VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Godallejezus, voor de 4.936.619e keer deze anekdote!quote:Op dinsdag 17 mei 2022 21:26 schreef tong80 het volgende:
WK 1982. West-Duitsland-Oostenrijk. Landen die ooit al broederlijk samen liepen. Op het WK in Spanje wisten ze elkaar weer te vinden. Brothers in crime, zou het worden.
Algerije onder aanvoering van de geweldige midvoor Madjer, wint met 3-2 van Chili. De volgende ronde lonkt voor de Afrikanen. Ze moeten alleen nog wachten op het resultaat van het "Burengevecht" Een gevecht werd het nooit. Beide landen op de hoogte van de andere uitslag wisten precies met welk resultaat ze de wedstrijd moesten beëindigen.
De Duitsers maken na de 1-0 van Horst Hrubesch er geen wedstrijd meer van. Die uitslag is voor beide landen genoeg om de volgende ronde te halen. Een zwaardere nederlaag voor de Oostenrijkers zou Algerije in de tweede ronde brengen.
Onthuts kijken de Algerijnen toe hoe de Duitsers en Oostenrijkers elkaar de volgende 80 minuten, rond de middenlijn, poeslief de bal toeschuiven. Een pact was geboren, alsof het verleden nooit was geweest. 'De Schande van Gijon' zou de naam worden. De WK's erna worden de slotwedstrijden gelijktijdig gespeeld in de groepsfase. Deze wedstrijd ging echter op slot. Alsof het een onterecht slotje was op een topic van Tong.
Ik heb eigenlijk weinig mensen gehoord die het een schande vonden wat Zinedine deed. Zal waarschijnlijk komen doordat hij zo succesvol is geweest.quote:
Er zijn WK's die herinnerd worden door legendarische wedstrijden en legendarische spelers. De laatste toernooien worden we niet meer verwend. Had je in het verleden talloze wereldsterren op één toernooi. Het lijkt alsof we het de laatste jaren met Messi en Ronaldo moeten doen.
[ afbeelding ]
Op het WK-98 speelden in het Nederlands-elftal alleen al meer wereldtoppers dan in ander finale-wedstrijden op WK's de laatste jaren. Ik overdrijf natuurlijk, het is meer een gevoel. Op het WK-2006 werden wel records gebroken. Er werden op dat WK liefst 28 rode kaarten uitgedeeld. De wedstrijd Nederland-Portugal was een schande. Vier rode kaarten in deze Achtste finale.
Zelfs de finale dat toernooi eindigde niet met 22 spelers. Het kroonjuweel van het internationale voetbal, Zinedine Zidane, liet zich provoceren door een Italiaanse houwdegen. Hij gaf na een provocerende opmerking, een kopstoot aan Marco Materazzi. Met rood verliet Zidane het veld.
In de achtste finale tegen Australië had deze beperkte voetballer zelf rood gekregen. Italië werd wereldkampioen. Een wereldkampioen die niet de geschiedenis in zal gaan zoals Zinedine Zidane. Dit wereldkampioenschap is een voetnoot in de voetbalgeschiedenis, net zoals Italië als de wereldkampioen van het WK-2006.
Zidane zal echter herinnerd worden als één van de grootste voetballers ooit. Is geen voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Heeft een eigen standbeeld, geplaatst op een voetstuk, waar Marco Materazzi alleen maar van kan dromen. Zinedine Zidane als speler groter dan het wereldkampioenschap van Italië in 2006. Hij verloor zijn hoofd. Blijft echter aan kop van zijn generatie.
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.quote:
Stel je mag een Nederlands Elftal aller tijden maken. Je begint achterin, met de laatste man. Ronald Koeman zal voor velen de eerste optie zijn. Echter, misschien gaan ze twijfelen aan het einde van deze post. Er was immers een Amsterdammer die in Rotterdam furore maakte. Net zoals Robbie Rensenbrink en Ruud Gullit als Amsterdammers nooit voor Ajax gespeeld. wel een wereldtopper geworden.
[ afbeelding ]
In 1964 werd Rinus Israel, samen met Rob Rensenbrink en Jan Jongbloed, landskampioen met DWS. De laatste landskampioen voordat de grote drie clubs de buit gingen verdelen. Alle drie zouden 10 jaar later actief zijn op het WK-74. De één met meer succes dan de ander. Rinus Israel had zich in de tien jaar daartussen als grote voetballer laten zien. In de aanloop naar de succesperiode van Oranje en het Nederlandse voetbal was Ijzeren Rinus een pionier.
Niet alleen in de aanloop, met als prelude het landskampioenschap van DWS. Ook in de eerste succesperiode van het Nederlandse voetbal was ie een leider. Israel stapte van DWS over naar Feyenoord, waar hij als speler zijn grootste successen beleefde. Driemaal een landskampioenschap, eenmaal de KNVB beker, de Europa Cup I en de UEFA Cup. Plus de wereld cup. In de finale van de Europa Cup I in 1970 tegen Celtic FC scoorde hij één van de twee Rotterdamse goals.
Legendarisch zijn de beelden van een majestueuze Rinus Israel die met één hand omhoog, als verdediger, juichend terug loopt na met een geplaatste kopbal gescoord te hebben in de EK-1 finale tegen Celtic. Een legendarische finale. Ajax verloor het jaar er voor de finale van AC Milan. Ajax viel in de val van het catenaccio. Verloor met 4-1. Feijenoord en Rinus kwamen namens Nederland revange nemen. Celtic was destijds een Europese grootmacht. Was in 1967 zelfs de eerste Britse club die de EK-1 wist te winnen.
Na tien jaar het ene nationale en internationale succes te hebben geboekt als aanvoerder van Feyenoord en Oranje ging ie afbouwen bij een andere Rotterdamse club, Excelsior. Zijn knieën wilden eigenlijk niet meer. Hetgeen op het WK-74 pijnlijk duidelijk werd. De laatste man, de ijzervreter, de charismatische voetballer, moest zijn plaats afstaan aan Arie Haan.
Na zijn vertrek bij Feyenoord speelde hij een seizoen bij Excelsior. In dat seizoen 1974-1975 werd ie zelfs gekozen tot voetballer van het jaar. Een laatste man die bij een degradatiekandidaat, half invalide speler van het jaar wordt. Alleen een ijzervreter presteert zoiets. De laatste zeven jaar van zijn actieve spelerscarrière speelde hij bij PEC Zwolle (1975-1976 tot en met 1981-1982). Op het tandvlees speelde hij door. Tot aan de tanden bewapend. Zijn maatje bij Feyenoord in het hart van de verdediging, de veel te jong overleden Theo (De Tank) Laseroms zal trots op hem zijn geweest.
Rinus Israel, een Feyenoord instituut. Te vergelijken met De Kromme en Coentje. Geen wereldster geworden. Zou ook niks voor hem zijn geweest. De opa en familieman begon een sigarenzaak en kaart nog steeds met zijn vrienden in z'n stamkroeg. Grote mond, hart van goud. Goud waard geweest voor het Nederlandse voetbal.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.quote:
[..]
Inderdaad, de meeste mensen kennen de generatie van '60 en '70 niet.
Net zoals de huidige generatie waarschijnlijk niet zal geloven dat Bergkamp een goede spits was (behalve in zijn laatste jaren in interlandverband).
Bergkamp is nog vrij recent idd. Maar Israel is lang geleden en speelde maar één wedstrijd op het WK-74
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messiquote:
[..]
Bergkamp heeft ook bij de huidige generatie nog wel een vrij iconische status hoor.
Ja dat is echt heel erg droevig ja.quote:
[..]
Mwah, valt hier wel mee (in de grote stad). Ik vroeg een keer aan een 15-jarige voetballer die uitkomst voor een BV (geen Ajax) of zijn idool soms Marco van Basten of Dennis Bergkamp was. Dat joch keek me verbaasd aan en zei hun niet te kennen maar wel Cristiano Ronaldo en Messi
Ken altijd eerst je eigen geschiedenis.
Jaren geleden, in de zomer van 2017, vond het EK onder 19 plaats in Georgië. Nederland doet ook weer mee. Helaas zijn niet alle spelers beschikbaar. Het is geen FIFA-toernooi, dus zijn de clubs niet verplicht hun beste spelers af te staan. Toch blijft het altijd representatief voor een bepaalde lichting. Weer een paar jaar later bleek Oranje het vooral fysiek af te leggen.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze en waar zijn ze gebleven? Noa Lang te lastig, maar de ster in België. Hij speelt nu bij Club Brugge.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd precies veertien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Definitieve Selectie: Navajo Bakboord (Ajax), Justin Bijlow (Feyenoord), Jurich Carolina (PSV), Tristan Dekker (VVV-Venlo), Javairo Dilrosun (Manchester City), Jay-Roy Grot (NEC), Ferdi Kadioglu (NEC), Boy Kemper (Ajax), Rodney Kongolo (Manchester City), Teun Koopmeiners (AZ), Noa Lang (Ajax), Justin Lonwijk (PSV), Mike van de Meulenhof (PSV), Ché Nunnely (Ajax), Armando Obispo (PSV), Maarten Paes (NEC), Joël Piroe (PSV), Dani de Wit (Ajax) en Robin Zwartjens (Feyenoord).
Waar zijn ze en waar zijn ze gebleven? Noa Lang te lastig, maar de ster in België. Hij speelt nu bij Club Brugge.
Er zijn niet veel Nederlandse jeugdelftallen geweest die indruk maakten. Zoals op het WK onder 20 in Mexico in juni 1983. Nederland was de smaakmaker van het toernooi. Met Mario Been als publiekslieveling, die zelfs in de studio van de staatsomroep als ster van het toernooi zijn zegje mocht komen doen. Nederland kwam via Brazilië, de Sovjët-Unie en Nigeria in de kwartfinale tegen Argentinië. Oranje bleef geweldig spelen. Kwam dan ook met 1-0 voor. De Zuid-Amerikaanse scheidsrechter vond het echter wel genoeg geweest.
Om onduidelijke redenen werden Henk Duut, Tjabko Teuben en Gerald Vanenburg uit het veld gestuurd. Nederland verloor, met misschien wel de beste Nederlandse jeugdselectie ooit.
De Selectie bestond uit........
Nr. Positie Speler
1. DM Rik Laurs
2. V Addick Koot
3. V Henk Duut
4. V Sonny Silooy
5. V Tjapko Teuben
6. V Mike Snoei
7. A John van 't Schip
8. M Gerald Vanenburg
9. A Marco van Basten
10. M René Roord
11. A Rob de Wit
12. A Erik-Jan van den Boogaard
13. M Mario Been
14. M Edwin Godee
15. V Raymond Kramer
16. DM Theo Snelders
17. M Edwin Bakker
18. V René Panhuis
Negen toekomstige internationals plus een aantal goede Eredivisie spelers. Waarvan twee wereldtoppers en één topper die op zijn 23ste werd afgekeurd. Je zou het voor minder doen.
Een andere lichting, de onder-21, werd precies veertien jaar geleden zelfs Europees kampioen 2007 in eigen land. De finale werd met liefst 4-1 gewonnen van Servië. Wie zijn er doorgebroken en welke spelers hebben het nooit waargemaakt van deze talenten? Hier de selectie en oordeel zelf........
Doel: Tim Krul (Newcastle United), Kenneth Vermeer (Ajax), Boy Waterman (AZ)
Verdediging: Ryan Donk (AZ), Calvin Jong-A-Pin (sc Heerenveen), Arnold Kruiswijk (FC Groningen), Erik Pieters (FC Utrecht), Frank van der Struijk (Willem II), Ron Vlaar (Feyenoord), Gianni Zuiverloon (sc Heerenveen).
Middenveld: Ismaïl Aissati (FC Twente), Otman Bakkal (FC Twente), Luigi Bruins (Excelsior), Royston Drenthe (Feyenoord), Hedwiges Maduro (Ajax), Haris Medunjanin (Sparta Rotterdam), Robbert Schilder (Heracles Almelo).
Aanval: Ryan Babel (Ajax), Roy Beerens (NEC), Tim Janssen (RKC Waalwijk), Julian Jenner (AZ), Daniël de Ridder (Celta de Vigo), Maceo Rigters (NAC Breda).
Prijzen winnen met jeugdelftallen zegt dus iets......maar niet alles.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
rechtsbuiten......
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
bandje in haar
shirt
half uit broek
blik dromerig, artistiek
jeugdopleiding, in spé leren
kunnen er op teren
hoe een mannetje te passeren,
hoe je vooraf
wedstrijd moet imagineren
rechtsbuiten in kleedkamer
op koude houten bank
stil, allemaal,
de jongens doen wat trainer vraagt
Imagineren, imagineren, imagineren,
drie man voorbij,
schaar, voorzet, goal
Juichend vingertje in lucht,
spitsje om nek,
haar goed doen
nonchalant terug
naast hem klinkt gekuch
een backje snuit neus.
wedstrijd
op punt van beginnen
dartelend, rechterflank
inzakken
voorbeweging
sprintje, versnellen, vals traag doen
kam door haar, zwaaien, uitlokken
kom met de bal, kom op met die bal, kom op met die bal
kom op,
kom op!
een aanval
theatrale val,
wilde grimas om de mond
verdomme
weer over links
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn spelers die successen boekten en toch vergeten zijn. Spelers die meer verdienen dan een voetnoot in de voetbalgeschiedenis. Harry Lubse. Wie? Zal menigeen denken.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Harry Lubse was een veel scorende, hardwerkende spits van PSV. In de schaduw van Willie van der Kuijlen, maar wel degelijk een klasbak. Als hardwerkende spits maakt ie tussen 1969 en 1980 112 doelpunten in 322 wedstrijden voor PSV. Hij trok de gaten, deed het vuile werk. Een clubvoetballer die het resultaat van zijn elftal belangrijker vond dan eigen glorie.
