WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Etapa 19: Tapia - Monforte de Lemos, 191,2 km
We hebben lang moeten wachten, maar uiteindelijk kwam de dag. De Gamoniteiro in koers, een feestdag voor alle wielernerds. Voor we de Gamoniteiro gingen beklimmen moest er nog wel een tijd gefietst worden, we begonnen met een lange vlakke aanloop en gingen daarna de San Lorenzo bedwingen. Tijdens die lange aanloop reed er na een aantal aanvalspogingen een vrij grote groep van meer dan 30 renners weg. Het viel stil in het peloton en de voorsprong liep snel op naar drie minuten, op dat moment begon je bijna te denken dat het een rit voor de vluchters zou zijn. Maar nee, dat was natuurlijk niet het geval. Mijn bronnen bleken ijzersterk te zijn, het debuut van de Gamoniteiro moest uitdraaien op een gevecht tussen de klassementsrenners. Een onderling verbond tussen organisatie en ploegen, waarbij Bahrein naar voren werd geschoven om het vuile werk op te knappen. Een van de weinige ploegen met knechten op overschot, dus mochten zij het tempo onderhouden. Dat lukte redelijk, ook al liep de voorsprong wel op naar vijf minuten. Het was vooral in de afdaling van de San Lorenzo dat de voorsprong voor het eerst begon terug te lopen, maar toen we aan de volgende klim van de dag begonnen liep de voorsprong juist weer op. Vanuit die grote kopgroep van inmiddels minder dan 30 man sprong Michael Storer weg, in eerste instantie op zoek naar de bergpunten. Hij reed al snel een minuut voorsprong bij elkaar op de achtervolgers en dus een minuut of vijf op het peloton. Je begon daardoor bijna te denken dat hij op weg ging naar zijn derde ritzege, maar na de Cobertoria volgde er een afdaling en vooral een lang stuk door de vallei. Het was weer wat begonnen te regenen, waardoor we met samengeknepen billetjes de renners naar beneden zagen gaan. Wonder boven wonder ging het goed, mag ook wel een keer. In het peloton kwam de controle nog steeds van Bahrein en het leek ze eigenlijk helemaal niet zo goed te lukken.
Pas aan het eind van de afdaling, in de vallei, kregen ze hulp van Movistar. Veel knechten had Movistar niet meer, maar de vanuit de kopgroep teruggezakte Erviti mocht samen met Oliveira op kop gaan knallen. Daardoor zakte de voorsprong van Storer van meer dan vijf minuten snel terug naar een minuut of drie. Hij liep wel steeds verder uit op de achtervolgers, daar zat totaal geen lijn in. Het lange stuk in de vallei was toch behoorlijk killing, Storer verloor zoveel tijd dat het een vrij onmogelijke zaak leek om de ritzege binnen te slepen. Toch gaf hij niet op, op de Cordal, de voorlaatste beklimming, leek er zelfs nog een versnelling in te zitten. Heel wat knechten van Bahrein en Movistar gingen op deze klim overboord, waardoor het tempo daar uiteindelijk gemaakt moest worden door Rafal Majka. Die zat eerst ook in de kopgroep, maar werd net als de rest van de achtervolgers weer bijgebeend en werd op kop gezet voor David De la Cruz. Dat zag er wat vreemd uit, maar later bleek er toch enige logica achter te zitten. Terwijl de voorsprong van Storer steeds zo'n beetje rond de twee minuten bleef schommelen trok Mikel Bizkarra ten strijde. Hij kreeg Romain Bardet mee, die ook nog even wat punten wilde scoren voor de bergtrui. Hij droeg die trui, maar moest met lede ogen toezien hoe ploeggenoot Storer hem die trui zou ontfutselen. In de afdaling van de Cordal liep de voorsprong van Storer terug naar minder dan twee minuten, op Bardet in ieder geval. We reden terug naar Pola de Lena, sloegen daar scherp rechtsaf en begonnen vervolgens aan de klim naar de Gamoniteiro. En ja, die klim voert in de eerste negen kilometer over de brede weg naar de top van de Cobertoria. Een brede, doch steile weg. Een mistige weg, dat ook. Het zicht was vrij beperkt, een domper op de feestvreugde. Fietsen in de mist heeft zo z'n charme, maar als je een nieuwe klim wil ontdekken is het eerder enorm hinderlijk. Mist, doe dat maar op Alpe d'Huez. In het peloton werd het tempo in de eerste kilometers van de klim overgenomen door Rojas, nadat hij overboord ging was het de beurt aan Caruso namens Bahrein. Caruso leek niet zo hard te gaan, de voorsprong bleef steeds maar rond die twee minuten hangen.
Pas op het moment dat David De la Cruz in de aanval ging slinkte de voorsprong van Storer echt. Majka had niet voor niets op kop gereden, De la Cruz had snode plannen. Hij reed in z'n eentje dat gat van twee minuten dicht, vlak voor de afslag naar de Gamoniteiro sloot hij aan bij Storer. Daarna vroeg hij om een overname aan Storer, leukste rubriek. Na lang over de brede weg gereden te hebben sloegen we rechtsaf en begonnen we voor het eerst in de geschiedenis aan de Gamoniteiro. Een smal geitenpad, heel steil. In een prachtige omgeving, waar we door de mist niets van zagen. Dat haalt toch wel een deel van de charme weg, al kreeg je er dan weer andere charme voor terug. Maar nee, bij het debuut had ik graag perfect zicht gehad, om alles optimaal in me op te kunnen nemen. Dat zat er nu niet echt in, met de mistlampen aan zaten we voor de tv. Een goed argument om snel terug te keren, zo zullen we deze mistbeklimming dan maar omschrijven. In het peloton werd er richting het leukste stuk van de klim ook versneld, daardoor begon De la Cruz met een voorsprong van ongeveer een minuut aan de laatste zes kilometer. Storer moest er vrij snel af, waarna De la Cruz solo verder ging. Hij bedreigde met zijn aanval wel de anonieme ereplaats van Louis Meintjes, dus besloot Intermarché ineens op kop te gaan rijden. Jan Hirt reed zich uit de naad voor de 12e plaats van Meintjes, het blijft een gekke sport he? Daardoor liep de voorsprong van De la Cruz snel terug naar een halve minuut, wat perspectief bood voor de favorieten. Het moest van de organisatie een gevecht worden tussen de klassementsrenners, om de naam Gamoniteiro meteen in al onze geheugens te beitelen. En dat gevecht kregen we, het was vooral Egan Bernal die opnieuw de knuppel in het hoenderhok gooide. Roglic zat opnieuw meteen op het wiel, het verschil was dat de rest ditmaal ook kon aansluiten. Op ongeveer drie kilometer van het eind ging Miguel Angel Lopez in de aanval, en dat was een deftige aanval. Er kwam niet direct een reactie, de vogel was gevlogen.
Lopez reed in de laatste twee kilometer naar De la Cruz toe en liet hem meteen achter, terwijl Kuss op kop reed voor Roglic. Kuss had alleen niet z'n beste dag, dus mocht Roglic het vooral zelf doen. We zagen een paar versnellingen van Bernal en Roglic, terwijl alleen Mas kon volgen. De rest reed in de achtergrond, door de dichte mist amper zichtbaar. Na al het werk van Bahrein (waarvoor dank) kon Haig het weer niet bolwerken, ook Meintjes kon het werk van Hirt niet echt bekronen. Het ging tussen vier renners, na iedere versnelling leek het alsof ze nog naar Lopez toe konden fietsen, maar dan viel het weer stil. Roglic leek ook niet echt enorm veel ambitie te hebben, of hij was gewoon moe. Mas moest afwachtend koersen, voor hem zat er niets anders op. Bernal zat op de limiet, en dus had iedere renner zijn verhaal waarom het laatste gat met Lopez niet gedicht kon worden. Van een halve minuut naar 20 seconden, weer naar een halve minuut en weer terug. Zo ging het in de laatste kilometers continu, terwijl De la Cruz inmiddels weer was ingerekend. Yates had ook een mindere dag, Mäder was dan weer sterk en kon lang bij Haig blijven. In de laatste kilometer reed Roglic vooral tempo, zonder heel veel dichter te komen. Het was pas in de laatste 300 meter dat hij nog een aanval plaatste, en toen reed hij wel weg van Mas en Bernal. Weer wat extra tellen erbij, en de bonificaties natuurlijk. Niet de volle mep, want Lopez was niet meer te achterhalen. Superman heeft altijd één superdag tijdens een grote ronde, dat moet deze dag zijn geweest. Hij ging vroeg in de aanval en hield altijd een keurige voorsprong over, dan zat het dus wel goed met de benen. Aan het eind kwam Roglic nog wel snel dichterbij, maar 14 seconden voorsprong volstaat uiteraard. Lopez doet bovendien een goede zaak voor zijn podium, met het oog op de tijdrit is iedere seconde welkom om Haig en Bernal af te houden. We zagen hem overigens amper over de finish komen, de mist was zo dicht dat we alleen een silhouet zagen.
Het werd dus een wat merkwaardig debuut van de Gamoniteiro. Die dichte mist hielp niet mee, maar ik was in ieder geval heel blij dat we toch naar de klassementsrenners mochten kijken. De wandelgangen deden hun ding, toch ook weer een opluchting. Miguel Angel Lopez is geen misselijke winnaar, die kan prima op je erelijst staan. Geen slecht begin, helemaal niet. Wellicht hadden we iets meer verwacht, maar goed, de verwachtingen waren zo hoog dat er ook amper aan te voldoen was. Nee, gematigd tevreden. Met iets beter weer en wellicht nog iets meer aanvallen was het helemaal geweldig geweest, maar dit keuren we ook goed. Een blijvertje, ga daar maar vanuit. Al is het ergens wel jammer dat er verse stroken asfalt lagen op plaatsen waar eerst kapot beton lag, voor het verhaal was dat nog beter geweest. Maar oké, ik ga niet te kritisch doen. Blij met de Gamoniteiro, en ook wel blij met een overwinning voor Superman Lopez. Na de flater van een dag eerder is de Vuelta van Movistar nu ook weer gered, min of meer. Lopez loopt een beetje in op Roglic, maar de Sloveen deed toch vooral weer enorm goede zaken. Het zwaarste is achter de rug. De mooiste, zwaarste en beste klim ooit hebben we gehad, ook al is misschien nog niet iedereen helemaal overtuigd. Ik wel hoor, het was fantastisch en het kan in de toekomst alleen maar fantastischer worden. Tot over een jaar of twee, drie, Gamoniteiro. Na de rit met de aankomst op die fabuleuze klim gaan we verder met de laatste simpele rit die deze Vuelta kent. Alhoewel, is deze rit eigenlijk wel zo simpel? In het eerste deel van de rit moet er flink geklommen worden, het tweede deel van de rit is een stuk makkelijker. Een rit die alle kanten op kan gaan, om de intro even af te sluiten met een cliché.
De laatste dagen van de Vuelta trekken we naar Galicië, maar deze rit gaat wel nog in Asturië van start. In Tapia, om precies te zijn. Tapia heette vroeger altijd Tapia de Casariego, maar sinds 2018 is 'de Casariego' geschrapt. De stad was vernoemd naar Fernando Fernández-Casariego y Rodríguez-Trelles, een hele mond vol. Deze man was de markies van Casariego en blijkbaar een enorme weldoener, waardoor men het in 1916 de moeite vond om zijn naam toe te voegen aan Tapia. Dat heeft dus in totaal iets meer dan 100 jaar geduurd, ergens in de tussentijd verloor de markies blijkbaar zijn glans en nu is het weer simpelweg Tapia. Meteen PTSS bij alle Feyenoorders onder de lezers, noem de naam Renato Tapia en je hebt meteen met een loopgravenoorlog te maken. Bij Feyenoord bakte hij er niets van, bij Celta de Vigo speelt hij de pannen van het dak. We gaan ook nog eens richting Vigo, al laat dat nog een dag langer op zich wachten. Enfin, in de gemeente Tapia wonen in totaal een kleine 4000 mensen, een aantal van die mensen kunnen de Vuelta al eerder eens hebben zien passeren. In 1995 ging hier ook een rit van start, met aankomst in A Coruña. Die rit werd gewonnen door Marcel Wüst, het werd dus een sprint. Tapia zou heel mooi moeten zijn, want mooistedorpjes.nl heeft een stuk over deze plaats geschreven: Tapia de Casariego is een klein dorp en gemeente in het noordwestelijke deel van de regio Asturië. Het dorp is met name door de prachtige stranden en om zijn uitstekende surfspots erg geliefd bij de meeste toeristen. Het huidige grondgebied van Tapia de Casariego behoorde tot het koninkrijk van Asturië. Dit werd gesticht in het begin van de achtste eeuw en later zou veranderen in het Koninkrijk León. Later zou dit dan weer onderdeel gaan uitmaken van het Koninkrijk Castillië. In de eeuwen die volgenden werd het gebied waar Tapia de Casariego te vinden is meerdere malen veroverd en heroverd. Dit omdat het dorp is het bezit is van één van de belangrijkste havens van deze regio. Vandaag de dag is de vissershaven nog slechts een klein onderdeel van de inkomsten van het dorp. In de haven zijn vandaag de dag bijna net zoveel jachten van toeristen te vinden als vissersboten. De meeste restaurants hotels en bars zijn te vinden in de omgeving van de oude vissershaven Puerto de Tapia. In de zomermaanden kun je hier heerlijk op het terras zitten uitkijkend over de haven terwijl jachten en vissersboten de haven in en uit varen. Voor de haven van Tapia de Casariego ligt het Taipa faro eiland. Hierop is zoal de naam al doet vermoeden de vuurtoren van het dorp te vinden. Net buiten het dorp stroomt de Porcia. Dit is een kleine rivier van ongeveer dertig kilometer die ontspringt in de Sierra de la Bobia en uitmondt op het Porcia strand. Dit strand is gelijk één van de mooiste en drukst bezochte stranden in de buurt van Tapia de Casariego. Bij hoog water staat heel het strand onder water op enkele eilandjes na. Het strand is met name geliefd bij wandelaars maar ook bij gezinnen met kinderen aangezien het strand zich perfect leent voor vissen, snorkelen en duiken. Nou, dat komt nog wel enigszins overeen met het roadbook, al kiezen ze daar voor de overtreffende trap. Het epicentrum van het Europese surfen! Playa Aguileiro, daar moet je wezen. Dat lijkt me wel voldoende informatie over deze plaats, we gaan beginnen.
