[Giro] Etappe 5: Catania - Messina #1

Tappa 5: Catania - Messina, 174 km

De eerste bergrit van deze Giro baarde een muis, zoals iedereen al zag aankomen. Als er al sprake was van spektakel dan werd dat eerder veroorzaakt door een aantal valpartijen en het vroege lossen van Miguel Angel Lopez, of Angel Lopez zoals de turboautistische Jeroen Vanbelleghem hem vermoedelijk zou noemen. Het zijn niet de jaren van Superman, nu valt hij weer uit met een of andere blessure. Het was opnieuw een waar genoegen. Ergens tussendoor lag Simon Yates nog op de grond, maar gezien hij aan de finish tussen de grote mannen zat zal die valpartij zonder erg zijn geweest. De groep der favorieten bestond aan de finish uit een mannetje of 17, bijna alle kleppers waren aanwezig. Nibali niet, maar dat kunnen we moeilijk een verrassing noemen. Naast Nibali ontbrak ook de tridente van Jumbo, alle drie de kopmannen moesten er vroeg af. De altijd goedgemutste en opgewekte Tom Dumoulin zwaaide naar de camera en liet met een brede glimlach de boel lopen. Zoals altijd stond hij na de wedstrijd de journalisten met veel enthousiasme te woord, dit was misschien niet zijn dag maar je merkte meteen dat hij vol goede moed naar de rest van de Giro uitkeek. Nee, even serieus, we zijn getuige geweest van het definitieve einde van het tijdperk Tom Dumoulin. Dit komt nooit meer goed. Eigenlijk is Tom Dumoulin al een jaar of drie amper een wielrenner te noemen, terwijl net in die jaren de rest van het peloton drie keer zo hard is gaan rijden. Als je dan nog steeds alleen maar tevreden bent als je wint maak je het jezelf ontzettend moeilijk. Dan moet je andere doelen gaan stellen, binnen of buiten het wielrennen. Tobias Foss met z'n goedgevulde Peter Beensehoofd heeft nooit het begin van een tijdperk meegemaakt, net als Sam Oomen. Geen idee wat Jumbo dacht, maar dit was vooraf natuurlijk al gedoemd om te mislukken. Zelfs als iemand als Foss in topvorm was geweest zou ie niet verder komen dan de 9e plaats, het is armoedig. Hoe dan ook, je zou kunnen stellen dat alle ploegen armoedig waren, want niemand deed een poging om de vroege vlucht bij te halen. Ineos en Bahrein reden nog het hardst op kop van het peloton, maar daar begonnen ze wel pas mee toen de vlucht al meer dan 11 minuten voorsprong had. Het gevolg daarvan was dat de vluchters om de dagzege en de roze trui mochten strijden, wat enkele klassementsrenners niet slecht uitkomt. De roze stress, die heb je liever pas over een week, of twee. Tot de Etna gebeurde er niets, op de Etna gebeurde er eigenlijk nog steeds niets. Vanuit de kopgroep ging Oldani in de aanval, een mindere klimmer die op die manier probeerde de rest te verrassen. Miniatuurklimmer Juanpe Lopez, door Jeroen 'ik verlies mijn verstand als een renner twee namen heeft' Vanbelleghem steevast abusievelijk Pedro Lopez genoemd, ging op het steilste gedeelte van de klim in de achtervolging. Hij sloot snel bij Oldani aan en liet hem even later achter, maar voor Juanpe waren de laatste paar kilometer net wat te makkelijk. Op het makkelijkere gedeelte liet erkend rittenkaper Lennard Kämna een aantal Belgen achter, Mauri 'Kiryienka' Vansevenant blies zichzelf op en Sylvan Monfortniquet kon ook niet meer volgen. Lenny reed op z'n gemakje naar Lopez toe en sloot op een kilometer of twee van het eind aan. Samen reden ze vervolgens naar de finish, in wat leek op een dealtje. De roze trui zou naar Lopez gaan, de ritzege naar Kämna. Bleek achteraf niet veel van te kloppen, want Lopez wist naar het schijnt niet eens dat de roze trui naar hem ging. Hij wist ook niet dat er in de laatste meters een scherpe bocht naar links was te vinden, dus beukte hij bijna zichzelf en Kämna van de fiets. Foutje, bedankt. Daardoor was de zege een prooi voor Kämna, maar volgde er een roze troost voor Lopez. De eerste Spanjaard sinds Contador in het roze, extra leuk als je bedenkt dat Lopez is opgeleid door de ploeg van Contador. Fraaie zege voor Kämna verder, als hij het mentaal allemaal op een rijtje heeft is hij echt een briljante rittenkaper. Begint ondertussen zowaar een zekerheidje te worden, nog meer dan De Gendt in zijn goede jaren. Reintje Taaramae, op hoogstestage geweest in het schitterende Rwanda, werd nog derde, voor de Belgen. En daarna kwamen een paar minuten later pas de klassementsrenners in beeld, waar Carapaz het volstrekt nutteloze sprintje won. Gaap, saai, meh. Maarja, de Etna op dag vier, wat hadden we verwacht? Juist, niets. En niets kregen we. Net als tijdens de volgende rit, we gaan naar de videotheek van de familie Nibali toe en we doen er goed aan om daar een film te huren, want de rit zelf, daar willen we niet naar gluren. Met een andere roze trui gaan we verder, Lopez neemt dus over van Van der Poel, die in het begin wel probeerde mee te schuiven met de vroege vlucht maar geen ruimte kreeg. Daarna liet hij maar lopen op de Etna, want er komen belangrijkere dagen aan. Een aantal dagen roze is leuk, nu kan de focus op meer ritzeges gelegd worden, zeker nu Mareczko er niet meer is. Van roze gaat Mathieu naar paars, zijn naaste concurrent voor die trui blijft Bini. Ze zaten tijdens de vorige rit al op elkaars wiel te rijden, dat gaat een leuke strijd worden. Met hopelijk meteen tijdens deze rit een nieuw hoofdstuk, al heb ik daar toch wel een hard hoofd in.




In de vierde etappe van de Giro van 2020 reden de renners van Catania naar Villafranca Tirrena. Die rit was 140 kilometer lang en zoals u op het bovenstaande profiel kunt zien ligt er tijdens deze rit na ongeveer 137 kilometer een tussensprint in Villafranca Tirrena. Tot deze plaats volgen we praktisch volledig het parcours van de vierde rit van 2020. De start is hetzelfde, de eerste ongecategoriseerde heuveltjes zijn hetzelfde, de lange klim is hetzelfde, de afdaling is hetzelfde en de weg langs de kust is hetzelfde. Het enige verschil is dat we tijdens deze rit na de doortocht in Villafranca Tirrena nog een aantal kilometer verder langs de kust blijven fietsen, op weg naar Messina. Ik heb al vaak knip- en plakwerk meegemaakt, maar dit spant echt de kroon. Het is éxact hetzelfde. Omdat het zo opvallend is hier even de kaart van 2020:



Absurd. Maar wel makkelijk, want daardoor kan ik gewoon m'n stuk uit 2020 kopiëren. Waarbij de eerste zin ook wel weer meteen opvallend is, ook twee jaar geleden gingen we van start in Catania na een aankomst op de Etna. Of nouja, opvallend, voorspelbaar.

quote:

Na het showtje op de vulkaan bevinden de renners zich in Cataniä, met 300.000 inwoners na Palermo de grootste stad van Sicilië. Ik ken de stad eigenlijk vooral vanwege de lokale voetbalclub, die door een omkoopschandaal (wat een cliché) nu al een aantal jaar actief is in de Serie C. Calcio Catania, met dat logo waar een olifant de show steelt. De olifant is een beetje het symbool van de stad, dankzij een standbeeld op de Piazza Duomo. Een enorm oud beeld, gemaakt van lavasteen. Aangezien de Etna niet ver weg is hebben ze hier nogal wat dingen gemaakt van vulkanisch materiaal, je zou voor minder. De olifant zou een soort van talisman moeten zijn, in een poging allerlei onheil weg te houden. Geen overbodige luxe, met een altijd borrelende vulkaan om de hoek. Hoewel dat niet het enige onheil is dat op de loer ligt, voor een aardbeving meer of minder draaien ze hun hand niet om in deze stad. Er was ergens in de 17e eeuw een keer een grote aardbeving, maar daarna hebben ze de boel weer mooi opgebouwd. Barok, vooral veel barok. Siciliaanse barok zelfs, extra speciaal. De kathedraal op de Piazza Duomo is een voorbeeld, maar zo zijn er nog wel wat kerken en palazzo's te vinden. Er zijn ook nog wat oude Romeinse overblijfselen te vinden, uiteraard is er tevens een kasteel. Gewoon een keer bezoeken joh, hartstikke leuke stad. Dat heeft de Giro overigens al een aantal keer gedaan, voor het laatst in 2018. Toen ging hier de eerste rit na het Israëlische avontuur van start. In een verder verleden kwamen er ook nog wel eens wat ritten aan in Catania, zo wist Jean-Paul van Poppel hier zelfs twee keer te winnen. De laatste winnaar in Catania is Alessandro Petacchi, hij sprintte hier in 2001 naar de zege. Twee jaar eerder gaf Mario Cipollini al het goede voorbeeld, Catania is vooral een stad voor grote sprinters. En voor Vacansoleilgoden, want niemand minder dan Santo Anzà werd hier geboren. Die kent u waarschijnlijk niet. Leuk feitje is wel dat Mario Fazio hier in 1949 de eerste rit van die Giro wist te winnen, terwijl hij afkomstig was uit Catania. Lachen man, winnen in je eigen stad en meteen de leiderstrui erbij cadeau. De componist