Herkenbaar dit.
Maar zoals een user hiervoor ook al zei, achter boosheid zit vaak een andere emotie, en dan met name angst of verdriet.
Zo ben ik jarenlang boos geweest, hierdoor van alles uitgevroten, ik dacht zoek het allemaal lekker uit en fuck iedereen, maar achteraf zat er een hele berg met verdriet en rouw waar ik nooit wat mee gedaan had. De laatste tijd erken ik het ook pas.
Destijds leek het ook alsof ik nooit van die emoties af kon komen, of ze echt op een constructieve manier kon uiten of tot de kern kon komen. Ik zag niet in dat er achter die boosheid een andere emotie zat, en dat ik met die boosheid een soort 'drive' of energie had, die ik ook onbewust gebruikte, om dan maar dingen te doen waardoor ik de achterliggende emotie (het verdriet) eigenlijk niet hoefde te voelen. Therapie geprobeerd, hielp matig. Bleef boos en recalcitrant. Maar op de een of andere manier, na een tijd, begon ik milder naar dingen te kijken. Begon ik mensen te vergeven en met name ook mezelf. En dingen te accepteren zoals ze nu eenmaal zijn.
Kijk, ik hoef niet te weten waar je precies boos over bent, maar als je begint met mensen en dingen en vooral jezelf te vergeven, en anders naar de wereld te kijken, komt het achterliggende verdriet en/of angst pas los.
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 22-11-2021 23:36:21 ]