[2022] Het grote organisatie topic! #3

Om toch wat te doen te hebben tijdens de PED (Post Eurovision Depression) maanden, gaan we ons eens lekker verdiepen in het nieuwtje dat deze week naar buiten kwam. Er zijn namelijk 17 (zeventien!) Italiaanse steden die interesse hebben getoond om het songfestival te gaan organiseren. Dat zijn er natuurlijk best veel, en naast de bekendste steden hebben we ook wat onbekend (en onrealistische?) kandidaat steden. Misschien een poging om beter op de kaart te komen en meer toeristen te trekken? Daar gaan we dan in dit topic even aan mee helpen.

Zie hier Italië, de laars met voetbal en Sardinië die hierin geen leuke bijnaam heeft gekregen. Er wonen ruim 60 miljoen mensen in het land, allen met een goede dosis Italiaanse passie. We waren twee keer eerder in het land voor een songfestival, in 1965 en 1991. De eerste keer in Napels en de tweede keer in Rome, de hoofdstad van het land. Wij als land (Nederland, voor de duidelijkheid) waren trouwens nog maar één keertje in Italië voor het songfestival, in 1991 waren we afwezig. In 1965 waren we er wel, maar ging het niet echt denderend. We werden 11e met Conny Vandenbos, dat was duidelijk meer dan genoeg. Maar goed, we dwalen af. Napels en Rome dus, de derde en eerste stad van het land. Belangrijke steden, dus bijzonder logisch ook dat het hier werd georganiseerd. Maar er is zo veel meer te zien in Italië, dus hoe leuk zal het zijn als het songfestival volgend jaar in een andere stad wordt gehouden? Er zijn in ieder geval genoeg geïnteresseerden, en die gaan we nu allemaal wat aandacht geven.

17 steden dus. Laat dat even op je inwerken, want het zijn er best veel. Mooi om te zien dat er zo veel interesse lijkt te zijn, al is het nog maar even de vraag hoe realistisch sommige kandidaat steden zijn. Elk jaar zien we het wel gebeuren dat er steden willen organiseren, maar die op geen enkele mogelijke manier aan de eisen kunnen voldoen. En toch, een stad kan dromen. We kennen allemaal een zeker Iers plaatsje waarvan je van te voren toch echt niet zou denken dat er ooit een songfestival gehouden zou worden.

Terug naar Italië, en de 17 steden. Ze liggen verspreid door heel Italië, en dan bedoel ik de laars en de voetbal. Sardinië, die toch al geen bijnaam had gekregen, kieperen we nu volledig overboord. Opdoeken, doet niet mee in dit verhaal. Wel leuk voor een vakantie trouwens, dus daar gaan we dan maar eens buiten het songfestival naartoe. Het wordt dus het vaste land, of Sicilië. Maar waar dan precies? Dat gaan we nu bekijken, op een volstrekt willekeurige en alfabetische manier.

We beginnen in Acireale, wat onderdeel is van de grotere stad Catania, gelegen op Sicilië. Het ligt aan de oostkust van het eiland, en daardoor dus ook aan de voet van de Etna (denk aan de pyro mogelijkheden). Er wonen zo'n 53000 mensen. Het stadje is vooral bekend vanwege de vele kerken, verder is er veel kunst te bezichtigen in de stad. Het Fortezza del Tocco is ook de moeite waard, een fort uit de 16e eeuw dat nu dienst doet als een natuurreservaat. Carnival wordt hier trouwens ook groot gevierd, al is dat natuurlijk niet in mei.

Als locatie voor het songfestival wordt er gesproken over het PalaTupparello. De Italiaanse wikipedia leert ons dat dit een "pallazetto dello sport" is waar wel vaker concerten worden gehouden. Er passen 8000 mensen in, al is het maar de vraag hoeveel hier van over blijft met een waardig Eurovisie podium. Van buiten ziet het er in ieder geval niet heel aantrekkelijk (of groot) uit.

Volgende op de lijst is Alessandria, gelegen in het noorden van Italië. In de regio Piedmont om precies te zijn, tussen de rivieren Tanaro en Bormida. Het is een belangrijk punt voor vervoer per trein, vanaf het station kan je maar liefst zes (verschillende) kanten op. De stad heeft 94000 inwoners, en die kunnen elke dag genieten van onder andere de Citadella Militare en de Palazzo Ghilini, om maar wat te noemen. Daarnaast ook weer mooie en oude kerken, ook behoorlijk wat musea hier. Ook wordt er expliciet een begraafplaats genoemd onder de bezienswaardigheden, dus we moeten ook maar een bezoekje brengen aan het Cimitero Urbano de Alessandria. In juli is er jaarlijks een jazz festival, waar ska en blues muziek trouwens ook welkom is.