Na de neutralisatie gaat de rit van start op een brede weg langs de Ria del Eo. Aan de overkant van het water ligt Ribadeo, in Galicië. Alleen het water scheidt ons nog van de afsluitende regio van deze Vuelta. De eerste 12 kilometer van de rit rijdt het peloton over een brede doch bochtige weg. Het is in deze eerste kilometers van de rit zo goed als vlak, ook al gaat het wel een beetje op en af. We fietsen vooral door een groene omgeving, maar het water komt soms ook in beeld. Ook komen we door een paar dorpjes heen, zonder dat we verkeersmeubilair tegenkomen. Een makkelijk begin, derhalve. Nouja, goed, vrij bochtig. Maarja, als de weg zo breed is zal dat weinig uitmaken. Na 12 kilometer koers komen we uit in Vegadeo, waar meteen de eerste klim van de dag gaat beginnen. Het is een beetje een merkwaardige rit, met een lastig eerste deel en een veel makkelijker tweede deel. Na een bocht naar rechts in het fraaie centrum en daarna een bocht naar links beginnen we aan het moeilijke deel van de rit, het is tijd voor de eerste klim van de dag. Meteen een klim met een lange naam, de Alto de Sela de Entorcisa, hoppakee. Tien kilometer lang, 4% gemiddeld. Na een paar meter vals plat begint de klim van de derde categorie meteen vrij stevig met een kilometer aan 7%, hier kan mooi de vlucht van de dag gaan ontstaan. Een vlucht van de dag zonder pannenkoeken, lijkt me. Na de eerste kilometer gaat het twee kilometer wat makkelijker omhoog, aan 4,5% zo'n beetje. Over een brede weg rijden we omhoog door een bos, de omgeving is niet direct heel inspirerend. Na een kilometer aan 6% gaat het vervolgens twee kilometer aan 5% omhoog, waarna we de regen gaan tegenkomen dat deze klim z'n laag gemiddelde heeft. Op dit punt komen we boven op de Sela de Fabal, hierna gaat het een kilometertje aan een procent of vier naar beneden. Afdalinkje zonder erg, waarna het nog een halve kilometer vlak is. Vervolgens gaan we verder omhoog, richting de Alto de Sela de Entorcisa. De laatste 2,5 kilometer van de klim gaat het omhoog, op een vrij behoorlijke manier. Na een stukje aan 4% gaat het een kilometer aan 6% omhoog, waarna het in de laatste kilometer van de klim ergens tussen vijf en zes procent zal stijgen. Na 22 kilometer komen we vervolgens boven op deze eerste klim van de dag, de volgende zal niet lang op zich laten wachten.
Je kan het een klim in twee delen noemen, of je kan spreken van een lange klim in die etappes. Nadat we boven zijn gekomen op de Alto de Sela de Entorcisa gaat het kort naar beneden, waarna we al heel snel aan de volgende klim beginnen. Dit is overigens tot nu toe de meest deprimerende pasovergang. Een bushalte en twee verlaten huizen, dan ben je er wel zo ongeveer. Na de Alto de Sela de Entorcisa gaat het letterlijk twee kilometer naar beneden, daarna begint de volgende klim al. Die afdaling is niet zo link, we rijden over een brede weg omlaag. We passeren het gehucht Entorcisa, daar hoef je ook niet te zijn voor al je feesten en partijen. Op een makkelijke manier gaat het verder naar beneden, heel kort. Aan het eind van dit afdalinkje komen we heel willekeurig uit bij een rotonde, op een bord kort voor de rotonde valt te zien dat we hier de afslag naar links moeten nemen. Dat doen we dan maar, lekker bocht van 180 graden wel daardoor. Enfin, na die bocht loopt de weg meteen weer omhoog, we zijn begonnen aan de tweede klim van de dag. Op dat bord staat ook meteen dat de top van de volgende klim 10 kilometer verderop ligt, en dat klopt wel ongeveer. De Alto da Garganta, of Alto de la Garganta, is 10,3 kilometer lang. Het gaat in deze kilometer gemiddeld aan 5,6% omhoog, daardoor is het een beklimming van de tweede categorie. Een hinderlijk begin van de rit voor de sprinters, Fabio Jakobsen gaat hier een zware rit tegemoet. Het tweede deel van de rit lijkt op papier niet zo lastig te zijn, het overleven van dit deel van de rit wordt het echte probleem. Als ze bij BikeExchange een beetje slim zijn (haha) zorgen ze er hier voor dat Jakobsen al op een onoverbrugbare achterstand komt te fietsen. Maarja, dat idee zal wel weer niet bedacht worden. Hoe dan ook, we beginnen met een kilometer aan 5,5%. Mooi volgens het gemiddelde, wat niet continu het geval gaat zijn. Onregelmatig dingetje, de brede weg omhoog kent wisselende stijgingspercentages. Het gaat een kilometer aan 7,5% omhoog, dan aan 4,5%, dan weer aan 7,5%. Dan zelfs even aan 8%, voor we met een bijna vlakke kilometer te maken krijgen. Over het algemeen rijden we door het bos, al zijn er soms ook wat meer open stukken. De klim is redelijk bochtig, maar omdat de weg breed is zullen de renners daar weinig van merken. Na een tijd zit er wel een echte bocht in, we verruilen de ene weg voor de andere en rijden dan verder omhoog naar de top van de Garganta. Deze weg begint praktisch vlak, maar daarna gaat het wel weer een kilometer aan bijna 8% omhoog. Sprintertjes gaan het hier zwaar krijgen en een sterke kopgroep kan zomaar gaan ontstaan. Heb ik vernomen van Sven Nys. In de laatste drie kilometer van de klim wordt het vervolgens niet meer zo lastig, met twee kilometer aan 4% en eentje aan 5%. Alsnog een behoorlijk explosief begin van de rit, want als we na 34 kilometer de top van de Alto de la Garganta bereiken hebben we al bijna 20 kilometer moeten klimmen. Na twee zware bergritten gaat dit begin van de rit hard aankomen, dat geef ik je op een briefje. Vlak voor we de top bereiken fietsen we langs een mirador, best prima uitzicht hier. Als het niet mistig is, tenminste. Even verderop komen we uit bij een rotonde, waar heel willekeurig een hunebed in het midden staat. Bij deze rotonde slaan we rechtsaf, daarna zijn we boven en dan beginnen we aan een langere afdaling.
Het gaat de komende 15 kilometer naar beneden, grofweg. Net niet helemaal, want na tien kilometer dalen gaat het ook weer even omhoog. Het eerste deel van de afdaling is poepsimpel, valt niets anders van te maken. Over een brede weg omlaag zonder dat we gek veel bochten tegenkomen, terwijl we in die kilometers ook maar een meter of 300 lager uitkomen. Nee, dat mag geen naam hebben. Het enige nadeel is dat het asfalt hier vrij matig is, best wat scheuren in de weg. Verder, niks aan de hand. Na tien kilometer dalen gaat het dus even kort omhoog, een venijnig stukje. Duurt niet lang, vrij snel wordt het weer vlak. Vervolgens dalen we nog een paar kilometer verder op een niet al te boeiende manier richting Santa Eulalia de Oscos, door een bosrijke omgeving. Af en toe zien we wat bebouwing, verder zien we niet zo gek veel. Een paar bochtjes en veel bomen, dan ben je er wel. We komen uit in Santa Eulalia de Oscos, soms ook simpelweg Santalla genoemd. Hier wordt het vlak, we komen daarna direct een rotonde tegen. Bij dezer rotonde slaan we rechtsaf en dan rijden we vrij snel naar de voet van de volgende klim toe. Uit Santalla is Antonio Raimundo Ibañez Llano y Valdes afkomstig, beter bekend als Marqués de Sargadelos. Zijn geboortehuis ligt net buiten het dorp en doet tegenwoordig dienst als museum, voor als je hier toevallig in de buurt bent. Enfin, voorbij zijn geboortehuis beginnen we aan de derde klim van de dag, we rijden over een riviertje en de weg loopt direct omhoog. De Alto de Barbeitos is begonnen. Dit is een klim van de tweede categorie, hij is 12 kilometer lang en gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Aan dit gemiddelde hebben we vrij weinig, het is een klim die doormidden te splitsen valt. In de eerste vijf kilometer gaat de brede weg in het bos serieus omhoog, na een begin aan 5,5% gaat het daarna zelfs drie kilometer aan 7% omhoog. Weer heel vervelend voor de sprintende mannen en een uitkomst voor de vluchters. Of een uitkomst voor Matthews, wie zal het zeggen. Misschien dat een klassementsrenner hier zelfs wel in de problemen komt. Oké, nee, niet overdrijven. Vooral niet omdat het na die lastige kilometers een stuk makkelijker wordt. Het zwakt af richting 4% en dan maken we een enorm belangrijk moment mee: we verlaten Asturias en betreden Galicia. In deze autonome regio gaan we tot het eind blijven. De eerste kilometers in Galicië zijn niet heel spannend, het zware deel van de klim is achter de rug en we hobbelen een beetje op en af verder. Na een zo goed als vlakke kilometer gaat het nog even aan 4% omhoog, vooraleer het drie kilometer bijna volledig vlak is. In Asturië was de weg nog enigszins bochtig, in Galicië rijden we behoorlijk rechtdoor. Nog steeds een groene omgeving, wel eentje die weinig noemenswaardigs te bieden heeft. Richting het eind van de klim gaat het nog even aan 5% omhoog, waarna we na 61 kilometer koers net buiten het gehucht Barbeitos de top van de Alto de Barbeitos bereiken.
Bij de markies op bezoek.
Na deze klim volgt er een stuk van 40 kilometer dat niet zo leuk is om te omschrijven. De komende 40 kilometer rijden we over bochtige wegen waar het continu op en af gaat, dat is eigenlijk wel zo'n beetje de omschrijving in een notendop. We beginnen met een bocht naar rechts, daarna rijden we pakweg 20 kilometer over een hoogvlakte. De weg die ons over deze hoogvlakte zal voeren is breed, en bochtig. We beginnen met een paar kilometer in licht dalende lijn, waarna het ook weer een paar kilometer wat vals plat omhoog zal lopen. Bochten genoeg onderweg, maar de weg is breed en de meeste bochten zijn niet al te scherp dus dit loopt allemaal los. De renners mogen genieten van een omgeving vol bomen, met af en toe een klein dorpje tussendoor. Na het stukkie omhoog gaat het ook weer een stukkie omlaag, en dan weer een stukkie omhoog. We komen uit in A Fonsagrada, waar er een kort klimmetje volgt in de bochtige straten van het centrum. Best een prima plaatsje, al zullen de renners het vooral prima vinden dat het voorbij A Fonsagrada een kleine tien kilometer vrij vlak zal zijn. Nooit helemaal vlak, maar wel een stuk vlakker. Na al dat klimwerk blijft het glooiend, kan de nagel aan de doodskist van de sprinters zijn. Maar goed, er komt dus ook een vlakker stuk aan. Stukje naar beneden buiten A Fonsagrada en dan op een vlakkere manier over een brede weg door het bos crossen. Recht wordt het even wel niet, het is hier draaien en keren om zeeziek van te worden. Aan het eind van deze lange en kronkelende weg door het bos verlaten we de hoogvlakte en volgt er een wat langere afdaling, het gaat een kilometer of vier op een wat serieuzere manier naar beneden richting Paradavella. De bomen verdwijnen tijdelijk wat meer uit beeld en we zien ineens een hele hoop windmolens, terwijl we de Alto do Cerredo afdalen. Niet echt een alto die de naam echt mag dragen, maar goed, oké, het gaat wel even naar beneden. Brede weg, heel wat bochten, door het eerste valt het tweede wel mee. Beneden komen we uit in Paradavella, niet veel meer dan een gehucht. Het uitzicht was wel prima tijdens de afdaling, maar nu mogen de renners weer beginnen aan de volgende afdaling. De komende zeven kilometer loopt de weg weer vooral omhoog, eerst een beetje vals plat. Het gaat gemiddeld aan 4% omhoog richting de top van de Alto da Fontaneira, een klimmetje dat in de laatste paar kilometer toch een stuk steiler wordt. Vervelende, hinderlijke ondermening. Als je een sprinter bent, tenminste. Al zal het ondertussen bij alle renners pijn doen. Door de brede weg omhoog lijkt het haast vlak te zijn, maar die vlieger gaat toch niet helemaal op.
Op de top van dit klimmetje hebben we ongeveer 90 kilometer afgewerkt, nog 100 kilometer te gaan. Voorbij de klim en de passage in het dorpje A Fontaneira gaat het een kilometer of vijf naar beneden, min of meer. Het gaat eigenlijk vooral een beetje op en af, maar meer af. De wegen blijven breed en goed, waardoor al het bochtenwerk eigenlijk wel meevalt. Goed, een paar serieuzere bochten, maar eigenlijk mag het nog steeds niet veel naam hebben. De omgeving is wel aardig, soms zien we wat mooie heuveltjes in de verte liggen. Anders zien we bomen, veel bomen. Het is vrij groen, want ja, nog steeds rijden we door het noorden Spanje. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Baleira, waar midden in het dorp een rotonde ligt. Na die rotonde, waar we rechtdoor gaan, verlaten we Baleira vrij snel weer en begint de volgende ongecategoriseerde klim. Richting A Vacariza gaat het drie kilometer omhoog aan een procent of vier gemiddeld, met tussendoor één steilere strook. Weer heel vervelend, maar voorlopig vormt dit het laatste hinderlijke deel van de rit. Het makkelijkere deel begint hierna, na iets meer dan 100 kilometer koers zal de rust wederkeren, wellicht. Na het klimmetje dalen we over een gigantisch brede weg af richting Castroverde, een plaats die we een kilometer of zes later bereiken. De afdaling is enorm makkelijk, met dank aan die brede weg. Als we Castroverde bereiken hebben we 104 kilometer afgewerkt, om precies te zijn. In dit plaatsje staat inderdaad een castro, of nouja, een restant. Er staat een oude toren fier overeind, de rest is verdwenen. Verde is ie niet echt, er valt weinig groens aan te ontdekken. In de omgeving is het dan wel weer groen, we vatten het maar op die manier op. Na de simpele doortocht in het centrum van Castroverde rijden we door de natuur verder over een brede weg. Eigenlijk rijden we nu in één rechte streep naar Lugo, een bekende stad die we 19 kilometer later gaan bereiken. In die 19 kilometer rijden we over een brede weg door een uitgestrekt bos met tussendoor een paar kleine nederzettingen. Zo nu en dan komen we nog steeds een bocht tegen, maar ik wil dit toch vooral heel erg recht noemen. Ik wil het ook vlak noemen, ofschoon we in dit stuk toch ook weer aan een hoogtemeter of 200 schijnen te komen. Nooit helemaal vlak, het gaat ook zichtbaar een paar keer op en af, maar in vergelijking met alles wat we al hebben gehad is dit toch behoorlijk vlak. Een moment van relatieve rust, ondanks het glooiende karakter van deze weg. Er valt verder weinig te melden, een eindeloze tocht door het bos. Uiteindelijk bereiken we de buitenrand van Lugo, waar we een rotonde tegenkomen. Na deze rotonde, waar we rechtdoor gaan, rijden we in licht dalende lijn de stad binnen waar vorig jaar nog een rit van start ging. De 14e rit, met aankomst in Ourense. Daar zou Tim Wellens winnen op een merkwaardige aankomst bij een seminarium voor de deur. In de inmiddels befaamde wandelgangen heb ik ook opgevangen dat ze in Lugo niet helemaal tevreden waren over die start van vorig jaar. Het was blijkbaar amper in beeld, en dankzij het hele coronagebeuren hadden ze er sowieso weinig aan. Daarom waren er ook geruchten over een aankomst in Lugo, als goedmakertje. In plaats daarvan is het een doortocht geworden, wel op een moment dat de uitzending al is begonnen. Nu komt Lugo zeker in beeld, al slaan we blijkbaar de standaardtocht langs de stadsmuren over. Merkwaardig, maar goed, ik gooi er alsnog de standaardfoto in.
Over een brede weg rijden we naar Lugo toe, in dalende lijn. We zien de stad boven op de heuvel liggen en terwijl we langs een paar oude bruggetjes rijden gaat de weg een paar bochten later ook even omhoog. Even later pakken we een terugdraaiende bocht naar links mee, waarna we echt door Lugo gaan fietsen. Tegen die tijd is het weer vlak, heel veel stelt deze doortocht niet voor. Na een lange weg redelijk rechtdoor slaan we uiteindelijk linksaf, waarna we over een brede weg die voorzien is van talloze rotondes Lugo weer achter ons laten. Eén renner die wij allemaal kennen is geen fan van Lugo, toen hier in 2016 een rit aankwam botste Steven Kruijswijk op een paaltje dat de organisatie was vergeten te verwijderen. Gebroken sleutelbeen, einde Vuelta. Hij is er nog bij, momenteel waarschijnlijk met de daver op het lijf. Maar goed, ik zie voorlopig nog geen paaltjes, scheelt dan weer. Wel een fraaie stad uiteraard, dat Lugo. Stadsmuurtjes, maar ook de rest is niet verkeerd. Bij het verlaten van Lugo rijden we een tijd omlaag, we komen onderweg vier rotondes tegen. Bij de vierde rotonde is het even opletten, het gaat best hard naar beneden en we moeten een gekke bocht maken. Na die bocht volgt meteen de volgende bocht, een eindeloos doordraaiende naar rechts. Aan het eind van deze bocht, de weg is momenteel wat smaller, komen we uit bij de volgende rotonde. Voorbij die rotonde rijden we een tijd rechtdoor over een brede weg, waarna we weer een rotonde tegenkomen. Na die rotonde nemen we even later een afslagje aan de rechterkant van de weg. Een moment van verlossing, want na deze bocht wordt het weer wat overzichtelijker en makkelijker. We rijden kort rechtdoor, waarna we bij een splitsing uitkomen. Op het rechtse bord staat Monforte, verwijzend naar Monforte de Lemos. De pijl naar rechts geeft aan dat we rechtsaf slaan en ons dan al op de weg die ons rechtstreeks naar de finish gaat brengen bevinden. Dat die finish nog een kilometer of 60 op zich laat wachten is een ander verhaal, we hebben in ieder geval alvast de goede weg gevonden. Na deze bocht naar rechts volgen we deze weg in eerste instantie 13 kilometer richting Pobra de San Xiao. Over deze weg kun je een heel verhaal vertellen, maar dat gaan we niet proberen te doen. De brede weg loopt eerst een paar kilometer lichtjes naar beneden, daarna volgt er een kort knikje omhoog van iets meer dan een kilometer, vooraleer het een kilometer of vijf vals plat naar beneden gaat. De bochten zijn in dit stuk op een hand te tellen, terwijl we weer eens gezellig door een bos fietsen. Op die paar bochten na gaat het ook daadwerkelijk een aantal kilometer volledig rechtdoor, lekker. Na het vals plat dalen is het een paar kilometer helemaal vlak, waarna we door Pobra de San Xiao rijden. Een dorpje van weinig betekenis, dat eigenlijk alleen vermeldenswaardig is omdat de weg hierna weer iets bochtiger begint te worden. Desondanks gaan we in de tien kilometer hierna ook niet veel beleven. We rijden over een brede weg verder door een groene omgeving, terwijl we af en toe een dorpje passeren. Toch is er nog wel een dingetje het vermelden waard, vlak voor we het plaatsje Sarria bereiken gaat het toch nog even twee kilometer omhoog aan bijna 5%.
Sarria bereiken we na 155 kilometer, ongeveer. Voor we in deze plaats uitkomen rijden we door een bos en in dat bos loopt de brede weg dus een paar kilometer wat steviger omhoog. Een verstopt heuveltje, een smeerlapje. Na deze klim dalen we kort af richting Sarria, zonder veel gevaarlijke momenten. Het lastigste punt is dat we vlak voor we Sarria bereiken een rotonde tegenkomen, waar we rechtdoor gaan. Vervolgens rijden we dwars door de stad die blijkbaar populair is onder pelgrims. Dit is blijkbaar een perfect punt om aan de laatste etappe richting Santiago de Compostela te beginnen, ik geloof het meteen. In de Vuelta van 2011 ging hier ooit een rit van start, jemig. We dalen kort af richting het centrum van Sarria, zonder problemen. Als het vlak wordt in het centrum komen we wel allerlei toestanden tegen, vluchtheuvels en slecht asfalt bijvoorbeeld. Paar bochtjes ook, maar het echte probleem wacht op ons buiten de stad. Een nieuwe ongecategoriseerde klim is in aantocht, richting de tussensprint in Oural gaat het 3,5 kilometer aan 4,5% omhoog. Zodra we de stad verlaten loopt het al wat omhoog, voorbij een rotonde begint het echt ergens op te lijken. Al is de weg opnieuw dusdanig breed dat je het ook zou geloven als men zegt dat het vals plat is, maar nee, een echt klimmetje. Wel een redelijk onregelmatig klimmetje, er zit daadwerkelijk een stukje vals plat bij. Maar ook een kilometer aan 6%, dat kan een mooi moment zijn om wat dood gewicht overboord te gooien. Na die steilere kilometer gaat het verder omhoog aan 4%, via een paar brede bochten. Als we voor het eerst in tijden een paar huizen zien verschijnen zijn we boven, het zal hierna 2,5 kilometer zo goed als vlak zijn. Het gaat ook een beetje naar beneden, zo nu en dan. De weg loopt rechtdoor, dus dat is ook weer geen probleem. Even later komen we in Oural uit, hier ligt een rotonde. Ergens in de buurt van deze rotonde volgt na 163,6 kilometer de tussensprint van de dag, net voorbij een klimmetje dus. Hier ligt ook meteen de bonussprint, de matigste rubriek van allemaal. Bij de rotonde gaan we rechtdoor en daarna rijden we door Oural, waar we merken dat de weg weer wat omhoog begint te lopen. Er volgt nog een tweede klimmetje, goed en wel het laatste klimmetje van de dag. Met minder dan 30 kilometer te gaan mogen de renners nog eens twee kilometer klimmen aan, ja, een procentje of drie ofzo. Nog net iets meer dan vals plat, maar het zware werk hebben we ondertussen achter ons liggen. Alto do Oural, gezien de bord langs het kant van de weg heeft dit klimmetje zelfs een naam. Wel origineel, naar het dorp vernoemd. Geen fraai dorp overigens, als het lokale hoogtepunt wordt gevormd door een cementfabriek weet je dat het goed mis is. Enfin, na de klim gaat het vier kilometer naar beneden. Deze afdaling is totaal niet lastig, al komen we in het begin wel weer een rotonde tegen. Dat is even vervelend, maar verder stelt het niets voor. Brede, extreem brede weg. Paar bochten, maarja, nee, niets aan te hand.
Beneden rijden we zes kilometer verder over een vlakke weg die steeds rechter wordt naar Bóveda. Onderweg passeren we een paar andere gemeenschappen, waar niets te noteren valt. Geen verkeersremmers, gewoon een brede en vlakke weg zo goed als rechtdoor. Tussen de dorpjes in fietsen we weer vooral door de bossen, het is hier overal een beetje hetzelfde. Eenmaal in Bóveda slaan we rechtsaf, de weg wordt tijdelijk wat smaller en we komen een vluchtheuvel en wat paaltjes tegen. Op een bord staat dat het nog 12 kilometer fietsen is tot Monforte de Lemos, goed om te weten. Omdat de organisatie een kleine omleiding heeft toegevoegd in Monforte de Lemos zal het voor ons nog wat langer duren eer we finishen. Hoe dan ook, na de bocht in Bóveda volgen we acht kilometer lang dezelfde weg. Langs het spoor rijden we behoorlijk rechtdoor. Buiten Bóveda fietsen we een keer over een viaduct, met een paar bochten erbij, maar het is een vrij rechte tocht. Weer door een bos, uiteraard. Het is ook vrij vlak, op een klein stukje vals plat na komen we wat dat betreft niets meer tegen. Even later rijden we via een viaduct over de snelweg, daarna komen we uit in A Áspera. Hier gaat het kort naar beneden, rechtdoor. Bijna twee kilometer rechtdoor voor we weer eens een bocht tegenkomen, een flauwe en amper merkbare bocht. Na deze bocht rijden we rechtdoor Bergazos binnen, waar een rotonde ligt. Bij deze rotonde gaan we rechtdoor, vervolgens volgen we weer een aantal kilometer dezelfde weg. Na twee kilometer rechtdoor gereden te hebben over een vlakke weg bevinden we ons plots in de laatste vijf kilometer. In deze laatste vijf kilometer gaan we nog heel wat bochten tegenkomen, alleen voorlopig niet. Het gaat volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg in de bebouwde kom tot op vier kilometer van het eind. Wel wat paaltjes hier, verder is het een makkelijke tocht. In de laatste vier kilometer slaan we scherp rechtsaf, waarna we eigenlijk toch wel gewoon iets meer dan een kilometer rechtdoor fietsen. Goed, er zit wel een enorm lange lopende bocht naar links in, maar dat voelt toch bijna als rechtdoor gaan. In de laatste drie kilometer komen we wel een paar rotondes tegen, en plaatsen waar normaal paaltjes staan. Op 2,5 kilometer van de finish kort achter elkaar twee rotondes, bij de derde rotonde slaan we rechtsaf en dan betreden we de laatste twee kilometer. Op een vlakke manier rijden we via een brede weg rechtdoor naar de slotkilometer. Het enige gevaar wordt gevormd door een paar drempeltjes, en een flauw bochtje naar rechts. Op een eenvoudige manier fietsen we dus naar de slotkilometer, maar uitgerekend in die slotkilometer wordt het dan weer ingewikkeld. We duiken een weg in die net een klein beetje smaller is, terwijl het asfalt wordt verruild voor een betonweg. Met een scheurtje in het midden, oei oei. We rijden rechtdoor tot op 700 meter van het eind, dan volgt er een scherpe bocht naar rechts. Na die bocht rijden we 400 meter rechtdoor, tot op 300 meter van het eind. Opnieuw volgt er een scherpe bocht naar rechts, maar deze bocht is wel vrij breed. We komen hier ook weer op fatsoenlijk asfalt terecht, waarna het in de laatste 300 meter van de rit rechtdoor zal gaan tot aan de finish. Nouja, goed, nog een flauw bochtje naar rechts als je heel streng bent. In ieder geval een vlakke doch lichtelijk merkwaardige aankomst.
De laatste rit die we enigszins vlak mogen noemen eindigt in Monforte de Lemos, een stad waar we vorig jaar nog doorheen zijn gefietst. Toen gingen we van Lugo naar Ourense, met een tussenstop in deze stad. Niet lang daarvoor waren we ook al eens in Monforte de Lemos, in 2016 om precies te zijn. Bij die gelegenheid ging hier zelfs een rit van start, met aankomst in Luintra. Daar won Simon Yates, in de Ribeira Sacra. Ondertussen zo'n beetje de favoriete locatie van de organisatie, we trekken haast jaarlijks naar de Ribeira Sacra. Er is heel wat te doen om deze prachtige regio, Spanje is al een tijd aan het proberen om werelderfgoed te maken van de Ribeira Sacra. Een verzoek bij de UNESCO werd ingediend en afgelopen juni zou bekend worden of de Ribeira Sacra inderdaad werelderfgoed zou worden. In Spanje en vooral in Galicië ging men uit van goed nieuws, dus werd er alvast gekozen voor een aankomst in Monforte de Lemos. Monforte de Lemos is namelijk de hoofdstad van de Ribeira Sacra, een aankomst in de hoofdstad zou de perfecte manier zijn om het heuglijke nieuws te vieren dat in juni zou binnendruppelen. Maar, u voelt de bui ongetwijfeld al hangen, dat feest is niet doorgegaan. Het verzoek is afgewezen. In de Ribeira Sacra doen zich een paar problemen voor: er zijn hier een aantal stuwdammen aangelegd en er staan nogal wat windmolens. Daardoor is het landschap dusdanig veranderd dat we daardoor niet over werelderfgoed mogen spreken. Een stukje continuïteit is blijkbaar belangrijk, teveel windmolens en je mag niet op de lijst van UNESCO. Heel veel boosheid in Spanje natuurlijk, belachelijk, bespottelijk, etc. Er werd gesproken over tien waterkrachtcentrales, terwijl het er in werkelijkheid maar vier zijn, dat soort toestanden. Spanje laat het er niet bij zitten, wordt vervolgd. De feestelijke rit naar Monforte de Lemos is daardoor wel wat minder feestelijk geworden, al ben ik er stiekem wel blij mee. Het probleem van deze rit is namelijk dat we helemaal niet door de Ribeira Sacra fietsen. De Ribeira Sacra is een prachtig gebied rond de rivieren Sil en Miño. Een prachtige kloof, met steile hellingen waar die gekke Galiciërs hun wijn verbouwen. Schitterend natuurlijk, maar van die kloof zien we vandaag exact niets. Daarom snap ik deze rit echt totaal niet. Als je wél door de Ribeira Sacra fietst heb je ten eerste mooie beelden en ook nog eens heuvels. Nu heb je na een lastig begin een vlak einde, ik snap het niet. Maar goed, whatever. Geen werelderfgoed, maar we kunnen alsnog wel de Ribeira Sacra promoten toch? Nou, daar hebben ze mij voor nodig dan, want tijdens de rit gaat het niet in beeld komen. Goed, in Monforte de Lemos wonen ongeveer 19.000 mensen. De hoofdstad van de Ribeira Sacra dus, een wijnstreek waar drie soorten wijn worden geproduceerd: Rode Mencía, witte Albariño en witte Godello. Dan weet u dat. Sacra, want dit schijnt een heilige streek te zijn. Ontzettend veel kloosters en dat soort dingen in deze omgeving. Ook Monforte de Lemos beschikt over een welhaast heilig gebouwtje. Colegio de Nuestra Señora de la Antigua, een van de belangrijkste architectonische schatten van Spanje volgens het roadbook. Meer dan 400 jaar oud, je zou voor minder. Een combinatie van een school en een kerk, gebouwd in Herreriaanse stijl, waar mensjes naar school kunnen gaan en dan een opleiding krijgen van de Piaristen, dat is blijkbaar een of andere stroming van het katholieke geloof dat in Spanje een ding was. Nosa Señora da Antiga, in de volksmond ook wel bekend als de Galisische variant van El Escorial. Daarnaast beschikt Monforte de Lemos ook nog over een kasteel, alsof het allemaal niets kost. Schijnt vroeger wel vrij populair te zijn geweest en is gesticht door een in die tijd bekende kardinaal, Rodrigo de Castro. Wie kent hem niet. De stad ligt aan de Rio Cabre. Voor de liefhebbers is er hier ook nog een oude Romeinse brug, terwijl het roadbook ook nog wat aandacht vraagt voor een aantal musea. Museo de Arte Sacro de las Clarisas, het Museo del Pazo de Tor, het Museo del Ferrocarril de Galicia en het Museo del Vino de la Ribeira Sacra. Genoeg te doen in Monforte de Lemos dus, waar Dioscoro Alonso de belangrijkste wielerexponent schijnt te zijn. Hij was in de jaren '20 van de vorig eeuw prof en won in 1927 Circuito de Getxo, geen minne prestatie.
In Tapia wordt het overdag 23 graden, terwijl het droog schijnt te blijven. Na twee natte dagen is een droge dag welkom, een andere mooie bonus voor de renners is dat het niet gaat waaien. Amper wind, aan het weer ligt het dus niet. In Monforte de Lemos schijnt het zelfs nog wat warmer te worden, liefst 28 graden. Geen kans op regen en amper wind, een heel minimaal beetje uit het oosten. Nee, prima dagje op dat gebied. Die prima dag begint om 12:11, waarna we blijkbaar weer op een lange neutralisatie getrakteerd worden. Om 12:29 starten ze pas echt, nou, zal wel weer een paar minuten eerder zijn. Maakt niet uit, want we kunnen het na twee integrale dagen nu toch niet live meemaken. We zijn terug bij af, of nee, we zijn nog slechter af. Eurosport 1 gaat om 15:00 live, 20 minuten na de PLAYER. Sporza is er om 15:50 pas bij, al denk ik niet dat het vandaag veel uitmaakt. Gaat niet heel denderend worden, vermoed ik. Uit plichtsbesef zullen we toch maar kijken, de aankomst wordt verwacht tussen 17:15 en 17:47.
Dit is een rit die alle kanten op kan gaan. Gezien het lastige begin van de rit kan er een sterke kopgroep ontstaan die de rest van het peloton nooit meer terug gaat zien. Het zal sowieso een felbetwist begin van de rit worden, veel renners gaan hier in de vlucht willen zitten. Na alle inspanningen van de afgelopen dagen zal dat niet makkelijk zijn, waardoor het eigenlijk wel een goed idee was geweest om het eerste uur van deze rit uit te zenden en daarna een siësta te nemen. Helaas kunnen ze in Spanje dat soort geniale ideeën niet bedenken. De strijd om in de vlucht van de dag te geraken wordt heel interessant. Meteen in het begin drie toch best lastige beklimmingen, het kan tot de laatste van die drie duren eer er een groepje vertrokken is. En wie zit er dan vervolgens in dat groepje? Wat doen ploegen als BikeExchange, EF en UAE? Die hebben de sleutel in handen. Als ze slim zijn sturen ze Matthews, Trentin en Cort mee, het liefst nog met een mannetje erbij. Anders moet je de hele dag gaan achtervolgen op een kopgroep die waarschijnlijk vrij sterk zal zijn, niet evident. Ik neig momenteel eigenlijk wel naar zo'n scenario, dat alle beter klimmende sprinters gewoon in de aanval gaan. Waarom niet? In principe is er na het lastige deel van de rit nog tijd genoeg om te achtervolgen, maar je kan het ook een keer op een andere manier proberen. Quick Step doet er waarschijnlijk ook goed aan om iemand als Bagioli mee te sturen, het wordt een flinke opgave om Jakobsen na het lastige begin van de rit weer vooraan te krijgen. Niet onmogelijk, maar het geweer van schouder veranderen ligt meer voor de hand. Het tweede deel van de rit is ook niet volledig vlak, maar dat is nog wel te doen. Het kan gewoon een sprint worden, maar andere scenario's zijn wel waarschijnlijker. De beklimmingen aan het begin zijn ook weer niet zo lastig dat een Trentin en Matthews moeten lossen, dus ga ik voor een enorm uit de kluiten gewassen kopgroep met alle punchende jongens. Gezien het vlakke eind van de rit waar weinig verschil kan worden gemaakt gaan we toch nog een soort van sprint krijgen, maar dan anders.
1. Trentin. Prima Vuelta gereden, met onder meer een 4e, 3e en 2e plaats tot gevolg. Dan ontbreekt er dus nog een plekje. De eerste, vanzelfsprekend. Of vijfde, kan ook nog. Maar nee, we gaan uit van een overwinning. Kan op meerdere manieren, maar in de aanval gaan klinkt nu als een best goed idee. Als hij niet geïsoleerd komt te zitten kan hij vervolgens een eind komen.
2. Matthews. Ook een fervent verzamelaar van ereplaatsen, deze Vuelta. Nog niet echt in de buurt van de overwinning gekomen en BikeExchange kennende zal daar nu weinig verandering in gaan komen. Of ze het aandurven om hem in de aanval te sturen, mwah, zal wel weer niet. Toch zou dat een beter scenario zijn dan de hele dag achtervolgen. Al zou ik dat ook wel weer geestig vinden, daar niet van. Geen idee wie daar tegenwoordig in de auto zit, maar die kan er echt geen reet van.
3. Cort. Ik verzamel alle usual suspects. Lekker makkelijk.
4. Bagioli. Goed, ja, de vorige keer vond ik ook dat Quick Step voor Bagioli moest gaan, maar toen kregen we gewoon een sprint te zien met zo'n beetje alle sprinters. Het is niet altijd makkelijk om het goed in te schatten, het zou ook prima kunnen zijn dat we deze rit met z'n allen een beetje overschatten. Dat tweede deel van de rit mag eigenlijk geen naam hebben, als er alleen paar nobele onbekenden wegrijden komt alles weer terug bij elkaar. Maar goed, ik ga uit van een sterke kopgroep dankzij die klimmetjes. En daar moet Bagioli dan maar deel van uitmaken.
5. Kron. Speciaal voor Karsten.
We hebben lang moeten wachten, maar uiteindelijk kwam de dag. De Gamoniteiro in koers, een feestdag voor alle wielernerds. Voor we de Gamoniteiro gingen beklimmen moest er nog wel een tijd gefietst worden, we begonnen met een lange vlakke aanloop en gingen daarna de San Lorenzo bedwingen. Tijdens die lange aanloop reed er na een aantal aanvalspogingen een vrij grote groep van meer dan 30 renners weg. Het viel stil in het peloton en de voorsprong liep snel op naar drie minuten, op dat moment begon je bijna te denken dat het een rit voor de vluchters zou zijn. Maar nee, dat was natuurlijk niet het geval. Mijn bronnen bleken ijzersterk te zijn, het debuut van de Gamoniteiro moest uitdraaien op een gevecht tussen de klassementsrenners. Een onderling verbond tussen organisatie en ploegen, waarbij Bahrein naar voren werd geschoven om het vuile werk op te knappen. Een van de weinige ploegen met knechten op overschot, dus mochten zij het tempo onderhouden. Dat lukte redelijk, ook al liep de voorsprong wel op naar vijf minuten. Het was vooral in de afdaling van de San Lorenzo dat de voorsprong voor het eerst begon terug te lopen, maar toen we aan de volgende klim van de dag begonnen liep de voorsprong juist weer op. Vanuit die grote kopgroep van inmiddels minder dan 30 man sprong Michael Storer weg, in eerste instantie op zoek naar de bergpunten. Hij reed al snel een minuut voorsprong bij elkaar op de achtervolgers en dus een minuut of vijf op het peloton. Je begon daardoor bijna te denken dat hij op weg ging naar zijn derde ritzege, maar na de Cobertoria volgde er een afdaling en vooral een lang stuk door de vallei. Het was weer wat begonnen te regenen, waardoor we met samengeknepen billetjes de renners naar beneden zagen gaan. Wonder boven wonder ging het goed, mag ook wel een keer. In het peloton kwam de controle nog steeds van Bahrein en het leek ze eigenlijk helemaal niet zo goed te lukken.
Pas aan het eind van de afdaling, in de vallei, kregen ze hulp van Movistar. Veel knechten had Movistar niet meer, maar de vanuit de kopgroep teruggezakte Erviti mocht samen met Oliveira op kop gaan knallen. Daardoor zakte de voorsprong van Storer van meer dan vijf minuten snel terug naar een minuut of drie. Hij liep wel steeds verder uit op de achtervolgers, daar zat totaal geen lijn in. Het lange stuk in de vallei was toch behoorlijk killing, Storer verloor zoveel tijd dat het een vrij onmogelijke zaak leek om de ritzege binnen te slepen. Toch gaf hij niet op, op de Cordal, de voorlaatste beklimming, leek er zelfs nog een versnelling in te zitten. Heel wat knechten van Bahrein en Movistar gingen op deze klim overboord, waardoor het tempo daar uiteindelijk gemaakt moest worden door Rafal Majka. Die zat eerst ook in de kopgroep, maar werd net als de rest van de achtervolgers weer bijgebeend en werd op kop gezet voor David De la Cruz. Dat zag er wat vreemd uit, maar later bleek er toch enige logica achter te zitten. Terwijl de voorsprong van Storer steeds zo'n beetje rond de twee minuten bleef schommelen trok Mikel Bizkarra ten strijde. Hij kreeg Romain Bardet mee, die ook nog even wat punten wilde scoren voor de bergtrui. Hij droeg die trui, maar moest met lede ogen toezien hoe ploeggenoot Storer hem die trui zou ontfutselen. In de afdaling van de Cordal liep de voorsprong van Storer terug naar minder dan twee minuten, op Bardet in ieder geval. We reden terug naar Pola de Lena, sloegen daar scherp rechtsaf en begonnen vervolgens aan de klim naar de Gamoniteiro. En ja, die klim voert in de eerste negen kilometer over de brede weg naar de top van de Cobertoria. Een brede, doch steile weg. Een mistige weg, dat ook. Het zicht was vrij beperkt, een domper op de feestvreugde. Fietsen in de mist heeft zo z'n charme, maar als je een nieuwe klim wil ontdekken is het eerder enorm hinderlijk. Mist, doe dat maar op Alpe d'Huez. In het peloton werd het tempo in de eerste kilometers van de klim overgenomen door Rojas, nadat hij overboord ging was het de beurt aan Caruso namens Bahrein. Caruso leek niet zo hard te gaan, de voorsprong bleef steeds maar rond die twee minuten hangen.
Pas op het moment dat David De la Cruz in de aanval ging slinkte de voorsprong van Storer echt. Majka had niet voor niets op kop gereden, De la Cruz had snode plannen. Hij reed in z'n eentje dat gat van twee minuten dicht, vlak voor de afslag naar de Gamoniteiro sloot hij aan bij Storer. Daarna vroeg hij om een overname aan Storer, leukste rubriek. Na lang over de brede weg gereden te hebben sloegen we rechtsaf en begonnen we voor het eerst in de geschiedenis aan de Gamoniteiro. Een smal geitenpad, heel steil. In een prachtige omgeving, waar we door de mist niets van zagen. Dat haalt toch wel een deel van de charme weg, al kreeg je er dan weer andere charme voor terug. Maar nee, bij het debuut had ik graag perfect zicht gehad, om alles optimaal in me op te kunnen nemen. Dat zat er nu niet echt in, met de mistlampen aan zaten we voor de tv. Een goed argument om snel terug te keren, zo zullen we deze mistbeklimming dan maar omschrijven. In het peloton werd er richting het leukste stuk van de klim ook versneld, daardoor begon De la Cruz met een voorsprong van ongeveer een minuut aan de laatste zes kilometer. Storer moest er vrij snel af, waarna De la Cruz solo verder ging. Hij bedreigde met zijn aanval wel de anonieme ereplaats van Louis Meintjes, dus besloot Intermarché ineens op kop te gaan rijden. Jan Hirt reed zich uit de naad voor de 12e plaats van Meintjes, het blijft een gekke sport he? Daardoor liep de voorsprong van De la Cruz snel terug naar een halve minuut, wat perspectief bood voor de favorieten. Het moest van de organisatie een gevecht worden tussen de klassementsrenners, om de naam Gamoniteiro meteen in al onze geheugens te beitelen. En dat gevecht kregen we, het was vooral Egan Bernal die opnieuw de knuppel in het hoenderhok gooide. Roglic zat opnieuw meteen op het wiel, het verschil was dat de rest ditmaal ook kon aansluiten. Op ongeveer drie kilometer van het eind ging Miguel Angel Lopez in de aanval, en dat was een deftige aanval. Er kwam niet direct een reactie, de vogel was gevlogen.
Lopez reed in de laatste twee kilometer naar De la Cruz toe en liet hem meteen achter, terwijl Kuss op kop reed voor Roglic. Kuss had alleen niet z'n beste dag, dus mocht Roglic het vooral zelf doen. We zagen een paar versnellingen van Bernal en Roglic, terwijl alleen Mas kon volgen. De rest reed in de achtergrond, door de dichte mist amper zichtbaar. Na al het werk van Bahrein (waarvoor dank) kon Haig het weer niet bolwerken, ook Meintjes kon het werk van Hirt niet echt bekronen. Het ging tussen vier renners, na iedere versnelling leek het alsof ze nog naar Lopez toe konden fietsen, maar dan viel het weer stil. Roglic leek ook niet echt enorm veel ambitie te hebben, of hij was gewoon moe. Mas moest afwachtend koersen, voor hem zat er niets anders op. Bernal zat op de limiet, en dus had iedere renner zijn verhaal waarom het laatste gat met Lopez niet gedicht kon worden. Van een halve minuut naar 20 seconden, weer naar een halve minuut en weer terug. Zo ging het in de laatste kilometers continu, terwijl De la Cruz inmiddels weer was ingerekend. Yates had ook een mindere dag, Mäder was dan weer sterk en kon lang bij Haig blijven. In de laatste kilometer reed Roglic vooral tempo, zonder heel veel dichter te komen. Het was pas in de laatste 300 meter dat hij nog een aanval plaatste, en toen reed hij wel weg van Mas en Bernal. Weer wat extra tellen erbij, en de bonificaties natuurlijk. Niet de volle mep, want Lopez was niet meer te achterhalen. Superman heeft altijd één superdag tijdens een grote ronde, dat moet deze dag zijn geweest. Hij ging vroeg in de aanval en hield altijd een keurige voorsprong over, dan zat het dus wel goed met de benen. Aan het eind kwam Roglic nog wel snel dichterbij, maar 14 seconden voorsprong volstaat uiteraard. Lopez doet bovendien een goede zaak voor zijn podium, met het oog op de tijdrit is iedere seconde welkom om Haig en Bernal af te houden. We zagen hem overigens amper over de finish komen, de mist was zo dicht dat we alleen een silhouet zagen.
Het werd dus een wat merkwaardig debuut van de Gamoniteiro. Die dichte mist hielp niet mee, maar ik was in ieder geval heel blij dat we toch naar de klassementsrenners mochten kijken. De wandelgangen deden hun ding, toch ook weer een opluchting. Miguel Angel Lopez is geen misselijke winnaar, die kan prima op je erelijst staan. Geen slecht begin, helemaal niet. Wellicht hadden we iets meer verwacht, maar goed, de verwachtingen waren zo hoog dat er ook amper aan te voldoen was. Nee, gematigd tevreden. Met iets beter weer en wellicht nog iets meer aanvallen was het helemaal geweldig geweest, maar dit keuren we ook goed. Een blijvertje, ga daar maar vanuit. Al is het ergens wel jammer dat er verse stroken asfalt lagen op plaatsen waar eerst kapot beton lag, voor het verhaal was dat nog beter geweest. Maar oké, ik ga niet te kritisch doen. Blij met de Gamoniteiro, en ook wel blij met een overwinning voor Superman Lopez. Na de flater van een dag eerder is de Vuelta van Movistar nu ook weer gered, min of meer. Lopez loopt een beetje in op Roglic, maar de Sloveen deed toch vooral weer enorm goede zaken. Het zwaarste is achter de rug. De mooiste, zwaarste en beste klim ooit hebben we gehad, ook al is misschien nog niet iedereen helemaal overtuigd. Ik wel hoor, het was fantastisch en het kan in de toekomst alleen maar fantastischer worden. Tot over een jaar of twee, drie, Gamoniteiro. Na de rit met de aankomst op die fabuleuze klim gaan we verder met de laatste simpele rit die deze Vuelta kent. Alhoewel, is deze rit eigenlijk wel zo simpel? In het eerste deel van de rit moet er flink geklommen worden, het tweede deel van de rit is een stuk makkelijker. Een rit die alle kanten op kan gaan, om de intro even af te sluiten met een cliché.
De laatste dagen van de Vuelta trekken we naar Galicië, maar deze rit gaat wel nog in Asturië van start. In Tapia, om precies te zijn. Tapia heette vroeger altijd Tapia de Casariego, maar sinds 2018 is 'de Casariego' geschrapt. De stad was vernoemd naar Fernando Fernández-Casariego y Rodríguez-Trelles, een hele mond vol. Deze man was de markies van Casariego en blijkbaar een enorme weldoener, waardoor men het in 1916 de moeite vond om zijn naam toe te voegen aan Tapia. Dat heeft dus in totaal iets meer dan 100 jaar geduurd, ergens in de tussentijd verloor de markies blijkbaar zijn glans en nu is het weer simpelweg Tapia. Meteen PTSS bij alle Feyenoorders onder de lezers, noem de naam Renato Tapia en je hebt meteen met een loopgravenoorlog te maken. Bij Feyenoord bakte hij er niets van, bij Celta de Vigo speelt hij de pannen van het dak. We gaan ook nog eens richting Vigo, al laat dat nog een dag langer op zich wachten. Enfin, in de gemeente Tapia wonen in totaal een kleine 4000 mensen, een aantal van die mensen kunnen de Vuelta al eerder eens hebben zien passeren. In 1995 ging hier ook een rit van start, met aankomst in A Coruña. Die rit werd gewonnen door Marcel Wüst, het werd dus een sprint. Tapia zou heel mooi moeten zijn, want mooistedorpjes.nl heeft een stuk over deze plaats geschreven: Tapia de Casariego is een klein dorp en gemeente in het noordwestelijke deel van de regio Asturië. Het dorp is met name door de prachtige stranden en om zijn uitstekende surfspots erg geliefd bij de meeste toeristen. Het huidige grondgebied van Tapia de Casariego behoorde tot het koninkrijk van Asturië. Dit werd gesticht in het begin van de achtste eeuw en later zou veranderen in het Koninkrijk León. Later zou dit dan weer onderdeel gaan uitmaken van het Koninkrijk Castillië. In de eeuwen die volgenden werd het gebied waar Tapia de Casariego te vinden is meerdere malen veroverd en heroverd. Dit omdat het dorp is het bezit is van één van de belangrijkste havens van deze regio. Vandaag de dag is de vissershaven nog slechts een klein onderdeel van de inkomsten van het dorp. In de haven zijn vandaag de dag bijna net zoveel jachten van toeristen te vinden als vissersboten. De meeste restaurants hotels en bars zijn te vinden in de omgeving van de oude vissershaven Puerto de Tapia. In de zomermaanden kun je hier heerlijk op het terras zitten uitkijkend over de haven terwijl jachten en vissersboten de haven in en uit varen. Voor de haven van Tapia de Casariego ligt het Taipa faro eiland. Hierop is zoal de naam al doet vermoeden de vuurtoren van het dorp te vinden. Net buiten het dorp stroomt de Porcia. Dit is een kleine rivier van ongeveer dertig kilometer die ontspringt in de Sierra de la Bobia en uitmondt op het Porcia strand. Dit strand is gelijk één van de mooiste en drukst bezochte stranden in de buurt van Tapia de Casariego. Bij hoog water staat heel het strand onder water op enkele eilandjes na. Het strand is met name geliefd bij wandelaars maar ook bij gezinnen met kinderen aangezien het strand zich perfect leent voor vissen, snorkelen en duiken. Nou, dat komt nog wel enigszins overeen met het roadbook, al kiezen ze daar voor de overtreffende trap. Het epicentrum van het Europese surfen! Playa Aguileiro, daar moet je wezen. Dat lijkt me wel voldoende informatie over deze plaats, we gaan beginnen.
Na de neutralisatie gaat de rit van start op een brede weg langs de Ria del Eo. Aan de overkant van het water ligt Ribadeo, in Galicië. Alleen het water scheidt ons nog van de afsluitende regio van deze Vuelta. De eerste 12 kilometer van de rit rijdt het peloton over een brede doch bochtige weg. Het is in deze eerste kilometers van de rit zo goed als vlak, ook al gaat het wel een beetje op en af. We fietsen vooral door een groene omgeving, maar het water komt soms ook in beeld. Ook komen we door een paar dorpjes heen, zonder dat we verkeersmeubilair tegenkomen. Een makkelijk begin, derhalve. Nouja, goed, vrij bochtig. Maarja, als de weg zo breed is zal dat weinig uitmaken. Na 12 kilometer koers komen we uit in Vegadeo, waar meteen de eerste klim van de dag gaat beginnen. Het is een beetje een merkwaardige rit, met een lastig eerste deel en een veel makkelijker tweede deel. Na een bocht naar rechts in het fraaie centrum en daarna een bocht naar links beginnen we aan het moeilijke deel van de rit, het is tijd voor de eerste klim van de dag. Meteen een klim met een lange naam, de Alto de Sela de Entorcisa, hoppakee. Tien kilometer lang, 4% gemiddeld. Na een paar meter vals plat begint de klim van de derde categorie meteen vrij stevig met een kilometer aan 7%, hier kan mooi de vlucht van de dag gaan ontstaan. Een vlucht van de dag zonder pannenkoeken, lijkt me. Na de eerste kilometer gaat het twee kilometer wat makkelijker omhoog, aan 4,5% zo'n beetje. Over een brede weg rijden we omhoog door een bos, de omgeving is niet direct heel inspirerend. Na een kilometer aan 6% gaat het vervolgens twee kilometer aan 5% omhoog, waarna we de regen gaan tegenkomen dat deze klim z'n laag gemiddelde heeft. Op dit punt komen we boven op de Sela de Fabal, hierna gaat het een kilometertje aan een procent of vier naar beneden. Afdalinkje zonder erg, waarna het nog een halve kilometer vlak is. Vervolgens gaan we verder omhoog, richting de Alto de Sela de Entorcisa. De laatste 2,5 kilometer van de klim gaat het omhoog, op een vrij behoorlijke manier. Na een stukje aan 4% gaat het een kilometer aan 6% omhoog, waarna het in de laatste kilometer van de klim ergens tussen vijf en zes procent zal stijgen. Na 22 kilometer komen we vervolgens boven op deze eerste klim van de dag, de volgende zal niet lang op zich laten wachten.
Je kan het een klim in twee delen noemen, of je kan spreken van een lange klim in die etappes. Nadat we boven zijn gekomen op de Alto de Sela de Entorcisa gaat het kort naar beneden, waarna we al heel snel aan de volgende klim beginnen. Dit is overigens tot nu toe de meest deprimerende pasovergang. Een bushalte en twee verlaten huizen, dan ben je er wel zo ongeveer. Na de Alto de Sela de Entorcisa gaat het letterlijk twee kilometer naar beneden, daarna begint de volgende klim al. Die afdaling is niet zo link, we rijden over een brede weg omlaag. We passeren het gehucht Entorcisa, daar hoef je ook niet te zijn voor al je feesten en partijen. Op een makkelijke manier gaat het verder naar beneden, heel kort. Aan het eind van dit afdalinkje komen we heel willekeurig uit bij een rotonde, op een bord kort voor de rotonde valt te zien dat we hier de afslag naar links moeten nemen. Dat doen we dan maar, lekker bocht van 180 graden wel daardoor. Enfin, na die bocht loopt de weg meteen weer omhoog, we zijn begonnen aan de tweede klim van de dag. Op dat bord staat ook meteen dat de top van de volgende klim 10 kilometer verderop ligt, en dat klopt wel ongeveer. De Alto da Garganta, of Alto de la Garganta, is 10,3 kilometer lang. Het gaat in deze kilometer gemiddeld aan 5,6% omhoog, daardoor is het een beklimming van de tweede categorie. Een hinderlijk begin van de rit voor de sprinters, Fabio Jakobsen gaat hier een zware rit tegemoet. Het tweede deel van de rit lijkt op papier niet zo lastig te zijn, het overleven van dit deel van de rit wordt het echte probleem. Als ze bij BikeExchange een beetje slim zijn (haha) zorgen ze er hier voor dat Jakobsen al op een onoverbrugbare achterstand komt te fietsen. Maarja, dat idee zal wel weer niet bedacht worden. Hoe dan ook, we beginnen met een kilometer aan 5,5%. Mooi volgens het gemiddelde, wat niet continu het geval gaat zijn. Onregelmatig dingetje, de brede weg omhoog kent wisselende stijgingspercentages. Het gaat een kilometer aan 7,5% omhoog, dan aan 4,5%, dan weer aan 7,5%. Dan zelfs even aan 8%, voor we met een bijna vlakke kilometer te maken krijgen. Over het algemeen rijden we door het bos, al zijn er soms ook wat meer open stukken. De klim is redelijk bochtig, maar omdat de weg breed is zullen de renners daar weinig van merken. Na een tijd zit er wel een echte bocht in, we verruilen de ene weg voor de andere en rijden dan verder omhoog naar de top van de Garganta. Deze weg begint praktisch vlak, maar daarna gaat het wel weer een kilometer aan bijna 8% omhoog. Sprintertjes gaan het hier zwaar krijgen en een sterke kopgroep kan zomaar gaan ontstaan. Heb ik vernomen van Sven Nys. In de laatste drie kilometer van de klim wordt het vervolgens niet meer zo lastig, met twee kilometer aan 4% en eentje aan 5%. Alsnog een behoorlijk explosief begin van de rit, want als we na 34 kilometer de top van de Alto de la Garganta bereiken hebben we al bijna 20 kilometer moeten klimmen. Na twee zware bergritten gaat dit begin van de rit hard aankomen, dat geef ik je op een briefje. Vlak voor we de top bereiken fietsen we langs een mirador, best prima uitzicht hier. Als het niet mistig is, tenminste. Even verderop komen we uit bij een rotonde, waar heel willekeurig een hunebed in het midden staat. Bij deze rotonde slaan we rechtsaf, daarna zijn we boven en dan beginnen we aan een langere afdaling.
Het gaat de komende 15 kilometer naar beneden, grofweg. Net niet helemaal, want na tien kilometer dalen gaat het ook weer even omhoog. Het eerste deel van de afdaling is poepsimpel, valt niets anders van te maken. Over een brede weg omlaag zonder dat we gek veel bochten tegenkomen, terwijl we in die kilometers ook maar een meter of 300 lager uitkomen. Nee, dat mag geen naam hebben. Het enige nadeel is dat het asfalt hier vrij matig is, best wat scheuren in de weg. Verder, niks aan de hand. Na tien kilometer dalen gaat het dus even kort omhoog, een venijnig stukje. Duurt niet lang, vrij snel wordt het weer vlak. Vervolgens dalen we nog een paar kilometer verder op een niet al te boeiende manier richting Santa Eulalia de Oscos, door een bosrijke omgeving. Af en toe zien we wat bebouwing, verder zien we niet zo gek veel. Een paar bochtjes en veel bomen, dan ben je er wel. We komen uit in Santa Eulalia de Oscos, soms ook simpelweg Santalla genoemd. Hier wordt het vlak, we komen daarna direct een rotonde tegen. Bij dezer rotonde slaan we rechtsaf en dan rijden we vrij snel naar de voet van de volgende klim toe. Uit Santalla is Antonio Raimundo Ibañez Llano y Valdes afkomstig, beter bekend als Marqués de Sargadelos. Zijn geboortehuis ligt net buiten het dorp en doet tegenwoordig dienst als museum, voor als je hier toevallig in de buurt bent. Enfin, voorbij zijn geboortehuis beginnen we aan de derde klim van de dag, we rijden over een riviertje en de weg loopt direct omhoog. De Alto de Barbeitos is begonnen. Dit is een klim van de tweede categorie, hij is 12 kilometer lang en gemiddeld gaat het aan 4% omhoog. Aan dit gemiddelde hebben we vrij weinig, het is een klim die doormidden te splitsen valt. In de eerste vijf kilometer gaat de brede weg in het bos serieus omhoog, na een begin aan 5,5% gaat het daarna zelfs drie kilometer aan 7% omhoog. Weer heel vervelend voor de sprintende mannen en een uitkomst voor de vluchters. Of een uitkomst voor Matthews, wie zal het zeggen. Misschien dat een klassementsrenner hier zelfs wel in de problemen komt. Oké, nee, niet overdrijven. Vooral niet omdat het na die lastige kilometers een stuk makkelijker wordt. Het zwakt af richting 4% en dan maken we een enorm belangrijk moment mee: we verlaten Asturias en betreden Galicia. In deze autonome regio gaan we tot het eind blijven. De eerste kilometers in Galicië zijn niet heel spannend, het zware deel van de klim is achter de rug en we hobbelen een beetje op en af verder. Na een zo goed als vlakke kilometer gaat het nog even aan 4% omhoog, vooraleer het drie kilometer bijna volledig vlak is. In Asturië was de weg nog enigszins bochtig, in Galicië rijden we behoorlijk rechtdoor. Nog steeds een groene omgeving, wel eentje die weinig noemenswaardigs te bieden heeft. Richting het eind van de klim gaat het nog even aan 5% omhoog, waarna we na 61 kilometer koers net buiten het gehucht Barbeitos de top van de Alto de Barbeitos bereiken.
Bij de markies op bezoek.
Na deze klim volgt er een stuk van 40 kilometer dat niet zo leuk is om te omschrijven. De komende 40 kilometer rijden we over bochtige wegen waar het continu op en af gaat, dat is eigenlijk wel zo'n beetje de omschrijving in een notendop. We beginnen met een bocht naar rechts, daarna rijden we pakweg 20 kilometer over een hoogvlakte. De weg die ons over deze hoogvlakte zal voeren is breed, en bochtig. We beginnen met een paar kilometer in licht dalende lijn, waarna het ook weer een paar kilometer wat vals plat omhoog zal lopen. Bochten genoeg onderweg, maar de weg is breed en de meeste bochten zijn niet al te scherp dus dit loopt allemaal los. De renners mogen genieten van een omgeving vol bomen, met af en toe een klein dorpje tussendoor. Na het stukkie omhoog gaat het ook weer een stukkie omlaag, en dan weer een stukkie omhoog. We komen uit in A Fonsagrada, waar er een kort klimmetje volgt in de bochtige straten van het centrum. Best een prima plaatsje, al zullen de renners het vooral prima vinden dat het voorbij A Fonsagrada een kleine tien kilometer vrij vlak zal zijn. Nooit helemaal vlak, maar wel een stuk vlakker. Na al dat klimwerk blijft het glooiend, kan de nagel aan de doodskist van de sprinters zijn. Maar goed, er komt dus ook een vlakker stuk aan. Stukje naar beneden buiten A Fonsagrada en dan op een vlakkere manier over een brede weg door het bos crossen. Recht wordt het even wel niet, het is hier draaien en keren om zeeziek van te worden. Aan het eind van deze lange en kronkelende weg door het bos verlaten we de hoogvlakte en volgt er een wat langere afdaling, het gaat een kilometer of vier op een wat serieuzere manier naar beneden richting Paradavella. De bomen verdwijnen tijdelijk wat meer uit beeld en we zien ineens een hele hoop windmolens, terwijl we de Alto do Cerredo afdalen. Niet echt een alto die de naam echt mag dragen, maar goed, oké, het gaat wel even naar beneden. Brede weg, heel wat bochten, door het eerste valt het tweede wel mee. Beneden komen we uit in Paradavella, niet veel meer dan een gehucht. Het uitzicht was wel prima tijdens de afdaling, maar nu mogen de renners weer beginnen aan de volgende afdaling. De komende zeven kilometer loopt de weg weer vooral omhoog, eerst een beetje vals plat. Het gaat gemiddeld aan 4% omhoog richting de top van de Alto da Fontaneira, een klimmetje dat in de laatste paar kilometer toch een stuk steiler wordt. Vervelende, hinderlijke ondermening. Als je een sprinter bent, tenminste. Al zal het ondertussen bij alle renners pijn doen. Door de brede weg omhoog lijkt het haast vlak te zijn, maar die vlieger gaat toch niet helemaal op.
Op de top van dit klimmetje hebben we ongeveer 90 kilometer afgewerkt, nog 100 kilometer te gaan. Voorbij de klim en de passage in het dorpje A Fontaneira gaat het een kilometer of vijf naar beneden, min of meer. Het gaat eigenlijk vooral een beetje op en af, maar meer af. De wegen blijven breed en goed, waardoor al het bochtenwerk eigenlijk wel meevalt. Goed, een paar serieuzere bochten, maar eigenlijk mag het nog steeds niet veel naam hebben. De omgeving is wel aardig, soms zien we wat mooie heuveltjes in de verte liggen. Anders zien we bomen, veel bomen. Het is vrij groen, want ja, nog steeds rijden we door het noorden Spanje. Aan het eind van de afdaling komen we uit in Baleira, waar midden in het dorp een rotonde ligt. Na die rotonde, waar we rechtdoor gaan, verlaten we Baleira vrij snel weer en begint de volgende ongecategoriseerde klim. Richting A Vacariza gaat het drie kilometer omhoog aan een procent of vier gemiddeld, met tussendoor één steilere strook. Weer heel vervelend, maar voorlopig vormt dit het laatste hinderlijke deel van de rit. Het makkelijkere deel begint hierna, na iets meer dan 100 kilometer koers zal de rust wederkeren, wellicht. Na het klimmetje dalen we over een gigantisch brede weg af richting Castroverde, een plaats die we een kilometer of zes later bereiken. De afdaling is enorm makkelijk, met dank aan die brede weg. Als we Castroverde bereiken hebben we 104 kilometer afgewerkt, om precies te zijn. In dit plaatsje staat inderdaad een castro, of nouja, een restant. Er staat een oude toren fier overeind, de rest is verdwenen. Verde is ie niet echt, er valt weinig groens aan te ontdekken. In de omgeving is het dan wel weer groen, we vatten het maar op die manier op. Na de simpele doortocht in het centrum van Castroverde rijden we door de natuur verder over een brede weg. Eigenlijk rijden we nu in één rechte streep naar Lugo, een bekende stad die we 19 kilometer later gaan bereiken. In die 19 kilometer rijden we over een brede weg door een uitgestrekt bos met tussendoor een paar kleine nederzettingen. Zo nu en dan komen we nog steeds een bocht tegen, maar ik wil dit toch vooral heel erg recht noemen. Ik wil het ook vlak noemen, ofschoon we in dit stuk toch ook weer aan een hoogtemeter of 200 schijnen te komen. Nooit helemaal vlak, het gaat ook zichtbaar een paar keer op en af, maar in vergelijking met alles wat we al hebben gehad is dit toch behoorlijk vlak. Een moment van relatieve rust, ondanks het glooiende karakter van deze weg. Er valt verder weinig te melden, een eindeloze tocht door het bos. Uiteindelijk bereiken we de buitenrand van Lugo, waar we een rotonde tegenkomen. Na deze rotonde, waar we rechtdoor gaan, rijden we in licht dalende lijn de stad binnen waar vorig jaar nog een rit van start ging. De 14e rit, met aankomst in Ourense. Daar zou Tim Wellens winnen op een merkwaardige aankomst bij een seminarium voor de deur. In de inmiddels befaamde wandelgangen heb ik ook opgevangen dat ze in Lugo niet helemaal tevreden waren over die start van vorig jaar. Het was blijkbaar amper in beeld, en dankzij het hele coronagebeuren hadden ze er sowieso weinig aan. Daarom waren er ook geruchten over een aankomst in Lugo, als goedmakertje. In plaats daarvan is het een doortocht geworden, wel op een moment dat de uitzending al is begonnen. Nu komt Lugo zeker in beeld, al slaan we blijkbaar de standaardtocht langs de stadsmuren over. Merkwaardig, maar goed, ik gooi er alsnog de standaardfoto in.
Over een brede weg rijden we naar Lugo toe, in dalende lijn. We zien de stad boven op de heuvel liggen en terwijl we langs een paar oude bruggetjes rijden gaat de weg een paar bochten later ook even omhoog. Even later pakken we een terugdraaiende bocht naar links mee, waarna we echt door Lugo gaan fietsen. Tegen die tijd is het weer vlak, heel veel stelt deze doortocht niet voor. Na een lange weg redelijk rechtdoor slaan we uiteindelijk linksaf, waarna we over een brede weg die voorzien is van talloze rotondes Lugo weer achter ons laten. Eén renner die wij allemaal kennen is geen fan van Lugo, toen hier in 2016 een rit aankwam botste Steven Kruijswijk op een paaltje dat de organisatie was vergeten te verwijderen. Gebroken sleutelbeen, einde Vuelta. Hij is er nog bij, momenteel waarschijnlijk met de daver op het lijf. Maar goed, ik zie voorlopig nog geen paaltjes, scheelt dan weer. Wel een fraaie stad uiteraard, dat Lugo. Stadsmuurtjes, maar ook de rest is niet verkeerd. Bij het verlaten van Lugo rijden we een tijd omlaag, we komen onderweg vier rotondes tegen. Bij de vierde rotonde is het even opletten, het gaat best hard naar beneden en we moeten een gekke bocht maken. Na die bocht volgt meteen de volgende bocht, een eindeloos doordraaiende naar rechts. Aan het eind van deze bocht, de weg is momenteel wat smaller, komen we uit bij de volgende rotonde. Voorbij die rotonde rijden we een tijd rechtdoor over een brede weg, waarna we weer een rotonde tegenkomen. Na die rotonde nemen we even later een afslagje aan de rechterkant van de weg. Een moment van verlossing, want na deze bocht wordt het weer wat overzichtelijker en makkelijker. We rijden kort rechtdoor, waarna we bij een splitsing uitkomen. Op het rechtse bord staat Monforte, verwijzend naar Monforte de Lemos. De pijl naar rechts geeft aan dat we rechtsaf slaan en ons dan al op de weg die ons rechtstreeks naar de finish gaat brengen bevinden. Dat die finish nog een kilometer of 60 op zich laat wachten is een ander verhaal, we hebben in ieder geval alvast de goede weg gevonden. Na deze bocht naar rechts volgen we deze weg in eerste instantie 13 kilometer richting Pobra de San Xiao. Over deze weg kun je een heel verhaal vertellen, maar dat gaan we niet proberen te doen. De brede weg loopt eerst een paar kilometer lichtjes naar beneden, daarna volgt er een kort knikje omhoog van iets meer dan een kilometer, vooraleer het een kilometer of vijf vals plat naar beneden gaat. De bochten zijn in dit stuk op een hand te tellen, terwijl we weer eens gezellig door een bos fietsen. Op die paar bochten na gaat het ook daadwerkelijk een aantal kilometer volledig rechtdoor, lekker. Na het vals plat dalen is het een paar kilometer helemaal vlak, waarna we door Pobra de San Xiao rijden. Een dorpje van weinig betekenis, dat eigenlijk alleen vermeldenswaardig is omdat de weg hierna weer iets bochtiger begint te worden. Desondanks gaan we in de tien kilometer hierna ook niet veel beleven. We rijden over een brede weg verder door een groene omgeving, terwijl we af en toe een dorpje passeren. Toch is er nog wel een dingetje het vermelden waard, vlak voor we het plaatsje Sarria bereiken gaat het toch nog even twee kilometer omhoog aan bijna 5%.
Sarria bereiken we na 155 kilometer, ongeveer. Voor we in deze plaats uitkomen rijden we door een bos en in dat bos loopt de brede weg dus een paar kilometer wat steviger omhoog. Een verstopt heuveltje, een smeerlapje. Na deze klim dalen we kort af richting Sarria, zonder veel gevaarlijke momenten. Het lastigste punt is dat we vlak voor we Sarria bereiken een rotonde tegenkomen, waar we rechtdoor gaan. Vervolgens rijden we dwars door de stad die blijkbaar populair is onder pelgrims. Dit is blijkbaar een perfect punt om aan de laatste etappe richting Santiago de Compostela te beginnen, ik geloof het meteen. In de Vuelta van 2011 ging hier ooit een rit van start, jemig. We dalen kort af richting het centrum van Sarria, zonder problemen. Als het vlak wordt in het centrum komen we wel allerlei toestanden tegen, vluchtheuvels en slecht asfalt bijvoorbeeld. Paar bochtjes ook, maar het echte probleem wacht op ons buiten de stad. Een nieuwe ongecategoriseerde klim is in aantocht, richting de tussensprint in Oural gaat het 3,5 kilometer aan 4,5% omhoog. Zodra we de stad verlaten loopt het al wat omhoog, voorbij een rotonde begint het echt ergens op te lijken. Al is de weg opnieuw dusdanig breed dat je het ook zou geloven als men zegt dat het vals plat is, maar nee, een echt klimmetje. Wel een redelijk onregelmatig klimmetje, er zit daadwerkelijk een stukje vals plat bij. Maar ook een kilometer aan 6%, dat kan een mooi moment zijn om wat dood gewicht overboord te gooien. Na die steilere kilometer gaat het verder omhoog aan 4%, via een paar brede bochten. Als we voor het eerst in tijden een paar huizen zien verschijnen zijn we boven, het zal hierna 2,5 kilometer zo goed als vlak zijn. Het gaat ook een beetje naar beneden, zo nu en dan. De weg loopt rechtdoor, dus dat is ook weer geen probleem. Even later komen we in Oural uit, hier ligt een rotonde. Ergens in de buurt van deze rotonde volgt na 163,6 kilometer de tussensprint van de dag, net voorbij een klimmetje dus. Hier ligt ook meteen de bonussprint, de matigste rubriek van allemaal. Bij de rotonde gaan we rechtdoor en daarna rijden we door Oural, waar we merken dat de weg weer wat omhoog begint te lopen. Er volgt nog een tweede klimmetje, goed en wel het laatste klimmetje van de dag. Met minder dan 30 kilometer te gaan mogen de renners nog eens twee kilometer klimmen aan, ja, een procentje of drie ofzo. Nog net iets meer dan vals plat, maar het zware werk hebben we ondertussen achter ons liggen. Alto do Oural, gezien de bord langs het kant van de weg heeft dit klimmetje zelfs een naam. Wel origineel, naar het dorp vernoemd. Geen fraai dorp overigens, als het lokale hoogtepunt wordt gevormd door een cementfabriek weet je dat het goed mis is. Enfin, na de klim gaat het vier kilometer naar beneden. Deze afdaling is totaal niet lastig, al komen we in het begin wel weer een rotonde tegen. Dat is even vervelend, maar verder stelt het niets voor. Brede, extreem brede weg. Paar bochten, maarja, nee, niets aan te hand.
Beneden rijden we zes kilometer verder over een vlakke weg die steeds rechter wordt naar Bóveda. Onderweg passeren we een paar andere gemeenschappen, waar niets te noteren valt. Geen verkeersremmers, gewoon een brede en vlakke weg zo goed als rechtdoor. Tussen de dorpjes in fietsen we weer vooral door de bossen, het is hier overal een beetje hetzelfde. Eenmaal in Bóveda slaan we rechtsaf, de weg wordt tijdelijk wat smaller en we komen een vluchtheuvel en wat paaltjes tegen. Op een bord staat dat het nog 12 kilometer fietsen is tot Monforte de Lemos, goed om te weten. Omdat de organisatie een kleine omleiding heeft toegevoegd in Monforte de Lemos zal het voor ons nog wat langer duren eer we finishen. Hoe dan ook, na de bocht in Bóveda volgen we acht kilometer lang dezelfde weg. Langs het spoor rijden we behoorlijk rechtdoor. Buiten Bóveda fietsen we een keer over een viaduct, met een paar bochten erbij, maar het is een vrij rechte tocht. Weer door een bos, uiteraard. Het is ook vrij vlak, op een klein stukje vals plat na komen we wat dat betreft niets meer tegen. Even later rijden we via een viaduct over de snelweg, daarna komen we uit in A Áspera. Hier gaat het kort naar beneden, rechtdoor. Bijna twee kilometer rechtdoor voor we weer eens een bocht tegenkomen, een flauwe en amper merkbare bocht. Na deze bocht rijden we rechtdoor Bergazos binnen, waar een rotonde ligt. Bij deze rotonde gaan we rechtdoor, vervolgens volgen we weer een aantal kilometer dezelfde weg. Na twee kilometer rechtdoor gereden te hebben over een vlakke weg bevinden we ons plots in de laatste vijf kilometer. In deze laatste vijf kilometer gaan we nog heel wat bochten tegenkomen, alleen voorlopig niet. Het gaat volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg in de bebouwde kom tot op vier kilometer van het eind. Wel wat paaltjes hier, verder is het een makkelijke tocht. In de laatste vier kilometer slaan we scherp rechtsaf, waarna we eigenlijk toch wel gewoon iets meer dan een kilometer rechtdoor fietsen. Goed, er zit wel een enorm lange lopende bocht naar links in, maar dat voelt toch bijna als rechtdoor gaan. In de laatste drie kilometer komen we wel een paar rotondes tegen, en plaatsen waar normaal paaltjes staan. Op 2,5 kilometer van de finish kort achter elkaar twee rotondes, bij de derde rotonde slaan we rechtsaf en dan betreden we de laatste twee kilometer. Op een vlakke manier rijden we via een brede weg rechtdoor naar de slotkilometer. Het enige gevaar wordt gevormd door een paar drempeltjes, en een flauw bochtje naar rechts. Op een eenvoudige manier fietsen we dus naar de slotkilometer, maar uitgerekend in die slotkilometer wordt het dan weer ingewikkeld. We duiken een weg in die net een klein beetje smaller is, terwijl het asfalt wordt verruild voor een betonweg. Met een scheurtje in het midden, oei oei. We rijden rechtdoor tot op 700 meter van het eind, dan volgt er een scherpe bocht naar rechts. Na die bocht rijden we 400 meter rechtdoor, tot op 300 meter van het eind. Opnieuw volgt er een scherpe bocht naar rechts, maar deze bocht is wel vrij breed. We komen hier ook weer op fatsoenlijk asfalt terecht, waarna het in de laatste 300 meter van de rit rechtdoor zal gaan tot aan de finish. Nouja, goed, nog een flauw bochtje naar rechts als je heel streng bent. In ieder geval een vlakke doch lichtelijk merkwaardige aankomst.
De laatste rit die we enigszins vlak mogen noemen eindigt in Monforte de Lemos, een stad waar we vorig jaar nog doorheen zijn gefietst. Toen gingen we van Lugo naar Ourense, met een tussenstop in deze stad. Niet lang daarvoor waren we ook al eens in Monforte de Lemos, in 2016 om precies te zijn. Bij die gelegenheid ging hier zelfs een rit van start, met aankomst in Luintra. Daar won Simon Yates, in de Ribeira Sacra. Ondertussen zo'n beetje de favoriete locatie van de organisatie, we trekken haast jaarlijks naar de Ribeira Sacra. Er is heel wat te doen om deze prachtige regio, Spanje is al een tijd aan het proberen om werelderfgoed te maken van de Ribeira Sacra. Een verzoek bij de UNESCO werd ingediend en afgelopen juni zou bekend worden of de Ribeira Sacra inderdaad werelderfgoed zou worden. In Spanje en vooral in Galicië ging men uit van goed nieuws, dus werd er alvast gekozen voor een aankomst in Monforte de Lemos. Monforte de Lemos is namelijk de hoofdstad van de Ribeira Sacra, een aankomst in de hoofdstad zou de perfecte manier zijn om het heuglijke nieuws te vieren dat in juni zou binnendruppelen. Maar, u voelt de bui ongetwijfeld al hangen, dat feest is niet doorgegaan. Het verzoek is afgewezen. In de Ribeira Sacra doen zich een paar problemen voor: er zijn hier een aantal stuwdammen aangelegd en er staan nogal wat windmolens. Daardoor is het landschap dusdanig veranderd dat we daardoor niet over werelderfgoed mogen spreken. Een stukje continuïteit is blijkbaar belangrijk, teveel windmolens en je mag niet op de lijst van UNESCO. Heel veel boosheid in Spanje natuurlijk, belachelijk, bespottelijk, etc. Er werd gesproken over tien waterkrachtcentrales, terwijl het er in werkelijkheid maar vier zijn, dat soort toestanden. Spanje laat het er niet bij zitten, wordt vervolgd. De feestelijke rit naar Monforte de Lemos is daardoor wel wat minder feestelijk geworden, al ben ik er stiekem wel blij mee. Het probleem van deze rit is namelijk dat we helemaal niet door de Ribeira Sacra fietsen. De Ribeira Sacra is een prachtig gebied rond de rivieren Sil en Miño. Een prachtige kloof, met steile hellingen waar die gekke Galiciërs hun wijn verbouwen. Schitterend natuurlijk, maar van die kloof zien we vandaag exact niets. Daarom snap ik deze rit echt totaal niet. Als je wél door de Ribeira Sacra fietst heb je ten eerste mooie beelden en ook nog eens heuvels. Nu heb je na een lastig begin een vlak einde, ik snap het niet. Maar goed, whatever. Geen werelderfgoed, maar we kunnen alsnog wel de Ribeira Sacra promoten toch? Nou, daar hebben ze mij voor nodig dan, want tijdens de rit gaat het niet in beeld komen. Goed, in Monforte de Lemos wonen ongeveer 19.000 mensen. De hoofdstad van de Ribeira Sacra dus, een wijnstreek waar drie soorten wijn worden geproduceerd: Rode Mencía, witte Albariño en witte Godello. Dan weet u dat. Sacra, want dit schijnt een heilige streek te zijn. Ontzettend veel kloosters en dat soort dingen in deze omgeving. Ook Monforte de Lemos beschikt over een welhaast heilig gebouwtje. Colegio de Nuestra Señora de la Antigua, een van de belangrijkste architectonische schatten van Spanje volgens het roadbook. Meer dan 400 jaar oud, je zou voor minder. Een combinatie van een school en een kerk, gebouwd in Herreriaanse stijl, waar mensjes naar school kunnen gaan en dan een opleiding krijgen van de Piaristen, dat is blijkbaar een of andere stroming van het katholieke geloof dat in Spanje een ding was. Nosa Señora da Antiga, in de volksmond ook wel bekend als de Galisische variant van El Escorial. Daarnaast beschikt Monforte de Lemos ook nog over een kasteel, alsof het allemaal niets kost. Schijnt vroeger wel vrij populair te zijn geweest en is gesticht door een in die tijd bekende kardinaal, Rodrigo de Castro. Wie kent hem niet. De stad ligt aan de Rio Cabre. Voor de liefhebbers is er hier ook nog een oude Romeinse brug, terwijl het roadbook ook nog wat aandacht vraagt voor een aantal musea. Museo de Arte Sacro de las Clarisas, het Museo del Pazo de Tor, het Museo del Ferrocarril de Galicia en het Museo del Vino de la Ribeira Sacra. Genoeg te doen in Monforte de Lemos dus, waar Dioscoro Alonso de belangrijkste wielerexponent schijnt te zijn. Hij was in de jaren '20 van de vorig eeuw prof en won in 1927 Circuito de Getxo, geen minne prestatie.
In Tapia wordt het overdag 23 graden, terwijl het droog schijnt te blijven. Na twee natte dagen is een droge dag welkom, een andere mooie bonus voor de renners is dat het niet gaat waaien. Amper wind, aan het weer ligt het dus niet. In Monforte de Lemos schijnt het zelfs nog wat warmer te worden, liefst 28 graden. Geen kans op regen en amper wind, een heel minimaal beetje uit het oosten. Nee, prima dagje op dat gebied. Die prima dag begint om 12:11, waarna we blijkbaar weer op een lange neutralisatie getrakteerd worden. Om 12:29 starten ze pas echt, nou, zal wel weer een paar minuten eerder zijn. Maakt niet uit, want we kunnen het na twee integrale dagen nu toch niet live meemaken. We zijn terug bij af, of nee, we zijn nog slechter af. Eurosport 1 gaat om 15:00 live, 20 minuten na de PLAYER. Sporza is er om 15:50 pas bij, al denk ik niet dat het vandaag veel uitmaakt. Gaat niet heel denderend worden, vermoed ik. Uit plichtsbesef zullen we toch maar kijken, de aankomst wordt verwacht tussen 17:15 en 17:47.
Dit is een rit die alle kanten op kan gaan. Gezien het lastige begin van de rit kan er een sterke kopgroep ontstaan die de rest van het peloton nooit meer terug gaat zien. Het zal sowieso een felbetwist begin van de rit worden, veel renners gaan hier in de vlucht willen zitten. Na alle inspanningen van de afgelopen dagen zal dat niet makkelijk zijn, waardoor het eigenlijk wel een goed idee was geweest om het eerste uur van deze rit uit te zenden en daarna een siësta te nemen. Helaas kunnen ze in Spanje dat soort geniale ideeën niet bedenken. De strijd om in de vlucht van de dag te geraken wordt heel interessant. Meteen in het begin drie toch best lastige beklimmingen, het kan tot de laatste van die drie duren eer er een groepje vertrokken is. En wie zit er dan vervolgens in dat groepje? Wat doen ploegen als BikeExchange, EF en UAE? Die hebben de sleutel in handen. Als ze slim zijn sturen ze Matthews, Trentin en Cort mee, het liefst nog met een mannetje erbij. Anders moet je de hele dag gaan achtervolgen op een kopgroep die waarschijnlijk vrij sterk zal zijn, niet evident. Ik neig momenteel eigenlijk wel naar zo'n scenario, dat alle beter klimmende sprinters gewoon in de aanval gaan. Waarom niet? In principe is er na het lastige deel van de rit nog tijd genoeg om te achtervolgen, maar je kan het ook een keer op een andere manier proberen. Quick Step doet er waarschijnlijk ook goed aan om iemand als Bagioli mee te sturen, het wordt een flinke opgave om Jakobsen na het lastige begin van de rit weer vooraan te krijgen. Niet onmogelijk, maar het geweer van schouder veranderen ligt meer voor de hand. Het tweede deel van de rit is ook niet volledig vlak, maar dat is nog wel te doen. Het kan gewoon een sprint worden, maar andere scenario's zijn wel waarschijnlijker. De beklimmingen aan het begin zijn ook weer niet zo lastig dat een Trentin en Matthews moeten lossen, dus ga ik voor een enorm uit de kluiten gewassen kopgroep met alle punchende jongens. Gezien het vlakke eind van de rit waar weinig verschil kan worden gemaakt gaan we toch nog een soort van sprint krijgen, maar dan anders.
1. Trentin. Prima Vuelta gereden, met onder meer een 4e, 3e en 2e plaats tot gevolg. Dan ontbreekt er dus nog een plekje. De eerste, vanzelfsprekend. Of vijfde, kan ook nog. Maar nee, we gaan uit van een overwinning. Kan op meerdere manieren, maar in de aanval gaan klinkt nu als een best goed idee. Als hij niet geïsoleerd komt te zitten kan hij vervolgens een eind komen.
2. Matthews. Ook een fervent verzamelaar van ereplaatsen, deze Vuelta. Nog niet echt in de buurt van de overwinning gekomen en BikeExchange kennende zal daar nu weinig verandering in gaan komen. Of ze het aandurven om hem in de aanval te sturen, mwah, zal wel weer niet. Toch zou dat een beter scenario zijn dan de hele dag achtervolgen. Al zou ik dat ook wel weer geestig vinden, daar niet van. Geen idee wie daar tegenwoordig in de auto zit, maar die kan er echt geen reet van.
3. Cort. Ik verzamel alle usual suspects. Lekker makkelijk.
4. Bagioli. Goed, ja, de vorige keer vond ik ook dat Quick Step voor Bagioli moest gaan, maar toen kregen we gewoon een sprint te zien met zo'n beetje alle sprinters. Het is niet altijd makkelijk om het goed in te schatten, het zou ook prima kunnen zijn dat we deze rit met z'n allen een beetje overschatten. Dat tweede deel van de rit mag eigenlijk geen naam hebben, als er alleen paar nobele onbekenden wegrijden komt alles weer terug bij elkaar. Maar goed, ik ga uit van een sterke kopgroep dankzij die klimmetjes. En daar moet Bagioli dan maar deel van uitmaken.
5. Kron. Speciaal voor Karsten.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Hoe kan Tranten die groep nou missen?quote:Op vrijdag 3 september 2021 12:42 schreef Slobeend het volgende:
Het lijkt al gedaan voor de klimmen begonnen zijn.
Terechte klachtquote:Op vrijdag 3 september 2021 12:48 schreef showtimer het volgende:
[..]
Hoe kan Tranten die groep nou missen?
.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Ik ga alvast staan voor de aanstaande overwinning van André Oier.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Gelostquote:
Ik ga alvast staan voor de aanstaande overwinning van André Oier.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Al m'n Basken eraf, mooi is dat.quote:
Op En Arno, jammer Arno.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Het saaie BEXquote:
Benieuwd wie er in het peloton rijdt.
Matthews is saai gewordenquote:
[..]
[ afbeelding ]
🤷🏻♀️ Dit was destijds toch een leuk ritje.
.
Prachtig truitje ook, vergelijk dat eens met dat nondescripte overalletje van Bikeaids.quote:
[..]
[ afbeelding ]
🤷🏻♀️ Dit was destijds toch een leuk ritje.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Je hebt toch netjes op safe gespeeld Wim?quote:
Ik verzoek BEX om hiermee te stoppen.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Motie lijkt aangenomen.quote:
Ik verzoek BEX om hiermee te stoppen.
Ik heb genoeg gezien, dit wordt een glorieuze overwinning voor Skin Quimmons.
Put these foolish ambitions to rest.
Leek me ook slimmer om Bling te laten springen en eventueel Stannard te laten wachten dan dit.. al was dat waarschijnlijk ook kansloos geweestquote:
Rijd maar een minuut dicht op 18 man. Succes.
Maar daar heb je alleen wat aan als je ook voor de zege kan gaan, die kans lijkt me met zo'n grote kopgroep niet zo grootquote:
Ze zullen wel blijven rijden in het peloton nu Jakobsen daar op 2,5 minuut achter rijdt.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Oei, Hey Now ligt eruit.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Als ze met genoeg man rijden kan dat prima hoor.quote:
[..]
Maar daar heb je alleen wat aan als je ook voor de zege kan gaan, die kans lijkt me met zo'n grote kopgroep niet zo groot
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
18 is wel veel. Is de kans op 16 koppige ontsnappers met 2 stoorzenders veel groter?quote:
[..]
Maar daar heb je alleen wat aan als je ook voor de zege kan gaan, die kans lijkt me met zo'n grote kopgroep niet zo groot
Denk alleen niet dat er zoveel ploegen willen (en de ploegen die willen, hebben zich al leeggereden waarschijnlijk)quote:
[..]
Als ze met genoeg man rijden kan dat prima hoor.
Toch al 25 seconden eraf nu.quote:
[..]
Denk alleen niet dat er zoveel ploegen willen (en de ploegen die willen, hebben zich al leeggereden waarschijnlijk)
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Buiten het pouletje heb ik in zo'n etappe ook liever een kopgroep die er een epische strijd van maakt dan een sprintje.quote:
[..]
Je hebt toch netjes op safe gespeeld Wim?
Als Nono/Dainese nog mee zit is een sprint ook kansrijker dan Roux/Nic0 in een grote groep.quote:
[..]
Denk alleen niet dat er zoveel ploegen willen (en de ploegen die willen, hebben zich al leeggereden waarschijnlijk)
Voor UAE en Polanc zal hetzelfde wel gelden.quote:
[..]
Als Nono/Dainese nog mee zit is een sprint ook kansrijker dan Roux/Nic0 in een grote groep.
Splitsing vooraan, 6 man weg
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Nahquote:
Jakobsen solo achter het peloton?
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Kron, Roux, Cort, Vine, Stannard en Bagioli waren weg, nu weer bijgehaald
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
3e met Matthews of met Stannard maakt weinig uitquote:
3 minuten, BEX heeft de witte vlag van stal gehaald?
Maar DSM reed erachter
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Mooi moment om live te gaan!quote:
3 minuten, BEX heeft de witte vlag van stal gehaald?
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Beflikkering van Eurosport. Niemand geeft een neuk om de Bellenblaas Tour.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Gouden duo in staking?quote:
Beflikkering van Eurosport. Niemand geeft een neuk om de Bellenblaas Tour.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Un goedemiddag aan de Eurosportliefhebbers.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
London Grammar godenquote:
Oei, Hey Now ligt eruit.
Minachting van de player.quote:
[..]
Un goedemiddag aan de Eurosportliefhebbers.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Had je trouwens nog gezien dat Chechu Rubiera gisteren krantjes aan het uitdelen was?quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Was dat Brian Holm of Rob Verlinden?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
quote:
[..]
Had je trouwens nog gezien dat Chechu Rubiera gisteren krantjes aan het uitdelen was?
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nog steeds een meesterknecht.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dit wordt dus gewoon een sprint. Jammer
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Gaat Bini zo zijn eerste pakken?quote:
[..]
Nog steeds een meesterknecht.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Lijkt mij nog een beetje de vraag of DSM er echt gaat komen.quote:
Dit wordt dus gewoon een sprint. Jammer
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Op gegeven moment zal BEX er vast wel iemand bijsteken. En UAEquote:
[..]
Lijkt mij nog een beetje de vraag of DSM er echt gaat komen.
Cancellara; "Tweede worden is gemakkelijker dan eerste worden"
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
FOK!sport *O* ✩ ✩ ✩ Ajax O+
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
quote:
[..]
Gaat Bini zo zijn eerste pakken?JAAAAAAAAAAAAAAASPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Ach nee, het anonieme klassement van Meintjes
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Dit is inderdaad wel van de hemel naar de hel.quote:
Arme Louis. Hirt stond ook te balen, gisteren voor niks gereden.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
op antenne
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Viel nu nog mee.quote:
Ach nee, het anonieme klassement van Meintjes
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Hij reed zowaar 2x mee in een aanvalletje deze week jaquote:
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Bijzondere val.
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Hoe oud zou Biniam werkelijk zijn?
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
José is fan.
Michel laat zich van zijn mindere kant zien.
Michel laat zich van zijn mindere kant zien.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Maar daar ging het juist over.quote:
[..]
Waarschijnlijk moet ie eerst nog wat uitslagen bij ons rijden.
Put these foolish ambitions to rest.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De Afrikaanse HIJ.quote:
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Niks om mee te lachen.quote:Op vrijdag 3 september 2021 16:16 schreef Beregd het volgende:
Meintjens, een hele ronde in het wiel gezeten voor niks
Gister zowaar ploeg op kop gezetquote:
Meintjens, een hele ronde in het wiel gezeten voor niks
Wind extinguishes a candle and energizes fire
Als je ziet hoe hij er doorheen komt in de derde week en straks nog een supercompensatie vangt, is er echt wat mogelijk voor een pak dikke ereplaatsen in Leuven en Roubaix. De inhoud over dergelijke afstanden zit er al jaren in.
Put these foolish ambitions to rest.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
De inmiddels befaamde DSM-piek. De eerste koersen van het volgende seizoen lost hij weer overal.quote:
Wel bijzonder dat Dainese dit gehol allemaal overleeft in zijn eerste grote ronde.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Lekker relevant bob.quote:
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Onze favoriete gokverslaafde heeft last van een meltdown.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dan maar hopen op de volgende epische faal van Matthews
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Can relate.quote:
[ twitter ]
Onze favoriete gokverslaafde heeft last van een meltdown.
Ik bedoel, ik ben geen proleet.
EF trekt naar voren om een beetje in de weg te rijden en Wuyts veert op: Keukeleire?!?!?!
Put these foolish ambitions to rest.
Matthews wint geen sprintsquote:
Als het groepje vooruit blijft, zal Matthews de sprint winnen.
Het peloton komt wel laat
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Cort kan dit normaal toch makkelijk af maken?quote:
Een eerste zege voor Bagio of Simmons, ik ben helemaal voor.
whahaha
Inorbit: zeg dat dan typluie triangeljosti
Beauregard: Een beetje FOK!ker laat het brood door z'n moeder smeren.
Ecosia
ek's 'n flash drive, jy's 'n floppy
Beauregard: Een beetje FOK!ker laat het brood door z'n moeder smeren.
Ecosia
ek's 'n flash drive, jy's 'n floppy
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Blijft een merkwaardige sport he?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Hup Kron
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
dat wordt een lange sprint voor de sprinters 
Inorbit: zeg dat dan typluie triangeljosti
Beauregard: Een beetje FOK!ker laat het brood door z'n moeder smeren.
Ecosia
ek's 'n flash drive, jy's 'n floppy
Beauregard: Een beetje FOK!ker laat het brood door z'n moeder smeren.
Ecosia
ek's 'n flash drive, jy's 'n floppy
Craddock laat dat niet gebeurenquote:
Gaat ook niet stilvallen vooraan lijkt me.
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Wat een Vuelta van Cort
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Matthews 
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Nieuwe contract voor Craddock is ook wel binnen nu.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Gezien de uitslagen van Arno lijkt me dat niet geheel onterechtquote:
FDJ dacht meer kans te maken met Roux dan met Demare..
Lekker zuipen, lekker dansen en daarna lekker neuken.
Doet een ploeg dat een keer, is het weer niet goedquote:
FDJ dacht meer kans te maken met Roux dan met Demare..
[i]Put me on a pedestal and I'll only disappoint you
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Tell me I'm exceptional and I promise to exploit you
Give me all your money and I'll make some origami honey
I think you're a joke but I don't find you very funny[/i]
Zo vaak is Arnaud inderdaad niet bij de beste 7 geëindigd.
Wel erg mooi dat de vlucht het redde. Craddick
Wel erg mooi dat de vlucht het redde. Craddick
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Opmerkelijke statistiek.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Cort is nu wel echt in de absolute vorm van zijn leven, het is de vraag of hij ooit zo in vorm is geweest tijdens de klassiekers. En ook of dat nog eens gaat gebeuren.quote:
Waarom doet Cort het eigenlijk nooit goed in de klassiekers vraagt een mens zich af.
Oh, zeker, heel onlogisch is het niet, maar Roux was in deze situatie ook niet heel kansrijk, was anders geweest als het peloton niet telkens dichtbij bleef. Nu probeerde eigenlijk niemand wat vooraan.quote:
[..]
Gezien de uitslagen van Arno lijkt me dat niet geheel onterecht
Hij heeft al wel vaker laten zien dit goed te kunnen, is alleen enorm wisselvallig (of knecht)quote:
[..]
Cort is nu wel echt in de absolute vorm van zijn leven, het is de vraag of hij ooit zo in vorm is geweest tijdens de klassiekers. En ook of dat nog eens gaat gebeuren.
Hij houdt niet van wringenquote:
Waarom doet Cort het eigenlijk nooit goed in de klassiekers vraagt een mens zich af.
Wind extinguishes a candle and energizes fire
Ook bijzonder dat een Alpecin niet even een De Tier en Vine bij zet of een Cofidis dat de verder toch nutteloze Finé, Barcelo en José Herrada nog voor Piet in had kunnen zetten.quote:Op vrijdag 3 september 2021 15:51 schreef showtimer het volgende:
BEX zal nu wel weer te lang wachten met de overname
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |