[Giro] Etappe 7: Diamante - Potenza #3 Dumoulin Dag

Tappa 7: Diamante - Potenza, 196 km

Over de zesde etappe kunnen we kort zijn, dat was ronduit afgrijselijk. Zo afgrijselijk dat niemand zelfs zin had om in de aanval te gaan, dan weet je wel hoe erg het is. Na een kilometer of 30 wandelen besloot Diego Rosa dan maar ten strijde te trekken, om zodoende Eolo en Kometa onder de aandacht te brengen. Paar euro's meegenomen door een bergsprint en tussensprint voor zijn rekening te nemen, je moet wat op zo'n dag. Een trio van Drone Hopper ging nog even in de achtervolging, dat was wel geinig, maar het leidde tot niets. Dus mocht Diego in z'n eentje de hele rit afwerken, terwijl het peloton zo langzaam ging dat ik ze nog steeds niet bij had kunnen houden, maar het klinkt heel stoer om te zeggen dat het wel had gekund. Nouja, goed, gezapig, ging nergens over. Rosa ruim op tijd ingerekend en toen mocht men gaan sprinten. Demare won, toch al snel een halve millimeter voor Ewan. Gaviria probeerde Cees Bol van de fiets te beuken en dat was het wel zo ongeveer. Vreselijk man, dit soort etappes. Gelukkig volgt hierna een van de beste etappes van deze ronde. Op papier, althans. Het ziet er werkelijk schitterend uit, voor het eerst deze Giro baal ik dat ik niet meer tijd heb om een rit van meer commentaar te voorzien. Dit schreeuwt om een fatsoenlijke voorbeschouwing, maar dat zit er niet in.




Deze nu al legendarische etappe begint in Diamante, een plaatsje aan de kust waar de renners tijdens het eind van de vorige rit al doorheen mochten fietsen. Dat hebben ze in Diamante heel geslepen geregeld, twee dagen op rij in beeld. Veel valt er overigens niet te melden over Diamante. Gewoon, een plaatsje aan de kust. Volgebouwd met hotels, want we bevinden ons aan de inmiddels bekende Riviera dei Cedri. Daar heeft Jeroen al over lopen te oreren, een bepaalde citrusvrucht wordt hier gecultiveerd. Vooral de Diamante citroen, vernoemd naar onze startplaats dus. Briljant, zou je kunnen stellen. Klein plaatsje verder, ongeveer 5000 inwoners, provincie Cosenza, regio Calabrië. In 2005 ging hier ooit een rit van start en in 1982 kwam hier een rit aan die werd gewonnen door een grote naam, Francesco Moser.



Tot zover Diamante. In het begin van de rit rijden de renners over dezelfde wegen naar Scalea, waar de vorige rit eindigde. Voorbij Scalea blijft men nog een tijd de kustlijn volgen en fietst men onder meer door Praia a Mare, waar Diego Ulissi ooit nog een kicken rit won. Nog een tijd later gaat er in de buurt van Maratea voor het eerst geklommen moeten worden, na 36 kilometer begint men aan de Passo Colla. Met negen kilometer aan 4,5% is dit niet direct de lastigste klim van de dag, maar het levert wel alvast een eerste indicatie op van wat voor soort dag dit gaat worden. Mocht de vlucht van de dag tegen deze tijd nog niet vertrokken zijn, en dat zou zomaar kunnen, dan gaat het hier wel gebeuren. Neem aan dat bijna iedereen wel in de vlucht van de dag wil zitten, dus we mogen hopen op een lang gevecht.



Een verrassend brede en goede weg omlaag, de eerste afdaling van de dag mag derhalve geen problemen opleveren. Wel veel bochten, maar dat is het enige. Eenmaal beneden beginnen de renners bijna meteen aan de volgende klim van de dag, een bijzonder lange. In het pittoreske Lauria, gelegen in Basilicata, begint men aan de Monte Sirino. Het gaat 24 kilometer lang omhoog aan 3,8%, maar zoals op het profiel te zien valt gaat het niet 24 kilometer omhoog. Paar afdalinkjes tussendoor, paar stroken vals plat, wat steilere stroken, alles komt voorbij. Paar kilometer aan 8%, richting het eind een paar kilometer aan 6%. Na 90 kilometer komt men boven op deze klim van eerste categorie, alhoewel, niet helemaal boven. Monte Sirino is een berg in Basilicata, Zuid-Italië. De hoogste top is Monte Papa, op 2.005 m hoogte. Het is gelegen in het zuidpunt van het Appennino Lucano - Val d'Agri - Lagonegrese National Park. We houden het op 1400 meter, net een stukje lager dus.



