[Giro] Etappe 1: Boedapest - Visegrád #1

Tappa 1: Boedapest - Visegrád, 195 km

Hey, hallo. We staan aan de vooravond van de 105e editie van de Giro d'Italia. Het is alweer mei en dus begint het seizoen van de grote rondes, en dat seizoen trappen we uiteraard af in Italië. Oh, nee, wacht, da's niet waar. Nee, we trappen af in Hongarije. Een valse start, mogen we wel zeggen. Hongarije kwam al niet bijzonder goed in het nieuws, maar nu er een oorlog aan de gang is in Oekraďne krijgt Orban het voor elkaar om nog meer minpunten bij elkaar te verzamelen. Gelukkig begint dat ondertussen gevolgen te hebben, lees ik in de Volkskrant. Op het wereldtoneel staat Orban er steeds meer alleen voor, erg mooi.

quote:

Waar veel landen in Centraal- en Oost-Europa juist een voortrekkersrol hebben bij hulp aan Oekraďne en sancties tegen Rusland (Polen en de Baltische landen voorop), stelt Orbán zich allesbehalve medewerkend op.

Wapenleveranties mogen niet over Hongarije vliegen, sancties die de levering van gas en olie aan Hongarije in gevaar brengen, zijn voor Boedapest een rode lijn, Russische oorlogsmisdaden worden slechts mondjesmaat veroordeeld. ‘Voor zijn buren in Centraal-Europa en de EU als geheel, verliest Hongarije zijn geloofwaardigheid als lid van de Europese gemeenschap’, schrijft de Poolse politiek analist Veronika Jóźwiak in een opiniestuk in The Financial Times.

Dat het ergens toch wel geestig is dat een ronde waar de leider de roze trui draagt naar Hongarije trekt konden we een tijd geleden al concluderen, maar met deze nieuw ontstane situatie is het extra verderfelijk dat het altijd geldgraaiende RCS ons drie dagen lang naar een hemeltergend stukje sportswashing wil laten kijken. WE staan klaar om te juichen voor MIJN Bini en ONZE Mathieu, maar eigenlijk zouden we helemaal niet moeten kijken. Laat Orban lekker in de stront zakken, en de mensen die op hem stemmen met hem. Zoals Bauke Mollema al heeft geconcludeerd: we mogen blij zijn als we terug in Italië zijn. Of zouden we na de start een paar jaar geleden in Israël en nu de start in Hongarije eigenlijk niet die hele Giro links moeten laten liggen? Sportswashing is overal, maar wielrennen lijkt er de laatste jaren wel heel erg extreem gevoelig voor te zijn. Mensenrechtenschendingen? Dan komen we bij je op bezoek. Wielrennen, de makkelijkste manier om je naam te zuiveren.

Hoe dan ook, morgen gaat de Giro van start in het autoritaire, homohatende en buurland in de steek latende Hongarije. Dat had in 2020 al moeten gebeuren, maar toen zat er een pandemie in de weg. Twee jaar later rinkelen de kassa's dan alsnog op de burelen van RCS, de organisator van de Giro. Tussen al hun slechte beslissingen door hebben ze wel één goede beslissing genomen: de beelden worden niet meer geleverd door de RAI. Vol trots kondigde Renaat Schotte aan dat een paar Belgen nu de productie gaan verzorgen. Dat wil zeggen dat we dit jaar getuige gaan zijn van het definitieve einde van het tijdperk Mauro Santambrogio. Geen renners meer die uit het niets uit de mist komen opdoemen, nee, als het slecht weer is zullen de Belgische bikkels ervoor gaan zorgen dat er toch beelden van de koers tot ons komen. Hoera, maar ergens toch ook wel jammer dat we afscheid moeten nemen van een stukje Italiaans cultureel erfgoed.

Zelf heb ik het de komende weken helaas vrij druk, waardoor ik niet in staat zal zijn om met een dagelijkse voorbeschouwing te komen. Hooguit dat het tijdens de laatste week van de Giro gaat lukken, daarvoor niet. Scheelt ook wel dat ik überhaupt geen zin had om de eerste drie dagen van veel tekst te voorzien, en daarna gaan we verder op de Etna. Nee, ja, lekker origineel. Maar afijn, om jullie niet volledig in de kou te laten staan kom ik wel met een vooruitblik op het parcours en een altijd accurate analyse van de deelnemers. Daar mogen jullie het mee doen.

Etappe 1

Beginnen doet de Giro op een vrijdag, want we bevinden ons in het buitenland. Drie grote rondes dit jaar, drie keer van start in het buitenland op een vrijdag. Deze eerste rit is verder al veelvuldig geanalyseerd op meerdere plaatsen, waarbij de conclusie mag heten dat niemand weet wat er gaat gebeuren. Kunnen de sprinters overleven? Mathieu van der Poel denkt van wel, maar Mathieu van der Poel moet misschien een keer wat minder denken en wat vaker het roadbook lezen. Die lul weet niet eens welke etappes de Giro bevat en ik schat zijn concentratievermogen in op zo'n niveau dat hij dit stukje tekst ook niet gaat weten te overleven. Enfin, een saaie tocht door Hongarije en dan een aankomst bij een kasteel in Visegrád, dat in het Duits blijkbaar Plintenburg heet. Visegrád zouden we ook kunnen kennen van de Visegrádgroep, een alliantie van vier Centraal-Europese landen: Hongarije, Polen, Slowakije en Tsjechië. Deze alliantie dreigt dankzij de oorlog in Oekraďne uit elkaar te donderen, lekker gewerkt Orban! Toch altijd fijn, zo'n sterke leider. Heb je wat aan. Goed, ja, nouja, paar kilometer aan 5% aan het eind. Er ligt nieuw asfalt, wat een klim altijd net iets makkelijker maakt. Heel lastig is het niet en afhankelijk van het tempo kunnen er wel redelijk wat renners gaan overleven. Maarja, lijkt mij toch echt een aankomst voor de puncheurs. Mathieu vs. Bini, ik zit klaar. Ware het niet dat ik niet kan kijken morgen, dus ik hoor het achteraf wel. Kicken kasteeltje wel en Hongarije schijnt verder een mooi land te zijn, maarja, moeilijk om door alle minpunten heen te kijken. Zo fietsen de renners tijdens deze rit via een flinke omweg door de plaats waar Orban is geboren en even later ook door de plaats waar hij is opgegroeid. Stom toeval of een ode aan de grote leider? Dat mag u zelf bepalen.




Etappe 2

De Giro gaat verder met een tijdrit, een korte en explosieve. Redelijk veel bochten onderweg, en een flink klimmetje aan het eind. Straatjes met steentjes, bochten, dat soort werk. Een reclamespotje voor Boedapest, verder een vrij nutteloze dag. Er staan weinig echte tijdrijders aan het vertrek en de afstand is dusdanig kort dat we hier niet veel gaan beleven. Dit kunt u makkelijk missen.

Etappe 3

Op dag drie zullen we getuige zijn van de eerste massasprint van de ronde. Hier houdt de Giro wel van, zo'n volledig vlakke floprit van een kilometer of 200. De plaatjes zullen best leuk zijn, zo fietsen ze behoorlijk lang langs het meer van Balaton. In de finale zit er nog een klein klimmetje waar zelfs een bergpuntje te verdienen is, maar dat is niet veel meer dan vals plat. Daarna finishen we in Balatonfüred, alwaar Jakub Mareczko z'n handjes in de lucht gaat steken. Calling it. De start vindt overigens plaats bij Kometa op bezoek, het vleesverwerkingsbedrijf dat sponsor is van Eolo-Kometa. Over de finishlocatie valt overigens ook nog wel het een en ander te zeggen, blijkbaar wordt het geld dat Orban via de door hem zo gehate EU ontvangt geďnvesteerd om van het meer van Balaton een toeristische trekpleister te maken. Nou, houden we dan toch maar mooi een Girorit aan over.

Etappe 4

Na drie dagen in Hongarije volgt er op maandag een rustdag, waarna we op dinsdag verder zullen gaan met de Giro. We bevinden ons tegen die tijd op Sicilië, origineel. De renners fietsen op Sicilië naar de Etna, nog origineler. De afgelopen 10 jaar hebben we ook zo'n beetje tien keer de Etna beklommen, wel steeds van een net andere zijde. Dat zal nu ook het geval zijn, een nét andere zijde. Een zijde die deels al een keer eerder is beklommen, maar ergens tussendoor pakken we dan weer een andere zijweg waardoor het net weer anders is. Nouja, verder amper boeiend. De Etna kan voor verschillen zorgen, maar je bent vaak afhankelijk van de wind. Met tegenwind gaat niemand iets ondernemen. Zonder wind of met wind in de rug kan het hier natuurlijk wel leuk worden, maarja, alsnog, dag 4, mwah, ze zullen zich nog wel inhouden. Kleine tegenvaller is wel dat men het parcours heeft aangepast ten opzichte van de presentatie van het parcours. Dat is ook wel een rasechte Girotraditie. Onthullen ze het parcours, gaan ze pas daarna daadwerkelijk de wegen verkennen. Verkeerde volgorde, zou je kunnen denken. Men had een variant van de Etna gevonden met een lastig eerste stuk, een klein afdalinkje en dan een tweede stuk omhoog. Het is nu een totaal andere zijde geworden, die vooral heel gelijkmatig omhoog blijft lopen. Ergens een klein stukje aan 8%, maar verder vooral veel werk aan 6%. Enige lollige is nog dat we bergop twee tussensprintjes krijgen. Hopen dat ze bij dat stuk aan 8% wat gaan doen, anders wordt het vrij saai. Hoewel een aankomst bergop zo vroeg in de ronde nooit verkeerd is, maar ik zou wellicht wel een keer iets anders willen zien dan de Etna, hoeveel verschillende zijdes de vulkaan dan ook rijk is. Misschien moet ie een keer goed uitbarsten zodat men wel op zoek moet naar een andere finishlocatie.



Etappe 5

Daags na de Etna gaan we aan de voet van de vulkaan van start, in Catania. Een stad waar we de laatste jaren ook wel vaker zijn geweest, dus als u wat wil weten over deze stad duikt u maar mooi zelf in het archief. Van Catania trekken we naar Messina, de stad van - uiteraard - Vincenzo Nibali. De Haai van de Straat van Messina, die momenteel aan het rondfietsen is alsof iemand zijn vin heeft verwijderd. Zijn laatste jaar als wielrenner, het verhaal dreigt uit te gaan als een nachtkaars. Een aankomst in zijn geboorteplaats moet hem dan maar motiveren, al is dit natuurlijk geen rit voor hem. Het grappige is dat deze rit exact hetzelfde is als de vierde rit van de Giro van 2020. Met als enige verschil dat die rit eindige in Villafranca Tirrena, en deze rit in Messina. Messina ligt een kilometer of 30 verderop, dus is deze rit een stuk langer dan de rit in 2020. Dat maakt deze rit een stuk kutter, want in 2020 volgden er minder vlakke kilometers na de lange klim. Nu is het na de top van de klim nog 100 kilometer fietsen, dus wordt dit een massasprint met iedereen erbij. Ditmaal feliciteren wij Mark Cavendish.

Etappe 6

De eerste rit op het vasteland van Italië. Wort een leuke rit, praktisch de hele dag langs de kust over zo goed als vlakke wegen. Aan het eind gaat het een paar kilometer volledig rechtdoor naar de finish, waarna er in de allerlaatste meters toch nog een bocht lijkt te zitten. De Giro, gotta love it. We moeten hopen dat er renners zijn die door de bergsprint en de tussensprint in het begin van de rit in de aanval willen gaan, maar de kans is ook groot dat je de hele dag naar een lul van Bardiani, een eikel van Eolo en een draak van Drone Hopper zit te kijken, waarna we aan het eind van de dag getrakteerd worden op de tweede massasprint op rij. Geen zin in.