Waar ze het songfestival willen gaan organiseren is nog niet bekend, maar wellicht dat ze hetzelfde terrein willen gebruiken als bij het eerder genoemde jazz festival.

De volgende stad is een bijzondere, we gaan namelijk naar Bertinoro. Stad is trouwens een groot woord, het is namelijk niet een hele grote plaats. Het ligt in het oosten van Italië, gelegen in de regio Emilia-Romagna. De plaats ligt op een heuvel, de Cesubeo, en dat levert het bovenstaande mooie plaatje op. Bezienswaardigheden genoeg hier, wat te denken van de beroemde Via Emilia, die hier vlakbij ligt. De oude Romaanse weg loopt van Rimini naar Piacenza, en loopt dwars door Bologna (waarover later meer). Ook hier heb je meerdere kerken, een oud kasteel, en de Colonna delle Anelle, een soort van steencirkel uit 1300. Ook hier wordt jaarlijks een festival gehouden, het "Hospitality Festival". Een nacht vol met muziek, lekker eten, historische gebruiken en een ceremonie in de vroege ochtend. Slapen is voor watjes.

De locatie voor het songfestival is het PalaGalassi, een stadion is Forlì. Dat is correct, dat is een andere stad. Is dat raar? Niet echt, aangezien de steden Forlì en Cesena dit bid ondersteunen. De vraag blijft echter wel hoe realistisch het is, er passen namelijk slechts 5676 mensen in het stadion, dat vooral gebruikt wordt voor basketbal en volleybal wedstrijden.

We kwamen er net al even doorheen met de Via Emilia, we zijn in Bologna. Van een net-niet stad gaan we naar een behoorlijke, want we hebben het hier over 395000 inwoners. Daarmee is het de zevende stad van Italië. De stad ligt in de regio Emilia-Romagna, meer in het binnenland. De stad heeft een rijke historie, in de basis was het een Etruskische nederzetting. In de middeleeuwen was het één van de grootste steden van heel Europa. De oudste universiteit van de westelijke beschaving is hier te vinden, evenals de beroemde Piazza Maggiore, met meerdere paleizen en een grote basilica. Ook een bezoekje waard zijn de torens van Bologna, die zijn namelijk best oud. Ook behoorlijk scheef, daar hebben ze in Italië wel wat mee. Eigenlijk is er te veel om op te noemen hier, vele paleizen, kerken, musea.

Omdat we hier te maken hebben met een flinke stad, hebben we ook te maken met grotere venues. De Unipol Arena is één van de opties, een groot stadion waar vaak basketbal wordt gespeeld. Voor concerten wordt er gesproken over een capaciteit van 20000 mensen, dan weet je het wel. Dit moeten we serieus nemen. Er wordt ook nog een tweede locatie genoemd, het Fiera di Bologna. We nemen weer even een uitstapje naar de Italiaanse wikipedia, en daar zien we dat dit een wijk is in Bologna, maar verder is er niks te vinden over een stadion of iets dergelijks. Merkwaardig.

We gaan door met onze reis en we vinden onszelf in Florence. Dat is de grootste stad in de regio Toscane, waar wij Nederlanders graag op vakantie gaan. Er wonen zeker 383000 mensen, en die kunnen er dan trots op zijn dat ze wonen in één van de mooiste steden van de wereld (volgens Forbes). Het klopt vast, want er komen elk jaar miljoenen toeristen op af. Het is de stad van de Renaissance, en dat is terug te zien in de architectuur en kunst waar deze stad rijk aan is. Beroemde bouwwerken zijn natuurlijk het Palazzo Vecchio, de enorme Cattedrale di Santa Maria del Fiore, en de Ponte Vecchio, die leuke bebouwde brug over de Arno. Het historische centrum is beschermd door UNESCO, en beschermd door middeleeuwse muren. Midden in het centrum vinden we dan de fontein van Neptunus. Ziet er mooi uit.

Voor het songfestival wordt er gesproken over het Nelson Mandela Forum, een behoorlijk stadion waarin vooral basketbalwedstrijden worden gespeeld. Voor concerten kunnen er ruim 8000 mensen in. Dat lijkt toch redelijk, groter is niet altijd beter. En denk aan de beelden die je kan maken in Florence, het blijft toch ook een televisie evenement.

Genoa is de volgende stad die we aandoen. Wij kennen het natuurlijk beter als Genua, maar we gaan maar even van de internationale schrijfwijze uit. De stad ligt in het noordwesten, aan de Middellandse Zee, en is een belangrijke haven. In het verleden ook al, zeven eeuwen lang was het de hoofdstad van een zeer sterke maritieme republiek. Het is momenteel de zesde stad van Italië, met zeker 580000 inwoners. Zoals praktisch in elke Italiaanse stad is ook Genoa rijk aan kunst en architectuur. Dat betekent een enorme lijst aan bezienswaardigheden, zoals het Palazzi die Rolli (staat op de werelderfgoedlijst), de San Lorenzo kathedraal en het Piazza De Ferrari. Je hebt er ook een mooi aquarium, één van de grootste in Europa. En, ze zijn in deze stad blijkbaar ook erg goed in ijs, dat is altijd goed om te weten.

Een locatie voor het songfestival is nog niet genoemd, maar die is vast wel te vinden. De stad is er groot genoeg voor. Je hebt er het Stadio Luigi Ferraris, daar passen toch ruim 36000 mensen in. Moet er alleen wel een dak op, die is er nog niet.

Welkom in Jesolo, want daar zijn we nu. Dit is een vreemd eend in de bijt, want heel aantrekkelijk ziet het er allemaal niet uit. Het is een resort, aan de Adriatische kust in het noordoosten van Italië. Het ligt in de regio Veneto, en als we dat weten wordt het al wat minder vreemd. Het ligt namelijk vlakbij Venetië, het Giethoorn van Italië. Die stad trekt bizar veel toeristen, en daar profiteert de hele regio van. Die toeristen weten namelijk Jesolo ook massaal te vinden. Het stadje zelf kent 26500 inwoners, maar wordt dus elk jaar overspoelt met Duitsers, Oostenrijkers, Nederlanders en Fransozen. Blijft een apart fenomeen, dat toerisme. Naast de vele stranden is er niet zoveel te zien, daarvoor ga je maar naar Venetië. De stranden van Jesolo zijn samen dan wel weer 12 kilometer lang, plek zat dus.

Voor de beoogde locatie van het songfestival moeten we weer naar de Italiaanse wikipedia, want het gaat hier over het Palazzo del Turismo. Het is een multifunctioneel centrum, het wordt alleen niet duidelijk hoeveel mensen er precies in kunnen. Er worden wel vaker grote evenementen gehouden, denk aan de finale van Miss Italy 2019. Laura Pausini heeft hier ook opgetreden, evenals de ons welbekende Emma Marrone.

We vluchten zo snel mogelijk weg uit het resort en vinden onszelf terug in Matera. We zitten bijna in de hak van de laars, de stad ligt namelijk in het diepe zuiden van Italië. We hebben het over de regio Basilicata, een deel van Italië dat niet bekend staat als het meest welvarend. De stad wordt doorsneden door de rivier Gravina, en heeft zo'n 60500 inwoners. Er zijn hier veel grotten te vinden, inclusief grotschilderingen die op de werelderfgoedlijst staan. De bezienswaardigheden zijn hier ook weer niet te missen, we hebben het over Sassi de Matera, de oude binnenstad, en een verzameling aan kerken en kloosters. De Matera Cathedral mag er zeker zijn, net zo als de San Pietro Caveoso. Bij die laatste heb je ook een prachtig uitzicht, het ligt namelijk behoorlijk hoog. Als je in Matera bent moet je ook echt wel even een Strazzate proeven, erg lekkere koekjes.

Waar ze het songfestival willen organiseren is niet duidelijk, het lijkt ook niet echt een stad waar ze de beschikking hebben over een groot stadion of iets dergelijks. Ze hebben wel heel veel grotten, misschien zit daar een hele grote tussen.