Matige, matige wegen in Basilicata. Een vergeten regio, dat merk je aan alles. Maar toch, wellicht hebben ze voor de Giro nieuw asfalt aan laten leggen. Anders wordt de afdaling wel een dingetje, de weg omlaag is breed genoeg maar wel bochtig en onderhevig aan de nodige slijtage. Beneden bereikt men een nog bredere weg, die een kilometer of tien vrij vlak zal zijn. Klein knikje omhoog en daarna wat vals plat omlaag, maar dat ziet er niet bijzonder uit. Het wordt pas leuk in de buurt van Viggiano, waar de eerste tussensprint van de dag ligt. De tussensprint ligt op de top van een klimmetje, waar geen bergpunten te verdienen zijn. Terwijl het toch meer dan vier kilometer aan bijna 7% omhoog zal gaan. De moeite waard, zou je denken. Maar bij RCS denken ze vaak anders over dingen. Toch al een lastige onderneming, onderweg naar de lastigste klim van de dag, die niet snel na de tussensprint zal volgen. Ondertussen 126 kilometer afgewerkt, al een aardig eind op weg naar de streep. Ergens in deze omgeving fietst men ook vrij dicht langs de oude Romeinse nederzetting Grumentum, hopelijk krijgen we daar ook nog wat fraaie luchtbeelden van te zien. Enfin, Viggiano zelf is een fraai plaatsje, waar de Giro eerder is geweest. Diego Ulissi won hier een rit in 2014, weer Diego Ulissi. Die jongen heeft vaak gewonnen in Italië, tot de stomme verbazing van Koen de Kort. Cadel Evans en Julian Arredondo, kennen we die nog, geklopt in de sprint bergop, toe maar. Een stad vol met straatmuzikanten, daarnaast maken ze hier harpen. Viggiano, tussensprint, en stiekem een berg.



Na een korte afdaling over een brede doch matige weg staat de Montagna Grande di Viggiano op ons te wachten. Bij het presenteren van het parcours was dit nog de Monte Scuro, vind ik toch een beter klinkende naam. De percentages klinken in ieder geval, het gaat 6,6 kilometer omhoog aan 9,1%. De zwaarste klim van de dag, hier mogen we hopen op actie. Enorm povere, afgebrokkelde weg ook nog eens, tenzij nieuw asfalt natuurlijk. Profiel spreekt verder voor zich, er zitten een aantal bijzonder steile stukken tussen. Hele kilometer aan 11% bijvoorbeeld, een keer een halve kilometer aan 13%, dit is het echte werk. Hier mogen we aanvallen verwachten, in ieder geval vanuit de kopgroep en misschien ook wel van de jongens in het peloton. Zo'n heuvelrit is vaak schitterend omdat er dan soms onverwachte dingen gebeuren. Hier kun je een renner of een ploeg nog verrassen, in de bergen weet iedereen wel wat er gaat gebeuren. Dit is het moment om op een onverwachte plek de knuppel in het hoenderhok te gooien en de boel aan flarden te rammelen. Ik denk dan zomaar terug aan de Giro van 2015, toen Astana in een heuvelrit richting La Spezia ineens gas begon te geven en heel veel renners verrast werden. Kopman Kruijswijk verloor toen bijvoorbeeld doodleuk acht minuten, in op het oog een onbeduidende heuvelrit. Zulke scenario's willen we nu graag weer zien. Laat de boel maar ontbranden op de Monte Scuro, dan krijgen we daarna nog een schitterende koers. Een kilometer of 60 te gaan na de top van de klim. Bochtige weg in het bos, ideaal terrein voor een aanval.




De renners gaan er niet komen, maar voorbij het skigebied van Montagna Grande di Viggiano ligt er nog een geplaveide weg omhoog naar de Madonna van Viggiano, ziet eruit als een prima toeristische bestemming. De renners hebben andere dingen aan hun hoofd, er volgt een afdaling. Die lijkt grotendeels mee te vallen, de weg is breed, het asfalt aan deze kant van de klim lijkt een stuk nieuwer te zijn en veel bochten komen de renners niet tegen. Eerst een tijd afdalen door een donker bos, daarna wordt het een stuk lichter. Buiten het bos is het asfalt wel weer minder, tenzij ze dit stuk in de tussentijd ook nog hebben aangepakt. Na een tijd wordt het wat vlakker, voordat de weg in de buurt van Calvello zelfs omhoog begint te lopen. Een klein ongecategoriseerd klimmetje, lijkt niet direct enorm veel voor te stellen. Calvello is wel weer een prima dorpje, mooi gelegen op een heuvel. Verder totaal niet typisch hoor, deze omgeving.



