Tong's voetbalcolumns # 1

Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Dennis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Maar met een dramatische wending op het laatst.

Dennis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.

In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.

Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.

Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.

En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...

'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen

Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!

Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden

Dennis Bergkamp 2-1

2-1
AOAOAAAAAAARGH!'






[ Bericht 13% gewijzigd door tong80 op 29-03-2022 11:21:37 ]

quote:

Op dinsdag 29 maart 2022 12:15 schreef Socios het volgende:
Een Goudhaantje

Dat was Johnnie rep.

Vergelijkbare spelers, alleen is Rep vergeten en aan de drank.

13 september 1994. De dag dat Nederland voor het eerst echt kennis maakte met een Braziliaans wonderkind. Ronaldo maakte al deel uit van de Braziliaanse selectie die op het WK in Amerika wereldkampioen werd.

PSV speelde een uitwedstrijd in het UEFA-cup toernooi tegen Bayern Leverkusen. Ze verloren met 5-4. Een bizarre uitslag die weinigen zich nog herinneren. Wel staat iedereen nog voor de geest hoe ene Ronaldo schitterde op 17-jarige leeftijd.

Duitse journalisten wisten niet wat ze zagen. In Duitsland ben en was je op je 21ste nog een talent.

Hier zagen ze een speler die niet alleen scoorde, maar ook vrije trappen uitlokte, een strafschop versierde, hem er natuurlijk zelf inschoot, pingelde, dribbelde en een vier-mans verdediging bezighield. Een ster was geboren.

Ronaldo scoorde een hattrick. Ondanks de belabberde verdediging van PSV, die hen ook in de nationale competitie parten speelde, maakten de Eindhovenaren nog kans op de tweede ronde.

In de Eredivisie kreeg PSV 46 doelpunten tegen. Ronaldo Luis Nazário de Lima maakte er echter in zijn eentje 30 en werd de jongste topscorer ooit in Nederland. Door een blessure in zijn tweede seizoen speelde hij maar dertien duels. Zijn 46 optredens in de Eredivisie blijven onvergetelijk.

Evert ten Napel tijdens Bayer Leverkusen-PSV: 'Wat een vedette, deze pas zeventienjarige Braziliaan.' De lyrische woorden waren zoals zo vaak raak. Net zo raak als Ronaldo schoot. Eén van de grootste voetballers ooit liet in korte tijd zijn sporen na in een klein landje. Onuitwisbaar. In Duitsland snakken ze nog naar adem. In Eindhoven naar weer zo'n spits.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2022 19:18 schreef Lange_Lans het volgende:

[..]
Misschien een beetje muggenziften, maar het is Denis. Law welteverstaan.

Mijn fout en de fout van Bergkamps vader.

Het Nederlands Elftal wordt de eeuwige tweede genoemd. Joop Zoetemelk als individu ook. Die werd echter ooit Tour winnaar en wereldkampioen. Drie keer tweede geworden op een WK als klein land. Wel het voetbal gemoderniseerd. In 1974 West-Duitsland in de finale gekleineerd. Niet voor de winst gaan, maar voor de vernedering, schoonheid en romantiek.

De op één na mooiste en memorabele strafschop op een groot toernooi is ook door Oranje binnen geschoten op dat wereldkampioenschap in West-Duitsland. Ditmaal niet door een fluwelen streling van een Hollandsche-of Tsjechische meester. De Panenka op het EK-76 staat met stip op één. Door de hartstocht die het Nederlands-Elftal ook typeert staan we op twee. Johan de tweede, legde in de tweede minuut aan. Een strafschop vol met kalk. Kalk van de links-en rechtsbuiten was het normaal. Nu was het opstuivende kalk van de penaltystip. De Panenka was van een brute schoonheid. Neeskens combineerde het met hartstocht en passie.

Heel Nederland stoof op. 'We leiden.' sprak de legendarische Herman Kuiphof. Als elfjarige sprong ik een gat in de lucht. De Nees schoot een gat in het net. Dit kon niet meer misgaan. Het droevige einde was toen niet te voorzien. Weer tweede.

Net zoals op het WK-54 wonnen de Duitsers van het beste team in de finale. Destijds het al vijf jaar ongeslagen Hongarije, na een 0-2 achterstand. In de internationale verkiezing van elftallen van de eeuw, eindigde Wereldkampioen Brazilië van het WK-70, met Pelé, op 1. Het geweldige Hongarije van het WK-54, met Puskas, op 2. Oranga Magica, het totaalvoetbal van Nederland met Cruijff, op het WK-74 op 3. Eens iets anders dan tweede.

Als er iemand de tweede plek verdient in de voetbalhistorie is het wel de Nees. Johan twee genoemd in zijn hoogtijdagen bij Ajax en Barcelona. Achter Johan Cruijff. De op één na mooiste strafschop aller tijden van de mooiste en beste nummer twee van Nederland.

Mijn allereerste wedstrijd in een groot stadion was in de Vliert. FC Den Bosch - Ajax in 1971. Beschut door m'n vader, die een Ajax-sjaaltje voor me had gekocht. Ik had al een hondje die Cruijffie heette. Moeilijk om die mee het stadion in te krijgen. Stoer de handen in de zakken van m'n vaders leren jas. Op weg naar Den Bosch op de Zundapp. Alles zou goed komen. Nulletje of 6 voor Ajax. Had toen nog niks met FC Den Bosch.

Kroketje voor de wedstrijd bij Schulte. Wist toen nog niet dat het traditie zou worden. Vooral in de rust. Als we van tribune wisselden. Ik vroeg me bij de eerste aanblik af of het veld ook groter was dan bij Nivo. Helemaal geïmponeerd als klein menneke door het enorme stadion met sintelbaan. Zelfs een dak boven ons hoofd, mocht het gaan regenen. Witte shirt met diagonale zwarte balk, tegen witte shirts met rode verticale streep. Weet nog dat ik het contrast zo mooi vond.

Zag eindelijk de echte Cruijffie spelen. Mijn Cruijffie blafte eigenlijk meer van zich af. Johan heb ik destijds amper aan de bal gezien. M'n sjaaltje had ik vlak voor het einde van de wedstrijd al weggemoffeld. Denk niet dat Cruijff ooit een slechtere wedstrijd heeft gespeeld. Pa plaagde me er nog mee. Ajax won met een schamele 0-1 van de uiteindelijke degradant. Later kwam het nog goed tussen mij en FC Den Bosch. Heb sinds die wedstrijd 3 clubs in m'n hart. NIVO-Sparta, Ajax en FC Den Bosch.

We reden met een man of tien iedere twee weken met Bommelse voetbalvrienden naar Den Bosch. Eerst met een zwart-witte vlag op de stang gebonden, later met een blauw-witte. Verzamelen bij de Mavo. Daar woonden Rene en Boudewijn Rensen. Vooral René de ultieme FC Den Bosch supporter. Ex-eerste elftal speler van Nivo en al jarenlang wonend in Utrecht. Zou me niks verbazen als ie nog steeds een plakboek van FC Den Bosch bijhoudt.

Heb van Basten twee keer live gezien in het stadion. De omhaal tegen FC Den Bosch in de Meer, en z'n last minute goal tegen de Duitsers op het EK-88. Ik schijn toen achter het doel gestaan te hebben. Cruijff dus één keer. Ik was in de Arena toen Arsenal er speelde en ik er Bergkamp zag schitteren, met Maradona op de bank van Boca Juniors. Waar ik eigenlijk het meest trots op ben is de hattrick van Willem van der Horst tegen Ajax. Toen dacht ik. We staan gelijk. Het voetballeven kan zo mooi zijn. Ache de romantiek maar wil zien nust het grote geld van tegenwoordig.

48 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2022 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me.

Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.

Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden.

Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten. Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd.

55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd.

De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.

Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 in de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed.

Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan. Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.

Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar.

Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken. Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....