R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
OG FOK!'ers weten het misschien al, ik heb hier ter forum wel vaker gesproken over het misbruik door een 'vriend'/collega van mijn ouders toen ik 13 was. Het was een aantal keer, zeg een keer of 6 dat hij mij op onbewaakte momenten te grazen nam. In mijn herinnering veel betasten en gelebber, maar mijn vrouw twijfelt of er niet meer is gebeurd. Ik kan het mij oprecht niet herinneren.
Uiteindelijk heeft hij het uit zichzelf opgebiecht aan mijn ouders. Dat scheelde in ieder geval met het zelf aan de kaak stellen, maar toch is er daarna met de afwikkeling en verwerking nog van alles misgegaan. De begeleiding heeft danig tekort geschoten.
Daardoor heb ik mijzelf gaandeweg inwendig danig in de knoop gewerkt, met PTSS en de mede daardoor veroorzaakte fibromyalgie als gevolg. Dat eerste werd pas gediagnosticeerd door psychotherapeut nummer 5, toen ik ergens achterin de 30 zat. In die periode begonnen ook allerlei nare pijn- en andere klachten, die weer een aantal jaar later leidden tot de diagnose fibro.
Die laatste therapeut, daar heb ik wel behoorlijk wat aan gehad. Hij heeft mij geholpen met een aantal inzichten die mijn leven een stuk hanteerbaarder maakten. Mede daardoor had ik ook het gevoel dat ik een en ander wel onder controle had. Ik durfde over mijn trauma te praten, er open over te zijn. Ik heb een heel belangrijke trigger (een bekend muziekwerk dat voor mij sterk samenhing met het misbruik, maar dat ik door mijn werk in de media -destijds radio- regelmatig tegenkwam) aangepakt door het gewoon heel vaak te gaan luisteren, net zolang tot ik er niet meer ziek of emotioneel van werd.
Ik beschouwde het als iets uit mijn verleden, waar ik wel overheen was. Hooguit een korstje, waar niet teveel aan gekrabd moest worden.
De afgelopen jaren ben ik daar wel een beetje op teruggekomen... de analogie van het korstje klopte wel, maar het was toch wel een grote korst, die toch bij tijd en wijle best kon bloeden.
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Afgelopen halfjaar bleek voor mij een stuk heftiger, niet in het minst omdat mijn misbruiker afgelopen kerstavond na 40 jaar besloot (uiteraard ongevraagd) contact te zoeken, met een soort halfslachtig, zichzelf vooral vrijpleitend excuus "het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld").
Dat hakte er al in, ondertussen begon ook The Voice te spelen, wat ook weer het nodige losmaakte.
Ondertussen namen pijnklachten en vermoeidheid toe, al was het alleen maar door de energie en emoties die het kostte om hier weer mee te dealen en het (weeeeeer) een plek te geven.
Maar het enigszins opgelucht ademhalen was niet van lange duur door twee dingen die een paar weken geleden samenkwamen.
Het eerste was echt gek, zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt: een stuk muziek dat gebruikt werd in een mooie aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld'. Had NIETS te maken met mijn misbruik, ik had het -ontdekte ik- al minstens een keer eerder gehoord (toen het gebruikt werd in A Handmaid's Tale) en toen klikte er niets. Maar die avond sneed die muziek ZO hard in mijn ziel, dat het fysiek pijn deed. Ik vond het prachtig, maar het deed wel pijn. Heel apart.
De avond erna begon ik aan de documentaire 'Phoenix Rising' waarin actrice Evan Rachel Wood vertelt over de manier waarop Marilyn Manson haar tijdens hun relatie heeft misbruikt en gemarteld.
Ik weet het, eigen schuld, maar ik kijk dat soort dingen toch.
Maar tijdens het zien van die documentaire vertelde ze een paar dingen die mij extra raakten, onder andere over hoe ze niet goed naar foto's van zichzelf kan kijken 'from before it happened'. Dat herken ik zo goed, als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat.
Dat leidde bij mij tot een helder inzicht, dat ik nog nooit eerder heb gehad, maar dat ZO fucking essentieel is...
Namelijk dat mijn lichaam sinds mijn dertiende niet meer van mij is (of voelt). Het is bezoedeld en dat is nooit meer goedgekomen. Ik ben van een pezige, gespierde puber verworden tot een zwaarlijvige (niet morbide obese of zo, maar gewoon stevig) volwassene vanwege stressvreten, mijn lijf doet altijd pijn, ik voel mij, zelfs in het bijzijn van mijn vrouw, vooral niet op mijn gemak in mijn blootje.
