Draai hier alle platen in je platenkast #25 (In the year 25, 25!)

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2021 14:09 schreef Kanaroe het volgende:

[..]
Gave muziek zeg, een aangename kennismaking

U kende de heer Laswell nog niet?

quote:

Op vrijdag 8 oktober 2021 21:51 schreef Kanaroe het volgende:

[..]
Neen, maar hij heeft z'n sporen wel verdiend in de muziekwereld vertelde goegel mij.
Het album dat je hier presenteerde heeft precies die jazzy-electro-boombastic-sound die ik mooi vind.

Nu ik je toch spreek; nog maar eens complimenten voor je volharding! Het is hard werk, al je muziek draaien
Ben benieuwd wat er nog volgt.

Gave plaat, inderdaad. Ik haal hem geregeld uit de kast.

Maar hard werk? Het is heel fijn, al is De Vrouw blij dat King Crimson voorbij is.
Ik herondek weer van alles en grijp af en toe terug naar platen die ik bijna was vergeten.

bazbo cd1388: Caroline Lavelle - Spirit



Caroline Lavelle was - net als Jocelyn Pook - lid van het Britse strijktrio Elektra Strings, dat veel te horen is/was op Peter Gabriels album Us en platen van zijn Real World label. In 1995 maakt ze dit soloalbum en ik koop dat op 11 mei 1995 als hij net uit is. De plaat is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met William Orbit, ook al zo'n naam die destijds verbonden was met Real World. Op Spirit is Orbit verantwoordelijk voor de meeste instrumentatie; Lavelle speelt haar cello en zingt. Het duo zet spaarzaam een gastmuzikant in. Zo is bijvoorbeeld de viool van Nigel Kennedy te horen op een enkel stuk. Het meeste materiaal is van de hand van Lavelle en Orbit; ook horen we een paar traditionals en een cover van Joni Mitchells A Case Of You. Bij het verschijnen was ik al diep onder de indruk van dit album. De combinatie van triphopachtige ritmes, de subtiele elektronica, de warme deken van strijkers en de zwoele stem van Lavelle werken bijzonder goed. Opener Turning Ground en traditional Lagan Love zijn goede voorbeelden, maar ik vind het onmogelijk om hoogtepunten aan te wijzen zonder ze uit de context van dit album-als-een-geheel te rukken. Daar staat tegenover dat de laatste twee stukken ietwat uit de toon vallen: deze heeft Lavelle in haar eentje geschreven en ingespeeld. Vooral Sheherazade klinkt intiemer en zeer mooi. Ik heb deze plaat inmiddels meer dan vijfentwintig jaar in huis en draai hem nog regelmatig. Mooi album!

bazbo cd1389: Lazuli - En Avant Doute...



Dit Zuid-Franse gezelschap ontstond in 1999 toen Dominique Leonetti en zijn broer Claude besloten samen de muziek te gaan maken die ze al jaren wilden gaan maken. Claude had echter een probleem. Hij had een ernstig motorongeluk gehad en kon zijn linkerarm niet meer gebruiken. Dat was lastig bij het gitaarspelen. Hij ontwierp de léode, een soort stick met snaren die is verbonden met wat elektronica, waardoor hij met zijn rechterhand langdurige tonen kan spelen. Dit veelal gierende geluid is kenmerkend voor het geluid van de band. Broeder Dominique heeft een glasheldere koorknapenstem die eveneens de hoogte in gaat. Verder is er bas, gitaar drums en percussie (marimba). Op de eerste platen is de band erg zoekende naar een definitief geluid, het resultaat van die zoektocht is een mix tussen folk, rock, prog en metal. En Avant Doute... is het derde album van de band. Het verscheen in 2006 en ik kocht het op 15 augustus 2009, toen ik de band voor het eerst hoorde en zag. Dat was tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Zeer, zeer onder de indruk was ik. En Avant Doute... laat een band horen die nog wat zoekende is, maar er staat al wel zeer sterk spul op. Het titelnummer (en tevens opener) en vooral de afsluiter Cassiopée zijn werkelijk fenomenaal en staan nog altijd op de setlijst. Bij de cd zit een dvd met opnamen van zes stukken live in Nimes in 2004, een paar videoclips en een bijna veertigdurende documentaire over het maken van het album. Mooi werk.

