Opa en oma springen praktisch nooit in?

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 13:24 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Oh, maar dan kan ik het me heel goed voorstellen dat het pijn doet. Aparte ommezwaai wel. Heb je weleens aan haar gevraagd waarom ze deze heeft gemaakt?

Ze had zeer de behoefte aan vrijheid en het opnieuw beginnen.

Maargoed, we hebben geen oppas of opa en oma waar ze kunnen logeren.
We hebben het opgelost door apart van elkaar dingen te ondernemen. Mijn man een weekend weg met de motor, ik met een vriendin op stedentrip, enz. Of we lunchen in de stad als de kinderen op school zitten. Nu ze ouder worden is het ook leuk om met één kind een dag of iets langer weg te gaan. Anders dan toen ze nog klein waren.

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 13:34 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Dat is wel het voordeel als ze wat ouder worden. Onze dochter kan inmiddels prima een paar uurtjes alleen blijven 's avonds, zodat we eens naar de film of theater kunnen zonder oppas te hoeven regelen. Ze vindt het zelf wel leuk tegenwoordig.

Wij hebben wel altijd veel met drieën gedaan en ook dat is eigeniljk erg leuk. Maar soms even met tweetjes als stel is ook wel eens fijn.

Hier kan ik me ook wel op verheugen, al duurt het nog even.

Ze gaan tegenwoordig weleens logeren bij hun eigen vrienden en dan hebben we ook weer even met zijn tweetjes.

En ik wilde nog zeggen dat veel van mijn vrienden met moeders/ ouders die regelmatig oppassen en bijspringen ook te maken krijgen met ongevraagd advies of gewoon ronduit gezeik over hoe ze bepaalde dingen aanpakken. Of ellenlange verhalen over de broer van de vrouw van..

Dat gemekker hebben wij dan weer niet.

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 08:36 schreef ToT het volgende:
Sinds de uitbraak van corona hebben we mijn moeder maar 1x gezien; wij op de parkeerplaats en zij op he balkon.
Ze is wel zeer geïnteresseerd hoe het allemaal gaat met ons en met haar enige kleinkind, maar dan allemaal telefonisch bespreken of met chatten.

Dat doet ook echt goed pijn...

Ze is wel super blij met alle verhalen en met het zien van foto's.

Gaat dat niet wat ver? Of echt risicogroep?

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 15:18 schreef AQuila360 het volgende:

[..]
Gaat dat niet wat ver? Of echt risicogroep?

Hartpatiënt en ze is tegen de 90, maar desondanks vind ik het ook wel ver gaan, ja....

Ik heb echt beide.
Mijn ouders zijn gescheiden en ik heb sinds kort pas weer contact met mijn vader. Hem nog niet in het echt gezien of gesproken. Mijn moeder is totaal niet betrokken, geïnteresseerd en leeft vooral in haar eigen wereldje. Op kraambezoek moet ze nog komen na 4 maanden, maar oppassen op de kleinkinderen van haar vriend is dan ook belangrijker.

Mijn schoonouders zijn onze rots in de branding. We zien en spreken ze veel, schoonmoeder past een vaste dag op want dat vind ze echt geweldig. Na de zomervakantie gaat de locatie waar ze nu werkt (peuterjuf) dicht en zal ze op de vrijdag gaan werken op de locatie waar onze oudste zit en daar is ze ook blij mee. Wel op de andere groep, want dat willen we beide.
Ik heb de band van mijn man met zijn opa en oma mogen zien en ik kan alleen maar hopen dat onze kinderen dat ook krijgen met hun opa en oma.

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 15:20 schreef ToT het volgende:

[..]
Hartpatiënt en ze is tegen de 90, maar desondanks vind ik het ook wel ver gaan, ja....

Ik denk dat je op basis van leeftijd ook wel iets aanhaalt hier. De verwachting van je ouders met betrekking op leeftijd ook iets anders. Mijn schoonouders zijn beide 59 , dat is een iets andere generatie.

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 18:25 schreef Bot13 het volgende:

[..]
Toevallig gisteren nog gevraagd aan mijn moeder of ze voor 2 a 3 uur kon oppassen. Die past elke zaterdag op de kinderen bij mijn zus. Zondag kon ook niet; dan rust ze uit. Haar goed recht natuurlijk. Maar dat is ook een beetje mijn punt: ze past dus wel degelijk op kleinkinderen. Maar gewoon niet mijn kinderen.