In en rond Calvello gaat het een kilometer of zes omhoog aan een procent of vier, laten we het daar ongeveer op houden. Dan gaat het weer even kort naar beneden zonder bijzonderheden, waarna men ter hoogte van Abriola begint aan de volgende gecategoriseerde klim van de dag. Naar La Sellata gaat het acht kilometer omhoog aan 6%, niet de zwaarste klim van de dag maar toch een stevige uitdaging. Op een steil begin na lijkt ie vrij gelijkmatig te zijn. Klein afdalinkje richting het eind en dan nog even wat werk aan 8%, maar op zich goed te doen. Een brede, bochtige en redelijk goede weg omhoog, dit zou niet de grootste uitdading van de dag moeten zijn. Maar toch, als er op de vorige klim wat is gebeurd kan hier enig verschil wel verder uitgebouwd worden. Hopen we dan maar op. Op de top van de klim, die we na 172 kilometer bereiken, vinden we hotel Sellata, tevens een bar. In dit donkere bos verder het enige dat te zien valt.



Nog 24 kilometer te gaan, de rit is inmiddels bijna voorbij. Van die 24 resterende kilometers gaat het eerst 10 kilometer naar beneden richting Pignola. De weg is vooral in het begin behoorlijk bochtig, maar in ieder geval breed. Asfalt wil nogal van kwaliteit verschillen, mooie en minder mooie stroken wisselen elkaar af. Het gaat vrij gelijkmatig naar beneden, steeds aan een procent of zes of minder. Geen lastige afdaling, derhalve. Voorbij Pignola loopt de weg nog een tijd verder naar beneden, maar dan op een steeds minder boeiende manier. Steeds vlakker en steeds rechter, tot in finishplaats Potenza komen we weinig momenten van belang tegen. Het wordt pas weer leuk als we de stad bereiken, want dan moet er opnieuw geklommen worden. Helemaal richting het eind van de rit volgt de bonussprint van de dag, op zeven kilometer van de finish bereiken we na een klim van twee kilometer aan 5,5% de tweede tussensprint in het centrum van Potenza. Een brede en mooie weg omhoog, eerst langs de flatjes en wat later langs wat meer historische gebouwen. Het is wel vrij bochtig, al zal dat niet direct van belang zijn door de brede weg. Na de tussensprint en het bereiken van het hoogste punt van de klim volgt er tot in de slotkilometer een bochtige afdaling door de straten van Potenza. Al is afdaling wellicht wat veel eer, het gaat vooral sluipenderwijs naar beneden. Paar rotondes onderweg en toch ook twee chicanes, wat het een vrij technische finale maakt. Gelukkig zal de groep hier niet groot zijn, dat maakt het allemaal wat makkelijker.




Die chicane zo rond vier kilometer van het eind is wel serieus, daar moet je goed opletten. Daarna daalt het op wat verkeersmeubilair na op een vrij makkelijke manier verder over de Unicefstraat tot op twee kilometer van het eind, wanneer er een link bochtje naar rechts volgt. Tunneltje door, nog een bocht naar rechts bij een rotonde, bij de volgende rotonde direct erna rechtdoor en dan fietsen we de laatste kilometer tegemoet. In deze laatste kilometer gaat het relatief rechtdoor, vals plat omhoog. Maar dan, op 350 meter van het eind, slaan we rechtsaf. Na deze scherpe bocht, op het foeilelijke industrieterrein van Potenza, gaat het nog even heel steil omhoog. Van zes procent naar acht procent naar 13 procent in de allerlaatste meters. Flauw doordraaiend bochtje naar rechts continu, en dus een finish op een soort van muurtje. Bijzondere finish, mogen we wel zeggen. Ook vanwege de locatie, laten we het centrum van deze stad gewoon achter voor een industrieterrein, uh, oké.

