grote ronde. En wij dus ook. Gelukkig voor hem volgt er nu wel een dag in de anonimiteit, we sluiten de week af in de bergen. Er gaat stevig geklommen worden op weg naar Blockhaus, de eerste écht bepalende rit van deze Giro. Klassementsrenners, verzamelen.




Deze bijzonder lastige rit gaat van start in Isernia, een plaats waar de Giro de afgelopen jaren al een aantal keer doorheen is gefietst. Nu een keer een start, ook leuk. Was alweer van 1989 geleden, dat werd dus tijd. Een aankomst dateert zelfs van 1984, kun je nagaan. Martial Gayant won toen, terwijl in 1977 Simone Fraccaro won. Niet de meest bekende namen, ben ik bang. Gelukkig heeft Isernia wel een bekende zoon, soort van. Niemand minder dan Davide Appollonio, de kleine sprinter die ooit voor Sky en AG2R reed en even later in dienst van Androni werd betrapt op het gebruik van... EPO! Klassiekertje. Na afloop van zijn schorsing werd hij opgepikt door Amore & Vita, ook een klassiekertje. Won bij zijn terugkeer in het peloton meteen een rit in de Volta a Portugal, echt, je verzint het niet. Daarna wel uit beeld verdwenen en nu gewoon gestopt ben ik bang. Instagram leert mij dat hij net als Santambrogio een coach is geworden. Wil je de fijne kneepjes van het wielervak leren: bel Davide. Apothekers kent ie vermoedelijk ook nog wel. Over Isernia, Wiki heeft weer fenomenale informatie:
Isernia is een stad in de Zuid-Italiaanse regio Molise en hoofdstad van de gelijknamige provincie. Deze plaats in Zuid-Italië werd al zo'n 700.000 jaar geleden bewoond, en daar werd vuur gebruikt. De Romeinen stichtten hier in 263 voor Christus een kolonie. Na de val van het Romeinse Rijk wordt de stad in de 4de eeuw door de barbaren verwoest. In de middeleeuwen herbloeit de stad onder het bewind van Alfons V van Aragón.

In het tweede millennium wordt de stad vier keer door aardbevingen verwoest. In 1943 wordt Isernia door geallieerde bombardementen van de aardbodem geveegd met een zeer groot aantal slachtoffers als gevolg. Op 3 maart 1970 scheidt Isernia zich af van de provincie Campobasso en wordt hoofdstad van de gelijknamige provincie. Aha, goed om te weten. De Romeinen zijn er geweest en daar vinden we nog overblijfsels van, hoera.



Het begin van deze rit is gewoonweg schitterend. We zien graag een explosieve start met direct klimwerk, dan gaat het meteen volle bak los. Na een vlakke kilometer begint deze rit direct met een klim van 3,5 kilometer aan 5,5%. De mannen mogen voor de rit op de rollen plaatsnemen, dit wordt een zware start. Zin in. Valico del Macarone, ook wel een goede naam. Na een korte afdaling over een brede weg begint bijna meteen de tweede klim van de dag, over een weg die nog steeds breed en vrij goed is gaat het tien kilometer omhoog aan 6% naar Rionero Sannitico. De klim begint met vier kilometer aan 8%, waarna het even een tijdje vrij vlak is voordat het in de laatste paar kilometer weer stevig omhoog zal gaan. Een pittig begin, ja, dit wordt een leuke start. Hier gaan meteen een hoop renners overboord en een ploeg met stoute plannen kan hier meteen aan de boom schudden. Al zullen de favorieten vermoedelijk gewoon netjes wachten op Blockhaus. Hoe dan ook, de kopgroep zal gaan bestaan uit sterke renners, krabbelaars hebben hier geen kans. Na 18 kilometer komt men boven op deze klim, in het dorpje Rionero Sannitico. Tweede categorie, Koentje kan hier puntjes gaan sprokkelen.