Als beloning werd ie opgeroepen voor de selectie van het Nederlands Elftal in 1974. Hij speelde geen minuut. Is hem niet kwalijk te nemen. De overgewaardeerde bondscoach Rinus Michels liet zelfs Piet Keizer en Ruud Geels op de bank zitten.
Harry Lubse had mooie voetbal-nadagen. Als Brabander promoveerde hij als aanvaller en topscorer van Helmond Sport naar de eredivisie. In zijn twee Eredivisie-jaren met Helmond Sport scoorde hij nog 19 keer in de Eredivisie. Niet slecht voor een veteraan bij een degradant. Harry Lubse. Een vergeten, grote voetballer met een mooi palmares. Tegenwoordig doen we een moord voor zo'n spits. Dodelijk in de 16 meter. De schaduw niet schuwend.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Tijdens de millennium wisseling 2000 werden er veel verkiezingen gehouden. Ook in het voetbal. Zo werd het Nederlands elftal WK-74, internationaal gekozen tot op twee na beste elftal van de eeuw. Eén was Brazilië WK-70, twee het Hongarije van het WK-54. Het Hongarije dat vóór de verloren finale tegen Duitsland, 5 jaar ongeslagen was gebleven. Hongarije kwam in de finale zelfs met 2-0 voor. Nederland leerde 20 jaar later de Duitse vechtersmentaliteit kennen. Net als Hongarije kwamen ze voor in de finale. Net als de fabuleuze Magyaren, stond Oranje later te pronken zonder beker.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, ooit gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup, tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carierre. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Het mooie is dat in deze verkiezing ook werd gekeken naar de romantiek in het voetbal. Er waren meerdere verkiezingen in verschillende bladen of zenders. De wedstrijd tussen Italië en West-Duitsland op het WK-70 werd gekozen tot mooiste wedstrijd ooit. Het WK-70 is, naar mijn mening, dan ook het mooiste WK geweest. De speler van de eeuw bereikte dat toernooi zijn hoogtepunt. Pelé wordt niet voor niets de Koning genoemd. De tot beste speler van de 20ste eeuw in Europa gekozen Johan Cruijff werd nooit wereldkampioen. Wel de verlosser, die de romantiek terugbracht.
Deze verkiezingen gingen over de beste elftallen en beste spelers ooit. Een andere Nederlandse voetballer won ook een prestigieuze verkiezing. Een elegante verdedigende middenvelder won de wedstrijd over het mooiste Panini-voetbalplaatje ooit. Zonder zijn snor zou Abe allang vergeten zijn. Geen aanvaller die furore maakte of later een standbeeld kreeg bij het stadion van Heerenveen. Abe Lenstra is één van de beste voetballers uit Nederland. De andere Abe maakte indruk door zijn verschijning. Abe van den Ban liet de mondhoeken van menig voetballiefhebber krullen.
De lach die hij gaf aan de toeschouwers was de lach die onder zijn gekrulde snor schuil ging. Tot in de puntjes verzorgd was zijn snor. De mooiste snor ooit op een voetbalveld. De pretoogjes van Abe van den Ban maakten het af. Abe de verdedigende middenvelder, die nooit een sliding maakte. Alles op techniek. Kappen en draaien liet ie aan anderen over. FC Haarlem bestaat niet meer helaas. Echter, twee voetballers van Haarlem staan eeuwig in ieders geheugen gegrift. Hebben geschiedenis geschreven. Ruud Gullit, ooit gekozen tot 's werelds beste voetballer met zijn karakteristieke dreadlocks en Abe van den Ban, de voetballer die na het voetballen kunstenaar werd. Twee levende legendes.
Op 21 juli 1973 was Abe van den Ban het middelpunt van een unieke gebeurtenis tijdens een wedstrijd om de Intertoto Cup, tegen de Slowaakse voetbalclub FC Nitra. Van den Ban ergerde zich dermate aan de scheidsrechter, die een aantal grove overtredingen onbestraft liet, dat hij de gele kaart uit de man z'n borstzak trok en deze aan de man toonde. Het kwam Van den Ban op een rode kaart te staan. De enige in zijn carierre. Sommige FOK!kers krijgen voor minder een ban.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
*stil
*mooi
Yvonne riep ergens: Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.
Op dinsdag 26 oktober 2021 16:46 schreef Elan het volgende:
Hier sta ik dan weer niet van te kijken Zelfs het virus is bang voor jou.
De eerste nieuwe Cruijff die ten onder ging was Sjoerd Ruiter. Er zouden er nog veel volgen. De mythe werd mede in stand gehouden doordat deze tengere aanvaller, met het postuur van Johan Cruijff, nooit in het eerste van Ajax zou spelen, zelfs niet op de bank zou zitten.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Sjoerd Ruiter begon in 1967 op 15-jarige leeftijd in de B1 van Ajax. Hij doorliep de A1, speelde in het tweede elftal en intern was de technische staf het al snel eens: Ruiter had toekomst. Hij groeide in de jeugd op met o.a. Johnnie Rep, Gerrie Kleton, Johan Neeskens en Louis van Gaal. Met deze spelers voetbalde hij ook samen met Bert van Marwijk en Wim Rijsbergen in Jong Oranje. Latere toppers, sommige zelfs wereldtoppers.
Tot het moment dat de toonaangevende journalist Maarten de Vos hem de nieuwe Cruijff noemde was er niets aan de hand. Hij voetbalde op intuïtie op gevoel en met spelplezier. Hij was de beste van zijn generatie en zou onder de druk bezwijken. Alle ogen waren plots op hem gericht, en natuurlijk ging dan de vergelijking mank. Niemand is en was te vergelijken met Cruijff. Er werden nu dingen van hem verwacht die tegen zijn natuur ingingen. De Belgische Bondscoach Raymond Goedhals vond dat ie meer diepte in zijn spel moest leggen.