Etappe 7

Kijk, nu wordt het leuk. Een diamant van een rit. Een heuvelrit van bijna 200 kilometer, dat is waar de Giro in uit hoort te blinken. Doen ze te weinig, maar dit is wel weer eentje om duimen en vingers bij af te likken. Bijna de hele dag op en af, met onderweg een paar flinke beklimmingen. Op 60 kilometer van het eind komen de renners boven op een klim van meer dan zes kilometer aan 9%, hallo. La Sellata, op iets meer dan 20 van het eind, is iets makkelijker, maar met bijna acht kilometer aan 6% gemiddeld gaat hier ook het nodige volk overboord. In de finale krijgen we met het nodige klimwerk te maken in het centrum van Potenza. Eerst gaat het nog even 1,5 kilometer aan 6% omhoog, waarna de renners in de laatste 350 meter met een muurtje te maken krijgen. Lollige rit, vermoedelijk wel een prooi voor de vluchters. Maar alsnog, tussen de favorieten kan er ook wat gebeuren. Een renner die durft vindt hier genoeg ruimte om een aanval te plaatsen. Prima rit, mag gezegd worden.

Etappe 8

Dit vind ik een beetje een vreemde rit. Rondjes rijden in en rond Napoli op een heuvelachtig circuit. Net buiten Napels ligt het eilandje Procida en dit eilandje is blijkbaar de Italiaanse cultuurhoofdstad van 2022. Om dat gegeven te vieren fietsen we een rondje over een heuvelachtig circuit, waarbij we tijdens de klim naar het dorp Monte di Procida uitzicht hebben op het eiland Procida, zoiets. Wel een beetje een rit die vlees noch vis is, niet lastig genoeg voor de klassementsrenners terwijl de gemiddelde sprinter hier ook weinig te zoeken heeft. Lijkt mij derhalve een beetje een nutteloos dagje, geschikt voor de vluchters. Dat het laatste deel van de rit vrij simpel is helpt daarbij niet mee. Maar goed, met de volgende rit in het achterhoofd gaat hier sowieso niet veel gebeuren, onafhankelijk van het ontwerp van deze rit. Gezien het schamele totaal aan tijdritkilometers tijdens deze Giro had ik liever gezien dat ze van deze rit een tijdrit hadden gemaakt. Nu fietsen de renners vier rondjes over de Monte di Procia, saai, gaap, meh. Zo'n rondje is 19 kilometer lang, had je nog een lusje van een kilometer of 10 aan toe kunnen voegen en dan had je een prima tijdrit gehad. Nu zet ik toch vooral in op een rit voor de vluchters, vooral omdat we hierna de eerste week gaan afsluiten met een bijzonder lastige week. Maar deze rit krijgt het credo Napels zien en dan in slaap vallen van verveling.

Etappe 9

Ja, topshowtje natuurlijk. Een bijzonder serieuze aankomst bergop om de eerste week mee af te sluiten. Een bijzonder serieuze rit ook nog eens, want hij is bijna 200 kilometer lang en onderweg moeten we ook nog over de Passo Lanciano, wat eigenlijk ook de Blockhaus is maar dan van een andere kant en waarbij men een stuk voor de top afdaalt om vervolgens van een andere kant naar Blockhaus te rijden. Blockhaus zouden we nog kunnen kennen van de Giro van 2017, de Giro van ONZE Tom Dumoulin. Al had hij het toen wel lastig, Nairo Quintana reed iedereen die dag op een hoop en Dumoulin moest de schade zien te beperken. Dat lukte vrij behoorlijk, hij verloor uiteindelijk 24 seconden. Het was vooral achter Dumoulin dat de verschillen snel opliepen, dit is echt wel een rit die voor het nodige verschil gaat zorgen. Vooral omdat deze rit nog een stuk lastiger is dan die rit uit 2017. Twee keer de Blockhaus min of meer, ja, het eerste serieuze examen van deze Giro. Straffe kost, hier gaan we smijten met minuten. Je zou kunnen stellen dat dit de zwaarste aankomst bergop is van deze ronde, de dag voor een rustdag ook nog eens. De renners hebben geen enkel excuus om zich hier in te houden. Zin in.



Etappe 10

De dag na de tweede rustdag worden we getrakteerd op een merkwaardige rit. Eerst fietst het peloton en kilometer of 100 langs de kust over rechte en volledig vlakke wegen, daarna duiken we het heuvelachtige binnenland van de Marche in. Hier komen de renners een hoop heuvels tegen, al ontbreken helaas de echte muren. In Recanati wordt het even steil, maar dat is op 70 kilometer van het eind. Op 40 kilometer van het eind rijden we door Filottrano, waar we nog een keer een eresaluut mogen brengen aan de betreurde Michele Scarponi. Daarna gaat het in het restant van de rit nog een paar keer op en af, maar heel spannend wordt het niet. Op iets minder dan 10 kilometer van het eind klimmen de renners naar Monsano, het gaat vier kilometer aan 4% omhoog. Tussendoor wel een kilometer aan 6% en een hale kilometer aan 7,5%, maar dat valt al bij al ook nog wel mee. Nee, lijkt me eerlijk gezegd vooral een rit voor de vluchters. Voor het peloton is het heuvelachtige gedeelte vermoedelijk lastig te controleren, dus ik geef de vluchters redelijk veel kans. Zou ook een rit voor ONZE Mathieu kunnen zijn, maar met zijn gehandicaptenploeg gaat hij de boel niet snel onder controle houden. Enfin, hoe dan ook een rit om niet lang bij stil te staan. Jesi is wel een fraai plaatsje, waar Scarponi dan weer geboren werd. Deze ode aan hem had wel opgeleukt mogen worden met iets meer en vooral steiler klimwerk. Muren genoeg in deze regio, sad.

Etappe 11

De officiële naam van deze rit wil ik jullie niet onthouden: Santarcangelo di Romagna - Reggio Emilia Parmigiano Reggiano Food Stage. Jawel. Een ontzettend walgelijke kutrit verder. 200 volledig vlakke kilometers dwars door de onvermijdelijke Povlakte, niet te doen. Van de start tot Bologna, een stuk van 100 kilometer, gaat het volledig rechtdoor. Maar dan ook echt volledig. Nul bochten. Daarna wijken we een beetje af van de hoofdweg waardoor er toch wat bochten op het parcours liggen, maar deze rit is en blijft een misdaad tegen de menselijkheid. Arme Jeroen en Karsten, geen idee hoe ze dit gaan overleven.

Etappe 12

Tijdens deze rit moet Karsten Jeroen heel goed in de gaten houden, want we keren 11 jaar na dato terug naar de Passo del Bocco, daar waar Wouter Weylandt in 2011 het leven liet. In de afdaling van deze Passo del Bocco ging het helemaal mis, we zullen maar hopen dat het nu beter gaat. En als we weer iets geks meemaken valt het te hopen dat ze het niet meer zo pontificaal in beeld brengen, die shit staat nog steeds op m'n netvlies gebrand. Dit is verder een bijzondere rit omdat het parcours ten opzichte van de presentatie volledig overhoop is gegooid. RCS past wel vaker een rit aan, maar in dit geval hebben ze bijna alles veranderd. Het origineel zag er nog best leuk uit, oorspronkelijk zouden we op 20 kilometer van het eind de top van de Monte Becco bereiken, een klim van een kilometer of 10 aan 5%. Die hele klim is uit het parcours gesloopt en nu is de Valico di Trensasco op 30 kilometer van het eind ineens de laatste klim van de dag. Met vier kilometer aan 8% is dat geen onaardige heuvel, maar wel dusdanig ver van het eind dat ik niet het idee heb dat een klassementsrenner hier in de aanval gaat. Nee, dit lijkt eerder weer een typische rit voor de vluchters te zijn. Het origineel bood meerdere opties, de uiteindelijke versie ziet er een stuk minder appetijtelijk uit. Het schijnt trouwens dat we tijdens deze rit de brug passeren die een aantal jaar geleden in het nieuws kwam, omdat ie was ingestort. Er is nu een nieuwe brug en die gaan de Italianen trots tonen aan de wereld, ik weet eerlijk gezegd niet of ik daar zelf mee zou pronken maar afijn. Nouja, ritje voor de vluchters dus. Next.

Etappe 13

Hey, Sanremo. Dat ken ik ergens van, geloof ik. Normaal finisht hier in maart een of ander koersje, nu gaat er in mei een keer een Girorit van start. Vanuit Sanremo trekken we richting de bergen, al laten we de meest indrukwekkende beklimmingen voorlopig nog even links liggen. Toch is de Colle di Nava de moeite waard, het gaat 10,5 kilometer aan meer dan 6% omhoog. Een serieuze klim, die gebruikt kan worden door de beter klimmende sprinters om de minder klimmende sprinters overboord te kieperen. Iemand als Biniam zou bijvoorbeeld deze rit prima kunnen aanstippen, het zou ook een rit voor Mathieu kunnen zijn als ze het op deze klim voor elkaar krijgen om de Ewans en Demare's van deze wereld overboord te gooien. Een typische Girorit wel in die zin, want dit soort trucjes halen ze vaker uit. Lange klim ver van de finish, en dan maar kijken wat er nog terug kan komen. Na deze klim is het nog ongeveer 95 kilometer fietsen tot het eind, wat uiteraard heel ver is. Een echte afdaling lijkt er alleen niet direct te zijn na de klim, in de 45 kilometer daarna komen we amper 500 meter later uit. Vooral veel stampen op de grote plaat dus, of een poging om de sprinters te lossen het haalt hangt dus ook vooral af van hoeveel manschappen je nog vooraan hebt zitten. Enfin, dat zal een beetje het scenario van de rit zijn. Verder stelt het geen reet voor, ik verwacht eigenlijk gewoon een sprint. Aan het eind loopt het nog wat vals plat omhoog, meer niet.

Etappe 14

Hey, zowaar nog een best leuke rit. Wel weer flink aangepast ten opzichte van het originele idee, vooral het begin van de rit is een stuk makkelijker geworden. In de eerste versie bereikten we na 17 kilometer koers al voor de eerste keer de top van de Colle della Maddalena, nu duurt het 43 kilometer vooraleer we de top van een serieuze klim bereiken. Beetje jammer, maar verder is de rit leuk. Bijna continu op en af, met onderweg de nodige lastige beklimmingen. Twee keer Superga, bijvoorbeeld. Kennen we, neem ik aan. Milaan-Turijn, daar kijken wij als kenners natuurlijk gewoon naar. Al moet je ieder jaar maar weer afwachten of de Superga überhaupt op het parcours ligt, dat was dit jaar niet het geval bijvoorbeeld. Enfin, met vijf kilometer aan meer dan 8% een serieuze puist, ook de Colle della Maddalena mag er met ongeveer drie kilometer aan 8% wel zijn. Denk je, als je oppervlakkig kijkt. Kijk je in detail, dan wordt het een stuk beter. De klim begint met twee kilometer aan 11%, koekoek. En alsof dat nog niet genoeg is gaat het tussendoor bijna een volle kilometer aan 15% omhoog, als we het kaartje van de organisatie mogen geloven. Dit moet haast wel een bijzonder spectaculaire rit worden. Een rasechte heuvelrit, een specialiteit van de Giro. Zo'n rit waar als het een beetje meezit meer spektakel te beleven valt dan tijdens een bergrit. Na twee keer het rondje met de Superga en de Colle della Maddalena dalen we af richting Turijn, waar er nog een keer geklommen moet worden. Naar Parco del Nobile gaat het anderhalve kilometer omhoog aan 7,5%, een laatste knikje om de boel nog een keer overhoop te gooien. Daarna is het nog maar 4,5 kilometer fietsen tot de finish, bijna volledig in dalende lijn. Een dappere daler kan hier nog even wat extra verschil maken. Zin in deze rit, erg fraai. Hier moet eigenlijk wel een hoop gaan gebeuren, het zou vrij teleurstellend zijn als de klassementsrenners hier elkaar het vuur niet aan de schenen leggen.