bazbo cd1390: Lazuli - Réponse Incongrue À L'Inéluctable



Dit is de opvolger uit 2009. Dit is ook nog heel veel beter. Opener Abîme is gelijk een knaller van jewelste. Daarna volgen nog eens acht schitterende stukken, waarin de léode van Claude Leonetti de hoofdrol speelt. Zijn hoge tonen gieren door de soms zweverige en soms stevige stukken. De schelle stem van broeder Dominique mogen we ook niet onbelangrijk noemen, net als het gitaarwerk van de excentrieke Gédéric Byar en het drum/marimbawerk dat eronder ligt. Sterk, sterk. Ook deze cd kocht ik op 15 augustus 2009 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, waar de band het publiek versteld deed staan. Twee jaar later, op 20 augustus 2011 stond de band wéér op dat festival. De line-up was iets anders (de bassist en de twee percussionisten waren vervangen door een drummer en toetsenist/percussionist), maar de energie was hetzelfde.

<sub>Vooruit: een foto uit 2009:





En vooruit: een foto uit 2011:</sub>

bazbo cd1391: Lazuli - Saison 8



Lazuli speelt op 23 juni 2018 op het Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik ben erbij. Het is een grandioos energiek concert. De band heeft net Saison 8 uitgebracht en speelt veel stukken van dit album. Het geluid van de groep is verder gegroeid en naast de léode en heldere stem is er wat meer elektronica (in de ritmes) en zijn er nu ook allerlei wereldmuziekinvloeden. Ik durf een vergelijking met het arty solowerk van Peter Gabriel te maken. Na afloop van het concert koop ik Saison 8. Dit is echt mijn favoriete Lazuliplaat. De acht songs zijn sterker uitgewerkt en het merendeel is nog pakkend ook. De léode blijft de hoofdrol spelen en giert overal heerlijk bovenuit en de composities zijn echt gaaf. Inmiddels (2021) is ook Cédric uit de band en er schijnt een andere gitarist te zijn. Bovendien zijn er nog twee platen verschenen, maar die heb ik niet. Lazuli: als ze een keer bij je in de buurt komen spelen, moet je zeker gaan luisteren.




_{En een foto van 23 juni 2018:}




[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 10-10-2021 20:58:47 ]

bazbo cd1392: Led Zeppelin - Led Zeppelin



Legendarische debuutalbum van Led Zeppelin uit 1969. Ik had de eerste vier platen jarenlang op een cassettebandje (hoe ik eraan kwam: geen idee van wie ik de elpees had geleend om ze op te nemen), maar draaide ze niet vaak. Op 4 augustus 2014 kocht ik de remaster van de plaat en ook nog de deluxe versie. Het album zelf is een verzameling van nummers die de band al een tijdje op het podium speelde. Bluesklassiekers You Shook Me en I Can't Quit You Baby staan tussen zeven eigen composities in. Robert Plant zingt en krijst en de gitaar van Jimmy Page giert welig. Bassist John Paul Jones en drummer John Bonham spelen nog een bescheiden rol. Eigenlijk is het een beetje een allegaartje, deze plaat. Van sterk rockmateriaal tot wat softere liedjes. De band is duidelijk nog zoekende. Toch staan er een boel klassiekers op: Good Times Bad Times, Dazed And Confused, Communication Breakdown en How Many More Times. Het deluxe van deze editie van de plaat zit 'm in een tweede cd met daarop opnamen die gemaakt zijn op 10 oktober 1969 in L'Olympia in Parijs. Het werd drie weken later uitgezonden op de radio en er circuleerden een boel onofficiële opnames onder de fans. Op de setlijst veel materiaal dat ook op de studioplaat terecht is gekomen maar dan in vaak lang uitgesponnen versies. Daar was Led Zep wel goed in. Page ragt en giert en snijdt erop los en Plant krijst de longen uit z'n lijf, soms op het wat irritante af. Bonham is hier prominent aanwezig en dan bedoel ik niet alleen op Moby Dick, het instrumentale vehikel dat slechts het frame is voor een lange drumsolo. De band is lekker op dreef; op dat moment is de tweede Zepplaat klaar. Leuk concertje van de vroege LZ. Draai hem niet vaak, maar vind dit een leuke set.






[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 11-10-2021 08:06:08 ]

bazbo cd1393: Led Zeppelin - II



Misschien nog wel legendarischer album. Ook uit 1969 en in een paar maanden tijd in elkaar geflanst, tussen het onafgebroken toeren door. Ondanks dat je dat hoort, vind ik hem sterker dan het debuut. De plaat begint gelijk zeer goed. De riff van Whole Lotta Love sleurt je de wereld van Led Zeppelin in. Het meeste materiaal is weer van de Zeps zelf, al is die riff gejat van Willie Dixon en hebben Plant, Page, Jones en Bonham er hun eigen loodjes aan toegevoegd. Zo pakkend als Whole Lotta Love wordt het op de rest van de plaat niet meer, maar geweldig blijft het. The Lemon Song, Thank You, Heartbreaker, Ramble On, Moby Dick en (ook van Dixon) Bring It All Back Home: het zijn stuk voor stuk Zeppelinklassiekers. Dit keer is de groep meer één: je hoort dat iedere instrumentalist heeft bijgedragen aan dit album. Let u vooral ook even op de baspartijen van meneer John Paul Jones. In 2014 verscheen de remaster en die kocht ik op 8 augustus 2014. Fijn werk. Met deze en de debuutplaat legden de heren mede de basis voor iets dat we later hard rock zouden gaan noemen.

bazbo cd1394: Led Zeppelin - III



Is dit het zwaar ondergewaardeerde album van Led Zeppelin? Het verscheen in 1970 en voor de gelegenheid trok de band zich terug op een of ander landgoed om daar de stukken op te nemen. Je verwacht landelijke taferelen (en die komen ook), maar de band start rockend met Immigrant Song, gelijk een LedZepklassieker. Gedurende de hele plaat horen we een band die uitstekend op elkaar is ingespeeld. Alles staat ten dienste van de muziek. Geen noot te veel, geen woord te weinig. Na nog wat steviger stukken (Friends, Celebration Day en de schitterende blueshemel van Since I've Been Loving You) neemt de band op de tweede plaatkant wat gas terug. Het wordt bijna folk met Gallow's Pole, Tangerine, That's The Way en vooral Bron-Y-Aur Stomp. De wonderfijne cover van Hats Off To (Roy) Harper sluit dit uitmuntende album af. U hoort, dit is misschien wel mijn favoriete Zepplaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 13 augustus 2014.

bazbo cd1395: Led Zeppelin - untitled/IV



Op dit klassieke album uit 1971 vindt Led Zeppelin de balans. Er is hard rock, folkrock en akoestisch werk. Plant gilt niet meer zo, hij zingt mooi. Het gitaarwerk van Page is geweldig zonder dat hij helemaal de bocht uit vliegt. De ritmesectie is krachtig. En ja, natuurlijk staat er het helemaal kapotgedraaide stuk op, maar als je de plaat van voor naar achteren draait, dan past het erg goed in de opbouw van dit album. Er zijn uptempo rockers als opener Black Dog, Rock And Roll (al is die bijna braaf in vergelijking met live-uitvoeringen, stukken die van alles wat in zich hebben (zoals dat ene kapotgedraaide nummer), rustpunten en de schitterende afsluiter When The Levee Breaks. Geen verrassing dat dit de meest populaire Zepplaat is en inderdaad: het is griezelig goed. Ik kocht de remaster uit 2014 op 14 december 2015.

bazbo cd1396: Led Zeppelin - Houses Of The Holy



Die uitgebalanceerdheid vinden we ook op deze vijfde studioplaat van Led Zeppelin. Hij verscheen in 1973. De band heeft z'n geluid definitief gevonden. Je hoort dat er tijd was om in alle rust een goed album in elkaar te zetten. Alles klinkt warm en ruimtelijk. Opvallend is ook dat John Paul Jones behalve de bas nu ook veel piano en orgel speelt. Het maakt het bandgeluid nog wat breder én toegankelijker. Het begint gelijk goed met The Song Remains The Same. The Rain Song is een melancholiek werk, Over The Hills And Far Away begint akoestisch maar is al snel rockier, The Crunge is een wat compactere funkrocker. Op de tweede plaatkant gaat het op hetzelfde hoge niveau verder met Dancing Days en D'yer Mak'r (is het reggae?). Voor mij is No Quarter het hoogtepunt met z'n oosterse en volksinvloeden. The Ocean is een krachtige afsluiter. Veel van de stukken van deze plaat zouden lang op de setlijst van de concerten staan. Kortom: dit is een zeer sterke plaat. Ik kocht de remaster uit 2014 op 18 januari 2016. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar toen het album uitkwam was er nogal wat commotie rondom de (bewerkte) foto op de hoes.

bazbo cd1397: Led Zeppelin - Physical Graffiti



Bam. In 1975 komt Led Zeppelin met deze dubbelelpee. Eigenlijk had de band materiaal voor slechts drie plaatkanten, dus vulden ze het aan met opnamen uit de sessies van de vorige drie platen die op de plank waren blijven liggen. Niet dat er spul te horen is dat minder goed is; de hele plaat is van hoge kwaliteit. Led Zeppelin schotelt ons weer een divers palet aan stijlen voor: rock, blues, hard rock, folk, akoestisch en zelfs wat progressievere muziek. En ja, dit is de plaat met Kashmir erop, in mijn oren waarschijnlijk het beste wat de band ooit heeft voortgebracht. Over het algemeen wordt dit album genoemd en geroemd als het artistieke hoogtepunt van de band. Of dat komt doordat er van alles gebeurde in de band (drank- en drugs, excessief hotelkamergebruik, de dood van Robert Plants zoontje, de obscure liefhebberijen van Jimmy Page) of omdat de groep gewoon een geoliede machine was: zeg het maar. In 2015 kwam een remaster van de plaat uit en ik kocht de deluxe versie ervan op 1 februari 2016. Op een derde schijfje staan nog eens zeven andere versies, vroege mixen en een nóg orkestralere Driving Through Kashmir. U begrijpt: hoogtepunt, favoriet, horen!

bazbo cd1398: Led Zeppelin - The Song Remains The Same



Ook bam. In september 1976 komt Led Zeppelin met een livealbum. Het bijzondere is dat het materiaal is opgenomen tijdens drie avonden eind juni 1973. Drie jaar. Het betekent dat de setlijst bestaat uit stukken van de eerste vijf platen. Is dat erg? Nee. Ik heb hier overigens een remaster uit 2018, die ik kocht op 19 augustus 2021. (Ik draai hem voor de tweede keer.) Het oorspronkelijke album was een dubbelelpee, de soundtrack van de gelijknamige concertfilm die nogal teleurstellende cijfers haalde; voor deze remaster is meer uit de kast getrokken en krijgen we dik negen kwartier muziek voor onze kiezen. En wat voor muziek. Dit is een band in de gloriedagen en op de top van hun concertkunnen. We starten gelijk zeer energiek met de drie rockers Rock And Roll, Celebration Day en Black Dog, een heerlijk trio. Daarna een boel LedZepklassiekers. Ja, dat compleet stukgedraaide ene nummer ook. No Quarter is opnieuw een hoogtepunt. Of wat dachten we van een bijna half uur durende Dazed And Confused? Tegenwoordig zou het misschien niet meer kunnen, maar geloof me: het wordt nergens saai. Page weet zijn megalange solo interessant te houden door verschillende geluiden uit zijn gitaar te halen; zo is goed te horen dat hij in een passage zijn snaren beroert met een strijkstok. Moby Dick, met natuurlijk de drumsolo van Bonham is er en het concert sluit af met een spetterende versie van Whole Lotta Love. Er was trouwens ook weer allerlei geinigs aan de hand: op de elpee staan stukken die niet in de film te horen waren en omgekeerd. Alles bij elkaar: gaahaaf!

bazbo cd1399: Led Zeppelin - In Through The Out Door



De tweede helft van de jaren zeventig was Led Zeppelin minder productief. Het album Presence verscheen nog in 1976, maar viel tegen (ik heb 'm niet). Er waren wat toernees langs stadions waar veel publiek op af kwam, maar het vuur was eruit. Bekend was dat Bonham en Page onder invloed waren van allerlei middelen en Plant zat liever thuis bij zijn gezin. In 1979 komt de band dan met dit album. De groep probeert een wat ander en moderner geluid; John Paul Jones zet synthesizers in en de productie lijkt enerzijds propvol en aan de andere kant ook dunner. Van de zeven composities op de plaat beklijven er niet veel. Soms lijkt het op progrock, maar het is het gewoon allemaal net net. Opener In The Evening zou de knaller moeten zijn en er zitten inderdaad gave rockpassages in, maar de rest van de eerste plaatkant zakt nogal in. Op de tweede kant staat dan het wat groteske Carouselambra waarin de toetsen domineren, net als in All My Love. Afsluiter I'm Gonna Crawl is dan weer een blues (met strijkers). Nee, de hoogtijdagen van Led Zeppelin waren voorbij. In Through The Out Door zou de zwanenzang van Led Zeppelin zijn. Op 25 september 1980 overlijdt drummer John Bonham aan een overdosis drank en drugs. Sindsdien probeert Jimmy Page bij tijd en wijle de band opnieuw bij elkaar te brengen, met wisselend succes. Page en Plant maken in 1994 samen een mooi album waarop zij Zeppelinwerk opnieuw inspelen (No Quarter: Unledded) en op 10 december 2007 speelde Led Zeppelin nog eenmalig in Londen (met zoon Jason Bonham op drums). Page probeerde nog om er een volledige tour van te maken, maar Plant zag het niet zitten; die keek liever niet terug maar vooruit. Einde Led Zeppelin.

bazbo cd1400: Leine - Songs At The Dinner Table



15 oktober 2006 is een zachte herfstdag en in het Gigant Café hier in ons zo majestueuze Apeldoorn speelt Leine. Ik had nog nooit van haar gehoord en liet me graag verrassen. Marjoleine Reitsma is een Nederlandsche singer-songwriter. In de jaren negentig speelde ze in een duo Kirke (ook nog nooit van gehoord); sinds 2005 is ze solo. Haar liedjes die ze op akoestische gitaar speelt gaan over het leven van alledag en met haar lichte stem weet ze mijn aandacht te grijpen. Ze zingt in het Engels, Frans en Nederlands. Ik maak wat foto's van haar korte concertje en na afloop vraagt ze of ik die naar haar wil sturen. Dat wil ik natuurlijk. In ruil daarvoor krijg ik van haar de dan net verschenen EP Songs At The Dinner Table die ze voorziet van aardige woorden en haar handtekening. Als ik thuis kom, stuur ik haar de foto's en luister ik haar plaatje. Daarop staan inderdaad die intieme liedjes (zes stuks), maar dan in een iets ander arrangement. Leine speelt gitaar, sax, toetsen en 'bodysounds'. Af en toe zet ze een gastmuzikant in. Alle materiaal heeft ze geschreven en opgenomen aan de keukentafel. Ik had het bijna vijftien jaar niet meer terug gehoord.

bazbo cd1401: Nigey Lennon - Reinventing The Wheel



Ik zag Nigey Lennon spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland in juli 2002. Ik had geen idee wie het mens was. Iemand wist me te vertellen dat ze het ooit met Frank Zappa had aangelegd toen ze als een soort groupie om hem heen had gehangen en dat ze in 1970/1971 bij zijn groep had gehoord. Ze is echter op geen enkele opname van Zappa te horen, dus dat laatste valt te betwijfelen en maakte me voorafgaand aan het concert nogal sceptisch. Er kwam een soort gnoom het podium op die vervolgens samen met enkele gastmuzikanten (waaronder John Tabacco, Mike Keneally en Candy Zappa, het kleine zusje van) een alleraardigst concert weggaf. Drie jaar later, op 7 augustus 2005, vond ik tijdens hetzelfde festival haar enige album. Dit album, dus. Ook op deze plaat (uit 2000) krijgt ze de hulp van John Tabacco en Mike Keneally en nog een heleboel anderen, waaronder ook weer Candy Zappa. Op het programma staan eigen composities, werk van John Tabacco én een (beetje stomme) cover van Zappa's Anyway The Wind Blows. Die eigen composities zijn toegankelijk, al is er iets dat It Must Be A Cigar heet en dat qua sfeer en geluid zwaar beïnvloed is door It Must Be A Camel en Twenty Small Cigars van Zappa. Bij vlagen hangt er een Zappaesqe en melige sfeer, zonder dat het een muziektechnisch hoogstandje wordt. Het gitaarwerk van Keneally is natuurlijk uitermate sterk, maar wat had ik anders verwacht? Alles bij elkaar een alleraardigste plaat.

bazbo cd1402: Tony Levin - World Diary



Tony Levin is naast sessiemuzikant (te horen op 12.354 platen) en tourmuzikant (te horen bij 12.354 artiesten) ook bandlid van Peter Gabriels groep en King Crimson. Hij bespeelt de bas en Chapman stick en verzorgt achtergrondvocalen. Tussendoor maakt hij sinds 1995 soloplaten. Dit is zijn eerste en gelijk ook een verpletterend mooie. Alle nummers heeft hij tijdens tournees opgenomen met zijn draagbare apparatuur in hotelkamers, oefenruimtes, enzovoorts. Het zijn veelal instrumentale duetten met andere muzikanten van over de hele wereld. Zo horen we L. Shankar (double violin), Ayub Ogada (nyatti), Jerry Marotta (taos drums), Brian Yamakoshi (koto), Bendik (saxofoon), Bill Bruford (elektronische drums), Nexus (percussiegroep) en Levon Manissian (duduk). David Bottrill heeft her en der de techniek verzorgd. Dit is afwisselende instrumentale muziek van een werelds niveau. Ik kocht World Diary op 10 februari 1996, toen hij verkrijgbaar was in mijn plaatselijke platenwinkel. Een prachtige reis over de aardbol.

bazbo cd1403: Tony Levin - Waters Of Eden



Het duurt even voordat Levin met een opvolger komt. Waters Of Eden verschijnt in 2000, koop ik op 6 juni van dat jaar en is iets heel anders dan World Diary. Dit keer laat hij de bas de basis vormen van de composities, die het houden tussen wereldmuziek en klassiek. Over het algemeen is de atmosfeer rustig, tegen het dromerige aan. Gelukkig wordt het nergens kitscherig en blijft het altijd sfeervol. Niet de minsten heeft Levin om zich heen verzameld om de stukken ten uitvoer te brengen: Jerry Marotta, Jeff Pevar, Larry Fast, David Sancious, broeder Pete Levin en het California Guitar Trio. Mooie zondagmorgenplaat!

bazbo cd1404: Tony Levin - Pieces Of The Sun



Pieces Of The Sun is dan de volgende plaat, twee jaar later. Hier trekt Levin veel meer registers open. Klassiek, wereld, prog, rock, jazz, jazzrock/fusion, van alles komt er voorbij. En hij heeft een band om je vingers bij af te likken. Jerry Marotta (d), Larry Fast (k) en Jesse Gress (g), met broeder Pete Levin en het California Guitar Trio als gasten. Hoogtepunten te over, maar wat mij betreft zijn het vermelden waard: Dog One (een stuk van Peter Gabriel dat Peter Gabriel zelf nooit heeft uitgebracht en het enige stuk ooit waarop Larry Fast zingt), Tequila (jazeker, het klassieke foute lied, maar hier totaal onherkenbaar) en het waanzinnige Phobos (een progstuk van Larry Fasts band Synergy, in onmogelijke maatsoort, telt u even mee?). Ik kocht Pieces Of The Sun bij het verschijnen op 13 mei 2002 en ik vrees dat dit mijn favoriete Levinsoloplaat is.

bazbo cd1405: Tony Levin Band - Double Espresso



Tony Levin tourt met zijn band (Marotta, Fast, Gress) in 2002 door de Verenigde Staten en laat opnames maken. Die verschijnen op dubbelcd en die koop ik bij het verschijnen op 2 april 2003. Op de setlijst staat heel veel materiaal van Pieces Of The Sun (ja, ook dat onmogelijke Phobos) en we horen een ijzersterke band die zeer goed op elkaar is ingespeeld. Bijzonder geinig zijn de covers: Black Dog (Led Zeppelin), Back In N.Y.C. (Genesis), Peter Gunn (Henry Mancini) en Sleepless en Elephant Talk (King Crimson). Her en der komen wat speciale gasten opdraven (Pete Levin in Belle, het California Guitar Trio in Peter Gunn). Heerlijke plaat, goed voor bijna twee uur kippenvel.

<sub>Weinig tot niets van te vinden op YT:




Maar voor de liefhebbers hier het volledige album:</sub>

bazbo cd1406: Tony Levin - Stick Man



Dan duurt het weer een tijdje voor Levin met een nieuw album komt. In 2007 is het zover. Stick Man koop ik op 14 januari 2008 als hij in mijn plaatselijke platenwinkel ligt. Dit keer kiest Levin een iets andere koers. In zeventien korte stukken laat hij zijn kunnen op de Chapman Stick horen. Die Stick ziet eruit als de hals van een gitaar, heeft een hele zwik snaren en je kunt er zowel bas- als gitaarpartijen op spelen. Het merendeel van de muziek is ingespeeld door Levin en drummer Pat Mastelotto; daarnaast horen we gastbijdragen van Scott Schor (d, k), Chris Albers (g) en Tim Dow (d). Twee van de stukken zijn vocaal en zorgen voor afwisseling. Het meeste is van die prettig gestoorde rock, schurend aan de metal, die ook zo van King Crimson had kunnen zijn (goh). Na dit album zouden Levin en Mastelotto eerst samen met andere Stickspeler Michael Bernier en later met Markus Reuter gaan spelen, toeren en opnemen onder de naam Stick Men (zie aldaar, tot over een jaar of zo). Stick Man is een ontzettend krachtige plaat!

Niets van dit album te vinden op YT, behalve:

bazbo cd1407: Levin Minnemann Rudess - From The Law Offices Of



Levin is een muzikale duizendpoot in die zin dat hij met 12.354 mensen weet samen te werken. In 2016 is het 12.354-en-zoveelste project een feit. Hoewel, in 2013 verscheen al een eerste album van dit trio (maar dat heb ik niet). Marco Minnemann is ook niet vies van een projectje of wat. Hij speelde bij Steven Wilson en Mike Keneally, maakt soloplaten en is lid van The Aristocrats. Jordan Rudess kennen we als de toetsenman van Dream Theater, hij maakt eveneens soloplaten en is onderdeel van het project Liquid Tension Experiment. Op dit vervolg van LMR horen we complexe freakmuziek die al improviserend tot stand is gekomen. Een zootje wordt het nergens. Sterker nog, het zijn veertien compacte rockstukken waarin de bassist/stickist, drummer en toetsenist volop tot hun recht komen. Bij vlagen gaan de oren tuteren, maar het vliegt nergens de bocht uit. Levin is met zijn Stick verantwoordelijk voor het gitaar- en basgeluid, Minnemanns drumwerk is zoals vertrouwd zeer divers en Rudess' toetsenpartijen zijn al wriemelend de kers op de taart. Grandioos werk. Ik kocht het op 1 augustus 2016 en ik draai het te weinig.

_{Helaas niets van dit album te vinden op YT, behalve:}

bazbo cd1408: Lex L. Bronkowitz - Plays The Music Of Frank Zappa - Get Dressed Or Arrested



Ik ontmoette Alexander Debus in 2002 tijdens het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Daar trokken we een paar dagen met elkaar op en hij vertelde dat hij Zappamuziek speelde en opnam. Of ik een cd wilde kopen? Dat deed ik. Dat is niet deze cd (maar de volgende). Op 26 juli 2003 was ik opnieuw op het Zappafestival en daar kocht ik deze van hem voor een paar eurootjes. Sindsdien treffen we elkaar geregeld op dat festival en tijdens andere Zappagelegenheden. Alexander speelt gitaar en bas en programmeert drums. Wat hij met de muziek van Zappa doet is bijzonder: hij speelt niet alles zo precies mogelijk na, maar doet er iets heel eigens mee. Hij knipt en plakt allerlei fragmenten, loopjes en stukjes aan elkaar en maakt er zo iets zeer verrassends van. Als grote liefhebber hoor ik veel verschillende herkenbare dingen en denk dan: Waar ken ik dit van? Dat het allemaal wat huis-tuin-en-keuken klinkt wordt ruimschoots gecompenseerd door de lol die ervan af spat. In Mr. Green Genes zet hij zijn zingende zus Katharina in, hetgeen voor een fijne afwisseling zorgt. Leuk!

_{Er staat heel veel van en door Alexander op YT, allemaal redelijk recent en helaas niets van dit album.}