Na een korte afdaling over een brede en bijzonder goede weg volgt er een vlakker stukje, waarna de renners ter hoogte van Castel di Sangro beginnen aan de volgende klim. Het gaat ongeveer 8 kilometer omhoog aan 5,5% naar Roccaraso, waar we de afgelopen jaren vaker zijn geweest. Ruben Guerreiro won hier bijvoorbeeld in 2020 een rit, terwijl in 2016 Tim Wellens dan weer aan het feest was. Niet de lastigste klim dus, dat zie je wel aan de namen Wellens en Guerreiro, maar alsnog wel een lekker tussendoortje. Past nog steeds bij het prima begin van de rit, al is hierna het feest wel zo'n beetje voorbij. Na de klim rijden de renners een kilometer of tien over een plateau, waarna een lange afdaling begint. De renners rijden continu over een brede en mooie weg, die wel behoorlijk bochtig is. Schitterende weg wel, aan de rechterkant is er lang een mooi uitzicht over de vallei. Heel ingewikkeld lijkt het me verder allemaal niet, hier zal veel ontstane chaos weer tot rust komen. De kopgroep zal inmiddels vertrokken zijn, in het peloton komt alles weer bij elkaar. Een ellendig lange fase van vrij weinig, we hebben praktisch 50 kilometer nodig om 1000 meter lager uit te komen. Zo doe je je explosieve begin wel mooi teniet, maar goed, er volgt natuurlijk nog een hoop. Wel reclame voor de Abruzzen, het worden weer mooie plaatjes.



Donker tunneltje tussendoor, af en toe een passage in een dorpje, maar weinig opwindende momenten. Veel bos, en zo nu en dan ook wat mindere wegen. Bijna een passage door het vrij fraaie Casoli, waarna we koers zetten richting Guardiagrele. Ontzettende teleurstelling hier, want we laten opnieuw de hysterisch steile muur van Guardiagrele links liggen. In 2020 reden we al eens door deze omgeving en toen maakten we dezelfde fout als nu. De renners rijden praktisch langs de weg waar we in de Tirreno van 2014 getuige waren van een fascinerend schouwspel. Een muur van 800 meter aan 22%, met een uitschieter tot 30%. Zelfs Contador kwam toen amper boven. In plaats van deze epische muur rijden we met een omweg langs het dorp, waardoor het op een makkelijkere manier omhoog gaat. We spreken nu over een klim van 3,5 kilometer aan 5%, toch net een ander verhaal. Ik wil die muur echt nog ooit in koers zien, dat was schitterend. Dit, iets minder. We bevinden ons hier overigens ook in de buurt van Chieti, dus mag Giulio Ciccone niet onbenoemd blijven. De lokale held, al presteert ie op zijn lokale wegen meestal niet veel. Ook Dario Cataldo is uit deze omgeving afkomstig, maar die mag mooi op kop rijden voor Juanpe Lopez en Ciccone. Goed, geen muur in Guardiagrele, maar alsnog wel een klim. Na deze klim gaat het een beetje op en af verder richting Filetto, waar na 103 kilometer de eerste tussensprint van de dag volgt. Een bijzonder typisch heuveldorpje.



Nou, na deze tussensprint gaan we toewerken naar het écht belangrijke deel van de rit. Om redenen die mij onbekend zijn heeft de organisatie gekozen voor een onnodige omweg richting de Passo Lanciano, waardoor we nog wat makkelijke kilometers toevoegen aan de rit. Na de tussensprint gaat het een tijd vooral naar beneden, eerst op een wat bochtigere manier en daarna vooral recht. We bereiken een keerpunt en fietsen daarna een aantal kilometer vals plat omhoog. Hadden we allemaal makkelijk over kunnen slaan, maar goed, we rijden nu wel door het dorpje Ari en dat is ook wat waard. Voorbij Ari is het een paar kilometer ontzettend bochtig, paar haarspeldjes erbij die voorzien zijn van gatenasfalt. Een tijdje later bereiken we een gigantisch brede weg en die volgen we tot in Fara Filiorum Petri, een plaats waar ze lijken te zijn vergeten hun naam te veranderen van het Latijn naar het Italiaans. In tien kilometer, praktisch rechtdoor over die brede weg, komen de renners 100 meter hoger uit, zo, nou. Voorbij Fara Filiorum Petri komen de renners op een bochtige weg terecht, die omhoog begint te lopen. Een iets smallere weg ook warempel, met wat minder asfalt. Deze weg loopt alles bij elkaar toch minstens acht kilometer omhoog aan een procent of vier, al vindt de organisatie alleen de laatste drie kilometer aan 5% het vermelden waard. Eerst naar Roccamontepiano, en daarna door naar La Forca. Hier gaat het even kort naar beneden richting Pretoro, waar de voet van de Passo Lanciano te vinden is. In de Giro van 2020 reden we ook al door Pretoro, en bedwongen we de Passo Lanciano van dezelfde kant. Toen was het van 2009 geleden dat we nog eens moesten klimmen vanuit Pretoro, nu volgt het elkaar sneller op. Het eerste stuk is het zwaarst, we beginnen met drie lastige kilometers. Kilometer aan 11% bijvoorbeeld, jawel. Daarna wordt het allemaal wat gelijkmatiger, vooral veel werk aan 7%.