Etappe 15

De laatste rit van de tweede week is ook meteen de enige echte bergrit van de week. We fietsen richting de Aostavallei, waar drie flinke beklimmingen op de renners wachten. Een serieuze bergrit, al vind ik het begin persoonlijk wel jammer. Een heel lange aanloop, die zo goed als vlak is. Vanwege de startplaats is dat in zekere zin onoverkomelijk, het eerste gedeelte van deze rit zou altijd zo goed als vlak zijn. Maar, zodra we de Aostavallei bereiken hadden we makkelijk een keer rechtsaf kunnen slaan, om bijvoorbeeld de klim naar Saint-Barthelemy of de klim naar Saint-Panthaleon mee te pakken. Eén extra klim en dit was de koninginnenrit geweest, nu blijf je toch achter met het gevoel dat er iets mist. We rijden eindeloos over de hoofdweg door de vallei, terwijl het in deze regio heel eenvoudig is om even van de vallei af te wijken, te klimmen en dan weer af te dalen naar de vallei. Enfin, na 90 overwegend vlakke kilometers beginnen we dan toch eindelijk aan een klim, en dat is de klim naar Pila. Met 12 kilometer aan 7% is dat al een deftige klim, vooral omdat het tussendoor een paar kilometer aan 8% omhoog zal gaan. Na een afdaling volgt direct de volgende klim, Verrogne. Een klim van 14 kilometer aan 7%, nog net een tikkie zwaarder. Ook hier weer een heel stuk aan 8%, de moeite waard. Tijdens dit stuk van 8% zou ik de renners graag in de aanval zien gaan, en dat is ook waar de organisatie op hoopt. De slotklim van deze rit zal minder zwaar zijn, en dat doet men bewust. De aloude Girotactiek. Zware klim, minder zware klim. Daardoor lok je de renners uit om eerder aan te vallen en krijg je eerder koers, geniaal. Waar de ASO altijd het steilste werk voor het laatst bewaard wil RCS de koers graag eerder openbreken door niet altijd voor een steile slotklim te kiezen. Na de afdaling van Verrogne gaat het bijna direct omhoog naar Cogne. Dit is een eindeloos lang stuk, ein-de-loos. In totaal is de klim meer dan 20 kilometer lang en gaat het gemiddeld slechts aan een procent of vier omhoog. De eerste tien kilometer komen we nog wel redelijke percentages tegen, maar daarna wordt het een eindeloos vals plat. Een renner die de roze trui wil winnen moet tijdens deze rit vroeg voor de aanval kiezen, want in de laatste 12 kilometer gaat het niet meer gebeuren. Het is de laatste dag voor de rustdag, dus men heeft weer geen excuus. We mogen hopen dat de koers gaat ontbranden op Verrogne, en dan worden we getrakteerd op een goede 50 kilometer koers. Zou de moeite zijn. De laatste keer dat Carapaz door de Aostavallei reed zette hij de Giro naar zijn hand, hij mag van mij weer een nieuwe poging gaan wagen. Al bij al een prima rit, al hadden ze voor Pila nog een extra klim moeten toevoegen.



Etappe 16

We zijn toe aan de laatste week. Zoals altijd is de Giro ook dit jaar weer backloaded, zoals dat zo mooi heet. We bewaren het zwaarste voor het laatst. Bijna alleen maar bergritten in de slotweek, te beginnen met deze zware van iets meer dan 200 kilometer. Ergens in Frankrijk zouden ze een hartaanval krijgen van zo'n rit, maar in Italië is er toch nog het een en ander mogelijk. Na de start aan het Gardameer is er wel weer een relatief vlakke aanloop, voordat we beginnen aan de eerste serieuze klim van de dag. Beginnen doen we met 20 kilometer aan 6%, voor de gezelligheid. De dag na de rustdag is vaak een vreemde dag, sommige renners hebben veel moeite met het verteren van zo'n rustdag. Dit is dus een prima klim om alvast wat tempo te maken, om te kijken of er jongens zijn die met pap in de benen rondrijden. De klim is vrij onregelmatig en kent een paar steile stroken, ik ben benieuwd of iemand hier al in de problemen komt. Na een lange en ik vermoed lastige afdaling volgt er een stuk door de vallei, waarna we gaan beginnen aan de Mortirolo. Al is het niet dé Mortirolo. Deze klim heeft ondertussen een bijna iconische status, maar kent meerdere kanten. En we beklimmen dit jaar de minst boeiende kant, erg jammer. Bijna 13 kilometer aan 7,5%, goed, makkelijk is het nog steeds niet natuurlijk. Maarja, alle andere kanten van de klim zijn een pak lastiger, dus dit is een kleine tegenvaller. Enige voordeel is dat daardoor de afdaling een stuk lastiger zal zijn. Pello Bilbao, we kijken naar jou. Na de afdaling blijft het nog een tijd vals plat naar beneden lopen, voor we beginnen aan de volgende klim. Die volgens de organisatie geen klim is. Nee, een tussensprint op de top, dat vonden ze een logischer idee. Richting Teglio gaat het 5,5 kilometer aan 8% omhoog, dat is gewoon een serieuze klim. Tussensprint, lol. Maar goed, de renners zullen tegen deze tijd al flink uitgeput zijn, en dan moet de laatste klim nog komen. Na een afdaling van ongeveer 10 kilometer begint men bijna direct aan de Santa Cristina, een klim van 13,5 kilometer aan 8%. Deftig de moeite waard, vooral omdat het in de laatste zes kilometer van de klim aan 10% zal stijgen. Hier kun je wel enig verschil veroorzaken, me dunkt. Santa Cristina is een klim die voor de Italianen heel belangrijk is, ofschoon de klim nog niet vaak op het parcours lag. Maar in 1994 wel, en toen gaf Marco Pantani hier Miguel Indurain fietsles. In iedere Giro zit wel een ode aan Pantani verwerkt, en dit jaar is dat deze rit. Het jaar 1994 was het jaar van de doorbraak van Pantani, hij won twee ritten en zou tweede worden in de Giro. Een van zijn twee ritzeges boekte hij in Aprica. In een rit die enigszins, maar niet helemaal, vergelijkbaar is met deze rit ging hij al vroeg in de aanval, op de Mortirolo. Niemand kon hem volgen, maar in de afdaling en het stuk in de vallei wist Indurain toch bij Pantani aan te sluiten. Op de volgende klim, die van Santa Cristina, fladderde Pantani weg en ontplofte Indurain volledig. In die jaren een bijna ongeloofwaardig beeld. Na de klim naar Santa Cristina daalde Pantani af richting Aprica, alwaar hij won. En dat gaan de renners nu ook doen, na de klim volgt er een korte afdaling en dan gaat het in de laatste anderhalve kilometer vals plat omhoog richting Aprica. In Aprica zijn we de laatste jaren vaker geweest, meestal direct na de Mortirolo, maar via Santa Catarina naar Aprica rijden voelt als een welkome variatie. We groeten een nieuwe Pantani. Het wordt een bijzonder lastige rit met flink wat hoogtemeters en kilometers. Ik verwacht hier wel het een en ander, en mocht dat niet zo zijn dan worden de renners op z'n minst moe gemaakt met het oog op de volgende rit.



Etappe 17

Dankzij deze etappe laten ze bij RCS bíjna zien de basisbeginselen van het ontwerpen van een parcours te begrijpen. Je begint met een lange en zware rit en komt daarna met een kortere en explosieve rit, goedzo. Helemaal perfect is het nog niet, maar we komen in de buurt. Ook mooi dat deze rit zowaar bergop begint, vanuit Ponte di Legno gaat het direct omhoog naar de Passo del Tonale. Dat zal vermoedelijk vooral interessant zijn voor de jongens die in de vlucht van de dag willen zitten, hier de hele Giro overhoop halen wordt lastiger aangezien de eerstvolgende klim lang op zich laat wachten. Na een lang stuk vooral in dalende lijn komen de renners uit bij een heuvelachtig middenstuk, waarbij de Giovo met zes kilometer aan 7% nog wel aardig is. Daarna gaat het vooral op en af totdat we de twee laatste beklimmingen bereiken. Onbekendere klimmen, de Monterovere is zelfs nog nooit gebruikt. Staat ook bekend als de Menador, of in het Duits de Kaiserjägerstraße, sick. De Passo del Vetriolo is bijna 12 kilometer lang, gemiddeld gaat het eigenlijk continu aan 8% omhoog, met uitzondering van een iets makkelijkere eerste kilometer. Een constante, lastige klim. Na een afdaling en een klein stukje vlak beginnen we aan de Monterovere, met acht kilometer aan 10% een joekel van een klim. Een klim die steeds lastiger wordt bovendien, in de laatste kilometers van de klim gaat het gemiddeld aan 11% omhoog, waarbij de aanwezigheid van een kilometer aan 12,5% opgemerkt dient te worden. Hier verwacht ik onderhand wel een veldslag. De vorige dag was zwaar en deze rit wordt ook steeds zwaarder, hier gaat de boel helemaal uit elkaar spatten. Na de klim is het wel nog acht kilometer fietsen tot de finish, het loopt nog een tijdje vals plat omhoog, dan volgt er een afdaling tot de vod waarna we in de laatste meters weer vals plat omhoog mogen fietsen. Ik heb wel vertrouwen in deze rit, het komt echt bijna in de buurt van wat je wil zien. Korter en explosiever na lang en zwaar, met een paar nieuwe beklimmingen. Prima, joh.



Etappe 18

Tijdens de vorige rit hoeven de renners zich niet echt in te houden, want deze rit stelt niets voor. Een extra rustdag, min of meer. Even bijkomen van de vorige twee dagen en een beetje proberen te herstellen richting de lastige laatste etappes. Een beetje een nutteloze rit wel verder, een laatste kans voor de waarschijnlijk inmiddels niet talrijk aanwezige sprinters. Paar klimmetjes onderweg, waaronder de veel te vaak gebruikte Ca' del Poggio. Meh. Sprinten, of een scenario Damiano Cima.

Etappe 19

Mauro Vegni is een wanhopige man. Opboksen tegen de Tour is niet te doen, dus moet hij allerlei kunstgrepen uithalen om renners naar zijn ronde te lokken. Het is een publiek geheim dat ploegen en renners vaak betaald krijgen om aan de start te verschijnen. Deed ie ooit met Froome, heeft ie nu vast met Van der Poel gedaan. Een andere manier om renners te lokken is door naar hun land te gaan. Een ritje op Sloveens grondgebied, Pogacar en Roglic gooien meteen hun schema om. Of, nee, wacht, toch niet. Je kan tien ritten in Slovenië houden, Pogacar gaat alsnog naar de Tour. Dit tot boosheid van Vegni, die daarna in de media wild om zich heen begint te slaan. Grote kampioenen moeten twee grote rondes op een jaar kunnen rijden! Niet onwaar, maar je gaat met dit soort teksten je doel niet bereiken, Mauro. Pogacar komt niet, Roglic komt niet, zelfs Mohoric komt niet. Jan Tratnik komt wel, daar mag je het mee doen. Domen Novak, voila. Daar zitten we dan, op Sloveens grondgebied, zonder Sloveense kleppers. Getroost worden we door het feit dat het verder wel een prima etappe is. Weer zo'n vlakke aanloop is jammer, maar zodra we de heuvels bereiken wordt het leuk. Een vergelijkbare rit met die van vorig jaar, toen we ook even door Slovenië reden. Al is deze rit uiteindelijk een stuk lastiger, want onderweg komen de renners Kolovrat tegen. Een klim die alleen al de moeite waard is omdat de Slovenen talrijk zullen komen opdagen, maar ook de percentages liegen er niet om. Het gaat 10 kilometer omhoog aan 9,2% gemiddeld. Een van de lastigste klimmen van de hele Giro, daardoor. De top van de klim ligt evenwel op iets meer dan 40 kilometer van het eind, waardoor ik me ernstig afvraag of de klassementsrenners hier echt iets gaan ondernemen. Zeker omdat rit 20 een stuk lastiger is. Slechte planning, eigenlijk. Draai die twee ritten om en je hebt meer kans op spektakel. Nu gaat de rem er gewoon op, want de Fedaia lonkt. De afdaling van de Kolovrat ziet er redelijk bochtig uit en zou dus best lastig kunnen zijn, we kijken weer naar Pello Bilbao. Na de afdaling is het nog een tijdje vlak, voor de renners beginnen aan de slotklim. Er moet geklommen worden naar het Santuario di Castelmonte, een onregelmatige slotklim. Een afdalinkje tussendoor haalt het gemiddelde wat omlaag, maar nog steeds komen we aan 7 kilometer tegen 8%. Lastig, lastig. Kilometer aan meer dan 10% vlak voor de top, verschillen gaan er sowieso ontstaan. Ik vrees alleen wel dat iedereen gaat wachten op die slotklim en dat Kolovrat alleen maar dient om de benen pijn te doen. Verder is het alle ballen op rit 20.



