Lieve Stefanie,
Dankjewel voor je verhaal, en wat een nare en moeilijke situatie.
Over bepaalde dingen kan ik je wat duidelijkheid verschaffen, maar helaas heb ook ik niet alle antwoorden.
Ik ken immers het dossier van je vader niet, en dit zijn altijd zeer complexe en persoonlijke zaken.
Het feit dat jouw vader zich schuldig heeft gemaakt aan seksueel kindermisbruik maar geen pedofiel is, is niet vreemd, ik zie het zelfs dagelijks bij veel van mijn patiënten.
Pedofilie en pedoseksueel gedrag is omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.
Pedofilie is niet synoniem aan het seksueel misbruiken van kinderen.
Een pleger van seksueel kindermisbruik noem je een pedoseksueel (er is dan sprake van de pedoseksuele stoornis).
Pedofilie is geen stoornis maar een parafilie (en ook niet strafbaar).
Van alle pedoseksuelen is zo’n kleine 20% tevens pedofiel, zij handelen doordat zij gevoelens hebben voor kinderen (er is naast de pedoseksuele stoornis dan sprake van de pedofiele parafilie).
De overige 80% heeft deze gevoelens niet, zij handelen uit allerlei motieven.
Meestal speelt drugsgebruik hierbij een grote rol (bij mijn eigen pedoseksuele patiënten zie ik dit bijna altijd).
Maar denk ook aan depressie, psychose, seksverslaving, minderwaardigheidsgevoelens en angst voor vrouwen.
Deze mensen kunnen steeds verder afglijden en zich op den duur vergrijpen aan een kind (vaak ook aan een ouder/bejaard iemand), omdat dit de makkelijkste prooien zijn.
Veel tegenstrijdigheden in zaken als die van jouw vader, en hoe je zijn gedrag omschrijft is ook niet echt vreemd.
Forensische patiënten zijn nu eenmaal over het algemeen mensen die geen of weinig last hebben van hun eigen gedrag en geweten.
Ze leven vaak met zeer ingewikkelde en meervoudige psychiatrische stoornissen.
Ze beseffen vaak wel dat ze iets gedaan hebben wat niet goed is, maar het lag niet aan hun.
Ze wijzen graag naar anderen en hebben vaak weinig met maatschappelijke normen.
Deze mensen zijn zeer moeilijk te doorgronden, zo ook hun verklaringen.
Ik heb hier in één van mijn ‘VraagWatJeWilt aan iemand werkzaam in de forensische psychiatrie’ topics ook al eens geschreven dat ik weet waarom iemand tegenover me zit, ik ken het dossier en weet zodoende waar iemand voor veroordeeld is.
Toch kan, en mag er ik er niet met 100% zekerheid van uitgaan dat iemand iets ook daadwerkelijk heeft gedaan, of op een bepaalde manier heeft gedaan.
Ook niet wanneer de persoon in kwestie volledig heeft bekend.
Je weet namelijk nooit op grond waarvan iemand uitspraken doet, dit kan veel redenen hebben.
Misschien is hij of zij er trots op, iemand kan pervers zijn etc.
De reden dat jouw vader eerst een gevangenisstraf moest uitzitten heeft in dit geval te maken met de gedeeltelijke ontoerekeningsvatbaarheid.
Veroordeelde forensische patiënten doorlopen een heel traject.
Ook mijn patiënten hebben net als jouw vader meestal al een heel voortraject achter de rug, ze komen vaak rechtstreeks uit detentie (de gevangenis).
Die gevangenisstraf was bedoeld als vergelding voor dat deel van het gepleegde delict dat jouw vader aangerekend kan worden.
Na deze vrijheidsstraf is jouw vader nu ‘ter verpleging’ in de tbs kliniek opgenomen (dit maakt deel uit van het vonnis), en gaat men kijken of er behandeld kan worden om zo de kans op herhaling straks zo klein mogelijk te maken.
Het is inderdaad zo dat tbs alleen spreekt van verpleging, en niet van behandeling.
Maar dit ligt er natuurlijk wel in besloten.
Ook dit heb ik in mijn topics uitgelegd.
Officieel is het zo dat de maatregel tbs niet is bedoeld als straf of voor genezing, maar voor terugval-preventie en verlaging van het gevaar.
De klacht van de patiënt staat bij ons nooit centraal, en de maatregel richt zich ook niet op zijn of haar welzijn.
Wat altijd centraal staat is de klacht van de samenleving.
Wat je schrijft over ‘genezing’ is waar.
Bij veel stoornissen gaan we er niet vanuit dat de patiënt geneest, het is ook maar de vraag of er iets te genezen valt.
Hoofddoel zal zijn dat jouw vader zijn gedrag onder controle krijgt en voortaan dingen kan laten, leert om weerstand te bieden bij nieuwe verleidingen.
Men zal gaan kijken of hij tot dit doel gemotiveerd is.
Als dit zo is dan zoekt men samen met hem naar een weg om dit doel te bereiken.
Wanneer die motivatie er niet is dan zal men eraan gaan werken dat hij de noodzaak van dit doel gaat inzien.
Hoe de behandeling er precies gaat uitzien kan ik je niet vertellen.
Daarvoor moet ik echt het dossier en vonnis kennen.
Veelal richt behandeling van pedoseksuelen en mensen met agressief gedrag zich op seksualiteitsproblematiek, zelfregulatieproblematiek en dingen als relatievorming en niet op een seksualiserende wijze omgaan met vervelende emoties.
Men zal er sowieso aan gaan werken dat er een bepaald besef ontstaat bij jouw vader, dat is altijd de basis van een behandeling.
Ik kan weinig zeggen over de ‘operatie’.
Er vinden regelmatig operaties plaats bij mensen met pedofiele en/of agressieve gevoelens.
Het is namelijk zo dat iemand deze gevoelens ook door een ernstige lichamelijke oorzaak/ziekte kan ontwikkelen, ook op latere leeftijd, ik zie dit zelf heel vaak.
Ook kan zo’n ernstige lichamelijke oorzaak/ziekte leiden tot vermindering van het beheersen van seksueel gedrag.
Meestal verdwijnen deze gevoelens na zo’n operatie.
Dit zijn enorm ingewikkelde operaties in kleine gedeeltes diep in de hersenen die betrokken zijn bij allerlei emotionele processen zoals emotieregulatie, motiverende aspecten van planning en gedrag, en het anticiperen op beloning en straf.
Het is altijd van groot belang om die lichamelijke oorzaak uit te sluiten, ook i.v.m. een eventueel strafproces.
Dit doet men dan ook altijd in het begin van het traject.
Ik vind het daarom een beetje vreemd dat hierover wordt gepraat terwijl jouw vader inmiddels al vier jaar detentie achter de rug heeft.
Daarom moet ik echt het dossier en vonnis kennen om hier concrete uitspraken over te kunnen doen.
Het feit dat mensen roepen dat jouw vader weer zal terugvallen in zijn oude gedrag is pure onwetendheid.
Ook tbs is omgeven door oordelen en weinig feitelijke kennis.
Het gaat er niet om wat mensen allemaal roepen, het gaat om wat de wet zegt en om feiten.
Er is veel meer kans op recidive bij iemand die zo uit de gevangenis komt en geen enkele vorm van behandeling heeft gehad, we zien daar veel vaker een terugval.
Tbs loont, jaarlijks keert er meer dan 50.000 keer (dat is een groot voetbalstadion vol) een tbs’er terug in de maatschappij.
Gemiddeld 1 á 2 daarvan raken betrokken bij een ernstig incident.
Dit aantal ligt veel hoger bij mensen die uit detentie komen.
Daarnaast wordt in Nederland zo’n tweehonderd keer per jaar door een rechter een tbs-vonnis uitgesproken.
Dat betekent dat er op dit moment weer zo’n tweehonderd mensen vrij rondlopen, gewoon tussen jou en mij, die binnenkort het misdrijf zullen gaan plegen waarvoor ze straks de tbs opgelegd zullen krijgen.
In de samenleving loert overal gevaar, het is elemaal niet gelijk onveiliger wanneer er een tbs’er terugkeert.
In Nederland werken we met de uit Canada afkomstige COSA-methode.
Dit is een uitgebreid netwerk van vrijwilligers en professionals die een sociaal netwerk om de pedofiel of pedoseksueel heen vormen.
Naast het praten over problemen die de betrokkene in zijn of haar dagelijks leven ondervindt zijn deze mensen ook getraind om vroege signalen te herkennen dat de betrokkene de controle over zichzelf dreigt te verliezen.
Deze mensen zijn er ook voor jullie als gezin, en jullie hebben ook in dit stadium al recht op hun advies en hulp.
Ik zou graag weten in welke regio jij en je vader zich bevinden.
Misschien kun je dit via een privé bericht doen.
Heel veel sterkte met alles.