Potenza is de hoofdstad van de Zuid-Italiaanse regio Basilicata en van de gelijknamige provincie Potenza. De stad ligt ten oosten van Salerno en ten zuidwesten van Bari. In 2001 had de gemeente Potenza 66.391 inwoners (2019). Potenza ligt in bergachtig gebied, in het zuidelijke deel van de Apennijnen. Het is een centrum voor onder meer landbouw en handel. De stad is in de tweede eeuw v.Chr. door de Romeinen gesticht, en heette in de oudheid Potentia. Het was de hoofdstad van de Romeinse provincie Lucania. De schutspatroon van de stad is de heilige Gerardus (San Gerardo). Vroeger hoorde de stad bij het Koninkrijk Napels. Op 16 december 1857 werd ze getroffen door een zware aardbeving, waarbij 11.000 tot 12.000 doden vielen. Schitterende informatie weer van Wikipedia, me dunkt. Potenza is voorts de stad van Antonio Santoro, een Italiaanse wielrenner die ooit betrapt werd terwijl hij reed voor de Nederlandse continentale ploeg met de schitterende naam Monkey Town. Dat waren nog eens sponsoren, Monkey Town en Baby Dump, mooi was die tijd. Nu moeten we het doen met VolkerWessels, toch net wat minder. Het schijnt dat de Giro voor het laatst in 2001 in Potenza was, toen won Danilo Hondo hier de sprint. Nou, een sprint zal het tijdens deze rit niet worden, we komen er nu beter vanaf. Vooral vroeger een populaire plaats, dat Potenza. Roger De Vlaeminck en Willy Planckaert wonnen hier in een verder verleden. Nu een terugkeer dus, dat mag van mij want deze rit is prima. 4700 hoogtemeters ook gewoon, een bijzonder serieuze rit.



Om 11:40 vertrekken de renners en tussen 16:55 en 17:33 bereiken ze Potenza, wellicht. Een schitterende heuvelrit, op zich zou ik wel eens een grote ronde willen zien met 21 heuvelritten. In Italië kan dat makkelijk. Niet van die vlakke flopritten, dit soort werk willen we. Heel veel hoogtemeters, al valt het steile werk mee. Vooral de Monte Scuro is lastig, de rest is nog redelijk goed te doen. Maar alsnog, een verduiveld lastige rit. Zo'n rit waar je zomaar een hinderlaag kunt plannen. Daar hopen we op, maar zelfs zonder hinderlaag gaat het interessant worden. De strijd om de roze trui gaat de moeite zijn, bijvoorbeeld. Kämna wil die trui blijkbaar toch wel graag, dus is het goed mogelijk dat Bora Trek en Lopez onder druk gaat zeggen. Wat wil Trek zelf eigenlijk? Als ze de boel willen controleren gaan ze geen te grote groep mogen laten wegrijden en dan moeten ze ook nog in de gaten houden wie er precies allemaal in zo'n groep zitten. Lastig, en eigenlijk ook vrij zinloos aangezien Lopez niet de echte kopman is. Een extra dag roze is leuk, maar is het de moeite waard? Lijkt mij eigenlijk niet, hetzelfde kunnen we zeggen over Kämna. Die kan beter laten lopen om vervolgens nog een keer een rit uit te kiezen. Maar goed, nouja, geen idee, en ook weinig tijd om hier verder over te filosoferen. Een fuga bidone mogen we niet uitsluiten, maar actie tussen de klassementsrenners in Viggiano evenmin. Open deuren van jewelste, waarbij de pessimist wint en die kiest voor een vlucht. Vijf namen, zomaar, gewoon.
1. Ulissi. Die wint vaker in deze regio, viel me op. Vandaar. Al heb ik geen idee of hij van Almeida überhaupt in de aanval mag gaan, maarja. In het zeldzame scenario dat het hier eindigt in een sprint maakt hij ook nog kans, altijd prijs met Diego Armando.
2. Tesfatsion. Eritrea boven. Of nouja, in de buurt van boven.
3. Schmid. Wil blijkbaar niet plaatsnemen in het treintje van Cavendish, tot grote ergernis van Cav. Dat kan maar één reden hebben: Mauro wil zijn krachten sparen om net als vorig jaar een rit te winnen. Als hem dat lukt komt hij met een vingertje voor de mond over de finish, let maar op.
4. Gall. Moet nog even wat tijd gaan goedmaken met het oog op die 15e plaats in het klassement.
5. Bouwman. Koentje mag de Jumbomeubelen gaan redden. En dat gaat niet lukken, natuurlijk.

Ik ben niet te spreken over de regie.