Iets meer dan 10 kilometer aan 7,3% dus. De top van deze klim van eerste categorie bereiken we na 148 kilometer, waarna er een bekende afdaling volgt. Althans, voor mij. Bekend van 2020, even knippen en plakken. Na de Passo Lanciano, waar Basso in 2006 met een uur voorsprong won, volgt een lange afdaling van 17 kilometer richting Scafa, amai. Dit wordt een pittige afdaling. De weg omhoog was breed, naar beneden zal het een stuk smaller zijn. We rijden door een bos, waar men heel wat (haarspeld)bochten heeft verstopt. Door de bomen zag men het asfalt niet meer, dus zitten er wel wat gaten en scheuren in de weg. Al is het niet continu moeilijk, het gaat ook een keer drie kilometer zo goed als rechtdoor buiten het bos. In de buurt van Lettomanoppello wordt het dan wel weer lekker bochtig, er zitten zelfs een paar lastige bochten tussen. Buiten dit dorp moeten we nog een aantal pittige bochten door, daarna is het in de laatste vijf kilometer van de afdaling een stuk makkelijker. De weg wordt breder, de bochten verdwijnen langzaam en het wordt ook wat minder steil. Wel komen we een paar rotondes tegen, jeetje. Eenmaal in Scafa slaan we bijna direct weer linksaf, waarna we aan het volgende klimwerk gaan beginnen. Klimwerk dat deels bekend is, want tijdens de Giro van 2017 reden we onderweg naar Blockhaus ook vanuit Scafa naar San Valentino in Abruzzo. Alleen sloegen we toen voorbij San Valentino af richting Roccamorice, wat we nu weer gaan doen. Mooi, kan ik nu m'n tekst van 2017 opzoeken.

In Scafa beginnen we dus direct aan een nieuwe beklimming. Het eerste deel van de klim naar Blockhaus gaat vast beginnen. Voor de slotklim van 13,6 kilometer begint krijgen we eerst nog een opwarmer van 10 kilometer. In die 10 kilometer gaat het gemiddeld aan 4% omhoog, maar er zitten ook wat steilere stroken bij. De opmaat naar Blockhaus begint met drie kilometer vals plat, gevolgd door twee serieuze kilometers aan 6%. Na deze kilometers vlakt het weer wat meer af richting het dorpje Roccamorice, waar de slotklim dan echt begint. De laatste vijf kilometer van dit eerste deel van de klim komen de stijgingspercentages niet meer boven de vier uit. De renners rijden nu ook nog door een gebied dat niet echt tot de verbeelding spreekt, over een brede weg. Ze passeren ondertussen nog San Valentino in Abruzzo Citeriore, wat wel een aardig dorpje is. Na de klim van tien kilometer wordt de weg ineens een stukje smaller en is er een kort stuk in dalende lijn van anderhalve kilometer, voor Roccamorice wordt bereikt. Ook komt er ineens, vrijwel uit het niets, mooie natuur tevoorschijn. Na 177 kilometer rijden de renners dan door Roccamorice, waar de weg meteen heel ferm omhoog begint te lopen. We gaan beginnen aan de slotklim. Hier ligt tevens de tweede tussensprint van de dag, de bonussprint.



