[Giro] Etappe 8: Napels - Napels #1

Tappa 8: Napoli - Napoli (Procida Capitale Italiana Della Cultura), 153 km

Allemachtig, dat was een rit die bijna niet samen te vatten valt. Koers vanaf het eerste moment, en dat duurde toch al snel een kilometer of 70. Aanval na aanval na aanval, het was weer zo'n dag dat iedereen in de aanval wilde gaan. Een heuvelrit zoals het hoort, tot de verbeelding sprekend van pakweg het halve peloton. Ook Mathieu van der Poel had er wel zin in, hij ging meerdere keren in de aanval. Kreeg wel meteen met de Saganbehandeling te maken, ze reden netjes op z'n wiel en niemand haalde het in zijn hoofd om over te nemen. Gaat een terugkerend thema worden de rest van de Giro, niemand gaat vrijwillig op pad met Van der Poel. Of het moet Richard Carapaz zijn, die na een van de eerste klimmen van de dag een kloofje probeerde te slaan in een afdaling. Zo'n rit was het, mede dankzij een onwennige regie was het chaos troef. De meeste aanvallen waren alleen wel vrij kansloos, zo ook de poging van Carapaz. Na oneindig veel aanvalswerk reed er uiteindelijk een klein groepje weg, waar even later nog een paar andere renners bij aan wisten te sluiten. Tom Dumoulin bijvoorbeeld, dat was mooi om te zien. Een paar dagen geleden zag alles er nog heel slecht uit, maar hij lijkt zich herpakt te hebben. Al was het helemaal niet zijn bedoeling om in de aanval te gaan, hij wilde slechts de aanval van Koentje Bouwman beschermen. Dit tot groot ongenoegen van een fulminerende Mollema, maar die reed Dumoulin toch mooi mee naar voren. Vooraan zagen we ook nog Wout Poels, die weer een klassiekertje uithaalde. Begin van de rit een half uur in je eentje op kop rijden en dan in de finale lossen, briljante tactiek. Over briljante tactieken gesproken, Jumbo-Visma. Met twee man voorop, dat leek ideaal. Vooral toen het peloton de boel liet lopen, een gouden kans om een rit te winnen ontstond. Dat lieten ze zich wel bijna ontglippen. Toen op de steilste klim van de dag niemand iets ondernam in het peloton was het duidelijk dat de vluchters gingen winnen. Ergens jammer, want de eerste twee uur van de rit hebben we genoten. Daarna werd het enigszins gezapig, in ieder geval tussen de favorieten. Vooraan was er dan nog spanning genoeg, vooral voor de vlaggetjesgezinden. Vier Nederlanders vooraan, wat een weelde. Van die vier moest Poels wel vrij vroeg lossen, terwijl Koentje Bouwman ook even een slecht moment had. In de finale ging Dumoulin op de laatste serieuze klim meerdere keren in de aanval, wat niet direct heel handig was. Zonder explosiviteit en zonder benen is het lastig demarreren, terwijl Koentje al een paar keer bij de bergsprintjes had laten zien over de rapste benen te beschikken. Jumbo had beter eerder zijn kaart kunnen trekken. Het was dat hij zich kon herstellen van zijn mindere moment, anders was het verkeerd afgelopen. Even gelost op de klim, maar daarna op eigen tempo weer naar voren gereden. Op dat moment leken ze alleen nog steeds vooral op Dumoulin te gokken, pas in de straten van Potenza ging Dumoulin echt op kop rijden voor Bouwman. Op de klim hadden Mollema en Formolo, de twee overgebleven concurrenten, al wat aanvalletjes geplaatst en in Potenza gingen ze daar mooi mee door. Bouwman zat er met zijn klaarblijkelijk explosieve benen steeds snel bij, hij gaf ze geen meter. Heel uitgekiend gereden. Dumoulin haakte tegen die tijd af, toch een wat merkwaardige koers van zijn kant. Omdat Mollema en Formolo het niet voor elkaar kregen om weg te rijden van Bouwman kon Dumoulin in de laatste drie kilometer toch weer aansluiten, waarna hij richting de laatste 300 meter een strak tempo kon aanhouden. Alle ballen op Koentje, beter laat dan nooit. Dat ze die kaart eerder hadden moeten trekken liet Koen vervolgens zien in de sprint, de rest stond niet op de foto. Mooie zege voor Bouwman, en een welkom succes voor Jumbo. Koentje was er de afgelopen jaren al een paar keer dichtbij. In de Giro van 2018 werd hij onderweg naar Montevergine richting het eind voorbijgesneld door een toen nog onbekende Richard Carapaz, in de Giro van vorig jaar werd hij onderweg naar Campo Felice dan weer in de laatste kilometer ingehaald door Egan Bernal. Al een paar keer dichtbij, nu volgde de bekroning. Driemaal is scheepsrecht. Ondanks een aantal dubieuze keuzes van Jumbo onderweg werkten ze de laatste paar kilometer wel op een perfecte manier af, en dus kon Dumoulin voor het eerst in lange tijd weer eens juichend en breed glimlachend over de finish komen. De zege was volgens hem niemand meer gegund dan Koen Bouwman, maar we gunnen Dumoulin dit succesje natuurlijk ook. Hopelijk meer van deze Tom. Geen klassementsgelul, gewoon lekker aanvallen. Hopelijk dan wel met wat meer tactisch vernuft, je kon duidelijk merken dat hij dit nog niet vaak heeft gedaan. Dankzij de rappe benen van Koentje kwam het uiteindelijk allemaal goed, hij neemt ook meteen de bergtrui mee. Leuk doel voor de rest van de Giro. Die kansloze 9e plaats van Foss was bij voorbaat al niet de moeite waard, dit is hoe Jumbo moet koersen. En Mollema was toch ook weer dichtbij, een gemiste kans maar er volgen er nog een hoop. Misschien nu wel meteen, we duiken het tweede weekend in en bevinden ons dan ineens in Napoli. Of Napels, net wat je wil. Een heuvelachtige rit met een hoop lokale rondjes, we gaan het eens voorzichtig analyseren. Op papier niet echt een dag voor de klassementsrenners, zoals de dag van gisteren uiteindelijk ook geen prooi voor die mannen bleek te zijn. Kleine tegenvaller, toch wel. Gelukkig was het eerste deel van de rit wel schitterend, dat pakken ze ons in ieder geval niet af.




