Laat hem Daron, dit gevecht moet hijzelf voeren.
* Bar_the_Grey houdt zijn staf voor de toegesnelde vechter. Hij ziet in de ogen van Daron, dat het hem pijn doet om zijn goede vriend Asschen Sukar zo te zien. Tijdens het waken bij het vuur, heeft Daron menig verhaal verteld over hoe hij en de Valheru zij aan zij vochten tegen duisternis en zijn volgelingen. Dan komt Asschen weer bij zinnen en de Questor kijkt hem indringend aan.
questor, ik ben een gevaar voor u en uw metgezel. Ik zal vertrekken naar mijn voormalige verblijfplaats. En me daar schuildhouden tot ik zeker ben welk pad te kiezen
* De Questor knikt begrijpend. Zo zal het geschieden. De goede ziel van de Valheru hier houden als een soort gevangene is ongepast. De confrontatie moet hijzelf aangaan. Zijn krachten zal hij pas terugkrijgen op het moment dat zijn donkere zijde hem confronteerd. Dan pas zal zijn ogen geopend worden, wie de werkelijke moordenaar is van zijn dierbaren. Asschen pakt zijn spulen en wat proviand bijeen en verlaat de grot der mijmeringen. De Questor en Daron kijken hem na.
Weet U zeker dat dit goed is Questor? Hem zo maar laten vertrekken? Hij is toch nog helemaal niet aangesterkt?
* Bar_the_Grey wordt weggetrokken uit zijn gedachten door de vraag en wendt zijn blik naar de dappere krijger.
Op momenten van pijn, honger en wanhoop. Komen visioenen tot je. Juist dan wordt je innerlijke kracht en spirituele macht aangewend. Zo ook bij Asschen.
Daron ik wil je iets vragen.
Jawel Questor?
Ik wil dat je op zoek gaat naar Forau. Ik heb hem en jou en nog enkele anderen nodig. Op vrijwillige bassis natuurlijk. Voor een belangrijke quest, niet zonder gevaar overigens. Want we hebben dan wel de slag gewonnen bij het kasteel en de goede ziel van de Valheru in vrijheid gesteld, er loert nog genoeg gevaar. Een daarvan moeten we aanpakken. wil je voor mij op zoek gaan naar Forau? Ikzelf moet ook nog op pad met een ander doel.
Forau? Ja het is lang geleden dat ik hem gezien heb, hij is weggereden bij het kasteel om te treuren over zijn gedode dienaar, al heb ik het gevoel dat die nog niet echt dood was? Maar ik zal mijn best doen. Moet ik hem hiernaar toe leiden als ik hem vind?
Ja graag, ik zal hier altijd zijn een deel van mijn bewustzijn zal hier zijn om te waken over de portaal.
* Daron rijdt weg op zijn paard en de Questor zwaait hem gedag. Daarna loopt de questor weer de grot binnen en werpt een blik op de blauw met wit gekleurde portaal. Even schudt hij zijn hoofd bij het zien van een hele kleine zwarte vlek tussen het blauw en witte licht.
We zullen ons moeten haasten Vrouwe, die vervloekte Unlantazor is al veel te lang daar, zonder dat hij wordt gestopt. Zijn invloed en kracht wordt alsmaar sterker over de anderen.
quote:* Bar_the_Grey pakte zijn wandelstaf tevoorschijn en ging op pad. Zijn zoektocht was helder. Helden had hij nodig. Voor een zeer gevaarlijke quest. De vraag was of hij de juiste personen kon vinden om de quest tot een succesvol einde te brengen. Er verscheen een glimlach. Hij wist wie hij als eerste kon vragen en stapte zelfverzekerd door de diepe sneeuw.
* Voor een moment verslapte haar bescherming die als een bariere om de portaal hing. De aanwezige Unlantazor die zich al die tijd verborgen had gehouden in de grot, wachtend op dit moment van verslapping, maakte hier dankbaar gebruik van en sprong in de portaal.
Hij galoppeerde zo een tijd lang denkend rond, de richting bepalend met zijn gevoel. Hij zou forau vinden, maar waar? Forau was meegegaan naar het kasteel na de gebeurtenissen in de taveerne. Maar waar hij was gebleven tijdens zijn opdracht voor de questor. Hij wist het niet. Even pakt hij zijn zwaard vast, hij zou hem nog vaak nodig hebben het zou hem nog veel geluk brengen, als hij het tenminste mocht blijven gebruiken.
Sterf Questor
* 3 Liches kwamen uit de bomen te voorschijn en lieten hun dodelijke magie los op de Questor, twee Barghs(een religieuze asassin orde die hun ziel verkochten en hun tongen afsneden als blijk van trouw) lieten daarnaast nog eens vergiftigde pijlen los. Een enorme knal en een vuurwolk barste los op de plek waar de Questor gestaan had. Toen de rook opklaarde stond de Questor zonder een schrammetje nog op dezelfde plek. Hij hief zijn staf op, die wit begon op te lichten, maar niet van waar de Questor stond. Nee 5 meter daarachter. Want daar stond de werkelijke Questor het andere was slechts het resultaat van een spiegelbezwering. Ze hadden dus hun krachten op een simpele illusie losgelaten. Nog voordat de ondoden en asassins konden reageren, voelden ze het witte licht dat werd losgelaten vanaf de staf.
Een moment later waren de ondoden vergaan tot stof. De Questor knielde neer bij de twee hulpeloos liggende Barghs. Het werd tijd om ze uit te horen over wie hier achter zat, al had hij al natuurlijk wel een vermoeden.