En daar kom je dan op je 53e achter, dat er dus blijkbaar een enorme disconnect bestaat tussen mijn lichaam en geest. En ik heb het gevoel dat ik dat -snel- moet gaan oplossen. Maar ik weet niet echt waar te beginnen. Ik heb in mijn leven al ZO veel gepraat, dat ik nu zelf denk dat ik mijn lichaam moet helen voor ik verder kan. Maar een ander deel van mij denkt dat dat niet kan zonder mijn geest nog meer te helen.
Dus daar ben ik. 53 jaar oud en voor mijn gevoel toch weer terug bij af. Iemand tips voor hoe nu verder?
Edit:
Nog een dingetje vergeten te zeggen. Ooit wel eens nagedacht over het zetten van een (beschaafde) tattoo, maar nooit wat mee gedaan. De laatste weken merk ik dat ik dat toch wel heel graag wil en dan vooral voor mezelf om me mijn eigen lichaam weer toe te eigenen... Ik weet niet hoe dat werkt, maar een daad stellen die een soort lijn in het zand (of op mijn arm) wordt en zeggen: dit is van mij.
TL;DR
Ik ben 40 jaar geleden seksueel misbruikt en heb daar nog steeds/weer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:43:41 ]
Uiteindelijk heeft hij het uit zichzelf opgebiecht aan mijn ouders. Dat scheelde in ieder geval met het zelf aan de kaak stellen, maar toch is er daarna met de afwikkeling en verwerking nog van alles misgegaan. De begeleiding heeft danig tekort geschoten.
Daardoor heb ik mijzelf gaandeweg inwendig danig in de knoop gewerkt, met PTSS en de mede daardoor veroorzaakte fibromyalgie als gevolg. Dat eerste werd pas gediagnosticeerd door psychotherapeut nummer 5, toen ik ergens achterin de 30 zat. In die periode begonnen ook allerlei nare pijn- en andere klachten, die weer een aantal jaar later leidden tot de diagnose fibro.
Die laatste therapeut, daar heb ik wel behoorlijk wat aan gehad. Hij heeft mij geholpen met een aantal inzichten die mijn leven een stuk hanteerbaarder maakten. Mede daardoor had ik ook het gevoel dat ik een en ander wel onder controle had. Ik durfde over mijn trauma te praten, er open over te zijn. Ik heb een heel belangrijke trigger (een bekend muziekwerk dat voor mij sterk samenhing met het misbruik, maar dat ik door mijn werk in de media -destijds radio- regelmatig tegenkwam) aangepakt door het gewoon heel vaak te gaan luisteren, net zolang tot ik er niet meer ziek of emotioneel van werd.
Ik beschouwde het als iets uit mijn verleden, waar ik wel overheen was. Hooguit een korstje, waar niet teveel aan gekrabd moest worden.
De afgelopen jaren ben ik daar wel een beetje op teruggekomen... de analogie van het korstje klopte wel, maar het was toch wel een grote korst, die toch bij tijd en wijle best kon bloeden.
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Afgelopen halfjaar bleek voor mij een stuk heftiger, niet in het minst omdat mijn misbruiker afgelopen kerstavond na 40 jaar besloot (uiteraard ongevraagd) contact te zoeken, met een soort halfslachtig, zichzelf vooral vrijpleitend excuus "het ging zo natuurlijk, het was zo lief bedoeld").
Dat hakte er al in, ondertussen begon ook The Voice te spelen, wat ook weer het nodige losmaakte.
Ondertussen namen pijnklachten en vermoeidheid toe, al was het alleen maar door de energie en emoties die het kostte om hier weer mee te dealen en het (weeeeeer) een plek te geven.
Maar het enigszins opgelucht ademhalen was niet van lange duur door twee dingen die een paar weken geleden samenkwamen.
Het eerste was echt gek, zoiets heb ik nog niet eerder meegemaakt: een stuk muziek dat gebruikt werd in een mooie aflevering van 'Floortje naar het eind van de wereld'. Had NIETS te maken met mijn misbruik, ik had het -ontdekte ik- al minstens een keer eerder gehoord (toen het gebruikt werd in A Handmaid's Tale) en toen klikte er niets. Maar die avond sneed die muziek ZO hard in mijn ziel, dat het fysiek pijn deed. Ik vond het prachtig, maar het deed wel pijn. Heel apart.