Starten en finishen doen we in Napels. Bekend van de spreuk Napels zien en dan sterven. Voor wie enige context wil bij deze spreuk: kijk maar eens naar Gomorra. Ademhalen is reden genoeg om doodgeschoten te worden, laat dat maar aan de Napolitanen over. Gelukkig hoeven de renners niet door Secondigliano te fietsen, dat scheelt dan weer.

Napels (Italiaans: Napoli; Napolitaans: Napule) is een havenstad, de derde stad van Italië, en de grootste van de Mezzogiorno (Zuid-Italië). Napels is tevens hoofdstad van de regio Campanië (Campania) en van de metropolitane stad Napels. De gemeente telde 937.848 inwoners op 31 juli 2021. De Napolitaanse agglomeratie heeft circa 4,4 miljoen inwoners.

Napels heeft een rijke geschiedenis, kunst en cultuur, wereldberoemde gastronomie en een eigen dialect, het Napolitaans. Dit dialect wijkt dermate af van het Italiaans dat het volgens sommige taalkundigen met meer recht een taal op zich zou kunnen worden genoemd (vergelijkbaar met bijvoorbeeld de positie van het Catalaans in Spanje).

Zo, dat zijn weer teksten van Wikipedia. Napoli zou verder wel een mooie stad moeten zijn, maar lijkt me tegelijkertijd ook het ultieme pauperparadijs. Daar waar het vuilnis al 100 jaar niet meer is opgehaald, dat beeld drijft toch vooral voorbij. Blijkbaar is Giuliano Figueras de bekendste wielrenner van Napoli, maar zelfs die is onbekend. Crescenzo D'Amore hebben ze ook nog, die naam is wel 10/10. Z'n carrière ging alleen niet heel erg crescenzo, maar dat terzijde. De Giro was hier blijkbaar in 2013 voor het laatst, toen won Mark Cavendish een massasprint in de straten van deze culinaire hoofdstad. Al moet je dat niet al te serieus nemen, want uiteindelijk flikkeren die Napolitanen bijna alles in de frituur. Maar wel pas na 10 uur. SSC Napoli is de lokale club, met een stadion dat inmiddels is vernoemd Diego Armando Maradona, de bekendste voetballer die er ooit rondliep. Al zal Jeroen dit feit graag betwisten, ik denk dat de naam Dries Mertens minstens tien keer gaat vallen. In de buurt van Napels ligt natuurlijk de Vesuvius, deze vulkaan werd in de Giro van 2009 nog eens beklommen en toen won Sastre. Ik vind het een gemiste kans van de organisatie dat deze rit het zonder de Vesuvius moet doen, we hadden zomaar de twee bekendste vulkanen van het land in dezelfde ronde kunnen hebben. Shame, shame, shame. Eens even kijken, wat hebben we nog meer in Napels. Oja, de Camorra. Topstad. De renners kunnen hun dure horloges beter niet meenemen vandaag, die zijn ze anders zo kwijt.



Dit wordt wel weer een etappe die direct vanuit het vertrek interessant is. Dit kan opnieuw een perfecte dag zijn voor de vluchters, dus zal er weer veel animo zijn. Ik verwacht opnieuw veel aanvallen en ik verwacht dat het een tijd duurt voor de vlucht vertrokken is. Of deze vlucht het vervolgens zal halen hangt af van de samenstelling. Maar dat is altijd zo. Enfin, de renners verlaten Napels over een weg die ze in de finale in tegengestelde richting gaan afwerken. Het gaat direct in het begin een paar keer omhoog waar het in de finale naar beneden gaat en vice versa. In Campanië zijn de wegen zo mogelijk nog slechter dan in Basilicata, de maffia steekt het geld graag in de eigen zakken en laat het volk stikken. Wellicht hebben ze wat geld opzij gezet voor de Giro. Ik mag het hopen, want het eerste stukje van de route dat ik aanklik, tja, dat mag je eigenlijk niet eens meer een weg noemen. Hier moet nieuw asfalt liggen, anders gaan er hier mensen sterven zonder wapengekletter. Italië is echt een ongekend pauperland, eigenlijk. Goed, of fout, een bijzonder bochtige aanvangsfase, met dus wat werk op en af. Heel steil is het niet, maar alleszins een beter begin dan een volledig vlakke aanloop. Mooie plaatjes in het begin, zo langs de kust. Parco Virgiliano, dat soort werk.



Wel veel brede wegen, met soms ook wel goed asfalt. Het is heus niet allemaal slecht. Voor de renners beginnen aan de lokale rondjes rijden ze voorbij Pozzuoli even richting het noorden, waar ze het simpelste deel van de rit afwerken. Een aantal kilometer bijna volledig vlak, met na 37 kilometer een eerste tussensprint bij Lago Patria. Interessant voor de puntentrui, wellicht. Voorbij deze tussensprint rijdt men terug naar het zuiden, hier gaat men ter hoogte van het Lago d'Averno, een kratermeer, beginnen aan de lokale rondjes.



Die lokale rondjes werken we af rond Monte di Procina. Dit plaatsje ligt op een schiereiland, even verderop ligt het eilandje Procida. Dit gebied heeft de eer de cultuurhoofdstad van Italië van 2022 te zijn, en dat heuglijke feit vieren we met rondjes Monte di Procina. Ieder rondje is ongeveer 19 kilometer lang en we werken vier van deze rondjes af. Het zijn heuvelachtige rondjes, met één langere klim en een stuk of drie kortere klimmetjes. De meest interessante klim is die naar Monte di Procina, het gaat twee kilometer omhoog aan 6% richting dit dorpje. Ieder rondje passeren we langs het kasteel van Baia, waar het via een aantal haarspeldbochten al even omhoog gaat. Dan gaat het over een slechte weg omlaag naar Bacoli, waar de renners iedere keer praktisch over het strand rijden. Hier zal na 116 kilometer, tijdens het laatste rondje, ook de tweede tussensprint beslecht worden. Van Bacoli gaat het dan twee kilometer omhoog naar Monte di Procida, met een vlakke aanloop en daarna een halve kilometer aan 8% met een steilste strook tot 11%. Boven in Monte di Procida, met uitzicht op het eiland Procida, volgt er dan een afdaling richting Torregaveta. Toch vrij bochtig en op veel plaatsen behoorlijk slecht asfalt. Benieuwd hoe letterlijk ze dat cultuurhoofdstad nemen, want technisch gezien is niet bestaande infrastructuur natuurlijk cultuur in Italië. Maar goed, vier rondjes, dus de renners kunnen het eerste rondje gebruiken om de boel te monsteren. Zou geen problemen mogen opleveren, derhalve.