* Bar_the_Grey dacht bij zichzelf dat hij nu nog meer haast moest maken, en besloot om zodadelijk toch maar eerst terug te keren naar Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 4. Dat leek hem het beste, zijn besluit stond vast. En toen begon hij zijn mentale ondervraging. Daarna zouden de Barghs hun verdiende loon krijgen, een enkele reis naar de Nine Hells.
Lord Dreamer hoor mij aan. ik ben naar U op zoek gegaan, kijk naar de portaal!
* Bar_the_Grey wijst naar de blauwe portaal die nog immer in de grot staat. Tussen de blauwe gloed is een zwarte vlek zichtbaar.
De Naamloze heeft een weg gevonden om de portaal binnen te gaan, we weten beide waarnaar deze toe leidt. Machteloos toezien is voor mij niet aan de orde. Ik zal de portaal instappen om het kwaad te gaan bestrijden. In mijn eentje ben ik niet sterk genoeg om al het kwaad aldaar te weerstaan. Daarom vraag ik U, zullen we gezamelijk het kwaad trotseren? Maar wees U ervan bewust er is geen weg terug. wie weet zullen we eeuwig worden opgesloten. De uitkomst staat niet geschreven in de sterren. De portaal zal na ons verdwijnen dus niemand zal ons kunnen volgen.
* lord Dreamer kijkt de Questor indringend aan.
Beste vriend bedankt dat je me hebt teruggehaald. Natuurlijk zal ik je helpen om de het kwaad te bestrijden. Dat je daar uberhaupt over twijfelt.
* Beide mannen maken hun uitrusting in orde en treffen de laatste voorbereidingen. Dan stappen ze langzaam op het portaal af.
Moge de Naamloze voor eens en altijd verbannen worden op het eiland
* Terwijl de avonturiers tegelijkertijd de portaal in stappen, wordt de grot met een helder wit licht gevuld. Een blauwe cocon reikt tot aan de hemeltoppen en is voor het hele eiland zichtbaar om dan na enkele seconden te verdwijnen. De grot blijft leeg achter. Slechts een smeulend vuurtje en de sobere inrichting blijft als bewijs achter dat hier kortgeleden nog iemand was.
offtopic: op naar mijn voorlopig laatste fantasy post Onderin de kerkers (sub - Het Kasteel van LD)
* Een zuchtje wind kwam de grot binnen en toen het voorbij het restant van het kampvuur woeide, laaiden de vlammen spontaan op. en lag er een nieuwe voorraad takken.
* gedeeltelijk zichtbaar door het oplaaiende vuur zat in de hoek van de grot geluidloos een oude man te mediteren in kleermakerszit.
* Het was de quetor, de dienaar van de Vrouwe die daar zat. Hij had zijn gave weer eens aangewend om als Questor op verschillende plaatsen tegelijk te zijn. Terwijl een deel van zijn entiteit vocht samen met de nobele kasteelheer Lord Dreamer,zie: Onderin de kerkers (sub - Het Kasteel van LD) was een ander deel nu aanwezig in de grot der mijmeringen.
* een waterdruppel belandde nu op het voorhoofd van de grijze man. een paar tellen later stond de Questor moeizaam en zuchtend op. Lange tijd in dezelfde houding hadden zijn spieren moe gemaakt. Langzaam schuifelde de Questor steunend op zijn wandelstaf naar het vuurtje. Voorzichtig omdat de ketel warm was, goot hij wat warm water in een mok. Een theezakje aangevuld met wat Gaerumhoning erbij en je had een voortreffelijk verfrissingsdrankje.
* Bar_the_Grey liet zijn gedachten over de huidige gebeurtenissen op het eiland gaan. Ergens wist hij dat de strijd in de kerkers niet zomaar en gemakelijk gewonnen kon worden. Maar het demonen jagen zou het eiland alleen maar goed doen. Nu maar hopen dat ze die Unlantazor, dienaar van de Naamloze snel zouden vinden in de kerkers, voordat....
Nee daar wilde hij nu niet over nadenken.
* Plotseling voelde hij een mentale klap, dat aanvoelde als zware hoofdpijn. De mok viel uit zijn handen en de inhoud viel in een plas verspreid op de vloer. Met moeite hield hij zich staande. De magische barriere werd aangetast. Iemand probeerde toegang te krijgen tot datgene wat niet voor mensenaanraking bedoeld was. Een volgende pijnscheut ging door zijn hoofd. De Questor bevond zich nu naar buiten. hij moest ingrijpen voordat er een groot ongeluk werd afgeroepen. Buiten de grot veranderde de Questor in een witte kerkuil en vloog op. Bijna raakte hij een uitstekende tak van een dichtbijzijnde boom, toen tijdens het vliegen er weer een pijnscheut door zijn hoofd ging.
Terug in zijn vertrouwde vorm hield hij zijn hand op en weldra landde de arend met speels gemak en uiterste precisie op de arm van de Questor. Alsof zijn gewaad hem beschermde negeerde de oude man de klauwen die zijn arm beetpakten.
Dank je voor het wachthouden, ik neem aan dat er niets is gebeurd tijdens mijn afwezigheid, vlieg maar weer op. Maar mag ik van je twee veren voor mijn kunstjes?
* De arend gaf wederom een luide roep ten gehore en zijn felle ogen keken de Questor indringend aan. Voorzichtig werden er twee veren geplukt en onmiddelijk daarna vloog de arend weg de horizon tegemoet.
