quote:
Op woensdag 26 januari 2022 13:25 schreef Mani89 het volgende:Marco Tizza: mijn immer onderschatte puncher Marco, hij kan zoveel, en toch al jaren moeten ploeteren bij het prachtige Amore & Vita, dit jaar mag hij eindelijk het ongelijk van iedereen bewijzen.
quote:
LEVE DE LAATSTE. Marco Tizza viel 140 kilometer lang aan, maar eindigde achteraan: “Ik ben kapot. Verschrikkelijk. Total loss. Nog beschrijvingen nodig?
God straft onmiddellijk. Of hooguit met vier maanden vertraging. Deze winter ruilde Marco Tizza het religieus geïnspireerde wielerteam Amore e Vita voor het Belgische Bingoal-team. Van God naar gokken, dat kan Hij niet zomaar laten gebeuren. In Luik bedacht de Almachtige de Italiaan met de allerlaatste plek. “Rij je 140 kilometer in de aanval en bellen ze je wakker omdat je laatste bent.”
“Pronto!”
Dag Marco, waar vinden we de allerlaatste van Luik een dag later om kwart over tien ’s ochtends terug?
“Euh, in bed in Italië. Je hebt me net wakker gebeld. (lacht) Ik heb zondag mijn ongeluksplek zo snel mogelijk verlaten. Van Luik naar Charleroi, vliegtuig op naar Bergamo, nog een uurtje rijden, om iets over één ’s nachts lag ik in bed.”
Met zere benen?
“Ik ben kapot. Verschrikkelijk. Total loss. Nog beschrijvingen nodig? Ik ben nooit zo diep gegaan als zondag. Gelukkig is het hier in Italië San Marco. 25 april. Mijn naamdag en een vakantiedag. Ook voor mij. De komende drie weken heb ik geen wedstrijd. Straks een barbecuetje.”
Je lijkt niet te zwaar te tillen aan je laatste plaats?
“Helemaal niet. Al jaren droomde ik ervan een keer Luik-Bastenaken-Luik te mogen rijden. Ik ben er dertig jaar voor moeten worden. Daarom wilde ik ook per se uitrijden. Een paar jaar geleden heb ik de Amstel mogen rijden en dat is mij toen niet gelukt. Wil je trouwens wel tegen je lezers zeggen dat ik in Luik niet de hele dag achteraan heb gereden?”
Klopt. Honderdveertig kilometer lang reed je net helemaal vooraan. Als lid van de vroege ontsnapping.
“Vroeg, vroeg…? Mensen weten niet wat je allemaal moet doen om daar in te zitten. Ik heb in de eerste kilometers wel tien keer aangevallen. Altijd pakten ze mij terug. En toen ik eventjes naar adem zat te happen, lieten ze vijf andere renners wel vertrekken. Gevolg: ik in de tegenaanval. Tot kilometer zestig heb ik à bloc gereden om ze te kunnen inhalen. Nu ik er zo over nadenk: toen was mijn bobijn eigenlijk al af.”
Waarom wilde je per se in die vlucht zitten?
“Omdat de ploeg het mij vriendelijk had gevraagd. Bingoal-Sauces Pauwels is een Belgische ploeg. Luik-Bastenaken-Luik is dé wedstrijd van het jaar voor hen. Het wemelde er zondag van de vips en invités. Dan wil je wel dat je renners in beeld rijden.”
We hebben het even uitgerekend: eenmaal teruggegrepen heb je in de laatste 65 kilometer nog een half uur verloren. Dat is, euh, best veel.
“Ik zeg je toch: ik was helemaal naar de vaantjes. Totally destroyed. Bovendien heb ik zeker vijf minuten achter die massale valpartij stilgestaan. Weer tijdverlies. Nadien ben ik door het ene na het andere groepje ingehaald en achtergelaten. Energiepeil: nul. En intussen begon mijn pollenallergie nog op te spelen. Ik moest soms letterlijk naar adem happen. De zwaarste zestig kilometer van mijn leven. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een finish te zien.”
Toch is je humeur een dag later alweer opperbest.
“Omdat ik het al geweldig vind dat ik dat mag meemaken. Ik ben dertig en dit is na 2018 pas mijn tweede jaar bij een Procontinentaal team. Mijn andere zes jaar als prof waren bij een continentaal team.”
Even tussendoor: de derde en laagste klasse van het profwielrennen.
“Juist. Een andere wereld. Vandaag weet ik perfect welke koersen ik de rest van het jaar mag rijden. Soms de absolute topwedstrijden, maar altijd koersen die iedereen kent. Bij een continentale ploeg is dat net even anders. Programma? Niks. Ik trainde altijd à bloc, want op elk moment konden ze je vragen naar deze of gene wedstrijd af te reizen. Soms was dat in Italië of Frankrijk, maar evengoed kon dat een ronde in Albanië, Korea, Roemenië of Estland zijn. Dan ben je blij als je in Luik mag starten.”
Je reed de jongste drie jaar voor een merkwaardig team: Amore e Vita. Liefde en leven. Een ploeg genoemd naar een slogan tegen abortus en euthanasie en, zo wil het verhaal, met de paus als sponsor.
(lacht) “Dat verhaal... Het is misschien ooit begonnen met die anti-abortuskreet, maar dat de paus sponsort, geloof ik niet. Het is wel de oudste profploeg ter wereld – meer dan zeventig jaar bestaat ze al. In de jaren 80 mocht de manager op audiëntie bij de paus. Die zegende hem met de woorden Amore e vita, en dat vond hij mooi klinken. Enige religieuze inspiratie is er dus wel. Maar denk niet dat ik er elke dag naar de mis moest.”
Van de paus naar het Waalse Bingoal: hoe doe je dat?
“De Belgische ploeg heeft met De Rosa deze winter een Italiaanse fietsenproducent en wilde er daarom graag een Italiaanse renner bij. Ik dus. Mooi. Zij leren mij Frans, ik leer hen Italiaans. Fijne ploeg, fijn programma. Zelfs al word je een keer laatste.”