De avond erna begon ik aan de documentaire 'Phoenix Rising' waarin actrice Evan Rachel Wood vertelt over de manier waarop Marilyn Manson haar tijdens hun relatie heeft misbruikt en gemarteld.
Ik weet het, eigen schuld, maar ik kijk dat soort dingen toch.
Maar tijdens het zien van die documentaire vertelde ze een paar dingen die mij extra raakten, onder andere over hoe ze niet goed naar foto's van zichzelf kan kijken 'from before it happened'. Dat herken ik zo goed, als ik foto's van mezelf zie van vroeger, dan word ik heel verdrietig, omdat ik weet wat dat jochie te wachten staat.
Dat leidde bij mij tot een helder inzicht, dat ik nog nooit eerder heb gehad, maar dat ZO fucking essentieel is...
Namelijk dat mijn lichaam sinds mijn dertiende niet meer van mij is (of voelt). Het is bezoedeld en dat is nooit meer goedgekomen. Ik ben van een pezige, gespierde puber verworden tot een zwaarlijvige (niet morbide obese of zo, maar gewoon stevig) volwassene vanwege stressvreten, mijn lijf doet altijd pijn, ik voel mij, zelfs in het bijzijn van mijn vrouw, vooral niet op mijn gemak in mijn blootje.
En daar kom je dan op je 53e achter, dat er dus blijkbaar een enorme disconnect bestaat tussen mijn lichaam en geest. En ik heb het gevoel dat ik dat -snel- moet gaan oplossen. Maar ik weet niet echt waar te beginnen. Ik heb in mijn leven al ZO veel gepraat, dat ik nu zelf denk dat ik mijn lichaam moet helen voor ik verder kan. Maar een ander deel van mij denkt dat dat niet kan zonder mijn geest nog meer te helen.
Dus daar ben ik. 53 jaar oud en voor mijn gevoel toch weer terug bij af. Iemand tips voor hoe nu verder?
Edit:
Nog een dingetje vergeten te zeggen. Ooit wel eens nagedacht over het zetten van een (beschaafde) tattoo, maar nooit wat mee gedaan. De laatste weken merk ik dat ik dat toch wel heel graag wil en dan vooral voor mezelf om me mijn eigen lichaam weer toe te eigenen... Ik weet niet hoe dat werkt, maar een daad stellen die een soort lijn in het zand (of op mijn arm) wordt en zeggen: dit is van mij.
TL;DR
Ik ben 40 jaar geleden seksueel misbruikt en heb daar nog steeds/weer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:43:41 ]
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
-nee-
Het eerste wat in mij opkomt, is haptonomie. Niet vanwege eigen ervaringen, maar vanwege ervaringen van mensen die erover spraken. Nu is het vaak ook wel een kwestie van een therapeut treffen met wie het goed klikt, maar ik zou zeker willen aanraden om eens uit te zoeken of haptonomie iets voor je zou kunnen betekenen.
The love you take is equal to the love you make.
Pfff. Heftig kerel. En (helaas) voor mij deels herkenbaar.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:42 schreef Marsenal het volgende:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.quote:Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik besef terdege dat ik er nog 'redelijk' uit ben gekomen. Maar dat heeft mij ook heel veel gekost. En het blijft mij kosten, en daar wil ik wel vanaf. Maar ik zal mij sowieso nog bewuster gaan opstellen en 'count my blessings' .quote:Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Goede tekst!quote:Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Sowieso dank voor je reactie. En jij ook: hou je taai.quote:Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
[ Bericht 0% gewijzigd door V. op 19-04-2022 16:17:18 ]
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ga erin duiken, al krijg ik het al benauwd als ik lees over aanrakingen. Maar dat is natuurlijk ook deel van mijn probleem.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:59 schreef Lienekien het volgende:
Het eerste wat in mij opkomt, is haptonomie. Niet vanwege eigen ervaringen, maar vanwege ervaringen van mensen die erover spraken. Nu is het vaak ook wel een kwestie van een therapeut treffen met wie het goed klikt, maar ik zou zeker willen aanraden om eens uit te zoeken of haptonomie iets voor je zou kunnen betekenen.