* Bar_the_Grey liep nu de grot in, hij was blij dat een paar extra rune tekens het kistje voorlopig zouden beschermen van nieuwsgierigen of kwadwillenden. Ook al was het kistje niet van de Questor, het was zijn taak als dienaar van de Vrouwe om de bescherming intact te houden. Uitgeput nestelde hij zich op de dekens bij het vuurtje dat nog immer aan het branden was. Hij moest zich nu weer opladen hij voelde dat zijn tweede entiteit op het punt stond een groot gevecht aan te gaan in de kerkers. voordat hij in ging dummelen, besloot de Questor nog te gaan genieten van een stenen pijpje gevuld met aljocha tabak. De warmzoete geur vulde langzaam de grot.
* Na een hele nacht gevlogen te hebben, alsof de Duivel zelf haar achtervolgt, komt nyphai eindelijk aan bij haar bestemming. Ze transformeert terug in haar ware gedaante en betreedt de grot. Onmiddelijk daalt er een kalmte op haar neer en verdrijft de laatste restjes angst.
Haar vlucht en transformatie eisen hun tol en na enige meters de grot te hebben verkend wordt nyphai overmand door vermoeidheid.
Ze vlijt zich neer op de grond en besluit om eerst uit te rusten alvorens de grot verder te verkennen en de oudere man te zoeken. nyphai heeft geen idee wat ze de man wilt vragen en krijgt een vreemd voorgevoel dat ze, net zoals met de steen, hier naar toe is getrokken door een onbekende macht.
Uiteindelijk wordt ze door de slaap overmeesterd.
Questor dit wezen lag slapend bij de grotingang. Ik heb me van de berg afgescheiden en ben op haar afgelopen. Voorzichtig heb ik haar in mijn armen genomen en opgepakt. Het leek me het verstandigst om haar slaaptoestand niet te verstoren, sterker nog ik heb het haar gemakelijker gemaakt. Ik besloot te wachten dat ook U ontwaakte en aldus geschiedde.
* Bar_the_Grey keek met een vriendelijke blik de Quatoluch aan. Hij was blij dat hij deze bergwezens als vrienden kende. Het waren inteligente wezens die een hekel hadden om zich ergens mee te bemoeien, je kon ze vergelijken met treants de eeuwenoude boswezens. Er waren zelfs geschriften die er blijk van deden dat ze familie van elkaar waren.
Dank je Kazúr-tall, je hebt hieraan goed gedaan.
* Voorzichtig nam de Questor de frele bosnymph over van de Quatoluch en legde haar op een deken neer. Hij zou haar rustig laten uitslapen en begon aan wat voorbereidingen voor als ze wakker zou worden. De Quatoluch liet zijn vrom weer terugveranderen en liep langzaam richting de grotwand. Daar werd het wezen weer een met zijn boreders en de berg waaronder de grot lag.
* Het vuurtje knapperde er flink op los en daarboven stond de ketel met soep bijna te koken. De warme geur en overheerlijke aroma van kruiden vervulde de grot. De Questor wist dat deze geur onweerstaanbaar was en weldra zou de bosnymph ontwaken. Met een grote lepel vulde de questor de kom met soep. Hij draaide zich om met de kom soep in zijn handen en alsof het zo moest zijn ontwaakte de bosnymph uit haar diepe slaap .
"Grootvader! U bent het echt!"
* Blij vliegt ze de man in de armen en de kom soep valt op de grond. Beduusd kijkt de man haar aan en duwt haar vriendelijk van zich af.
"Nee kind, ik ben niet je grootvader. Ik ben de Questor. Een van mijn vrienden heeft je gevonden terwijl je sliep en je naar mij gebracht."
* Verdwaasd kijkt nyphai in de rondte en langzaam begint het haar weer te dagen. Vlug ruimt ze de rommel op die ze heeft gemaakt en biedt haar verontschuldigingen aan.
"Mijn excuses Sir, mijn naam is nyphai. Ik heb nogal veel meegemaakt en schijnbaar erg diep geslapen.
De wens is de vader van de gedachten zei mijn Vader altijd."
* De vriendelijke Questor geeft nyphai een nieuwe kom soep en gebied haar dringend, doch vriendelijk haar avonturen te vertellen.
Ze vertelt hem haar geschiedenis en alles wat ze sinds haar komst op dit eiland heeft meegemaakt, van haar ontmoeting met de gevallen engel tot aan de ontmoeting met de vreemde Viator.
".... En zo ben ik dus hier belandt, het was net als met de roep van de steen. Alsof ik hier naar toe getrokken werd.
Ook vrees ik dat de legende van mijn volk uitgegroeid is tot een groots verhaal terwijl het alleen maar om een toevoeging van onze magische krachten gaat en dat ons woud gewoon zal afsterven.
Het enige wat ik niet begrijp is waarom deze stenen, die klaarblijkelijk bij mijn volk horen, zijn verdwenen."
* nyphai onderdrukt een geeuw en kijkt de Questor vragend aan, hopende dat deze man wat licht in het duister kan brengen.
beste Nyphai, ik kan je helpen. De steen die je bij je draagt is niet zomaar een steen. daar ben je zelf al vast van bewust geraakt. Het is een steen met bijzondere krachten. De steen is erg machtig en in de handen van iemand met een goed hart, doet het veel goed. Echter iemand zonder hart kan er veel verwoesting en verderf mee teweeg brengen.