Maar last minute zeg ik zelf ook nee, tenzij het iets heel belangrijks is. Dan heb ik al plannen gemaakt, hetzij met iemand anders hetzij in mijn hoofd. Als je nu vraagt voor over een week of 2 a 3?

Of is er iets wat zij heel leuk vindt en de kinderen ook? Dan kan je vragen of ze dat misschien met ze wil doen. Mijn ouders vallen in de categorie fijne opa en oma, maar daarvoor moet ik wel het initiatief nemen, want anders vullen ze hun dagen op een andere manier. En ik weet dat als ik met iets concreets kom zoals kerststukjes maken, dat mijn moeder daar graag tijd voor vrij maakt (zolang ze geen golf-toernooi heeft, want dat gaat voor alles ). Mijn schoonmoeder raakt in paniek als ik haar vraag voor binnen de komende twee dagen, want ‘dan moet ik al boodschappen doen’ en daarmee is haar dag gevuld . Bij haar moet ik minimaal 2 weken vooraf afspreken.

De kinderen van mijn broer komen veel minder bij mijn ouders. Niet omdat ze niet willen dat ze komen, maar omdat mijn broer/schoonzus dat gewoon veel minder vragen, alleen als het nodig is ipv ook voor de leuk.
Bij mijn twee zussen was die verhouding ook heel scheef, omdat zus 1 verder weg woonde en vaste afspraken maakte ruim van tevoren, en zus 2 alleen bij ‘nood’ hulp in riep en ze elkaar verder buiten regelmatig tegen kwamen (woonden in dezelfde straat) voor vluchtig contact.

En zulk soort initiatieven bestaan ook, mocht je echt wat missen: https://www.wensfamilie.nl

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 18:25 schreef Bot13 het volgende:

[..]
Toevallig gisteren nog gevraagd aan mijn moeder of ze voor 2 a 3 uur kon oppassen. Die past elke zaterdag op de kinderen bij mijn zus. Zondag kon ook niet; dan rust ze uit. Haar goed recht natuurlijk. Maar dat is ook een beetje mijn punt: ze past dus wel degelijk op kleinkinderen. Maar gewoon niet mijn kinderen.

Heb je er al eens over gesproken met je moeder?

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 08:01 schreef SQ het volgende:
Het is hun goed recht natuurlijk

Wij hebben drie kinderen. Mijn moeder was dol op oppassen, maar die kreeg terminale kanker toen ons eerste kind een half jaar oud was. Echt vaak hebben ze het dus nooit gedaan.
Mijn vader en schoonvader kwakkelen vreselijk met hun gezondheid en kunnen mentaal ook de drukte van 3 jonge kinderen niet aan. Gevolg is dus dat onze kinderen misschien 1 keer per 2 jaar uit logeren gaan.

Maar.... Vooral oma is altijd bereid om in te springen als er echt nood aan de man is. Dan staat ze altijd klaar. Zoals het halve jaar dat op de oudste is gepast omdat andere oma en opa niet meer konden en we het plekje bij de kdv niet geregeld kregen. Of toen de jongste minder spontaan en snel geboren werd dan verwacht .

En dat is voor mij wel het belangrijkste. Zolang ze de nog kunnen, dat je op ze terug kan vallen als het echt niet anders kan. Dat is goud waard.

Ik vind overigens de nodige reacties behoorlijk meedogenloos naar sommige grootouders. Tot aan dat er geen liefde is toe .
Hoe kan je dat posten als je de situatie niet kent?

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 07:48 schreef Bot13 het volgende:Toen de jongste ieder moment geboren zou worden, en we zochten naar eventuele opvang voor onze oudste, mocht mijn vrouw snachts bevallen ofzo, weigerden mijn schoonouders en mijn moeder om in geval van nood eventueel die opvang te zijn.

WTF. Dit zou voor mij een reden zijn om ze lekker in de stront te laten zakken. Ik zou ze niet eens meer laten weten als je vrouw bevallen was.