Etappe 20

De allesbepalende laatste bergrit van deze Giro. Wat vorig jaar dankzij slecht weer en aanstellende renners niet lukte moet dit jaar dan maar gebeuren, een terugkeer naar de Fedaia. De FEDAIA JAAAAAAAAAA. Prachtige klim, al kunnen we twisten over de plaatsing van deze klim. De Fedaia is op z'n best onderweg, niet als slotklim. De lastigste kilometers van de Fedaia zitten aan het eind, waardoor de renners misschien een beetje afgeschrikt worden en net zo lang blijven wachten totdat die laatste steile kilometers verschijnen. Renners zijn vaak angsthazen, of karakterloze individuen. Ik noem geen namen. Maar goed, we beginnen in Belluno en rijden een tijd door de vallei, waarna we aan de eerste klim beginnen. Een kort klimmetje, te kort om veel meer te zijn dan een springplank voor de vroege vluchters. De echte explosieve beginfases missen we dit jaar, jammer. Na het korte klimmetje is het nog vrij lang vrij vlak, het gaat een kilometer of 30 heel lichtjes vals plat omhoog richting de voet van de Passo San Pellegrino. Deze pas is met 18,5 kilometer aan 6% wel de moeite waard, vooral de laatse zes kilometer zijn leuk. Aantal kilometer aan 9% richting het eind, wat vermoedelijk tot niet veel zal leiden omdat we hierna nog over de Pordoi en de Fedaia moeten. Een afdaling en een stuk vals plat van 15 kilometer door de vallei van Val di Fassa brengt het peloton naar de voet van de Pordoi, een klim die vorig jaar ook sneuvelde. Hopelijk dit jaar niet. De Pordoi is dit jaar de Cima Coppi, als de renners tenminste niet weer gaan muiten. Met 12 kilometer aan 7% ook weer een serieuze klim, maar niet direct het terrein om een aanval te plaatsen. Daarvoor mist de klim enkele steile pantes. Dat is het grote nadeel van deze rit, voor de écht steile stroken is het wachten tot de laatste kilometers van de Fedaia. Ik zie hier niet zo snel iemand heel vroeg in de aanval gaan, dit kan echt een eindeloze kat-uit-de-boom-kijk-rit worden. Slecht ontworpen, we kunnen helaas geen andere conclusie trekken. In de praktijk kan er natuurlijk een hoop gebeuren, maar je moet het er op papier op z'n minst aantrekkelijk uit laten zien en dat is niet direct gelukt. Na de Pordoi dalen we af, is er een kort vlak stukje en een klein knikje omhoog, waarna een tweede afdaling volgt. Het duurt een eeuwigheid voor we de voet van de Fedaia bereiken, waarna het broekje uit kan en we de schoonheid van deze klim maar op ons af moeten laten komen. Helaas geen tocht door de schitterende kloof van Sottoguda, die weg is na een overstroming blijkbaar nog steeds gesloten. De iconische beelden gaan aan onze neus voorbij, de indrukwekkende percentages blijven. Het gaat 14 kilometer omhoog aan 7,6%, in de laatste zes kilometer gaat het niet meer aan minder dan 10% omhoog. Een aantal kilometer aan bijna 12% zelfs, de Fedaia is onverbiddelijk. Een schitterende, loodzware klim. Maar wel jammer dat ie aan het eind van de rit volgt, waardoor iedereen gaat wachten, wachten, wachten. Ook de aanloop via de Pordoi is niet direct ideaal. Ik had liever een aanloop gezien via de Giau en de Falzarego, dan de Fedaia en een aankomst ergens anders. Misschien in het dal, want een aankomst bergaf is er dit jaar ook niet echt bij. Ik ben blij om de Fedaia weer te zien (alhoewel, dat dacht ik vorig jaar ook...), maar verder is dit van alles net niets. De rit is net te kort, mist een extra beklimming en eindigt op de verkeerde berg. Wat we nu gaan krijgen is een prachtige koers in die laatste paar kilometer, maar in alle kilometers daarvoor zou het best wel eens tegen kunnen vallen. Met dit ontwerp blokkeert de Giro haar eigen koers, dat kunnen we niet direct slim noemen. Maar hey, de renners maken de koers hč. Of slopen een paar beklimmingen uit het parcours, ook altijd een optie.

Etappe 21

Hopelijk krijgen we meer actie te zien tijdens de vorige rit dan ik verwacht, terwijl de tijdsverschillen tussen de favorieten tegelijkertijd nog overbrugbaar zijn. Dan krijgen we wellicht ook nog een interessante afsluitende tijdrit te zien, al vrees ik er een beetje voor. De tijdrit is slechts 17 kilometer lang, wat veel te kort is. Met de negen kilometer in Boedapest erbij kom je op een totaal van 26, wat echt schrijnend laag is. En dat nota bene in de Giro, de enige ronde die normaal gesproken de tijdrijders een groot aantal kilometers gunt. En nu ineens uit het niets, bijna geen tijdritkilometers. Pijnlijk, vervelend, matig, slecht. Niet dat ik de grootste fan ben van tijdritten, maar ze horen er wel bij. Dit is allemaal niets. In 2019 waren we getuige van dezelfde tijdrit, het is dus ook nog eens een lui ontwerp. Ook toen een tijdrit van ongeveer 17 kilometer in Verona, met onderweg de Torricella. Bijna exact gelijk, net iets anders, maarja, zelfde effect waarschijnlijk. Een finish in Verona is wel leuk in de zin dat de winnaar weer onthaald zal worden in het lokale amfitheater, verder heeft het weinig toegevoegde waarde. Zo'n korte tijdrit gaat het verschil ook niet meer maken, al kukelde Mikel Landa in 2019 uiteraard nog wel van het podium en schoof Roglic nog een plekje op. De tijdrit werd overigens gewonnen door Chad Haga, of all places. Nee, dit is eigenlijk gewoon waardeloos, dan zou ik bijna nog eerder gaan voor lokaal rondje zoals in Parijs of Madrid. Of je gooit er een fatsoenlijke tijdrit in, of je laat het lekker gaan. Een sof, deze afsluitende tijdrit. Maar verder geen onaardige ronde, al zijn er duidelijke minpunten te vinden.

Tot zover het parcours. Een extreemrechtse start, die schreeuwt om een Afrikaanse zege. Vrij vroeg een bergrit, maar dan wel op de saaie Etna. Een aantal volledig vlakke ritten, twee geniale heuvelritten en dan vervolgens aan het eind van het rondje een hoop bergritten bij elkaar gegooid. Een vrij typische Giro, op het totale gebrek aan tijdritkilometers na. Met deze parcoursanalyse van het niveau Karsten Kroon-kijkt-naar-het-profiel-van-de-klim-op-het-moment-dat-ze-aan-de-klim-beginnen mogen jullie het doen, al zal er op sommige dagen vrij eenvoudig iets uit het archief zijn te plukken. Een analyse van de deelnemers volgt later nog, maar dan hebben jullie vast iets om te lezen.

Een grote ronde is niet compleet zonder het doorzagen van de deelnemerslijst.

Als we de startlijst afwerken komen we als eerste uit bij de Ineos-Grenadiers, alwaar Richard Carapaz de gezegende is met het rugnummer 1. Als voormalig winnaar van de Giro is dat geen verrassing, al helpt het ook mee dat Ineos de afgelopen twee edities van de Giro heeft gewonnen. In 2020 won Tao Geoghegan Hart (ja, echt ) en vorig jaar was de inmiddels bijna herrezen Egan Bernal aan het feest. Carapaz mag zorgen voor de hattrick en hij wordt ook gezien als een van de favorieten. De olympisch kampioen is evenwel nog niet bezig aan zijn beste jaar, al hebben meer renners daar last van. Allemaal zijn ze wel een keer ziek, zwak, misselijk of geblesseerd geweest. Zo ook Carapaz. Pas in de Ronde van Catalonië haalde hij weer een enigszins acceptabel niveau, al was hij op de twee aankomsten bergop nu ook weer niet direct heel indrukwekkend. Vooral zijn tocht met Higuita in de rit naar Cambrils was indrukwekkend, zo'n beetje vanuit het vertrek reden ze met z'n tweeën in de aanval en ze wisten het af te ronden. Dat is wel Carapaz, hij is niet bang om in de aanval te gaan en durft zomaar de knuppel in het hoenderhok te gooien. Zo won hij in 2019 ook de Giro. Anderen keken naar elkaar, Carapaz ging er gewoon voor. Als hij dat nu weer doet kan hij ook een eind komen. Dat zijn ploeg heel sterk is lijkt daarbij geen nadeel. Jonathan Castroviejo, inmiddels een eeuwige knecht, is weer van de partij. Goed bergop, goed bergaf, altijd nuttig en ontzettend betrouwbaar. Wat Jhonatan Narvaez kan is dan weer een beetje een vraag. Steeds beter op z'n plek in Vlaanderen, maar wat kan hij bergop? Zo heeft Ineos nog meer vragen, kan Richie Porte bijvoorbeeld op z'n fiets blijven zitten? Zo ja, dan heeft Carapaz er een geweldige knecht bij. Vierde in de Tirreno en 7e in de Tour of the Alps, in zijn afscheidsjaar is Porte voorlopig niet slecht op dreef. Salvatore Puccio is er ook weer bij, die nemen ze waarschijnlijk vooral mee om weer een massale valpartij te veroorzaken als het op een andere manier niet lukt om Carapaz te laten winnen. Kersverse Fransoos Pavel Sivakov is ook van de partij, wel iemand die een beetje blijft hangen. Zelf kopman worden lijkt hem nooit meer te gaan worden, maar met een 9e plaats in Valencia en een 10e plaats in de Tour of the Alps gaat hij op z'n minst als knecht een ontzettend belangrijke rol voor Carapaz kunnen vervullen. Ben Swift zal tijdens deze Giro waarschijnlijk weer veranderen in klimmer Swift, heel veel zin in. En zonder cynisme ben ik ook benieuwd naar de werken van Ben Tulett. De voormalige veldrijder komt steeds beter voor de dag op de weg. Ik zou hem een gigantisch groot talent willen noemen, maar met zijn 1,66m is daar niet direct sprake van. Een zwaargewicht is hij ook niet echt, met zijn 56 kilo. Maar wel een vreselijk goede renner. Kijkend naar zijn postuur zou hij een wonderklimmer moeten kunnen worden en zijn 22e plaats in de Itzulia geeft weg dat hij er echt wel zit aan te komen. Of hij als knecht heel waardevol gaat zijn, dat weet ik dan weer niet direct. Maar dat gaan we wel kunnen zien nu, spannend! Al met al een behoorlijk sterk team, wellicht het sterkste team aan de start. Hoewel de wielen rond blijven natuurlijk, en in Groot-Brittanië vaak nog net wat ronder.

Na de eerste ploeg gaat de organisatie verder met het uitdelen van de nummers op basis van een alfabetische volgorde, de volgende ploeg is derhalve AG2R Citroën. Daar is Andrea Vendrame op papier de kopman. Vorig jaar won Vendrame een rit, een kunstje dat hij dit jaar zomaar zou kunnen herhalen. Een puncheur, die je ook wel voorzichtig mag noemen voor de eerste etappe. Verder vooral een jongen die het van de vlucht moet hebben in een van de heuvelritten, een gevaarlijke klant in zo'n geval. Lilian Calmejane was een paar jaar geleden ook zo'n geval, maar die kan er al een tijdje niets meer van. Verder dan een paar verre ereplaatsen in de eindeloze Franse 1.1-koersen komt hij eigenlijk niet meer, een prestatie van formaat tijdens deze Giro zou een verrassing zijn. De eeuwige Mikael Cherel is er ook bij, een renner waar schijnbaar iedereen in het peloton een hekel aan heeft. Schijnt een ontzettende lul te zijn op de fiets, wat wij niet merken aangezien hij nooit in beeld rijdt. Een knecht, maar voor wie? Voor Felix Gall misschien, die afgelopen winter de overstap maakte van DSM en verlost lijkt te zijn van een juk van jewelste. De afgelopen jaren reed hij amper een koers uit, bij AG2R begint hij plots goed te zijn. Hij was al sterk in de Itzulia, maar een paar dagen geleden in de Tour of the Alps reed hij écht goed. Een zesde plaats in het klassement, amai. Maarja, hij rijdt wel voor AG2R, dus is de ambitie navenant. Hij wil graag een plaats bij de eerste 15 bemachtigen. Hubert Dupont is al een tijd met pensioen, maar Felix Gall moet zijn reďncarnatie worden. Beginnen aan de Giro om bij de eerste 15 te eindigen, wat is AG2R toch ook een volstrekt nutteloze ploeg. Dat zie je ook aan de rest van de equipe die ze afvaardigen naar Italië, wat te denken van Jaakko Hänninen. Dat was een talentvolle Fin, nu is het een Fin. Geeft het begrip stilstand een nieuwe dimensie, nul progressie geboekt sinds hij prof werd. Al werd hij nog wel prof op basis van mooie prestaties, niet omdat hij de broer is van. Ik kijk naar jou, Lawrence Naesen. Waar was Lawrence geweest zonder Oliver? In de Brico, vermoed ik. In plaats daarvan rijdt hij nu de Giro, zonder iets te kunnen. Zo is het ook moeilijk om vleiend te spreken over Nans Peters. Die won een paar jaar geleden uit het niets een rit in de Giro, waarna hij een jaar later ook nog uit het niets een rit in de Tour won. Daarna vond Nans het wel leuk geweest. Een dik contract binnen, en uitbollen maar. Hij rijdt echt volstrekt anoniem rond, onze Nansworst. Bijna net zo anoniem als Nicolas Prodhomme, waarvan u niet wist dat hij prof was. Toch wel, want hij komt uit Frankrijk. Dus kreeg hij doodleuk een contract bij AG2R, wat nu al twee jaar vooral een grote hoop niets oplevert. Nee, kicken ploegje wel, dat AG2R. Kun je mee voor de dag komen, maar niet in de Giro.

Met nummer 21 zal in het olijfgroen Mathieu van der Poel aan het vertrek staan. De gederfde inkomsten van het veldritseizoen gaan gecompenseerd worden in de Giro, waar hij ook meteen een mooie kans ziet om het roze te pakken. De eerste rit is hem op het lijf geschreven en ook de tijdrit zou hem moeten liggen. Onderweg liggen er meer ritten op hem te wachten, dit zou een speeltuin voor hem kunnen zijn. Met uitzondering van de derde week, daar moet hij echt niet aan beginnen. Volslagen zinloos, uitrusten en dan door naar de Tour. Enfin, de deelname van Mathieu gaat ons wel het nodige kijkplezier bezorgen, hoop ik. Helemaal zeker ben ik niet, want in het voorjaar reed hij goed, maar niet enorm kleurrijk. Dat was wel logisch, terugkomende van een blessure en nadenkende over zijn manier van koersen, maar ik hoop in Italië toch iets van de oude Mathieu te zien. Hij zal het in ieder geval allemaal zelf moeten doen, want zijn ploeg is niet zo best. Nu Merlier door een blessure niet kan meedoen ziet het er eerder lijkbleek uit dan olijfgroen. Tobias Bayer, tja. Kan wel wat als het bergop gaat, maar is eigenlijk gewoon middelmaat. Dries De Bondt gaat 500 keer in de aanval en zal vooral aan Dries De Bondt denken. Jeroen gaat onder de indruk zijn, wij misschien iets minder. Alexander Krieger is al twee jaar ziek, zwak en misselijk. Zal hier vooral zijn om de sprint aan te trekken voor Mareczko, de twee keer dat Mareczko überhaupt aan sprinten gaat toekomen. Senne Leysen doet ook mee, dat heeft papa Bart weer mooi voor hem geregeld. Lekker hoor, connecties hebben. Oldani is misschien naast Mathieu nog de leukste renner om te volgen, kan in een aantal heuvelritten ook van zich laten horen. En dan hebben we Oscar Riesebeek nog, die lang geblesseerd is geweest en nu weer terugkeert in koers. Lekker, terugkeren in de Giro. Denk dat we niet bang hoeven te zijn dat hij weer net als vorig jaar een finale gaat rijden en dan tactisch volledig kopje onder gaat. Hij zal eerder gelost zijn. De Alpecinbonus van de laatste twee jaar lijkt bij bijna alle jongens van Alpecin te ontbreken, het is maar goed dat Mathieu aan de start staat, anders hadden we ze drie weken lang niet gezien.

Astana Qazaqstan Team, zo noemen we Astana tegenwoordig voluit. Al zou ik als renner Qazaqstan liever niet noemen, want het duurt nogal lang voordat het salaris wordt overgemaakt door de staat. Een van de redenen dat de renners van Astana niet vooruit te branden zijn dit jaar, naast het feit dat ze qua kwaliteit sowieso een hoop hebben ingeleverd. Op papier is Nibali de kopman, in de praktijk zal die eer zijn weggelegd voor Lopez. Nibali begint aan zijn laatste Giro, en ik verwacht er niets van. Hij rijdt niet overtuigend rond, zelfs in zijn Ronde van Sicilië wist hij niet te winnen. Voor het klassement hoef je geen rekening te houden, maar hij hoopt natuurlijk wel in zijn laatste Giro een rit te winnen. Dat mag je niet uitsluiten, want Nibali blijft een grote meneer en heeft in het verleden al meer onverwachte dingen gedaan, maar allemachtig, het zou wel een verrassing zijn als hij nog iets wint. Astana komt verder met Valerio Conti, die dit jaar tot nu toe geen moment in beeld heeft gereden. Daar komt geen verandering in. David De la Cruz is iets beter bezig, maar ook niet direct indrukwekkend. Hopelijk heeft hij goede benen, zodat we hem een paar keer in beeld kunnen zien dalen. Heerlijke beelden vind ik dat altijd. Joe Dombrowski won vorig jaar een rit, kegelde daarna Landa uit de Giro en presteerde sindsdien niets meer. Terecht, na zijn moordaanslag op Landa mag hij nooit meer een goed resultaat boeken. Eikel, klootzak, lamlul. Over mensen die geen resultaten meer boeken gesproken: Fabio Felline. Laatste drie koersen drie keer een DNF, de prestaties van Astana samengevat. Gelukkig hebben ze ook nog Miguel Angel Lopez, die zich enigszins aan de algehele malaise weet te onttrekken. Maar ook niet helemaal. In de Tour of the Alps won hij op fraaie wijze een rit, tot groot verdriet van Pinot. Maar op de andere dagen verloor hij iedere keer een hoop tijd. Hij is voorlopig enorm wisselvallig, kan alle kanten met hem op. Van grote favoriet tot grote loser, alles is mogelijk. Het is een enorm cliché, maar in zijn geval kan ik er echt niets anders van maken. Hij kan op het podium eindigen, of in de ploegleiderswagen. Zeg het maar. Vadim Pronskiy is de Qazaq van dienst, best een aardig klimmertje maar geen wereldwonder. Harold Tejada teert vooral op het feit dat hij Harold heet, wat een geniale naam is. De prestaties zijn minder geniaal. Wel 20e in Romandië blijkbaar, maar ik heb hem niet direct veel in beeld zien rijden. Nee, Astana, dat wordt lastig. Hopen op een paar goede dagen van Nibali en hopen dat Lopez piekt op het juiste moment.

Bahrain Victorious zou deze Giro ook zomaar victorious kunnen zijn, want zij vaardigen niemand minder dan Mikel Landa af. Hij gaat deze Giro winnen, en zo niet, dan is hij op z'n minst de morele winnaar van de Giro. Net zoals vorig jaar, toen hij fantastische benen leek te hebben, maar getorpedeerd werd door Dombrowski. Zonder die Amerikaan had ie gewoon gewonnen, kan niet anders natuurlijk. Dit jaar is Landa nog niet heel indrukwekkend, als een van de weinigen lijkt hij niet over de befaamde Bahreinbonus te beschikken. Maar misschien hebben ze dat bij hem bewaard tot dit moment, een mens mag hopen. Op een derde plaats in de Tirreno na viel het nog niet echt mee, we moeten dus hopen dat hij piekt op het laatste moment. Met de guidon van onder gaat Landa het Landismo in ons allen aanwakkeren. We fladderen over de bergen en gaan Pantani in zijn hoogtijdagen imiteren. Dit kan niet mis, als hij maar uit de buurt blijft van Dombrowski. Bahrein vaardigt naast Landa ook Bauhaus af, de Duitse sprinter. Die heeft in een grote ronde echt nog nooit wat laten zien, maar aangezien het sprintersveld niet heel indrukwekkend is moet hij hier toch een eind kunnen komen. In Frankfurt haalde hij nooit de finish, maar met de Bahreinbonus werd hij nu ook ineens vierde daar. Alles kan bij Bahrein, we mogen niets uitsluiten. Als Caruso uit het niets tweede kan worden kan alles. Dus houden we ook rekening met Pello Bilbao. De beste daler van het peloton, zo durf ik hem ondertussen wel te noemen. Niet de beste klimmer, dat is dan weer een probleem. Wel taai, ontzettend taai. Buigen, nooit barsten. Maarja, met een hoop gebuig verlies je ook een boel tijd. Dat zagen we nog in de Tour of the Alps, toen hij uit de leiderstrui werd gereden door DSM. De Giro winnen, dat zie ik hem daarom niet doen, mooie plannetjes smeden samen met Landa, dat dan weer wel. Een keer samen in een afdaling de boel overhoop gooien, zoiets zou schitterend zijn. Met zijn hervonden sprintbenen kan hij ook een keer een lastige aankomst winnen, ook leuk. Met Santi Buitrago hebben ze er wel een goede knecht bij, die in de Alpen ook goed op dreef was. Beter dan Landa zelfs, maar de rollen zullen nu omgedraaid zijn. Domen Novak is dan weer minder indrukwekkend, niet alle Slovenen zijn fenomenen. Wout Poels, dat is dan natuurlijk wel weer een fenomeen. Je weet nooit wat Wouter gaat doen, dat weet ie waarschijnlijk zelf niet eens. We verwachten helemaal niets van hem, dus zal hij wel goed zijn. In de pas voor Landa en Bilbao, hup. De derde week, zijn week, dat kan wat worden met al dat geklim. De plakplaatjes van Jasha Sütterlin gaan mee op reis om Bauhaus te ondersteunen, en verder mag hij de rest van de ploeg steunen op het vlakke. Allround fenomeen Jantje Tratnik, sinds kort ook een begrip in Vlaanderen, volgend jaar te bewonderen bij Jumbo, gaat weer laten zien hoe allround hij is. Kan alles, behalve winnen. Wel een nuttige kracht. Stug. Slot op de deur.

Helaas moeten we nu de doffe ellende van Bardiani gaan bespreken. Sinds Ruffoni en Tutti pazzi per Pirazzi een paar jaar geleden werden betrapt durft men daar geen risico meer te nemen, wat tot gevolg heeft dat men al jaren pelotonvulling is. In een poging het tij te keren hebben ze Henok Muluberhan gehaald, maar die mag niet meedoen omdat ie nog geen bloedpaspoort heeft. Sad. Filippo Zana moet de meubels dan maar gaan redden, een middelmatig getalenteerde klimmer die aanbiedingen heeft van ploegen uit de WT, maar dit jaar amper vooruit is te branden. En als het hem niet lukt, dan lukt het niemand bij Bardiani. Luca Covili was ooit een getalenteerde klimmer, maar toen gebeurde Bardiani. Filippo Fiorelli is dan nog wel een betrouwbare kracht, die wordt in iedere sprint 9e, een rasecht fenomeen. Davide Gabburo heeft een sleeve en weinig kwaliteiten, Sacha Modolo is vijf jaar geleden gestopt met koersen en stuurt sindsdien zijn minder getalenteerde tweelingbroer naar de wedstrijden. Luca Rastelli, ik had oprecht nog nooit van hem gehoord. Werd wel 14e in de Ronde van Sicilië, wat voor Bardiani vergelijkbaar is met het winnen van de Tour de France. In ieder spelletje opstellen, dus. Alessandro Tonelli mag alle vluchten in de volledig vlakke ritten voor zijn rekening nemen, samen met een lul van Drone Hopper en een nitwit van Eolo. Samuele Zoccarato, zeg het maar. Werd 19e in de Ronde van Turkije, 30e in de UAE Tour en 19e in de Ster van Bessčges. Als we die resultaten bij elkaar optellen, door drie delen, naar boven afronden en er een 1 voor plaatsen komen we uit op een mooie 123e plaats. Mag Samuele het mee doen.

Na Bardiani komen we uit bij Bora, die met een onweerstaanbare tridente komen. Movistar had ooit Valverde, Quintana en Landa. Kinderspel vergeleken met Kelderman, Hindley en Buchmann. Mijn hemel, wat is Bora toch een doodgrijze ploeg. Met Vlasov hebben ze een voltreffer te pakken, maar die is er niet bij. Dus kijken we naar Kelderman, die afgaand op een interviewtje bij de NOS op het punt staat om van de Brienenoord te springen. Het loopt allemaal niet, het gaat allemaal niet, er wordt weer gevallen, de benen zijn niet super, we mogen er niets van verwachten. Deden we sowieso niet. Het kan best zijn dat over drie weken blijkt dat hij vijfde is geworden, maar in beeld zal hij niet gereden hebben. Of hij valt uit, moet je niet uitsluiten. Wel gelachen dat hij een hersenschudding had en dat die na een paar dagen weer weg was, zonder brein genees je sneller naar het blijkt. Hindley is nog steeds een raadsel, hoe heeft hij ooit tweede kunnen worden in de Giro? Dit jaar mag hij strijden met Felix Gall om een plaats bij de eerste 15, hooguit. De hoogdagen van Emoe Buchmann liggen ook achter ons, het is al een tijd niet veel meer. Zijn laatste resultaat was een DNF in het Baskenland, een prestatie van formaat in de Giro zou me ernstig verbazen. Wel knap van Bora dat ze met Kelderman en Buchmann de twee minstzeggende renners van het peloton bij elkaar hebben weten te verzamelen. Om er een hele vork van te maken zou ik ze aanraden om Arensman te kopen, dat is een -man en tevens een identiteitsloos stukje botten en spieren met zo min mogelijk huid. De ploeg wordt verder opgeleukt door Giovanni Aleotti, in principe een aardig talent maar ook hij komt nog niet echt vooruit dit jaar. Bijna alle ploegen hebben last van de nodige blessures en ziek zijn ze onderhand allemaal geweest, maar Bora schijnt extra zwaar getroffen te zijn. Het excuus is daar als er niet gepresteerd wordt. De voormalige Italiaan die nu als Pool door het leven gaat is Cesare Benedetti, hij won ooit een rit in de Giro maar dat gaat dit jaar niet gebeuren. Mag mooi knechten en hem gaan we net als Patrick Gamper niet veel zien. Lennard Kämna gaan we dan wel weer zien. Lenny heeft goede en slechte jaren, dit is een goed jaar. In goede jaren is Kämna een van de beste rittenkapers van de wereld, dat heeft hij dit jaar al bij twee gelegenheden laten zien. Wint een rit, minstens. Ben Zwiehoff hebben ze van de mountainbike geplukt en ik zou ze adviseren om Ben weer terug te sturen naar het mountainbiken.

Cofidis doet mee, dat hebben we vorig jaar gemerkt omdat Lafay een rit won. Dit jaar gaan we het ook wel merken, want Guillaume Martin staat aan het vertrek. De Franse filosoof tevens klimmer, beroemd omwille van zijn gebrek aan daalkunsten. Nou, dan gaat het een zware Giro worden. We reserveren de 9e plaats in het klassement voor Guillaume, welkome punten voor Cofidis. Davide Cimolai en Simone Consonni vormen een dynamisch Italiaans sprintduo, waarbij ik vermoed dat Cimolai de sprint mag aantrekken voor Consonni. Allebei niet direct fenomenen, maar Consonni zal vast een aantal keer de top 10 halen. Wesley Kreder zal aanschuiven in de trein, schijnt een goede knecht te zijn maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Anthony Perez is een soort van klimmer, soort van puncheur, soort van middelmaat. Zal ongetwijfeld een aantal keer in de aanval gaan, vermoedelijk zonder succes. Pierre-Luc Perichon is van het type dat dan maar in een vlakke rit gaat aanvallen om aan z'n vrouw te bewijzen dat hij echt in Italië is. Remy Rochas is een pocketklimmer, weegt naar het schijnt slechts 51 kilo. De categorie Rujano, maar dan met veel minder kwaliteiten. Davide Villella maakt de ploeg rond, een onbetrouwbare renner. Best wat talent, maar heeft er meestal geen zin in om wat met dat talent te doen. Ook dit jaar vindt hij het allemaal wel best, zo rond de 30e plek eindigen in tal van rondjes, zal wel goed genoeg zijn toch? Cedric Vasseur is snel tevreden, dat scheelt. Op Martin na een waardeloze ploeg, of Consonni moet boven zichzelf uitstijgen.

Nee, gaan we snel door met het echte werk. Drone Hopper-Androni Giocattoli! Gianni Savio heeft een Spaanse sponsor opgeduikeld, gespecialiseerd in het maken van drones. Drone Hopper, fantastische naam. De kopman, in ieder geval op papier, is niemand minder dan Natnael Tesfatsion. De eerste van drie Eritreeërs aan het vertrek, mijn vlaggetje kan hopelijk vaak gaan wapperen. Natnael, liefkozend Natalino genoemd, heeft dit jaar een enorme stap vooruit gezet. Vorig jaar deed hij al mee aan de Giro en zat hij een paar keer in de goede vlucht, maar kwam hij aan het eind van de rit duidelijk te kort. Dit jaar heeft hij de Tour du Rwanda voor de tweede keer gewonnen en bevestigde hij in Europa. Hij werd bijvoorbeeld 4e in de GP Industria en reed ook een sterke Tour of the Alps. Kopman is betrekkelijk, het is niet zo dat hij voor het klassement gaat. In vergelijking met Bini gaat hij wel wat beter omhoog, maar niet goed genoeg om hier bij de eerste 20 te eindigen. Nee, hij zal weer voor de vlucht van de dag moeten gaan tijdens de heuvelritten en ik heb er behoorlijk veel vertrouwen in dat hij dan behoorlijk dicht in de buurt van de zege gaat komen. Op dag 1 mogen we hem trouwens ook niet uitvlakken, net iets minder explosief dan Bini maar hij is ook behoorlijk rap. En dat klimmetje stelt voor hem niets voor, hoewel de positionering een dingetje zal zijn. Enfin, Jhonatan Restrepo ontbreekt helaas, dat is wel een gemis voor deze ploeg. De andere blikvanger is nu Alexander Cepeda, weer zo'n miniatuurklimmer. Werd tweede in de Ronde van Sicilië achter Caruso, jawel! Maarja, vorig jaar was hij in aanloop naar de Giro ook briljant en viel hij in de Giro tegen. Daarom ben ik bang dat hij ook nu weer problemen gaat hebben. Klimmen kan ie wel, de rest is een probleem. Edu Sepulveda werd derde in de Ronde van Turkije en won een rit, vorig jaar werd hij 47e in de Giro en ik ga dit jaar uit van een mooie 37e plaats. Voorts is Ponomar natuurlijk een interessante renner. Vorig jaar de jongste renner aan het vertrek, dit jaar ook. Een Oekraďner, daar hoeven we verder weinig aan toe te voegen. Zou mooi zijn als hij iets kan laten zien, maar hij heeft sowieso recht op onze sympathie. De ploeg wordt vervolledigd door vier nutteloze Italianen. Mattia Bais zien we vaak terug in de vlucht van de dag, samen met Filippo Tagliani. Simone Ravanelli en Edoardo Zardini gaan iets proberen als het wat heuvelachtiger wordt, maar dat zal op niets trekken. Nee, Natnael moet even een ritje gaan winnen. En dan een contract tekenen in de WT, wat volgens Savio wel in de lijn der verwachting ligt.

Bij EF Education-EasyPost is Hugh Carthy de kopman. Ze zijn weer voorzien van een nieuw hip tenuetje, maar de ploeg is verre van hip. Ik moet iedere keer weer zo hard lachen om Vohters die een paar jaar geleden de keuze moest maken tussen Carthy en Dani Martinez. Hij kon ze niet allebei houden en koos voor Carthy. Verkeerde keus, jammer joh. Carthy is bagger tegenwoordig, al valt bij hem een plotselinge vormpiek niet uit te sluiten. Onpeilbare renner. Jonathan Caicedo won een paar jaar geleden op de Etna, dat gaat hem niet nog eens lukken. Diego Camargo rijdt bij de ploeg omdat ze dankzij Rigoberto Uran ook wat geld uit Colombia krijgen. Dat geld hadden ze beter kunnen besteden, Camargo is 'm niet. Simon Carr, de Britse Fransoos, wel een leuk talentje. Zijn ontwikkeling valt me wat tegen, gaat eigenlijk iets te langzaam. Vohters heeft niet de benzine die ze bij andere ploegen hebben, zonde. Alsnog, leuke klimmer die we vast een paar keer in de vlucht gaan zien. Magnus Cort staat aan de start om zijn trilogie te voltooien, een ritzege in de Giro en hij heeft in iedere grote ronde een rit gepakt. Hoewel hij dit jaar tot nu toe heel weinig heeft gepresteerd mogen we niet uitsluiten dat hij in zijn opzet slaagt, een slimme en sterke renner. Owain Doull is een renner die een patroon begint bloot te leggen. Haal een Brit op bij Ineos en hij kan er plotseling niets meer van. Eerst Lawless, nu Doul, bij een andere ploeg verliezen ze al hun kwaliteiten. Doull is anoniem en gaat dat ongetwijfeld tijdens deze Giro ook zijn. Hopelijk is de tweede Eritreeër op de startlijst, MIJN Merhawi KUDUS een stuk minder anoniem. Alhoewel, tegenwoordig wordt hij door iedere organisatie Merhawi Ghebremedhin genoemd. Dus als je dat in beeld ziet verschijnen is het eigenlijk KUDUS, dat je het even weet. Zijn transfer naar EF heeft verdomd weinig opgeleverd, zelfs zijn gebruikelijke piek in het begin van het seizoen was er niet. Volledig overvleugeld door de nieuwe generatie Eritreeërs, Mera staat in de schaduw van Bini, Natalino en Henok. Maarja, misschien piekt hij wel richting de Giro en blaast hij de brommer niet op in kansrijke positie HAHAHAHAHAHAHAHA nee wie neem ik in de maling laat maar zitten. Julius van den Berg, onderdeel van de SEG-maffia, doet ook mee. Hoi ik ben Julius en ik ben inmiddels al vijf jaar prof omdat ik toevallig de goede zaakwaarnemer heb. Waardeloze parodie op een coureur.

Gaan we door met Eolo-Kometa, een ploeg die beschikt over twee blikvangers. Lorenzo Fortunato is de kopman, hij won vorig jaar een rit. Op de Zoncolan, zegt men dan. Maarja, dat was de andere kant van de Zoncolan, de minder boeiende kant. Telt niet. Wel een bijzonder goede klimmer, die dit jaar aan het bevestigen is. Recent tweede in Asturië, ik bedoel maar. Benieuwd wat hij gaat doen, kan voor een anonieme plek bij de eerste 20 gaan of opnieuw voor een ritzege. Naast hem kijken we vooral naar Vincenzo Albanese, een man met rappe benen die ook goed over een heuvel komt. Een jongen voor de eerste rit, zonder meer. Veelzijdige knul, 25e in de Strade Bianche en 11e in Milaan-San Remo, naast een 7e plaats in de Ronde van Sicilië, je kunt hem bijna overal uitspelen. Al is de Giro nog een heel ander verhaal, vorig jaar was hij zo anoniem als wat. Eolo neemt verder Davide Bais mee, de jongere broer van Mattia Bais van Drone Hopper. Die twee samen in een vroege vlucht, zie ik gebeuren. Erik Fetter is ook van de partij, een Hongaar! Hongaarse co-sponsor, Hongaarse start, er is een Hongaar bij. Qua prestaties is het bepaald geen Fet(ter)pot, maar wie weet kan hij ons verbazen. Francesco Gavazzi is inmiddels 78 jaar oud maar nog steeds van de partij, al kan dit prima de eerste en meteen laatste keer zijn dat je deze maand zijn naam leest. Met Mirco Maestri hebben ze nog een jongen bij die gespecialiseerd is in de vroege vlucht, Samuele Rivi reed vorig jaar al heel aanvallend en Diego Rosa is een eeuwige teleurstelling. Die jongen had zoveel talent, maar er komt al jaren niets meer uit. Zijn stapje omlaag richting Eolo heeft hem ook weinig gebracht, geen revival zoals bij Fortunato en Albanese. Magere, schamele resultaten in de marge. Een ommekeer verwacht ik niet direct.

