[Vuelta] Etappe 8: Santa Pola - La Manga del Mar Menor #1

Etapa 8: Santa Pola - La Manga del Mar Menor, 173,7 km

Het was een rit, en dat was het. Het duurde verdomd lang voor er een kopgroep was vertrokken, dat was al vrij opmerkelijk. Na een korte aanloop zat er meteen een zware klim in het parcours, waar het peloton uit elkaar werd gereden. Op de top hadden we een groep van ongeveer 50 man over, met daarin zo'n beetje alle favorieten. Behalve Carthy, die stapte even later af. Na de klim reed er een groepje van zes man weg, met daarin liefst drie renners van DSM. Met de samenwerking zat het wel goed daar, men had een briljant plan bedacht. In het pelotonnetje leek het stil te vallen, maar nadat een tweede groep een tijd later aansloot werd er weer slag om slinger gedemarreerd. Er reed even later een groep van meer dan 20 renners weg, die aan wisten te sluiten bij de kopgroep. Met een behoorlijk grote groep reden we vervolgens verder, terwijl Jumbo in het peloton begon te controleren. Met Polanc, Grossssssschartner en Haig zaten er toch wat gevaarlijke jongens vooraan, dus mocht de voorsprong niet oplopen naar 10 minuten. Jumbo hield het op een minuut of vier, vooral Gesink mocht flink aan de bak. Een grote kopgroep werkt altijd matig samen, dus zagen we vooraan al snel talloze versnellingen. Het was eigenlijk continu DSM dat in de aanval ging, ze hadden dan zowat ook hun hele ploeg vooruit gestuurd. Bardet, Storer, Hamilton, allemaal hadden ze er enorm veel zin in. Heel wat renners moesten door die aanvallen ook alweer afhaken uit de kopgroep, figuren als Bouchard en Gorka Izagirre bijvoorbeeld. Toch jongens waar je meer van verwacht, eigenlijk.

Over verwachtingen gesproken, dan kijk je automatisch naar Movistar. Op een van de vele klimmetjes had men een geweldig plan bedacht. Als je toch drie man hoog in het klassement hebt staan moet je in de aanval gaan, zeker als Jumbo al enigszins is uitgedund. Dus zagen we een Murciaanse aanval, Jose Joaquin Rojas trok aan voor Valverde. Carapaz sloop mee, Gesink en Oomen moesten meteen lossen. Het zag er even penibel uit voor Jumbo, maar Kopman Kruijswijk had zowaar een goede dag en wist het probleem op te lossen. Al werd het probleem eigenlijk ook wel op een andere manier opgelost, want Valverde viel amper een kilometer na zijn aanval op een pijnlijke manier weg. Door een gat in de weg verloor hij de controle over het stuur en schoof hij onderuit, bijna een ravijn in. In tranen moest hij even later afstappen, de sleutelbeen is gebroken. De moraal ook, want vandaag gaan we naar Murcia, de regio van Valverde. Hij was bijna thuis, maar het heeft niet zo mogen zijn. Voor Movistar ook een stevige tegenvaller, de drietand is afgebroken. Gelukkig zat Miguel Angel Lopez niet bij de pakken neer, hij ging meteen in de aanval. Roglic schoof ook een keer mee met zo'n aanval en toen moesten de andere ploegen juist weer achtervolgen, maar uiteindelijk werden al deze potentiële interessante situaties in de kiem gesmoord. Na de val van Valverde was de veer toch wel gebroken en reed men op een redelijk brave manier verder naar de slotklim, Jumbo mocht het leeuwendeel van het kopwerk doen en de voorsprong bleef steeds zo rond de vier minuten hangen.

Vooran zagen we dat enkele renners heel actief waren, en zowaar een voorsprong bij elkaar wisten te fietsen. Er waren heel veel aanvallen, onder meer Craddock reed een tijdje in z'n eentje voorop. Later sloten Sivakov en Storer aan, die elkaar het leven zuur wisten te maken op de voorlaatste klim. Sivakov probeerde het een paar keer, en werd na een schakelfout gecounterd door Storer. Hij wist even later weer aan te sluiten, terwijl Craddock juist moest passen. Vanuit de achtergrond doemden nog wat andere renners op, Andreas Kron en Carlos Verona bijvoorbeeld. Zij wisten in het begin van de slotklim definitief de aansluiting te maken, waardoor we met vier renners naar de finish reden. De achtervolgende groep was toen wel uitgeschakeld. Bardet zat in die groep, maar kon dankzij Storer niets ondernemen. Kuss zat er ook bij, maar die hinkte continu op twee gedachten. Uiteindelijk deed het er niet toe, we mochten het met die vier vooraan doen. Toen we begonnen aan het steile gedeelte van Balcón de Alicante ging Carlos Verona bijna meteen in de aanval. Verona is een van de weinige slimme renners van Movistar, hij komt eigenlijk als enige goed uit die serie. Maar wat hij nu deed was niet zo slim, hij overschatte zichzelf. Terwijl Kron met een ontploffende brommer kampte wist Storer naar Verona toe te rijden, terwijl Sivakov het ook al moeilijker kreeg. Storer, de Australiaan van DSM met het ronde gezicht, plaatste een aanval en was ribbedebie. Erg jammer, ik heb niets met Storer. Die demarrage nadat Sivakov pech had vond ik ook niet zo fraai, maar goed. Wel sterk gereden van DSM, als ploeg. Feest op het hoofdkantoor, me dunkt. En voor Storer natuurlijk een groot succes, na een aantal jaar aangemodderd te hebben in de marge wint hij nu in een maand tijd drie koersen, niet mis. De wetenschap dat hij volgend jaar voor een andere ploeg gaat rijden zal wonderen doen, verlost van het juk van DSM. Groupama-FDJ mag blij zijn, ze hebben hem al vastgelegd voor hij echt iets waard begon te worden. Verona werd tweede, voor een uitgepierde Sivakov. Grossssschartner speelde het tactische spel niet zo slim en leek ook niet echt over wonderbenen te beschikken, net als Polanc. Daardoor gaat het plannetje van Jumbo niet door, ze raken de rode trui niet kwijt.

