Welke baan in combinatie met ouderschap?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2021 11:08 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Een beetje offtopic hoor, maar iemand moet je kind toch ophalen als hij ziek is? Als de werkgevers/collega's van beide ouders zeggen dat je niet weg mag of kan, is dat toch niet houdbaar? Niet iedereen heeft een sociaal vangnet. Als jij zelf ziek wordt, mag je toch hopelijk ook gewoon naar huis, of zeggen collega's dan ook dat dat niet gaat... ? Natuurlijk zal de ene werkgever er minder moeite mee hebben dan een andere, maar je simpelweg verbieden te gaan lijkt me niet kunnen. En anders zou ik heel gauw een andere werkgever gaan zoeken.

Je hebt helemaal gelijk, maar het is wel echt heel lastig soms. Als ik bijvoorbeeld midden in een spreekuur zit en ik zou hiervoor gebeld worden en ik heb geen vangnet, wat dan?

Stel je voor dat je kanker hebt en in de wachtruimte wacht op je gesprek met de arts. En dan hoor je ineens dat het spreekuur per direct niet meer doorgaat

Nja, ik ben het dus met je eens. In bovenstaande situatie zou ik dus mijn kind gaan halen. Maar het zou wel een heel vervelende situatie zijn.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2021 11:46 schreef _Lily_ het volgende:

[..]
Je hebt helemaal gelijk, maar het is wel echt heel lastig soms. Als ik bijvoorbeeld midden in een spreekuur zit en ik zou hiervoor gebeld worden en ik heb geen vangnet, wat dan?

Stel je voor dat je kanker hebt en in de wachtruimte wacht op je gesprek met de arts. En dan hoor je ineens dat het spreekuur per direct niet meer doorgaat

Nja, ik ben het dus met je eens. In bovenstaande situatie zou ik dus mijn kind gaan halen. Maar het zou wel een heel vervelende situatie zijn.

Dat is ook een heel nare situatie. Ik denk ook dat dat een belangrijke reden is dat ik geen arts ben geworden. Ik zou me daar enorm schuldig over voelen. Net als de enorme verantwoordelijkheid die je hebt voor je patiënten. Hoe leuk ik een studie geneeskunde ook gevonden zou hebben (het was een serieuze optie toen ik mijn profiel moest kiezen op de middelbare school), ik zou er aan onderdoor gegaan zijn. Loslaten is niet mijn grootste talent .

quote:

Op donderdag 7 oktober 2021 11:57 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Dat is ook een heel nare situatie. Ik denk ook dat dat een belangrijke reden is dat ik geen arts ben geworden. Ik zou me daar enorm schuldig over voelen. Net als de enorme verantwoordelijkheid die je hebt voor je patiënten. Hoe leuk ik een studie geneeskunde ook gevonden zou hebben (het was een serieuze optie toen ik mijn profiel moest kiezen op de middelbare school), ik zou er aan onderdoor gegaan zijn. Loslaten is niet mijn grootste talent .

Ik heb dit aan mezelf verkocht door van mening te zijn dat mijn kind minstens zo belangrijk is als m’n patiënt, zo niet belangrijker.

Ik ben beïnvloed door iets wat iemand jaren terug eens tegen mij zei (collega).
Ze zei: we vinden het heel normaal om vele jaren lang 50-60 uur per week inzet in ons werk te stoppen. Met plezier en met empathie (zo is het ook echt). En ook dat partner of familie moet wachten als het een keertje zo uitkomt

Waarom kun je niet ook jarenlang dezelfde inzet voor je kind tonen?

Dat was een eye opener voor mij.
Als mijn kind of vader of moeder me nodig heeft moet ik daar zijn. De resterende 50 uur kan ik dan wel weer in het werk stoppen.

Mijn man en ik hebben allebei uren in de week dat we echt niet weg kunnen, maar andere uren is dat minder een probleem (ivm flexibele uren en thuiswerk).

Het is nog nooit gebeurd dat het niet lukte dat een van de twee een ziek kind kon ophalen. We overleggen dit altijd even met elkaar.

Als het echt niet zou kunnen, dan zou ik toch weggaan. Als het erop aankomt is mijn kind belangrijker dan mijn werkgever. Een klein kind kun je niet laten staan, dat is geen optie. Je hebt altijd die eindverantwoordelijkheid over je kind en dat voert verder dan welke andere verantwoordelijkheid dan ook. Mijn man voelt dat gelukkig net zo.

quote:

Op vrijdag 1 oktober 2021 00:37 schreef Seven. het volgende:

Het enige dat hij echt niet voor elkaar krijgt, is het huishouden en de zorg voor onze dreumes goed combineren. Koken lukt wel, maar boodschappen, was, schoonmaken.. nope. Besteden we uit (de was doe ik). En op die manier redden we het wel.

Niet vervelend bedoeld hoor, maar je man is toch ook ziek zoals je schrijft?

Ik (Jurist) werk 24 uur (normaliter), mijn vrouw (Shopmanager) 32 uur. We hebben onze werkdagen en -tijden zo op elkaar afgestemd dat we maar 1 dag BSO/KDV hoeven af te nemen. Dat betekent helaas wel dat we maar 1 weekenddag als gezin hebben samen en dat voelt soms zwaar, maar het zorgt voor de flexibiliteit die we nodig hebben met 2 kleine kinderen.

Als onze jongste naar school gaat passen we onze werkroosters daar weer op aan. Dan gaat mijn vrouw 3 hele en 2 halve dagen werken, waardoor we de weekenden weer samen zijn en we toch nog steeds voldoende hebben aan 1 BSO dag.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2021 16:11 schreef Schanu het volgende:
Ik (Jurist) werk 24 uur (normaliter), mijn vrouw (Shopmanager) 32 uur. We hebben onze werkdagen en -tijden zo op elkaar afgestemd dat we maar 1 dag BSO/KDV hoeven af te nemen. Dat betekent helaas wel dat we maar 1 weekenddag als gezin hebben samen en dat voelt soms zwaar, maar het zorgt voor de flexibiliteit die we nodig hebben met 2 kleine kinderen.

Als onze jongste naar school gaat passen we onze werkroosters daar weer op aan. Dan gaat mijn vrouw 3 hele en 2 halve dagen werken, waardoor we de weekenden weer samen zijn en we toch nog steeds voldoende hebben aan 1 BSO dag.

Het lijkt me echt niet leuk om maar één dag samen als gezin te hebben in de week. Vinden jullie bso en kdv zo vreselijk voor de kinderen? Of is er een andere reden dan ze maar 1 dag gaan?