Ondanks het feit dat de organisatie en ook deze voorbeschouwing het steeds over Blockhaus heeft, eindigen we helemaal niet boven op die klim. We blijven steken op een kilometer of zes van de absolute top. De finish zal liggen bij Hotel Mammarosa, wat van de buitenkant net zo'n naargeestige uitstraling heeft als het hotel uit The Shining, gecombineerd met de kleuren van The Grand Budapest Hotel. Zelfs zonder die zes laatste kilometers is deze slotklim de zwaarste aankomst bergop van deze Giro. 13,6 kilometer aan 8,4% is geen kattenpis. De klim begint in de straten van Roccamorice meteen met een steile kilometer aan 7%, maar zelfs dat zal uiteindelijk een simpele kilometer blijken te zijn. In het begin van de klim rijden de renners ook nog eens vlak langs Eremo di San Bartolomeo in Legio, een klooster gebouwd in de rotsen. De tweede kilometer van de klim is wat makkelijker, het zwakt wat af richting 5% zelfs, maar daarna is het gedaan met de pret. Vanaf de vierde kilometer van de klim begint het echte werk en zal het niet meer simpel worden. Tot de top steeds rond de 9%, met een ongelooflijk zwaar middenstuk, waarin het zelfs enkele kilometers aan 10% omhoog gaat. Dit is niet voor niets de lastige kant van Blockhaus. Tel daar dan ook nog eens bij op dat het wegdek hier ook nog eens redelijk smal, maar vooral heel slecht is en je weet dat dit een slagveld kan gaan worden. De klim heeft alleen één nadeel, het is net als de Etna een berg met weinig begroeiing, waardoor de wind eventueel een rolletje zou kunnen spelen. Het is een dorre, open, kale vlakte waar de renners doorheen fietsen. Er liggen meer stenen langs de kant van de weg dan dat er bomen te bewonderen zijn. Pas richting de top van de klim neemt de begroeiing wat meer toe, de renners mogen dan zelfs nog door een heus bos fietsen. Het zwaartepunt van deze klim ligt duidelijk in het midden, met meer dan vijf kilometer waarin de stijgingspercentages steeds rond de 10 zitten, met zelfs wat stroken aan 14%. Pas aan het eind van de klim, op minder dan drie kilometer van de streep, wordt het iets menselijker, met anderhalve kilometer aan 8%. In de laatste kilometer vlakt het verder af richting 6%, tot het op een paar meter van de streep zelfs nog licht naar beneden gaat. Op 250 meter van de streep is er dan een scherpe bocht naar rechts, waarna de renners de smalle weg van de afgelopen kilometers verlaten en ineens op een enorm brede weg terechtkomen. Op die weg gaat het dan nog 200 meter omhoog aan 8%, waarna deze enorm zware klim voorbij is.