Het eiland Procida, aan de overkant van Monte di Procida:


Over het algemeen niet eens heel veel smalle straatjes, valt me mee. Het wegdek is dan wel weer een vraagteken. Het aantal bochten niet te tellen, vooral in Torregaveta is het lekker bochtig. Daarna is het even vlak en recht tot in Baia, waar de renners heel wat glooiende bochten tegenkomen. Iets smaller hier ook, in het dorp zelf althans. We rijden daarna met een boog om de rest van het dorp heen en komen dan een bochtige klim tegen met een bredere weg. Vervolgens daalt men af richting het Lago di Lucrino over een bijzonder matige weg. Voorbij dit meertje gaat het scherp naar rechts, rijden we opnieuw naar Baia en beginnen we aan een nieuwe ronde. Stukje vlak, dan omhoog richting het kasteel, omlaag richting Bacoli, klimmen naar Monte di Procina, dalen richting Torregaveta en dan weer naar Baia. Keer op keer op keer, we zullen het na verloop van tijd wel in de smiezen hebben. Even wat veloviewer jatten van een blinde wieleranalyst met een opgepompt ego, voor de visueel ingestelden onder ons.



Best een lastig rondje, al had het erger kunnen zijn. De klim naar Monte di Procida is eventjes steil en de renners komen een tijd later nog een tweede klimmetje tegen met wat interessantere percentages. Lang is het allemaal niet, allemaal inspanningen die te doen zijn. Veel werk in dalende lijn met soms een hoop bochten, maar buitengewoon lastig is het niet. Het is vooral heel snel, niet direct gevaarlijk. Na het laatste rondje fietst men voorbij het Lago di Lucrino rechtdoor, geen bocht naar rechts. We gaan dan terug naar Napels, over een weg die we ook al kennen. In tegengestelde richting komen de renners in de laatste 25 kilometer van de rit nog een paar klimmetjes tegen, in de buurt van Pozzuoli gaat het een kilometer of twee omhoog aan iets meer dan 4% gemiddeld, al zitten er wel een paar steilere stukjes bij. Dan gaat het naar beneden en weer even een paar meter omhoog, voor we wat dieper in de finale in de buurt van het Parco Virgiliano twee kilometer mogen klimmen aan grofweg 6%. Of drie kilometer aan 5%, het ligt er maar net aan waar je de boel wil laten beginnen. Met 2200 hoogtemeters is deze rit beduidend makkelijker dan de vorige rit, maar ze zitten wel kort op elkaar gepropt in een korte rit van iets meer dan 150 kilometer. Kan toch tellen. Interessante omgeving wel sowieso, we fietsen door de Campi Flegrei. Kom er maar in, Wiki: Campi Flegrei (Brandende velden) of Flegreïsche Velden is een deel van de caldera van een supervulkaan, even ten westen van Napels en vormt de westelijke rand van de Campanische Laagvlakte. In het centrum van dit gebied ligt het stadje Pozzuoli. Het grootste gedeelte van deze caldera ligt onder water in de baai van Napels. Op de westelijke rand zijn de stadjes Baia en Miseno te vinden. De Solfatara is de bekendste vulkaan in de caldera van de supervulkaan. Sick.



In principe zou dit te doen moeten zijn voor de beter klimmende sprinters, ik kijk dan vooral naar Van der Poel, Biniam en iemand als Cort. Een Ewan met wonderbenen, maar die heeft ie niet. Door de korte afstand zou het te controleren moeten zijn, al is het door al dat draaien en keren, op en af, geen eenvoudige etappe om te controleren. Het blijft bochtig tot het eind, zelfs op drie kilometer van het eind nog allerlei haarspeldbochten. Wel brede wegen, nog steeds. Vlak in de laatste paar kilometer, na het laatste klimmetje waarvan we de top bereiken op acht kilometer van het eind gaat het steeds een beetje naar beneden tot op drie kilometer van het eind. Wat gekke bochten daar en dan een paar vlakke kilometer aan de kust in Napels. Merkwaardige bocht bij het ingaan van de slotkilometer, en dan sprinten maar op de boulevard.