Van een tamelijk klein stadje gaan we naar iets veel groters, namelijk Mila(a)n. We hebben het hier over de tweede stad van Italië, waar zeker 1399860 mensen wonen. Dat zijn aantallen die er toe doen. De stad ligt in de regio Lombardije, in het noorden van het land. Het is de enige Europese stad die welvarender is dan de hoofdstad van het desbetreffende land. Mode is een groot iets in deze stad, het wordt gezien als één van de vier mode hoofdsteden in de hele wereld. Milan Fashion Week is dan ook een groot jaarlijks evenement. Als je niet van mode houdt, zijn er gelukkig ook nog genoeg andere dingen te zien en beleven. Wat te denken van de Metropolitan Cathedral-Basilica of the Nativity of Saint Mary, de grootste gotische kathedraal ter wereld? Je hebt er ook een mooie boog, de Porta Sempione. La Scala is ook het bezoeken waard, dat is de beroemdste opera ter wereld. En vooruit, voetbal is er ook wel een dingetje.

Een grote stad betekent vaak veel opties, en er wordt zo ver over twee opties gesproken. Je hebt het Mediolanum Forum, veelal gebruikt voor tennis, ijshockey, basketbal en concerten. Er passen 12700 bezoekers in. Het stadion gaat een rol spelen bij de Olympische winterspelen in 2026, voor kunstschaatsen en shorttrack. Een andere optie die wordt gegeven is het Palazzo delle Scintille, waarbij nu al wordt aangegeven dat er renovaties nodig zijn. Het is weer tijd voor een uitstapje naar de Italiaanse wikipedia, en die leert ons dat het gaat om een multifunctioneel centrum uit 1923, dat daarmee het eerste sportpaleis van Mila(a)n is geweest. Er passen 18000 mensen in, maar daar gaat vast nog wat van af met een groot podium er in.

We zijn weer terug op Sicilië, ditmaal in Palazzolo Acreide. Deze plaats (over een stad hebben we het niet) ligt in het zuidoosten van het eiland, vlakbij de stad Syracuse. In de plaats zelf wonen slechts 8700 mensen, we hebben het echter wel over een nederzetting die al heel lang een nederzetting is. Staat ook weer op de werelderfgoedlijst, dan heb je toch wat bereikt. Wat bezienswaardigheden betreft is hier ook weer genoeg te zien, denk aan een legertje aan kerken, waaronder de behoorlijk oude Chiesa Madre, de moeder der kerken. Als je van archeologie houdt moet je naar het Palazzo Cappellani, daarin zit een museum. En omdat we het hier over een behoorlijk oude plaats hebben, is er het Il Teatro Greco di Akrai. Dit is een goed bewaard oud Grieks theater.

Syracuse staat achter dit bid, en dat lijkt het ook nodig te hebben. Een locatie voor het songfestival wordt nog niet genoemd, en gezien de grootte van de plaats kan dat nog wel eens moeilijk worden. Maar wie weet worden we verrast.

Terug naar het vaste land, en terug naar de oostkust van Italië. We zijn namelijk in Pesaro beland, een stadje in de regio Marche. Gelegen aan de Adriatische kust, hebben we het over een stad met 95000 inwoners. Het is de tweede stad van deze regio, achter Ancona. Het wordt gezien als de fietststad van Italië, dus daar voelen we ons vast snel thuis. Het is ook de stad van de muziek (toepasselijk), het is namelijk de geboorteplaats van de beroemde componist Gioacchino Rossini. Ook hier is weer veel te zien, het Rocca Costanza bijvoorbeeld. Dit is een mooi (en groot) kasteel uit de 15e eeuw. Daarnaast heb je de Villa Imperiale of Pesaro, hier hebben behoorlijk wat belangrijke mensen gewoond. Verder heb je er ook een beroemde bibliotheek, met zeer oude manuscripten. Lijstje kerken ook weer, maar we blijven niet aan de gang.

Er is een locatie, jawel. We hebben het hier over de Vitrifrigo Arena, spreek dat maar eens in één keer goed uit. Wederom een plek waar veel basketbal wordt gespeeld, maar waar ook vaak concerten worden gehouden. Er is dan ruimte voor 13000 mensen. We hebben het hier dan ook over de derde indoor arena van Italië. We nemen dit serieus. Het ziet er van buiten een beetje uit als een ufo, ook wel grappig.

We zijn weer terug in de regio Emilia-Romagna, en wel in de stad Rimini. We zijn nog steeds aan de oostkust, vlakbij de stad die we net beschreven. Rimini is ook weer een resort, maar gelukkig ook veel meer dan dat. De stad heeft 151200 inwoners, en was ooit het thuis van Leonardo da Vinci. In de tweede wereldoorlog is Rimini flink gebombardeerd, maar er zijn gelukkig nog wel oude gebouwen bewaard gebleven. Dat is fijn, want ook hier zien we veel in de stijl van de Renaissance. Denk aan het Piazza Cavour en het Piazza Tre Martiri. Ouder maar ook mooi is de Tempio Malatestiano. Ook hier een mooie boog, deze is van Augustus. Wat ook leuk is, is de ligging van de stad, je kan namelijk het ons allen geliefde San Marino zien liggen. Ook een bezoekje waard, in een dagje heb je het wel gezien.

Ook hier wordt er al een locatie genoemd voor het songfestival, het Rimini Fiera. De Italiaanse wiki laat zien het over een tentoonstellingscentrum gaat (onthoud deze voor galgje), die jaarlijks miljoenen bezoekers trekt. Bijkomend voordeel, het heeft een eigen treinstation. Er worden vooral veel expo's georganiseerd, dus er moet waarschijnlijk flink wat gebeuren voor er een songfestival gehouden kan worden. Je hebt in Rimini ook nog het Palacongressi, dat ziet er ook uit als een flink grote arena. Misschien een optie?

Moeten we de naam nog noemen? We zijn namelijk in Rome, en dat kent iedereen. Het is de hoofdstad van Italië, en de grootste stad van het land. Niet de meest welvarende, maar dat hadden we al geleerd. Het ligt in het westen, niet heel ver van de kust, in de regio Lazio en er wonen maar liefst 2860009 mensen. Rome is een oude stad, en is eigenlijk één grote bezienswaardigheid. Het is eigenlijk niet mogelijk om alles op te noemen wat je gezien moet hebben. Een week is niet genoeg, twee weken is zelfs nog niet genoeg. Maar om toch een greep te doen, we hebben het Forum Romanum, het Castel Sant'Angelo, het Piazza Navona, de Basilica di Santa Maria Maggiore, het Pantheon, het Colosseum, het Victor Emmanuel, Villa Borghese, de Trevi fontijn, de Spaanse Trappen, het Piazza del Popolo, je kan er boeken over schrijven. Dat is ook genoeg gedaan, maar daar gaan we verder maar niet op in.

Voor het songfestival wordt gesproken over het PalaLottomatica, een heel behoorlijk stadion waar ook weer veel basketbal gespeeld wordt. Ze houden van die sport in Italië, dat is duidelijk. Er kunnen zo'n 11200 mensen in. Er hebben hier heel wat artiesten opgetreden, denk aan de Rolling Stones, Depeche Mode, Iron Maiden, Bon Jovi, ga zo maar door. Lana Del Rey stond hier ook, dan vind ik zelf dan weer leuk.

We zijn op heilige songfestival grond, Sanremo. De stad waar het befaamde Sanremo Music Festival wordt gehouden, de inspiratiebron voor het songfestival dat we nu al zo lang kennen. Het is nu natuurlijk de Italiaanse voorronde van het ESF, al doe je het daar eigenlijk mee te kort (en zorgt voor woeste Italianen). De stad ligt aan de westkust van het land, dichtbij de grens met Frankrijk. Het ligt in de regio Liguria, en het heeft bijna 57000 inwoners. Het is zeer toeristisch, en ook een belangrijke stad voor sportliefhebbers. Het is de finishplaats van de klassieker Milaan-San Remo, een hoog aangeschreven wielerkoers. Het is ook de geboorteplaats van de tennisser Fabio Fognini, daar mag je van vinden wat je wilt. Alfred Nobel heeft hier trouwens nog gewoond, is hier ook gestorven. Dat heeft alleen niks met sport te maken. Je hebt er trouwens ook een casino (zie afbeelding), maar dat heeft dan weer weinig met Alfred Nobel te maken. We schieten alle kanten op.

Er worden twee locaties genoemd, met kanttekeningen. De eerste optie in het Teatro Ariston, en dan weten wij allemaal dat het over de locatie gaat van het eerder genoemde Sanremo Music Festival. Er is echter wel een probleem, het is nogal klein. Te klein zelfs. Er passen 2000 mensen in. Als tweede wordt het Mercato dei Fiori genoemd, maar dat heeft zelfs geen Italiaans wikipediapagina. Er zijn grenzen aan hoe ver ik ga voor research. Heel realistisch lijkt het dus allemaal niet, maar symbolisch is het wel heel mooi.

Hele andere kant van Italië nu, oostelijker kan bijna niet, we zijn praktisch in Slovenië. We zijn namelijk in Trieste, ook weer gelegen aan de Adriatische kust. Het ligt in de regio Friuli-Venezia Giulia, en het is daarvan de belangrijkste stad. Er wonen zeker 204500 mensen. Trieste is een belangrijke havenstad, de haven is namelijk erg diep, wat het geschikt maakt om behoorlijk grote schepen te ontvangen. Het wordt ook wel eens het einde van de Zijderoute genoemd. De stad is door zijn ligging erg divers qua bevolking, en dat zie je ook terug in de belangrijkste bezienswaardigheden. Het Piazza Unita d'Italia is een must see, evenals het Miramare Castle. De Slavische architectuur zie je duidelijk terug in de Saint Spyridon Church. In Trieste ligt ook een flinke synagoge, die mag er ook zijn. Verder heb je natuurlijk de oude haven, genoeg te bekijken.

Er wordt nog geen locatie gegeven voor het songfestival, dus dat moeten we nog even in spanning afwachten. We hebben het echter over een grote stad, dus er moet vast wel iets geschikts te vinden zijn.

We hebben praktisch alle grote steden al gehad (disclaimer: in Napels komen we niet dit jaar), maar waar we nog niet geweest zijn is Torino, ofwel Turi(j)n. Het ligt in de regio Piedmont, en is daar dan ook de hoofdstad van. We zijn in het noordwesten van Italië, op een redelijke hoogte van 239 meter, want de Alpen zijn niet ver weg. Er wonen ruim 847000 mensen, en het is daarmee de vierde stad van het land. Er is veel architectuur uit de Barok, daar moet je van houden. Het Palazzo Reale is een goed voorbeeld. Of het Palazzo Carignano, dat kan ook. Daar zit nu een museum in. Het Piazza Vittorio Veneto is ook het bezoeken waard, plus natuurlijk het altijd terugkerende legertje aan kerken. Het Santuario di Maria Ausiliatrice is bijzonder fraai. Los van architectuur, zijn ze hier ook fan van koffie. Dat zijn ze in heel Italië, maar hier zijn ze ECHT fan van koffie. Kan je van profiteren.

Het songfestival moet gehouden worden in het Pala Alpitour, een grote indoor arena vlakbij het Olympisch stadium. Er wordt veel ijshockey gespeeld, en dan passen er zo'n 13000 mensen in. Daarmee is het de grootste indoor arena van Italië. Het is ook de meest geboekte arena voor concerten in het land, dus ervaring genoeg. Ook hier weer flinke namen, denk aan Madonna (oef), U2, Lana Del Rey, Shakira en Il Volo. Er wordt trouwens ook getennist, startend dit jaar worden de ATP Finals hier vijf jaar op rij gehouden.

We eindigen onze reis in Viterbo, en ja, dat ligt echt in Italië. Met deze naam dacht ik toch echt dat we stiekem in Zweden waren beland, maar dan had er vast een trema op de o gestaan. We zijn midden in Italië, in de regio Lazio. De hoofdstad ligt in de buurt, maar daar geven we verder geen aandacht meer aan. Er wonen bijna 68000 mensen in deze zeer oude stad. Het ligt aan de oude heerweg Via Cassia, één van de beroemde straten uit het oude Romeinse rijk. Er liggen twee bergen in de buurt, de Monti Cimini en de Monti Volsini. Het oude centrum wordt beschermd door middeleeuwse muren. Ook hier weer genoeg te bekijken, denk aan het Palazzo dei Papi (zie foto). Een lange lijst met kerken negeren we verder, we hebben in Viterbo namelijk baden. De Bagno del Papa zien er erg goed uit. Als sluitstuk geven we wat aandacht aan Dante Aligheri, die hier inspiratie op deed voor zijn Inferno.

Als anticlimax hebben we hier geen locatie. Daar moeten we het mee doen.

3654-AdobeStock_62940517-italie-4.jpg?v=637484580530257768

Dat zijn de 17 steden die interesse hebben getoond (nee, laat je niet misleiden door de afbeelding van Venetië, dat is geen hint). Allemaal hebben ze hun charme, of het nou realistisch is of niet. Pas in Augustus komen er meer details over de verschillende bids, en of iedereen aan de eisen kan voldoen die door de EBU en de RAI worden opgesteld. De definitieve keuze wordt waarschijnlijk eind augustus gemaakt. Ondertussen kunnen we lekker speculeren: welke stad gaat het binnenslepen? Waar willen we graag naartoe? Wat wordt de meest vergezochte optie?

_{Bedankt dat u gereisd heeft met CyanTravels. We zien u graag nog een keertje terug voor een volgende reis langs miljoenen kerken, paleizen, musea en traptreden. U hoort het goed, dit is een workout.}

De verslaggeving van het Eurovisie Songfestival is een zeer serieuze zaak. Ik ontdekte dat toen ik voor de eerste keer afreisde naar de grootste liedjeswedstrijd ter wereld. In Kopenhagen streden in 2014 de Common Linnets mee om de eindzege. Met elke douze points die Ilse DeLange en Waylon ontvingen zag ik om me heen volwassen mannen een nieuwe traan wegpinken. Het Oranjesucces voelde voor hen als een finaleplek van het Nederlands elftal op een groot voetbaltoernooi.

Ik had het Songfestival tot dan toe nooit al te intensief gevolgd. Gelachen had ik er wel om. Zeker toen Nederland in de jaren rond 2010 in een draaikolk van wansmaak en non-talent verzwolgen dreigde te worden. Het waren van de jaren van De Toppers en hun kostuums met ledlampjes, van Joan Franka en haar indianentooi en van Sieneke, Vader Abraham en het bovenmaatse draaiorgel.

Maar nadat Anouk in 2013 een trend bleek te hebben gezet door als serieuze muzikant een poging te wagen, reisde ik – als een zichzelf eveneens uiterst serieus nemende muziekverslaggever – ook af naar wat me op zijn best een kruising tussen een circus en een pretpark leek.

Regenboogkleurige bubbel
Sindsdien zag ik elk festival van zeer nabij. Zeven edities – in 2020 viel zelfs de voordien nimmer haperende machinerie van de Eurovisiefabriek stil – die in kwaliteit varieerden van afschuwelijk tot adembenemend. Maar ze overtuigden me wel voor altijd van de kracht van de Europese liedjeswedstrijd. Die is ondanks zijn foeilelijke kanten – of misschien juist dankzij – werkelijk een festijn van verbroedering, empathie en liefde. Het ideaal waarmee het festival in 1956 begon leeft nog steeds.

Uiteraard leidt die zoete cocktail onherroepelijk af en toe ook tot overdosering. En tot wansmaak. Véél wansmaak. Maar juist die leerde ik de afgelopen jaren ook waarderen. Omdat ik ontdekte dat mijn eigen beoordeling voor een groot deel cultureel bepaald is en dat genieten van een Albanese zangeres die vol overgave een bombastballade boven een rookmachine uitstort een bepaald soort ruimdenkendheid vereist.

Maar ook omdat ik inzag met welke goede intenties al die deelnemers met zwabberende stembanden, monstrueuze jurken en lichtgevende decorstukken op pad waren gegaan. In de regenboogkleurige bubbel van het Songfestival geloofden ze voor even in zichzelf als de absolute ster van hun eigen universum.

In die zin zag ik in 2016 en 2019 mijn absolute Eurovisieheld optreden. Hij heet Serhat en is een in Turkije geboren vijftiger die van zichzelf de uitstraling heeft van de eigenaar van een zonnestudio of een medewerker van een dierenwinkel. Ook onhandig als je wil schitteren als popster: zingen kan hij eigenlijk niet. Maar toch straalde Serhat op de Songfestivalbühne als een posteridool uit een boyband.

Hij kwam uit voor San Marino, het dwergstaatje dat zo weinig geld heeft dat Serhat vermoedelijk zelf meebetaalde aan zijn deelname. Maar daarvoor kon hij zich wel twee weken lang laven aan de liefde van de Songfestivalkolonie.

Luidruchtig nationalisme
Die liefde is bijna oneindig, zo stelde ik als pas beëdigd Songfestivalwatcher vast. Die sfeer ontstaat voor een groot deel door de samenstelling van het journalistencorps. Waar je op pakweg Lowlands of Pinkpop het hokje waar de muziekpers huist maar even in hoeft te lopen om er met een wagonlading cynisme weer uit te spoelen, bestaat het Eurovisiegevolg voor het grootste deel uit fans.

Veel van hen schrijven of filmen blogs en websites vol die geheel in het teken staan van het festival. Ze hebben twee weken vakantie genomen van hun werkelijke baan om zich te kunnen overgeven aan hun favoriete liefhebberij.

Het leidt op persconferenties vaak tot vragen die worden ingeleid met omstandige complimenten voor het liedje, de jurk, de danspasjes of wat er maar te bedenken is om aardig over te zijn.

Kritisch observeren en berichten? Het ligt lastig in Eurovisieland. Ik ondervond het aan den lijve toen ik de Nederlandse troef Waylon naar de zin van de zanger zelf in 2018 te weinig positief volgde. Ik werd, toen namens het AD, op de zwarte lijst gezet: ik mocht geen vragen meer aan hem stellen en was ook niet welkom bij promotie-activiteiten. Mijn collega van De Telegraaf kreeg dezelfde behandeling. “Waarom kan het niet zoals bij andere landen? Daar staat de nationale artiest op een voetstuk,” klaagde Waylons manager op de radio.

Daar had hij gelijk in: wie in het mediacentrum de uitzending of de puntentelling probeert te volgen moet rekening houden met hoogoplopend en vooral luidruchtig nationalisme. Objectiviteit is er een begrip uit een fantasietaal. Ooit tikte ik mijn stukje voor de krant naast een collega uit Italië die zich had verkleed als gorilla, geïnspireerd door de podiumact van de in het zicht van de haven gestrande titelfavoriet Francesco Gabbani.

Ook was ik er op een persconferentie getuige van hoe verslaggevers uit Armenië en Azerbeidzjan elkaar bijna te lijf gingen toen er werd geïnformeerd naar de mening van een zangeres over de situatie in de betwiste regio Nagorno-Karabach.

Internationale pers blijft weg
2022 is het jaar dat ik het festival voor het eerst sinds mijn debuut niet kan aanraken. De redenen waarom ik thuisblijf zijn divers. Allereerst is voor een krant als Het Parool elke buitenlandse trip een investering waarover goed moet worden nagedacht. Daarbij verkeer ik in een nieuwe fase van mijn leven met een baby van negen maanden thuis die in de nachten de modulatie van Justine Pelmelay nog met gemak overtreft.

Afgelopen woensdag keek ik daarom in het online mediacentrum naar de eerste repetities van topfavoriet Oekraïne en S10 namens Nederland. De virtuele perskamer is een vinding van de Nederlandse organisatie in Ahoy van afgelopen jaar. In coronatijden was er in Rotterdam maar een fractie van de gebruikelijke populatie van 2000 journalisten aanwezig. Veel internationale pers bleef weg.

De oplossing: de repetities en persbijeenkomsten ook voor de thuisblijvers toegankelijk maken. Zo is meekijken op het podium mogelijk vanaf de driezitter thuis en ook vragen stellen tijdens de openbare interviews is eenvoudig. De online opties zijn ook dit jaar weer beschikbaar en daarvan maak ik deze dagen gebruik om de voorbereidingen van de veertig deelnemers te volgen.

Ik hoef geen repetitie te missen. Hoera, want loeren naar de oefensessies is van levensbelang voor wie de essentie van de Songfestivalaantrekkingskracht wil begrijpen. Trijntje Oosterhuis in Wenen elke repetitie zien wisselen van scheurjurk naar vleermuisbroekpak en weer terug was Eurovisiedrama van epische proporties.

Artiesten besnuffelen
En overigens: in Turijn keken mijn collega’s afgelopen woensdag ook op een scherm naar de openbaring van de act rondom S10’s De diepte. De Songfestivalarena is tijdens de eerste repetitieronden namelijk niet toegankelijk voor journalisten. Zij kijken daarom via een verbinding mee en zagen precies dezelfde beelden als ik. Pas als maandag de zogeheten dress rehearsals beginnen mag de pers de zaal in om de artiesten en hun meegezeulde attributen van dichtbij te besnuffelen.

Ik ga ze missen: de fanatieke vloggers die elkaar vrijwel non-stop lijken te interviewen over de finesses van de Moldavische inzending, de feestjes vol oud-deelnemers (‘Oooh kijk, daar heb je Kroatië 1999!’) en natuurlijk de spanning rondom die magische puntentelling.

Hoewel: die krijg ik volgende week zaterdag uiteraard ook in volle glorie (én lengte!) mee. Ik verheug me erop, maar heb tot dat moment weinig tijd: op het onlinekanaal begint zodadelijk de repetitie van Malta.