Blockhaus is een klim met een even beroemde als beruchte naam. Het is een loodzware klim, vooral van de kant die nu beklommen wordt. De smalle weg met de vele bochten en de talloze kilometers aan 9% maken dit een beestachtige klim. Toch komen de renners nog goed weg, want in tegenstelling tot wat men in het verleden deed, gaan we nu niet helemaal naar de top. Er hadden nog zes kilometers aan 7% kunnen volgen, om het helemaal af te maken. De voorlaatste keer dat de Giro naar Blockhaus reed finishten we ook al op de plek waar we nu finishen, alleen was toen de weg daar naartoe net even een tikje minder zwaar. De winnaar in 2009 was Franco Pellizotti, de Dolfijn van Bibione. Pellizotti raakte die overwinning alleen wel kwijt, dankzij wat opvallende waarden in zijn bloedpaspoort. De overwinning is nu achter de groene tafel overgedragen aan Stefano Garzelli, de nummer twee van die rit. In 1967 kwam men voor het eerst aan op Blockhaus. De Giro van 1967 zou de eerste grote ronde worden voor Eddy Merckx. Hij was al een bekende renner die klassiekers won, maar het was de vraag of hij ook in het hooggebergte in de grote rondes een rol van betekenis kon spelen. Bleek een domme vraag te zijn, want in zijn eerste grote ronde won hij meteen twee ritten, waaronder de rit naar Blockhaus. De rest is natuurlijk geschiedenis. In de tussenliggende jaren kwam men nog een aantal keer aan op Blockhaus, met aansprekende namen op de erelijst als Franco Bitossi, José Manuel Fuente en Moreno Argentin. Blockhaus is geen plek voor krabbelaars, daar is de klim te zwaar voor. Hoewel we niet helemaal boven op de klim finishen, eindigen we wel bij het skigebied van Majelleta en Passo Lanciano. In de winter kan het hier behoorlijk druk zijn, nu zal het op de wielertoeristen na uitgestorven zijn. Helemaal boven op de echte klim staan nog wat zendmasten en hotels. Daar is het uitzicht ook nog eens een stuk beter dan op de plaats waar we nu finishen. De laatste keer dat we hier waren was in 2017, in een rit die gekenmerkt werd door een slapende Wilco Kelderman die tegen een motor reed en talloze renners meenam in zijn val, waaronder Geraint Thomas en altijd tegen Landa. We rijden nu over dezelfde wegen en ook Wilco is er weer bij, hopelijk klapt hij ditmaal niet op een motor. Enfin, op de klim zelf gooide Nairo Quintana al vroeg de knuppel in het hoenderhok. Hij kreeg eerst nog even Nibali en Pinot mee, terwijl Dumoulin meteen afhaakte en voor zijn eigen tempo koos. Dat deed Tom in die jaren altijd en het bleek ook ditmaal weer de goede keus te zijn. Quintana demarreerde nog eens, wist de resterende ballast overboord te gooien en soleerde naar een imponerende zege. Met Mollema in zijn wiel moest Dumoulin de schade zien te beperken en dat lukte heel aardig. Richting de top kreeg hij steeds meer de smaak te pakken en raapte hij eerst Nibali op, later sloot hij aan bij Pinot. Iets meer dan 20 tellen na Quintana kwam Pinot uiteindelijk als tweede over de streep, vlak voor Dumoulin. Het roze was voor Quintana, maar Dumoulin deed bijzonder goede zaken door de schade enorm te beperken en uiteindelijk zou hij die Giro natuurlijk winnen. Achter Dumoulin liepen de tijdsverschillen snel op, Mollema verloor 40 sconden, Nibali kwam binnen op een minuut en nummer 10 Davide Formolo eindigde op 2:35. Je kunt dus flink wat verschil veroorzaken op Blockhaus, dat geeft de burger moed. Nairo deed 40 minuten over de slotklim, het is ook wel een inspanning van jewelste.



Goed, het is een vrij lange rit, dus beginnen we er redelijk vroeg aan. Om 11:35, om precies te zijn. Lijkt me wel een aanrader om meteen de tv aan te zetten, want dit wordt weer leuk vanuit het vertrek. Op die eerste klimmetjes gaat het weer aanvallen regenen. Daarna kan het wel saai worden. De klassementsrenners gaan denk ik wachten op de slotklim. De Passo Lanciano zal tot niets leiden, maar de benen zullen er niet beter van worden. Inmiddels negen dagen achter de rug, nu een lange dag met redelijk wat klimwerk onderweg, hierna een rustdag, we mogen actie verwachten op de slotklim. Maar wel alleen op de slotklim, niet ervoor. De favorieten moeten hier wat mij betreft om de ritzege strijden, al zou het wel zo kunnen zijn dat er door het lastige begin een te sterke kopgroep ontstaat. Maar alsnog, de mannen met roze ambities, die willen we zien. Gaat Juanpe Lopez zijn roze trui verspelen? Kijk maar naar de verschillen in 2017, 100%.
1. Carapaz. Als opvolger van Quintana, dat moet wel kunnen.
2. Yates. Schijnt wat last te hebben van zijn knie, daardoor wint hij niet.
3. Landa. Gaat hopelijk ditmaal niet onderuit en komt dan met een prima klimprestatie waardoor we hem alvast moreel het roze kunnen toebedelen.
4. Bardet. Met goed werk van slaaf Arensman.
5. Almeida. Zou kunnen. Onbetrouwbare jongen wel, zou zomaar ineens te zwaar voor hem kunnen zijn, maar dan moet ik Kelderman gaan noemen ofzo en dat vertik ik.

Wow, de meest luxe OP ooit. Voor alle duidelijkheid, niet door mij geschreven.

Publiek dat aan de binnenbocht gaat staan...