Op zich valt de afdaling na de laatste klim wel mee. Het gaat eigenlijk vooral lichtjes naar beneden, behoorlijk rechtdoor over een brede weg, maar net bij het bereiken van Napels komen dan ineens die haarspeldbochten in beeld. Hoe dan ook een snelle finale, na die laatste klim is er weinig tijd om nog een achtervolging op gang te brengen als dat nodig mocht zijn. Als de vroege vlucht het niet haalt kun je hier altijd nog aanvallen, dat hoeft zeker geen kansloze onderneming te zijn. Napels zien en dan sterven kan ook door je in de laatste paar kilometer naar beneden te smijten. Mooi uitzicht over het water wel met een kilometer of vier te gaan, daarna zoeven de renners tussen de lelijke flatjes door. Komen ze daarna uit op een weg die vier banen kent en die in beide richtingen wordt afgewerkt. Eerst helemaal die weg afwerken met op de achtergrond de Vesuvius, bocht naar links, bij een rotonde helemaal rond en dan terug over dezelfde weg de laatste kilometer in. Helemaal aan het eind flauw naar links om te eindigen bij Mappatella Beach, zozo. Italiaanse aankomst, absoluut. Brengen we nog even een groet aan Diego en sluiten we dit stuk af.



Korte rit, dus een late start. Om 13:25 pas, maarja, de renners hebben dan wel weer een lange busrit moeten afwerken gisteren. Finish rond de normale tijd, na vijf uur normaal gesproken. Interessante rit, kan een boel kanten op. Al valt één kant af, het zal geen rit voor de klassementsrenners zijn. Die gaan de beentjes sparen voor rit 9, de zware rit naar Blockhaus. Maar toch, meerdere opties mogelijk. Een rit voor de vluchters, dat zou zomaar kunnen. Een heuvelachtig en bochtig parcours, in principe moeilijk te controleren. Maar het kan wel, buitensporig lastig is het ook weer niet. Mijn advies aan Alpecin zou toch zijn om het wel te proberen, want Mathieu gaat niet snel in de vroege vlucht belanden. Iedereen rijdt op z'n wiel, succes ermee. En zelfs als het lukt gaat iedereen vervolgens nog altijd naar hem kijken. Dan kun je het maar beter zo proberen te sturen dat er een onbelangrijke groep wegrijdt en die kort proberen te houden. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar alsnog waarschijnlijk de meest kansrijke optie. Intermarche zou moeten helpen, dit is in principe ook een geweldige kans voor Biniam. De heuveltjes zijn normaal gesproken niet lastig genoeg om hem te lossen, dit zou hij perfect aan moeten kunnen. Gaviria en Demare los je makkelijk, een Ewan met deze benen vermoedelijk ook. De ritzege ligt hier eigenlijk voor het grijpen, maar dan moet Intermarche wel zijn kaart trekken. EF voor Cort, waarom niet? We gaan het tijdens de eerste kilometers waarschijnlijk snel genoeg zijn. Rijdt er een grote groep weg dan zal het voor die groep zijn, bij een overzichtelijke en kwalitatief niet hoogstaande groep wordt het een uitgedunde sprint. Waarbij een late uitval ook nog prima mogelijk is. Maarja, ik ga dan maar voor die uitgedunde sprint.
1. Van der Poel. Kan op meerdere manieren, hij zal ondertussen getergd zijn en het linksom of rechtsom wel klaarspelen.
2. Biniam. Niet ver van de finish ligt de Piazza Eritrea, dat moet de Eritreeërs extra motiveren om het vandaag goed te doen. Al is het niet echt een piazza, meer een mislukte steeg. Weet je ook meteen hoe de Italianen over Eritrea denken. Tijd om mondjes te snoeren.
3. Natnael. Mag meedoen met het snoeren van mondjes.
4. Ulissi. Vernoemd naar Diego Maradona, dan moet je wel schroeien in Napels natuurlijk.
5. Cort. Trekt zeker niet aan het langste eind.