* De Questor kijkt nu erg nors en Nyphai voelt instinctief dat hij op iets doelt dat in de schaduwen afwacht op zijn kans die gaat komen. Nyphai luistert verder vol spanning wat de oude man nog meer te zeggen heeft want hij staat op het punt iets belangrijks te vertellen, iets wat haar dichterbij haar bestemming zal brengen en de reden van haar drang om hier naar toe te komen.
Nyphai, ik ga je iets vertellen wat maar weinig mensen, herstel wezens weten. Sterker nog, de mensen hebben er geen weet van. Ik vertel je dit omdat de grot gevrijwaard is van oren der duisternis. De godin der bescherming waakt over deze grot. Het is dan ook hier waar ik je het volgende durf te vertellen. Jouw steen is op zoek naar zijn broedersteen. Je bent bij mij terecht gekomen omdat ik die steen in mijn bezit had. Deze heb ik echter niet meer. Vanwege enkele gebeurtenissen en de gaande strijd tegen de duisternis en de Naamloze heb ik deze afgestaan en op een veilig oord ondergebracht.
* Bar_the_Grey vertled Nyphai over de oorlog die nog tot kort over het eiland woede, over de Naamloze en de Valheru die de spil was tussen goed en kwaad. Over Lord Dreamer en zijn kasteel, en natuurlijk de verschillende helden waaronder ze al enkele heeft ontmoet zoals portier.
Bezoek de kateelheer eens, een werkelijk aardig en nobel persoon zo zul je ook zelf tot de conclusie komen. Ik weet alleen niet of hij op korte termijn tijd voor je heeft om je te ontvangen, hij is met een schoonmaakactie bezig. * Bar_the_Grey glimlacht bij het uitspreken van het woord schoonmaak.
Maar een bezoekje later een keer zal hem zeker goed doen.Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 4.
Nu wil je natuurlijk graag weten waar die broedersteen zich bevind? Welnu dat zal ik je met graagte vertellen. Wacht wel af totdat je ontvangen wordt, ga niet zonder toestemming het gebeid van het volk betreden, dat vinden ze niet zo fijn. Ook al weet ik dat je via de bomen gemakelijk kunt verplaatsen en midden in hun stad kan verschijnen. Treed niet verder dan de rand van het bos en roep de elfen aan. Vraag audentie bij de koning en dat je komt ophalen wat de Questor heeft achtergelaten. Dan zullen ze je vast en zeker toegang verschaffen. Mochten ze vragen om een soort wachtwoord, spreek dan een rijmpje en tevens gebedje richting onze godin Dala:
With power and might
Let the light
conquer fright
so we can win the fight
by routing the night.
De plek waar ik op doel waar je de broedersteen zult vinden is de elfenstad en wel: Teranoq , stad der Elven
veel succes, maar pas op voor de duisternis, die licht op de loer en is op zoek naar de stenen voor hun snode bedoelingen.
"Dank u voor uw hulp Sir, ik weet wat mij nu te doen staat. Alleen heb ik nog een vraag , hoe leer ik de magie te beheersen? In de oude geschriften van mijn volk wordt daar nergens over gesproken."
* De Questor glimlacht naar haar en kijkt haar aan met een twinkeling in zijn ogen.
"Jullie zijn het volk van de aarde en van de natuur. De natuur leert jullie de magie te gebruiken. Van oudsher zijn de bomen jullie leermeesters. Er was een ritueel die gebruikt werd om een nymf aan een boom te binden. Hierin ligt je antwoord kleine nymf."
* nyphai bedankt de man nogmaals voor zijn hulp en besluit alvorens haar zoektocht te vervolgen om naar haar huis terug te keren. Ze transformeert weer naar haar vlinder vorm en spoedt zich naar haar boom
Archimodus, tref de voorbereidingen. Je weet wat te doen staat.
Jawel Vrouwe, zoals U wenst.
* Sierlijk vloog de Engel de zaal uit. Dala had lang genoeg afstand bewaard, het werd tijd dat ze wat dichterbij de gebeurtenissen ging staan. Vooral met de Naamloze, die betrokken was bij de ontwikkelingen op het eiland. Galant stond de Godin op vanuit haar troon en met een gebaar van haar hand signaleerde ze dat er een einde was aan de audentie van haar Questors en leden van de Grijze raad. Een voor een passeerde ze de personen die om een audientie hadden gevraagd. Slechts bij een persoon stopte ze een moment en bleef haar ogen rusten.
Shagra?
Vrouwe, ik sta tot uwer beschikking.
Ach sta op, alsjeblieft. Shagra zou je me willen volgen naar mijn nieuwe onderkomen?
Maar natuurlijk vrouwe zoals U wenst. Maar ik moet U dringend spreken over het eiland daar....
Dat komt later Shagra laten we nu eerst gaan.
* De poort werd geopend en Dala temidden van een stoet engelen vertrok naar haar nieuwe onderkomen.
* Moeizaam stond de Questor op. En dacht hardop in zichzelf.
Waarom trok duisternis toch zo snel verloren zielen aan. Telkens probeert de Naamloze en zijn gelijksoortigen het weer.
Dienaar, je moet illidan loslaten, hij is nog niet verloren, maar voor nu is zijn hart ingepalmd door de duisternis. Je zult nu een beslissing moeten maken, ik heb je nodig om het eiland te beschermen.
* Bar_the_Grey knielde neer en buigde voor zijn Godin.
Vrouwe, Uw aanwezigheid vervult mijn hart met blijdschap en hoop.
Sta op Questor, ik ben bezorgd om de verschuiving van de balans. Ik wil dat je dit uitzoekt en de daden van de schuldigen doet neutraliseren. Maar wees Passief tot het allerlaatst. De Naamloze mag niet sterker worden door nog meer haat en geweld.