Wat erger was was de trainingsmethode destijds. De jeugdtrainers en assistenten van Rinus Michels, Bobby Haarms en Han Grijzenhout behandelden hem alsof ie zelf vond dat ie Cruijff was, terwijl het een introverte tiener was die niet tegen autoriteit kon. Ze scholden hem verrot met opmerkingen als: 'De grote teen van Cruijff heeft meer techniek dan jouw hele been.' Sjoerd Ruiter had een vader die zeevaarder was. Een man die hem negeerde of schoffeerde. Ook zijn broer en zus kregen dat te verduren. De Ruiter was al labiel en raakte in een depressie. Op zijn twintigste ging hij naar voorzitter Jaap van Praag, op het punt staand te debuteren in AJAX-1.
Verschillende clubs wilden hem inlijven. Daar ging ie niet op in. Wel belandde hij in een psychiatrische kliniek, waar ook zijn moeder en zus in terechtkwamen. Zijn broer pleegde zelfs zelfmoord. Met Ruiter werd er niet eens een carrière in de kiem gesmoord, de kiem is nooit gelegd. Verschillende spelers werden later nog als de nieuwe Cruijff bestempeld. Ruud Kaiser bijvoorbeeld of Johnny Holshuijsen. De bekendste mislukte nieuwe Johan Cruijff is ongetwijfeld Ton Blanker. Dat kwam op het conto van de destijds nog schrijvende voetbaljournalist Johan Derksen in de Voetbal International. Ton Blanker speelde niet veel later bij Excelsior en belandde in de bajes. In het liefdesleven scoorde Ton Blanker wel, door zijn huwelijk met de mooiste Dolly Dot, Anita Heilker.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Marco Boogers (Dordrecht, 12 januari 1967) is een Nederlands voormalig profvoetballer die in zijn carrière onder meer uitkwam voor RKC, FC Dordrecht en West Ham United.
Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste 'slechte speler ooit' in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Marco Boogers was als voetballer, en later als voetbalmanager, een markante persoonlijkheid. Als manager van FC Dordrecht schuwde hij de confrontatie niet met z'n trainers, andere bestuursleden en de supporters. Ook de KNVB krijgt het er regelmatig van langs. Ik wil het echter hebben over de opzienbarende carriere die hij als actieve voetballer had.
Talent kon hem niet worden ontzegd als flegmatieke linksbuiten. Met zijn sokken op half zeven, shirtje uit de broek en haren tot op de schouders, zag ie er al jong uit als aanstaande zelfverzekerde topper. Als speler van DS'79 speelde hij in nationale jeugdselecties, Als speler van FC Utrecht werd hij in zijn eerste seizoen gelijk topscorer van de club. Na een tussenstap bij RKC, belandde hij bij de subtopper Sparta.
Hier liet Marco Boogers voor het eerst op een hoger niveau zien wat hij kon. Met als bekroning de Bronzen Schoen als de op twee na beste voetballer van het seizoen. Er kwam interesse van Everton, Napoli en Borussia Dortmund. Het was echter West Ham United dat hem voor 800.000 pond binnenhaalde. DE transfer van die zomer. Hij kreeg nummer 11 en schiep hoge verwachtingen bij trainer Harry Redknapp en de supporters.
Het liep echter anders. In het begin moest ie zich zien te redden in een stacaravan. Zijn vrouw en Boogers zelf snakten uit heimwee naar Nederland. De technicus kon niet wennen aan de harde trainingen en het harde Engelse spel. Zijn eerste wedstrijd was een invalbeurt. In de tweede wedstrijd van het seizoen viel hij in tegen Manchester United. Het zou een memorabele wedstrijd voor hem worden. Binnen een paar minuten schopte hij de Engelse international Gerry Neville uit de wedstrijd. Hij kreeg rood en vier wedstrijden schorsing. De Engelse media viel over hem heen.
Na zijn rode kaart speelde hij nog twee keer voor West Ham. Na een blessure ging ie in Nederland revalideren. Was weken onvindbaar en de Engelse pers speculeerde er lustig op los waar de schoppende en schoffelende Nederlander was gebleven. Eenmaal terug in Engeland werd het contract met wederzijds goedvinden ontbonden. Hij speelde in totaal vier wedstrijden voor West Ham United en kwam 44 minuten in actie. Werd gekozen tot Engelse miskoop van het jaar.
In 2007 werd ie door The Times gekozen tot negentiende slechtste 'slechte speler ooit' in The Premier League.. Voor de fans van The Hammers is ie een legende. Zijn doodschop tegen Gerry Neville staat met hoofdletters in hun voetbalgeschiedenisboek.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland-Frankrijk was vooraf aangekondigd als een van de krakers van de eerste ronde van het WK voetbal van 1982. Engeland is, als ze meedoen, altijd één van de favorieten (Misschien dit jaar niet). En Frankrijk had vice-wereldkampioen Nederland uitgeschakeld in de voorronde.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
De 'kathedraal van San Mames' in Bilbao was het decor. De Guardia Civil, die normaal het ETA-terrorisme moest bestrijden, moest op deze dag de aandacht verleggen naar de Engelse hooligans. Engeland kreeg na twintig seconden een inworp aan de zijlijn die werd hoog voorgegeven door Steve Coppell.
De lange spits Paul Mariner liet de bal lopen voor zijn Ipswich-ploeggenoot Steve Butcher, die de bal doortikte naar de vrijstaande Bryan Robson. Na 27 seconden stond Engeland met 1-0 voor. De treffer werd door de Britse media meteen omgedoopt tot ‘de snelste goal in de WK-geschiedenis’ en zonder dat iemand eraan twijfelde werd dit feit blind overgenomen door de internationale media.
De Engelsen wonnen met 3-1 en de recordboeken waren herschreven. Totdat een oplettende Chileense journalist met het bericht kwam dat op het WK van 1962 in Chili de Tsjechoslowaak Vavlek Malek tegen Mexico binnen 20 seconden had gescoord. 26 jaar te laat werd de Tsjech in ere hersteld. Dat ze de finale haalden en van Brazilië verloren bleef wel in de boeken.
Het zou er zestien jaar later weer uit verdwijnen. Momenteel is het de Turkse spits Hakan Sukür die de snelste goal ooit maakte op een WK. Dat deed hij na 10,8 seconden op het WK van 2002 in de troostfinale tegen Zuid-Korea.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
S.C. Tasmania Berlin 1900 is misschien wel de onbekendste club die in de Bundesliga heeft gespeeld. Althans voor voetballiefhebbers van buiten Duitsland. Door een opeenhoping van incidenten, rechtszaken en invloed van het kapitaalkrachtige Axel-Springer-Gelag, werden er beslissingen genomen die door de DFB werden herroepen of door de rechtbank werden hersteld. Het was een complete chaos tot vlak voor het begin van het seizoen.
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Het is het jaar 1965, Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Schalke 04 was dit seizoen op weg het recordaantal wedstrijden, achtereen, zonder overwinning te verbreken. Die schande bleef Schalke, op de rand van het ravijn, bespaard. Degradatie is echter vrijwel onontkomenlijk voor Die Köningsblauen.
Records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesliga-ranglijst.
Minste doelpunten voor: 15
Meeste doelpunten tegen: 108
Minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten.
Minste overwinningen: 2
Meeste nederlagen: 28
Enige Bundesliga-vereniging zonder uitzege
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
De Bundesliga bestond altijd uit 16 clubs. Het is het jaar 1965, Karlsruhe S.C. en Saarbrücken zouden om promotie degradatie spelen. Doordat Hertha B.S.C door financiële malversaties terug werd gezet naar de tweede Bundesliga wilde het Axel-Springer-Verlag alsnog een West Berlijnse club in de Bundesliga. Hier stemde de DFB tegen. Inmiddels bestond door de "na-competitie" de Bundesliga uit 17 clubs. De clubs kregen bij de DFB nu wel een gewillig oor, met de argumentatie dat de Bundesliga uit 18 clubs zou moeten bestaan. Tennis Borussia Berlin was al gestruikeld in de kampioenskompetitie van de Tweede Bundesliga, en de nummer twee van die competitie wilde niet promoveren.
Slechts twee weken voor het begin van de competitie moest Tasmania, zoals de Denen voor het EK-92, zijn spelers terug roepen van vakantie. Sommigen moesten hun baan opzeggen om semi-prof te worden. Eigenlijk was het onbegonnen werk een Bundesliga-waardige selectie samen te stellen. In maart vroeg het bestuur aan de spelers of ze een gedeelte van hun salaris wilden inleveren om de club te redden.
Tasmania werd vervolgens het slechtste Bundesliga-elftal ooit. Ze wonnen in het seizoen 1965/1966 precies twee wedstrijden, scoorden 15 doelpunten en kregen er 108 tegen. Ze haalden buitenshuis 1 punt door een gelijkspel tegen F.C Kaiserslautern.
Schalke 04 was dit seizoen op weg het recordaantal wedstrijden, achtereen, zonder overwinning te verbreken. Die schande bleef Schalke, op de rand van het ravijn, bespaard. Degradatie is echter vrijwel onontkomenlijk voor Die Köningsblauen.
Records......
Laatste plaats in de eeuwige Bundesliga-ranglijst.
Minste doelpunten voor: 15
Meeste doelpunten tegen: 108
Minste punten 8 tegen 60, met de drie punten regel is dat 10 punten.
Minste overwinningen: 2
Meeste nederlagen: 28
Enige Bundesliga-vereniging zonder uitzege
Langste reeks zonder zege, 31, 14. Augustus 1965 tot 21. Mei 1966
Grootste thuis nederlaag, 0-9 tegen Meideriger S.V. (Tegenwoordig MSV Duisburg) 26 maart 1966
Wedstrijd met de minste toeschouwers, 15 januari 1966, 827 tegen Borussia Mönchengladbach
Langste serie nederlagen 10 stuks
Bij de eerste wedstrijd tegen Karlsruher S.C. trokken ze nog 80.00 toeschouwers, de laatste wedstrijden waren er steeds minder dan 10.000 geïnteresseerd
Ronde Datum Thuis/Uit Tegenstander Res.
1. Ronde 14.08.1965 16:00 T Karlsruher SC Karlsruher SC 2:0 (0:0)
2. Ronde 21.08.1965 16:00 U Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:5 (0:1)
3. Ronde 28.08.1965 16:00 T Borussia Dortmund Borussia Dortmund 0:2 (0:1)
4. Ronde 04.09.1965 16:00 U Hamburger SV Hamburger SV 1:5 (0:0)
5. Ronde 11.09.1965 16:00 T Bayern München Bayern München 0:2 (0:1)
6. Ronde 18.09.1965 16:00 U 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 2:7 (2:3)
7. Ronde 02.10.1965 16:00 T Hannover 96 Hannover 96 1:5 (1:3)
8. Ronde 16.10.1965 16:00 U 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 0:0 (0:0)
9. Ronde 20.10.1965 15:45 T VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:1)
10. Ronde 23.10.1965 16:00 U Meidericher SV Meidericher SV 0:3 (0:0)
11. Ronde 30.10.1965 16:00 T 1. FC Köln 1. FC Köln 0:6 (0:1)
12. Ronde 06.11.1965 15:00 U Werder Bremen Werder Bremen 0:5 (0:3)
13. Ronde 20.11.1965 15:00 T TSV 1860 München TSV 1860 München 0:5 (0:2)
14. Ronde 27.11.1965 15:00 U Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:4 (0:1)
16. Ronde 11.12.1965 14:00 U Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 1:3 (1:1)
17. Ronde 18.12.1965 14:00 T FC Schalke 04 FC Schalke 04 1:2 (0:2)
15. Ronde 31.12.1965 20:00 T Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 0:2 (0:2)
18. Ronde 08.01.1966 15:00 U Karlsruher SC Karlsruher SC 0:3 (0:3)
19. Ronde 15.01.1966 14:15 T Bor. Mönchengladbach Bor. Mönchengladbach 0:0 (0:0)
20. Ronde 29.01.1966 15:00 U Borussia Dortmund Borussia Dortmund 1:3 (1:2)
21. Ronde 05.02.1966 14:30 T Hamburger SV Hamburger SV 0:4 (0:1)
22. Ronde 12.02.1966 15:00 U Bayern München Bayern München 1:2 (0:1)
23. Ronde 26.02.1966 15:00 T 1. FC Nürnberg 1. FC Nürnberg 0:1 (0:0)
24. Ronde 05.03.1966 16:00 U Hannover 96 Hannover 96 0:5 (0:3)
25. Ronde 12.03.1966 16:00 T 1. FC Kaiserslautern 1. FC Kaiserslautern 1:1 (0:0)
26. Ronde 19.03.1966 16:00 U VfB Stuttgart VfB Stuttgart 0:2 (0:0)
27. Ronde 26.03.1966 16:00 T Meidericher SV Meidericher SV 0:9 (0:4)
28. Ronde 02.04.1966 16:00 U 1. FC Köln 1. FC Köln 0:4 (0:2)
29. Ronde 16.04.1966 16:00 T Werder Bremen Werder Bremen 1:1 (1:1)
30. Ronde 23.04.1966 16:00 U TSV 1860 München TSV 1860 München 0:4 (0:1)
31. Ronde 30.04.1966 16:00 T Frankfurter SG Eintracht Frankfurter SG Eintracht 0:3 (0:1)
32. Ronde 14.05.1966 16:00 U Eintracht Braunschweig Eintracht Braunschweig 1:3 (0:1)
33. Ronde 21.05.1966 16:00 T Borussia Neunkirchen Borussia Neunkirchen 2:1 (1:1)
34. Ronde 28.05.1966 16:00 U FC Schalke 04 FC Schalke 04 0:4 (0:2)
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn midvoors en pure spitsen. Pelé, Cruijff en Maradona startten een wedstrijd als midvoor, zweven nadien vaak over het hele veld. Maakten solo's vanaf de eigen helft. De pure spits zag het strafschopgebied van zijn eigen team van afstand of via TV-beelden. Kwam alleen op eigen helft om niet buitenspel te staan. Die vertoefde bij de vijand, als een tijger loerend op die ene kans.
Wie de grootste pure spits is of was zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te zeggen dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn mening.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde ie 68 keer in 62 interlands.
Romario heeft te weinig prijzen gewonnen en te lang bij PSV gespeeld. Inzaghi maakte te veel doelpunten met zijn scheenbeen. Dat deed Edward Linskens ook. Ruud Geels is een nationale grootheid. Buiten Nederland en België kent niemand hem.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 Europacups-1 op rij. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van Der Bomber om de finale tegen Oranje.
Ondanks alle successen zocht ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Ze hielpen hem van de drank af en gaven hem een functie binnen de technische staf. Een groot voetballer werd groots geholpen door een al meer dan 50 jaar mede door Müller zelf grote club. Hij slijt nu zijn dagen in een verzorgingstehuis. Hij lijdt aan Alzheimer. Hij kwam ooit heim, sag und siegte. Ik zal hem nooit vergeten.
Wie de grootste pure spits is of was zal vaak per land afhangen. Ik als Nederlander durf te zeggen dat het Gerd Müller de Duitser is. De nare herinnering aan zijn doelpunt in de WK-74 finale tegen het Nederlands Elftal doet geen afbreuk aan mijn mening.
Müller was met zijn 176 centimeter niet letterlijk groot. Zijn statistieken wel.....453 doelpunten voor Bayern in 398 wedstrijden. Bijvoorbeeld 38 doelpunten in het seizoen 69/70 en 40 in 71/72. Voor de toen nog West-Duitsers scoorde ie 68 keer in 62 interlands.
Romario heeft te weinig prijzen gewonnen en te lang bij PSV gespeeld. Inzaghi maakte te veel doelpunten met zijn scheenbeen. Dat deed Edward Linskens ook. Ruud Geels is een nationale grootheid. Buiten Nederland en België kent niemand hem.
Müller scoorde bij zijn eerste club Nördlingen in het seizoen 63/64 al 46 doelpunten in 31 wedstrijden. Aanleiding voor Bayern München, een topclub in wording, hem een contract aan te bieden. Bayern werd de huidige Europese grootmacht mede door de jonge Gerd Müller en de tevens jonge middenvelder Franz Beckenbauer.
Müller won met Bayern 3 Europacups-1 op rij. Werd in 1972 Europees kampioen met Die Manschaft. Werd Europees voetballer van het jaar in 1970. Werd 7 keer topscorer in de Bundesliga, 4 keer topscorer in de EC-1. Twee keer Europees topscorer. Topscorer WK-70 en EK-72. Wereldkampioen met West-Duitsland met een typisch doelpunt van Der Bomber om de finale tegen Oranje.
Ondanks alle successen zocht ie het zoals andere grootheden als Garrincha, Best, Socrates en Gascoigne in de drank. De redding kwam van zijn voormalige club. Ze hielpen hem van de drank af en gaven hem een functie binnen de technische staf. Een groot voetballer werd groots geholpen door een al meer dan 50 jaar mede door Müller zelf grote club. Hij slijt nu zijn dagen in een verzorgingstehuis. Hij lijdt aan Alzheimer. Hij kwam ooit heim, sag und siegte. Ik zal hem nooit vergeten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Valeriy Lobanovskyi werd geboren op 6 januari 1939 in Kiev, een stad in de destijds nog Sovjet Unie. Hij zou niet ouder worden dan 63. Op 13 mei 2002 stierf hij. Lobanovski was geen echte topper als voetballer, wel een speler waar rekening mee werd gehouden. Vermaard waren zijn hoekschoppen, waaruit hij menig doelpunt scoorde. Hij speelde als linkerspits van Dynamo Kiev twee interlands.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Wereldwijde erkenning en waardering kreeg hij pas als coach. Na zijn voetballoopbaan begon hij als trainer bij Dnjepr Dnepropetrovsk. Na vier jaar begon hij in 1974 aan een ongekende succesreeks als coach van Dynamo Kiev. Hij doorbrak de hegemonie van de Russische clubs door met het Oekraïnse Dynamo Kiev in vijftien jaar, acht keer kampioen van de Sovjet Unie te worden en zes keer de nationale beker te veroveren.
Ook buiten zijn "eigen" land behaalde hij grote successen. Als eerste club uit de Sovjet Unie won ie in 1975 een Europacup, de Europacup-2, om dit in 1986 te herhalen. In 1975 voegde hij er ook de Europese Supercup aan toe. Tussentijds was hij coach van de Sovjet Unie op het WK-86 en EK-88. Deze teams bestonden voornamelijk uit spelers van Dynamo Kiev.
Er zijn weinig coaches geweest die zo'n stempel op hun elftallen wisten te drukken dan Lobanovski. Bij hem stond het systeem boven de individuele speler. Het soms klinisch aandoende spel, was tot het oneindige geoefend. Het perfectionisme was er bijna wetenschappelijk ingehamerd. Het was soms adembenemend te zien hoe linies in elkaar vervlochten en hoe er strategisch werd aangevallen of op de counter gespeeld. Op het WK-86 eindigde de Sovjet Unie als eerste in hun poule. Het gold toen gelijk als favoriet voor de wereldtitel. Toch werden ze uitgeschakeld door België, dat zijn beste wedstrijd ooit speelde. Het werd na verlengingen 4-3 voor de Belgen, terwijl de rode duivels eigenlijk al in de touwen hingen om de KO te krijgen.
Op het EK '88 won de Sovjet Unie hun eerste wedstrijd tegen Nederland. In de finale troffen beide landen elkaar weer. Ditmaal won Oranje door Gullit en Van Basten met zijn wondergoal. De Sovjet Unie had net als in '86 toch indruk gemaakt door het perfecte teamspel met vrijheden voor de enkele individualist. Zo werd Olech Blochin in 1975 Europees voetballer van het jaar. In 1986 kwam deze eer Igor Belanov toe. Twee spelers die als sterren de kers op de taart waren.
Na zes jaar in het Midden-Oosten te hebben gewerkt werd Lobanovski in 1997 gevraagd de gevallen topclub Dynamo Kiev weer naar de top te brengen. Vervolgens werd Dynamo Kiev vijf maal achter elkaar landskampioen en werd het weer een Europese topper. In 1999 haalden ze zelfs de halve finale van de CL.
Zijn persoonlijke prijzen laten zijn status zien:
Europees coach van het jaar in 1986, 1988 en 1999.
Gekozen bij de tien beste coaches van de UEFA-periode van 1954 tot 2016.
Door World Soccer gekozen tot de zesde coach aller tijden.
Door France Football gekozen tot achtste coach van de 20ste eeuw.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Toen ik die linker foto zag dacht ik dat het over Vicente del Bosque ging...quote:
Engeland won in zijn historie één groot toernooi. Het WK-66 in eigen land. De grootste voetballer van zijn generatie zou de absolute ster moeten worden. Het werd echter één van de grootste decepties of voetbaldrama's op een WK. Jimmy Greaves had vrijwel elk mogelijk record als clubvoetballer en international in zijn bezit.
[ afbeelding ]
In Engeland had hij een status vergelijkbaar met Messi, Ronaldo of Marco van Basten. Niet iedere voetballer kan die status waarmaken op een WK. Soms door zelf slecht te spelen, een andere keer door een verzakend elftal of door blessureleed. Dat laatste overkwam deze vedette. Jimmy Greaves begon bij Chelsea zijn profloopbaan. Bij die club vestigde hij in 1961 zijn eerste record door 41 doelpunten te maken in één seizoen, nog steeds een clubrecord. In 1959 en 1961 werd hij algemeen topscorer van Engeland. In 1960 werd het de jongste speler die 100 doelpunten in de Engelse competitie maakte. Om een paar jaar later op zijn 23ste zijn 200ste te maken, ook al een record.
Het buitenland lonkte. Maar net zoals bij een andere legendarische spits uit het Verenigd Koninkrijk, Ian Rush, werd het geen succes in Italië. In feite mislukte hij niet als voetballer bij AC Milan, hij maakte 9 doelpunten in 12 wedstrijden, maar de heimwee naar Engeland werd hem teveel. Hij vertrok naar Tottenham Hotspur. Daar steeg zijn toch al imponerende carriere naar nog grotere hoogtes. Hij speelde er 9 seizoenen waarin hij 266 doelpunten maakte in 379 wedstrijden. Werd ook nog eens 4 keer topscorer in 1963, 1964, 1965 en 1969. Daardoor heeft ie nog altijd het record van zes maal topscorer van Engeland in handen. Nog eens een record zijn z'n 357 doelpunten in 516 wedstrijden.
Waar hij echter het meest naar snakte was de ultieme internationale roem met het Engelse elftal. Op het WK in eigen land. Met Tottenham had ie al internationaal van zich doen spreken door in 1963 de Europacup-2 te winnen door met 5-1 Atletico Madrid te verslaan in de finale. Twee goals van de superspits. De eerste Europa-Cup voor een Engelse club. In het Engelse elftal zou hij uiteindelijk 44 doelpunten maken in 57 wedstrijden. Het was niet de vraag of Greaves zou gaan schitteren, de vraag was hoeveel doelpunten hij zou gaan maken. het werden er nul.
In de wedstrijd tegen Frankrijk viel hij geblesseerd uit en werd vervangen door Geoff Hurst. Die hem met zijn doelpunten, onder anderen een hattrick in de finale tegen West-Duitsland, uit het team hield.
Greaves is één van de echt grote spelers die nooit op een WK heeft mogen schitteren. Nog steeds in eigen land een onsterfelijke legende. Internationaal wordt Geoff Hurst herinnerd als ster van het winnende Engelse WK-team. Greaves voetbalde nog lang door. Op zijn 38ste stopte hij. Zijn leven voortzettend in de pub en met een biertje voor de tv. De tv-beelden van een schitterende Jimmy Greaves op het WK zijn nooit te zien geweest. Zijn palmares blijft ongeëvenaard.
[ afbeelding ]
Tonny van Leeuwen (Gouda, 21 maart 1943 – Meppel, 15 juni 1971) was een Nederlands voetballer. Hij was doelman van achtereenvolgens Sparta en GVAV en speelde twee interlands voor het Nederlands elftal. Hij werd beschouwd als groot talent. Zijn loopbaan werd echter abrupt afgebroken door zijn overlijden in 1971.
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick.
In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.
Pech en mentale instabiliteit markeren de loopbaan van deze doelman, die al op zijn zestiende debuteerde in de Eredivisie bij Sparta Rotterdam. De pech begon nadat hij zwaar geblesseerd raakte na de vaste doelman, Aad Nijs, uit het elftal gespeeld te hebben. De keeper die hem verving was leeftijdsgenoot Pim Doesburg, die later de Nederlandse top zou bereiken. Minder talentvol, maar goed presterend behield Doesburg zijn basisplaats. Tonny van Leeuwen vertrok in 1963 naar subtopper GVAV, het huidige FC Groningen.
Hij deed zijn reputatie eer aan, het talent dat even stil stond in zijn ontwikkeling werd een vaste waarde bij GVAV en Jong Oranje. Vanaf 1964, net 21, werd ie steevast opgeroepen voor het Nederlands elftal, waar hij vaste reserve was achter Eddy Pieters Graafland. Zijn selectie werd een tijdje uitgesteld door een schorsing van acht wedstrijden nadat hij een tegenstander van MVV knock-out had geslagen. Zijn latere boezemvriend, de onlangs overleden Mister FC Groningen Piet Fransen, verving hem als veldspeler in het doel.
Op 5 april 1967 maakte hij zijn interlanddebuut in de Europese kwalificatie wedstrijd uit tegen Oost Duitsland. Mede door twee cruciale fouten van de debutant verloor Oranje met 4-3 en kon het EK worden vergeten. Weer kwam Pim Doesburg op zijn weg. De doelman van Sparta verving van Leeuwen in de eerstvolgende interland van het Nederlands elftal. Voor de supporters van GVAV bleef hij de grote held. Na zijn desastreuze interlanddebuut werd hij twee weken later door de Groningse fans op de schouders van het veld gedragen na de 0-1 zege bij de latere landskampioen Ajax.
Tonny van Leeuwen, zou later weer blijken, was mentaal niet sterk of weerbaar genoeg voor de echte top. 10 mei 1967 kreeg Van Leeuwen zijn tweede kans in het Nederlands elftal. Opnieuw maakte hij een onzekere indruk. Bij een 2-0 achterstand, uit tegen Hongarije, bleef hij in de rust geblesseerd achter in de kleedkamer. Vlak daarna stelde hij zich niet meer beschikbaar voor Oranje. Later kwam hij op dit besluit terug, maar helaas te laat voor hem. Hij werd nooit meer opgeroepen.
Het zou voor het grootste talent van zijn generatie, de beoogde opvolger van Eddy Pieters Graafland, bij twee interlands blijven. Zelfkennis noopte hem contractaanbiedingen van verschillende topclubs, zoals Anderlecht, naast zich neer te leggen. Hij bleef GVAV trouw en ging als semi-prof tevens werken als vertegenwoordiger voor het voetbal/sportmerk Quick.
In het seizoen 1969-1970 sloeg het noodlot weer toe, hij raakte zwaar geblesseerd. Mede door zijn afwezigheid degradeerde GVAV. Het seizoen daarna promoveerden ze weer naar de Eredivisie, na als tweede te zijn geëindigd achter FC Den Bosch. Wie anders dan Tonny van Leeuwen was hier grotendeels debet aan. Met maar zeven tegendoelpunten werd ie de minst gepasseerde doelman in het betaalde voetbal ooit.
Op 14 juni 1971 werd hij hiervoor door de KNVB onderscheiden. Dat de hoogte-en dieptepunten bij deze Groningse legende elkaar op natuurlijke wijze opvolgden als jaargetijden, bleek die nacht. Op de terugreis van Rotterdam naar Groningen kwam hij om 05.00 uur 's nachts bij Meppel, waarschijnlijk door slaap overmand, op de verkeerde weghelft terecht en botste frontaal op een vrachtwagen. Hij overleed ter plaatse. 28 was hij pas. Een carrière als een wervelwind, stormachtig begonnen en in één klap voorbij.
Ter nagedachtenis aan Van Leeuwen werd vanaf 1972 de trofee voor de minst gepasseerde doelverdediger in het Nederlandse betaalde voetbal naar hem vernoemd. Het bronzen beeldje was een initiatief van het voetbaltijdschrift Voetbal International. De Tonny van Leeuwen-trofee werd uiteindelijk zestien keer uitgereikt. Pim Doesburg won hem in het seizoen 1982-1983.
Er werd een tribune bij FC Groningen naar hem vernoemd. Buiten De Euroborg kwam een standbeeld te staan, onthuld door zijn boezemvriend en clubicoon Piet Fransen.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Niet Bobby Charlton, George Best of Dennis Law werd in 2000 gekozen tot speler van de eeuw van Manchester United, maar een charismatische Fransman. Slechts 1,2 miljoen pond moest Manchester in november 1992 betalen aan Leeds United. Een schijntje bleek later gezien de waarde die hij voor het elftal kreeg.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.
Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.
Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.
Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Eric Cantona begon als jonge speler bij Olympique Marseille, waar hij niet doorbrak. Hij vertrok naar het Auxerre van de legendarische trainer Guy Roux. Hij kon er echter niet aarden, miste de warmte van het zuiden. Hij werd verhuurd aan Martigues. Hij deed het daar zo goed dat Auxerre hem terughaalde. Hij deed het bij Auxerre ook geweldig, zodat ie als 21-jarige aanvaller debuteerde als international tegen West-Duitsland. Bij de 2-1 nederlaag maakte hij zijn eerste interlanddoelpunt. Er zouden voor Frankrijk nog 19 doelpunten volgen in 40 interlands.
Door zijn goede spel kocht Olympique Marseille hem voor een recordbedrag van 22 miljoen francs terug. Hij bleef goed presteren, maar na het beledigen van bondscoach Henry Michel werd hij voor een jaar geschorst als international van Frankrijk. Toen hij later in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Torpedo Moskou werd gewisseld, zijn shirt verscheurde en weggooide, werd hij door Olympique voor een maand geschorst. Zijn reputatie als enfant terrible was gevestigd.
Hij werd weer eens verhuurd, aan Girondins de Bordeaux, Montpellier en Nimes. Tijdens een wedstrijd met die laatste club gooide hij een bal naar de scheidsrechter. Dat kwam hem namens de Franse bond op een maand schorsing te staan. Daar kwam nog een maand schorsing bij na het beledigen van die bond. Cantona besloot hierop te stoppen met voetballen.
Zijn fans wisten hem echter over te halen om op zijn besluit terug te komen. Met succes. Succesvol zou ie zeker worden. Een ongekende invloed zou hij in de Engelse hoogste klasse krijgen als één van de eerste buitenlandse toppers in de toenmalige First Division, de huidige Premier League. In zijn eerste en enige seizoen bij Leeds United werd hij onmiddellijk landskampioen. Voor een bescheiden bedrag werd Manchester United de nieuwe werkgever.
Sir Alex Ferguson mocht dan vanaf 1986 de fundamenten hebben gelegd, het was Cantona die Manchester United weer het aanzien van een topclub schonk. Tussen 1967 en 1993 wonnen The Red Devils niet één landstitel. Iets dat je je tegenwoordig niet meer kunt voorstellen. De successen uit het verleden, plus de grote spelers die er ooit speelden, zorgden nog voor de status van een topclub. Qua prestaties bleef het ver achter. Er werd zelfs gedegradeerd. Met Cantona in de ploeg reeg Fergusons brigade plotseling de kampioenschappen aaneen.
In 1993, 1994, 1996 en 1997 finishte United als eerste. Dat waren Cantona's titels. In 1994 en 1996 won hij tevens de in Engeland hoog aangeschreven FA-Cup. Hij maakte de goals, dirigeerde het spel, controleerde, heerste en verdeelde. Met zijn fantastische charisma, geniale voetbalgaven en artisticiteit zal hij voor altijd Uniteds grootste legende blijven.
In januari 1995 kwam het duiveltje op zijn schouder weer tot leven. Hij gaf in de uitwedstrijd tegen Crystal Palace, nadat hij door hem was uitgescholden, een supporter van die club een karatetrap. Dat leverde Cantona negen maanden schorsing op. Mede daardoor werd United dat seizoen geen kampioen. Het enige jaar dat Eric Cantona in Engeland de landstitel niet won.
Het seizoen daarna kwam "Eric the King" groots terug. Majestueus leidde hij United naar weer een landstitel. Hij kwam, zag en overwon. Dankzij het Franse genie had Manchester United zich weer bij de grootste clubs ter wereld geschaard. Een status die ze nog steeds bekleden. Als door een satijnen mantel omfloerst door de kleren van de Keizer. De Koning te rijk.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid.
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
|
|