Vincenzo Bellini is ook van Catania afkomstig, daar is bijna geen ontkomen aan in de stad. Het lokale theater is naar hem vernoemd, net als een park en dan heeft ie ook nog eens een standbeeld gekregen. Bovendien hebben ze een lokaal gerecht naar een van zijn stukken vernoemd, grote jongen. In deze stad aan de kust, waar de belangrijkste economische activiteiten in de haven plaatsvinden, richten we onze blik nog maar eens op de olifant. De Fontana dell'Elefante werd in 1736 opgericht naar het ontwerp van Giovanni Battista Vaccarini. De olifant is gebeeldhouwd uit zwarte lavasteen en draagt een granieten obelisk. Vaccarini ontdekte de olifant toevallig in de puinhopen van de stad na de aardbeving van 1693. De olifant stamt uit de Romeinse tijd en stond waarschijnlijk op het uiteinde van de verhoging in het midden van een renbaan. Ook de obelisk werd toevallig gevonden. Hij komt oorspronkelijk uit Egypte en er zijn symbolen ter ere van Isis in gegraveerd. Vaccarini plaatste de zwarte olifant op een witte, met beelden versierde sokkel. Vervolgens plaatste hij boven op de olifant de obelisk, met daarop een kruis, om de stad tegen verder onheil te beschermen. Goed verhaal wel, uiteindelijk. u Liotru in het Siciliaans, voor de volledigheid.



Als je vertrekt vanuit Catania kun je mooie plaatjes schieten, dat hebben we in het verleden al gezien:



Zo, nu de rit zelf. We beginnen zo'n beetje aan de kust en daar gaan we de eerste kilometers van de rit ook blijven. Over licht glooiend terrein fietsen we langs de zee. De eerste tien kilometer zonder te overdrijven, daarna wijken we iets verder af van de kustlijn. De renners rijden door talloze dorpjes, opletten geblazen zoals we inmiddels weten. Wel lachen dorpjes, Acireale bijvoorbeeld. Van Acireale is het 15 kilometer grotendeels rechtdoor fietsen richting Giarra, met ondertussen twee kleine stukjes in stijgende lijn. Stelt allemaal niet veel voor, voorbij Giarra wordt het zelfs nog wat makkelijker. Stuk vals plat naar beneden en dan is het een kilometer of 20 zo goed als vlak. We volgen steeds een brede weg, alleen in de dorpjes moet er soms wat gestuurd worden. Na 40 kilometer komen de renners uit in Chianchitta, niet ver van het fraaie Taormina. Die stad doen we alleen niet aan, helaas. In Chianchitta gaat het naar links, op weg naar het binnenland en ook meteen het heuvelachtige deel van de rit. Zodra we de kust achter ons laten gaat het al eens een aantal kilometer vals plat omhoog, waarna er richting Francavilla di Sicilia een korte afdaling volgt. Dat duurt maar een kilometer of twee, daarna zijn we begonnen aan de allesbepalende klim van deze rit. Een lange, lange klim. Voordat we de tussensprint in Francavilla bereiken zijn we al een tijdje bezig met dit ding, in totaal zou je kunnen stellen dat er 25 kilometer geklommen moet worden. Wel eerst een heel stuk vals plat, maar in Francavilla di Sicilia zelf gaat het al wat serieuzer omhoog. Na 55 kilometer volgt hier de eerste tussensprint van de dag. Best een aardig dorpje hoor, weer typisch gesitueerd op een heuvel uiteraard. Omdat Taormina nog wat mooier is krijgen jullie daar een foto van, kan ik gewoon allemaal bepalen. (Noot van de redactie: ook in 2022 ligt de eerste tussensprint van de dag in hetzelfde dorpje)



Laten we zeggen dat na Francavilla di Sicilia de klim officieel begint, al zijn we eigenlijk al een paar kilometer langer omhoog aan het gaan. Het officiële gedeelte van de klim is 20 kilometer lang. De Portella Mandrazzi gaat gemiddeld aan 4% omhoog, wat niet alles zegt. Er zit heel wat vals plat tussen, en een paar kilometer waarin het daadwerkelijk aan 4% omhoog gaat. Toch wordt het richting de top een stuk lastiger, het gaat een tijd aan 6% omhoog. Hier kun je de sprinters toch wel ferm onder druk zetten, me dunkt. Zeker met de zware benen na de beklimming van de Etna zal dit geen feestje zijn voor de Viviani's, Gaviria's en Demaartjes van deze wereld. Ik verwacht wel weer wat van Bora, eigenlijk. Sunweb zou het ook moeten doen, maar dat is niet echt hun hobby. Na 75 kilometer, toch al dik over de helft van de kortste rit in lijn van deze Giro, komen de renners boven. Beklimming van de derde categorie, in Italië delen ze die categorieën altijd uit met een blinddoek. Als ze hier rustig doen kan iedereen overleven. Als ze hier hard fietsen niet. Groetjes, Sven Nys. Leuk vervallen hutje op de top.




Na de klim volgt een behoorlijk lange afdaling, in verschillende etappes gaat het toch al snel een kilometer of 30 naar beneden. Het begint met twee steile kilometers in dalende lijn, daarna is het twee kilometer vrij vlak voor er een nieuw steil gedeelte van zes kilometer volgt. De weg is breed, van boven ziet het er niet overdreven bochtig uit. Wel een paar haarspeldbochten in de buurt van Novara di Sicilia, waar de renners na tien kilometer in dalende lijn passeren. Restanten van een oud kasteeltje hier, en flink wat bochten. Buiten Novara di Sicilia is het een kilometer of drie vrij vlak, voordat we nog eens zeven kilometer verder gaan dalen. Flink wat stukken aan zes procent in dalende lijn, met zo nu en dan ook wat (haarspeld)bochtenwerk. Het schijnt dat sprinters de beste dalers zijn, mogen ze hier laten zien. Geen idee hoe de afdaling er precies uitziet, mag niet kijken van mezelf. Goed, de renners rijden door Mazzarà Sant'Andrea, na nog eens vier kilometer in dalende lijn. Gaat inmiddels een beetje op en af, voorbij dit dorpje wordt het vlakker en vlakker en vlakker. Uiteindelijk komen we uit aan de andere kant van Sicilië, terug bij de zee. Hier slaan we rechtsaf, wat ook geen onbelangrijk moment is. De windrichting gaat hier veranderen. Een klein waaieralarmpje kan er wel af, we gaan dadelijk maar eens inspecteren of het een groot waaieralarm moet worden. Nadat we rechtsaf zijn geslagen rijden we over een brede weg naar de tweede tussensprint van de dag, waar wat bonificaties vallen te rapen. Nu wel opletten, Jonathan. Het is niet volledig vlak, als we beneden zijn. Gaat toch een paar keer licht op en af, al zal dat ongetwijfeld weinig invloed hebben. Via Terme Vigliatore rijden we naar Barcellona Pozzo di Gotto, wat ontegenzeggenlijk een gruwelijke plaatsnaam is. Kicken duomo ook hoor, daar. Midden in het centrum van Barcellona ligt na 114 kilometer de tweede tussensprint van de dag. (Noot van de redactie: daar ligt nu niet de tweede tussensprint van de dag)



Windtechnisch gezien is het wel relevant om op te merken dat we nu vooral door dorpjes fietsen, waar wel wat lintvorming te vinden is. Als er al wind staat zal er niet altijd vrij spel zijn. Na een tijd fietsen de renners langs de raffinaderij van Milazzo, in deze omgeving komen ze kort achter elkaar een stuk of drie rotondes tegen. Altijd een risico, vooral in Italië, en al helemaal in de buurt van een raffinaderij. De renners fietsen nog een tijd verder over een industrieterrein, het gaat nu weer vooral rechtdoor. We fietsen door ontelbaar veel dorpjes, waar het asfalt over het algemeen dramatisch slecht is. Het is wel helemaal vlak inmiddels, dat blijft ook wel zo tot aan de finish. Alleen nog maar minimale hoogteverschillen, daar zal het niet aan liggen. In de buurt van San Pier Marina fietsen de renners na een paar bochten ineens een donker tunneltje in, als we weer bovengronds zijn heeft de wind een aantal meter vrij spel, maar al vrij snel fietsen we weer het volgende dorpje in. Monforte Marina, je kan er maar geweest zijn. Tegen die tijd is het nog maar een kilometer of 12 fietsen tot de finish, schiet wel lekker op zo. Paar bochtjes hier, en we moeten over het spoor. Over een brede weg zonder veel verkeersobstakels rijden de renners verder richting Fondachello. Dorp na dorp na dorp, zeker in het laatste deel van de rit heeft de wind weinig kans. Er komt geen eind aan de bebouwing. De naam verandert om de zoveel meter, maar je kan het net zo goed allemaal als één stad beschouwen. Het gaat vooral rechtdoor, weinig bijzondere taferelen. Kasteeltje in Spadafora, op een kilometer of acht van het eind.



Voorbij het kasteel rijden we verder, immer geradeaus. De eindeloze Siciliaanse bebouwing kent geen eind. Het is bijzonder hoeveel slecht onderhouden gebouwen een mens naast elkaar kan plaatsen. Er valt weinig te melden verder. Weinig bochten, weinig hoogteverschil, veel flatjes....

En daarna schreef ik de voorbeschouwing toen toe richting de laatste kilometers, maar ditmaal volgt er in Villafranca Tirrena slechts een tussensprint en moeten we nog een kleine 40 kilometer afwerken richting Messina. Dit gaat ervoor zorgen dat we vermoedelijk met een ander scenario te maken krijgen dan twee jaar geleden. We zagen toen dat enkele sprinters werden gelost op de lange klim, waaronder Fernando Gaviria. Het was na de klim in de afdaling en het lange vlakke stuk razend interessant om te zien welke renners wel en niet terug konden keren, maar nu vrees ik er een beetje voor dat we dat niet te zien krijgen. Nog eens 40 kilometer erbij, dat is toch een klein uur extra dat je je mannen op kop moet laten boren. Meer kans om terug te keren ditmaal, goed nieuws voor Nando. Hem lukte dat in 2020 niet. Als m'n geheugen me niet in de steek laat kwam hij akelig dicht, tot op een paar seconden, maar was het toen toch ineens klaar. Geinig om zoiets te zien, maar nu kunnen we onze lol vermoedelijk niet op. In de laatste 40 kilometer van de rit, die ik niet uitgebreid kan analyseren, valt oppervlakkig op dat de renners langs de kust blijven fietsen. Over brede wegen, door dorpjes, met af en toe de zee in beeld. In de buurt van SP-AR-TA lijkt er nog een klein klimmetje op het parcours te liggen, maar veel lastiger dan dat ding in Hongarije zal het niet zijn. We hoeven nu überhaupt niet meer naar Mareczko om te kijken, dus dat scheelt. Bochtig stukje daar wel, waarna het tot in Messina wat rechter en makkelijker zal zijn. Eenmaal in Messina worden we wel getrakteerd op een traditionele finish. Een bochtenfestival, genieten. Haakse bocht in de slotkilometer, wie doet je wat. Volstrekt onnodig lijkt het, maarja, Italië, hè. Of nouja, volstrekt onnodig, door dit bochtenwerk pakken we nog wel een paar korte stukjes in stijgende lijn mee. Om de finale toch van iets meer smoel te voorzien, maar ik denk dat de grootste problemen vooral zullen worden veroorzaakt door die allerlaatste bocht.




De rit eindigt in Messina, waar we vrij recent ook nog eens zijn geweest. In 2017 reden de renners vanuit een plaatsje net buiten Catania langs de andere kant van de kust naar Messina. Andere, maar even goed bochtige aankomst toen. Enfin, ik grabbel weer mooi even in de archiefton.

quote:

Messina is een havenstad met 237.000 inwoners. Vanwege de haven is Messina altijd een belangrijke stad geweest en hebben hier door de jaren heen meerdere volkeren hun verblijf hier gehad. De Grieken, onder meer. Tegenwoordig is Messina nog steeds belangrijk, vooral omdat de afstand met het Italiaanse vasteland hier niet zo groot is. Op een bepaald punt is de afstand zelfs maar vier kilometer. Er is dus dagelijks vele veerboten de haven van Messina binnen. De stad heeft overigens ook wel eens wat mindere tijden meegemaakt. In 1908 bijvoorbeeld, toen een aardbeving voor een tsunami zorgde, de stad verwoestte en tegelijkertijd ook aan 70.000 mensen het leven kostte. Toen de stad opnieuw werd opgebouwd koos men voor een rechtlijnige aanpak. Daarom lijkt Messina van boven nogal op een blokkendoos. Toch zijn er ook nog wel wat mooie gebouwen bewaard gebleven, zo beschikt Messina nog steeds over een mooie kathedraal en nog een aantal fraaie kerken. Ook staat in de haven nog een aardig standbeeldje van Maria. Buiten dat alles is Messina toch vooral de stad van Vincenzo Nibali. De haai van de straat van Messina werd hier geboren en rijdt dus een thuiswedstrijd. In het verleden is de Giro best vaak in deze stad geweest, maar de laatste jaren lijkt men de kustplaats uit het oog verloren te zijn. Voor het laatst kwam hier een rit aan in 1999, toen niemand minder dan Jeroen Blijlevens won. In 2011 was het dan wel weer de startplaats van de rit naar de Etna, maar verder moet je toch diep in de archieven gaan zoeken naar ritten in Messina. In 1993 won Francesco Bontempi en in 1976 kwam hier een rit aan die door Francesco Moser gewonnen werd. Ook de Belg Albert Van Vlierberghe en de Zwitser Urs Freuler wisten ooit te winnen in Messina. Er staan toch vooral veel sprinters op de erelijst, de verwachting is dat die lijst ook nu aangevuld zal worden met een sprinter.

Was dat zo in 2017? Zonder meer, een toen nog goed presterende Fernando Gaviria won de sprint voor... Jakub Mareczko! Sam Bennett werd derde, voor André Greipel en Phil Bauhaus. Geen indrukwekkende Giro qua sprinters, durf ik te stellen. Benieuwd verder wel naar het eresaluut dat de stad gaat brengen aan haar bekendste zoon.



Klein puntje van aandacht: de aankomst wordt vroeger verwacht dan normaal. Tussen 15:47 en 16:14, om precies te zijn. Een goed uur vroeger dan normaal, wellicht vertrekt de laatste boot richting het vasteland heel vroeg. Enfin, we peuren er nog even een top vijf uit en dan is het wel weer leuk geweest. We mogen hopen dat ploegen als Alpecin en Intermarche gaan proberen om de mindere sprinters overboord te gooien op de lange klim, maar het is daarna nog zo godvergeten ver tot de finish. Je moet niet alleen de sprinters lossen, je moet ze en hun ploegen daarna ook nog zien af te houden in de kilometers daarna. Dat zal vooral het probleem zijn. Als je Cavendish de hele dag zag ploeteren onderweg naar de Etna zal het geen enkel probleem zijn om hem te lossen, maar hij heeft genoeg knechten om zich heen die hem in de grofweg 100 kilometer daarna nog terug kunnen brengen. De rit van 2020 was in dat kader beter, of je had in deze rit niet volledig de kustlijn moeten volgen maar een stukje moeten afsnijden door het heuvelachtige binnenland. Maar goed, dat is niet zo, dus ga ik eerlijk gezegd toch gewoon uit van een volledige sprint. Minus de grootste favoriet, Mareczko. Sad. Alsnog: hup Alpecin en hup Intermarche, Mathieu en Bini klimmen dusdanig makkelijk dat ze hier niet in de problemen komen terwijl Cav, Gaviria en Demare allemaal een probleem hebben. Maarja, probeer daarna met Senne Leysen en Amy De Gendt de goederentrein van FDJ maar eens af te houden, of de roedel van Quick Step. Gaat 'm niet worden. Hoewel je nooit kunt voorspellen wie er wel of niet gaan afhaken. Wellicht gaat een ploeg als EF ineens rijden omdat ze kansen zien voor Cort, nouja, dat soort overwegingen. Laten we in ieder geval op zoiets hopen, want dan hoeven we niet continu naar groeiend gras te kijken. Dit allemaal terzijde, een hectische finale met wat bochten en nog wat oneffenheden aan het eind zou in het voordeel moeten zijn van enkele renners.
1. Bini. Het is tijd.
2. Ewan. Het is geen tijd.
3. Demare. Het is nooit tijd.
4. Gaviria. Wie?
5. Van der Poel. Zal zonder Mareczko onderhand maar eens voor zichzelf moeten gaan rijden. Benieuwd wat dat gaat opleveren, niet direct een zege in ieder geval.

[ Bericht 1% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 11-05-2022 02:14:05 ]