Zoals U wenst, Vrouwe.
* Bar_the_Grey legde zicht te rusten in de grot. Van twee verschillende entiteiten werd hij weer een. Het was tijd om Illidan te beschermen tegen zichzelf.
Zie verder: Het Kasteel van Lord Dreamer Deel 4
De naamloze had hem misbruikt en gebroken. Niet langer waren de krachten van de valheru nog bij hem. Alleen de herinneringen van het pijnlijke verleden had hij nog.
De gedachtes aan zijn vrouw deden hem de tranen over het gezicht rollen. Het enige beetje liefde dat hij ooit gekend had was hem lang geleden ontnomen.
Het enige wat hij nu nog had was zijn zwaard. Het zwaard dat hij vroeger van zijn jeugdvriend had gekregen. Als cadeau.
Het moment stond hem nog helder voor de geest.
Tijdens midzomerdag, het was een warme dag. Zoals als altijd eigenlijk, op de langste dag van het jaar.
Beide jongens waren 18 geworden. Hreair, of eigenlijk Asschen, zoals hij zichzelf was gaan noemen, hijzelf dus, ging het leger in. Hij zou gaan dienen voor zijn koning en prins.
Zijn beste vriend, Jason, de jongen die door zijn ouders gevonden was, en opgenomen in het gezin als een zoon van henzelf, zou die dag vertrekken. Hij zou op die dag vertrekken naar de orde die hem zou opleiden tot magiër in de orde van de dierlijn. Als geschenk voor de vele goede jaren samen had Arutha voor hem een zwaard laten maken, met de inscriptie Tot de dood en verder, vrienden voor altijd.
Het lot bepaalde dat die dag, de dood, sneller kwam dan verwacht. Een jonge magiër, Arutha, was te snel met het weven van zijn spreuk. De woorden en het magische weefsel waren niet onder zijn controle, en verlieten zijn handen zonder enige vorm van leiding. De jonge Jason stierf een langzame pijnlijke dood
Met tranen in zijn ogen staarde hij naar het zwaard. Het enige symbool van liefde dat hij nog had, van de enige vriend die hij gekend had.
Met een diepe zucht liet hij zich voorover vallen. Het zwaard doorboorde zijn lichaam, en het rode bloed sijpelde via het blauwe, ijskoude, metaal naar de grond.
De krijger had zich het leven ontnomen, om zich bij de mensen waarvan hij hield te voegen. Hetgeen de tevreden blik op zijn gezicht verklaarde.
Met grote slagen vliegt Mauron langs de rand van het bos als Juno plots het gevoel krijgt dat ze moeten landen. Mauron komt tot stilstand op de grote lege plek, Juno glijdt sierlijk en elegant
van zijn rug en loopt wat rond
Terwijl Mauron zich te goed doet aan het water uit de rivier die daar stroomt, ontdekt Juno achter wat bosjes en verdorde takken de ingang van een grot en wordt er als een magneet naar toe getrokken
Enigzins verward staat zij binnen, haar katachtige ogen hoeven niet aan de duisternis te wennen,
maar Juno ziet direct scherp de contouren van een op de grond liggende man die zij voorzichtig
nadert en hem beveelt om op te staan
Als er niet gereageerd wordt geeft Juno het lichaam een harde schop waardoor het opzij valt,
maar nog steeds niet in beweging komt
Het gezicht van de man komt Juno ergens bekend voor, maar direct plaatsen kan ze het niet
Het levenloze lichaam van de man waar rigor mortis al is ingetreden laat een groot zwaard
zien dat het lichaam van voor naar achter doorboort heeft. Als Juno erop afloopt geeft ze de
man voor de zekerheid nog een harde schop om te kijken of hij toch niet ontwaken wil
en trekt dan in één keer het zwaard eruit
Nu Juno het vest in de handen heeft schieten er allerlei beelden door haar hoofd, geweldadige herinneringen die niet van haar zijn, maar waarschijnlijk van de levenloze man die voor haar op de grond ligt
Maar tussen al het geweld is daar plots weer die lieftallige stem, die stem die zij in de Citadel
al eens eerder hoorde en ditmaal hoort zij haar zeggen:
* Redt hem, red deze sterveling van de koude hel waar hij in verzeild is geraakt
Juno aarzelt geen moment en rent de grot uit het bos in op zoek naar oude Griekse geneeskundige planten die hier op fokeiland overal welig tieren
Mauron draagt zij op wat hout bij elkaar te sprokkelen en met zijn adem het vuur aan te maken
Zelf kneust ze de bladeren van de planten die ze geplukt heeft en stampt ze de wortels
van een blauwe knol fijn en gooit dit in het vuur
De bladeren en de wortels verschroeien weldra tot een dikke blauwe drab en met behulp van een bananenblad loopt Juno er weer terug mee de grot in
* Mauron houdt wacht voor deze grot en laat niemand binnen!!