Komen we uit bij Groupama-FDJ, ongetwijfeld de langste ploeg aan het vertrek. Een ploeg met mannen van rond de 190 centimeter, bijna allemaal volledig in dienst van Arnaud Demare. Dit terwijl Demare niet echt bezig is aan zijn beste jaar, hij heeft bijvoorbeeld nog niet gewonnen en zelfs het aantal ereplaatsen valt tegen. Met concurrentie van jongens als Ewan, Cavendish en Mareczko (haha ik ben zo grappig) lijkt het me ook niet dat daar direct veel verandering in gaat komen, al heeft hij vermoedelijk wel de beste trein. Met Clement Davy (die kent u niet en gaat u ook nooit leren kennen), Jacopo Guarnieri (wat een grappige jongen op twitter en wat een moedige daad om tijdens de ploegenpresentatie met een STATEMENT te komen), Ignatas Konovalovas (won 100 jaar geleden een tijdrit in de Giro toen Menchov ondanks chute het eindklassement won, zo oud zijn we ondertussen), Tobias Ludvigsson (voormalig tijdrijder uit Huskvarna die al een tijd niet meer op de brommer van Husqvarna is), Miles Scotson (???) en Ramon Sinkeldam (corona is een leugen, vaccins zijn vergif en ik ben een onvoorstelbare totaalmongool) brengt hij een imponerend rijtje dommekrachten bij elkaar. Attila Valter mag het geheel voltooien. Weer een Hongaar, we gaan hem tijdens de eerste rit waarschijnlijk wel in de aanval zien op de klim. Droeg vorig jaar een dag het roze toen heel België dacht dat Evenepoel het roze zou overnemen, hilarisch was dat. Jeroen kwam spuitend klaar, Renaat sloeg al aan het bloggen voor Sporza en HLN gooide de pushberichten de ether in, kwamen ze daarna heel beteuterd tot de conclusie dat een of andere Hongaar de leiding overnam. Valter werd uiteindelijk 14e in het klassement, zal nu vast ook weer zoiets worden.



Tijd voor het echt werk. Bij de goden van Intermarche-Wanty-en-dan-nog-500-namen gaan we getuige zijn van het debuut van Biniam Girmay in een grote ronde. Veni, Vidi, Bini. Schroeien voor gevorderden, we pakken die roze trui, steken onze middelvinger op richting Hongarije, dragen ons prachtige shirt vol trots en maken de hele wereld gek. Volksfeest, overal. Na de winst in Gent-Wevelgem is het nu tijd voor het volgende hoofdstuk. Een eerste ritzege in een grote ronde voor een Afrikaan met iets meer pigment, het zou schitterend zijn. En qua kwaliteiten moet het mogelijk zijn. Bini weet ons steeds weer te verbazen. Zijn optreden in het voorjaar was buitengewoon, dus waarom niet die lijn doortrekken? De eerste rit is een kolfje naar zijn hand, maar er komen meer mooie ritten voorbij. Al verwacht ik niet veel van hem in de volledig vlakke ritten, het zal onderweg iets lastiger moeten zijn om het voor hem makkelijker te maken. Veel ondersteuning heeft hij trouwens niet, dat zal vooral van Aime De Gendt en Barnabas Peak moeten komen, en wellicht Loďc Vliegen. Die rijden neem ik aan in dienst van Bini, terwijl Jan Hirt, Domenico Pozzovivo en Rein Taaramae hun ding mogen doen in de bergen. Pozzovivo gaat dan ongetwijfeld voor het klassement, als hij niet ziek wordt of valt moet een top 15 ook wel tot de mogelijkheden behoren. Lorenzo Rota van de BV Lorenzo Rota gaat voor Lorenzo Rota rijden. Schitterende haarlijn, walgelijk mens.

Israel komt met een oude ploeg, of wat had u gedacht? Absolute kopman is Giacomo Nizzolo, de man die altijd in iedere massasprint tweede weet te worden, tijdens de Giro althans. Al won hij vorig jaar een rit en wist hij zodoende zijn eigen vloek te doorbreken. Ergens wel jammer, een stukje cult ging verloren. Dit jaar gaan het dan wel weer een hoop tweede plaatsen worden, want Sjaak is niet in vorm. Breukje opgelopen in Milaan-San Remo en daarna niet op de beste manier teruggekeerd in competitie. Onzichtbaar in Frankfurt, bijvoorbeeld. Maarja, alsnog, gaat wel sprinten tijdens deze Giro, maar niet voor de zege. Ondersteund wordt hij door een hoop ellende, zoals Jenthe Biermans en Matthias Brändle. Brändle was ooit een tijdrijder, zo'n jongen die je wegens het gebrek aan tijdrijders zelfs nog zou overwegen voor de tweede rit. Alexander Cataford is er ook bij, wie? De Canadees omdat het moet, want de eigenaar van de ploeg is Canadees. Kan er geen kut van, de meest onzichtbare renner van de Giro is nu al bekend. Merkwaardig genoeg geen Israëliër aan het vertrek, overigens. Wel Alessandro De Marchi, die ondertussen 105 is. Een brekebeentje bovendien, ligt vast na een paar dagen samen met Wielco in een greppel. Alex Dowsett leeft ook nog, naar het schijnt. Won in 2020 godbetert een rit in de Giro, daarna viel hij alleen nog maar op door niet het werelduurrecord te pakken. Records gaat hij deze Giro ook niet pakken, hooguit dat hij een tijdje in beeld verschijnt tijdens de tijdrit. Met Reto Hollenstein nemen ze ook nog iemand mee waarvan ik het bestaan was vergeten. Goh, Reto, jij ook hier? Rick Zabel sluit de gelederen. Geen Erik. Sprintjes aantrekken voor Nizzolo en dat was het.

Gaan we door met Jumbo-Visma. Het vlaggetje, ja! De mentaal zeer evenwichtige en altijd stabiele factor Tom Dumoulin is de kopman. Dat wordt een totale mislukking, let op mijn woorden. Ik heb ook helemaal geen zin meer in die Dumoulin, eigenlijk. Die heeft na een paar dagen weer zadelpijn en het loopt allemaal weer niet en wat is het leven zwaar. Vervelend voor hem, maar als deze Giro geen doorslaand succes wordt moet hij waarschijnlijk echt een keer gaan overwegen om iets anders te gaan doen. Hij legt de lat voor zichzelf ontzettend hoog en hij kan eigenlijk ook alleen maar plezier beleven als het lukt. Nouja, de kans is vrij groot dat het niet gaat lukken. Vervelend, maar nu zijn contract afloopt is het tijd voor conclusies. Goed, het zou natuurlijk ook wél kunnen lukken. Lastig, want de voorbereiding was verre van ideaal. Idealiter kom je niets tegen, Tom kwam heel veel tegen. Eind vorig jaar van de fiets gereden en een pols gebroken, daarna last van rugpijn, dan weer van corona, het liep voor geen meter. Je loopt veel achterstand op en het is heel lastig om die achterstand in te halen. Het zou oneerlijk van ons zijn als we veel van hem verwachten, maar belangrijker nog zou het heel oneerlijk zijn van hem als hij veel van zichzelf verwacht. Die eerste week proberen te overleven dan maar kijken wat er mogelijk is. Een ritzege zou ook al een groot succes zijn, ook al denkt hij daar zelf waarschijnlijk anders over. Edoardo Affini zou er een moord voor doen. Een dommekracht, die tijdens de klassiekers de eerste 100 kilometer op kop mag boren om vervolgens af te stappen. Reed vorig jaar wel een sterke Giro, won bijna een rit en reed goede tijdritten. Kunnen we noteren voor de tweede rit, maar verder zou ik hem niet noteren. Koen Bouwman won al een paar keer bijna een rit, maar bij Koentje zal het altijd bijna blijven. Pascal Eenkhoorn zou er goed aan doen om een andere ploeg op te zoeken, bij Jumbo gaat hij nooit zijn talent kunnen benutten. Wat moet hij nu ook gaan doen in deze Giro? Geen idee. De mollige bolus van Tobias Foss werd vorig jaar 9e in de Giro, gezien zijn spekbuik mogen we daar zeker van onder de indruk zijn. Na die Giro besloot hij evenwel te stoppen met fietsen, echt lachwekkend hoe slecht hij sindsdien is. Hoewel, in de Algarve begin dit jaar was hij best goed bezig. Wel jammer dat hij bergop ten val kwam, dat was onhandig. Daarna gevallen in Coppi tegen Bartali en sedert die val geen koers meer gereden. Lastig te peilen, maar een nieuwe 9e plaats mogen we niet uitsluiten. Hoe dan ook niet iemand die veel invloed gaat hebben op het verloop van de koers. Net als Gijs Leemreize, de vervanger van de koning van Mt. Fuji, Chris Harper. Gijs Leemreize is alleen maar prof geworden omdat Robert Gesink vroeger zijn babysitter was, stukje nepotisme. Gijs kan er geen kut van, de volgende generatie Nederlandse klimmers is onbestaand naast Arensman. Sam Oomen en Jos van Emden maken de ploeg compleet. Waanzinnig sympathieke kerels, qua prestaties op de fiets begint het alleen wel minder te worden. Wat voor Jos niet zo erg is, die heeft inmiddels de leeftijd dat hij langzaam minder mag worden. Voor Oomen is het wel een probleem, die hoort nu richting zijn piek te gaan. Verre van, stilstand is al een paar jaar achteruitgang. Werd wel 10e in Catalonië, wat best leuk klinkt als je het zo opschrijft, maar hij was geen moment in koers. Nee, dat wordt anoniem meehobbelen richting de 23e plaats. Al hoop ik wel op meer, want Sam gunnen we alles.

Dan door naar Lotto-Soudal, de ploeg die in gevarenzone zit. Kunnen zomaar hun WT-licentie gaan verliezen, maar gelukkig hebben ze Ewan nog. Die moet flink punten gaan scoren in Giro en Tour door een hoop ritten te winnen. Nadeel: ritten leveren niet veel punten op. Klassementen, daar draait het om. Enfin, hoe dan ook, Ewan gaat - helaas - wel weer een paar ritten winnen deze Giro. Hij mist De Buyst, maar met Selig, Schwarzmann en Kluge beschikt hij over een heel Duits regiment dat hem door de finales gaat loodsen. Snelste man aan de start, al heeft hij door ziekte dit jaar ook nog niet echt veel kunnen laten zien. Maarja, dat komt wel goed, of vanuit mijn optiek fout, deze Giro. Verder hebben ze met Thomas De Gendt op papier een leuke naam, maar ik kan iedereen aanraden om de resultaten van Thomas eens op te zoeken. Dit is duidelijk het jaar teveel voor de rittenkaper die al een tijd is gestopt met kapen. Matthew Holmes won ooit per ongeluk op Willunga Hill en heeft sindsdien nooit meer iets gepresteerd. Kreeg wel een nieuw contract, waarom weet niemand. Mag nu zelfs de Giro rijden, wederom, niemand weet waarom. Sylvain Moniquet staat in de belangstelling van Cofidis, meer hoeven we niet over hem te zeggen. De Waal omdat het moet. Houden we Boer Harm Vanhoucke over, die ooit twee dagen goed reed in de Giro en sindsdien een mythische status heeft bereikt, bij Jeroen in ieder geval. Valt in de praktijk tegen, om eerlijk te zijn.

Bij Movistar staat niemand minder dan Alejandro Valverde aan het vertrek. Piti heeft inmiddels de gezegende leeftijd van 42 bereikt en schijnt te stoppen aan het eind van het jaar. Daar geloven we natuurlijk niet in, maar hij begint het nu toch wel echt vaak te herhalen. In zijn laatste jaar wilde hij graag nog eens de Giro rijden, dus is hij van de partij. Voor het klassement wil hij niet meer gaan, nee, de kopman moet Ivan Sosa worden. HAHAHA, Ivan Sosa als kopman. Geweldige klimmer, als het draait, maar het draait nooit drie weken. Piti wil z'n ritjes uit gaan zoeken, en waarom zou hij niet meteen voor de eerste rit gaan? De echte explosiviteit is ondertussen aan het afbotten, maar hij wordt wel gewoon tweede in de Waalse Pijl en 7e in Luik. Ook alweer drie keer gewonnen dit jaar, er kan prima nog een jaartje bij. Maar als we hem twee keer geloven stopt hij er dus mee en gaat hij niet voor het klassement. Jaja, nee, is goed, Alejandro. Nou, Sosa als kopman dus, won recent in Asturië. Maarja, dat is drie dagen. Een beetje de maximale lengte voor Ivan ook wel, drie weken is volstrekt onmogelijk voor hem. Zelfs zonder waaiers gaat hij het voor elkaar krijgen om ergens in de mongolenwaaier te eindigen, fenomeen. De ploeg wordt verder gevuld door een hoop ellende, wat te denken van Jorge Arcas. Dat is een soort van Lastras, maar dan 500 keer slechter. Will Barta, die kwam bij de ploeg omdat hij de beste vriend is van Matteo Jorgenson, maar ik weet niet of Jorgenson de status heeft om zoiets af te dwingen. En je moet je ernstig afvragen of hij niet wat betere vrienden kan maken, het is meer Won't Barta. André Oier Lazkano is wel een absoluut fenomeen, als ze hem de vrijheid geven kan hij nog wel een gevaarlijke klant worden tijdens een overgangsrit ergens. Al vallen de prestaties dit jaar nog wat tegen, wat vooral te maken heeft met het feit dat ze hem geen vrijheid geven en hij vooral aan het knechten is. Antonio Pedrero piekt altijd richting de Giro, getuige zijn 5e plaats in Asturië. Drie weken lang gaat Antonio op een wielrenner lijken, om vervolgens voor de rest van het jaar van de radar te verdwijnen. José Joaquin Rojas doet ook weer mee, deze fan van Franco verzamelde in het verleden ereplaatsen, tegenwoordig is hij slechts knecht. Gaan we weinig van vernemen, gelukkig. De ploeg beschikt verder over Sergio Samitier, die in 2020 13e werd in de Giro. Hoe dan? We zetten er dit jaar een eentje voor.

We zijn er bijna, nog vijf ploegen te gaan. De volgende ploeg is Quick Step, alwaar Mark Cavendish de kopman is. De altijd boze en gefrustreerde Cav vindt het maar niets dat hij de Giro moet rijden en onzeker is voor de Tour. Wij zijn ook allemaal haters die hem het record misgunnen, Cav is zo'n figuur die denkt dat de hele wereld tegen hem is. Terwijl Jakobsen gewoon beter is, maarja, leg hem dat maar eens uit. Hoe dan ook, Cavendish is wel nog goed genoeg om een paar ritten te winnen deze Giro. Zeker nu hij dankzij het uitvallen van Van Wilder met Morkov de beste lead-out van het peloton tot zijn beschikking heeft. Morkov zou hier eerst niet rijden, maar na de val van Van Wilder in Luik-Bastenaken-Luik kwam er een plekje vrij en Cavendish bleef waarschijnlijk net zo lang zeuren tot PatLef het opgaf en Morkov richting Hongarije dirigeerde. Scheelt al snel een ritzege of twee voor Cav, zie je nou wel dat niet de hele wereld tegen hem is? In de trein is ook plaats voor Davide Ballerini en Bert van Lerberghe, iemand als Pieter Serry mag waarschijnlijk wat werk eerder op de dag voor zijn rekening nemen. James Knox lijkt me dan weer geen jongen voor de sprinttrein, meer een eeuwig klimtalent dat nooit echt doorbreekt. Geen idee waarom hij nog steeds bij Quick Step rijdt, had al een tijd geleden doorgeselecteerd mogen worden. Mauro Schmid won vorig jaar uit het niets een rit in de Giro, wellicht kan hij dat kunstje nu herhalen. Geen rit over onverharde wegen dit jaar, maar op asfalt zal hij vast ook iets kunnen. De altijd stilistische en stil op de fiets zittende Mauri Vansevenant maakt de selectie rond. Mauri heeft nog niet echt de benen van vorig jaar, maar wie weet heeft Wim nog ergens een dosis TB500 gevonden en gaan we hem in de bergen naar de overwinning zien schudden. Heel veel zin in, HUP MAURI.

Team BikeExchange-Jayco, de ploeg met de meest waardeloze naam, komt met een grote favoriet. Het enigma Yates moet hier de toekomst van de ploeg zien te redden, want ook BikeExchange zit in de gevarenzone. Ze kunnen zomaar hun WT-licentie verliezen en exchangen dan hun ploegstatus. Maar als Yates hier bij de eerste vijf rijdt pakken ze zo'n sloot punten dat de rest ze niet meer terug gaat zien. En dat zou kunnen. Maar Yates zou ook enorm kunnen tegenvallen, dat weet je maar nooit met Yates. Het best werd het nog wel samengevat in Asturië, een paar dagen geleden. Van de drie ritten won hij er twee, met overmacht. Twee keer blies hij de tegenstand volledig weg, ze stonden nog niet eens op een foto van de Hubble. Maar tussen zijn twee ritzeges in verloor hij in een andere rit doodleuk een kwartier. Omdat het warm was, zogenaamd. Wat Yates gaat doen is altijd een verrassing, zelfs als hij briljant rijdt kan hij ineens een inzinking krijgen. Niemand die het weet, we gaan het pas weten als we het zien. De rest van de ploeg rijdt wel gewoon in zijn dienst. Figuren als Craddock, Hepburn, Howson, Juul-Jensen en Scotson moeten hem zo goed mogelijk zien te ondersteunen, wat in de meeste gevallen lastig zal zijn omdat ze er geen reet van kunnen. Lucas Hamilton zou nog wel een goede adjudant kunnen zijn, als hij tenminste op zijn fiets blijft zitten. In het Baskenland een paar weken terug kukelde hij in een vrij simpele afdaling het skoekeloen in, geen virtuoos op de fiets en dus een onbetrouwbare kracht. Misschien heeft Yates nog wel het meest aan Matteo Sobrero, een jongen die tijdens de tijdrit op dag twee voor zijn eigen kans zal gaan. Gevaarlijke klant.

Nu komen we uit bij Team DSM, de ploeg van de protocollen. Van cooperation, van ontbrekende prestaties. Alhoewel, met Romain Bardet wonnen ze recent wel de Tour of the Alps. Daar reden ze heel goed, al ontbraken er wel een hoop renners. Landa en Bilbao versloegen ze, de andere favorieten dan weer niet. Alsnog, straffe kost. Zowel Bardet als Arensman lijken goed te pieken richting de Giro. Bardet is wel de absolute kopman, heeft de karakterloze Thymen Arensman ons een keer of 500 op het hart gedrukt. Arensman is hier om te leren, want van het brok charisma dat naar de naam Romain Bardet luistert kun je een hoop leren. Bardet kopman en Arensman knecht, genoteerd. In een grote ronde kan DSM vaak meer, denk maar terug aan de Giro van 2020 of de Tour van dat jaar. Zou me niet verbazen als Bardet het nu ook weer goed gaat doen, maar winst lijkt me uitgesloten. Arensman boeit me geen reet, maar die jongen kan best hoog eindigen als hij niet te vroeg op kop moet rijden voor Bardet. De boezemvriend van Romain Bardet, Romain Combaud, doet ook mee. Die is slecht, jongen, niet normaal. Nepotisme is echt een bitch. Fascinerend ook wel dat een ploeg als DSM met al hun protocollen in zo'n geintje trapt. Chris Hamilton, die ooit een grote ronde ging winnen volgens Sponkenbronk, doet ook mee. Ik denk niet dat hij ooit nog een grote ronde gaat winnen, eerlijk gezegd. Het kale hoofd van Martijn Tusveld, die moest oprotten bij DSM maar uiteindelijk toch een nieuw contract kreeg omdat een aantal renners vrijwillig vertrokken (of moeten we het vluchten noemen) mag ook meedoen. Vraag me wel af hoe hij zich voelt bij deze ploeg, maar het kan ook best zijn dat hij geen karakter heeft. En geen benen, lol. Naast dit sterrenensemble qua klimmers gaat het ook schitterend uitbundig sprinten worden met het topduo Cees Bol en Alberto Dainese. Die bakken er allebei al jaren niets meer van, Dainese kwam recent in Turkije zelfs niet aan sprinten toe. Alsnog is ie wel beter dan de altijd teleurstellende Cees Bol, dus Cees, trek jij die sprintjes maar aan. Benieuwd verder wel in welke trein Nico Denz gaat plaatsnemen. Zien we de klimmende Nico Denz van 2020 of wordt het de sputterende Denz van alle jaren daarna? Dat laatste, natuurlijk, voorlaatste pion in een trein die niet kan ontsporen omdat ze überhaupt nooit op de rails gezet worden.

Twee ploegen te gaan. De voorlaatste ploeg is Trek-Segafredo, alwaar Giulio Ciccone de kopman is. Was vorig jaar echt ontzettend goed bezig, tot hij dankzij een chute de strijd moest staken. Dit jaar vond ik hem nog niet echt goed, maar wel een jongen die de top 10 kan halen als hij op de fiets blijft zitten. Al lijkt me dat ook wel meteen het maximale, waarschijnlijk zou het voor hem een veel beter idee zijn om lekker in de aanval te gaan, de bergtrui te pakken en een rit te winnen. Maarja, Trek. Alle ballen op het anonieme klassement, hoezee. Dario Cataldo als knecht, die fietst nog. Soort van. De als junior al doperende Mathias Skjelmose debuteert in een grote ronde, we zitten er niet op te wachten en dringen er niet op aan. Wel een goede klimmer, maarja, hoe is zo'n jongen een goede klimmer geworden? Dan hebben we meer sympathie voor dreumes Juanpe Lopez, die heel langzaam een steeds betere renner begint te worden. Vorig jaar 13e in de Vuelta, recent 11e in de Itzulia, ik zet in op een 33e plaats tijdens deze Giro. Bauke Mollema mag net als vorig jaar ritten gaan kapen. Als hij een rit wint in de Giro heeft hij de trilogie ook voltooid, maar vorig jaar lukte dat totaal niet. Vaak in de goede vlucht, maar gewoon geen benen. Benen heeft hij dit jaar ook niet echt, dus dat wordt een ingewikkeld verhaal, maar hij mag ons verrassen. Vorig jaar in de Tour lukte het toch ook ineens weer, dus ja, niet uitvlakken. Jacopo Mosca is een Italiaan, Edward Theuns een Belg en Otto Vergaerde heeft een wens gedaan.

Normaal neemt de startlijst af qua kwaliteit, in de Tour de France zit de ellende vaak onderin. Als je op alfabet werkt wordt het een ander verhaal, want bij UAE vinden we gewoon een grote kanshebber. Joao Almeida, niet te onderschatten. Heel goed vond ik hem dit jaar nog niet, maar recent werd hij op training begeleid door Ińigo San Millán. En als Dr. Ińigo zich ermee gaat bemoeien wordt shit real. Die man houdt zich alleen bezig met Pogacar, Ayuso en nu dus ook Almeida. Met andere woorden: Almeida gaat schroeien. Klimmen als een Pogacar, sprinten als een Ewan en tijdrijden als een Ganna. Noteer die eindzege maar vast, kan niet missen. Ondersteund wordt hij door Rui Oliveira en Rui Costa, twee Portugezen. Costa als knecht, geinig. Oliveira zal wellicht ook eerder Gaviria ondersteunen, die de sprintjes voor zijn rekening mag nemen. Zijn lead-out zal Richeze zijn, die toe is aan zijn laatste kunstje. Hij zou begin dit jaar al stoppen, maar omdat Hodeg geblesseerd raakte besloot hij er toch nog een paar maanden aan vast te knopen. Na de Giro stopt hij evenwel, is het idee. De rest van de ploeg bestaat uit een stel Italianen die zomaar hun eigen plan kunnen gaan trekken. Diego Ulissi denkt vooral aan Diego Ulissi en zal graag nog een paar ritjes aan zijn inmiddels imponerende collectie willen toevoegen. Alessandro Covi zou juist graag voor het eerst zo'n typische Ulissirit willen winnen. Davide Formolo draait z'n ballen er dan wel weer af voor Almeida, dat is verder geen probleem. Met het verzet van Pieter Weening en de beste pain face van het peloton, wordt weer lachen.

Nou, dat waren de deelnemers. Als een ware Emil wil ik nog wel even sterren uitdelen met het oog op het eindklassement.

********************************************************************************* Mikel Landa
*** Richard Carapaz, Simon Yates
** Joao Almeida, Miguel Angel Lopez, Romain Bardet
* Pello Bilbao, Giulio Ciccone, Wilco Hindleymann

En rit 1:

********************************************************************************** Mathieu van der Poel, Biniam Girmay
* de rest

Tevens is voetbal geen sport, maar wil ik toch graag alle Feyenoorders feliciteren met het bereiken van de finale.