Ja inderdaad, V. ja.
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:07 schreef SicSicSics het volgende:
Pfff. Heftig kerel. En (helaas) voor mij deels herkenbaar.
Heb je het jezelf wel eens vergeven? Volgens mij geef je nog steeds jezelf de schuld van wat er gebeurd is en heb je het nog geen goede plek kunnen geven. Ik merk dat ik mezelf shit kwalijk neem en niet met mijn (negatieve) gevoel/ emotie om kan gaan omdat ik nooit eerder eerlijk naar mezelf geweest ben.
Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Jij ook sterkte, man!
Ja inderdaad, V. ja.
Heel gezond.quote:Op dinsdag 19 april 2022 16:16 schreef V. het volgende:
Ja, volgens mij heb ik het mijzelf wel echt vergeven. Ik ben allang de fase voorbij dat ik mijzelf verwijt dat ik het allemaal heb toegelaten (alsof dat een schijn van kans had, een jochie van 13 tegen een vent van in de 30).
Ik hoop het niet, want dat gaat mij ook niet lukken.quote:Wat mij nooit is gelukt is het hem vergeven (en zijn vriend, die ook in een onbewaakt ogenblik zijn kans greep).
Men zegt dat dat kan helpen, maar dat lukt me echt niet.
Cheers. En die haptonomie kan ook echt een goed idee zijn. Sterkte.quote:Jij ook sterkte, man!
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Prima eigenlijk, maar net zoals jij, dat ging niet vanzelf. Maar er is een vorm en stabiliteit, en ik denk dat ondanks de heftigheid van je verleden, dat iedereen een acceptabele vorm kan bereiken.quote:
[..]
Dat vind ik heel erg voor jou. Gaat het verder goed met je, ondanks alles?
Dat begrijp ik wel.quote:Ik functioneer redelijk, voor zover ik dat zelf kan beoordelen. Ik ben een goede partner voor mijn vrouw, werken lukt ook, ondanks pijnklachten.
Kinderen hebben we niet, mede omdat ik dat niet wilde vanwege mijn voorgeschiedenis. Ik zou nooit meer een oog dichtdoen.
Ik wil het niet over mezelf hebben, het is jouw topic maar alsnog dit; ik wilde ook geen kinderen, maar mijn vrouw wel. Ik wilde met haar trouwen, en haar kinderwens was niet iets waar over onderhandeld kon worden. Dus we hebben er ondertussen 3 (
) en wat ik wel heel erg gemerkt heb, is dat juist omdat de wereld niet meer om mezelf draait, het een stuk makkelijker is geworden, ondanks de dieptepunten waar kinderen je in je PTSS je ontzettend bewust maken van de kwetsbaarheid van een mens. Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk 
) maar misschien is het een stukje informatie waar je in de toekomst wat mee kan.Haptonomie heb ik al eerder goede verhalen over gehoord, maar geen ervaring mee. Voor sommigen wel het ei van columbus geweest, als ik mijn laatste arts mag geloven
-nee-
Shit man, wat een waardeloze situatie 
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
afspraak tandarts verzetten
Ik heb hier 20 jaar geleden toen het net opkwam EMDR voor gehad. De oude methode. Sindsdien kan ik het buiten mezelf plaatsen. Het is me overkomen maar ik heb er geen gevoel meer bij en geen emoties. Dat is niet gelijk na de behandelingen gekomen maar in de loop der tijd. Eigenlijk vrij snel voor mijn gevoel.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Hey V.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte
Are we not savages, innately destined to maim and kill?
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Blame it on the environment, heredity or evolution: we're still responsible
Our intelligence may progress at geometric rates
Yet socially we remain belligerent neonates
Wat een dapper verhaal om zo te plaatsen. Dan schiet ik een beetje in de mogelijke oplossingenmodus. Het eerste wat in me opkomt is namelijk EMDR, dat kan zo goed werken als je specifieke trauma triggers hebt. Heb je dit ooit gehad?
That ship has sailedquote:
Ik zou het hebben van kinderen altijd afraden (fakking veel werk
Ik ben 54 en mijn vrouw is 50. Daarnaast had zij ook gezondheidsredenen om te twijfelen over kinderen. Dus gezamenlijk besloten dat we het niet zouden doen.
Ja inderdaad, V. ja.