In de grot knielt Juno voor het levenloze lichaam van de man en ontdoet hem van al zijn kleren
Daar waar het zwaard zijn lichaam is ingegaan staart een grote lelijke gapende wond haar aan
Juno smeert de blauwe drab liefdevol op de wond en kleedt zichzelf dan ook uit. Als zij
naakt bovenop de levenloze gaat liggen murmelt zij in trance wat oude godenspreuken terwijl zij
glijdend over zijn lichaam van boven naar beneden gaat en haar warmte zijn lichaam in laat trekken
Na enige minuten ziet zij ineens de vingers van de man wat spastisch samentrekken en langzaam
aan weer iets van kleur in zijn gezicht komen
Dan buigt ze zich voorover en laat haar lippen op de zijne rusten en blaast zachtjes wat godelijke
lucht in de longen van de man
Als sneeuw voor de zon smelt de wond dicht en begint het bloed van de man weer te stromen
Wijdbeens zit Juno bovenop hem en geeft hem een tik in zijn gezicht
* Heeee! wordt eens wakker!!!!
Als het hart van de man weer is gaan kloppen en het leven weer in hem is teruggekeert opent hij
moeizaam zijn ogen
Juno valt zowat van verbazing achterover....maar jij bent ventje!!!!!! Hoe kom je hier nou verzeild geraakt?!! Ik had je notabene in mijn kerkers opgesloten!
Ah, thuis! Ik moet zeggen ik heb de Grot der Mijmeringen toch wel gemist. De aanwezigheid van de Vrouwe is hier het sterkst. Dat geeft me vreugde en plezier.
* De man die spreekt is de Questor, de trouwe dienaar van de Godin Dala, die hij liefkozend en eerbiedwaardig de Vrouwe noemt. Naast de Questor staat een man, hij oogt vermoeid en zijn kleding zijn niets meer dan lompen. Zijn naam is Deckard Cain, een van de laatste der Horadrim.
Denk je dat we hier rust kunnen vinden en beslist niet gestoord zullen worden?
Beslist. Volg me maar naar binnen, maar eerst de mogelijke invloed van chaos verwijderen.
* Bar_the_Grey spreekt een bezwering uit en over de lichamen van beide mannen dwarrelen witte vlokjes. Daarna treden ze de Grot binnen, waar ze verwelkomt worden door een Quatoluch die daar de wacht houdt.
Welkom Questor, het is goed U weer te zien.
Eensgelijks. Kom Deckard ik zal je een rondleiding geven door de Grot. Daar staat de portaal omgeven door de kracht van de Vrouwe en dat is....
* Bar_the_Grey geeft een uitgebreide rondleiding en uiteindelijk nemen beide mannen plaats achter de schrijftafel.
En Deckard, wat denk zal je hier rustig kunnen werken? Het is tijd om verder te gaan aan waar je mee bezig was.
Questor, ik denk dat ik hier in alle rust mijn werk kan voorzetten. daarvoor mijn dank.
* Vanonder zijn lompen haalt Deckard een oud boek tevoorschijn. Een simpele maar krachtige magische truuk, een opbergingsbezwering in een andere dimensie. Deckard legt het boek neer en de Questor overhandigt hem een pot met een soort inkt en een pen.
Wees voorzichtig, dit is drakebloed van een Gouden Draak, het heeft me veel overtuigingskracht gekost, om dit te verkrijgen. Het is het laatste wat ik heb.
Ow, maar dit is meer dan genoeg. Dank je.
Succes als je wat nodig hebt de quatoluchs zijn altijd in de buurt en een deel van mijn entiteit rust hier altijd dus je bent in veilige handen.
* Deckard knikt en kijkt naar het boek. Slaat deze open op een half volgeschreven pagina. Een diepe zucht en hij pakt de pen. Dompelt deze in het drakebloed en begint te schrijven.
* Bar_the_Grey nesteld zich bij het kampvuur en besluit na deze inspanningen om een pijp met aljocha tabak op te steken. Dat heeft hij wel verdiend. Toch zit het hem iets nog dwars. Maar voorlopig ging alles nog zoals was voorzien.
Verschrikt schoot Bar the Grey wakker. Hij moest zijn ingedommelt. Vanachter de schrijftafel mompelde Deckard iets:
Stt zo kan ik me niet concentreren en je snurken doet me ook al geen goed. Hup hup ga een wandelingetje maken ofzo
* Bar_the_Grey mompelde iets verontschuldigends terug en verliet de grot. Het was inderdaad beter dat hij even de natuur op ging zoeken om tot rust te komen en vooral bepaalde gedachtes ging bannen. Deze droom voorspelde niet veel goeds. Dit was wel het laatste wat hij kon gebruiken. Het werd tijd dat de Vrouwe weer verscheen zodat hij weer vroom en zuiver haar kon dienen. Zo in gedachten verzonken wandelde hij door de bossen.
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 02-08-2003 18:28]
* Vermoeid , verslagen maar vooral verbaasd gooit Asschen de naakte vrouw van zijn torso af. Nog geen dag geleden had hij zich op zijn zwaard gestort tegenover de vrouwe die hij met zijn leven en liefde gediend had. Het was een onweerstaanbaar mooi wezen geweest die hem eruit had gehaald. Haar haren rood als bloed, en haar ogen straalde macht, en ondeugd uit. Haar huid bleek als het maanlicht dat op de aarde scheen. De aanraking van haar hand was zo zacht als zijde. Wakker wordend uit de betovering van het verleden kwam de valheru overeind.
En nu zat hij tegenover de vrouw die hem in haar kerkers, nee zijn kerkers! verbeterde hij zich, had opgesloten.
"Vrouwe, ik weet niet wat ik gedaan heb om uw toorn over mij af te roepen. Maar ik verzeker u, ik koester geen haat jegens uw persoon. Dankbaar ben ik u voor uw daden, en voor uw vrijgevigheid. Ik merk dat mijn krachten langzaam terug vloeien. Het kwaad dat de naamloze god', dit laatste spuwde hij er bijna uit," in mij gemanifesteerd had is verdwenen."