Ik vind het heel begrijpelijk dat sommige grootouders geen zin hebben om structureel op te passen. Het is hun leven en ze moeten zelf weten hoe ze hun oude dag doorbrengen. Maar waar ik geen begrip voor heb is dat jullie familie nadat jullie erom vroegen jullie oudste niet op wilde vangen bij de geboorte van de jongste. En ik vind het zelf niet meer dan menselijk dat je een stel met jonge kinderen aanbiedt eens een dag op de kinderen te passen zodat ze de zinnen even kunnen verzetten. Dat hoeft niet elke maand, maar het kan best een keer. Dat is juist wat je hard nodig hebt in die fase.

Ik herken het helaas van mijn eigen moeder en ik heb nooit kunnen begrijpen dat ze totaal geen oog had voor waar ik nood aan had. Maar zo is onze relatie altijd geweest, dus ik had kunnen weten dat het niet zou veranderen na de geboorte van kleinkinderen. Gelukkig is mijn schoonfamilie anders.

Het duur niet lang voor je oudste naar school gaat. Dat gaat veel verschil maken. En je kinderen worden steeds zelfstandiger. Het is moeilijk om je voor te stellen als je heel jonge kinderen hebt, maar er breekt een dag aan waarop ze zonder hulp naar beneden gaan, ontbijt voor zichzelf maken en je uit kunt slapen. Dat wil zeggen, als er geen ruzie losbreekt.

Ik denk dat je nu twee zaken hebt om je op te richten: de relatie met de familie en het ontlasten van jezelf en je partner. Voor het laatste zijn praktische oplossingen: ga vaker buiten de deur werken, gun elkaar een dag voor jezelf, val terug op andere mensen in je omgeving, regel een oppas, neem een dag vrij als de kinderen naar de kinderopang zijn. Bedenk iets wat bij jullie situatie past. Veel lastiger is het goed houden van de relatie met de familie, want het is natuurlijk pijnlijk als je ouders je niet helpen. Als je altijd een goede relatie had, dan is het denk ik zinnig om te proberen om over jullie gevoelens te praten. Ik heb zelf nooit zo'n poging met mijn moeder ondernomen omdat ik wist dat het geen zin had. Het enige wat je dan kunt doen is de situatie accepteren en bedenken in welke mate je de grootouders bij de levens van jullie kinderen wilt betrekken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Claudia_x op 13-02-2022 08:39:37 ]

quote:

Op zaterdag 12 februari 2022 12:33 schreef Sumppi het volgende:

Ik heb er wel erg veel moeite mee gehad en ik vind het nog steeds moeilijk te begrijpen, maar er zijn gelukkig andere mensen in ons leven die wel dolgraag zo betrokken willen zijn.

Ik snap je verdriet. Ik had zelf een goede band met de ouders van mijn vader. Toen mijn ouders het zwaar hadden, ging ik er een tijdje 's middags naartoe voor de lunch. Ik was er elke weekeinde te vinden en speelde dan met neefjes en nichtjes. Ik hielp op zaterdag met de boodschappen en de moestuin. Voor mij was het een verlengstuk van m'n eigen gezin en tegelijkertijd een manier om even aan de sores van het gezin te ontkomen. Niet dat er bijzondere sores was, maar met je ouders heb je nu eenmaal een andere band dan met je grootouders, die je altijd begrijpen (ook als je zelf onredelijk bent).

Ik gunde mijn eigen kinderen zo'n band en ik ben blij dat ze een warme relatie met mijn schoonouders hebben. Maar we hebben nu bijvoorbeeld ook buren die al gauw nadat we naast hen kwamen wonen aanboden om de kinderen een dagje naar Artis mee te nemen. Met de ouders van vriendjes van de kinderen hebben we ook fijne band opgebouwd. We kunnen altijd wel bij iemand terecht als we noodopvang nodig hebben.

Het is fijn om familie te hebben die steun biedt, maar je kunt net zoals jij hebt gedaan ook zelf een familie creëren.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 09:20 schreef Bot13 het volgende:

[..]
Om wat meer toelichting te geven, mijn moeder is dan extreem praktisch. Doordeweeks kon ze niet oppassen omdat ze de volgende ochtend moest werken. Er is echt geen sprake van een gebrek aan liefde ofzo, maar ik merk dat ik er zelf gewoon heel anders insta. Ik zou mij de volgende ochtend dan maar gewoon ziek hebben gemeld.

Dat snap ik best als het om 'gewoon' oppassen gaat, maar niet in het geval van een noodsituatie. Maar die situatie ligt in het verleden. Met je moeder zou ik denk ik een openhartig gesprek voeren - zonder verwijten - waarin je er de nadruk op legt dat je het belangrijk vindt dat ze een rol speelt in het leven van je kinderen. Aan haar kun je dan vragen hoe ze dat zelf voor zich ziet en hoe jullie dat praktisch kunnen regelen. Daarbij kun je haar ook vragen wat ze van jullie nodig heeft, bijv. tijdig regelen en rekening houden met haar werkdagen.

quote:

Dus, er speelt genoeg nuance hier. We hebben echt geen kinderhatende ouders ofzo. Maar de weerstand die ik voel vind ik gewoon vervelend en ook wel een beetje kwetsend. Dan kan ik echt jaloers worden op grootouders die alles (of iig méér) laten wijken voor hun kleinkinderen.

Snap ik. Ik ben jaren jaloers geweest op kinderen van ouders die met het gezin op vakantie gingen (deden wij nooit) of jongeren die financiële steun kregen tijdens het volgen van hun studie (kreeg ik niet). Het heeft me pijn gedaan, maar ten aanzien van je familie kun je niet veel meer dan accepteren en er het beste van maken, zonder over je eigen grenzen te gaan. Mijn moeder stuurde ik bijvoorbeeld regelmatig foto's van de kinderen, maar ik ben op een bepaald moment gestopt haar op te zoeken omdat de eenzijdigheid van de relatie me te zwaar viel. Vanaf dat moment heeft ze haar kleinkinderen jaren niet gezien. Een troost is wel dat mijn pijn niet op de kinderen is overgegaan: zij kenden haar nauwelijks en hebben niets gemist.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 08:51 schreef Claudia_x het volgende:

[..]
Ik snap je verdriet. Ik had zelf een goede band met de ouders van mijn vader. Toen mijn ouders het zwaar hadden, ging ik er een tijdje 's middags naartoe voor de lunch. Ik was er elke weekeinde te vinden en speelde dan met neefjes en nichtjes. Ik hielp op zaterdag met de boodschappen en de moestuin. Voor mij was het een verlengstuk van m'n eigen gezin en tegelijkertijd een manier om even aan de sores van het gezin te ontkomen. Niet dat er bijzondere sores was, maar met je ouders heb je nu eenmaal een andere band dan met je grootouders, die je altijd begrijpen (ook als je zelf onredelijk bent).

Ik gunde mijn eigen kinderen zo'n band en ik ben blij dat ze een warme relatie met mijn schoonouders hebben. Maar we hebben nu bijvoorbeeld ook buren die al gauw nadat we naast hen kwamen wonen aanboden om de kinderen een dagje naar Artis mee te nemen. Met de ouders van vriendjes van de kinderen hebben we ook fijne band opgebouwd. We kunnen altijd wel bij iemand terecht als we noodopvang nodig hebben.

Het is fijn om familie te hebben die steun biedt, maar je kunt net zoals jij hebt gedaan ook zelf een familie creëren.

Hier ook Toen ik hoogzwanger was (en dan heb ik het echt over 40+ weken icm hittegolf) kwamen er moeders van vriendinnetjes van mijn oudste haar ophalen om mij wat te ontlasten. Dat vond ik echt zo fijn. Mijn ouders hebben nooit aangeboden om in die tijd op te passen. Had ik dat zelf moeten vragen? Ik weet het niet. Mensen mogen soms ook best eigen initiatief tonen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Sunshine1982 op 13-02-2022 10:53:35 ]

Ik vind als je er voor kiest om ouder te worden daar verantwoordelijkheden bij horen en dat betekent ook op je kleinkinderen passen in geval van nood en een goede band opbouwen met je kleinkinderen.

Dat gezegd hebbende vind ik het wel onzin dat kinderen maar verwachten dat grootouders 1 of meer vaste oppasdagen opzich nemen. De primaire opvoeding blijft voor de ouders en grootouders hebben vaak ook nog een eigen leven.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 10:22 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Hier ook Toen ik hoogzwanger was (en dan heb ik het echt over 40+ weken icm hittegolf) kwamen er moeders van vriendinnetjes van mijn oudste haar ophalen om mij wat te ontlasten. Dat vond ik echt zo fijn. Mijn ouders hebben nooit aangeboden om in die tijd op te passen. Had ik dat zelf moeten vragen? Ik weet het niet. Mensen mogen soms ook best eigen initiatief tonen.

Ja dat laatste weet ik niet zo goed hoor. Ik vind het echt heel lastig dat er zo vaak van uit wordt gegaan dat mensen ongevraagd hulp bieden. Ik loop ook niet overal en nergens ongevraagd hulp te bieden, ik heb het zelf ook best druk en zie dat niet altijd. En hoe vaak ben je zelf eigenlijk ongevraagd hulp aan het geven aan mensen?

Verwachtingen uitspreken en hulp vragen zijn gewoon concrete acties die je kunt nemen om je leven wat eenvoudiger te maken. Afwachten tot hulp vanzelf komt en dan vervolgens verbolgen gaan zijn als het niet komt, daar kan ik niet zo veel mee.

Mensen die weinig tot niks met hun kleinkinderen hebben vind ik nare mensen, zal wel wat aan mankeren.

Ik denk dat een can de dingen die je als jonge ouders en grootouders het beste kunt doen, is je verwachtingen en hoop uitspreken.

Ik denk nu (hopelijk duurt het nog vele jaren voor het zover is) dat als mijn dochter een kind krijgt, ik het heel leuk zal vinden om deel uit te maken van hun leven. Om regelmatig op te passen, mijn kind te ontlasten. Maar ik weet natuurlijk helemaal nog niet hoe mijn leven er dan uitziet, en ik weet ook niet of mijn dochter die behoefte ook heeft. Goede gesprekken daarover kunnen in ieder geval onduidelijkheid wegnemen. En ik denk dat voor zowel wel als niet structureel op willen passen of deze structurele oppasdienst van je ouders willen iets te zeggen is. Het ene is niet beter dan het andere, denk ik.

Komt omdat ze nog te klein zijn. Die kinderen zijn gewoon gruwelijk irritant. Alleen mekken etc en schijten ze weer in hun broek.

Waarschijnlijk komt het wel als ze wat ouder zijn.

Ik zeg dit trouwens uit ervaring als oom. Wilde ook nooit oppassen. Maar nu zijn de twee jongens bijna 5 en dan is het nog wel een soort van leuk omdat ze een beetje kunnen vertellen enzo.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 10:57 schreef SQ het volgende:

[..]
Ja dat laatste weet ik niet zo goed hoor. Ik vind het echt heel lastig dat er zo vaak van uit wordt gegaan dat mensen ongevraagd hulp bieden. Ik loop ook niet overal en nergens ongevraagd hulp te bieden, ik heb het zelf ook best druk en zie dat niet altijd. En hoe vaak ben je zelf eigenlijk ongevraagd hulp aan het geven aan mensen?

Verwachtingen uitspreken en hulp vragen zijn gewoon concrete acties die je kunt nemen om je leven wat eenvoudiger te maken. Afwachten tot hulp vanzelf komt en dan vervolgens verbolgen gaan zijn als het niet komt, daar kan ik niet zo veel mee.

Daar heb je ook wel wat punten hoor. Het was denk ik ook meer dat ik niet echt snapte hoe het kwam dat mijn ouders niet zagen wat de moeders van vriendinnetjes wél zagen.

Dat mijn ouders niet zo betrokken zijn bij de kleinkinderen komt ook wel door de band die ik met mijn ouders heb. Ook niet hecht en we zijn geen familiemensen. We hebben geen behoefte aan wekelijks bellen of vaak bij elkaar over de vloer te komen. In die zin kan ik het ze ook niet kwalijk nemen dat ze dingen niet zien en dat ze niet veel met de kleinkinderen doen.

Ik denk dat in veel gevallen waar de grootouders niet (of in mindere mate) betrokken zijn bij de kleinkinderen dit te maken heeft met de band die ze hebben met hun eigen kinderen.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 11:17 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]
Daar heb je ook wel wat punten hoor. Het was denk ik ook meer dat ik niet echt snapte dat mijn ouders niet zagen wat de moeders van vriendinnetjes wél zagen.

Dat mijn ouders niet zo betrokken zijn bij de kleinkinderen komt ook wel door de band die ik met mijn ouders heb. Ook niet hecht en we zijn geen familiemensen. We hebben geen behoefte aan wekelijks bellen of vaak bij elkaar over de vloer te komen. In die zin kan ik het ze ook niet kwalijk nemen dat ze dingen niet zien en dat ze niet veel met de kleinkinderen doen.

Ik denk dat in veel gevallen waar de grootouders niet (of in mindere mate) betrokken zijn metde kleinkinderen dit te maken heeft met de band die ze hebben met hun eigen kinderen.

Dat laatste denk ik zeker. Mijn schoonouders zien hun andere kleinkinderen ook vaker, maar dat zijn kinderen van hun dochters en die hebben nou eenmaal een sterkere band met hun ouders dan mijn man. Wij gaan zelf ook niet zo vaak naar ze toe overigens dus het houdt 1:1 verband.
Als mijn moeder nog had geleefd hadden de kinderen daar zeker wel 1 dag in de week gezeten want onze band was ontzettend hecht.

Ik snap dat sommigen zeggen dat je je verwachtingen moet uitspreken en er niet van uit moet gaan dat hulp automatisch komt aanvliegen, maar de verwachting dat je ouders zonder aanleiding, zonder gevraagd te worden, helpen met de zorg voor hun kleinkinderen... tja, dat is m.i. gewoon een hele oprechte.
Open communicatie helpt enorm, maar soms mag je er gewoon simpelweg teleurgesteld over zijn dat die dingen blijkbaar niet vanzelf gaan.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 11:22 schreef Marsenal het volgende:
Ik snap dat sommigen zeggen dat je je verwachtingen moet uitspreken en er niet van uit moet gaan dat hulp automatisch komt aanvliegen, maar de verwachting dat je ouders zonder aanleiding, zonder gevraagd te worden, helpen met de zorg voor hun kleinkinderen... tja, dat is m.i. gewoon een hele oprechte.
Open communicatie helpt enorm, maar soms mag je er gewoon simpelweg teleurgesteld over zijn dat die dingen blijkbaar niet vanzelf gaan.

Teleurgesteld mag je natuurlijk altijd zijn. Maar als je niet uitspreekt wat je graag zou willen en het gebeurt niet, dan heb je dat ook deels zelf in de hand gehad.
Er zijn genoeg grootouders die de behoefte niet hebben, maar ook genoeg ouders die die inmenging van (schoon)ouders helemaal niet willen.

quote:

Op zondag 13 februari 2022 11:22 schreef Marsenal het volgende:
Ik snap dat sommigen zeggen dat je je verwachtingen moet uitspreken en er niet van uit moet gaan dat hulp automatisch komt aanvliegen, maar de verwachting dat je ouders zonder aanleiding, zonder gevraagd te worden, helpen met de zorg voor hun kleinkinderen... tja, dat is m.i. gewoon een hele oprechte.
Open communicatie helpt enorm, maar soms mag je er gewoon simpelweg teleurgesteld over zijn dat die dingen blijkbaar niet vanzelf gaan.

Eens. Dat heeft wat mij betreft weinig te maken met de wens van grootouders om een grootouderrol op zich te nemen, maar meer met de mate waarin ze een band hebben met hun (volwassen) kind en een gevoel hebben voor de noden van dat kind.

Het krijgen van kinderen is maar één context. Het kan ook gaan om hulp na een relatiebreuk, bij ziekte of financiële problemen. Als ik m'n vader belde over een ruzie met een ex-vriend, dan vroeg hij of ik bij hem wilde komen en bood hij aan om me op te halen. Zo hebben mijn broertje en ik mijn moeder financiële steun geboden. En zo hebben mijn schoonouders de kinderen opgevangen en emotionele steun geboden toen ik ziek was. In mijn optiek is dat iets wat je als familie eenvoudigweg doet en niet iets waar je om zou moeten vragen. Je hoeft er geen gedachtes voor te kunnen lezen, maar het vereist wel betrokkenheid.