Aan de afgrond

Hi iedereen,

Ik had liever nooit een dergelijk topic willen openen. Maar ik merk gewoon dat het echt niet goed gaat met mij (ik ben al wel in therapie, reeds begonnen, maar het gaat nogal te langzaam en de hulp is na 7 maanden gekomen). Ik sta er mentaal gewoon ijzerslecht voor, echt heel slecht. Ik herken mezelf niet meer in de spiegel namelijk, ik ben gigantisch veranderd in een jaar tijd. Momenteel ben ik bijna 28 en ik merk aan alles dat de jongen die er toen goed uit zagen er niets mee deed er gewoon niet meer is. Ik heb nog nooit een vriendin gehad dan wel gezoend, ik was emotioneel zwaar naar de klote tot mijn 25ste. Het leek goed te gaan, maar dit jaar belandde ik weer in een obsessie voor een meisje en merkte ik dat alles helemaal nog niet goed zat. Mijn uiterlijk is daarbij ook zo erg veranderd dat ik mezelf walgelijk vind, constant in de spiegel kijk en niet meer naar buiten durf te gaan. Ik weet oprecht niet meer wat ik moet doen. Ik maak niet eens een grapje. Ik durf oprecht niet meer naar buiten, zelfs niet naar de sportschool, want wat voor nut heeft het? Ik herken mezelf gewoon totaal niet meer. Als ik toen niet eens met een meisje iets kon beginnen waarom nu wel dan?

Het hebben van levenslust is bij mij volledig weggevallen. Ik begon dit jaar nog met mijn master met insteek om leuke mensen te leren kennen, maar deze master is bizar slecht georganiseerd en de studentengroep past totaal niet bij elkaar. Het is ontzettend saai en mijn laatste jaar aan de uni, had het echt anders voorgesteld...In ieder geval voel ik me walgelijk, te oud en ik weet gewoon niet wat ik moet, oprecht. Ik heb het gevoel dat ik aan het doodgaan ben..

quote:

Op woensdag 10 november 2021 16:16 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Man zo was ik ook rond jouw leeftijd, gooi daar boven op dat ik er nooit goed uit heb gezien (ouwe rot kop ) een jeugd en tienerjaren heb gekend die de meeste mensen zelfs in hun ergste nachtmerries niet kunnen voorstellen, mishandeld, misbruikt, kindertehuis, altijd gepest etc een en al trauma.. en zelfs ik heb het gered en heb een eigen gezin.

Het kwam alleen een stuk later dan "normaal" .. en daar slaan veel mensen de plank mis.
Het eindeloze vergelijken met wat een ander heeft of meemaakt op bepaalde punten in het leven.

Niet doen, nooit vergelijken er bestaat immers niemand zoals jij.

Ik heb ook genoeg shit meegemaakt, bij mij heeft het mij zwaar verziekt (geleid tot ernstig stalken van vrouwen, was ver heen) en ik weet niet hoe ik het omdraai, ook mijn uiterlijk is opeens compleet weggevaagd...ik zag er zo goed uit besef ik me nu pas, en dat was 3/4 jaar geleden. Ik ben compleet veranderd en weet niet eens hoe ik daarmee moet omgaan..zware identieitscrisis bovenop die trauma. Ik ga het niet volhouden...ik merk het aan alles

Wat heb jij gedaan allemaal?

quote:

Op woensdag 10 november 2021 16:28 schreef Lienekien het volgende:
Hoe gaat het met de therapie? Meld je daar ook hoe ernstig het nu met je gesteld is?

Ik snap oprecht niet dat ik hier nog moet posten, ben zwaar teleurgesteld. Ik herinner me dat jij nog reageerde op een topic van 2014 op mij, kampte toen al met die nare obsessies. Enerzijds ben ik bewuster dan ooit, maar ik walg gewoon van mezelf nog steeds, met name uiterlijk.

En ja, ik heb het gemeld bij de therapie, ze zijn echt ervan op de hoogte, maar we zijn nu bezig met een 'contract' opstellen om de therapie goed te laten verlopen en eventuele verhinderingen te voorkomen. Maar ik zal aangeven dat dit te langzaam gaat. De behandeling zou al in augustus moeten starten, we zijn zometeen december en bezig met een contract....ze vinden dat zooo belangrijk, terwijl ik denk ik weet niet of ik dat nog volhoud. Het was 2x per week therapie, en nu met het contract opstellen, 1x per week..

Waarom kon ik niet aan mezelf werken jaren terug? Of in 2014...waarom..echt gewoon, hoe trauma je hele leven de tering in helpt, verloren jaren allemaal..

quote:

Op woensdag 10 november 2021 17:04 schreef kwiwi het volgende:
Er was ook een tijd dat ik niet meer naar buiten wilde, wilde niet dat anderen me zagen omdat ik me schaamde voor hoe ik eruit zag (sloeg achteraf nergens op, maar goed dat zie je op zo'n moment niet in). Was erg depressief. Om m'n leven op eigen houtje te proberen om te draaien (want door de wachtlijsten kreeg ik geen hulp), ben ik toen in het donker begonnen met hardlopen; op verharde wegen in een bos en over een industrieterrein, daar kwam vrijwel niemand 's avonds. Daardoor voelde ik me wat beter en begon er ook weer wat beter uit te zien. Uiteindelijk ging het langzaam over in overdag hardlopen en ook weer de deur uit gaan. Niet van de ene op de andere dag, maar dat is bij mij uiteindelijk wel de stap geweest waardoor alles langzaam weer beter ging.
Gewoon een idee, misschien heb je er wat aan. Verder heb ik helaas geen advies en wil ik je sterkte wensen met hier doorheen komen

Voelt alsof ik alleen iets heb aan terug de tijd ingaan met deze mate van bewustzijn....echt wat heb ik toch jaren verziekt van mijn leven zeg

quote:

Op woensdag 10 november 2021 17:34 schreef Lienekien het volgende:
Hoe is het in 2017 nou verder gegaan? Toen had je een intake, een diagnose. Is dat nog verder gegaan?

Ik was toen nog te ver heen dat therapie daadwerkelijk nut had. Had gewoon geen effect en de therapie sloeg ook nergens op, want was niet eens echt gespecifieerd persoon die mij kon helpen met mijn probleem. Ik was er niet klaar voor en de therapist snapte mijn obsessie ook niet echt. Dus uiteindelijk losgelaten en gedacht dat ik verder kon, omdat het zo 'voelde', maar goed ik was gewoon nog ver heen. Ik weet niet of je het je herinnert of na kan lezen, maar ik kan enorme obsessies hebben met vrouwen en mijn leven echt compleet aan de kant zetten. Dit jaar gebeurde het weer, en is het weer fout gegaan, dus het is gewoon niet weg, die patroon zit nog in me. Dit keer ben ik er wel klaar voor om aan mezelf te werken en past de therapist wel bij mij, alleen gaat het zo langzaam en mijn zelfhaat neemt toe elke dag, durf gewoon niets meer en elke dag is loodzwaar mezelf in de spiegel aan te moeten kijken. Ik heb hier nog nooit last van gehad tot vanaf vorig jaar oktober...dat ik dacht ik ben zwaar veranderd en dan in negatieve zin..

quote:

Op woensdag 10 november 2021 18:07 schreef Cockwhale het volgende:

[..]
Tja, als ik mijn huidige geestelijke staat terug kon zenden naar 24 jaar terug, zou ik het ook direct doen. Zo makkelijk is het helaas niet.

Hoe oud ben jij nu dan?

quote:

Op woensdag 10 november 2021 18:33 schreef TheoddDutchGuy het volgende:

[..]
Nou ja er was een periode van ongeveer 8 jaar waar ik nooit meer buiten kwam, met heel veel moeite voor de tandarts maar dat was het dan wel.
Door alles wat er gebeurt was had ik op de middelbare school uiteindelijk een soort vermijdende gedrag (persoonlijkheids)stoornis ontwikkeld.

Dat begon doordat ik vanaf 15 ongeveer ik echt iedere dag maar moest kotsen, zo zenuwachtig zo compleet er doorheen.
En daardoor werd natuurlijk dat alles maar vermijden om die angst niet meer te ervaren alleen maar groter.

Nou enfin heel verhaal, uiteindelijk vanaf 26 a 27 hulp gezocht bij ggz.
Een van de betere psychiaters en daarna psychologen mogen ontmoeten, daarna groep therapie, exposure therapieën etc.

Nou moet ik wel eerlijk zijn, omdat ze ook tegen mij eerlijk waren, het kan prima zo zijn dat je niet geheel van alles weer afkomt.
Maar eenmaal je leven wat meer op de rits, komen anderen dingen ook wel wat meer weer vanzelf.
Dat weer van dingen aangaan, kan sporten zijn, kan uitgaan zijn, noem het maar op.

Belangrijkste, en dit is een cliché, blijft dat je wel jezelf moet kunnen accepteren incl de noem het negatieve kanten.
Anders blijf je altijd maar tegen een muur aanlopen.

Uiteindelijk kwam ik wel iemand tegen, daarna nog een waar ik 3 jaar relatie mee had (een fokster trouwens later ), liep op niks uit helaas en nu alweer ruim 8 jaar in een relatie met iemand waar ik mee samenwoon, kind mee heb etc.

Maar ja dat heeft dus wellicht in de ogen van een ander ongewoon lang geduurd.

Maar het gaat er niet om hoe ver je komt in het leven hè, maar hoe je daar komt.

Bedankt voor je openheid en mooi om te lezen hoe het jou is vergaan. Bij mij heb ik wel één en ander kunnen doen, tijd in NYC gewoond en master daar gedaan en andere keer gestudeerd in VS verschillende plekken gezien, maar ik was altijd ver heen...ik was sociaal heel raar, maakte ook advances naar meisjes vanuit het niets ''oh wat ben je mooi, mag ik jouw telnr''..ik snapte niets van de wereld, en nu nog steeds voel ik me echt een vis. Zie mezelf oprecht niet oud worden als het zo doorgaat...en ik denk dan van, ben 28 jaar, heb echt helemaal niks en ik ga zwaar achteruit. Als ik vroeger al geen vriendin kon krijgen met hoe goed ik er toen uitzag, hoe nu dan wel...

quote:

Op woensdag 10 november 2021 19:22 schreef TheoddDutchGuy het volgende:

[..]
Nou ja ik heb het kort gehouden natuurlijk, als ik alles moet gaan opnoemen wat mij is overkomen dan kan ik onderhand letterlijk een boek schrijven.

En uh een vriendin krijgen, ik snap dat gevoel van wanhoop prima, heel goed zelfs.
Maar bedenk ook even, dat het hebben van iemand niet een soort magisch middel is wat jouw nu zal verlossen van hoe ellendig je je voelt over jezelf.

Hoe je het ook draait of keert, je zal toch aan jezelf moeten werken.
Hetzij door dingen te doen waardoor je beter over jezelf kan voelen, kan prima via sporten of wellicht door contacten op te bouwen vanwege een hobby of interesse die gedeeld word.

Of door therapieën om jezelf onder ogen te kunnen komen en dan stap voor stap jezelf weer terug vinden, ja het klinkt vreselijk cliché achtig, geloof me ik voel de cringe als ik het zo typ, maar toch zit er een grote kern van waarheid in.. het begint en eindigt met jouwzelf immers.

En om het met wat hardere woorden af te sluiten, voor het geval je twijfelt, je gaat geen gelukkige relatie hebben met wie dan ook al zou er nu opeens spontaan iemand voor de deur staan, als je zo ellendig voelt.

Maw je moet er voor vechten, eerst voor jezelf dan kan je pas meer met een ander.

Maar het voelt alsof ik te laat ben, dat min looks al weg zijn dat ik het gewoon niet meer heb, vandaar dat ik niet echt meer wil vechten voor wat dan ook. Heb gewoon zo het gevoel mijn leven nu al te hebben weggegooid, dat een solide basis die ik kon hebben qua vriendschappen ook gewoon weg is..

quote:

Op woensdag 10 november 2021 19:46 schreef TheoddDutchGuy het volgende:

[..]
Kerel ik ben een mollige pad (door wat medische problemen ook) met een half bloed maatje S vriendin waar iedere man naar fluit en flirt., meestal waar ik bij sta.
Weet je wel, hoi tegen haar zeggen en mij negeren.

Echt echt geloof mij aub, om nog een cliché in de strijd te gooien, op ieder potje past een deksel.

Het zal je verbazen hoeveel meiden uiteindelijk niet zo heel super veel geven om uiterlijk.
Begin daarom bij jezelf, zorg voor die fundering qua hebben van een leven Zonder iemand, dan sta je echt sterker in de schoenen als je toch iemand tegen komt.. maar dat laatste gaat ook niet vanzelf natuurlijk.

Focus niet zo op je uiterlijk, we denken allemaal het meest negatief over onszelf.
Alleen zwaar oppervlakkige mensen zien een knap persoon in de spiegel.

Tenzij het potje echt gebroken is van alle kanten...dan past precies niks en dat is bii mij mijn hele leven zo. Echt mijn hele mindset komt zo laat, en ik snap het uiterlijk zegt niet zoveel, maar als ik toen mijn uiterlijk zwaar mee had en het al niet lukte waarom nu dan wel...ik walg gewoon van mijn leven en mezelf daardoor en mijn familie. In elk ander normale familie had ik dit soort ziekelijke issues niet, en nu jarenlang therapie...maar thanks voor je woorden, snap waar het vandaan komt..

En daarnaast: vrouwen zijn bij far tegenwoordig oppervlakkiger dan mannen, echt bij far gewoon, merk het aan de hele 21ste eeuw. allemaal prima, maar ook die vinden uiterlijk een dikke must, kijk tinder maar

[ Bericht 5% gewijzigd door Gregor1994 op 10-11-2021 21:48:10 ]