Ik ga er naar kijken dit weekend, dankquote:Op dinsdag 19 april 2022 18:39 schreef Tyranoesauroes het volgende:
Shit man, wat een waardeloze situatie
Vind het moeilijk om tips te geven maar klinkt alsof je nog veel stress in je lichaam hebt zitten als gevolg van het trauma
Gabor Maté heeft hier veel slimme dingen over gezegd:
(Met 2 uur wel een lange kijk!)
Ja inderdaad, V. ja.
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?quote:Op dinsdag 19 april 2022 20:12 schreef praadje het volgende:
Ik heb hier 20 jaar geleden toen het net opkwam EMDR voor gehad. De oude methode. Sindsdien kan ik het buiten mezelf plaatsen. Het is me overkomen maar ik heb er geen gevoel meer bij en geen emoties. Dat is niet gelijk na de behandelingen gekomen maar in de loop der tijd. Eigenlijk vrij snel voor mijn gevoel.
Ik heb sinds die tijd geen last meer van boosheid of wraakgevoelens ed. Het is gebeurt en that's it. Zo blij dat ik die therapie toen aangeboden heb gekregen.
Ja inderdaad, V. ja.
Dank jequote:Op dinsdag 19 april 2022 22:01 schreef YuckFou het volgende:
Hey V.
Ik heb je in de afgelopen jaren dat ik hier zit vaker zien vertellen wat je is overkomen en wil je alleen maar een hart onder de riem steken, heel veel helpen zal het niet maar ik vind het stoer van je er zo uitgebreid over te schrijven, sterkte [ afbeelding ]
Ja inderdaad, V. ja.
Nee, maar daar ga ik achteraan.quote:
Wat een dapper verhaal om zo te plaatsen. Dan schiet ik een beetje in de mogelijke oplossingenmodus. Het eerste wat in me opkomt is namelijk EMDR, dat kan zo goed werken als je specifieke trauma triggers hebt. Heb je dit ooit gehad?
Ja inderdaad, V. ja.
Je haalt een nare herinnering naar boven en de psycholoog gaat dan heel snel met zijn vingers voor je ogen heen en weer. Volgens mij doen ze het tegenwoordig met piepjes in je oren maar ik kan me vergissen hoor, heb me er nooit echt meer in verdiept.quote:
[..]
EMDR is zeker een optie. Maar wat is de 'oude methode'?
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
crap in = crap out
Dank je, ga ik lezen.quote:
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html
Dit artikel geeft goed inzicht in hoe je brein met herinneringen/emoties omgaat. Voor mij is het een eye-opener geweest, misschien heb jij er ook iets aan.
Ja inderdaad, V. ja.
Schaamteloos schopje. Ik dacht dat ik verder was.
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Het is er bij mij de afgelopen maanden pas écht uitgekomen. Heel herkenbaar wat je vertelde over:
Ik heb altijd voor mezelf ontkent dat dit me iets deed, terwijl het dat wel degelijk deed. Altijd in staat geweest om het weg te stoppen. "Het raakt me wel, maar het doet me niets." Dat vertelde ik mezelf altijd.quote:Op dinsdag 19 april 2022 14:34 schreef V. het volgende:
Triggers waren vooral grote gebeurtenissen in het nieuws, en dan vooral de verhalen van mensen die eenzelfde ervaring hadden gehad en daarover vertelden. Michael Jackson, #metoo en zulks.
Nu heb ik de afgelopen 3 maanden redelijk intensieve therapie gehad. Voor het eerst, in detail, hardop uitgesproken wat me is overkomen (alleen tegen de psycholoog overigens, ik laat de details achterwege bij familie, vrienden en collega's). Voor het eerst wel eerlijk in mijn omgeving over waar ik mee worstel. Ook al weet ik zelf eigenlijk niet precies waar ik precies mee worstel. Reacties zijn eigenlijk altijd heel lief. Een aantal reacties staat me wel bij, bijvoorbeeld een collega die in tranen vertelde dat hij het zo erg voor me vond. Ik was redelijk verbaasd.
Dit helpt me wel om zaken in een ander perpectief, een ander licht, te bekijken. Waarom kan iemand die zo ver verwijderd is verdrietig zijn en zijn emoties tonen, terwijl ik dat zelf niet kon en nog steeds niet echt kan? Waarom kan iemand die zo ver weg staat wél huilen, verdietig zijn om wat er met mij gebeurd is en kan ik dat zelf eigenlijk niet? Heel bijzonder hoe dat werkt.