* Dankbaar knielde Asschen Sukar voor de verbaasde vrouwe voor hem. Haar schoonheid verbaasde hem. Iemand die zulke wreedheden met mensen uithaalde, maar toch zo'n schoonheid bezat was zowel gevaarlijk als aantrekkelijk. De gedachte aan wat zij met mannen kon doen deed de valheru rillen. Gevaarlijk was ze, maar ze was ook zijn vrouwe. Hij zou doen wat ze maar van hem verlangde.
"Vrouwe, heb ik uw permissie om te vertrekken. En de waarheid omtrent mijn geschiedenis voor eens en voor altijd te achterhalen?"
* Hij wachtte het antwoord niet af. Haastig kleedde de valheru zich aan. Zijn ongeschoren gezicht gaf hem een ruw uiterlijk, iets wat hem wel beviel. Na een laatste buiging snelde de krijger de grot uit.
"Ik ontmoet u in uw nieuwe onderkomen. Tot in de kerkers"
* Met die woorden nam hij tijdelijk afscheid van zijn nieuwe meesteres. En ging hij op zoek naar zijn ware verleden. Het verleden dat niet door de Goden was verzonnen
Bij de gedachte aan de naamloze liep er een koude rilling over zijn rug. De tijd van ongenadeloos moorden was over. Nooit meer zou hij voor de duistere kant vechten, noch voor de tegen partij. Hij zou doen wat zijn nieuwe meesteres van hem verlangde.
Een koude windvlaag blies de nog hangende bladeren van de bomen. Op de grond was een gekleurde dans van dode bladeren te zien. Even leek het of de valheru's emoties de overhand kregen, toen kwam het bekende gezicht weer terug. En was er geen enkele emotie meer te lezen op het gezicht van de oude krijger.
Maar diep van binnen woede er nog steeds een strijd om zijn gevoelens. Wraak, woede, liefde en verdraagzaamheid, alles loste elkaar in een moordend tempo af.
Er was maar een manier om erachter te komen wat er vroeger echt gebeurt was.
Hij zou Shazare vragen hem terug te brengen naar het bewuste jaar. Hij zou alles nog een keer meemaken, als toeschouwer.
Asschen Sukar verdween naar de plek waar hij en Shazare hadden afgesproken.
* Bar_the_Grey had deze bomen dan ook maar slechts op enkele plaatsen gezien. Want ook de bomen hadden magische krachten. Zij het passieve. De Questor liet zich meevoeren op de klanken van fluitende vogels. Wat was de natuur toch wonderschoon. Doch plotseling hielden de vogels op met fluiten en vlogen op van waar ze zaten. Geïrriteerd door deze wending keek de Questor omhoog wat de vogels deed vluchten. Toen zag hij het sierlijke wezen overvliegen. Dit moest hij uitzoeken. Het was overduidelijk dat het mythische wezen hier niet toevallig overvloog. Het was op weg met een bestemming. een moment peinsde de Questor om mentaal contact te krijgen met het wezen, maar besloot dit achterwege te laten. Hij herinnerde zich bij vorige ontmoetingen met diens soortgenoten dat ze het liefst niet op een geniepige manier communiceerden. Ze hebben het liefst dat je je toont als je ze aanspreekt. Dus....
* Misschien zou hij zelfs een deal kunnen sluiten met de draak want zijn voorraad drakebloed kon nog wel wat worden aangevuld. Goud en magische voorwerpen als ruilobjecten deden het altijd goed, en daarvan had hij meer dan genoeg. Of nou ja in ieder geval wist hij er gemakelijk aan te komen.
Kom wandelstaf, we gaan een bezoekje brengen aan een draak.
Juno is wraaklustiger dan ooit, allereerst heeft ventje haar van zich af gegooid
en vervolgens komt er een halve gek in de grotten die brabbelt over bomen en wandelstaven
Brrrrr addergebroed van fokeiland
Er heerst ook geen orde op dit door godvergeten stuk graasland vol mislukte magiërs,
wanstaltige elfjes en dwergen en vooral het eeuwig kwebbelende gepeupel
Het wordt tijd dat fokeiland eens wat nader kennismaakt met Juno!
Juno trekt erop uit, op zoek naar een nieuw onderkomen en neemt Mauron met zich mee....
Nooit!!!!
* Toch ging hij niet tot actie over. Want het onderzoek naar een oplossing tegen de pijn en misvorming was niet hetgene dat het meest van zijn tijd had gevergt. Hij had zich de afgelopen tijd maar met een ding bezig gehouden....
Wraak
* Illidan zag de draak die kwam overvliegen. De Questor had dit ook gezien en begaf zich in een bepaalde richting.
* Illidan besloot om voorlopig de oude gek maar te volgen, mocht zich een kans voordoen dan was hij voorbereidt. De Questor was geen gemakelijke tegenstander zo had hij uit eigen ervaring reeds ondervonden, om hem te verslaan moest Illidan toeslaan als de Questor het meest kwetsbaar was. daarop zou hij wachten al zou het nog eeuwen duren. toen illidan zeker was dat de Questor op weg ging, kwam hij uit zijn verborgen plek tevoorschijn en zette de achtervolging op gepaste afstand in.
* Bar_the_Grey daalt vanuit de citadel neer op het eiland. Samen met hem een heel leger aan engelen. Al gauw heeft de questor in de gaten dat de Everriculum niet meer zal opgaan. De schoonmaak zal niet meer plaatsvinden. als een insectenwolk vliegt de stoet engelen over het eiland, her en der verlaten engelen de formatie. Ze keren terug naar huis, zo heeft hun godin bevolen. Langzaam dunt het leger uit en als de questor uiteindelijk bij de grot landt, is hij slechts nog omgeven door zijn oude strijdmakkers van een vorig leven. Ze worden verwelkomd door een oude vrouw die uit de schaduwen tevoorschijn stapt.
* Het is Shagra. De oude vrouw, heeft nog immer niets aan schoonheid verloren, ook al zijn de jaren gaan tellen. Haar lokken zijn inmiddels grijs en haar gelaat kent rimpels. op het gezicht van de Questor verschijnt een glimlach.
Shagra, fijn dat je er bent.
Heer, mijn naam is zoals vroeger, het zou een eer zijn als U me weer zou toespreken met Shallgraum.
* Bar_the_Grey trekt dan een bedenkelijk gezicht en kijkt om zich heen. Quotoluchs komen uit de grond tevoorschijn, de stenen wezens zijn hun dierbare vriend niet vergeten. ook de engelen staan nog steeds als een cirkel om hun voormalige Heer.
Ik dank jullie voor jullie komst maar ik heb jullie al eens verlost van jullie verplichtingen. Dit moet ik zelf doen. Ik heb een belofte gedaan, als Questor op dit eiland. Als het eiland ten onder gaat, dan zal dat met mij gebeuren. Dus ik verzoek jullie gaat heen en verlaat het eiland.
* Iedereen blijft staan waar hij staat. De engelen veranderen echter in hun vroegere gedaante van de trotse krijgers die ze in een vorig leven waren en in tijdens hun verblijf aan de zijde van de Vrouwe. Shagra veranderd ter plekke in de machtige draak Shallgraum die ooit over het luchtruim heerste. Instinctief voelt ze de aanwezigheid van een drietal andere draken op. Twee familieleden, maar de afstand met hen wordt groter, een teken dat ze wegtrekken. Een andere draak voelt ze iets dichterbij in het kasteel. gracieus slaat ze haar vleugels op, iets wat ze eeuwen geleden voor het laatst heeft gedaan.
* Bar_the_Grey ziet de veranderingen van gedaantes om zich heen voltrekken, hij kijkt naar zijn eigen armen en ziet dat zijn lange witte gewaad plaats maakt voor een blinkende van mithril gemaakte harnas. Verdwaasd loopt hij de grot binnen en spoed zich naar een spiegel.
* Voor het eerst sinds eeuwen ziet hij zijn oude zelf. Hetgeen hij al die tijd had onderdrukt. Zijn pure vorm. Chaotische gedachten en herinneringen gaan er door hem heen en even wankelt de voormalige questor. dan belanden de woorden gedragen door de wind, zijn oren:
quote:* Een van de voormalige krijgers doet een stap naar voren om zijn heer te ondersteunen, maar de voormalige questor slaat zijn arm weg.
Op zondag 18 januari 2004 14:50 schreef Dala het volgende:
Questor,....
Bij deze ontsla ik je van alle verplichtingen. Je bent niet langer mijn dienaar. Maar vrij om te gaan.
Laat me!!!!
* Bar_the_Grey voelt de macht en kracht door zijn aderen stromen. Hij is weer zoals het moet zijn. Niemand kan hem iets doen. Het is tijd om op veroveringstocht te gaan. Te beginnen bij het eiland en dan.... Dan schudt hij met zijn hoofd en slaat in wat potjes in puin die op een plankje staan.
Neen!!! Dit is niet de juiste manier.
* De imposante Valheru doet een stap opzij en sluit zijn ogen. Verschrikt en bezorgt slaan Shallgraum, de Quotoluchs en de krijgers hun heer gade. Langzaam maar zeker veranderd de Valheru terug in de verschijning van de oude man met grijze baard en in wit gewaad. In hemzelf hoort de questor een deel van zijn innerlijke stem het uitschreeuwen. Die wil vrijheid, maar dat is niet wat hij wil. niet meer terug naar dat wat hij geweest was.
* Eenmaal terugveranderd in de Questor kijkt hij nogmaals om hem heen. Omringd door dierbaren en vertrouwelingen en wapenbroeders, komt er vanuit het niets een gevoel van berusting en vrede. De Questor gaat op kniezit in de grot zitten en zijn krijgers volgen zijn voorbeeld. Ze weten wat er gaat gebeuren. Wat mooier dan te eindigen aan de zijde van hun heer en vriend.Shallgraum die ook niet meer de jongste is, gaat als een moeder om haar jonge kroost, om de groep heen liggen. Er is maar net genoeg plaats. Haar schubben voelen in tegenstelling tot datgeen je zou verwachten zelfs warm aan. Zwijgend in een soort van meditatie wachten ze zo op wat komen gaat. De Quotoluchs worden weer een met de rots en steen van de berg onder wie de grot ligt. In de verte is de zee te horen en als de uren verstrijken wordt het geluid alsmaar sterker. Totdat de eerste golven, de grot bereiken. Geen van hen reageert als het water hun kleding en lichamen raakt. Alsof ze er niet zijn. Langzaam stijgt het water in de grot. Kaarsen doven, slechts het blauwe licht van de portaal geeft nu nog licht. Maar ook dat licht neemt af, als de portaal langzaam kleiner wordt, gelijk aan de levenskracht van de aanwezigen in de grot.
Dit was het, de laatste fantasie post van de questor. wie weet tot een weerzien.
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |