Relatie gaat de verkeerde kant op na 2 - 3 jaar

Je bent een egoist en niet in staat om enerzijds te werken aan een relatie en anderzijds niet in staat om je aan te passen. Wellicht is single blijven of een LAT relatie iets wat beter bij je past.

Dus omdat het saai en minder wordt spring je weer naar een ander? Dat kan toch, niks mis mee.

Die 2x per week worden 2x per maand en dan 2x per jaar.
Zo gaan die dingen.

Het enige wat je je moet afvragen is of je met haar samen oud wil worden. Dan heb je het antwoord.

Het ligt niet per se aan jou. Ik zou het dus zoeken bij "die ene nog niet gevonden". Vaak weet je gewoon zonder twijfels wanneer iemand degene is met wie je door wil gaan tot het einde

Begin eerst maar eens met na te denken wat echt van belang is voor jou om vreedzaam samen te kunnen wonen. Je kan je wel ergeren op alles en nog wat wat niet gaat zoals jij het wil, maar is dat echt van belang? Is het zo een ramp als dat glaasje blijft staan? Is het echt een probleem als de was niet meteen dezelfde dag gedaan wordt? Leer dus wat loslaten en kies je absolute no no's uit.
Het woord kritiek geven is dan ook weer zoiets.. kritiek geeft een baas op het werk of een leraar op school. Je kan ook dingen bespreken zonder kritiek te gebruiken, zeker als het zo een impact heeft. Misschien handig om je communicatiestijl wat bij te schaven. De meeste mensen reageren niet zo goed op kritiek.
En dan de seks.. tja sorry, maar 2 keer per dag na 2 jaar relatie is echt niet gemiddeld te noemen, eerder erg veel. Je moet er maar zin in hebben als je leven er buiten ook nog druk is. Er zullen er vast wel zijn die heel hun leven vaak seks hebben, maar die 2 keer per week is eigenlijk best normaal. Zeker als die van hoge kwaliteit is.

Kortom: samenwonen is niet makkelijk. Water bij de wijn doen door beide partijen is echt van belang. Kijk zelf eens kritisch (haha) naar je eigen water-wijn verhoudingen en naar die van haar? Misschien doet ze wel veel meer dan jij denkt en heeft ze bijna alleen nog maar water over, ze zit tenslotte in jouw territorium en dit was eigenlijk niet eens het plan. Heeft ze een beetje een thuisgevoel bij jou? Loopt ze steeds op de tippen van haar tenen om alles volgens jouw standaard te doen?

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:03 schreef TAmaru het volgende:
Mijn eerste relatie duurde ongeveer 3 jaar. Na 2,5 jaar was de koek wel een beetje op. Ik merkte dat er steeds minder intimiteit was, zowel fysiek als geestelijk. We begonnen ons steeds meer aan elkaar te ergeren. We gingen op dat moment ook ongeveer samenwonen en ik ergerde mij erg aan haar gedrag in huis (dingen laten slingeren, niet terugzetten, denken dat ik het allemaal wel even oplos, luiheid, nooit willen koken of boodschappen doen, etc). Na 3 jaar heb ik de relatie verbroken en ik heb daar nooit spijt van gehad - het was zelfs als een bevrijding. Ik vond het heerlijk om weer alleen te zijn.

Mijn huidige (tweede) relatie duurt nu ongeveer 2 jaar. Ik merk nu dat sinds een tijdje de intimiteit weer afneemt. Waar we een paar maanden geleden nog 2 keer per dag seks hadden, doen we het nu 2 keer in de week. Ze is een paar maanden geleden ook bij me ingetrokken en sindsdien neemt de intimiteit af. Eigenlijk was dat niet echt de bedoeling, maar omdat ze geen woning kon vinden en haar vorige woning uit moest, was dit min of meer de enige optie. Mijn huidige vriendin is in alle opzichten een verbetering, maar ze heeft ook zo haar dingen die moeilijk voor me zijn en waar ik me aan erger. Doordat ze psychisch niet optimaal in haar vel zit en veel negatieve gedachten heeft, kan ik deze dingen niet altijd goed met haar bespreken, waardoor ik er soms mee blijf zitten.

Ik vraag me soms een beetje af of ik wel geschikt ben om samen te wonen of zelfs om een vaste partner te hebben. Ik mis wel de vrijheid en het alleen zijn. Tegelijkertijd waardeer ik wel wat ik met mijn huidige vriendin heb opgebouwd en houden we wel echt van elkaar. Maar wel vraag ik me af of het misschien gewoon zo is dat ik te kritisch ben, dat ik te lang alleen heb gewoond (ben achter in de 30) of dat ik de juiste vrouw nog niet gevonden heb. Maar ik ben ook bang om de relatie te verbreken, weer alleen te zijn of weer iets met iemand anders te moeten opbouwen ... ik weet gewoon niet of ik daar weer de energie voor ga hebben.

Ik weet ook wel dat verliefdheidsgevoelens na een jaar of 2 meestal in intensiteit afnemen en dat het dan wel zaak is om te kijken of de liefde sterk genoeg is om door te gaan met elkaar. Dus soms denk ik ook weer van misschien is de verliefdheid wel voorbij en zit daaronder niet genoeg houden-van?

Wie herkent dit en hoe ga je hiermee om?

Ik zal een voorbeeld proberen te geven aan de hand van wat @Rogue2.0 en @Lenny77 Lensel zeggen:

Even voorop: ik ben bijna halverwege de dertig. Ben ook alleen. Heb tot op heden niet iemand gevonden waarvan ik zeg "dat is degene met wie ik oud wil worden, die samen met mij een team kan vormen etc".

Voor Corona werd ik 'via via' geïntroduceerd bij een meid die 1,5 jaar jonger dan mij was. Zij wou wel verder kennismaken dus we hadden vervolgdates. Ikzelf wilde eigenlijk geen vervolg omdat zij een voor mij nogal vervelend trekje had (altijd aan het woord willen zijn, je onderbreken als je praat, luid praten). Qua persoon hoe ze haar leven had ingedeeld met wat ze allemaal doet (werk, privé) paste ze helemaal in het plaatje dat ik in gedachte had. Alleen een deel van haar karakter stond mij niet aan, sterker nog: het was het deel waar ik een grote afkeer aan had. Ik zag ook dat de meid dit niet doorhad. Ik heb toen een afweging gemaakt van doorgaan of afkappen. Uiteindelijk toch maar een kans gegeven om op vervolgdates te gaan. Echter bleek dat deze meid en ik ook niet met elkaar konden communiceren. Zij interpreteerde simpele dingen heel anders dan ik. Zij was meer de lolbroek, ik meer het serieuze type en op z'n tijd grappig. De irritaties die ik had hielpen niet om gewoon mezelf te zijn. Uiteindelijk geen energie meer hierin gestoken.

Een paar maanden geleden werd ik Fried geïntroduceerd bij een andere meid. Die had een nog heftigere historie achter de rug waarvan ik mijzelf vanaf het begin afvroeg of zij wel klaar was om serieus een relatie aan te gaan aangezien ze dat specifiek zocht.

Deze meid paste eigenlijk totaal niet in mijn plaatje qua werkniveau etc. Maar zij had wel een goed karakter waarvan ik dacht "met haar zie ik mijzelf wel oud worden". Wel merkte ik dat we, door haar en mijn niveau van communiceren, vaak langs elkaar heen praatten maar zij had wel het geduld om dan rustig te vragen wat ik dan bedoelde zonder dom over te komen. En vice versa. Het was wel een irriterend 'iets' bij mij maar door de charme en toelichtende manier waarop ze dat deed kon ik daar begrip voor krijgen.

Ik wou wel op vervolgdates en ik wou er ook een serieuze vervolg aan geven. Echter had zij haar twijfels en ze werd ook door haar moeder beïnvloedt. Die had namelijk met de vader van de meid hele nare ervaringen gehad en projecteerde bewust/onbewust haar ervaringen op mij (de moeder is daar nog steeds voor in therapie). Dat bracht de meid aan het twijfelen en gaf haar de doorslag om uiteindelijk "nee" te zeggen. Ik vond dat jammer maar dacht dat het dan zo beter was.

Drie dagen later werd ik door de meid benaderd dat ze had nagedacht en toch er voor wou gaan. Bleek dat ze helemaal verliefd op mij was geworden etc. Ikzelf vond dit een ongemakkelijke situatie omdat ik haar zo snel mogelijk uit mijn hoofd had gezet. Ik voelde van binnenin niks dat zei "probeer het maar weer". Ondanks hoe ik over haar denk ben ik niet verder gegaan.

Je leert jezelf beter kennen naarmate je ouder wordt. Daarbij hoort ook dat je bepaalde ideeën of idealen moet kunnen loslaten. Jezelf afvragen wat je in een relatie van de ander nog kan accepteren. Bij die laatste meid gaf ik bijvoorbeeld aan dat als zij problemen had met haar vader ik haar wel zou steunen en adviseren maar dat haar problemen niet mijn problemen moesten worden.

Ik denk dat als ik een relatie krijg en ga samenwonen met iemand het ook wel spannend zal worden, zeker omdat ik iemand ben die alles netjes houdt en opgeruimd is. En het gaat er ook om dat (in jouw en mijn geval) de meid ook bepaalde dingen van jou/mij kan accepteren.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 11:34 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Nou, kijk bij mijn eerste vriendin had ik het gevoel dat er iets van minachting van haar kant in onze relatie geslopen was. Ik werkte parttime en vanuit huis, waardoor ik inderdaad relatief veel tijd had. Zij was met een fulltime stage bezig en was dus veel weg. Maar als ze dan 's ochtends ontbijt maakte, liet ze haar yoghurt en nootjes en fruitresten gewoon zo op het aanrecht staan en ging ze de deur uit. Ik kon die dingen natuurlijk niet op het aanrecht laten staan in de zomer ivm ongedierte en verrotting dus dan ruimde ik het maar op. Maar na een tijd voelde het voor mij echt respectloos aan, alsof zij er eigenlijk stiekem bij dacht "jij hebt toch niets te doen en ik heb het druk, dus ruim mijn troep maar op". Ook omdat ze vaak herhaalde dat ik toch maar eens een echte baan moest zoeken. Ik merkte dus steeds meer van dat soort dingen op (bijv. een vuil glas op het aanrecht boven de afwasmachine zetten in plaats van het erin doen) en begon me er steeds meer aan te ergeren. Maar het ergste vond ik dat ik het met haar probeerde te bespreken maar dat ze het niet echt erkende en er ook geen verbetering optrad. Ik vond dat zo'n teken van minachting naar mij toe, dat ik uiteindelijk merkte dat ik niet meer van haar hield en de relatie heb verbroken.

Waar ik dus niet goed tegen kan, is het gevoel dat ik respectloos behandeld word, dat ik een beetje in het ootje genomen word door iemand. Dat kan mij echt goed kwaad maken.

Mijn huidige vriendin doet wel echt heel erg haar best merk ik. Toch bemerk ik bij haar dezelfde patronen ... dingen niet opruimen na gebruik. Het wc-rolletje niet even verwisselen als het leeg is, drie, vier lege koffiebekers op haar nachtkastje laten staan. Of na het eten naar de keuken lopen en dan niet even de vuile borden meenemen. Het is eigenlijk geen slechtheid maar gewoon een soort ultieme luiheid. Misschien is het vrouwen-eigen hoor, ik weet het niet, of kies ik gewoon luie bitches uit. Zelf ben ik meer zo van als ik door het huis loop en ik zie iets wat naar een andere ruimte moet (een vuile beker, iets wat niet op de juiste plek ligt), dan neem ik het dus meteen mee. Als ik haar erop aanspreek, en dat doe ik helemaal niet met een hele kwade stem, maar meer zo van "Lieverd, zou je misschien de volgende keer .... " etc., dan merk ik dus dat ze helemaal van slag is en zich echt zorgen maakt dat ze het niet goed genoeg doet. En soms leidt het door haar psychische problemen ertoe dat ze uren niet meer met me praat en heel negatieve gedachten krijgt doordat ik haar ergens op heb aangesproken.

Het is wel zo dat het plan eigenlijk is dat mijn vriendin zsm weer naar een eigen woonruimte gaat. Daarom is het wel zo dat ik niet echt veel ruimte voor haar heb gemaakt hier in huis. Ze heeft bijv. geen kledingkast. Maar goed, we hebben het daarover gehad, ze vindt dat begrijpelijk en ik klaag verder ook niet over haar slingerende kleding.

Dat dingen 'respectloos' benoemen is zo 2021 he. Respect verdien je, je krijgt dat niet.

Plus het is meer een karaktertrek, geen luiheid. Sowieso als je het als extreme luiheid bekijkt, kan je er vanuit gaan dat je er een negatieve smaak bij krijgt. Ik laat ook spullen slingeren, ben in mijn hoofd meestal met van alles bezig zodat ik daar niet eens bij nadenk. En ik ben allesbehalve lui, integendeel, ik werk als een paard! Ik ben gewoon chaotisch en verstrooid.
Jij bent dan weer een clean-freak: bv als iets niet goed staat enz. Dat kan je ook bekijken als iets negatiefs: dan heb je veel te veel tijd als je je daarmee bezig houdt en stort je leven in zonder je neurotische strakke structuur (zie je hoe snel je een eigenschap als iets slechts kan zien?) Het interesseert mij niet als iets niet goed staat, er zijn belangrijkere zaken in het leven.
Dit soort karakters moeten beiden wat naar elkaar toe groeien. De één wat meer structuur, de ander wat loslaten.

Maar wat ik wel even belangrijker vind: dat meisje is dus al een paar maanden bij je en heeft niet eens een eigen plekje voor haar spullen? Ze voelt zich dus nog steeds een gast in jouw huis. Das sneu en is niet goed voor het zelfvertrouwen, zeker als jij gaat liggen zeiken over een bord dat blijft staan. Het feit dat ze ook weer op haarzelf gaat wonen wil iets zeggen (wil jij dat of zij?) --> jullie passen niet bij elkaar. Als zij of jij gelukkig was met de situatie, dan was er geen noodzaak om terug te gaan zoeken naar een woonplaats. Normaal gaan mensen net samenwonen, jullie gaan weer uit elkaar wonen.

Dit gaat het m niet worden dus.

(Onthou die water-wijn toestanden. Daar ga je tegenop blijven lopen als jij blijft vasthouden aan al je 'nukken')

Het zijn geen gelijkwaardige relaties zo te lezen.

Ik kan me niet voorstellen dat deze dames eerst alles netjes op orde hadden, emotioneel volwassen zijn en pas na enkele jaren relatie ineens dit gedrag beginnen te vertonen. Daar zal iets aan vooraf zijn gegaan. Die psychische problemen klinken ook vrij ernstig, daar kan je geen stabiele relatie mee hebben want er wordt niets uitgepraat.

Dus waar gaat het bij jou mis dat je met onvolwassen vrouwen relaties aangaat? Dat zou je kunnen onderzoeken.

Kan het zijn dat je zelf emotioneel ook nog niet volwassen bent bijvoorbeeld, ga je relaties aan met mensen die emotioneel onbereikbaar zijn, heb je bindingsangst, heb je een patroon dat je vrouwen wil 'redden'? Meestal is de 1 afhankelijk en de ander afstandelijk, jij bent de afstandelijke en kritische in je relaties lijkt het. Dat doet ook iets met de ander, zij wordt onzekerder, het versterkt elkaar en dan heb je een neerwaartse spiraal van aantrekken-afstoten met oplopende ruzies.

Gejank heb je toch.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 21:51 schreef TAmaru het volgende:

[..]
[..]
Ruzies hebben we gelukkig niet.

Ik ben het wel met je eens dat beide dames in zeker opzicht emotioneel onvolwassen zijn.

Misschien is de drempel voor mij lager om met zulke vrouwen in zee te gaan omdat er dan ook niet teveel van mij gevraagd wordt? Het zijn allebei geen vrouwen die me uitdagen of laten ontwikkelen of nopen tot groei.

Mss ben jij de emotioneel onvolwassene? Je hebt toch niemand nodig die je uitdaagt om te ontwikkelen? Dat doe je toch wel zelf zeker?

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:03 schreef TAmaru het volgende:

Ik weet ook wel dat verliefdheidsgevoelens na een jaar of 2 meestal in intensiteit afnemen en dat het dan wel zaak is om te kijken of de liefde sterk genoeg is om door te gaan met elkaar. Dus soms denk ik ook weer van misschien is de verliefdheid wel voorbij en zit daaronder niet genoeg houden-van?

Wie herkent dit en hoe ga je hiermee om?

Zijn het niet ook gezonde twijfels? Want verliefdheid/houden is niet perse iets wat linieair is, maar ook gewoon met hobbels en stoten gaat. Je hebt twijfels want het gaat niet helemaal zoals je wilt.

De vraag is.. gaat het te erg niet zoals je wilt? Of zit er ook genoeg nog waardoor je haar nog wel leuk genoeg vindt?

Je zal toch gesprekken met haar moeten aangaan, hoe leuk het misschien ook niet is voor beiden. Want als je enkel alles opkropt wordt het enkel erger. En dat is ook niet eerlijk naar haar toe denk ik zo.

Hoe staat het met de zoektocht naar een woning voor haar?

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 09:38 schreef stokj het volgende:

[..]
Ik zal een voorbeeld proberen te geven aan de hand van wat @:rogue2.0 en @:lenny77 Lensel zeggen:

Even voorop: ik ben bijna halverwege de dertig. Ben ook alleen. Heb tot op heden niet iemand gevonden waarvan ik zeg "dat is degene met wie ik oud wil worden, die samen met mij een team kan vormen etc".

Voor Corona werd ik 'via via' geïntroduceerd bij een meid die 1,5 jaar jonger dan mij was. Zij wou wel verder kennismaken dus we hadden vervolgdates. Ikzelf wilde eigenlijk geen vervolg omdat zij een voor mij nogal vervelend trekje had (altijd aan het woord willen zijn, je onderbreken als je praat, luid praten). Qua persoon hoe ze haar leven had ingedeeld met wat ze allemaal doet (werk, privé) paste ze helemaal in het plaatje dat ik in gedachte had. Alleen een deel van haar karakter stond mij niet aan, sterker nog: het was het deel waar ik een grote afkeer aan had. Ik zag ook dat de meid dit niet doorhad. Ik heb toen een afweging gemaakt van doorgaan of afkappen. Uiteindelijk toch maar een kans gegeven om op vervolgdates te gaan. Echter bleek dat deze meid en ik ook niet met elkaar konden communiceren. Zij interpreteerde simpele dingen heel anders dan ik. Zij was meer de lolbroek, ik meer het serieuze type en op z'n tijd grappig. De irritaties die ik had hielpen niet om gewoon mezelf te zijn. Uiteindelijk geen energie meer hierin gestoken.

Een paar maanden geleden werd ik Fried geïntroduceerd bij een andere meid. Die had een nog heftigere historie achter de rug waarvan ik mijzelf vanaf het begin afvroeg of zij wel klaar was om serieus een relatie aan te gaan aangezien ze dat specifiek zocht.

Deze meid paste eigenlijk totaal niet in mijn plaatje qua werkniveau etc. Maar zij had wel een goed karakter waarvan ik dacht "met haar zie ik mijzelf wel oud worden". Wel merkte ik dat we, door haar en mijn niveau van communiceren, vaak langs elkaar heen praatten maar zij had wel het geduld om dan rustig te vragen wat ik dan bedoelde zonder dom over te komen. En vice versa. Het was wel een irriterend 'iets' bij mij maar door de charme en toelichtende manier waarop ze dat deed kon ik daar begrip voor krijgen.

Ik wou wel op vervolgdates en ik wou er ook een serieuze vervolg aan geven. Echter had zij haar twijfels en ze werd ook door haar moeder beïnvloedt. Die had namelijk met de vader van de meid hele nare ervaringen gehad en projecteerde bewust/onbewust haar ervaringen op mij (de moeder is daar nog steeds voor in therapie). Dat bracht de meid aan het twijfelen en gaf haar de doorslag om uiteindelijk "nee" te zeggen. Ik vond dat jammer maar dacht dat het dan zo beter was.

Drie dagen later werd ik door de meid benaderd dat ze had nagedacht en toch er voor wou gaan. Bleek dat ze helemaal verliefd op mij was geworden etc. Ikzelf vond dit een ongemakkelijke situatie omdat ik haar zo snel mogelijk uit mijn hoofd had gezet. Ik voelde van binnenin niks dat zei "probeer het maar weer". Ondanks hoe ik over haar denk ben ik niet verder gegaan.

Je leert jezelf beter kennen naarmate je ouder wordt. Daarbij hoort ook dat je bepaalde ideeën of idealen moet kunnen loslaten. Jezelf afvragen wat je in een relatie van de ander nog kan accepteren. Bij die laatste meid gaf ik bijvoorbeeld aan dat als zij problemen had met haar vader ik haar wel zou steunen en adviseren maar dat haar problemen niet mijn problemen moesten worden.

Ik denk dat als ik een relatie krijg en ga samenwonen met iemand het ook wel spannend zal worden, zeker omdat ik iemand ben die alles netjes houdt en opgeruimd is. En het gaat er ook om dat (in jouw en mijn geval) de meid ook bepaalde dingen van jou/mij kan accepteren.

Ik vraag me serieus af of jij wel in staat bent om een relatie aan te gaan.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 21:51 schreef TAmaru het volgende:

[..]
[..]
Ruzies hebben we gelukkig niet.

Ik ben het wel met je eens dat beide dames in zeker opzicht emotioneel onvolwassen zijn.

Misschien is de drempel voor mij lager om met zulke vrouwen in zee te gaan omdat er dan ook niet teveel van mij gevraagd wordt? Het zijn allebei geen vrouwen die me uitdagen of laten ontwikkelen of nopen tot groei.

Ik vind jou ook niet erg volwassen overkomen, als ik even heel eerlijk mag zijn. Je kiest inderdaad vrouwen uit waar je (onterecht) op neerkijkt, opdat je jezelf veilig kunt voelen. Je houdt emotioneel afstand zodat je ze zonder noemenswaardige pijn buiten de deur kunt zetten en zo weer verder kunt. Herkenbaar wel, maar weet dat jouw liefde en loyaliteit dus bepaald niet onvoorwaardelijk is. Ook gaat de liefde dan niet bijzonder diep, en dat is het stukje twijfel dat jij herkent als 'wil ik met haar wel oud worden?'. Er ontbreekt iets, jij zoekt dat bij je partners maar het gebrek aan diepgaande verbinding ligt eerder bij jouzelf.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 10:15 schreef Seven. het volgende:

[..]
Ik vraag me serieus af of jij wel in staat bent om een relatie aan te gaan.

Mwah, ik denk het wel maar het moet niet alleen van mijn kant komen. En tot nu toe ben ik alleen dames tegengekomen die verwachten dat ik mijzelf 100% aanpas aan hun maar omgekeerd willen ze dat niet.

Ga ervan uit dat je nooit een helemaal perfekte partner vindt. Maar ook, het is niet verplicht om in een vaste relatie te zijn. En niet voor iedereen wegen de voordelen van samen wonen met een partner op tegen de nadelen daarvan. Laat je niet wijs maken dat je daarom niet normaal bent, en egoïst enz enz.

Misschien dat je beter kunt gaan voor een vrouw die wel haar zaakjes in orde heeft, en dat jullie regelmatig genieten van mekaars gezelschap, ( een LAT relatie dus. wat dan nog een extra stimulans wordt door de periodes dat jullie niet bij elkaar zijn. Met zulk een relatie ... kun je oud worden.

[ Bericht 1% gewijzigd door LeesFoknl op 14-09-2021 15:46:34 ]

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 12:10 schreef stokj het volgende:

[..]
Mwah, ik denk het wel maar het moet niet alleen van mijn kant komen. En tot nu toe ben ik alleen dames tegengekomen die verwachten dat ik mijzelf 100% aanpas aan hun maar omgekeerd willen ze dat niet.

Ik lees echter niets in jouw verhaal dat gaat over dat jij je aan zou moeten passen.

Dame 1: was qua 'status' wel wat je in gedachten had, maar qua innerlijk niet je type.

Dame 2: qua 'werkniveau' niet je ding, wel goed karakter maar kon blijkbaar niet op jouw niveau communiceren. En als jij echte gevoelens voor haar had, dan had je haar echt niet in 3 dagen kunnen vergeten.

Zoek een vrouw op wie je niet neerkijkt. Zo één die je echt wil en waarbij je dus echt risico loopt.

Ik krijg het idee dat jij degene bent die onredelijke eisen stelt, aan vrouwen die nooit aan jouw verwachtingen kunnen voldoen.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 19:39 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Ik herken me op zich wel in wat je schrijft. Ik heb het idee dat ik vaak vrouwen kies die emotioneel wat onvolwassen zijn. Mijn huidige vriendin is ook een heel stuk jonger dan ik. Ik ben te onzeker over mezelf om te gaan voor een vrouw die volwassen is en weet wat ze wil. Ik ben bang dat ik dan te zeer wordt uitgedaagd, of dat mijn tekortkomingen aan het licht komen, of dat ik echt meer moeite zal moeten doen, of verantwoordelijkheid voor mijn leven zal moeten nemen.

Ergens verlies ik op een bepaald moment in de relatie mijn respect voor de vrouw in kwestie, omdat ik haar gedrag analyseer en erop neer ga kijken. Alle negatieve aspecten van mijn vriendin worden dan pijnlijk duidelijk en ik verlies mijn respect voor haar als persoon. De liefde ebt dan mee weg. Ik neem vervolgens afstand om mij voor te bereiden op het eind van de relatie.

Pas als je over je angst om afgewezen te worden heen komt, zul je in staat zijn om een partner aan te trekken die voor jou een gelijkwaardige match is.

En tot die tijd is het wijs om te beseffen dat jij niets beter bent dan de vrouwen waar je op neerkijkt. Zij hebben namelijk in de basis precies dezelfde problemen als jij: angst.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 20:06 schreef Seven. het volgende:

[..]
Pas als je over je angst om afgewezen te worden heen komt, zul je in staat zijn om een partner aan te trekken die voor jou een gelijkwaardige match is.

En tot die tijd is het wijs om te beseffen dat jij niets beter bent dan de vrouwen waar je op neerkijkt. Zij hebben namelijk in de basis precies dezelfde problemen als jij: angst.

Wijze post, maar ja, mensen moeten het eerst zelf door maken, voor ze iets van een ander aan nemen.

Anders bestonden er geen slechte relaties meer omdat jongens/meisjes naar hun ouders luisterden die vertellen dat hun vriendje/vriendinnetje geen langdurig relatie materiaal is. Daar gaan toch eerst 3 of meerdere relatie breuken aan vooraf, voor ze beseffen dat het aan hun zelf ligt.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 20:19 schreef Godshand het volgende:

[..]
Wijze post, maar ja, mensen moeten het eerst zelf door maken, voor ze iets van een ander aan nemen.

Anders bestonden er geen slechte relaties meer omdat jongens/meisjes naar hun ouders luisterden die vertellen dat hun vriendje/vriendinnetje geen langdurig relatie materiaal is. Daar gaan toch eerst 3 of meerdere relatie breuken aan vooraf, voor ze beseffen dat het aan hun zelf ligt.

Ook dat is een wijze post.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 15:58 schreef Seven. het volgende:

[..]
Ik lees echter niets in jouw verhaal dat gaat over dat jij je aan zou moeten passen.

Dame 1: was qua 'status' wel wat je in gedachten had, maar qua innerlijk niet je type.

Dame 2: qua 'werkniveau' niet je ding, wel goed karakter maar kon blijkbaar niet op jouw niveau communiceren. En als jij echte gevoelens voor haar had, dan had je haar echt niet in 3 dagen kunnen vergeten.

Zoek een vrouw op wie je niet neerkijkt. Zo één die je echt wil en waarbij je dus echt risico loopt.

Ik krijg het idee dat jij degene bent die onredelijke eisen stelt, aan vrouwen die nooit aan jouw verwachtingen kunnen voldoen.

Ik heb mijn verwachtingen wel omlaag geschaald maar niet dat ik voorbij mijn idealen ga.
Ik denk dat daar een deel ligt waarom het nog niet is gelukt bij mij: als ik iemand zie voor wie ik wil gaan dan loopt dat niet in mijn voordeel af. Daarom heb ik dat maar gelaten.

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:03 schreef TAmaru het volgende:
Mijn eerste relatie duurde ongeveer 3 jaar. Na 2,5 jaar was de koek wel een beetje op. Ik merkte dat er steeds minder intimiteit was, zowel fysiek als geestelijk. We begonnen ons steeds meer aan elkaar te ergeren. We gingen op dat moment ook ongeveer samenwonen en ik ergerde mij erg aan haar gedrag in huis (dingen laten slingeren, niet terugzetten, denken dat ik het allemaal wel even oplos, luiheid, nooit willen koken of boodschappen doen, etc). Na 3 jaar heb ik de relatie verbroken en ik heb daar nooit spijt van gehad - het was zelfs als een bevrijding. Ik vond het heerlijk om weer alleen te zijn.

Mijn huidige (tweede) relatie duurt nu ongeveer 2 jaar. Ik merk nu dat sinds een tijdje de intimiteit weer afneemt. Waar we een paar maanden geleden nog 2 keer per dag seks hadden, doen we het nu 2 keer in de week. Ze is een paar maanden geleden ook bij me ingetrokken en sindsdien neemt de intimiteit af. Eigenlijk was dat niet echt de bedoeling, maar omdat ze geen woning kon vinden en haar vorige woning uit moest, was dit min of meer de enige optie. Mijn huidige vriendin is in alle opzichten een verbetering, maar ze heeft ook zo haar dingen die moeilijk voor me zijn en waar ik me aan erger. Doordat ze psychisch niet optimaal in haar vel zit en veel negatieve gedachten heeft, kan ik deze dingen niet altijd goed met haar bespreken, waardoor ik er soms mee blijf zitten.

Ik vraag me soms een beetje af of ik wel geschikt ben om samen te wonen of zelfs om een vaste partner te hebben. Ik mis wel de vrijheid en het alleen zijn. Tegelijkertijd waardeer ik wel wat ik met mijn huidige vriendin heb opgebouwd en houden we wel echt van elkaar. Maar wel vraag ik me af of het misschien gewoon zo is dat ik te kritisch ben, dat ik te lang alleen heb gewoond (ben achter in de 30) of dat ik de juiste vrouw nog niet gevonden heb. Maar ik ben ook bang om de relatie te verbreken, weer alleen te zijn of weer iets met iemand anders te moeten opbouwen ... ik weet gewoon niet of ik daar weer de energie voor ga hebben.

Ik weet ook wel dat verliefdheidsgevoelens na een jaar of 2 meestal in intensiteit afnemen en dat het dan wel zaak is om te kijken of de liefde sterk genoeg is om door te gaan met elkaar. Dus soms denk ik ook weer van misschien is de verliefdheid wel voorbij en zit daaronder niet genoeg houden-van?

Wie herkent dit en hoe ga je hiermee om?

Veel mensen zijn denk ik niet geschikt om samen te wonen, de oplossing is vrij simpel: niet samenwonen.

Zou er zelf ook niet meer aan beginnen, tenzij er kinderen in het spel zijn misschien. Er zijn dagen dat je alleen wil zijn om op te laden, met een partner samen zijn voelt dan toch weer als een soort moeten presteren, ook al is dat misschien totaal niet nodig. En bewust de keuze maken om elkaar te zien en daar bewust tijd voor vrij te maken doet gevoelsmatig ook een hoop.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 23:45 schreef stokj het volgende:

[..]
Ik heb mijn verwachtingen wel omlaag geschaald maar niet dat ik voorbij mijn idealen ga.
Ik denk dat daar een deel ligt waarom het nog niet is gelukt bij mij: als ik iemand zie voor wie ik wil gaan dan loopt dat niet in mijn voordeel af. Daarom heb ik dat maar gelaten.

Vervolgens neerkijken op de vrouwen die je eigenlijk niet wil, is ook geen oplossing. Wat heb jij te bieden aan de vrouwen die je wel wil?

Laat je niet gek maken door de vrouwen hier en de “mannelijke feministen”.

Je mag best wat verwachten van je partner in een relatie.
En anders gaat ze maar lekker ergens anders wonen he.

Het is graag of niet.

Verder wat betreft seks, op zich niet zo heel raar dat het na een aantal jaar afzwakt, het is niet alsof je eeuwig verliefd kan blijven, sterker nog dat kan fysiek en psychisch ook helemaal niet, dat duurt zo’n 6 maanden in feite.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 11:34 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Nou, kijk bij mijn eerste vriendin had ik het gevoel dat er iets van minachting van haar kant in onze relatie geslopen was. Ik werkte parttime en vanuit huis, waardoor ik inderdaad relatief veel tijd had. Zij was met een fulltime stage bezig en was dus veel weg. Maar als ze dan 's ochtends ontbijt maakte, liet ze haar yoghurt en nootjes en fruitresten gewoon zo op het aanrecht staan en ging ze de deur uit. Ik kon die dingen natuurlijk niet op het aanrecht laten staan in de zomer ivm ongedierte en verrotting dus dan ruimde ik het maar op. Maar na een tijd voelde het voor mij echt respectloos aan, alsof zij er eigenlijk stiekem bij dacht "jij hebt toch niets te doen en ik heb het druk, dus ruim mijn troep maar op". Ook omdat ze vaak herhaalde dat ik toch maar eens een echte baan moest zoeken. Ik merkte dus steeds meer van dat soort dingen op (bijv. een vuil glas op het aanrecht boven de afwasmachine zetten in plaats van het erin doen) en begon me er steeds meer aan te ergeren. Maar het ergste vond ik dat ik het met haar probeerde te bespreken maar dat ze het niet echt erkende en er ook geen verbetering optrad. Ik vond dat zo'n teken van minachting naar mij toe, dat ik uiteindelijk merkte dat ik niet meer van haar hield en de relatie heb verbroken.

Waar ik dus niet goed tegen kan, is het gevoel dat ik respectloos behandeld word, dat ik een beetje in het ootje genomen word door iemand. Dat kan mij echt goed kwaad maken.

Jemig wat erg….

En het is in al die tijd nog nooit bij je opgekomen dat je misschien wel een klein beetje een control freak bent? En een aansteller?

“Respectloos” :’)

quote:

Op woensdag 15 september 2021 04:28 schreef Seven. het volgende:

[..]
Vervolgens neerkijken op de vrouwen die je eigenlijk niet wil, is ook geen oplossing. Wat heb jij te bieden aan de vrouwen die je wel wil?

Betrouwbaarheid, stabiliteit. Ik vind een vrouw die zich niet ontwikkeld en liever thuis zit helemaal niks. Het kan zo zijn voordelen hebben maar ik heb dan gauw het beeld dat ik dan een geldkoe ben die alles mag financieren.

Een relatie met iemand hebben waarbij je zelf aangeeft "niet alles te kunnen bespreken met haar omdat [reden-waarom-de-schuld-bij-haar-ligt]" gaat gewoon mis.

De reden daarvoor is dat geen gelijkwaardige en open/eerlijke omgang is.
Zeker het niet bespreken van problemen is iets dat geen relatie kan uithouden.


Het is alsof je beklaagt dat de planten in je huis altijd na een aantal maanden bruin worden en doodgaan.
Water geven doe je niet altijd, omdat die planten daar nooit zelf om openlijk vragen;
En nu vraag je je af 'of je misschien geen groene vingers hebt' en waarom de planten bij anderen er beter uitzien.

quote:

Op woensdag 15 september 2021 08:41 schreef stokj het volgende:

[..]
Betrouwbaarheid, stabiliteit. Ik vind een vrouw die zich niet ontwikkeld en liever thuis zit helemaal niks. Het kan zo zijn voordelen hebben maar ik heb dan gauw het beeld dat ik dan een geldkoe ben die alles mag financieren.

Zo betrouwbaar en stabiel ben je niet gebleken voor je laatste 2 dates .

Ik snap de wens wel voor iemand die ambitie heeft wel, maar ambitieuze mensen hebben waarschijnlijk betrouwbaar en stabiel zelf ook allang afgevinkt. En stellen dus wel wat meer eisen.

En iemand die weinig ambitie heeft kan ook heel betrouwbaar en stabiel zijn.

quote:

Op woensdag 15 september 2021 16:12 schreef Seven. het volgende:

[..]
Zo betrouwbaar en stabiel ben je niet gebleken voor je laatste 2 dates .

Ik snap de wens wel voor iemand die ambitie heeft wel, maar ambitieuze mensen hebben waarschijnlijk betrouwbaar en stabiel zelf ook allang afgevinkt. En stellen dus wel wat meer eisen.

En iemand die weinig ambitie heeft kan ook heel betrouwbaar en stabiel zijn.

Ik ben betrouwbaar en stabiel maar ik merk dat ik dat alleen ben als ik dat van de ander ook kan krijgen. Als dat niet het geval is dan voel ik er weinig voor om moeite te doen.

En de rest ben ik met je eens. Men kan zich op alle fronten ontwikkelen en hoort daar ook mee bezig te zijn.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 23:45 schreef stokj het volgende:

[..]
Ik heb mijn verwachtingen wel omlaag geschaald maar niet dat ik voorbij mijn idealen ga.
Ik denk dat daar een deel ligt waarom het nog niet is gelukt bij mij: als ik iemand zie voor wie ik wil gaan dan loopt dat niet in mijn voordeel af. Daarom heb ik dat maar gelaten.

Vergeten over te schakelen naar je TAMARu kloon?

quote:

Op woensdag 15 september 2021 18:55 schreef Godshand het volgende:

[..]
Vergeten over te schakelen naar je TAMARu kloon?

Nee ik heb geen klonen hier. Ik ben origineel

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:26 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Ok interessant. Maar heb je eraan gedacht dat ik gewoon niet beter weet? Dat ik het misschien niet eens merk als het misgaat? Dit zijn mijn eerste relaties. In mijn eerste relatie heb ik geprobeerd bepaalde dingen met mijn vriendin te bespreken, maar ze gaf daar geen gehoor aan. Ze deed haar best niet om dingen te verbeteren en wilde over sommige dingen ook gewoon niet in gesprek. Intieme gesprekken waren gewoonweg vrijwel onmogelijk.

Mijn huidige vriendin zal uit zichzelf ook nooit een intiem gesprek beginnen. Ze staat wel wat opener voor kritiek of discussie van mijn kant, maar slaat vaak helemaal dicht bij kritiek, ook mede door haar psychische problemen. Soms komen er zelfs zelfmoordgedachten bij als ik haar kritiek geef.

Ik vind het wel degelijk moeilijk om me aan te passen inderdaad, zeker bij samenwonen vind ik dat soms moeilijk.

Maar goed ik hoor graag een suggestie van je hoe ik het beter zou kunnen doen.

Zoiets sluipt er vaak in. De roze bril gaat langzaam maar zeker af en dan ga je nog samenwonen ook. Dan ga je je aan dingen ergeren, voel je je beperkt in je vrijheid, etc.

Verder lijkt het erop dat ze toch wel wat issues heeft. Vervelend voor haar, maar je moet je afvragen of jij daar tientallen jaren mee wilt dealen.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 12:10 schreef stokj het volgende:

[..]
Mwah, ik denk het wel maar het moet niet alleen van mijn kant komen. En tot nu toe ben ik alleen dames tegengekomen die verwachten dat ik mijzelf 100% aanpas aan hun maar omgekeerd willen ze dat niet.

Ik denk ook niet dat het helpt dat je denkt dat je (plaatsvervangend) secretaris/directeur generaal van een ministerie bent.

quote:

Op woensdag 15 september 2021 07:18 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Laat je niet gek maken door de vrouwen hier en de “mannelijke feministen”.

Je mag best wat verwachten van je partner in een relatie.
En anders gaat ze maar lekker ergens anders wonen he.

Het is graag of niet.

Verder wat betreft seks, op zich niet zo heel raar dat het na een aantal jaar afzwakt, het is niet alsof je eeuwig verliefd kan blijven, sterker nog dat kan fysiek en psychisch ook helemaal niet, dat duurt zo’n 6 maanden in feite.

Echt onzin dit, dring je deprimerende realiteit niet aan anderen op aub. Ik ben in het verleden wel jarenlang verliefd geweest. Oke, het was niet wederzijds, maar dat maakt niet uit. Als het een lat relatie is dan kun je immers ook best dat idee van onbereikbaarheid in stand houden. Maar als je geen zin hebt om moeite te doen om de romantiek er nog in te houden… nee, dan wordt het inderdaad niks meer.

quote:

Op donderdag 16 september 2021 22:33 schreef NightDancert het volgende:

[..]
Ik denk ook niet dat het helpt dat je denkt dat je (plaatsvervangend) secretaris/directeur generaal van een ministerie bent.

de wonderen zijn de wereld niet uit zullen we maar zeggen...

quote:

Op donderdag 16 september 2021 23:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]
Echt onzin dit, dring je deprimerende realiteit niet aan anderen op aub. Ik ben in het verleden wel jarenlang verliefd geweest. Oke, het was niet wederzijds, maar dat maakt niet uit. Als het een lat relatie is dan kun je immers ook best dat idee van onbereikbaarheid in stand houden. Maar als je geen zin hebt om moeite te doen om de romantiek er nog in te houden… nee, dan wordt het inderdaad niks meer.

Als het niet wederzijds is, dan blijf je (al dan niet onbewust) misschien langere tijd moeite doen. Dat een relatie op een gegeven moment wat "inkakt", dat is vrijwel een gegeven hoor.

Helemaal als je van latten (alleen de leuke dingen doen) naar samenwonen gaat. Dat is vaak best 'n uitdaging.

quote:

Op donderdag 16 september 2021 23:05 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]
Echt onzin dit, dring je deprimerende realiteit niet aan anderen op aub. Ik ben in het verleden wel jarenlang verliefd geweest. Oke, het was niet wederzijds, maar dat maakt niet uit. Als het een lat relatie is dan kun je immers ook best dat idee van onbereikbaarheid in stand houden. Maar als je geen zin hebt om moeite te doen om de romantiek er nog in te houden… nee, dan wordt het inderdaad niks meer.

Dat is een mooie. ‘Dring je deprimerende realiteit niet op aan anderen.’ Dat is een mooie omschrijving voor wat ik vaak denk als ik jouw reacties lees.

Ik vind het ook een ‘deprimerende realiteit’ dat jij ‘jarenlang verliefd zijn op afstand (niet wederzijds)’ te verkiezen vindt boven een daadwerkelijke relatie, waarin verliefdheid verandert in liefde, die zich steeds verder verdiept.

Hier ook zo'n vrouw die jij beschrijft; afwas bóven de vaatwasser laten staan, zóóóó irritant En hoewel ik er in het begin echt wel gek van werd, is het nou ook weer niet zo'n ramp. Niemand die het wat boeit. En dat heeft ze me echt wel in moeten laten zien, terwijl zij zich er tegelijkertijd bewust van werd dat het niet altijd zo werkt in mijn hoofd.

Als er nu af en toe rommel slingert van haar kant, ach, lekker boeiend. Zolang het maar eens in de zoveel tijd wordt opgeruimd, vind ik het wel best, meestal doen we het dan samen. Ook is het compromis dat de benedenverdieping zo netjes mogelijk gehouden wordt en de bovenverdiepingen boeien al helemaal niet meer.

Update nog niet gelezen.

[ Bericht 92% gewijzigd door PietjePuk2000 op 11-09-2022 07:50:11 ]

quote:

Op zaterdag 10 september 2022 20:51 schreef TAmaru het volgende:
Hier even een update na precies een jaar. De relatie is vorig jaar ongeveer 3 maanden na dit topic uitgegaan.

Ongeveer een maand na dit topic is ze apart gaan wonen. Vervolgens is ze vreemdgegaan met een aantal verschillende mannen. Hier ben ik na ongeveer 2 maanden achtergekomen hoewel ze alles glashard ontkende. Ik had al heel sterk het gevoel dat er iets niet klopte, maar ze bleef maar telkens ontkennen. Begon bijna op gaslighting te lijken. Ik begon te denken dat ik gek was, dat ik hulp nodig had omdat ik zo achterdochtig was de hele tijd. Ik dacht de hele tijd alleen maar dat ze vreemdging, wat dus ook zo bleek te zijn. Ze zei me dat ze het nog eerder uit zou maken dan me te bedriegen. Ik heb zelfs gekeken of ik psychische hulp kon krijgen voor mijn achterdocht.

Uiteindelijk heb ik haar telefoon gecheckt en bleef ze met heel wat mannen contact te hebben gehad en ook met een paar seks. Dat gaf ze toen ook toe. Het was een geheim dat ze mee wilde nemen haar graf in, zei ze. Ze was inmiddels gestopt met vreemdgaan, zei ze. Ze had er spijt van en smeekte me om het niet uit te maken. Daarop heb ik toch echt voor mezelf gekozen, ook al deed het me pijn om de relatie te verbreken, maar van binnen was ik zo kapot en op dat ik niet meer verder kon.

Zij was na ongeveer een week met een ander. Ik heb haar toen geprobeerd terug te krijgen, maar ze wilde inmiddels niet meer. Ik mis haar nog steeds, maar ik weet ook dat het niet gezond zou zijn om weer een relatie aan te gaan en dat ik beter af ben zonder haar. Mijn emotionele verslaving aan haar is nog altijd heel sterk en ik denk erg veel aan haar.

Ik heb intussen ook een korte relatie gehad met een andere vrouw die wel volwassen en betrouwbaar was. Ik merkte dat ik toen toch mijn ex steeds meer ging missen. Tijdens de seks met de nieuwe vrouw dacht ik altijd aan mijn ex met wie de seks fantastisch was. Ik vond de relatie met die nieuwe vrouw vrij saai. Ze wilde ook de hele tijd de diepte in en over gevoelens praten. Alles moest worden uitgepraat. Ik werd er helemaal gek van. Na een paar dagen met haar was ik vaak helemaal kapot. Uiteindelijk heb ik het na 3 maanden uitgemaakt.

Uit dit alles heb ik geconcludeerd dat ik eigenlijk niet goed weet wat liefde betekent. Ik merk dat ik mij het meest emotioneel verbonden voel met vrouwen als ze spelletjes met mij spelen. Ik heb die spelletjes nodig om geïnteresseerd te blijven in de relatie. Na het overspel van mijn ex ben ik eigenlijk meer naar haar gaan verlangen.

Ik twijfel nog veel of ik in staat ben om een gezonde, liefdevolle relatie met een vrouw op te bouwen. Ik denk van wel, maar ik vraag me af of ik langdurig geïnteresseerd blijf als de relatie heel stabiel is. Ook weet ik niet of ik van nature val op heel volwassen en betrouwbare vrouwen. De enige andere vrouw op wie ik ooit heel erg hevig verliefd ben geweest was al getrouwd en bedroog haar man met mij. Soms denk ik dat het aan mijn moeder ligt, die in mijn jeugd ook nooit beschikbaar was, en dat ik een vrouw zoek die ook niet beschikbaar is.

Je kent jezelf heel goed en je bent heel eerlijk over je constateringen. Daar kom je heel ver mee, en alleen daarom al denk ik dat je wel in staat bent om een liefdevolle stabiele relatie aan te gaan. Maar ik denk ook dat jij misschien op dit moment in je leven nog niet in staat bent om je veilig te hechten, en dat gaat inderdaad terug naar je kindertijd:

https://www.ncj.nl/onderwerp/hechting/hechtingstheorie/

https://www.psyned.nl/hechtingsproblematiek/

En dat heeft een enorme impact op de manier waarop je relaties aangaat, en de mensen waarop je valt.

Sommige mensen zullen veel meer onveiligheid oproepen dan anderen. En dat maakt dat jij je bij de ene persoon heel afhankelijk voelt, en bij de ander juist heel afstandelijk bent. Wat klote voor je dat jouw ex je zo besodemieterd heeft. Dat heeft duidelijk impact gehad op de hechting met haar. Het werd onveiliger en ineens veranderde jouw hechting met haar van onafhankelijk/afstandelijk naar afhankelijk.

Dus je bent niet raar, of zo. Als je je hechtingsprobleem aan wil pakken, dan zou ik eens gaan praten met een professional.

En trouwens, zo een persoon die elke emotie wil ontleden.... vaak de beste intenties maar ik kan daar ook niet mee omgaan. Bij mij komt dat al heel gauw als controlerend over, in plaats van behulpzaam. Dat heeft dan weer alles te maken met mijn eigen hechtingsstijl (ambivalent, denk ik zelf). Ikzelf ben in de regel heel afhankelijk in het begin van een relatie, als het eenmaal stabiel en veilig is dan sla ik juist om naar afstandelijk.

Bijna 40% van alle volwassenen heeft wel een soort vorm van hechtingsproblematiek, naar het schijnt.

Wat een gezeik..blijf gewoon single man beste leeft

quote:

Op zondag 11 september 2022 08:23 schreef Seven. het volgende:

[..]
Je kent jezelf heel goed en je bent heel eerlijk over je constateringen. Daar kom je heel ver mee, en alleen daarom al denk ik dat je wel in staat bent om een liefdevolle stabiele relatie aan te gaan. Maar ik denk ook dat jij misschien op dit moment in je leven nog niet in staat bent om je veilig te hechten, en dat gaat inderdaad terug naar je kindertijd:

https://www.ncj.nl/onderwerp/hechting/hechtingstheorie/

https://www.psyned.nl/hechtingsproblematiek/

En dat heeft een enorme impact op de manier waarop je relaties aangaat, en de mensen waarop je valt.

Sommige mensen zullen veel meer onveiligheid oproepen dan anderen. En dat maakt dat jij je bij de ene persoon heel afhankelijk voelt, en bij de ander juist heel afstandelijk bent. Wat klote voor je dat jouw ex je zo besodemieterd heeft. Dat heeft duidelijk impact gehad op de hechting met haar. Het werd onveiliger en ineens veranderde jouw hechting met haar van onafhankelijk/afstandelijk naar afhankelijk.

Dus je bent niet raar, of zo. Als je je hechtingsprobleem aan wil pakken, dan zou ik eens gaan praten met een professional.

Grotendeels ligt het ook wel aan haar. Ze had blijkbaar niet zo'n zin in samenwonen (met hem), maar liever lat-ten en wat aanrommelen. Daar had ze bij hem in huis niet genoeg de gelegenheid voor, dus dat gaat dan irriteren.

Bij een volgende relatie waar je je irriteert aan een bord dat boven de vaatwasser staat kun je het wel in perspectief plaatsen… Als ze lief en trouw is en je kan samen plezier maken, ben je al een heel eind (wat mij betreft).

Verder past op elk potje een dekseltje, je moet gewoon de juiste nog tegen komen. Is mij ook gelukt, en ineens blijken al die twijfels tijdens een relatie helemaal niet nodig te zijn.