Het idee was dat iemand anders die rode trui zou overnemen, want dan hoeft Jumbo niet meer op kop te rijden. Daar hebben ze de ploeg niet echt voor, al deden ze het gisteren niet slecht. Gesink deed het prima, en ook Kruijswijk was een voorbeeldige knecht. In aanloop naar het steile gedeelte van de mijns inziens toch licht tegenvallende Balcón de Bizkaia reed hij hard op kop. Daarna gebeurde er op de klim eigenlijk helemaal niets, of het moet zijn dat Landa weer tijd verloor. Wat schijnbewegingen, maar niemand ging er echt voor. Zelfs Meintjes kon aanhaken, kun je nagaan. Roglic ondernam zelf ook niets, want hij wilde dus van die trui af. Lukte niet, Grosssssschartner kwam acht seconden tekort. Doeme toch. Nee, Balcón de Alicante krijgt een min min. Tuurlijk, leuk, de zoveelste steile muur. Maar het was wel een heel donker bos hè? Waar verder eigenlijk niets gebeurde. Dat het zonder fans was zal ook niet geholpen hebben, de sfeer hing er niet lekker bij. En Valverde viel weg, altijd een domper op de feestvreugde. Zonder Valverde gaan we nu naar Murcia, dat moet haast wel een dag van nationale rouw opleveren. Op zaterdag werken we een volledig vlakke rit af, op papier klinkt dat heel kut. Maar we gaan wel naar een windgevoelige regio. Goed, dat hebben we al een paar keer eerder gehad en toen viel het steeds behoorlijk tegen, maar een nieuwe dag biedt ook nieuwe kansen. Het kan een waaierrit worden, en anders gaan we gewoon sprinten. Dat laatste zou een flopshow zijn, dan kunnen we achteraf beweren dat Escartin deze rit totaal verkeerd heeft geprogrammeerd. We laten het maar op ons afkomen, er zit niets anders op. De vorige rit begon leuk, maar het einde was wat tam. Met wat mazzel is het nu andersom.




Niet ver van Balcón de Alicante gaat de volgende rit van start aan de kust, in Santa Pola. Dit is een plaats in de Spaanse provincie Alicante in de regio Valencia met ongeveer 33.000 inwoners. In Santa Pola was de Vuelta nog nooit voor een vertrek of een aankomst, maar men is wel bijzonder trots op het feit dat men tijdens de Vuelta van 2011 dwars door de stad reed. Wie het kleine niet eert, enzo. Verschillende schimmige vakantiesites hebben enorme boekwerken geschreven over Santa Pola, omdat ik een beetje haast heb ga ik een van die sites gewoon lekker kopiëren. Spanjeaandekust.nl, klinkt als de ideale site voor informatie over een plaats gelegen aan de Spaanse kust. Vlakbij wereldstad Allicante ligt het veel kleinere stadje Santa Pola. Deze stad is wat minder bekend bij toeristen dan de andere grote steden aan de Costa Blanca maar heeft precies hetzelfde te bieden. De stad heeft een aantal geweldige stranden, een middeleeuws kasteel in het centrum, en een van de beste boulevards van de Costa Blanca. Nou, dat begint al goed. De Costa Blanca behoort tot de mooiste kuststrooken ter wereld. Zo heeft de kust een rijke en indrukwekkende geschiedenis, waar kastelen, kerken, opgravingen en zelfs hele delen van steden aan over zijn gebleven. Daarnaast zit de Costa Blanca vol van natuurgebieden, grote meren, lange parken en kilometers aan ruige, onontdekte kust. Dus laten we eens kijken wat voor parels er zich in Santa Pola verstopt hebben. Ja, inderdaad, laten we daar maar eens naar kijken. Midden in Santa Pola ligt het Castillo Fortaleza de Santa Pola. Dit kasteel werd gebouwd in 1554 als onderdeel van een plan om de kust van het koninkrijk Valencia te verdedigen. Het kasteel is gebouwd in renaissance militaire stijl en was het thuis van 33 militairen en hun gezinnen. Het Castillo Fortaleza is honderden jaren lang ondoordringbaar geweest, maar nu loop je gewoon door de voordeur naar binnen. Entree is gratis en waar vroeger de militairen leefden vind je nu enkele musea. Boh, broekje uit. Ten westen van Santa Pola ligt het grote natuurpark Parque Natural De Las Salinas. Dit gebied ligt voor een groot deel onder water en is het leefgebied van wilde flamingo’s. Als je geluk hebt spot je er wel een, of anders misschien een grote berg met zout. In het Parque Natural De Las Salinas word namelijk al honderden jaren zout gewonnen, wat behoorlijk belangrijk is geweest voor de vroegere groei van de stad. Flamingo's! Wat leuk, Jeroen. De Costa Blanca is door heel Europa bekend om haar prachtige brede gouden zandstranden, en Santa Pola is daar geen uitzondering op. Langs deze stad loopt een 10km lange kuststrook bestaande uit het fijnste witte zand dat de Costa Blanca te bieden heeft. Dus laten we eens kijken hoe deze magische kust eruit ziet. Ja, inderdaad, hoe wit is dat zand nu precies? Het populairste strand van Santa Pola is het playa Levante. Dit brede strand ligt ten oosten van de haven en vlakbij het centrum. Deze ligging is, samen met de vele terrasjes, de sierlijke palmbomen en het zachte zand, de reden waarom het zo populair is. Verder loopt er langs het strand een brede boulevard en zijn er enkele volleybalvelden vrij voor gebruik. Oja, Levante. Dat is in Valencia, toch? Aan de andere kant van de haven ligt het Playa Lisa. Dit strand ligt in het nieuwere gedeelte van de stad en is erg geliefd bij watersporters. Hier kun je namelijk, wanneer het weer goed is, zeilen en windsurfen. Ook langs dit strand loopt weer een boulevard, al is deze wel wat kleiner. Loop je deze helemaal af dan kom je de restanten van een eeuwenoud schip tegen. Lisa, ja, nee. De Calas del Cuartel zijn een verzameling van kleine baaitjes ten noorden van Santa Pola. Hier kun je genieten van een stranddag met een hoop meer privacy. Daarnaast zijn het geweldige duiklocaties en kun je hier heerlijk van kliffen zo het water in springen. Privacy, fantastisch. De vrolijkste plek in Santa Pola is Pola Park. Dit themapark telt boven de 30 attracties zoals karting, 3 achtbanen, minogolf, een draaimolen en een freefall. Kaartjes voor Pola Park kosten ¤15 p.p. en alhoewel het park vooral op kinderen gericht is staat het garant voor een leuke dag voor zowel jong als oud. Pola Park! Iets waar Santa Pola in uitblinkt vergeleken met de andere grote steden aan de Costa Blanca is haar prachtige boulevard. Langs de hele kust loopt namelijk een fraai rood en wit betegeld pad. Deze promenade is heel erg breed en langs de zijkanten groeien lange rijen palmbomen. Daarnaast staat er hier en daar een standbeeld en is de boulevard gevuld met leuke terrasjes, restaurants en winkeltjes. En de boulevard. Nou, dat lijkt me wel genoeg over Santa Pola.



De rit gaat van start op de Avenida Santiago Bernabeu, komen we deze Vuelta toch nog een beetje in de buurt van Madrid. Na de neutralisatie gaan we een tijd langs de Costa Blanca rijden, officieel gaan we van start langs de zoutmeren van Santa Pola. Dat levert weer fraaie plaatjes op, maar het begin van de rit gaat niet echt enorm fraai zijn. We rijden vooral rechtdoor over brede en vlakke wegen, het wordt weer een gaaprit. Tenzij het waait, een mens mag dromen. Nou, goed, brede en rechte wegen. Af en toe onderbroken door een rotonde, het blijft de kuststreek. Fietspaden, er zijn fietspaden! Blijft toch altijd wonderlijk om die dingen in een ander land te zien. Maar afijn, het gaat vooral rechtdoor en we komen bijzonder weinig tegen. Wel veel bebouwing, de renners rijden van dorpje naar dorpje. In Guardamar del Segura komen ze wat meer bochten en rotondes tegen, maar daarna gaat het behoorlijk rechtdoor richting Torrevieja. Nouja, we komen sowieso continu rotondes tegen, maar ik zal ze niet allemaal benoemen. Tussen de verschillende steden in is het terrein vrij open, maar we rijden toch vooral langs enorme lintbebouwing. Na 27 kilometer rijden we door Torrevieja, daar waar de Vuelta van 2019 van start ging. Een ploegentijdrit langs de zoutmeren, het leverde plaatjes op. En een overwinning voor Astana, ook niet onbelangrijk. Dit was die bewuste ploegentijdrit waar heel Jumbo onderuit ging dankzij een lekkend kinderbadje. Prachtige herinneringen. In de buurt van startplaats Santa Pola heb je zoutmeren, een paar kilometer verderop in Torrevieja dus ook. In de Vuelta van 2015 ging er overigens ook een rit van start in Torrevieja, die zou eindigen op Cumbre del Sol waar ONZE Tom Dumoulin na een beklijvende klim zou winnen van Froome en Rodriguez. Enfin, in Torrevieja verlaten we tijdelijk de hoofdweg voor een tocht door het centrum. Redelijk wat bochten en rotondes, verder valt er niets te melden.



Buiten Torrevieja rijden we eigenlijk grotendeels rechtdoor. Ik zou natuurlijk opnieuw iedere rotonde kunnen beschrijven, maar daar heb ik nu de tijd niet voor. Het heeft ook weinig zin, want het is gewoon recht, breed en vlak. We volgen nog steeds de kust, rijden van het ene dorpje naar het volgende en komen op al die rotondes na eigenlijk niets tegen. In de 20 kilometer tussen Torrevieja en San Pedro del Pinatar komen we een stuk of 16 rotondes tegen, en een heleboel toeristische plaatsjes aan de kust. We rijden een tijd door de gemeente Orihuela, de geboortegrond van Bernardo Ruiz. Dat is de oudste nog levende winnaar van een grote ronde, een icoon derhalve. Tot in San Pedro del Pinatar rijden we praktisch over een snelweg, daarna volgt er wel een tochtje door die stad. In San Pedro del Pinatar hebben we de autonome regio Valencia verlaten en bevinden we ons ineens in de autonome regio Murcia, er zijn heel wat renners in het peloton die nu spontaan opveren. De gemeente San Pedro del Pinatar bevindt zich aan de noordkant van de Mar Menor en is gelegen aan de Middellandse Zee, gebied dat de Costa Cálida (spaans voor de warme kust) genoemd wordt. Daarenboven is er op haar grondgebied een natuurpark, dat Salinas y Arenales de San Pedro del Pinatar genoemd wordt. Het bestaat uit meren waar zout gewonnen wordt. Hey, weer zoutmeren. We gaan ook direct langs deze zoutmeren fietsen, en langs het strand. Toeristisch ritje hoor, in plaats van kijken naar groeiend gras kunnen we vandaag zandkorrels gaan tellen. Er staan hier ook allemaal molentjes midden in de zoutmeren, sick hoor.



Nou, afijn, lange tocht door deze stad, lekker langs het strand. De zee komt ook lekker in beeld en dat blijft nog een aantal kilometer zo. Via een paar bochten en rotondes rijden we naar San Javier, wat meer uit de kust. In San Javier eindigde in de Vuelta van 2018 een rit, het zou een massasprint worden die gewonnen werd door de altijd sympathieke Nacer Bouhanni. Aan de tijdsverschillen te zien was dat een waaierrit, we doen er goed aan om de wind vandaag ook in de gaten te houden. Na een bocht naar links in San Javier rijden we rechtdoor naar Los Alcázares, een tocht die alleen weer wat ingewikkelder wordt gemaakt door een shitload aan rotondes. In Los Alcázares slaan we in het centrum rechtsaf, waarna we toch echt richting het Murciaanse binnenland gaan trekken. Rechtdoor naar Torre-Pacheco, over een brede en vlakke weg die omgeven wordt door bijzonder weinig. Het zou hier kunnen gaan waaien, waardoor je toch voorzichtig rekening mag houden met waaiers. Als de wind hier een beetje uit het noordoosten komt krijg je feestelijke toestanden, en daar lijkt het voorlopig wel enigszins op. Maar goed, we hypen het niet te erg. Na 73,5 kilometer komen we uit in Torre-Pacheco, waar in de Vuelta van 2007 een rit aankwam. Die rit werd gewonnen door Andreas Klier, die tegenwoordig open deuren intrapt bij EF. Het is ook de geboorteplaats van Gloria Rodriguez, een ploeggenote van Annemiek van Vleuten bij Movistar. Onderweg naar Torre-Pacheco komen we wel weer wat rotondes tegen en dat was het. We slaan uiteindelijk linksaf en rijden dan een aantal kilometer rechtdoor naar La Palma, dwars door open terrein. Ja, we gaan de wind toch maar goed in de gaten houden vandaag. Stukje naar het zuiden, wind uit het noordoosten, hmm hmm. Hier staat het sowieso schuin, als de wind uit dezelfde richting blijft komen en ook daadwerkelijk zo sterk is als nu wordt verwacht. Torre-Pachecho jongens, na 73 kilometer koers. Opletten. Na een tocht langs de akkers komen we uit in La Palma, dat je eerder op Mallorca zou verwachten. Ook een La Palma in Murcia, blijkbaar. Hier slaan we rechtsaf, waarna we nog wat verder landinwaarts fietsen. De wind staat hierna een paar kilometer wat meer schuin tegen, zou ik op dit moment gokken.



We gooien er maar meteen een foto van Cartagena in, want met een omweg rijden we naar deze stad. Dit is waarschijnlijk ook wel een geschikt moment om alle bekende Murcianen direct in het topic te gooien, als we de vrij onbekende Gloria Rodriguez al van wat glorie hebben voorzien. Murcianen in het peloton, dat zijn er nogal wat. Natuurlijk Alejandro Valverde, de enige echte. Hij komt uit de stad Murcia, een stad die we vandaag niet gaan bereiken. Alejandro Valverde gaat zelf helaas zijn Murcia ook niet bereiken. In het zicht van de haven sneuvelde hij, het is best treurig. Murcia is geen regio waar we jaarlijks komen, dit was dus wel een speciale rit voor hem geweest, maar helaas. Wielrennen is een wrede sport. Jose Joaquin Rojas, nog een Murciaan, gaat zijn eigen regio wel halen. Hij komt uit Cieza, net iets ten noorden van de stad Murcia, ook daar komen we niet voorbij. Luis Leon Sanchez is ook een Murcian, hij komt uit Mula. Ook een eind uit de richting, maar renners zijn vaak al blij als ze überhaupt door hun regio rijden. Antonio Soto, na alle namen hiervoor toch een nobele onbekende. De renner van Euskaltel komt uit Alcantarilla, een voorstad van Murcia. En dan hebben we nog Ruben Fernandez, dat is zo'n beetje de enige Murciaan die niet in koers is. Maar goed, met vier renners waren ze alsnog goed vertegenwoordigd in deze Vuelta, menig regio is hier ontzettend jaloers op. Enfin, terug naar de koers. Na La Palma rijden we een aantal kilometer rechtdoor langs nog meer akkers naar Pozo Estrecho, waarbij de spannendste onderneming is dat we tussendoor over het spoor moeten rijden. Warempel weinig rotondes hier, ik ben in shock. Wel wat bochten, vooral in Pozo Estrecho zelf. Na die bochten in dit plaatsje rijden we een kilometer of over dezelfde weg richting El Albujón, waar we dan weer na een paar bochten verder gaan rijden richting La Aljorra. Hier volgt een bocht naar links waarna we rechtdoor gaan knallen naar het fraaie Cartagena. Een brede, vlakke en kaarsrechte weg richting Cartagena, we komen een kilometer of tien niets tegen. De wind heeft hier ook weer vrij spel, al is het op basis van de huidige voorspellingen vooral tegenwind in dit stuk. Des te dichter we bij Cartagena komen des te meer gebouwen we zien, logisch wel ergens. De wind heeft daardoor sowieso geen kans meer, terwijl we op weg gaan naar de tussensprint van de dag. Die zal na 104,5 kilometer volgen, een eindje buiten het centrum van Cartagena. Voor we het mooiste deel van de stad bereiken gaan we sprinten, voor punten en voor secondjes. In Cartagena komen we weer een hoop bochten en rotondes tegen, wat ook nodig is om uiteindelijk het mooiste deel van de stad te bereiken. Voorbij de tussensprint komen we na een tocht over brede wegen uiteindelijk uit in de haven, terwijl we langs zo'n beetje alle hoogtepunten van de stad rijden. De kastelen, de paleizen, het Romeinse theater, ga zo maar door. Kicken stad, maar omdat er slechts een tussensprint ligt gaan we toch maar weer snel verder.



Bij het verlaten van het fraaie Cartagena komt het peloton weer enkele bochten en rotondes tegen, vervolgens gaat het een kilometer of acht behoorlijk rechtdoor richting La Unión. Uiteraard ook weer wat rotondes onderweg, maar verder een brede, vlakke en rechte weg. Weinig begroeiing te vinden, de wind is weer aan zet. Vlak voor we La Unión bereiken slaan we in La Esperanza rechtsaf, hoop ik. Richting La Esperanza liep de weg al wat vals plat omhoog, maar na die bocht naar rechts moet er voor het eerst vandaag echt geklommen worden. We fietsen nog steeds over een brede weg, maar deze is wel een stuk bochtiger. En glooiender, het gaat zelfs drie kilometer omhoog aan 4,5%. Veel verschil zal dat niet maken, maar toch. We rijden wel door een opvallende omgeving, de mijnbouw komt ons tegemoet. Na het klimmetje gaat het een tijdje naar beneden zonder veel gekke bochten, waarna het weer een kilometer omhoog zal gaan. Daarna volgt er een langere afdaling richting Portmán, een plaats aan de kust met nogal wat historie. Tijdens de afdaling zien de renners de zee liggen en uiteindelijk de baai van Portmán. Deze plaats was al heel lang bewoond, ook de Romeinen zijn hier geweest. Een verstopte baai, een ideale uitvalsbasis dus. Later kwam men tot de conclusie dat er hier nogal wat grondstoffen in de bodem zaten, en toen ging het mis. De mijnbouw kwam opzetten, wat op zich niet eens zo'n probleem hoeft te zijn. Tenzij je afval gewoon in de baai flikkert, waardoor dit hele gebied zo vervuild als wat is. De helft van de baai is ook dichtgeslibt, een merkwaardig zicht. Het had een populaire toeristische bestemming kunnen zijn, maar dat valt in de praktijk wel mee. Er is een haven en er is een strand, maar het is toch allemaal vrij slaperig hier. De grootste toeristische attracties bestaan uit een aantal bunkers uit de vorige eeuw, die tot doel hadden de haven van Cartagena te beschermen. Enfin, er wordt een paar kilometer gedaald richting Portmán en dat stelt werkelijk niets voor. In het dorp zelf komen we een rotonde tegen en wat flauwe bochtjes, waarna we voorbij de restanten van een oude Romeinse villa fietsen. Er zijn zelfs mozaïken gevonden in dit dorp, maar de renners vinden nu vooral een nieuw klimmetje. De bochtige weg loopt twee kilometer omhoog aan 6%, dit is ook meteen zo goed als het laatste klimmetje van de dag. Eenmaal boven loopt de weg een aantal kilometer vals plat naar beneden, bijna volledig rechtdoor richting Los Belones. Net niet helemaal rechtdoor, want we komen onderweg weer een stuk of vier rotondes tegen. Na ongeveer 130 kilometer komen we uit in Los Belones, een plaats waar we vandaag twee keer gaan passeren. Het is tijd voor een lokale lus, waarna we richting de finish gaan rijden.



Dit lokale lusje lijkt vooral als doel te hebben om de wind een kans te geven. We rijden een rondje, dus komt de wind van alle kanten langs. Wat een genie, die Escartin. En het schijnt nog flink te gaan waaien ook, dit kan wat worden. Na een paar bochten in Los Belones rijden we een kilometer of vier redelijk rechtdoor, op wat rotondes na. Hier hebben we waarschijnlijk tegenwind, maar als we even later in Los Nietos langs het Mar Menor komen te fietsen staat de wind vermoedelijk vrij ideaal voor waaiers. Het gaat zes kilometer behoorlijk rechtdoor tussen Los Nietos en Los Urrutias. In die dorpjes zelf is het beschut, tussen de dorpen in is het een kilometer of vijf volledig open. Rechte, brede en vlakke weg door het niets, met waarschijnlijk zijwind. Lachen, ik heb het waaieralarm alvast gezet. In Los Urrutias komen we een paar bochten en rotondes tegen, daarna veranderen we buiten het dorp van richting. De wind staat nu waarschijnlijk een aantal kilometer volledig in de rug, wat niet per definitie voor waaiers hoeft te zorgen. Het zorgt er wel voor dat het tempo hoog blijft als er al waaiers zijn ontstaan, mogelijk ook interessant. We rijden vijf kilometer zo goed als rechtdoor over een brede weg door de grote leegte naar El Algar. De weg loopt wat vals plat omhoog, maar daar gaat niemand iets van merken. Net buiten El Algar komen de renners een rotonde tegen, waar ze linksaf slaan. Ze rijden vervolgens het dorp binnen, waar na nog een rotonde een tocht door het centrum volgt. Toch wat flauwe bochtjes en verkeersmeubilair hier, en beschutting natuurlijk. We slaan buiten het centrum linksaf en rijden dan een aantal kilometer over een weg die waarschijnlijk wat meer tegenwind zal opleveren. Schuin tegen, dat is natuurlijk het probleem als je een rondje rijdt. Het is nu nog negen kilometer fietsen tot we weer in Los Belones zijn, het wordt een iets bochtigere tocht met waarschijnlijk meer tegenwind. Wel weer heel veel open ruimte, als de wind dus nog wat draait kan het ook hier link worden. Ook wat dorpjes tussendoor, zoals Beal en El Llano del Beal, hier is weer meer beschutting. In de vlakte van Beal slaan we linksaf, waarna we zo goed als rechtdoor fietsen naar Les Belones. Ergens halverwege deze weg slaan we rechtsaf, waarna we praktisch over een snelweg richting dat dorp gaan fietsen. Breed, vlak en recht, met heel veel open ruimte bovendien. We blijven de snelweg volgen en vliegen min of meer over Los Belones heen, waarna we koers zetten richting de finish. De komende zeven kilometer gaat het eigenlijk gewoon rechtdoor, op de meest simpele manier. Vermoedelijk staat de wind als we richting de kust fietsen schuin tegen, da's dan weer jammer. Aan het eind van deze weg komen we uit in Cabo de Palos, het is vanaf hier nog een kilometer of tien fietsen tot de finish.



In de laatste tien kilometer gaan we over een extreem smal stukje land fietsen, tussen de zee en Mar Menor in. Alles voor de mooie plaatjes, blijkt maar weer. In Cabo de Palos, waar ook een zoutmeer ligt, komen we een rotonde tegen. Het gaat hier schuin naar links, waarna we vrij snel naar de smalle landtong tussen zee en lagune in gaan fietsen. De weg is breed en vlak, terwijl je zou verwachten dat de wind hier vrij spel heeft. Dat is helaas niet het geval, dit smalle stukje land is volledig volgebouwd. We rijden vrij snel La Manga del Mar Menor binnen en fietsen tot aan de finish van de ene urbanización naar de andere. Om de toeristen optimaal te bedienen is dit hele stuk appartement voor appartement volgegooid. In de slotkilometers heeft de wind hier dus waarschijnlijk weinig te vertellen, waar het sowieso maar de vraag was geweest of de wind hier gunstig had gestaan. Schuin, dat sowieso. Waarschijnlijk schuin tegen, waar we weinig aan zouden hebben. Tussen tien kilometer en zes kilometer van de finish komen we één rotonde tegen en een paar flauwe bochten, verder rijden we vooral rechtdoor over een brede weg door een langgerekte stad. Op zes kilometer van het eind gaat het kort een paar hectometer omhoog en verdwijnt de bebouwing heel even, hier zou de wind heel kort wat kunnen doen. Hierna gaat het het richting vijf kilometer van de finish kort naar beneden, met een iets minder flauwe bocht naar rechts. De bebouwing keert weer terug en we rijden behoorlijk rechtdoor verder over een vlakke weg. Over de laatste vijf kilometer zou ik heel veel kunnen zeggen, of juist heel weinig. We komen talloze flauwe bochten tegen, maar ze zijn eigenlijk allemaal amper het vermelden waard. Het gaat toch echt vooral rechtdoor, het is breed en vlak. We zien met name een onvoorstelbare hoeveelheid appartementencomplexen, met af en toe een luxueuze villa en een vreetschuur tussendoor. Heel soms is er een kale plek, maar dan zie je meteen dat ze daar ook van plan zijn een nieuwe flat neer te donderen. De palmbomen in de (blauwe) middenberm vallen op, maar het parcours simpelweg niet. Het kan een van de simpelste sprints ooit worden, al komen we in de slotkilometer nog wel een paar bochten tegen. In het begin van de laatste kilometer gaat het flauw naar rechts, waarna er aan het eind zelfs nog een lichtelijk scherpere bocht naar rechts volgt. Op het eerste moment dat de lagune wegens gebrek aan bebouwing aan de linkerkant van de weg in beeld komt trekt men de streep. We finishen op een onbestemde plek, in de Urbanización Villa Morena. Aan de rechterkant van de weg zien we de zoveelste lelijke flat. Voila, La Manga del Mar Menor. Na een kleine 174 kilometer zit hier de rit er helemaal op.




La Manga del Mar Menor is een landstrook, gelegen aan de zuidoostkust van Spanje in de autonome regio Murcia aan de Costa Cálida (Middellandse Zee). De dichtstbijzijnde grote en belangrijke havenstad is Cartagena. Mar Menor is het grootste zeewatermeer in Europa. La Manga is een smalle landstrook met een lengte van 22 km. en breedte tot 1.5 km. Deze strook land sluit eigenlijk deze binnenzee van het open water nl. de Middellandse Zee maar de binnenzee staat wel in contact met de open zee via vier natuurlijke kanalen, genaamd "golas". Mar Menor staat ook bekend om haar goede stranden (Blauwe vlag) en heldere water. La Manga ligt tussen drie natuurgebieden: Salinas y Arenales de San Pedro del Pinatar aan de noordzijde, en Salinas de Marchamalo en Las Amoladeras in het zuiden. La Manga is volgebouwd met hotels en vakantiehuisjes. De bebouwing belast de landtong zodanig dat deze langzaam maar zeker steeds verder verzakt. Ik weet niet wie dit artikeltje heeft geschreven, maar dat had beter gekund. Dat laatste feitje geloof ik sowieso wel meteen, wat zijn wij mensen toch ook voor een stel ongekende debielen. Die hele fucking landtong volbouwen zodat de hele boel in elkaar pleurt, geniaal. Allemaal op vakantie willen naar hetzelfde onbenullige stukje Europa. Een landtong, het is wat. Puurspanje.nl doet ook nog even en duit in het zakje: Het is dé vakantieplek van de Spanjaarden. Vele Madrilenen en inwoners van Murcia stad hebben hier hun vakantieverblijf. La Manga del Mar Menor behoort deels tot San Javier en het zuidelijke deel behoort tot de gemeente Cartagena. Op de stranden van La Manga del Mar Menor kunt u zowel van de opkomende als de ondergaande zon genieten. De breedte van de landtong varieert tussen de 100 en 1200 meter. Op de stranden vindt u talloze beach clubs, restaurants en watersport mogelijkheden. Kite surfen is een van de meest populaire watersporten die wordt beoefend. Deze bijna eindeloos slingerende landtong biedt tevens een aantal havens, waarbij Tomas Maestre de grootste is, deze biedt maar liefst 1721 ligplaatsen. Geheel aan het einde van deze landtong, wanneer u de brug bent gepasseerd, vindt u Veneziola, een urbanisatie die vele woningen de mogelijkheid biedt een privé aanlegplaats grenzend aan hun woning, aan te leggen. Goed verhaal wel. Inspanje.nl heeft een nog beter verhaal. Ergens in de jaren '60 werd besloten dat La Manga een toeristische bestemming moest worden, daarom begon men dit 'paradijs tussen twee zeeën' volledig vol te gooien met appartementencomplexen en hotels. Daarom kwam vrij snel ook de Vuelta langs, in 1966 debuteerde La Manga in deze koers. Enzo Petrolani won toen, die kent u niet. Daarna keerde de Vuelta in 1977 terug naar La Manga, toen waren er alweer wat meer hotels en appartementen te vinden. Freddy Maertens won, want die won dat jaar 13 ritten. Vervolgens ging in 1980 de Vuelta zelfs van start in La Manga, met een proloog die werd gewonnen door Roberto Visentini. Sindsdien is de Vuelta hier 40 jaar niet meer geweest, al kwamen we in de Vuelta van 2018 wel aan in San Javier, aan de overkant van de lagune. Voor het eerst gingen we naar La Manga om aandacht te vragen voor dit nieuw te ontwikkelen toeristische gebied, nu mag er eerder aandacht worden gevraagd voor de totale aftakeling. We kopiëren weer wat tekst:

quote:

In 1994 werd de Mar Menor erkend onder de Conventie van Ramsar, een internationale overeenkomst inzake watergebieden (draslanden), die van internationale betekenis zijn. Door haar rijkdom van de vogelstand werd de lagune onder het verdrag van Barcelona erkend als ZEPM (Zonas Especialmente Protegidas de importancia para el Mediterráneo), gebieden die speciale bescherming genieten vanwege hun belang voor de Middelandse Zee.

Bevindingen van het ministerie van Milieu

In bovengenoemde studie van het ministerie van Milieu staat dat de Mar Menor, met een oppervlakte van 135 m2, de grootste Spaanse mediterrane lagune aan de kust is en een van de grootste van de Middellandse Zee. Deze is gescheiden van de Middellandse Zee door een zandbarrière op rotsachtige open groeven van vulcanische oorsprong (La Manga) en staat in verbinding met de open zee via vijf natuurlijke verbindingskanalen (ook wel 'golas' genoemd), die uitkomen op enkele zoutmeren, opgenomen in de lijst van watergebieden volgens de Conventie van Ramsar.

Achteruitgang

In de studie staat ook dat de achteruitgang van de lagune in 2015 is begonnen en dat tussen 2014 en 2016 85% van de zeegrasvelden verloren is gegaan. Een van de oorzaken die heeft bijgedragen aan het proces van eutrofiëring van de lagune is met name de landbouw: het percentage irrigatie is rond Cartagena met 12% toegenomen tot 63%. Het blijkt dat de vraag nooit is afgestemd op de beschikbare watervoorraad. En ondanks het hoge technologische niveau zijn nog steeds grote hoeveelheden landbouwchemicaliën nodig, zoals nitraat, fosfor, kalium en pesticiden.

Noodklok

Het ministerie meldt in het rapport dat de Mar Menor zich in een kritieke eutrofe toestand bevindt en zeer kwetsbaar is. Een proces van eutrofiëring leidt tot een explosieve algengroei en een vertroebeling van het water dat tegelijkertijd ook minder zuurstof bevat. Dat heeft weer gevolgen voor de aanwezige flora en fauna. De voornaamste oorzaken daarvan zijn de toegenomen irrigatie van gewassen en het waterbeheer. Handhaving van het huidige model en met de huidige maatregelen is volgens de studie niet voldoende om de verdere verslechtering een halt toe te roepen. Dit zou zelfs leiden tot een 'drastische verslechtering in de toekomst'.

Kortom, we gaan snel naar La Manga nu het nog kan, deze plaats is ten dode opgeschreven. Thanks, mensheid. In Spanje is ook niet iedereen blij met deze aankomst. De Mar Menor is volledig verneukt door de mens en door het massatoerisme. Maar die toeristen schijnen nu dus juist weer af te haken omdat alle mooie flora en fauna aan het verdwijnen is. In plaats van het opknappen van het gebied probeert men de toeristen terug te lokken door deze aankomst in de Vuelta. Dat noemen we kortetermijndenken, geloof ik. Het enige voordeel aan deze finishplaats is dat we door een windgevoelige regio rijden, verder zijn de locals niet in hun nopjes.



Het weer gaat vandaag een bepalende factor zijn, om maar meteen even met de open deur in huis te vallen. In startplaats Santa Pola wordt het overdag 29 graden, er is geen kans op regen en het waait een beetje uit het oosten, noordoosten. In het begin van de rit krijgen we daardoor vooral te maken met wind die schuin in de rug staat, al kan het soms ook gewoon helemaal schuin zijn. Het begin van de rit gaat interessant zijn, want dan rijden we meteen door open gebied langs de zoutmeren. Al snel gaan we echter vooral door stedelijk gebied rijden, waar de wind minder invloed heeft. De wind moet ook maar sterk genoeg zijn, in het begin van de middag lijkt het daar niet op. Merkwaardig genoeg wordt het pas echt interessant als we de kustlijn gaan verlaten, als we na een kilometer of 70 koers naar Torre-Pacheco rijden komen we in volledig open terrein terecht. In Torre-Pacheco volgt een bocht waarna we richting het zuiden fietsen, dan heeft de wind een aantal kilometer vrij spel en staat ie ook schuin in de rug. Daar kunnen waaiers ontstaan, als het hard genoeg waait. Is dat het geval? Twijfelgeval, 16 km/u. Kan hard genoeg zijn, als de ploegen willen. Daarna rijden we met een grote omweg naar Cartagena, het eerste deel van die omweg zal de wind ook nog goed staan, maar richting en voorbij Cartagena is het vooral wind schuin tegen. Daarna wordt het eigenlijk pas interessant als we de lokale lus aan het eind van de rit bereiken. Aan de kust in La Manga del Mar Menor gaat het harder waaien, tot 20 km/u. Dat is ruim voldoende voor waaiers. Dus moeten we vooral bij het ingaan van die lokale lus opletten, voorbij Los Belones verwacht ik een aantal kilometer spektakel. Het nadeel is dat het vervolgens in de laatste 20 kilometer van de rit vooral wind tegen zal zijn, waardoor het de vraag is of eventuele waaiers gaan dragen tot het eind. Als we over de landtong fietsen zal het ook vooral wind schuin tegen zijn, maar daar is sowieso veel beschutting. In La Manga wordt het verder 28 graden, zonder kans op regen. De rit begint om 13:18, na een neutralisatie van 16 minuten gaat men om 13:34 echt van start. Als we bij Eurosport willen kijken zijn we afhankelijk van Eurosport 2 of de PLAYER, om 14:35 gaat dat spektakel van start. Op Eurosport 1 is zoiets onbenulligs als autootje rijden aan de gang, verschrikkelijk. Michel en José schuiven om 15:50 aan. Dan hebben we de eerste potentiële waaierstrook al gehad, matige timing dus. Gelukkig hebben we de PLAYER nog, en de NOS. Die zijn er zowaar om 14:55 bij, blijkbaar. De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:42.



Ik zie een paar potentiële waaierstroken en ik zie dat de wind in principe hard genoeg waait. Dit zou een leuke rit kunnen worden, met wat mazzel. Sowieso moet iedereen in het begin meteen alert zijn, al denk ik dat het tot aan Torre-Pacheco wel gaat meevallen. Maar goed, je weet maar nooit. Het stuk daarvoor, voorbij San Javier, is ook vrij open en daar zou de wind ook zomaar vrij gunstig kunnen staan. Maar het is vooral voorbij Torre-Pacheco dat er een aantal kilometer veel kans op waaiers is. En in de lokale lus in de finale dus, dat zijn de belangrijkste punten als je het mij vraagt. Vooral de finale wordt interessant, want het gaat gedurende de middag harder waaien en in La Manga waait het sowieso harder dan in de omgeving. De wind staat niet continu goed, dus het kan ook een tegenvallende rit worden, maar ik verwacht toch wel wat spektakel stiekem. Toen we een paar jaar geleden aankwamen in deze regio werd er ook gewaaierd, het kan nu eigenlijk niet missen. De beste waaiers die we tot nu toe deze Vuelta hebben gezien, ze komen eraan. Maar het wordt alsnog een massasprint. Tien kilometer rechtdoor in de beschutte straten van La Manga, waar je alleen wat hoge stoepranden en een paar flauwe bochten tegenkomt. Kan een koninklijke sprint worden, zullen we maar zeggen. Hoewel het sowieso een nerveuze dag gaat worden, ik zet ook wel wat geld op een paar caídas.
1. Jakobsen. Niet de rapste, volgens Wuyts. Wel de rapste, volgens ondergetekende.
2. Philipsen. Wel de rapste, volgens Wuyts. Niet de rapste, volgens ondergeketende.
3. Molano. Niet de rapste volgens Wuyts. Niet de rapste volgens ondergetekende.
4. Dainese. Het sprintniveau van deze Vuelta, lol.
5. Demare. Wie?