Afgelopen twee weken heb ik mezelf even pauze gegeven. De therapie was best intentsief. De EMDR, de eerste keer, deed niet zoveel. De tweede behandeling ook niet. Dacht ik... Ik ben na de therapie, in de ochtend, terug naar kantoor gegaan. Voelde niet zoveel. Zei ik tegen mezelf. Na een uur toch wat unheimisch. Daardoor en door wat berichten over beginnende boeren-protesten, toch maar mijn spullen gepakt en naar huis gereden. Toen ik thuis over de drempel stapte begon ik met janken. Dit heeft een paar uur aangehouden. Ik ben naar mijn moeder gegaan (ik ben 39), heb bij haar op schoot gezeten en weer verder zitten huilen. De volgende paar dagen ziek geweest. Positief op Covid. Na de ergste koorts, 3 dagen, begon ik weer te janken... Ik dacht nog: 'Ik wilde bij mijn emoties kunnen, maar hou nu maar weer even op.'
Vorige week maandag ben ik 'ontslagen' door de psycholoog met de boodschap; 'Ga eerst maar eens even zitten, voelen en verwerken. Je kunt altijd bellen als je het nodig hebt, dan kun je zonder wachtlijst bij me terecht, maar we plannen het volgende gesprek pas over 6 maanden in.' Ik heb het prompt weer weggeduwd, met de boodschap naar mezelf: 'Even rust, pak het maar weer op als je er aan toe bent. Komende vrijdag (vandaag) bijvoorbeeld, dan heb je er tijd voor.'
Ik heb echt een relaxte twee weken gehad. Bijna niet mee bezig geweest. Vandaag werd ik om 5:30 wakker. Wakker wakker. Echt 'plop' ogen open en wakker! Ik herken deze manier van wakker tegenwoordig als een stress-reflex. Direct gespannen. Zit hier nu ook met trillende handen te typen.
Ik heb geleerd dat het (mijn gevoel, mijn emoties) er mag zijn, maar ik begrijp het niet. Shit is weird.
Heb jij al verder stappen kunnen maken?
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
@SicSicSics, heftige periode ga je door. Het lijkt me heel ongemakkelijk dat je elk moment zo door emoties kan worden overmand.
Sterkte
Sterkte
Spoilers!
Thanks!quote:
@:sicsicsics, heftige periode ga je door. Het lijkt me heel ongemakkelijk dat je elk moment zo door emoties kan worden overmand.
Sterkte
En het is heel dubbel. Dat ik überhaupt emotie(s) toelaat op dit niveau ben ik heel blij mee. Dat is dat stukje verwerking wat ik nog nodig heb. Dat het er soms op ongemakkelijke tijden uitkomt is minder handig, maar ach...
Fine, fuck you then!
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts.
Ik vraag mij altijd af hoe iemand toch tot zo'n daad kan komen. Bij jou je vader en broer en bij @V. een collega/vriend. Wat gaat er eigenlijk door zo'n iemand heen om die drang te krijgen.quote:
Ik ben bijna 40 en vanaf m'n kleutertijd tot ik op m'n 15e weg was thuis misbruikt door vader en broer (heb een tijdje ook in het PTSS topic hier meegepost en die topicreeks is misschien ook voor jou goed leesvoer) en ik kan me heel erg vinden in hoe je je voelt, en dat er nooit een einde aan lijkt te komen.
Functioneer je? Als in, ben je een partner voor je vrouw, kan je werken, heb je kinderen en kan je voor ze zorgen op een acceptabele manier?
Zo ja, wees daar alsjeblieft blij mee. Want er zijn er zo veel die in jouw situatie zitten en dat al niet voor elkaar krijgen.
Mijn oude therapeut zei ooit eens, je perceptie van je leven is gewoon een puinhoop, en het is dweilen met de kraan open. Maar als je accepteert dat je altijd natte voeten hebt, kan je misschien je hoofd droog houden.
Ik wil later graag nog eens reageren maar ben eigenlijk aan het werk.
Rot voor je.
Echt sterkte jullie beiden.
-weg-
[ Bericht 7% gewijzigd door Lenny77 op 29-07-2022 23:02:33 ]
Ô mon citoyens vous serez unis.
|
|
